ความคิดเห็นที่ 1 "กรี๊ด!!!" เสียงกรีดร้องด้วยความหวาดผวาของพลอย แม้ถูกเสียงน้ำตกใหญ่กลบหายไปหมด แต่ด้วยความผูกพันอันหยั่งลึกถึงวิญญาณกลับทำให้เสียงนี้พุ่งฝ่าระยะอันทางแสนไกล แทรกเข้ามาสู่โสตประสาทของใครคนหนึ่งซึ่งกำลังนอนอยู่ในถ้ำน้อยกลางหุบเหวลึกบนขุนเขาอันถูกปกคลุมด้วยหิมะและธารน้ำแข็ง เขาคนนั้นลืมตาขึ้นอย่างตื่นตระหนก ท่ามกลางความหนาวเหน็บและมืดมิดของก้นหุบแห่งนี้ เขา...ผู้ซึ่งไร้แรงจนแทบจะไม่สามารถขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว กำลังนอนเฝ้าร่างไร้ชีวิตร่างหนึ่งอยู่ นางผู้ทอดกายอย่างสงบอยู่บนพื้นน้ำแข็งซึ่งเขาได้สลักปีกเอาไว้ให้ "เจ้า...เจ้าหรือ..." อกิญจน์พยายามเค้นแรงทั้งหมดที่มี ยกมือขึ้นอย่างยากลำบากไปสัมผัสร่างซึ่งนอนอยู่เคียงคู่กันมานานด้วยความยินดีอย่างที่สุด ไร้ซึ่งคำตอบ ร่างที่มีศีรษะบิดเบี้ยวและถูกเกาะด้วยเกล็ดน้ำแข็งยังคงนิ่งอยู่อย่างนั้น "หากเจ้าไม่ได้กลับมาที่นี่ แล้วเจ้าไปอยู่ที่ไหน เหตุใดจึงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวเช่นนี้" เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นกับร่างนั้นอย่างกังวล นึกขึ้นว่าไม่ได้การเสียแล้ว เขาจะต้องรีบไปตามหานางก่อนที่นางจะได้รับอันตรายมากไปกว่านี้ เขามั่นใจเหลือเกิน เสียงร้องนั่นต้องเป็นของนางแน่นอน ด้วยความเป็นห่วงนางอันเป็นที่รักยิ่งเขาจึงพยายามขยับกาย เสียงแตกร้าวของแผ่นน้ำแข็งบางๆ อันเคลือบอยู่รอบร่างดังขึ้นเบาๆ อกิญจน์กัดฟันยันร่างลุกขึ้นควานหาของวิเศษประจำกาย ธำมรงค์ล่องหนนั่นคล้องคออยู่ตลอดเวลานับตั้งแต่วันที่นางปีกขาวสิ้นใจ ส่วนศรนาคบาศก็วางอยู่ถัดไปไม่ไกลนัก ศรนี้เดิมที่เป็นของอินทรชิตซึ่งพระพรหมประทานให้ ครั้งพระนารายณ์เสด็จมาห้ามทัพระหว่างยักษ์กับครุฑบนเขาไกรลาส ได้ประทานพรว่าดอกศรอันแผลงไปแล้วนั้นเมื่อเสร็จภาระแล้วให้หวนกลับคืนมาเองได้ นับแต่นั้นฤทธิ์เดชของศรก็เพิ่มมากขึ้น ช่วยเขาดักยิงนกอินทรีตัวใหญ่ซึ่งเผลอบินข้ามร่องแคบของหุบเหวในบางครา ให้ตกลงมาใช้ดื่มกินเป็นอาหารพอประทังชีวิตอยู่เฝ้าร่างนางอันเป็นที่รักจนถึงบัดนี้ ครั้นหยิบคันศรและกระบอกดอกศรได้ โอรสพญาขรก็ก้มลงจูบลาร่างเย็นเฉียบซึ่งเขาได้ใช้ดอกศรสลักปีกบนพื้นน้ำแข็งให้อย่างอาลัย ก่อนค่อยๆ คลานออกจากถ้ำน้อย พาร่างผอมโซและโรยแรงตกสู่ก้นหุบ อึก! แรงกระแทกทำให้กระดูกซึ่งถูกแช่แข็งมานานแทบแตกร้าว ความเจ็บปวดแผ่ครอบคุมร่างแทนความเหน็บหนาวดังคมมีดกรีดแทง แม้บิดาได้ช่วยรักษาอาการบาดเจ็บทางกายภายนอกให้เมื่อครั้งลงมาตามหาเขาที่ก้นหุบกับพระนารายณ์ แต่ความชอกช้ำภายในหลายส่วนยังคงอยู่ เขาเองก็มิใช่จอมขมังเวทย์ เร้นกายอยู่ใต้หุบหิมะและขาดอาหารเช่นนี้ หากหายเป็นปกติก็อัศจรรย์ยิ่งแล้ว