ความคิดเห็นที่ 1 รินณดาไม่ได้ไปร่วมงานแต่งเฉกเช่นสามี แต่วันนี้หล่อนพาเพื่อนสาวคนสนิทออกมาช็อปปิ้งในศูนย์การค้า ด้วยหวังว่าจะทำให้ธารทิพย์หายเศร้าลงไปบ้าง หลังจากที่เผลอหลุดปากไปว่าภาสพัทธ์จะแต่งงานวันนี้ แม้หญิงสาวจะบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่สีหน้าเศร้าๆ แววตาที่ไม่ตกกระทบสิ่งใดก็ทำให้คนห่วงเพื่อนยิ่งรู้สึกไม่ดี ก็อย่างที่ใครๆ รู้... คำว่าไม่เป็นอะไรนั้นพูดเพียงเพื่ออยากให้คนฟังสบายใจเท่านั้น คน ท้องอ่อนๆ ล่ะนึกอยากลากแขนเพื่อนบุกไปกลางงานแต่งแล้วบอกความจริงถึงสาเหตุที่หญิงสาว ทิ้งภาสพัทธ์ไปให้เจ้าตัวเขาได้รับรู้ ต่อให้ไม่อาจหยุดงานแต่งในวันนี้ได้แต่หล่อนก็อยากเห็นผู้ชายคนนั้นกระอักใจ ตายในฐานะที่เป็นฝ่ายสลัดมือทิ้งผู้หญิงที่แสนดีและรักเขามากมายอย่างธาร ทิพย์ไปโดยไม่ยอมรับฟังเหตุผลที่แสนจะจริงใจของเธอ แต่ นั่นก็แค่ความคิด... ผู้หญิงของภาสพัทธ์กำลังตั้งท้อง และตัวหล่อนเองก็กลัวเหลือเกินว่าการทำร้ายจิตใจปาจารีย์นั้นจะส่งผลกรรม สะท้อนมายังเด็กในท้องตนเช่นกัน มันไม่ง่ายเลยที่ทำได้แค่ยืนมองดูเพื่อนรักเสียใจ แต่เพราะชีวิตเล็กๆ ในท้องที่เฝ้ารอมากว่าห้าปีหลังการสมรสนั้นยิ่งใหญ่เกินกว่าที่รินณดาจะกล้า ทำอะไร... คิดแล้วก็ขัดใจที่ทำอะไรอย่างใจไม่ได้ ยิ่งมองเบื้องหลังของร่างบางตรงหน้าที่กำลังยืนเหม่อก็ยิ่งเจ็บใจแทนเหลือเกิน เพื่อนหล่อนไม่สมควรจะเจ็บอย่างนี้เลยสักนิด มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเลขหมายที่ได้มาใหม่เมื่อกลางอาทิตย์ก่อน ‘หมอปวัตร์’ ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาและไม่ได้เป็นเกย์ คนนี้ล่ะเหมาะสมกับเพื่อนสาวที่แสนดีของหล่อน โปรไฟล์ก็เลิศเป็นถึงหลานชายนายธนาคารใหญ่ไม่ได้เป็นรองภาสพัทธ์แม้แต่น้อย แถมยังโสดสนิทอีกด้วย! ร่างสูงโปร่งท่วงท่าสมาร์ทเดินเข้ามาภายในสวนร้านอาหารที่รินณดาเป็นหุ้นส่วน หล่อนยกมือขึ้นนิดๆ เพื่อให้เขามองเห็น ธารทิพย์แปลกใจนิดหน่อยที่เห็นหมอปวัตร์ที่นี่ แต่พออีกฝ่ายเข้ามานั่งร่วมโต๊ะด้วยหญิงสาวก็เขม่นสายตาไปที่เพื่อนสนิทอย่างรู้ทัน “คุยกันไปก่อนนะคะ วันนี้แขกเยอะ เดี๋ยวณดามา” รอยยิ้มหวานๆ ที่ควบคู่มากับประกายตาเจ้าเล่ห์ของเพื่อนสนิททำให้ธารทิพย์แอบบ่นในใจ ร้อยวันพันปีไม่เห็นสนใจเลยว่าจะมีลูกค้าหรือเปล่า “ไปนานขนาดไหนล่ะ” คุณหมอสาวแกล้งแซวพาให้เจ้าของร้านค้อนขวับ ก่อนตอบเสียงหวานบาดจิต “ก็คงนานพอที่จะทำให้น้ำแข็งละลายได้ล่ะมั้ง... ฝากเทคแคร์กันและกันด้วยนะคะ” รินณดาหันมาย้ำอย่างไม่เกรงว่าชายหนุ่มจะเห็นชัดในเจตนา เพราะหล่อนคิดว่าหากปวัตร์เดาไม่ออกก็ไม่สมควรจะสอบติดคณะแพทย์แล้ว! ธารทิพย์หันไปยิ้มเหนื่อยใจในตัวเพื่อนสาวให้กับผู้มาใหม่ “ขอโทษนะคะ ณดาเขาก็เป็นแบบนี้” หมอปวัตร์ยิ้มรับไม่ต่อเรื่องนั้นว่าอย่างไร “เห็นคุณณดาบอกว่าทิพย์กำลังมีเรื่องไม่สบายใจเหรอ อยากได้เพื่อนคุยไหม” คำถามนั้นทำเอาหญิงสาวขมวดคิ้ว นี่หล่อนถูกเพื่อนรักหักเหลี่ยมอะไรไปบ้างล่ะนี่... “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ทิพย์รับมือกับมันไหว หนักกว่านี้เป็นร้อยเท่าก็เจอมาแล้ว” รอยยิ้มหนักใจของคนพูด ทำให้คนฟังได้แต่ยิ้มบาง “ความหนักเบาของปัญหามันวัดกันที่มุมมองและความเด็ดขาดในการตัดสินใจครับ ต่อให้ทางออกมีรอบตัวแต่ถ้าเราไม่เลือกเดินสักทางมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ปัญหาบางอย่างทางออกมันริบหรี่แต่ถ้าเราตัดสินใจที่จะเดินไป