PANTIP.COM : W10906004 หนุ่มมะพร้าว สาวมะนาว ตอนที่ ๑๓ ตักบาตรร่วมขัน [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๑๓ ตักบาตรร่วมขัน

“หอมชื่นใจจริงๆ ด้วย” ชายหนุ่มบอกช้าๆ ชัดคำ ดวงตากรุ้มกริ่มเป็นประกายหวานแทนที่แววทะเล้นเจ้าเล่ห์กวนโมโหที่หญิงสาวเคยเห็นจนชินตา

ในขณะที่หญิงสาวผู้มีดอกมะลิทัดหูตกใจจนไม่รู้ว่ามาดคุณหนูขี้วีนไม่เคยยอมใครตลอดมาของเธออันตรธานไปไหนหมด รู้แต่ว่าความร้อนผ่าวที่ริมผิวแก้มจากสัมผัสผะแผ่วเมื่อสักครู่ตอนนี้แล่นปราดไปทั่วร่าง หัวใจที่เหมือนจะหยุดเต้น ตอนนี้กลับเต้นรัวไม่เป็นจังหวะแทบจะโลดมานอกอก รู้สึกถึงสายใยบางเบาหากแน่นเหนียวที่ถักทอขึ้นกลางหัวใจ

“ฉันไปนอนก่อนนะ” หญิงสาวกระซิบเสียงสั่นๆ ออกมาแทบจะไม่รู้ตัว เป็นครั้งแรกที่เธอ... หนีนายมะพร้าวเน่าคนนี้ ก้าวยาวๆ เพื่อให้ผ่านร่างผู้ชายที่ยังปักหลักนิ่งนั้นไปให้เร็วที่สุด แต่...

มือใหญ่อบอุ่นกลับยุดมือเธอไว้ตอนที่กำลังจะก้าวผ่านเขา พร้อมกับที่มืออีกข้างของเขาเอื้อมมาประคองมือเธอไว้ก่อนจะค่อยๆ บรรจงคลี่มือเธอออก แล้วหยิบมะลิดอกเล็กในอุ้งมือเธอทะนุถนอมแผ่วเบา รอยยิ้มอ่อนโยนแตะแต้มทั้งปากและตา

“ผมขอนะครับ แลกกัน”

สาวเปรี้ยวที่เคยออกฤทธิ์ออกเดชกับเขามาตลอดถึงกับสะท้านไปทั้งตัวและหัวใจอีกรอบ ได้แต่ยืนมองเขาประคองมะลิดอกนั้นจรดปลายจมูกแผ่วเบาเช่นที่เธอทำเมื่อสักครู่

“ฝันดี ราตรีสวัสดิ์นะครับ”

เป็นอีกครั้งที่อารียาต้องหัวใจกระตุก ตาพร่า เพราะอีกฝ่ายเล่นก้มลงมาจนชิดใกล้ยิ้มหวานใส่ตาเธอเสียขนาดนั้น มือข้างที่ยังกุมมือเธออยู่ค่อยคลายออกอย่างเนิบช้า ปล่อยให้หญิงสาวแทบจะเดินไม่เป็นก้าวขาที่แทบจะพันกันขึ้นบันไดเรือน

“อ้าว จะเข้านอนแล้วหรือจ๊ะหนูหยา” ป้าพิกุลละสายตาจากจอโทรทัศน์ที่กำลังมีละครเรื่องโปรดเหลียวมาถาม เมื่อเห็นหญิงสาวเดินผ่านเก้าอี้โยกประจำตัวไปจวนจะถึงห้องนอนของเธอแล้ว

“ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” เพราะใจที่ยังไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทำให้อารียาเอ่ยขอตัว ไม่อยู่ดูละครด้วยกันกับป้าพิกุลเช่นที่เคยเป็นมาทุกคืน แล้วก็รีบสาวเท้าออกเดินต่อเมื่อเห็นป้าพิกุลพยักหน้าให้อย่างงงๆ

อย่าว่าแต่ป้าพิกุลจะงงเลย เธอเองก็งงไม่แพ้กัน ดังนั้นเมื่อปิดประตูลงกลอนได้ ก็ยืนเอนหลังพิงบานประตูนิ่ง เรียบเรียงใหม่ว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้นกับเธอและหัวใจของเธอบ้าง

ใบหน้าคร้ามคมของคนที่เธอนึกปรามาสว่าเป็นเพียงชาวสวนปากเน่าธรรมดา เวลานี้กลับลอยเด่นอยู่เบื้องหน้าจนแทบจะจับต้องได้ ความอุ่นผะแผ่วจากปลายจมูกโด่งได้รูปเหมือนยังติดอยู่ที่แก้ม จนหญิงสาวอดยกมือขึ้นแตะเบาๆ ไม่ได้