พลันเสียงร้องแหลมของนกอินทรีก็ดังแทรกเข้ามาในโสต "สวรรค์เมตตาข้าพระองค์นัก" ผู้ถือศรนาคบาศคว้าศรมาดอกหนึ่ง ขึ้นคันแล้วเล็งสู่ท้องฟ้า ทันทีที่เงาดำสายหนึ่งโผผ่านรอยแยกของปากเหว มันก็ต้องศรดอกนั้นตกลงสู่เบื้องล่าง "อโหสิกรรมให้ข้าเถิด" เจ้าลูกครึ่งยักษ์กล่าว ขยับกายตามพื้นหินอันขรุขระสู่ร่างที่กำลังจะสิ้นชีวิต เมื่อได้เหยื่อมาก็รีบสูบกินเลือดบนคอมันอย่างกระหายก่อนจะกลายเป็นน้ำแข็ง ในใจนึกขอบคุณสัตว์ปีกตัวนี้เหลือเกิน ด้วยชีวิตของมันได้ช่วยทำให้เขามีแรงพอที่จะปีนขึ้นไปจากหุบเหวลึกแห่งนี้ได้ พลอยรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีเพราะความหนาวเย็นจากละอองไอน้ำของน้ำตก หลังจากยันตัวขึ้นนั่งอย่างมึนๆ ก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อรู้สึกว่ามีใครคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างๆ เธอรีบกระโดดถอยห่างออกมาตั้งหลักทันที "ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวกันปานนี้ดอก แม้รูปกายภายนอกของข้าจะน่ากลัว แต่รูปใจภายในข้า...ดีนา" เด็กหนุ่มผิวสีดำสนิทซึ่งนั่งอยู่ใกล้เธอเมื่อครู่ เอ่ยพูดอย่างอารมณ์ดี ไม่ทันที่นักศึกษาพยาบาลจะได้สังเกตผู้แปลกหน้าอย่างละเอียดก็นึกถึงงูยักษ์ขึ้นมาได้จึงรีบมองซ้ายแลขวาด้วยกลัวว่าจะเจออีก "ขอโทษนะ พี่เห็นงูยักษ์ ตัวโตมากๆ ที่แอ่งน้ำตรงนั้น รีบหนีไปที่อื่นกันเถอะ อยู่ที่นี่ต่อจะไม่ปลอดภัย อะ เอา..." ยังพูดไม่ทันจบประโยคดีหนุ่มน้อยผิวสีก็อ้าปากหัวเราะลั่นเหมือนได้ฟังเรื่องตลกมากๆ ขำจนเอามือกุมท้อง ล้มทั้งนั่งลงไปนอนกลิ้งอยู่ที่พื้น เห็นแล้วชวนหมั่นไส้ รอจนอาการขำอย่างไม่น่าให้อภัยผ่านไปสักครู่ เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเชื่อหรือขยับเขยื้อนไปทางไหน คนถูกขำชักฉุน จึงยืนยันคำพูดของตัวเองอีกครั้ง "นี่ เรื่องจริงนะ พี่ไม่ได้พูดโกหก" "ฮาๆๆ ฮาๆๆ ข้ารู้ๆ เจ้าไม่ได้ กะ โกหก" อีกฝ่ายพยายามฝืนหยุดหัวเราะ "เรื่องนั้นช่างเถิด ถือว่าเจ้าไม่เคยเห็นเผ่าพันธุ์นาคราชอย่างพวกข้าก็แล้วกัน แต่ได้โปรดอย่าเรียกข้าว่างูได้ไหม ฟังแล้วตลกเหลือหลาย" เขาไม่พูดเปล่าแถมยกไหล่ขึ้น ส่ายหัวทำท่าสยองแล้วหันกลับมาถามพลอย "ว่าแต่เจ้าเถิด เป็นตัวอะไรกัน" "อะไรนะ" พลอยถามกลับอย่างไม่เข้าใจ เท่าที่หนุ่มน้อยคนนี้บอกเธอว่าเขาเป็นนาคราชก็สร้างความประหลาดใจให้เธออย่างมากแล้วยังมาถามว่าเธอคือตัวอะไรอีก เขาคงไม่ได้มีอาการป่วยทางจิตหรอกนะ "ข้าถามว่า เจ้าเป็นตัวอะไร...