(ของลองเขียน)Rainy season girl

เรื่องนีผมลองเขียนดูนะครับ ช่วยแนะนำหน่อย จะเป็นการขอบพระคุณอย่างยิ่งครับ

เรื่องนี้หาหลักความจริงไม่มีสถานการณืหรือเหตุการณ์ไม่อิงหลักความจริงใดๆทั้งสิ้น

......................................

    กลางเดือนพฤษภาคมของประเทศไทย ประเทศที่มีแค่2ฤดู คือฤดูร้อนกับฤดูร้อนอิ๊บอ๋าย
    แต่แปลกที่ปีนี้อากาศกลับไม่เป็นแบบนั้น ฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมนี่ก็ปาเข้าไปวันที่5แล้วที่ไม่ได้เจอกับพระอาทิตย์ แต่มันก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคมากมายสำหรับนักศึกษาใหม่ที่ต้องรายงานตัวในวันนี้
    และเหมือนกับใครหลายๆคน น้ำฟ้าก็เป็นนักศึกษาใหม่ของคณะมนุษย์ศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแห่งนี้เช่นกัน
    ตุบ....
    "ขอโทษครับ"
    นักเรียนชายที่ดูเหมือนจะเป็นนักศึกษาใหม่เหมือนน้ำฟ้าวิ่งมาชนเจอจากด้านหลังจนทำให้เอกสารที่เธอถืออยู่หล่นลงไปบนพื้นที่เปียกน้ำ
    "......."
    น้ำฟ้าได้แต่เงียบก้มลงเก็บเอกสารที่ตกกระจายออกไปด้วยตัวคนเดียว เพราะคนที่มาชนเธอวิ่งหนีหายไปไหนก็ไม่รู้
    "มาครับน้อง เดี๋ยวพี่ช่วย"
     น้ำฟ้าแหงนห้าขาวใสที่ไม่มีแม้แต่เครื่องสำอางของเธอมองมาทางผู้ชายคนหนึ่ง คนที่เป็นเจ้าของเสียงที่นุ่มนวลนั้น
    "ขอบคุณค่ะ"
     เธอรู้สึกใจเต้นขึ้นมานิดหน่อยที่มีคนมาสนใจเธอว่ากำลังทำอะไร แล้วทั้ง2คนก็ช่วยกันเก็บเอกสารที่ตกลงพื้นจนครับ ก่อนที่ผู้ชายที่มาช่วยเหลือน้ำฟ้าจะบอกลาแล้วจากไปพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสที่เหมือนภาพจะติดแน่นในหัวใจเธอไปเรียบร้อยแล้ว
.........................................................
    การรายงานตัวเป็นไปได้ด้วยดีแต่น้ำก็ถูกอาจารย์ติงเรื่องเอกสารเปียกน้ำอยู่ แต่น้ำฟ้าก็ไม่ใช่คนชอบแก้ตัวเธอจึงได้แต่ขอโทษอยู่เสมอๆ
    กิจกรรมสันทนาการเบาๆสำหรับรับน้องใหม่ถูกยกเลิกไปเพราะอากาศที่ไม่เป็นใจจนน้องใหม่ทั้งหลายรีบกลับบ้านและพวกรุ่นพี่ที่ไม่อยากเปียกฝนมาร่วม  กิจกรรม
    น้ำฟ้าเดินคนเดียวท่ามกลางสายฝน เธอมีร่มคันใหญ่สีดำที่พกติดตัวเสมอๆ เพราะน้ำฟ้าคิดว่าร่มคันใหญ่ๆสามารถให้ใครซักคนมาหลบฝนได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เคยมีใครมาหลบฝนกับเธอซักครั้งเดียว
    "เฮ้อ...."
    น้ำฟ้าถอนหายใจเบาๆ เะอหวังว่าวันนี้จะได้เพื่อนใหม่ซักคนสองคนแต่เธอก็ต้องผิดหวังเพราะต่างคนต่างรีบกลับกันหมดเพราะไม่มีกิจกรรม และฝนที่ตกแบบนี้นั่นเอง
    (พวกแพรวกับแหวนจะเป็นไงบ้างนะ)
    เธอนึกถึงเพื่อนที่โรงเรียนเก่าที่ไม่มีใครตามมาเรียนที่มหาลัยนี้กับเะอได้ซักคน จนมันทำให้เธอรู้สึกเหงาๆ
    "คุณหนูครับ"
    ผู้ชายท่าทางมีอายุยืนเรียกน้ำฟ้าอยู่อีกฝากของถนน เขาเป็นคนขับรถที่บ้านของเธอนั้นเอง น้ำฟ้าจึงเดินไปหา แต่ความจริงแล้วเธอตั้งใจจะกลับบ้านเองแบบที่เธอมาเองในตอนเช้า แต่เพราะเป็นรถที่ทางบ้านส่งมารับเธอจึงต้องยอมนั่งรถกลับบ้าน
    รถเก๋งคันโตสีดำแล่นไปบนที่ที่เปียกน้ำเพราะฝนตก น้ำฟ้านั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวบนเบาะหลัง ลุงชัยคนขับรถมองเห็นสีหน้าของน้ำฟ้าผ่านกระจกมองหลังจึงไม่พูดอะไร เพราะเขาก้เป็นคนหนึ่งที่เลี้ยงน้ำฟ้ามาตั้งแต่เล้กๆจึงรู้นิสัยน้ำฟ้าดี จึงได้แต่ขับรถไปโดยถามซัก2-3ประโยคแค่นั้น
   ดวงตาที่เหงาๆค่อยๆหลับลงอย่างเหนื่อยๆอ่อน รถเล่นเข้าสู่ถนนใหญ่เพื่อที่จะกลับบ้านของน้ำฟ้า

จากคุณ	: ยองเจียงใหม่
เขียนเมื่อ	: 6 ส.ค. 54 01:23:59