PANTIP.COM : W10901646 ปลายหมอกและดอกหญ้า ตอนที่ 20 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

อิงแก้ววิ่งตามถนนเพื่อเร่งมุ่งตรงมายังม้านั่งสวนสาธารณะในยามโพล้เพล้พบกับกิตติที่นั่งรออยู่ที่ม้านั่งยาวริมแปลงดอกไม้ เจ้าหล่อนแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่ขาก็โทรเรียกกะทันหันให้มาพบกันที่นี่แต่ไม่ยอมบอกว่ามีธุระสำคัญอย่างไร เขายังอุบเอาไว้บอกแต่เพียงว่าถ้าได้มาพบกันก็จะรู้ทุกอย่างเองและนั่นยิ่งทำให้อิงแก้วยิ่งอยากรู้ว่าเขาต้องการจะบอกสิ่งใดกันแน่

“พี่กิตติ”อิงแก้วร้องขึ้นเมื่อมาถึงที่หมาย ชายหนุ่มหันกลับมาพร้อมยืนขึ้นรวดเร็วพร้อมรอยยิ้มกว้างขวาง

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”เจ้าหล่อนวิ่งตรงมายังกิตติ

“พี่อยากเห็นหน้าอิงน่ะครับ” กิตติบอกสั้นๆ อย่างจริงใจ อิงแก้วยิ้มละไมไม่เขินอายเหมือนแต่ก่อนคงเพราะหล่อนคงเจ็บและทำใจมาบ้างแล้ว

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ...”

“ไม่มีอะไรจริงๆ ครับแค่อยากเห็นหน้าช่วงนี้พี่เป็นอะไรไม่รู้แค่ไม่เห็นหน้าอิงพี่ก็รู้สึกเหงาพยายามทุกทางที่จะได้พบอิง”เขาบอกแต่อิงแก้วกลับนิ่งเงียบถ้าหากเป็นก่อนหน้านี้อาจจะตอบรับว่าก็คิดถึงเขาเช่นกันแต่ตอนนี้มันรู้สึกว่างเปล่าในหัวใจนั้นไปเสียแล้ว

“อิงคิดเหมือนพี่หรือเปล่าครับ”กิตติถามขึ้นเสียงนุ่ม อิงแก้วยังคำอ้ำอึ้ง “คือ...เออ...คือ”

“ไม่ต้องรีบตอบก็ได้”

“คุณพิมล่ะคะเธอเป็นไงบ้าง”เจ้าหล่อนเปลี่ยนเรื่อง กิตตินิ่งเมื่อถูกถามถึงคนรักเก่า อิงแก้วยังคงรอฟังคำตอบ

“พิมพาเป็นแค่อดีตไปแล้วแต่เธอก็เบิกตาให้พี่ได้รู้ว่าที่ผ่านมารูปลักษณ์ภายนอกไม่เคยทำให้หัวใจพี่มีความสุขเท่ากับอยู่กับอิงเลย”กิตติบอกความในใจ อิงแก้วอึ้งเล็กน้อยแปลกที่ถึงแม้จะขัดเขินอยู่บ้างแต่ใจมันไม่สั่นเท่ากับตอนอยู่กับภูธนา “อิงรังเกียจพี่หรือ”

“ใครว่าล่ะคะพี่กิตติใจดีแสนอบอุ่นจะตาย”อิงแก้วยิ้มเปิดเผย กิตติยังมีความหวังเขาพร้อมที่จะดูแลเธอ

“ทำไมไม่รู้คุยกับอิงทีไรก็มีความสุขมีรอยยิ้มทุกที”กิตติบอกเลื่อนสายตามองใบหน้าและความสดใสที่เปล่งประกายออกมาจากตัวของเธอ จริงๆ แล้วเขาเห็นความน่ารักของหล่อนมานานแสนนานแล้วแต่เพียงไม่เคยได้พินิจเท่าครั้ง เขาโง่งมหรือเพราะเห็นก้อนกรวดอย่างพิมพามีค่ากันแน่

“เวลาไม่สบายใจมีไรก็คุยกับดวงดาวสิ”อิงแก้วแนะ ชายหนุ่มเงยหน้ามองท้องฟ้าสลับกับมองเจ้าหล่อน