ไม่ดีๆ เอาใหม่ๆ" เหมือนเขาจะนึกอะไรได้จึงถามอีกรอบ "ข้าถามว่า เจ้า-มา-จาก-เผ่าพันธุ์-ใด" คราวนี้หนุ่มผิวสีพูดช้าๆ เน้นทีละคำเพื่อความชัดเจนด้วยเห็นเธอไม่ยอมตอบแถมยังทำหน้างงอีก "นี่เธอเพี้ยนจริงๆ หรือว่าแกล้ง พี่ก็เป็นคนเหมือนเธอไง หรือเธอคิดว่าตัวเองเป็นพญานาคจริงๆ" อาจเป็นเพราะท่าทางขำๆ และเป็นกันเองของเพื่อนใหม่ หญิงสาวจึงไม่เกรงใจที่จะพูดว่าเขาเพี้ยนออกมาตรงๆ "สิ่งใดคือคน" คราวนี้ผู้ที่ทำท่างงกลับเป็นเขา อาการก้มหน้าเอามือจับคางนิ่งเงียบไปอย่างใช้ความคิดของอีกฝ่ายทำให้พลอยมีเวลาสำรวจโครงสร้างสรีระร่างกายของคนตรงหน้าตามสัญชาตญาณนักศึกษาพยาบาล เด็กหนุ่มคนนี้หน้าตาดีใช้ได้ ริมฝีปากหนาจมูกโด่งคมเป็นสันหล่อประมาณ เครก เดวิด รอบคอมีเชือกกลมๆ สีน้ำตาลเส้นหนึ่งคล้องอยู่ อายุคงไม่เกินสิบเจ็ดสิบแปดปีเพราะไหล่ยังไม่กว้างออกอย่างเต็มที่ ผิวหนังสีดำสนิทของเขานั้นดูแปลกมาก เป็นมันวาวราวกับสะท้อนแสงได้จึงทำศีรษะโล้นๆ ไม่มีผมของเขากลายเป็นพระอาทิตย์ดวงที่สอง ด้วยเปลือยท่อนบนจึงมองเห็นต้นแขน อก และเอวมีกล้ามเนื้ออยู่อย่างสมส่วนแสดงว่าออกกำลังกายอยู่เสมอ ไม่มีส่วนที่เป็นไขมันเลยจึงดูผอมไปหน่อย สูงหรือเปล่าไม่รู้เพราะนั่งอยู่ ส่วนท่อนล่าง...ส่วนท่อนล่าง... "เอ้ย!" พลอยอุทานลั่นด้วยความตกใจ บ่นพึมพำกับตัวเองว่า "เป็นไปไม่ได้ๆ จะเป็นไปได้ยังไงคนอะไรไม่มีจู๋...หรือว่าป่วย โดนไวรัสหูดพาพิลโลมากินเหมือนนายเดเด้(1) ที่อยู่อินโด ผิวเลยเปลี่ยนกลายเป็นเกล็ดงอกออกมาแทน" ทฤษฏีแพทย์ทั้งหลายที่ร่ำเรียนมาถูกนำมาประมวลผล ในขณะที่อีกฝ่ายก็แสดงอาการเดียวกันคือร้องออกมาอย่างดัง "อ้าก!" หลังตะโกนเสร็จ ผู้ที่อ้างตนว่าเป็นนาคราชก็ลุกขึ้นยืน ทำตาโต เอามือชี้มาที่พลอยพร่ำพูดว่า "ไม่จริงดอกๆ คนที่แปลว่ามนุษย์นั่นฤๅ จะเป็นไปได้อย่างไร มนุษย์ทั้งสกปรกทั้งบาปหนา จะผ่านภพภูมิมาอุบัติขึ้นที่นี่ไม่ได้แน่" จบคำพูดนี้ของเจ้าหนุ่มน้อยนั่นนักเรียนพยาบาลจึงค่อยได้สติเพราะรู้สึกเหมือนถูกหลอกด่า ระหว่างนี้พลอยก็ตัวสั่นเพราะความหนาว เสื้อยืดแขนสั้นกับกางเกงผ้าฝ้ายของเธอถูกละอองไอน้ำจับจนเปียกชุ่ม "หนาวหรือ" ได้ยินอีกฝ่ายถาม คนปากสั่นจึงพยักหน้าตอบ "เหตุใดไม่บอกเล่า ข้าจะได้คายพิษให้เจ้าสักนิด" พูดจบก็เดินไปมา หาก้อนหินมาวางเรียงกันเป็นวงกลมบนพื้นหินด้านที่ติดกับชายป่า เปิดโอกาสให้พลอยมองสำรวจร่างล่อนจ้อนซึ่งสูงเกือบสองเมตรนั่นอีกครั้ง พิจารณาอยู่สักครู่นักเรียนพยาบาลก็สรุปเอาเองว่า เด็กหนุ่มคนนี้ต้องป่วยเป็นโรคผิวหนังอะไรสักอย่าง ผิวทั่วทั้งร่างของเขาจึงแปรสภาพไปจนคล้ายเกล็ดปลา แต่ที่น่าประหลาดยิ่งกว่าคือเกล็ดแต่ละจุดบนร่างมีขนาดไม่เท่ากัน เกล็ดที่ใบหน้านั้นมีขนาดเล็กมากจนแทบสังเกตไม่เห็น เกล็ดตามลำตัวก็ยังเล็กอยู่ ผิดกับเกล็ดที่เอว หน้าท้อง และโคนขาที่เริ่มมีขนาดใหญ่ขึ้น โดยเฉพาะที่ตรงนั้น ผิวเปลี่ยนไปเป็นเกล็ดใหญ่มากจนสามารถบังอวัยวะเพศเอาไว้ได้หมด มิน่าเล่าเธอถึงไม่รู้สึกว่าเขาเปลือยตั้งแต่แรกพบ นี่คงเป็นสาเหตุหนึ่งกระมังซึ่งทำให้เขาคิดว่าตัวเองเป็นพญานาค