โอกาสหลุดจากปัญหามันก็มี... แต่ถ้ายังตัดสินใจไม่ได้ ยังยืนอยู่กับที่... บางทีการระบายก็ช่วยให้เราผ่อนคลายมากขึ้น...” ธารทิพย์ฟังแล้วก็ถอนหายใจ ยกมือขึ้นเท้าคางแล้วหันข้างไปมองหน้าเขาอย่างยิ้มๆ “เป็นจิตแพทย์ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ถึงได้มีเวลามานั่งฟังเรื่องรบกวนจิตใจของใคร” “เป็นมาตั้งนานแล้วครับ ก่อนได้ใบรับรองด้านสมองและประสาทอีก” เขายิ้มตอบกลับมาเช่นกัน ก่อนจะยืนยันเมื่อหญิงสาวเลิกคิ้วว่าเล่นมุกรึเปล่า “จริงๆ ครับ จะดูใบรับรองไหม” คำท้านั้นพาเอาหล่อนยิ้มขัน อัน ที่จริงในฐานะเพื่อนร่วมงานก็มีความสนิทกันระดับหนึ่ง หากแต่นี่เป็นครั้งแรกที่นั่งคุยกันเรื่องอื่นซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับโรคภัย ไข้เจ็บของใครอีกทั้งยังเป็นนอกเวลางาน ยิ่งคุยๆ ไป หล่อนก็เชื่อแล้วว่าเขามีใบรับรองด้านจิตเวชจริงๆ เพราะสิ่งที่เขาถาม เกือบทำให้หล่อนคล้อยตามจนแทบจะบอกเล่าทุกอย่างออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ... พิธีส่งตัวในห้องนอนของภาสพัทธ์ ณ บ้านเทพธารากำลังจะสิ้นสุด หลังจากบิดามารดาฝ่ายชายออกไปแล้ว คุณปรียาก็เอ่ยถามลูกสาวเป็นการส่วนตัวหากแต่อย่างไรเสียภาสพัทธ์ที่นั่งอยู่ในห้องก็ยังคงไม่วายได้ยิน “มันอาจจะฟังดูแปลกไปสักหน่อย ที่แม่เพิ่งจะถาม” คำเปรยของมารดาทำให้เจ้าสาวหมาดๆ ต้องเลิกคิ้ว “ปุ่นรักคุณพัทธ์ตรงไหนเหรอลูก” คำถามนั้นทำเอาทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสาวสะดุดลมหายใจ “เอ่อ... ไม่รู้สิคะ แม่มาถามอะไรปุ่นตอนนี้” หล่อนหัวเราะเก้อขณะบ่ายเบี่ยงก่อนจะกระซิบมารดา “คุณพัทธ์เขาก็อยู่ตรงนี้ปุ่นตอบไม่ได้หรอกค่ะแม่ ปุ่นอาย” “อายทำไม เด็กจะคลอดอยู่เดือนนี้เดือนหน้าแล้ว” คนเป็นแม่ยิ้มขัน ภาสพัทธ์เองก็ไม่ขัด เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าปาจารีย์จะตอบว่ายังไง “เอ้อ... พ่อก็อยากรู้เหมือนกัน” ผู้เป็นบิดาอย่างสิทธาที่เพิ่งได้รับรู้ไม่นานก็ยังออกอาการงงๆ ยิ่งได้ฟังเรื่องตระกูลเทพธาราจากภรรยาแล้วก็ยิ่งแปลกใจหนัก แต่เมื่อลูกเขยคนนี้ผ่านความเห็นชอบจากสองสาว เขาก็ไม่รู้จะว่าอย่างไร เพราะตนเองตัดสินใจอะไรก็ไม่ดีสักอย่าง นอกจากการมีภรรยาอย่างปรียาและบุตรสาวอย่างปาจารีย์ คนถูกถามเอ้ออ่าอยู่พักใหญ่ แม้เหลือบสายตาไปส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือจากภาสพัทธ์แต่ก็ไม่ได้ผลเอาเสียเลย สุดท้ายเลยต้องพยายามหาคำตอบด้วยตัวเอง “คุณพัทธ์เขา... อ่อนโยน ถึงภายนอกจะดูหยาบกระด้างไปบ้าง แต่ก็...ไม่ใช่อย่างนั้น” วิธีการตอบอีกทั้งน้ำเสียงตะกุกตะกักของหล่อนพาให้คนฟังขมวดคิ้วกันถ้วนหน้า โดยเฉพาะคนถูกพูดถึง “แต่ว่า... คุณพัทธ์เขาก็คอยดูแลทุกคน ถึงจะ... ไม่ถนัดบอกผ่านคำพูด แต่... การกระทำของเขาก็ชัดเจน อีกอย่าง... เขาเป็นคนที่รักครอบครัวมากๆ อืม... ก็คงแนวๆ นี้ล่ะค่ะ” เท่านั้นล่ะมั้งข้อดีของเขาเท่าที่หล่อนพอจะนึกออก คุณปรียาไม่ค่อยเอะใจในทีท่า ‘รักแปลกๆ’ ของลูกสาวที่มีต่ออีกฝ่าย เนื่องจากตนก็เคยพยายามคิดภาพปาจารีย์มีความรัก ทว่านึกเท่าไหร่ก็ไม่เห็นภาพ แต่ไหนแต่ไรมาเด็กสาวก็หมกมุ่นอยู่แต่เรื่องเรียน ทำงานและหาเงินเท่านั้น เจ้าของมืออุ่นจึงโอบไหล่ดึงตัวลูกสาวเข้ามาในอ้อมกอด “แม่ขอให้ปุ่นมีความสุขมากๆ ในทุกๆ เรื่อง” “แม่ก็เหมือนกันนะคะ มีความสุขมากๆ ยิ่งแม่มีความสุขเท่าไหร่ ปุ่นก็จะมีความสุขมากเท่านั้น” คุณปรียาฟังแล้วก็คลายกอดออกมาบีบจมูกลูกสาวเบาๆ “นั่นมันประโยคของแม่ต่างหาก” แล้วครอบครัวทางบ้านเจ้าสาวก็หัวเราะขำขันก่อนจะค่อยๆ ออกไป จนเหลือเพียงสองคนในห้องนี้ “ขอโทษนะคะคุณพัทธ์ ปุ่นนึกข้อดีที่จะรักคุณได้แค่นี้จริงๆ” หล่อนบอกเขาเพราะรู้สึกว่าตัวเองตอบได้ดีไม่เท่าที่ควร หากแต่ภาสพัทธ์ส่ายหน้ายิ้มๆ ขณะปลดเนกไท “ไม่เป็นไร แค่นั้นก็มากเกินพอแล้วที่จะทำให้เธอหลงรักฉัน” รอยยิ้มเป็นต่อของเขาทำเอาเจ้าสาวหมาดๆ ร้อนแก้มวาบจนต้องหันหลังให้ และสำหรับภาสพัทธ์เอง... ไม่ว่าปาจารีย์จะรู้ตัวหรือไม่ วิธีบอกรักของหล่อนมันสะท้อนกังวานไปมาในหัวใจของเขา จนได้ยินเสียงปริร้าวของกำแพงที่สร้างมานานกว่าห้าปีเลยทีเดียว! จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 17:59:39

ความคิดเห็นที่ 2 การร่วมห้องใหญ่ของภาสพัทธ์ในบ้านเทพธารานั้นดำเนินไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ จะว่าเป็นเพราะความขลังของพิธีแต่งงานหรืออย่างไรก็ไม่อาจทราบได้ ทั้งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวรู้สึกเหมือนมีแมลงหวี่บินวี๊ๆ อยู่ในหัวใจ มันวิบๆ วับๆ หวิวๆ พิกล “จะนอนตรงไหนล่ะทีนี้” ภาสพัทธ์เอ่ยปากทันทีที่ปาจารีย์ออกจากห้องน้ำ หลังจากใช้โอกาสที่หญิงสาวเข้าไปอาบน้ำขึ้นมานอนพิงหัวเตียงอ่านหนังสืออย่างเคย เขามองไปยังโซฟาด้านข้างที่ดูจะสั้นไปหากจะให้เขานอน หรือหากมองพื้นด้านล่างที่ปูไม้ปาเก้ก็แลจะแข็งไป แตกต่างจากพรมบุหนาอย่างพื้นห้องพักของโรงแรม “แล้วไม่มีที่นอนหรือผ้าห่มอะไรทำนองนี้เหรอคะ” “ไม่อ่ะ” ปา จารีย์มุ่ยหน้า หล่อนไม่ได้อยากจะแกล้งภาสพัทธ์อีก ถึงเขาจะดูเหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไร แต่ในใจของเขาไม่เคยสงบตราบใดที่โปรเจคที่ทำอยู่นี้ไม่สำเร็จเสร็จๆ ไปเสียที หญิงสาวเพิ่งจะตระหนักในข้อนี้ก็หลังจากที่นั่งทบทวนเรื่องการแต่งงานได้ เมื่อคืน “ฉันนอนข้างล่างก็ได้นะแต่ถ้าร้องไห้อีก... ฉันไม่ลุกแล้วนะทีนี้” เจ้าของห้องแกล้งแซว ทำเอาปาจารีย์หันควับก่อนจะหน้าแดงแปร๊ดเป็นมะเขือเทศสุก ภาสพัทธ์ไม่ได้เขินตาม เขาเอาแต่จ้องหน้าหล่อนอยู่อย่างนั้นด้วยอดสงสัยไม่ได้ว่าผู้หญิงที่เติบโตมาภายใต้สภาวะกดดันทางการเงินเฉกเช่นหล่อน เหตุใดถึงยังมีอุปนิสัยน่ารักน่าชังได้ขนาดนี้ “ปุ่นไม่ได้ร้องแล้วสักหน่อย หายน้อยใจแล้วด้วย” หล่อนปฏิเสธ หากไม่หลับลึกจนเกินไปหรือไม่ลืมความฝันล่ะก็... ค่อนข้างแน่ใจเชียวว่าไม่ได้ฝันจนร้องไห้อีกแล้ว แต่พอสบตาภาสพัทธ์ที่ยังคงนิ่งก็บังเกิดความลังเล “หรือปุ่นร้องคะ?” ปาจารีย์หันกลับมาถามเขาด้วยความไม่แน่ใจ ถ้าหล่อนร้องดังขนาดที่คนบนเตียงใหญ่ได้ยินล่ะก็ไม่ธรรมดาแล้ว ทว่าภาสพัทธ์พยักหน้า “เธอน่ะร้องไห้โฮเลยล่ะ ฉันงี้ต้องมุดหัวเข้าไปในหมอนเลยเชียว” “จริงเหรอคะ” พอหญิงสาวเหวอ ภาสพัทธ์ก็ยกปลายนิ้วขึ้นมาดีดหน้าผากเบาๆ “เชื่อคนง่ายตลอดเลยนะเนี่ย” เขาว่าก่อนจะเดินไปหยิบหมอนบนเตียงวางลงบนพื้นข้างๆ ปาจารีย์เดินตามไปดึงผ้าห่มโกยลงไปให้เขา “เอาอันนี้ปูนอนดีกว่าค่ะคุณพัทธ์ พื้นนั่นแข็งจะตาย ไม่นุ่มเหมือนพื้นพรมในโรงแรมหรอกนะคะ” “ไม่เป็นหรอก แอร์ห้องฉันเย็นจะตาย เธอสิจะไม่สบายซะเปล่าๆ” ชายหนุ่มตวัดผ้าห่มคืนขึ้นมาให้ “อ้าว... แล้วคุณจะไม่หนาวเหรอ” “นอนไปเถอะน่า ฉันง่วงแล้ว” อีกฝ่ายตัดบทพร้อมๆ กับยืดตัวขึ้นไปกดปิดสวิตซ์ไฟ แต่พอทิ้งตัวลงนอน หญิงสาวก็ขยับมานอนริมเตียงที่ติดกับเขาแล้วตวัดชายผ้าห่มอีกครึ่งลงมา “งั้นห่มคนละครึ่งก็ได้ เดี๋ยวคุณเป็นหวัดขึ้นมาก็จะพานมาติดปุ่นอีก” ภาสพัทธ์ไม่ตอบว่ายังไงหากแต่นอนอมยิ้มอยู่ในความมืด