“ตาบ้า” หญิงสาวยื่นปากพึมพำออกมาด้วยสีหน้ากึ่งบึ้งกึ่งยิ้ม ก่อนจะค่อยๆ หยิบมะลิที่เขาคนนั้นเป็นผู้ทัดหูให้ออกมา ถืออย่างถนอมไปทรุดตัวลงนั่งริมขอบเตียง บรรจงวางไว้ข้างหมอนที่หนุนนอน

ล้มตัวลงนอนตะแคงข้างเอาแก้มแนบหมอนมองดอกมะลิแต่กลับเห็นภาพที่เขาทัดหูให้ซ้ำไปซ้ำมา ยากจะปฏิเสธตัวเองได้ว่า เวลานี้นอกจากกลิ่นหอมหวานของมะลิที่อวลเข้าไปถึงหัวใจแล้ว ความรู้สึกบางอย่างยังซาบซ่านจนหวามเข้าไปในอก ที่สุดแล้วก็พริ้มตาลงพร้อมรอยยิ้มหวานที่แต่งแต้มบนริมฝีปากอิ่ม

ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายที่ทำให้หัวใจเธอเต้นไหวรุนแรงยืนยิ้มกับดอกมะลิในมืออีกครู่ใหญ่ ก่อนจะถือขึ้นบันไดเดินผ่านป้าพิกุลให้เหวออีกรอบเข้าห้องนอนไปวางไว้ในตำแหน่งเดียวกับเธอไม่ผิดเพี้ยน

ณัฐวุฒิในชุดเสื้อยืดคอปกสีขาวสะอาดซ่อนชายเสื้อไว้ใต้ขอบเอวกางเกงยีนส์มียี่ห้อ หิ้วปิ่นโตบรรจุอาหารคาวหวานเถาใหญ่ที่ป้าพิกุลจัดเตรียมไว้ไปทำบุญถวายพระในวันพระใหญ่เดินออกมาจากในครัวตรงไปหาน้องอั้มที่เขาถอยออกจากโรงรถมาจอดรอทุกคนอยู่หน้าบ้าน

เสียงฮัมเพลงในคอบวกกับสีหน้าแจ่มใสจนกลายเป็นเบิกบานบอกอะไรหลายๆ อย่างกับลุงบุญผู้เป็นพ่อที่นั่งจับสังเกตลูกชายมาจากใต้ถุนเรือนได้เป็นอย่างดี... ก็ลูกชายเคยทำกิริยาอย่างนี้ให้เห็นเสียที่ไหน

“ไอ้ทิดเอ้ย... แล้วอย่างอื่นล่ะ เตรียมไว้หมดแล้วเรอะ”

“ครับพ่อ ธูปเทียน น้ำเปล่า ผลไม้ ผมเตรียมมาหมดแล้ว เหลือแต่พวงมาลัยถวายพระเดี๋ยวแม่คงเอาลงมา”

“เออ... ดีแล้ว เดี๋ยวแม่เอ็งกับคุณหนูลงมาจะได้ไปวัดกันเลย สายแล้ว เดี๋ยวไม่ทันพระลงโบสถ์” ลุงบุญพูดกับลูกชายพลางขยับผ้าขาวม้าที่เคียนเอวไว้ให้กระชับขึ้น ที่คอมีสร้อยทองเส้นโตห้อยพระเลี่ยมทองที่แกเคารพบูชาแขวนอยู่

“มาแล้วจ้า” ป้าพิกุลที่ได้ยินเสียงลุงบุญแว่วๆ ขานรับมาจากกลางโถง แล้วรีบเดินนำหน้าหญิงสาวลงบันไดมา เพราะรู้เวลาว่าเริ่มจะสายอย่างที่ลุงบุญว่าแล้วจริงๆ

เสียงของนาง ทำให้สองพ่อลูกที่คอยท่าอยู่หันไปมองโดยพร้อมเพรียง ลุงบุญนั้นยิ้มออกมานิดอย่างพอใจที่การรอคอยสิ้นสุดแล้ว... แต่ไม่ใช่กับณัฐวุฒิ

ภาพของสตรีรูปร่างอรชรที่หยุดยืนอยู่บนบันไดขั้นบนสุดที่มองตรงมายังเขาพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ นั่น เป็นดั่งภาพฝันที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้มาเห็น หญิงสาวในชุดผ้าซิ่นไหมแท้สีกลีบบัวยาวกรอมเท้าทอลายละเอียด เข้าชุดกับเสื้อลูกไม้สีครีมนวลแขนกระบอก ผมยาวสลวยที่เคยปล่อยตามธรรมชาติวันนี้ถูกเกล้าขึ้นเป็นมวยสูงเสียบด้วยปิ่นทองฝังพลอยเม็ดเล็กๆ เผยให้เห็นดวงหน้ารูปไข่ผุดผาดลออตาด้วยการแต่งหน้าเพียงบางเบา

ลุงบุญมองหญิงสาวที่เดินลงบันไดตามป้าพิกุลมาอย่างชื่นชมจนคนปากหนักอย่างแกยังอดออกปากกับป้าพิกุลไม่ได้ว่า “คุณหนูแต่งผ้าไทยขึ้นอย่างนี้ ถ้าส่งไปประกวดธิดามะพร้าว ตำแหน่งคงจะไม่ไปไหนเสียล่ะแม่”