คิดมาถึงตรงนี้พลอยก็เริ่มเห็นใจเด็กประหลาดคนนี้แล้ว กองหินวงกลมรูปร่างคล้ายเตาที่มีหลุมตรงกลางเสร็จแล้ว เขากวักมือเรียกให้เธอเดินเข้าไปหา สาวน้อยนั่งลงใกล้กองหิน คิดว่าเขาคงจะก่อไฟให้เธอแต่ไม่เห็นมีฟืน ยังไม่ทันได้เอ่ยปากถาม เขาก็ขยับปากหยดน้ำลายหยดเล็กๆ ลงตรงกลางหลุมหิน และในทันใดน้ำลายหยดนั้นก็กลายเป็นเปลวไฟสว่างร้อนหวาบออกมาจากหลุมหิน ทำเอาเธอตกตะลึงจังงัง "อะ อะไร กันนี่!" พลอยไม่อยากจะเชื่อตาตัวเอง "อ่าฮา...ไม่เคยเห็นใช่ไหม ตื่นเต้นละซิ นี่พิษพญานาคแบบไร้พิษของแท้เชียวนา" เสียงเขาอวดโอ้อย่างภูมิใจจนลืมสังเกตอาการใบ้รับประทานของอีกฝ่าย "มันต้องไม่ใช่ความจริง...เธอกำลังฝันไปต่างหาก..." สาวน้อยบอกตัวเอง เรื่องทั้งหมดนี่คือความฝัน เธอจะมาโผล่กลางป่าพิศดารแบบนี้ได้ยังไงกัน แถมเรื่องงูยักษ์นาคราชบ้าบออะไรนี่อีก "คุยกับเจ้ามาหลายคำแล้ว เจ้าชื่อเรียงเสียงไรฤๅ" ด้วยว่าเห็นอีกฝ่ายนิ่งไป ผู้อ้างตนว่าเป็นพญานาคจึงชวนสนทนา "ชื่อพลอย" เธอตอบไปอย่างนั้นด้วยว่ายังงงกับเหตุการณ์อยู่ "พลอยอันแปลว่าหินมีสีนะหรือ ช่างเป็นชื่อที่ตลกจริง ส่วนข้าชื่อศตรรฆ(2) แปลว่ามีค่ามาก" เขาเริ่มแนะนำตัวเองโดยไม่สนใจว่าหญิงสาวสนใจฟังหรือเปล่า "ที่เป็นเช่นนั้นเพราะข้ามีเกล็ดสีนิลซึ่งหายากนักแล ปกติแล้วเผ่าพันธุ์ของพวกข้าอาศัยอยู่ ณ มหาสมุทรสีทันดร การที่เจ้าจะไม่เคยเห็นก็ไม่แปลก ข้าเสียอีกกลับฉงนใจนัก มาเจอพวกมนุษย์แถวนี้ได้ ว่าแต่...เจ้ามาจากโลกมนุษย์จริงหรือ" พลอยยังคงนิ่งเงียบ เขาจึงพูดต่อ "ตอนแรกข้าคิดว่าเจ้าเป็นนางกินรีถอดปีกออกเพื่อลงเล่นน้ำ แต่เจ้าก็ไม่ยอมกระโดดลงน้ำสักทีข้าจึงคิดว่าไม่ใช่ ข้านี่เก่งจริงเดาได้ถูก ก็เจ้าไม่งามเอาซะขนาดนี้จะเป็นนางกินรีไปได้อย่างไรเล่า ฮาๆๆ" เมื่อถูกผู้ที่อ้างตัวว่าเป็นนาคราชใช้คำพูดว่ากระทบ ว่าที่พยาบาลจึงเริ่มทำหน้างอ เมื่อเรียกร้องความสนใจได้ เขาก็หัวเราะชอบใจต่ออีกรอบ "ที่ข้าเดินทางขึ้นมายังป่าหิมพานต์นี่เพราะต้องมาอยู่กับปู่ฤษี แต่ข้ายังไม่อยากรีบไปจึงเลยขอหลบมาดูนางกินรีก่อน ได้ข่าวว่านางปีกขาวพวกนี้งามนักและชอบมาเล่นน้ำกันที่นี่ ข้ารอมาหลายวันแล้วไม่เห็นมีมาสักตน สงสัยเพราะว่าเพิ่งสิ้นฤดูน้ำหลากกระมัง น้ำแรงมากเหลือเกิน” "ป่าหิมพานต์หรือ" พลอยเริ่มทำใจฟังเรื่องเหลือเชื่อเหล่านี้ คิดว่าเพราะเราฝันไป อะไรๆ ก็เป็นไปได้ทั้งนั้น แต่ระหว่างฟัง ท้องกลับร้องขึ้นมาจึงทำให้งงว่า ทำไมในความฝันจึงหิวได้ "หิวหรือ" ศตรรฆเอ่ยถาม พลอยพยักหน้าตอบอย่างเคย "หิวแล้วเหตุใดไม่บอกข้า ข้าจะไปจับปลามาให้เจ้ากินก็แล้วกัน ลูกมนุษย์นี่กินปลาได้ใช่ไหม" ว่าแล้วหนุ่มผิวสีก็เดินจากไปโดยพลอยไม่ได้สนใจมองตาม ด้วยกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง "นี่ปลา" ไม่ถึงสองนาที ปลาใหญ่ขนาดเท่าต้นขาก็ถูกโยนลงบนพื้นตรงหน้า ปลาตัวนั้นยังไม่สิ้นใจแถร่างไปตามพื้นอย่างแรงเพื่อดิ้นรนเอาชีวิตรอด ปากก็เดี๋ยวอ้าเดี๋ยวหุบ ตาถลนตวัดร่างทุรนทุรายจนเธอเบือนหน้าหนีไม่อยากมองเพราะสงสาร "นี่เจ้า! ข้าอุตสาห์ไปจับปลามาให้แล้วไม่คิดจะทำอะไรเลยฤๅ ไปหักกิ่งไม้มาเสียบปลาย่างเสียสิ" คนจับปลามาให้ทำเสียงดุ ด้วยไม่เข้าใจว่าเหตุใดหญิงสาวตรงหน้าจึงไม่รู้จักทำการใดเลย พลอยได้ยินศตรรฆบอกให้ไปหาไม้มาย่างปลาก็ทำหน้าเหยเกเพราะกลัวที่จะต้องฆ่าปลา มารดาของเธอนั้นทานมังสวิรัติ แต่ก่อนอยู่บ้านเธอจะทานอาหารกับแม่แต่พอออกนอกบ้านก็กินข้าวแกงเหมือนคนทั่วไป ยิ่งมาเรียนพยาบาล อยู่หอพัก ทานอาหารซึ่งถูกจัดไว้ให้ ไม่เคยต้องฆ่าอะไรเพื่อทำอาหารเองแบบนี้ ปลาดิ้นแถไปมาสักพักก็หมดแรง กิ่งไม้ที่เพิ่งหักมาถูกเสียบผ่านจากปากปลาออกสู่ปลายหางโดยศตรรฆ "บาปทั้งหมดเลยมาตกที่ข้า หวังว่าข้าคงได้ความดีนิดหน่อยนะที่ช่วยลูกมนุษย์ไร้สามารถอย่างเจ้า" เขาทำไปบ่นไปแถมแอบกัดด้วยวาจาอย่างเคย ปลาย่างรสชาติอร่อยมาก ถึงผิวปลาจะไหม้เกรียมไปเนื่องจากไม่ได้ขอดเกล็ดแต่เนื้อข้างในสีขาวนุ่มหอมไม่มีกลิ่นคาวเลย ผู้ถูกเรียกว่าลูกมนุษ์ทานปลาเสร็จเสื้อผ้าและพื้นที่โดยรอบก็แห้งเพราะกองไฟน้ำลายพิษ "ขอบใจมากๆ นะ" คนกินปลาเอ่ยขอบใจคนจับปลาที่นอนเอกเขนกพยักหน้ารับก่อนถาม "เจ้ามีอายุเท่าใด เท่าที่ข้ารู้ พวกมนุษย์อายุขัยสั้นนัก" "พี่อายุยี่สิบสาม แล้วเธอละ" "ชิชะ!" ศตรรฆอุทานเหมือนดูถูก "อายุเพียงยี่สิบสามแต่แลดูแก่ได้ปานนี้เชียวฤๅ เลิกเรียกสรรพนามตัวเจ้าว่าพี่เถิด ข้ามีอายุหกรอบแล้ว ไม่เห็นอยากจะเป็นท่านลุงท่านของปู่เจ้าบ้างเลย" ได้ยินแบบนี้คนที่ถูกหาว่าแก่ก็หน้างออีกหน แต่ที่ว่าหกรอบนั่นเท่ากับเจ็ดสิบสองปีหรือ "จะบ้าตาย..." พลอยคิด เด็กคนนี้คิดว่าตัวเองอายุเจ็ดสิบสองปี "นี่ข้าเองก็เริ่มหิวเช่นกัน ไปหาปลามากินก่อนนา" คราวนี้นักเรียนพยาบาลมองตามหลังไป ด้วยอยากรู้ว่าเขาใช้วิธีไหนจึงสามารถจับปลาตัวใหญ่ได้ไวขนาดนี้ นักจับปลาเดินไปหยุดยืนอยู่ริมแอ่งน้ำ แนบมือลงข้างลำตัว สงบนิ่งสักครู่ก็ยืดหัวโผล่พุ่งสูงขึ้นกลายเป็นงูยักษ์สีดำ กระโจนลงน้ำหายไปอย่างรวดเร็ว “กรี๊ดดด!!!” พลอยร้องกรี้ดอีกรอบ ถึงได้ทำใจแล้วว่านี่คือความฝันแต่ก็ยังตกใจกลัว มือไม้อ่อนหน้ามืดเป็นลม ทรุดร่างลงข้างกองไฟพิษพญานาค...