ผ่านไปสักพักเขาก็รู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวเพราะไม่ชินกับความแข็งและความตรงของพื้นที่ไม่รองรับกับสรีระ พอเขาลุกขึ้นนั่งบิดกายไปมา ปาจารีย์ที่ยังไม่หลับดีพลันลืมตามาเจอก็เอ่ยถาม “เจ็บหลังเหรอคะ” ภาสพัทธ์ว่าไม่เท่าไหร่ แต่ก็ยังหมุนไหล่โยกคอไม่หยุด ทำเอาสาวเจ้าต้องเม้มริมฝีปากล่างอย่างช่างใจ ว่าจะพูดหรือไม่พูดดี แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจขยับตัวไปยังเตียงอีกฝั่งเว้นที่ว่างให้เขาขึ้นมา “จะนอนข้างบนด้วยกันก็ได้นะคะ” ภาสพัทธ์ที่กำลังจะดัดหลังถึงกับชะงักค้างในทันที เขาหันไปมองตาใสแป๋วของปาจารีย์ในแสงสลัวอย่างต้องการความมั่นใจว่าไม่ได้จินตนาการเสียงชักชวนนี้ขึ้นมาเอง ก่อนจะปฏิเสธ “ไม่เป็นไร ฉันนอนข้างล่างก็ได้” อาการเล่นตัวของเขาทำเจ้าหล่อนต้องถอนหายใจ “ขึ้นมาเถอะค่ะ คืนนี้ปุ่นจะไม่ถือก็แล้วกัน ไหนๆ วันนี้ก็เพิ่งผ่านพิธีมาจะยกให้หนึ่งวัน” ภาสพัทธ์ยังคงนั่งนิ่งอยู่กับพื้น เขาขมวดคิ้วต่อสู้กับเสียงถกเถียงกันระหว่างฝ่ายธรรมะและอธรรมที่กำลังตีกันในหัว เสียงจอมมารภาสพัทธ์เอาแต่ยั่วยุว่าหญิงสาวเปิดโอกาสให้เขาแล้ว หล่อนเชิญชวนยิกๆ อยู่ว่า ‘ทำม๊ะ’ ตอนนี้ก็เหลือแต่รอให้เขาตอบรับว่า ‘อ่ะ... ทำ’ คิดแล้วภาสพัทธ์ก็แทบจะเอาหัวตัวเองโขกไปกับพื้น ก่อนจะหันไปทำหน้าเหวี่ยงเสียงขวางใส่ปาจารีย์ “เธอนี่เป็นผู้หญิงประเภทไหนเนี่ย ชวนผู้ชายขึ้นเตียง” เท่านั้นแหละ หมอนที่หญิงสาวหนุนก็ลอยหวือเฉียดหัวเขาไปเส้นยาแดงผ่าแปด “ปุ่นถามด้วยความหวังดี ถ้าไม่ขึ้นก็ช่วยล้มตัวนอนอย่างเดิมพร้อมกับสงบปากสงบคำด้วยค่ะ ปุ่นง่วง!” หญิงสาวบอกแค่นั้นแล้วพลิกตัวหันไปอีกทางใช้มือต่างหมอนนอนแบบไม่มีผ้าห่มคลุมกาย ภาสพัทธ์มองที่ว่างด้านบน ผ้าห่ม รวมถึงหมอนที่กองอยู่ไม่ไกลก็ได้แต่ถอนหายใจ เพียงไม่นานปาจารีย์ก็รู้สึกถึงแรงยวบบนเตียง ตามมาด้วยผ้าห่มและมืออุ่นๆ ที่สอดเข้ามาใต้ท้ายทอยเพื่อหนุนหมอนใบเดิมเข้ามา... **** จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 17:59:54

ความคิดเห็นที่ 3 บนโต๊ะอาหารของบ้านเทพธารายามเช้า คุณเพชรรัตน์เริ่มบ่นถึงลูกสาวคนเล็กที่ไม่ยอมมาร่วมงานแต่งของพี่ชาย “แม่ล่ะไม่เข้าใจเลย อะไรจะมาสอบตรงกันขนาดนี้ วันเสาร์แท้ๆ” “สอบย่อยเก็บคะแนนรายวิชาน่ะครับ อาจารย์เขาว่างวันไหนก็ต้องตามนั้น” “แล้วนี่ยัยแพทบอกรึเปล่า ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ แม่ไม่ได้เจอหน้ามาจะร่วมปีแล้วนะเนี่ย” “คงไม่นานหรอกครับ” ภาสพัทธ์ตอบไปพร้อมกับความหนักใจที่ตามมามากมาย หากนับตามกำหนดคลอดแล้วก็อีกราวๆ เจ็ดสัปดาห์ เวลากระชั้นเข้ามาทุกที เขายังไม่รู้เลยว่าบุศรัณย์จะหาจังหวะบอกน้องสาวได้เมื่อไหร่ และจะเกลี้ยกล่อมอย่างไร ที่สำคัญนั้นจะประสบผลสำเร็จหรือเปล่า... “ปุ่นเองก็กำลังท้อง ย้ายมาอยู่ที่บ้านดีไหมตาพัทธ์ เผื่อปวดท้องเตือนหรืออะไรจะได้มีคนดูแล แค่เสาร์ อาทิตย์ก็ยังดี” สองคนที่เพิ่งแต่งงานหมาดๆ ไม่รู้จะอ้างอย่างไรดี สุดท้ายก็เป็นอันว่าต้องมานอนค้างที่บ้านอาทิตย์ละสองวัน “เหนื่อยเพิ่มซะอย่างนั้นน่ะนะพี่พัทธ์” ดิษพงศ์ที่ได้รับฟังภาระใหม่นี้ในห้องทำงานของญาติผู้พี่ออกอาการหน่ายๆ อยากจะขำก็ขำไม่ออก ฟังแล้วมันชวนให้เหนื่อยเสียมากกว่า “ปุ่นล่ะ ไหวมั้ย” จีเอ็มหนุ่มหันไปถามพี่สะใภ้ ปาจารีย์หน้าเหยนิดหน่อยก่อนถามกลับ “ตอบว่าไม่ไหวได้ด้วยเหรอคะ” ตอบมาแบบนั้นแล้วคุณนายซีอีโอก็ขอตัวลงไปข้างล่าง ปล่อยให้สองหนุ่มหารือกันต่อไป “อะไรเนี่ย ทำไมวันนี้บรรยากาศมันดูแปลกๆ พิกล คนเพิ่งแต่งงานกันแท้ๆ ” “ก็แต่งเก๊ๆ จะให้เป็นแบบไหน” ภาสพัทธ์ถามกลับอย่างรำคาญ พาเอาจีเอ็มหนุ่มหัวเราะงงๆ “อะไรเนี่ย พูดอย่างกับขัดใจที่ไม่ได้แต่งจริงๆ แปลกๆ แล้วนะพี่พัทธ์ แฮะ... แอบทำไรกันรึเปล่าเนี่ย” อาการหลั่นล้าจับผิดของดิษพงศ์ทำเอาภาสพัทธ์มองเขม่น “ทำบ้านแกสิ” “โห ทำบ้านได้เลยเหรอ” คนถูกด่าไม่วายหัวเราะร่า ฝนตั้งเค้าแล้วไหมล่ะโปรเจคนี้... “เดี๋ยวแกจะโดนเตะ” “ฮั่นแน่พี่พัทธ์ แบบนี้แถวบ้านแม่ผมเขาเรียกว่าโมโหกลบเกลื่อนนะพี่” อ้างอิงถึงบ้านคุณเกษรา หวังเพิ่มความน่าเชื่อถือแต่ดูท่าจะไม่ได้ผล ภาสพัทธ์กระดิกนิ้วเรียกเขามาดูเบอร์รองเท้าใกล้ๆ “สักที... สักทีดีมั้ย” ญาติผู้น้องส่ายหน้าหวือไม่วายขำ “งานนี้ผมว่าพี่พัทธ์ไว้ไปเคลียร์กับยัยบุศย์ดีกว่า เผลอใจไปซะขนาดนี้ ลืมไปรึเปล่าเนี่ยว่าเจ้าสาวพี่น่ะเป็นคนของใคร” เอาจริงๆ นะ ดิษพงศ์แน่ใจว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างคนคู่นี้แน่นอน แล้วคำทักของจีเอ็มหน้าใสก็ทำให้ซีอีโอสุดหล่อหน้าซีดไปเลย จนคนแซวที่ได้รับคำยืนยันผ่านอาการนั้นถึงคราวซีดบ้าง “เฮ่ย... นี่พี่พัทธ์ลืมจริงๆ เหรอเนี่ย!” กว่า สองเดือนที่จดหมายปลอมลายมืออนาวินถูกส่งประวิงเวลาให้แพทรียาเชื่อว่าคนรัก กำลังทำงานที่ผู้ใหญ่มอบหมายแลกกับการยอมรับหล่อนและลูกก็ถึงคราวมีช่องโหว่ แพทรียาเริ่มสงสัยเพราะเนื้อความที่ตอบกลับในจดหมายครั้งก่อนๆ มีบางอย่างที่ดูผิดแปลก คำพูดที่อนาวินเคยใช้พูดถูกเขียนลงในจดหมาย หากแต่รูปประโยคที่ใช้แตกต่างกับวิธีการพูดของเขาโดยสิ้นเชิง หญิงสาวเก็บความสงสัยนี้ไว้ในใจไม่บอกให้บุศรัณย์รู้ แต่ยิ่งสังเกตก็ยิ่งแน่ใจ... สาวหล่อมักจะมาวนเวียนใกล้ๆ ตะล่อมถามถึงเนื้อความในจดหมายคล้ายชวนคุย จนได้รายละเอียดทั้งหมดไปว่าหล่อนคิดอย่างไร ใครเป็นใคร อะไรอยู่ที่ไหน ในที่สุดแพทรียาก็ตัดสินใจเขียนคำถามหลอกไปในฉบับที่แล้ว และเช่นเคย บุศรัณย์เอ่ยถามว่าบุคคลที่หล่อนอ้างถึงในจดหมายนั้นเป็นใคร อย่างไร... หญิงสาวค่อยๆ เปิดซองจดหมายด้วยความกังวล ภาวนาขอให้สิ่งที่หล่อนระแวงนั้นเป็นเพียงอาการวิตกจริตชั่วคราว ทว่าเมื่อเปิดอ่าน ถ้อยคำแสดงความยินดีสำหรับงานแต่งของพริสซิลลากับเดเนียลจากลายมืออนาวินทำให้จดหมายฉบับใหม่แทบจะร่วงหลุดจากมือ ไม่ใช่อนาวิน! คนตอบจดหมายนี้ไม่ใช่เขาแน่ๆ พริสซิลลากับเดเนียลเป็นพี่น้องกันแท้ๆ จะแต่งงานกันได้อย่างไร! เสียงประตูห้องที่เปิดเข้ามาทำให้แพทรียาหันขวับไปมองผู้ที่หล่อนเคยป้อนคำตอบหลอกออกไป “อ้าว จดหมายตอบมาแล้วเหรอ” เสียงถามของสาวหล่อที่เพิ่งกลับจากซุปเปอร์มาร์เกตทำเอาแพทรียาต้องรีบตั้งสติเก็บกลืนน้ำตาที่กำลังเอ่อคลอ “เป็นไงบ้าง พี่วินของแพทเขาตอบมาว่ายังไง” เสียงถามสดใสตอนที่บุศรัณย์เดินเข้ามาใกล้ทำเอาคนท้องแก่ยิ่งหวั่นใจ… เกิดอะไรขึ้นกับอนาวินกันแน่! ด้วย ความมั่นใจ แพทรียาไม่คิดจะบีบคั้นเอาความจริงจากบุศรัณย์ ลองพวกเขารวมหัวกันบิดบังขนาดนี้ ถามไปคงไม่ได้ความจริงทั้งหมดแน่ แพทรียาจึงแอบหนีจองตั๋วกลับประเทศไทยไฟท์ที่ด่วนที่สุดคืออีกหนึ่งวันถัดมา บุศรัณย์กลับเข้าห้องมาอีกครั้งเมื่อไม่เห็นแพทรียาก็แปลกใจ ยิ่งไม่มีโน้ตบอกกล่าวใดๆ อย่างเคยด้วยแล้ว ความสงสัยที่คุณหนูเล็กแห่งเทพธาราไม่พูดถึงจดหมายอนาวินเหมือนครั้งก่อนๆ ก็ทำให้สาวหล่อตรงดิ่งไปเปิดลิ้นชักที่เก็บพาสปอร์ตของหญิงสาวในทันที แล้วก็อย่างที่กลัว... ไม่มีสมุดหนังเล่มนั้นวางอยู่แล้ว บุศรัณย์รีบตามไปที่สนามบินพร้อมทั้งต่อสายหาคนที่ประเทศไทยทันทีทั้งรู้ว่า ตอนนั้นเป็นยามวิกาลของประเทศไทย จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 18:00:58