สองสาวต่างวัยที่วันนี้แต่งตัวอย่างพิถีพิถันยิ้มชื่นให้แก่กัน ป้าพิกุลรีบพยักเพยิดเห็นด้วยกับสามีพลางเสริมว่า “เมื่อกี้แม่เข้าไปช่วยหนูหยานุ่งผ้าซิ่นยังนึกเลยว่าสวยกว่าตอนที่แม่เคยใส่เองเสียอีก”

ไม่เสียแรงที่วันนี้ครึ้มอกครึ้มใจรื้อเอาเสื้อผ้าที่นางเก็บสะสมไว้ตั้งแต่เมื่อสมัยสาวๆ มาให้อารียาสวมไปทำบุญอย่างไม่นึกหวง ทองหยองที่มีนางก็เลือกเฟ้นชุดที่ลายสวยๆ มาให้หญิงสาวใช้ประดับครบชุดทั้งต่างหู สร้อยคอ สร้อยข้อมือ ด้วยรู้ดีทีเดียวว่าการที่หญิงสาวมาอยู่ร่วมเรือนกับครอบครัวของนางนานๆ แบบนี้ ชาวบ้านจะมองเธอด้วยความคิดแบบไหน

“ไปกันเถอะ ช้านักเดี๋ยวจะไม่ทันพระท่านลงโบสถ์”

เมื่อชื่นชมกันพอแล้วลุงบุญก็ชักชวนสตรีทั้งสองเดินตรงไปที่รถที่ลูกชายยืนรออยู่แล้ว ลุงบุญนั้นก้าวขึ้นไปนั่งเบาะหน้าคู่คนขับ ปล่อยให้ผู้หญิงนั่งเบาะหลัง

ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างรถด้านที่หญิงสาวกำลังจะเปิดขึ้นไปนั่ง ยิ้มให้อารียาในจังหวะที่เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา แม้ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ แต่เขาก็ชื่นชมเธอให้เห็นได้ทั้งสีหน้าและแววตา ทำเอาคนที่ได้รับรอยยิ้มนี้จากเขาสะท้านไปทีเดียว

รถแอดเวนเจอร์ขับเคลื่อนสี่ล้อวิ่งออกจากบ้านผ่านสวนมะพร้าวไปเรื่อยๆ ยี่สิบนาทีต่อมาก็มาจอดที่ลานกว้างหน้าโบสถ์ในวัดประจำตำบลนี้ ดูจากจำนวนรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดเรียงรายใต้ต้นไม้เพื่อให้พ้นแดดแล้ววันนี้คนคงมาทำบุญกันเยอะทีเดียว ส่วนรถยนต์นั้นก็พอมีให้เห็นบ้างประปรายไม่กี่คันนัก

เมื่อลงมายืนพร้อมหน้าพร้อมตากันหน้ารถ ป้าพิกุลก็เปรยบอกหญิงสาวว่า “วันพระใหญ่แบบนี้ คนคงเต็มโบสถ์แล้ว รีบเข้าไปกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่มีที่นั่ง”

พูดพลางก็แตะข้อมือหญิงสาวให้เดินตามนางมา ส่วนอาหารคาวหวานที่จัดเตรียมมาทำบุญนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของสามีและลูกชายถือเดินตามขึ้นมา

แล้วก็เป็นจริงดังที่ป้าพิกุลว่า เมื่อเดินขึ้นบันไดมาอารียาก็เห็นว่าพื้นโบสถ์มีชาวบ้านเอาเสื่อมาปูนั่งอยู่เกือบเต็มหมดแล้ว ส่งเสียงพูดคุยปราศรัยรอพระสงฆ์ออกจากกุฏิฟังไม่ได้ศัพท์

ป้าพิกุลรวบข้อมือหญิงสาวพลางบอก “ไปทางโน้นเถอะหนูหยา ไปถ่ายกับข้าวใส่จานกันก่อน”

ด้านที่ป้าพิกุลชวนหญิงสาวไปนั้นเป็นส่วนที่กันไว้สำหรับเป็นที่เก็บจาน ช้อน แก้วน้ำ และบาตรพระ ป้าพิกุลจัดแจงถ่ายกับข้าวออกจากปิ่นโตที่ลุงบุญส่งให้เมื่อสักครู่ใส่จาน บรรจงเรียงขนมลูกชุบที่นางชวนอารียาทำตั้งแต่เมื่อบ่ายวานลงในจานใบใหญ่ ส่วนอารียาเรียงส้มเขียวหวานที่ป้าพิกุลสอนให้เธอใช้มีดปลายแหลมค่อยๆ กรีดเปลือกออกเป็นริ้วยาวครึ่งลูกมาจากที่บ้านเพื่อให้พระสามารถปอกฉันได้ง่ายอย่างเบามือ