อีกครั้ง เชิงอรรถ 1 เดเด้ มนุษย์ต้นไม้ชาวอินโดนีเชีย ป่วยเพราะการผสมผสานระหว่างไวรัสพาพิลโลมาที่ทำให้เกิดหูด บวกกับความผิดปกติของยีน ทำให้ภูมิคุ้มกันของคนเดเดอ่อนแอจนหูดแปรสภาพไปคล้ายต้นไม้ ดูภาพได้จาก http://www.thaiseoboard.com/index.php?topic=19035.0 2 ศตรรฆ อ่านว่า สะ-ตัก ปีกหิมพานต์ บทนำhttp://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10882301/W10882301.html ปีกหิมพานต์ตอนก่อนหน้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10882301/W10882301.html ปีกหิมพานต์ตอนต่อไป http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=awaw&date=07-08-2011&group=8&gblog=4 ติดตามต่อได้ที่ http://writer.dek-d.com/awawaw/writer/view.php?id=525495 แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 54 15:42:38 แก้ไขเมื่อ 20 ส.ค. 54 01:57:47 จากคุณ : amureen เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 02:22:31

ความคิดเห็นที่ 3 ตามอ่านครับ ว่ามีคำอธิบายอย่างไร นางเอกจึงมาโผล่ที่นี่ได้ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 21:45:47

ความคิดเห็นที่ 4 เช้าวันนี้ เนื่องจากรีบมากเพราะวันนี้เป็นวันเสาร์ ด้วยว่ามีกิจกรรมหลายอย่างต้องทำกับลูกชายและสามีจึงมาเช็คกระทู้แบบผ่านๆ พบความคิดเห็นของผู้อ่านท่านหนึ่งเป็นประโยชน์กับผู้เขียนมาก ความคิดเห็นนั้นกล่าวถึงที่มาของพลอยซึ่งเป็นนิสิตแพทย์แห่งจุฬาลงกรณ์ฯ ว่ามีที่มาไม่เหมาะสมนัก ทั้งที่ยังไม่ได้ใช้ทุนก็จะได้ทุนใหม่ไปเรียนต่อเมืองนอกแล้ว บวกคำแนะนำอีกหลายประการแถมลิ้งค์อธิบายความของของฮาร์เวิร์ดด้วย ผู้เขียนรู้สึกดีใจมากที่ในที่สุดก็มีผู้รู้จริงมาช่วยแนะนำ คิดใคร่ครวญทั้งวันว่าจะแก้ไขงานเขียนของตัวเองอย่างรดีหนอให้ไม่มีข้อบกพร่องที่น่าเกียจแบบนั้นได้ ผู้เขียนยอมรับค่ะว่าการให้พลอยไปเรียนต่อโดยทันทีนั้นช่างเป็นความคิดที่ตื้นเขิน เงินที่กองทัพบกจะมาลงทุนข้อนี้เอาไปซื้อ ฮอ.ใหม่ใช้ดีกว่า (อันนี้เห็นด้วยจริงๆ นะคะ) แต่พอมาเช็คกระทู้อีกครั้งด้วยความกระตือรือร้นในตอนเย็น ปรากฏว่าความคิดเห็นนี้ได้หายไปเสียแล้ว ผู้เขียนรู้สึกเสียใจมากค่ะเพราะสำหรับผู้เขียนแล้วมันเป็นควมคิดเห็นที่มีค่ามาก อีกทั้งจำชื่อผู้โพสไม่ได้ด้วยก็เลยไม่รู้ว่าจะไปขอร้องให้มาช่วยวิจารณ์ให้อีกจากที่ไหน ผู้เขียนได้แต่หวังว่าท่านผู้นั้นจะมาอ่านปีกหิมพานต์นี้และช่วยวิจารณ์ให้อีกครั้ง รบกวนด้วยนะคะ คิดเสียว่าท่านเป็นช่างปั้นหม้อ มาช่วยตบช่วยตีหม้อใหม่ใบนี้ให้ได้รูปสวยงามด้วย ขอบคุณค่ะ แม่น้องเดียวผู้เขียนปีกหิมพานต์ ตอนต่อไปติดตามได้ที่นี่ค่ะ http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=awaw&date=07-08-2011&group=8&gblog=4 แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 54 03:20:52 แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 54 02:48:28 จากคุณ : amureen เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 02:19:56