ความคิดเห็นที่ 4 ปาจารีย์ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็ไม่พบใคร กระทั่งถูกเรียกตัวให้เข้าไปในห้องภาสพัทธ์ช่วงสาย “มีอะไรเหรอคะ” หล่อนอดถามไม่ได้เมื่อเห็นสีหน้าเครียดๆ ของซีอีโอหนุ่ม “ยัยแพทหายตัวไปพร้อมกับพาสปอร์ต น่าจะมาไทย ไอ้ดิษกำลังเช็คไฟล์ทอยู่” พูดยังไม่ทันขาดคำ ดิษพงศ์ก็ผลักประตูเข้ามา “คอนเฟิร์มแล้วพี่พัทธ์ ยัยแพทมาไฟล์ทที่บุศย์สงสัยจริงๆ เครื่องลงสามทุ่มคืนนี้” ภาสพัทธ์ถอนหายใจ ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ ดูท่าจดหมายฉบับล่าสุดคงมีปัญหาแน่ๆ แพทรียาถึงขนาดจับตั๋วบินตรงสิบแปดชั่วโมงถึงประเทศไทยขนาดนี้... “เตรียมเจอศึกหนักได้เลย... ยิ่งยัยบุศย์ยังไม่ทันบอกอะไรแบบนี้ด้วย” คนเป็นพี่ชายที่รู้อารมณ์เหวี่ยงสามร้อยหกสิบองศาของน้องสาวยามไม่พอใจดีถึงกับกุมขมับ “คุณดิษแล้วบุศย์ล่ะคะ” “น่าจะกำลังรอขึ้นเครื่อง คงจะมาถึงเกือบเช้า ภาวนาอย่าให้เครื่องดีเลย์...” “งานนี้ฉันว่าช่วยกันภาวนาให้เครื่องยัยแพทดีเลย์นานๆ ดีกว่า” ภาสพัทธ์บอกอย่างอ่อนใจ สิ่งที่เขากังวลที่สุดในตอนนี้ คือขออย่าให้มีใครเห็นแพทรียาที่สนามบิน ทันทีที่ก้าวขาลงจากเครื่อง แพทรียาก็ต่อสายถามหาเบอร์โรงแรมเนตรโยธาเพราะชักไม่แน่ใจแล้วว่า หล่อนจะตามหาเขาได้ที่ไหน หากจะเริ่มต้นก็คงต้องจากที่นั่น อย่างน้อยต้องมีใครสักคนตอบหล่อนได้ว่าอนาวินอยู่ที่ไหน ครั้นพอหล่อนขอสายอนาวิน พนักงานรับสายกลับอึกอักที่จะตอบพลางหันไปปรึกษาเพื่อนข้างๆ แล้วเลือกที่จะโอนสายไปยังคนที่มีอำนาจสูงกว่าหากไม่มีใครรับสายอยู่ร่ำไปจนหญิงสาวต้องกดตัดสายทิ้งแล้วต่อใหม่ “ไม่ต้องโอนสายแล้ว ถ้าไม่รู้ว่าคุณอนาวินอยู่ไหนก็ไปตามคนที่รู้มารับสายฉัน” แพทรียาฉุนเฉียวเพราะความกังวล ขณะเดียวกันนั้นเองผู้จัดการโรงแรมเนตรโยธาก็เดินผ่านหน้าประชาสัมพันธ์ทันที พนักงานสาวจึงรายงานและส่งสายให้ คนรับสายรายงานชื่อและตำแหน่งก่อนถามว่าหล่อนเป็นใคร แพทรียาบอกชื่อและนามสกุลอย่างไม่เสียเวลาคิด... เพียงนามสกุลเทพธาราหลุดออกมา ผู้จัดการหนุ่มซึ่งพอจะเคยได้ยินข่าวลือความสัมพันธ์ของทายาทสองตระกูลก็พอรู้ว่าหล่อนโทรมาในฐานะอะไร หัวใจของแพทรียาแทบจะหยุดเต้นเมื่อได้ยินถ้อยคำที่ปลายสายตอบกลับมา จังหวะเดียวกันนั้นเองภาสพัทธ์ก็ก้าวเข้ามายืนดักตรงหน้า แพทรียาน้ำตาพราวก่อนจะทรุดกายลงในอ้อมแขนของพี่ชาย “แพท!” ทั้งเขาและดิษพงศ์โผเข้าไปรับน้องสาวคนเล็กของตระกูลที่สติดับวูบไปแล้ว ปาจารีย์ที่ภาสพัทธ์ให้ยืนรออยู่ดูเชิงห่างๆ วิ่งก้าวเข้าไปด้วยความตกใจ เมื่อเห็นสองหนุ่มมัวแต่ประคับประคองแพทรียา ปาจารีย์ก็ก้มลงไปหยิบโทรศัพท์ที่ร่วงลงบนพื้นขึ้นมาดูหน้าจอก่อนจะแนบ หูกรอกถามลงไปว่าที่ไหน เท่านั้นเอง... ทุกคนจึงได้รู้ว่า แก้วเป่าที่แสนบอบบาง ถูกความจริงหลังมือของพวกเขาตกกระทบไปเรียบร้อยแล้ว... หญิงสาวฟื้นขึ้นมาอีกครั้งในห้องพักส่วนตัวของโรงพยาบาล ภาสพัทธ์เดินเข้าไปกุมมือและลูบศีรษะของน้องสาวอย่างปลอบประโลม “แพท... เข้มแข็งไว้” เพียงแค่น้ำเสียงอ่อนโยนของภาสพัทธ์ประพรม น้ำตาของแพทรียาก็ไหลพราก บีบกระชับมือพี่ชายแล้วถามเสียงสั่น “ไม่จริงใช่ไหมคะพี่พัทธ์ พี่วินยังไม่ตาย... เป็นไม่ได้หรอก แพทไม่เชื่อ พี่พัทธ์รู้ใช่ไหมคะ” เมื่อฝ่ายถูกถามหลบตา ร่างที่นอนอุ้มครรภ์อยู่บนเตียงก็รู้สึกคล้ายอกซ้ายถูกบีบรัดก่อนจะสะอึกสะอื้นปล่อยโฮ “พี่พัทธ์โกหกแพท พี่วินยังอยู่ เขาจะทิ้งแพทกับลูกไปได้ยังไง” หญิงสาวพยายามจะลุกขึ้นจากเตียง ทั้งภาสพัทธ์และดิษพงศ์ทำได้แค่ขวางไม่ให้เดินไปถึงประตู “พี่ดิษถอยไป แพทจะไปหาพี่วิน แพทไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะเป็นอะไร” คนท้องโย้เริ่มสะบัดแขนตนอย่างรุนแรงเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุม สองหนุ่มไม่รู้จะฉุดรั้งแพทรียายังไง เพราะยิ่งรั้งไว้หญิงสาวก็มีแต่จะดิ้นหนักขึ้นจนพวกเขาเกรงจะเป็นอันตราย ปาจารีย์ไม่รู้จะทำยังไงจึงวิ่งไปกางแขนขวางประตูไว้ จนแพทรียาชะงัก มองขนาดครรภ์ที่ไล่เลี่ยกันของคนตรงหน้า แม้จะสงสัยว่าหล่อนเป็นใครหากแต่วินาทีนี้สิ่งที่หญิงสาวต้องการมากที่สุดคือออกไปตามหาอนาวิน “ถอยไป!” แรงผลักจากคนท้องจริงทำเอาร่างที่เล็กและผอมบางกว่าของปาจารีย์ปลิวไปเกือบกระแทกผนังหน้าห้องน้ำ ดีว่าภาสพัทธ์ก้าวไปรับไว้ได้ทัน ดิษพงศ์ใช้จังหวะที่ญาติผู้น้องหันหลังโอบกอดรั้งไหล่แคบไว้ด้วยแขนแข็งแรงเพียงข้างก่อนจะวางมือกดหน้าผากของหญิงสาวให้สงบนิ่ง “หยุดบ้าได้แล้วแพท!” เสียงดุๆ ของคนที่มีแต่รอยยิ้มเสมอทำเอาหญิงสาวชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆ พลิกตัวกลับมาตะโกนใส่หน้าจีเอ็มหนุ่ม “แพทไม่เชื่อ ถ้าเขาตายจริงแพทก็ต้องเห็นกับตา พี่ดิษพาแพทไปสิ!” “แล้วจะดูอะไร ศพเผาไปแล้ว” “แพทไม่เชื่อ... ถ้าไม่ได้เห็นกับตา แพทไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด” เสียงสั่นๆ นั้นยืนกราน “แพท... ฟังพี่นะ เนตรโยธาไม่มีคนสืบสกุลแล้ว ถ้าแพทไปที่นั่น พวกนั้นก็จะรู้ว่าแพทท้องพวกเขาจะต้องเอาเด็กไป ยังมีปัญหาอีกมากมายที่แพทคาดไม่ถึง” ดิษพงศ์รู้ดีว่าต่อให้อธิบายเหตุผลหลากหลายไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ แพทรียายังไม่มีสติพอจะรับฟัง “อนาวินไม่อยู่แล้วแพท... เขาตายแล้ว” ถ้อยคำตอกย้ำที่ได้ยินทำให้สองขาของคนฟังก้าวถอยหลังอย่างยืนไม่อยู่ ร่างสูงของญาติผู้พี่ต้องรีบยื่นมือไปประคองพร้อมๆ กับที่หญิงสาวทรุดลงพอดี มือบางค่อยๆ ยกขึ้นมาปิดปากตัวเองก่อนจะส่งเสียงร้องไห้ราวกับจะขาดใจ ภาสพัทธ์หันหลังให้ภาพนั้นด้วยความรู้สึกเจ็บหนึบเหนืออก ในฐานะพี่ชายที่เติบโตมาอย่างชิดใกล้เขากล้าพูดได้เลยว่าแพทรียาแทบจะไม่เคยผิดหวังหรือพบเจอกับความสะเทือนใจใดๆ เลย เพราะแม้แต่ญาติผู้ใหญ่ของพวกเขาทั้งคู่ก็จากไปตั้งแต่น้องสาวยังไม่เข้าใจว่าจากตายกับจากเป็นนั้นต่างกันอย่างไร ใบหน้าคมก้มต่ำปล่อยให้หน้าผากตนแนบกับผนังห้องแล้วค่อยๆ ปิดเปลือกตา เขาสงสารแพทรียาแต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี... ดิษพงศ์กำลังกอดปลอบคุณหนูเล็กของบ้านเทพธาราแทนภาสพัทธ์ ปาจารีย์มองสองพี่น้องสลับกันด้วยความสงสารก่อนจะเดินไปจับมือของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีเอาไว้ ชายหนุ่มไม่ได้ลืมตาขึ้นมาหากแต่บีบกระชับมือนุ่มไว้ไม่คลาย... อาการนิ่งงันเอาแต่นั่งน้ำตาไหลของแพทรียานำพามาแต่ความหนักใจให้ทุกคนที่อยู่ในแผนการ แน่นอนว่าคุณหนูเล็กแห่งเทพธารานั้นจัดได้ว่าอาการหนักสุด แต่คนที่น่าเป็นห่วงไม่แพ้กันเห็นจะไม่พ้นภาสพัทธ์ที่ดูเหมือนแบกทั้งกาแล็กซี่ไว้บนบ่า (หนักกว่าคนที่แบกโลกไว้ทั้งใบอีกนะ คิดดู...) ที่สำคัญวันนี้เป็นวันที่เขาและปาจารีย์ต้องมานอนค้างที่บ้านเทพธารา ทำให้ภาสพัทธ์ยิ่งอึดอัดที่ไม่สามารถไปดูแลน้องสาวได้ดังใจ หลังอาหารมื้อค่ำพอขึ้นมาบนห้อง