“เรียบร้อยแล้วหนูหยา ไปหาที่นั่งกันเถอะ” ป้าพิกุลชวน เมื่อเห็นลูกชายถือจานกับข้าว ขนม และผลไม้ ไปวางรวมไว้กับจานอื่นๆ ของชาวบ้านเตรียมไว้ประเคนให้พระฉันตอนที่ท่านสวดเสร็จ ซึ่งแยกเป็นสามวงไม่ปะปนกัน ของคาว ของหวาน และผลไม้

“อ้าว แล้วข้าวสวยนี่ล่ะค่ะ” อารียาทักท้วงเมื่อเห็นว่าข้าวสวยหอมกรุ่นในปิ่นโตที่เตรียมมายังไม่ถูกป้าพิกุลแตะต้องเลย

“ข้าวนี่ไม่ต้องถ่ายใส่จานจ้ะ เดี๋ยวไปตักใส่บาตรตรงหน้าพระท่านเลย ไป... ไปหาที่นั่งกัน” ว่าแล้วป้าพิกุลก็คว้าข้อมือผู้อ่อนวัยกว่าให้เดินตามนาง พลางสอดส่ายสายตาหาที่นั่งที่เหมาะใจ

“แม่พิกุล ตรงนี้ก็นั่งได้ มานั่งด้วยกันสิ” ยายชิ้นป้องปากที่กำลังเคี้ยวหมากเรียกเพื่อให้เสียงดังขึ้นท่ามกลางเสียงจ้อกแจ้กจอแจของชาวบ้านที่มาทำบุญ

“อ้าว... ป้าชิ้น นั่งอยู่ตรงนี้เอง ฉันก็มองหาอยู่” ป้าพิกุลยิ้มดีใจกระวีกระวาดเดินแหวกผู้คนเข้าไปหา

“มากันสองคนเรอะ” ยายชิ้นซัก เมื่อสตรีทั้งสองทรุดตัวลงนั่งเรียบร้อยดีแล้ว

“พี่บุญกับไอ้ทิดก็มา แต่ว่าเอาจานกับข้าวไปเรียงอยู่ตรงโน้น ประเดี๋ยวก็คงตามมานั่งด้วย นั่นไง... มาพอดี” ป้าพิกุลตอบคำของยายชิ้น พลางชูมือขึ้นสูงเพื่อให้สองพ่อลูกมองเห็นจะได้ตามมานั่งด้วยกันถูก

“เออ... ดีแล้ว แล้วนี่แม่หนูก็มากับเขาด้วยหรือ แต่งตัวแบบนี้แล้วงามจริงๆ” คราวนี้ยายชิ้นหันมาชวนคุยกับอารียาอย่างจดจำได้ พลางมองหญิงสาวที่นั่งพับเพียบเก็บขาเรียบร้อยในชุดผ้าซิ่นสีสวยข้างป้าพิกุล

“ค่ะ” อารียาขานรับรอยยิ้มแต้อย่างชื่นชมจนเห็นฟันปลอมเลอะน้ำหมากสีแดงของยายชิ้น พลางขยับตัวนั่งให้เข้าที่เข้าทางยิ่งขึ้นเพื่อให้ลุงบุญกับนายมะพร้าวที่เดินมาถึงพอดีมีที่นั่งบนพื้นที่อันจำกัด

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 05:32:28

ความคิดเห็นที่ 2

“พ่อ ไปใส่บาตรก่อนก็ได้ พระจะลงโบสถ์แล้ว”

ป้าพิกุลรื้อปิ่นโตสี่ชั้น แล้วส่งให้ลุงบุญที่นั่งเยื้องกับนางไปใบหนึ่ง ส่วนนางก็คว้าอีกใบขึ้นมาจบที่หน้าผากพลางทำปากขมุบขมิบอธิษฐานเบาๆ ก่อนจะโหย่งตัวลุกขึ้นนางยังไม่ลืมออกปากกับลูกชายเบาๆ

“เอ็งนั่งเฝ้าของไปก่อนนะทิดพร้าว เดี๋ยวค่อยเปลี่ยนกันออกไปใส่บาตร”

ณัฐวุฒิที่นั่งพับเพียบตัวตรงหลังตรงเคียงคู่อารียาพยักหน้ารับคำเบาๆ “ครับ” พยายามไม่มองไปทางใด เพราะเขารู้ตัวดีว่าในบรรดาผู้คนที่นั่งกันจนแน่นโบสถ์นี้มีสตรีหลายคนที่พร้อมจะส่งยิ้มหวานให้ถ้าหากเขามองไป

ครู่เดียวป้าพิกุลกับลุงบุญก็เดินแหวกผู้คนกลับมา เพราะบาตรที่ตั้งเรียงเป็นแถวไว้หน้าอาสนะ มีเพียงห้าใบ แสดงว่าพระที่จำวัดอยู่ตอนนี้มีเพียงห้ารูป คงเป็นเพราะยังไม่ใช่ช่วงใกล้เข้าพรรษา เพราะถ้าเป็นช่วงนั้นชายหนุ่มจะนิยมบวชกันมากเพื่อจะได้เป็นพระครบหนึ่งพรรษาแล้วค่อยสึกตอนออกพรรษาและรับกฐินแล้ว