ความคิดเห็นที่ 5 เข้ามาอ่านแล้วสะดุดกับชื่อม.ฮาเวิร์ด เลยเดินเข้าวิกิไปหาค่ะว่ามันอ่านยังไงกันแน่ระหว่าง ฮาร์วาร์ดกับฮาเวิร์ด ได้คำตอบมาแบบนี้ค่ะ อเมริกา : มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด (อังกฤษ: Harvard University อ่านว่า ฮาร์เวิร์ด) อ่านจนจบแล้วก็เลยงงเรื่องทุนการศึกษาของมหาวิทยาลัยไทยกับอเมริกา หาอ่านไปเรื่อยๆ เลยเจอว่า การเรียนแพทยศาสตร์ จะต้องใช้ทุน 3 ปีหลังจากเรียนจบ หรือถ้าจะใช้เงินจ่าย ก็ต้องทำงานใช้ทุนอย่างน้อย 1 ปี จึงจะมีสิทธิลาออก แล้วจ่ายเงินส่วนที่เหลือค่ะ ส่วนการเรียนต่อเฉพาะทาง ต้องทำงานอย่างน้อย 1-3 ปี แล้วแต่ว่าจะเรียนต่อด้านไหนค่ะ เก็บชั่วโมงการทำงานให้ครบก่อน จึงจะมีสิทธิสอบเรียนต่อได้  ระหว่างนี้ก็ต้องเตรียมตัวด้านภาษาทั้งเรียนและสอบ TOFEL , TOEIC ฯลฯ เรื่องทุนแพทย์ทหารบก หาอ่านไปเรื่อยๆ เลยเจอว่าน่าจะหมายถึง วิทยาลัยแพทยศาสตร์พระมงกุฏเกล้า ซึ่งเป็นวิทยาลัยที่ผลิตแพทย์ทหาร แต่คนที่จะรับทุนนี้ได้ต้องเป็นผู้ที่เรียนในวิทยาลัยนี้เท่านั้น และผู้ที่เรียนในจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย จะมีศัพท์เฉพาะว่า นิสิตจุฬา (ถ้าผิดตรงไหนแก้ไขให้ด้วยนะคะ) นอกจากนี้พออ่านแล้วแอบรู้สึกว่ามันเหมือนยังเขียนไม่เสร็จ สองย่อหน้าแรกได้ความรู้สึกว่าเป็นความเรียงสั้นๆ แบบจงบรรยายคนตรงหน้าท่านให้จบในสี่บรรทัด ยิ่งเจอประโยค "พลอยเป็นเด็กเรียนเก่งและมีความขยันสูงสอบชิงทุนได้ตลอด" (- -" ) ง่า ทำไมนึกถึงดันดาราหว่า? ขอบ่นงึมงัมให้ฟังแค่นี้ ขอบคุณที่รับฟังค่ะ จากคุณ : MOMIJI_99 เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 02:28:25

ความคิดเห็นที่ 6 ขอวิจารณ์ตามตรง โดยไม่มีอคิตเจือปน...มุ่งมั่นปั้นหม้อให้ผู้เขียนโดยเฉพาะ 1.หากเป็นนิยายเรื่องนี้ต้องแก้ตั้งแต่สำนวน เพราะมันคือสำนวนพูดไม่ใช่สำนวนเขียน มันเหมือนเรื่องย่อ หรือเรียงความ เป็นที่เขียนไม่เสร็จสิ้นในขบวนการกรอง ไม่ได้รับการขัดเกลา ก่อนนำมาลง จึงดูไม่เหมือนนวนิยาย 2.แก้ไขเรื่องข้อมูล ทั้งส่วนของหิมพานต์ และส่วนที่เป็นข้อเท็จจริงในโลกที่มีอยู่จริง ตัวอย่าง เช่น การเรียนการศึกษาในมหาวิทยาลัยจุฬา มหาวิทยาลัย ด้านการแพทย์ต่างๆ ไม่อยากให้มั่วมัน เพราะเมื่อแพร่ออกไปทำให้เกิดความเข้าใจผิดได้ โดยเฉพาะยิ่งเรื่องการใช้ทุนเป็นเงิน เป็นการปลูกฝังความไม่รับผิดชอบ  ทุกวันนี้ก็มีปัญหาสมองไหลกันมากพอแล้ว  ทุนสำหรับหมอไม่ใช่ทุนกู้ยืม แต่เป็นทุนเตรียมตัวสำหรับรับใช้ชาติ สามารถหาอ่านได้ตามลิ๊งค์มหาวิทยาลัย หรือทุนต่างๆ ไม่ได้หายากเลย ขึ้นอยู่กับความขวนขวายของผู้เขียน ตัวอย่าง เช่น นาคมีขนาดตัว 30 เซนติเมตร ย่อมไม่ใช่นาค...งูเหลือม หรืออนาทอนด้า ก็มีขนาดเช่นนั้นได้  นาคจึงมีขนาดใหญ่กว่านั้นมากนัก  หรือการที่คายพิษให้นางเอกอบอุ่น... พิษ..ชื่อก็บอกว่าพิษ คงมีประสงค์ให้ตายมากกว่า ฯลฯ (เยอะ) 3.เช็คเรื่องการตกหล่น  ย่อหน้าหนึ่งบรรยายว่าอย่างหนึ่ง อีกย่อหน้าเป็นอีกอย่างไปแล้ว โปรดตรวจสอบ จากคุณ : ชอนตะวัน เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 16:18:48