“บอกอิงแก้วไม่ดีกว่าเหรอ”

“ก็ได้ มีไรก็บอกนะ”อิงแก้วยิ้มตอบ กิตติยังคงมองเธอด้วยความรู้สึกดีที่เต็มหัวใจคงถึงเวลาแล้วที่เขาต้องพูดความในใจกับเธอเสียที

“อิงแก้ว! ” เขาเรียก อิงแก้วสบตาแป๋ว

“จะตอบรักพี่ได้ไหมครับ”เขาถามเลื่อนมือไปจับมือของเธอวิงวอนให้บอกถึงความรู้สึกที่มีต่อเขา

“เออ...คือ...”อิงแก้วสับสนที่ชายหนุ่มจู่โจมให้บอกความในใจเล่นเอาตั้งตัวไม่ถูกเช่นกัน

“อ้าว! มาคุยอะไรกันตรงนี้น่ะครับ”ภูธนาเดินผ่านมาโดยบังเอิญหรือจงใจกันแน่ อิงแก้วสะดุ้งเงยหน้ามองชายหนุ่มผู้มาเยือนถอนมือออกจากกิตติโดยไว

“แล้วพี่ภูมาทำอะไรที่นี่ล่ะ”อิงแก้วถามสวนไปบ้าง ภูธนายักไหล่เล็กน้อย

“ก็มาเดินเล่นเห็นเธอกับกิตติเข้าก็เลยมาทัก”

“อ่อ พอดีผมหมดธุระพอดีน่ะครับ”กิตติบอก ภูธนานิ่งพลางมองอิงแก้วบ้างแต่เจ้าหล่อนก็ทำทีท่าไม่สนใจใยดีมากนัก

“คุณพิมแฟนสาวเป็นไงบ้างล่ะครับไม่เห็นควงกันมาบ้างเลยเห็นแต่แยกเดี่ยวมาตลอด”ภูธนาถามไม่เชิงจะกลั่นแกล้งให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว แต่ก็ทำให้กิตติได้แต่นิ่งไปพักเพื่อตอบคำถามของตัวเองดีๆ

“เราเลิกกันแล้วครับ”เขาตอบเต็มปากเต็มคำ ภูธนานิ่งไปเสียเองทีนี้

“ผมก็เลยไม่รู้ว่าพิมพาเค้าเป็นแฟนกับคุณ แต่ก็ตกใจที่มารู้เมื่อไม่กี่วันพอมาตอนนี้เลิกกันซะแล้ว”ภูธนาอ้างกลบเกลื่อน อิงแก้วมองภูธนาแทบจะขย้ำให้ตายคามือแต่เขาก็ยังไม่เลิกแสดงบทตัวร้ายได้อย่างร้ายกาจ

“โอ้ยๆ นี่ก็เย็นมากแล้วนะ ฉันว่ากลับบ้านกันดีกว่านะ”อิงแก้วก้มมองนาฬิกา ขืนอยู่นานภูธนาคงปากเสียทำให้กิตติไม่สบายใจไปเปล่าๆ

“งั้นให้พี่ไปส่งไหม! ” เสียงของภูธนาและกิตติผสานขึ้นเป็นเสียงเดียวกัน อิงแก้วสะดุ้งจ้องมองทั้งสองสลับไปมา ภูธนาหลบตาแก้เขินเช่นเดียวกับกิตติที่ได้แต่นิ่งไปพัก

“เออ...ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันกลับเองได้”อิงแก้วบอกปัด ชายหนุ่มทั้งสองยังคงลังเล ประจวบเหมาะกับที่มีใครคนนึงวิ่งเหยาะตรงมาทางนี้พอดีพร้อมกับเปล่งเสียงเรียกมากแต่ไกลๆ

“อ้าวๆ อิงแก้ว” เสียงเวลพร้อมกับเจ้าตัวปรากฏกายขึ้น หนุ่มฝรั่งในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นในมาดนักกีฬาวิ่งตรงเข้ามาในวงสนทนา

“เจอกันอีกแล้วนะคะคุณเวล”เจ้าหล่อนร้องทักเสียงใส เวลยิ้มกว้างเปิดเผย

“ผมชอบออกกำลังกาย พอดีเห็นว่าแถวนี้มีสวนสาธารณะเลยแวะมาซักหน่อย แล้วก็มาเจอกับพวกคุณพอดีเลย”

“อิงก็กะจะกลับเหมือนกันค่ะ”เจ้าหล่อนบอก หนุ่มฝรั่งเบิกตากว้าง

“อ้อเหมือนกันเลย เอาอย่างงี้ไหมกลับพร้อมกันไหมครับ”

“จะดีหรือคะ”

“ดีสิครับ ไม่เป็นไรหรอกครับไม่ต้องเกรงใจ”เวลใจดีออกปากชวนได้เข้าจังหวะ อิงแก้วเห็นดีว่าไม่อยากรบกวนสองหนุ่มจึงตอบตกลงแต่โดยดี

“ค่ะ ยังไงก็ขอบคุณคุณเวลอีกครั้งนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับหายห่วง” เขาพยักหน้าหันไปโบกมือทักทายภูธนาที่ทำหน้าเซ็งเล็กน้อยตั้งแต่เรื่องที่นายเวลมาจิ๊จ๊ะกับน้องสาวยังไม่พอตอนนี้ก็ได้พาอิงแก้วไปส่งที่บ้านอีก

“อ้าว คุณพี่ชายบูรณา”คุณเวลร้องขึ้นหันไปทักภูธนา

“ภูธนาครับ”

“อ่อ ใช่ๆๆ ชื่อคล้ายๆ บูรณา แล้วหนุ่มอีกคน...”เขาหันไปทางกิตติบ้าง อิงแก้วจัดแจงแนะนำแทนเสร็จสรรพ

“นี่พี่กิตติค่ะพี่ชายของกรวิท ยังไงพวกเราคงได้รู้จักกันมากขึ้นเพราะทริปล่องเรือคุณต้นโอ๊คพวกเราจะไปกันทุกคน”อิงแก้วบอก คุณเวลเลิกคิ้ว

“ดีเลยยังไงเราคงได้เจอกันอีกนะครับ”

“เหอๆ ใครอยากจะเจอวะ”ภูธนาพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มมุมปากกลับให้กับเวลที่พยายามฟังเสียบ่นของเขาแต่ก็จับความไม่ได้ อิงแก้วเดินแยกตัวออกมาโดยที่หนุ่มฝรั่งร่างสูงหันกลับไปมองข้างหลังเล็กน้อยยังพบสายตาของชายหนุ่มทั้งสองมองตามมาไม่ยอมแยกย้ายไปไหนก่อนจะแลมองอิงแก้วบ้าง

“ผมว่ากิตติกับภูธนาชอบอิงแก้วแน่เลย”

“อุ้ย! ว่าไป” อิงแก้วสะดุ้ง เวลพยักหน้าเร็วๆ

“จริงจริ๊งผมพอจะดูออกบ้างนะ”

“แหมคุณเวลเจอกับสองคนนั้นแค่แวบเดียวเองรู้ถึงขนาดนี้เลยหรือ”

“ผู้ชายเหมือนกันนี่ครับ สายตาก็สื่ออะไรได้หลายอย่างแต่ถ้าอิงไม่เชื่อซักวันพวกเขาก็คงจะบอกออกมาเอง ยิ่งพรุ่งนี้เราจะได้ไปล่องเรือกัน บรรยากาศโรแมนติกไม่แน่นะครับเขาอาจมีอะไรจะสารภาพอิงก็ได้” หนุ่มชาวต่างชาติบอกเป็นความนัยอิงแก้วส่ายหน้าพลางคิดลึกๆ จะจริงหรือที่เขาจะมองเด็กกะโปโลที่ทั้งติงต๊องและไม่มีอะไรที่โดดเด่น เวลคงจะคิดเองเวลาสั้นแค่นี้จะตัดสินพวกเขาได้อย่างไรและที่หล่อนคิดว่าเป็นไปไม่ได้นั้นก็เพราะว่าใจของผู้ชายมันแปรเปลี่ยนได้ง่ายยิ่งกว่าสิ่งใดวันหนึ่งรักอีกวันหนึ่งก็อาจจะหน่ายได้ในเวลาเดียวกันเวลาเท่านั้นที่จะพิสูจน์ใจเขาได้

จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส

เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 22:53:55