ป้าพิกุลเก็บปิ่นโตเปล่าของนางกับสามี แล้วส่งใบที่ยังมีข้าวสวยที่เหลือเพียงใบเดียวให้ลูกชาย พลางบอก “หนูหยาไปใส่บาตรพร้อมทิดพร้าวเขาเลยก็ได้ลูก ข้าวเหลือปิ่นโตเดียวแล้ว” เพราะปิ่นโตเถานี้ของนางมีเพียงสี่ใบ ใส่ข้าวมาสาม ใส่กับข้าวมาหนึ่งก็หมดเถาแล้ว

หญิงสาวสะสวยที่วันนี้ออกจะสำรวมเป็นพิเศษพยักหน้ารับคำเบาๆ พลางลุกขึ้นใช้มือรวบผ้าซิ่นไม่ให้ไประคนที่จะต้องเดินผ่านตามชายหนุ่มที่ประคองปิ่นโตออกหน้าไป

เมื่อคุกเข่าลงข้างชายหนุ่มเธอก็เงอะงะ ไม่รู้จะตักบาตรยังไง จนณัฐวุฒิที่จับทัพพีรอท่าอยู่แล้วยื่นหน้ามาบอกเบาๆ “คุณจับตรงเหนือมือผมก็ได้”

อารียามองหน้าคนพูด แล้วมองมือใหญ่ของอีกฝ่ายที่จับทัพพีตักข้าวแล้ววุ่นวายใจ ทำอย่างนี้ก็เท่ากับตักบาตรร่วมขันกันน่ะสิ ละล้าละลังเพราะไม่รู้จะทำยังไงให้ดีกว่านี้ ก็โดนป้าอีกคนที่มาต่อแถวจะใส่บาตรเร่งเอา

“รีบตักบาตรเสียสิทิดพร้าว จวนเวลาพระจะลงโบสถ์เต็มทีแล้ว”

นั่นเอง อารียาถึงได้ยอมวางมือบางของตัวเองลงบนมือใหญ่แข็งแรงที่เจ้าของมือซ่อนรอยยิ้มกริ่มถูกใจไว้ไม่มิด มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเองอธิษฐานอะไรตอนที่จบข้าวก่อนใส่บาตรเมื่อครู่ และดูเหมือนคำขอจะสัมฤทธิ์ผลทันตาทันใจไปหนึ่งครั้ง ยังขาดอีกหนึ่งครั้ง ก็คือ... ได้ตักบาตรร่วมขันกันวันแต่งงาน

แล้วเขาก็ยิ้มในหน้าอย่างชื่นสุขอย่างนั้นจนตักบาตรครบห้าใบ แม้จะรู้ว่าการใส่บาตรร่วมกับอารียาหนนี้คงทำให้สาวน้อยสาวใหญ่หลายคนในโบสถ์แห่งนี้ผิดหวังไปตามๆ กันก็เถอะ กลับไปต้องไปให้รางวัลแม่เสียหน่อยแล้ว

ผิดกับอารียาที่วางหน้าไม่ถูก ทั้งขัดเขิน ทั้งประหม่า ก็ไม่เคยจับมือใครใส่บาตรด้วยกันแบบนี้สักที แล้วแถมคนเต็มโบสถ์อย่างนี้ เขาคงคิดไปว่าเธอมาซ้อมใส่บาตรกับอีตามะพร้าวเน่านี่ก่อนแต่งงานกันหมดแล้ว

และยิ่งเมื่อโดนมองด้วยแววตาที่บอกชัดเจนว่าคิดอะไรอยู่ในใจของยายชิ้นที่มองมาหลังจากเดินกลับมานั่งข้างป้าพิกุลแล้วก็ยิ่งแน่ใจ เฮ้อ... ขนาดตกมาอยู่ในไร่ในดง ยังไม่วายตกเป็นข่าวอีกนะอารียาเอ้ย ได้แต่นั่งบีบมือตัวเองแน่นอย่างไม่รู้จะทำอะไรดีกว่านั้น ก็คนที่ตกเป็นข่าวคู่กับเธอเขาไม่ได้สนใจจะแก้ข่าวเลยสักนิด เอาแต่นั่งยิ้มตาเป็นประกายรื่นรมย์อยู่นั่นเอง

ถ้าครอบครัวของณัฐวุฒิมาสายแล้ว ก็ยังมีคนที่สายกว่า และเป็นคนที่ไม่ชอบหน้ากันกับอารียาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกัน ยายช้างจีนของอารียานั่นเอง วันนี้เจ้าหล่อนเดินตามผู้ชายร่างสูง แต่ดูขาวและที่สำคัญเพรียวกว่ามากเข้ามา และทันทีที่เจ้าหล่อนทำหน้าขึงเมื่อเห็นเธอนั่งอยู่ใกล้ณัฐวุฒิ อารียาก็รู้ตัวว่าการทำบุญของเธอในวันนี้มีมารมาผจญเสียแล้ว