ความคิดเห็นที่ 7 ผู้เขียนขอขอบคุณช่างปั้นหม้อทุกท่านและผู้ที่อ่านค่ะ สงสัยนิดหนึ่ง คุณMOMIJI_99 เป็นเจ้าของความคิดเห็นที่หายไปหรือเปล่าค่ะ :) แค่อยากรู้เท่านั้นละคะ ไม่มีอะไร ที่ให้พลอยเป็นหมอเพราะช่วงสุดท้ายของเรื่องจะมีสงคราม แล้วอยากให้พลอยตั้งกลุ่มคล้ายสภากาชาดออกช่วยเหลือผู้ได้รับบาดเจ็บ แต่พอเขียนมากขึ้นเรื่อยๆ ก็ทำให้เห็นว่าแม้เธอเป็นหมอ ก็ไม่อาจนำเครื่องมือแพทย์ใดๆ ติดตามไปหิมพานต์กับเธอได้ ผู้ขียนกำลังคิดว่าหากไม่มีภูมิปัญญาที่จะสร้างพลอยให้เป็นหมอได้ก็ว่าจะให้เธอเป็นพยาบาลค่ะ พยาบาลก็มีความรู้ออกปถมพยาบาลขั้นต้นได้ พอดีมีรุ่นน้องคนหนึ่งเคยเรียนพยาบาลรามา น้องคนนี้บอกว่าที่หนึ่งสองสามจะมีทุนให้ไปเรียนต่ออเมริกาเลยแล้วกลับมาใช้ทุนที่เดียวหลังเรียนจบ เรื่องกลับมาใช้ทุน พลอยต้องมาแน่ค่ะ เรื่องที่ไม่ได้กล่าวถึงพลอยมากนักและต้องส่งท่านให้จบไปเพราะเร่องที่หิมพานต์มีเยอะแล้ว ตอนนี้เขียนมาครึ่งเรื่องก็เกือบสองร้อยแผ่นเอสี่ เพียงแค่ผูกไว้ว่าจะอย่างไรเธอก็ต้องกลับมหาแม่ที่โลกมนุษย์ (และกลับมาใช้ทุน แฮะๆ) ให้ได้เท่านั้น ศตรรฆเขามีความลับต้องเก็บไว้ แปลงกายใหญ่อย่างพระอนันตนาคราชทิ้งร่องรอยไม่ได้หรอกค่ะ อีกอย่างเขายังไม่ได้ลอกคราบด้วย หิพานต์เรื่องนี้อาจไม่เริดหรูอลังการงานสร้างอย่างเรื่องอื่น สำนวนจึงอยากจะให้เรียบง่ายเช่นกัน แม่เจ้าเดียว จากคุณ : amureen เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 16:03:23

ความคิดเห็นที่ 8 สำนวนแบบที่ตอบกระทู้ก็โอเคนะคะ ส่วนที่เขียนอยู่อาจจะตรงไปตรงมาแล้วเรียบง่ายไปสักนิด ปรับอีกนิดก็น่าจะโอเคค่ะ ไม่ต้องถึงกับใช้ภาษาวิจิตรมากหรอกค่ะ อ่านยาก ปวดหัวทั้งคนอ่านคนเขียน เดี๋ยวต้องผลัดกันเปิดพจนานุกรมล่ะลำบากแย่เลย ปล.คำว่าจุติ แปลว่า ตาย,เคลื่อนไป  ไม่ได้แปลว่าเกิดค่ะ ถ้าเกิดต้องใช้คำว่า อุบัติ เช่น อุบัติขึ้นในโลกา   ส่วนจุตินั้นใช้กับเทวาที่ลงมาเกิดน่ะค่ะ คือ ดับที่เบื้องบน แล้วเคลื่อนลงมาเหมือนดาวตก จึงเป็นลงมาจุติในโลกค่ะ  แต่สำหรับมนุษย์ใช้คำว่าจุติไม่ได้ค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 15:06:41

ความคิดเห็นที่ 9 ขอขอบคุณคุณแก้วกังไสมากๆ สำหรับคำว่า "อุบัติ" ผู้เขียนก็เปิดดูพจนานุกรมของคำว่าจุตินะคะ ซึ่งก็แปลว่าดับไป เคลื่อนไป แต่เขาไม่ได้อธิบายว่าต้องใช้อย่างไร ก็งงอยู่เหมือนกัน ได้คุณแก้วมาบอกแบบนี้ ขอขอบคุณจริงๆ ค่ะ จากคุณ : amureen เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 54 21:15:17