ชายหนุ่มก็เอาแต่นั่งบนโต๊ะทำงานชุดเล็กที่ชิดกับบานหน้าต่าง เอาแต่นั่งคิด นั่งเครียดแล้วก็ถอนหายใจหนักหน่วง “คุณพัทธ์นอนเถอะค่ะ ช่วงนี้คุณแทบไม่ได้นอนเลยนะ” “ถ้าเธอง่วงก็นอนไปก่อนเถอะ” เขาตอบโดยที่ไม่หันกลับมา ปาจารีย์นั่งกอดหมอนใบใหญ่ของตน จ้องมองคนเป็นสามีจากด้านหลังอยู่เนิ่นนาน หล่อนอยากช่วยเขาแก้ปัญหา ทว่าปัญญาที่มีอยู่น้อยนิดอีกทั้งความคิดก็ไม่ค่อยจะรอบคอบของตนคงช่วยอะไรไม่ได้มาก แล้วหล่อนจะทำยังไงดี... จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 18:01:23

ความคิดเห็นที่ 5 มาช้าอีกแล้ว ช่วงนี้เนไม่ค่อยได้เข้าพันทิปเท่าไหร่ เลยมาๆ หายๆ นะคะ พยายามขอชดเชยโดยการลงควบ 2 ตอน จริงๆ ที่ลงๆ อยู่เข้าตอนที่ 20 กว่าแล้วค่ะ แต่เนมักจะลืมใส่ไว้ในหัวกระทู้ ทำให้เลขตอนไม่ค่อยตรง แหะแหะ จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 18:10:15

ความคิดเห็นที่ 6 ตอบคอมเม้นท์ในตอนที่แล้วนะคะ คุณ อรุสา (npuiy) พี่ปุ้ย ขอบคุณนะคะที่ยังติดตามอยู่ แอบอู้ไม่ค่อยได้มาลงที่นี่เลย พี่ปุ้ยเลิกอู้รึยังคะ 55 คุณ kookkaijung ขอโทษที่มาช้านะคะ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้าพันทิปเลย ขอลงยาวๆ เป็นการชดเชยนะคะ คุณ :::อาราเร่::: งานผ่านไปด้วยดี แต่ชีวิตคู่แบบเต็มตัวไม่รู้จะรอดไปได้สักกี่น้ำนะคะ 55 คุณ pormare แอบติดใจหมอปวัตร์ใช่มั้ย งั้นลองลุ้นดูคงไม่เสียหลายนะคะ อิอิ คุณ scottie ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ ดีใจที่ยังแวะเวียนมาอ่านเรื่องนี้ค่ะ คุณ nasa nasa เรื่องนี้สลับซับซ้อนมากๆ ค่ะ ตอนเฉลยนี่ปวดหัวกันน่าดู ยังไงรอดูวิกฤตของพวกเขาต่อไปนะคะ 55+ จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 18:10:30

ความคิดเห็นที่ 7 ยังไม่เลิกค่ะน้องเน อิอิ แบบว่า... อ่านนิยายชาวบ้าน แล้วมันสนุกกว่าอ่านของตัวเอง ปล. เรื่องนี้พี่กุ้งวางแผงให้ทันงานเดือนตุลาฯ มั้ยคะ จะได้สอยในงานพร้อมลายเซ็นต์คนเขียนอ่า จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 18:32:36

ความคิดเห็นที่ 8 เรื่องนี้ไม่ได้ส่งพี่กุ้งอ่ะค่ะ ยังไม่ได้แพลนอะไรไว้เลย 55 จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 18:36:13

ความคิดเห็นที่ 9 แวะมา จุ๊บๆ จากคุณ : เป็ดน้อยลอยชาย เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 19:53:41

ความคิดเห็นที่ 10 ยังไงกันดีล่ะทีนี้ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 21:57:01

ความคิดเห็นที่ 11 อยากให้คุณพันธ์กับปุ่นรักกันจังเลยค่ะ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 22:32:45

ความคิดเห็นที่ 12 คุณเนจ๋า ช่วยลงตอนต่อไปไว ๆ นะ รอจนแทบจะไม่ไหวแล้วอ่ะ อยากรู้^^ จากคุณ : kookkaijung เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 11:51:14

ความคิดเห็นที่ 13 แวะมาอีกรอบ แอบเข้าไปอ่านในเว็บเด็กดีแล้วค่ะ รอในนี้ไม่ไหว 555 จากคุณ : kookkaijung เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 11:58:50

ความคิดเห็นที่ 14 ปิดเยอะปิดแยะจะยิ่งแย่ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 20:22:55

ความคิดเห็นที่ 15 ท่าทางคุณพัทธ์อยากจะตอบว่า อ่ะ...ทำ นะนั่น 555 เฮ้อ ความลับยังไงก็ปิดไม่มิดเนอะ แอบปาดน้ำตาเพราะสงสารแพท ขอให้คนไข้คนนั้นของหมอปวัตร์เป็นอนาวินนะคะ ปล. แอบติดใจหมอปวัตร์จริงๆ ค่า จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 19:34:02