ส้มจีนทำท่าจะเดินตรงมาหาชายหนุ่มที่นั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ข้างตัวเธอ ติดแต่ว่าผู้ชายที่มาด้วยกันฉุดข้อมือให้เดินไปหาที่นั่งทางอื่นเสียก่อน

“หนูหยาเอาพวงมาลัยกับธูปเทียนนี่ไปบูชาพระประธานตรงโน้นก่อน ส่วนเอ็งไอ้ทิดเอาน้ำนี่ไปใส่กาถวายพระ ท่านจะได้รินใส่แก้วฉันตอนฉันข้าว”

ป้าพิกุลจัดแจงให้หนุ่มสาวออกไปทำตามที่นางบอก เนื่องจากนางจะลุกจะนั่งทีก็ลำบากไม่เหมือนหนุ่มๆ สาวๆ ที่ลุกนั่งสะดวกกว่า

หญิงสาวรับพวงมาลัยที่เธอกับป้าพิกุลช่วยกันพับกลีบกล้วยไม้สีขาวมาร้อยเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อเย็นวานแล้วแช่ตู้เย็นไว้ พร้อมธูปและเทียน พลางเดินเข่าอย่างสำรวมตรงไปยังหน้าพระประธาน

ณัฐวุฒิที่ตามอารียาไปติดๆ รีบจุดธูปและเทียนส่งให้หญิงสาว รอจนเธอยกพวงมาลัยขึ้นอธิษฐานก็ค่อยเดินเข่าไปใกล้อาสนะพระ รินน้ำใส่กาที่ตั้งไว้ข้างอาสนะ ไม่คาดคิดว่าจังหวะที่เขาแยกมานี้จะเป็นการเปิดโอกาสให้คนที่เขาไม่เคยนึกชอบหน้าอย่างที่สุดได้เข้าไปทักทายอารียา

“อุ๊ย!” อารียาอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อรู้สึกถึงการถูกใครบางคนกระแทกเข้าที่ไหล่จนเซขณะที่กำลังจะเดินเข่ากลับไปนั่งข้างป้าพิกุล ดีที่มีมือแข็งๆ คว้าต้นแขนเธอไว้ทัน

“ขอโทษ ขอโทษครับ” บุรุษแปลกหน้ารีบกล่าวคำขอโทษขอโพยเธอออกมา และเมื่อเห็นเธอตั้งตัวตรงได้แล้วก็ปล่อยมือจากต้นแขนนุ่ม “พอดีผมกำลังรีบจะไปใส่บาตรน่ะครับ วันนี้มาถึงวัดเอาเสียสายโด่งเลย”

อารมณ์ที่เริ่มกรุ่นๆ ของหญิงสาวลดระดับลงอย่างรวดเร็ว เพราะอีกฝ่ายเอ่ยขอโทษอย่างจริงใจด้วยสีหน้าขอลุแก่โทษ และวันนี้ก็มาทำบุญต้องทำจิตใจให้ผ่องแผ้วไว้ก่อนอย่าเพิ่งให้ขุ่นหมอง คิดได้ดังนั้นอารียาก็เอ่ยปาก “ไม่เป็นไรค่ะ”

หนุ่มใบหน้าไปทางตี๋หล่อ ตาเรียวแต่หนังตาสองชั้นกับคิ้วเข้มที่พาดตรงก็ช่วยให้ใบหน้านั้นดูเข้มขึ้น และพอพินิจพิจารณาหญิงสาวสวยผุดผ่องในชุดผ้าซิ่นเต็มตาก็ลืมว่าตัวเองจะรีบไปใส่บาตร ทักออกมาว่า “ดูเหมือนผมจะไม่เคยเห็นคุณมาก่อน”

“ไม่แปลกหรอกค่ะ ฉันเพิ่งมาจากกรุงเทพฯ”

“อ้อ มิน่าล่ะ ผมถึงไม่เคยเห็นคุณ” เขายิ้มให้หญิงสาวผู้เพิ่งจะได้พบกันด้วยรอยยิ้มที่เจ้าตัวคิดว่าเท่ห์ที่สุด เผื่อว่าจะได้มีโอกาสทำความรู้จักกันต่อไป สวยๆ แบบนี้หาในสวนมะพร้าวแถวนี้ได้ง่ายๆ เสียเมื่อไหร่

“ผมชื่อสายัณห์นะครับ ยินดีที่ได้พบคุณ... เอ่อ”

“คุณหยา กลับไปนั่งกันเถอะครับ”

