Rainy season girl บทที่1 ที่บ้าน /2

บ้าน อัครเทพ ตระกูลนักธุรกิจแนวหน้าของประเทศ ที่มีกิจการครอบคลุมไปในธุรกิจทุกประเภท บ้านใหญ่โตเกินกว่าจะเรียกว่าคฤหาสน์ด้วยซ้ำ

    นางสาว หยาดพิรุธ   อัครเทพ หรือน้ำฟ้า ลูกสาวคนเล็กของตระกูล คุณหนูอายุ18ที่เพิ่งจะเข้ามหาลัยได้หมาด คุณหนูผู้เพียบพร้อม คุณหนูผู้ที่มีอนาคตของอาณาจักรธุรกิจในประเทศนี้รออยู่

    "ไปไหนทำไมไม่บอกก่อนล่ะน้ำฟ้า"
    ผู้หญิงวัย70ปลายๆยืนรอน้ำฟ้าอยู่หน้าประตูบ้าน ใบน้ำที่มีแต่ริ้วรอยแฝงสีหน้าไม่พอใจนิด แต่ก็ยังยืนอยู่ด้วยอาการสงบนิ่ง ทำให้น้ำฟ้าที่เพิ่งลงจากรถต้องก้มหน้าก้มตาเมื่อคุยกับเธอ

    "น้ำฟ้าแค่ไม่อยากรบกวนค่ะแม่ใหญ่"
    เธอตอบแม่ใหญ่ของเธอ และก็เหมือนทุกครั้ง แม่ใหญ่จะค่อยลูบหัวเพื่อปลอบโยนน้ำฟ้าเมื่อเธอพูดทำนองนี้ แม้ว่าช่วงหลังน้ำฟ้าจะตัวสูงกว่าแม่ใหญ่ของเธอแล้วก็ตาม

    "กลับมาเหนื่อยๆ งั้นเราไปหาอะไรกินก่อนนะ"
    แม่ใหญ่ยื่นแขนเพื่อให้น้ำฟ้าประคอง ผู้หญิงต่างวัย2คนเดินประคองกันเข้าไปในบ้าน

    สายฝนที่ตกปรอยๆอย่างชุ่มช่ำแต่ถ้ามันมากไปมันก็รู้สึกน่าเบื่อ เพราะอีกไม่กี่วันเธอจะต้องออกจากบ้านนี้ไปเพื่อไปใช้ชีวิตใหม่ในรั่วมหาลัย แม้จะรู้สึกใจหายแต่อย่างน้อย น้ำฟ้าก้รู้สึกว่าอะไรๆคงจะดีขึ้น

   ที่เรือนครัวของบ้าน มุมเล็กๆเมื่อเทียบกับบ้านที่ใหญ่โต เป็นมุมประจำที่น้ำฟ้ากับแม่ใหญ่จะมาหาอะไรกินกัน สำหรับน้ำฟ้าแม่ใหญ่จะเอ็นดูเธอเป็นพิเศษ เพราะอดีตที่ผิดพลาดและเลวร้ายของเธอ และน้ำฟ้ายังเหมือนยิ่งที่เติมเต็มในสิ่งที่คนแม่เป็นแม่อย่างแม่ใหญ่ไม่เคยได้รับ

   ดูเหมือนของหวานในวันนี้จะเป็นเม็ดบัวลอยแก้ว ของหวานที่เหมาะกับหน้าร้อน แต่ด้วยอากาศแบบนี้ทำให้แม่ครัวต้องลดปริมาณน้ำแข็งลงเพื่อให้เหมาะกับอากาศ

    "วันนี้ไปมหาลัยเป็นไงบ้างน้ำฟ้า"
     แม่ใหญ่ถามพลางกินเม็ดบัวลอยแก้วอย่างช้าๆ

    "ก็ดีค่ะ แม่ใหญ่"
    เะฮตามด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเป็นกังวล ซึ่งแม่ใหญ่ก็รู้ข้อนี้ดีเพราะด้วยนิสัยของน้ำฟ้า เธอพยายามไม่ทำตัวให้เป็น อัครเทพ เหมือนว่าเธอพยายามลดการพึ่งพาทางบ้านให็มากที่ และถึงแม้จะมีปัญหา เธอมักจะพูดเออออไปตามมารยาท เพียงเพราะไม่อยากให้ใครต้องมาเป็นห่วงเธอ แต่แม่ใหญ่มักจะดูออกเสมอ

    "ไปวันแรกก็แบบนี้แหละ ไว้เวลาเรียนหรือช่วงรับน้องเดี๋ยวก็ได้เพื่อนเองแหละลูก"

    "ค่ะแม่ใหญ่"
    คราวนี้เสียงของน้ำฟ้าดูเหมือนจะมีกำลังใจขึ้นอาจเป็นเพราะคำพูดของแม่ใหญ่ฟังดูมีเหตุผลแต่ที่แน่ๆน้ำฟ้าจะรู้สึกดีใจเมื่อแม่ใหญ่เรียกเธอว่าลูก

   ผ่านไปได้ซักพัก เม็ดบัวลอยแก้วทั้ง2ถ้วยก็ถูกกินจนหมด น้ำฟ้าเก็บถ้วยและแก้วไปไปล้างที่อ่างล้างจอ ส่วนแม่ใหญ่ก็นั่งมองลูกคนนี้ของเธออย่างมีความสุข

    "จะย้ายไปอยู่หอพัก แล้วเตรียมอะไรไปบ้างล่ะ ให้แม่ใหญ่ไปช่วยเลือกมั้ย"

    คำตอบจากน้ำฟ้าที่เพิ่งล้างจานเสร็จก็ยังคงเหมือนเดิมคือไม่เป็นไร ซึ่งทำให้แม่ใหญ่อดห่วงไม่ได้ เพราะแม่จะรู้ดีว่าน้ำฟ้าชอบทำอะไรด้วยตัวเอง แต่คราวนี้มันไม่เหมือนกัน เธอจะไม่ได้เจอน้ำฟ้าทุกวัน เธอจะไม่รู้ว่าแต่ละวันลูกของเธอจะเจออะไรมาบ้างเพราะถึงแม้ว่าน้ำฟ้าจะไม่บอก แต่อย่างน้อยเธอก็สังเกตสีหน้าน้ำฟ้าได้

    ตอนนี้แม้ว่าฝนจะหยุดกแล้ว แต่เมฆก็ยังคงครึ่มอยู่ดี ยังไม่มีดวงตะวันโผล่มาให้เห็น คน2คนที่แม้จะต่างกันด้วยวัยและประสบการณืชีวิต แต่ทั้ง2ก็ยังผูกฟันกันด้วยความรัก แม้ว่าจะมีบางสิ่งบางมี่คอยเป็นระยะห่าง แต่ถึงแบบนั้นก็ไม่ได้ทำให้ความรักระหว่างแม่กับลูกลดน้อยลงไปเลย

จากคุณ	: ยองเจียงใหม่
เขียนเมื่อ	: 6 ส.ค. 54 23:29:35