หนุ่มแปลกหน้าที่ชื่อสายัณห์หุบยิ้มฉับ เมื่ออยู่ๆ คนที่เขาไม่ชอบหน้าอย่างที่สุดก็โผล่มาขโมยซีนเสียอย่างนั้น แถมยังทำท่าว่ารู้จักมักจี่ดีกับสตรีที่เขาสนใจตั้งแต่แรกเห็นแบบนี้ ที่สำคัญผู้หญิงคนนั้นก็เดินเข่าตามคู่แข่งของเขาไปอย่างว่าง่าย ปล่อยให้เขาต้องมองตามจนเหลียวหลัง... ‘ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้พร้าว วันพระไม่ได้มีหนเดียวหรอก’

“คุณไปรู้จักนายสายัณห์ตั้งแต่เมื่อไหร่” เมื่อกลับมานั่งข้างป้าพิกุลเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็รีบโน้มใบหน้าไปถามอารียาแข่งกับเสียงพูดคุยฟังไม่ได้ศัพท์รอบตัว

“ไม่รู้จักหรอกค่ะ ตะกี้เขามาชนฉันแล้วก็ขอโทษเท่านั้นเอง แต่ดูคุณสองคนคงไม่ชอบหน้ากันสักเท่าไหร่ ใช่มั้ยคะ”

“ก็ไม่เชิง” ชายหนุ่มไหวไหล่ “เขาเป็นพี่ชายของส้มจีนที่คุณเจอที่ร้านพี่กาเหว่าเมื่อวันก่อนนั่นไง”

อารียามองตามสายตาของณัฐวุฒิ ก็เห็นส้มจีนทำท่าจะนั่งไม่ติดที่ ถ้าทำได้เจ้าหล่อนคงโผมานั่งแทนที่เธอตรงนี้ไปนานแล้ว นั่นทำให้อารียามองแล้วก็นึกขำท่าทีของอีกฝ่ายอยู่ในที แล้วก็รีบหดขามานั่งอย่างสำรวมมากยิ่งขึ้น เมื่อเห็นพระสงฆ์เดินเรียงแถวเข้ามานั่งประจำอาสนะ เสียงพูดคุยไม่ได้ศัพท์รอบตัวก็พลอยเงียบไปด้วย เธอพนมมือขึ้นกลางอกกราบพระและฟังพระสวดอย่างตั้งใจข้างๆ ชายหนุ่มนั่นเอง

เมื่อพระสวดมนต์จบ ณัฐวุฒิและผู้ชายอีกหลายคนช่วยกันยกบาตรและประเคนภัตตาหารอย่างคล่องแคล่วแต่ก็ดูสำรวมอยู่ในที เมื่อพระเริ่มฉันเขาก็คอยรินน้ำใส่แก้วถวาย หยิบกระโถนให้เมื่อพระท่านต้องการทิ้งเศษอาหาร

อารียานั่งมองสิ่งที่กำลังดำเนินอยู่ตรงหน้าเงียบๆ นึกพึงใจว่าที่นี่ช่างอยู่ง่ายนัก ทำมาหากินไปตามประสา เข้าวัดเข้าวาทำบุญเมื่อมีโอกาส ดูอย่างเธอสิตั้งแต่ตกมาอยู่ที่นี่ก็ยังไม่เห็นให้มีเรื่องต้องใช้เงินใช้ทอง ยกเว้นเสื้อผ้าสามชุดนั่นที่ต้องให้นายมะพร้าวออกให้ก่อน นอกจากนั้นเธอก็ยังไม่เห็นว่ามีอะไรที่ควรใช้จ่าย ถ้าเป็นเมื่อก่อนเงินห้าหมื่นสำหรับเธอคงหมดเกลี้ยงภายในครึ่งวัน ผู้คนที่นี่ถึงได้ดูยิ้มแย้มแจ่มใสพูดจาปราศรัยกันด้วยดี จะมีไม่ดีก็ยายช้างจีนที่บัดนี้ก็ยังมองเธอและนายมะพร้าวไม่วางตานี่แหละ

พอพระฉันเสร็จ ก็สวดให้พรผู้มาร่วมทำบุญ กรวดน้ำเสร็จแล้วพระท่านก็เข้ากุฏิ คราวนี้ก็เป็นทีของชาวบ้านบ้างที่จะกินอาหารส่วนที่เหลือจากการประเคน เพราะผู้คนมาทำบุญกันเต็มโบสถ์แต่พระมีเพียงห้ารูป ข้าวปลาอาหารจึงยังเหลืออยู่อีกมาก

“จะกลับบ้านหรือยังคุณ” ณัฐวุฒิเอ่ยชวนอารียาเมื่อเห็นป้าพิกุลรามือจากการกินข้าวแล้ว “หรือว่าจะกินอะไรสักหน่อยก่อน”

“ไม่ล่ะค่ะ กลับไปกินที่บ้านดีกว่า” หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ

“งั้นก็ลุกไปที่รถกัน” พูดพลางชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงกว่าหกฟุตของตัวเอง คว้าปิ่นโตและภาชนะต่างๆ เตรียมไปเก็บที่รถ ในขณะที่ป้าพิกุลกับลุงบุญก็ค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นเช่นกัน

“เดี๋ยวก่อนสิ อย่าเพิ่งไป” อารียาร้องเรียกหน้านิ่วปนเขินเมื่อเห็นชายหนุ่มทำท่าจะออกเดินปะปนไปกับอีกหลายคนที่เริ่มทยอยกันกลับบ้านเช่นกัน

“เป็นอะไรไปหรือคุณ” ชายหนุ่มงง แต่ก็เป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้านั้นของอารียา

“ไม่ได้เป็นอะไร ขาฉันเป็นเหน็บ” เพราะนั่งพับเพียบกับพื้นเก็บขาเรียบร้อยในผ้าซิ่นทำให้ไม่ค่อยเปลี่ยนอิริยาบถ ผลก็คือเหน็บชาไปหมดทั้งขาจนจะลุกก็ลุกไม่ได้อย่างที่เห็น

“ไอ้ทิด เอ็งไปพยุงคุณหยาหน่อย แม่เองก็รู้สึกเหน็บๆ เหมือนกันไปช่วยเดี๋ยวจะหกล้มหกลุกกันไปหมด”

ไอ้ทิดของป้าพิกุลจึงส่งปิ่นโตให้พ่อ ตัวเองก็ก้าวมาทรุดตัวลงข้างๆ หญิงสาว ใช้ปลายนิ้วแข็งแรงนวดลงบนน่องให้อย่างไม่รังเกียจ

“ดีขึ้นมั้ย”

เพราะน้ำหนักมือที่ไม่หนักไม่เบานั้นทำให้อารียารู้สึกดีขึ้น จึงพยักหน้ารับ อีกฝ่ายจึงบอกต่อ

“งั้นก็ค่อยๆ ลุกขึ้น” ชายหนุ่มพูดพลางช่วยพยุงต้นแขนรั้งให้เธอยืนขึ้น “ค่อยๆ เดินนะ”

ฝ่าเท้าที่เพิ่งจะเริ่มรับความรู้สึกได้ทำให้อารียาต้องค่อยๆ เดินอย่างระมัดระวังตามป้าพิกุลออกมา นึกดีใจที่ไม่ได้ล้มลงไปให้ขายหน้าชาวบ้านที่ยังไม่กลับ โดยมีชายหนุ่มคอยพยุงให้ที่ต้นแขนข้างหนึ่ง

ทั้งคู่ไม่ได้รู้ตัวหรอกว่า ชาวบ้านเบื้องหลังพูดถึงตนกันอย่างไรบ้าง

“ข้าว่าอีกไม่นานหรอกว้า แม่พิกุลคงได้แต่งสะใภ้เข้าบ้าน” เสียงหนึ่งนำร่องในวงสนทนาขึ้นก่อน การนินทาเป็นอีกหนึ่งอาหารอันโอชะของปาก

“ข้าก็ว่างั้น เห็นใส่บาตรด้วยกันออกกระจุ๋งกระจิ๋งไป ” อีกเสียงหนึ่งว่าตาม

“ทิดพร้าวนี่มันตาถึงใช้ได้ ไม่เคยมองผู้หญิงคนไหน ขนาดแม่ส้มจีนที่ว่าทั้งสวยทั้งรวยหลงมันยังกะอะไรดี มันยังไม่เคยเล่นด้วยเลย เพราะแฟนมันสวยหยาดฟ้ายังงี้เอง”

“เอ้า มัวแต่นินทาชาวบ้านเขาอยู่นั่นแหละ เมื่อไหร่ถึงจะอิ่มกันสักที ข้าจะได้รีบกลับบ้านกลับช่องไปทำงานทำการมั่ง” ดูเหมือนเสียงนี้จะมีอิทธิพล เพราะวงสนทนานั้นเงียบลงโดยพลัน

ในขณะที่ผู้ตกเป็นหัวข้อนินทาเดินไปถึงรถ กำลังจะขึ้น ทิดพร้าวก็โดนตุ๊กแกบุก เพราะส้มจีนที่แท็คทีมมากับพี่ชายเดินตรงเข้ามาคว้าท่อนแขนหมับยึดไว้อย่างแน่นเหนียว สายัณห์เองถึงจะไม่ชอบหน้ากับณัฐวุฒิแต่ก็ยังอุตส่าห์ตามน้องสาวมาด้วย เพราะผู้หญิงหน้าลออ ผิวพรรณผุดผาดไม่มีฝ้าหรือกระแดดกระดำกระด่างอย่างผู้หญิงท้องไร่ท้องนาที่เขาเคยเห็นที่ติดตาต้องใจเขาตั้งแต่แรกเห็นในโบสถ์

“จะกลับแล้วหรือครับ”

‘มารผจญมาแล้ว’ คำนี้ผุดขึ้นทั้งในใจอารียาและณัฐวุฒิโดยไม่ได้นัดหมาย

<<< ติดตามฤทธิ์เดชของพี่น้องมหาภัยต่อตอนหน้านะคะ >>>

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 05:35:43