ความคิดเห็นที่ 1 20. ปีกไฟ (ครึ่งแรก) รามิตตั้งใจไว้ว่าจะไม่หยุดพักจนกว่าจะออกนอกเขตตะวันตก... เขาวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่กลัวว่าจะฝืนความอ่อนล้าของร่างกาย หลายครั้งที่เขารู้สึกแน่ๆ ว่า ‘มัน’ กำลังไล่ทัน แต่ทุกครั้งที่เขาเหลียวหลังกลับไปมองว่ามีสิ่งใดติดตามเขามาหรือไม่ เขาไม่พบสิ่งใดนอกจากความเหนื่อยล้าของตนเอง กล้ามเนื้อทุกส่วนระบมร้าว และเรียกร้องให้เจ้าของร่างหยุดทำร้ายตัวเองเสียที หากรามิตไม่หยุด เขาทนวิ่งไปในผืนดินแปลกประหลาด ข้ามลำธารไร้ชื่อ บุกเข้าผืนป่าที่ไม่เคยเห็นและหุบเขาที่ไม่รู้จัก แมลงกลางคืนตัวหนึ่งบินถลาเข้าไปติดใยแมงมุม เจ้าแมลงน้อยพยายามให้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีอยู่สะบัดหนีเพื่อให้หลุดจากกับดับมรณะ โดยหารู้ไม่ว่ายิ่งดิ้นรนมากเท่าไรก็จะพลันทำให้ตนเองถึงจุดอวสานเร็วขึ้นเท่านั้น เสียงแห่งราตรีคำรามลั่นไปทั่วป่า เหล่าสัตว์เดรัจฉานที่ออกหากินตอนกลางคืนต่างมองสิ่งประหลาดนี้บุกรุกเขตอาศัยของพวกมัน เสียงคำรามของสายฟ้าดังจากเบื้องหลังยิ่งกระตุ้นให้เด็กหนุ่มวิ่งถลันไปในดินแดนอื่นอย่างไร้ทิศทาง รามิตตระหนักถึงสภาพของร่างกายตนเองดีและอาจล้มลงไปได้ทุกเมื่อ แต่เมื่อใดที่เขาหยุดพัก ‘มัน’ ก็พร้อมที่ทำให้เขาพ่ายแพ้อีกครั้ง แม้เขาไม่เคยเห็นหรือรู้จักเจ้าสิ่งที่อยู่เบื้องหลัง รู้แต่ว่ามันมีกำลังมหาศาล ควบคุมไม่ได้ และตอนนี้มันต้องการจะไล่ล่าเขา รามิตเองไม่รู้ว่าหากถูกมันไล่ทันจะเป็นอย่างไร เขาไม่มีทางรู้จนกว่ามันจะจับตัวของเขาได้ เขากำลังหนีสิ่งที่ไม่รู้จักทว่าตนตระหนักดีกว่ามันใหญ่โตนัก...เกินกำลัง และแกร่งกว่าตนเองนัก...มันสามารถจะทำให้เขาหายไปได้ เสียงใบไม้กรอบแกรบดังมาจากด้านหลัง รามิตขวัญผวา ทำให้ก้าวพลาด เสียสมดุล...มันเป็นผู้ทำขึ้นหรือ? เขาลื่นไถลกลิ้งลงไปในทางลาดชันโดยไม่สามารถหยุดยั้งได้ จากนั้นร่างของเด็กหนุ่มลอยคว้างอยู่กลางอากาศ ไม่แน่ใจว่าได้ยินเสียงตัวเองร้องหรือไม่ ในเวลาต่อมาทั้งร่างก็ปะทะเข้ากับน้ำเย็นเชียบ ผิวน้ำบนลำธารเหมือนกับหินสากๆ ตอนที่เขาตกลงไป รามิตรู้สึกว่าขาของเขาบดอัดก้อนหินบนหน้าผาและครูดถลอกลอกเนื้อหนังก่อนที่จะความเจ็บปวดจะสาดร้าวไปทั่ว ความสับสนและงงงันเข้ามาเล่นงานเหมือนกับกระแสธาราที่โจมตีเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน เขาไม่แน่ใจว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่ ไม่รู้ว่าตนเองอยู่ที่ไหน รู้แต่ว่าขณะนี้เขากำลังโดนน้ำในลำธารพัดร่างของเขาไปติดอยู่กลางกลุ่มก้อนหินจนทำให้ไม่สามารถหนีไปไหนพ้น รามิตเงยหน้าไปมองบนหน้าผาที่เขาลื่นไถลตกลงมา ไม่แน่ใจว่าว่าเป็นอุปทานหรือร่างสัตว์ร้ายกำลังจ้องมองจากยอดผาเขาด้วยนัยน์ตาคมวาว เด็กหนุ่มพยายามดิ้นรนให้พ้นจากซากหินแต่ทว่าสภาพร่างกายที่อ่อนล้า และบาดแผลฉกรรจ์ที่ขาซ้าย ทำให้เขาช่วยเหลือตัวเองได้อย่างน้อยนิด ครั้งหนึ่งเขาพยายามที่จะยันร่างออกมาได้แล้ว หากทว่ากระแสน้ำนั้นก็พัดรุนแรงเหลือเกิน ทำให้รามิตต้องกลับมาอยู่ที่จุดเดิม น้ำในลำธารเย็นเฉียบยิ่งน้ำแข็ง มันทิ่มตำเข้าใส่ร่างเหมือนตกลงมาในพงหนาม เขาต้องหนี...หนี ก่อนที่มันจะตามมาทัน ข้าสู้มันไม่ได้...ทันใดนั้นเสียงแห่งป่ายามวิกาลกลับพลันสงบลงอย่างน่าประหลาด รามิตหอบหายใจอย่างหนักหน่วง มันไล่ตามมาทันแล้ว... จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 20:44:49

ความคิดเห็นที่ 2 รามิตจ้องลึกเข้าไปในความมืด เพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้สติวิปลาส เห็นภาพลวงหรือคิดไปเอง รูปร่างใหญ่โตคล้ายเงาทมึนทึบขนาดมหึมาที่เด็กหนุ่มรู้ว่ามันไล่ล่าเขามาตลอด ค่อยๆ หดเล็กลงกลายร่างเป็นรูปทรงชัดเจนที่ชายฝั่งน้ำด้านตรงข้าม ใจของรามิตเต้นระทึก ในวาระแรก ร่างนั้นมองคล้ายรูปร่างของบุรุษธรรมดาผู้หนึ่ง หากเมื่อร่างนั้นเริ่มเคลื่อนไหวกลับค่อยๆ ปรากฏธุลีสีทองคล้ายปีกนกที่คล้ายกำลังลุกท่วมด้วยเปลวเพลิงขนาดมหึมางอกออกมาจากด้านหลัง รัศมีสีทองของแต่ละปีกแผ่ขยายจนกว้างกว่าความสูงของเจ้าของหลายเท่า ร่างที่มีปีกไฟกำลังลอยเหนือผิวน้ำเข้ามาใกล้อย่างมุ่งร้าย ร่างประหลาดนั้นจ้องตรงมาที่เขา ดวงตาสีเงินคู่คมวาวอยู่ท่ามกลางราตรีกาลคล้ายสัตว์นักล่า จำข้าไม่ได้หรือ รามิต...ปีกไฟถามเด็กหนุ่ม เราเคยพบกันแล้วที่ศิลาเมฆา...แม้จะไม่ใช่ร่างนี้ แต่เจ้าน่าจะจำข้าได้ ข้าพบเจ้าแล้ว...จำได้หรือไม่? ต่อมารามิตจึงคาดเดาได้ทันที ศิลาเมฆาคือลานหินอ่อนสีขาวพิสุทธิ์ที่ถูกล้อมรอบด้วยเสาศิลาในความฝัน หากเป็นเช่นนั้นแล้วเขากำลังฝันอยู่ใช่หรือไม่ใช่? เมื่อนั้นปีกไฟหัวเราะ คล้ายกับอ่านความคิดของเขาได้ ไม่...ข้าไม่ใช่ความฝัน เจ้าน่าจะรู้ดีที่สุด เด็กหนุ่มสั่นสะท้านแต่ไม่ใช่มาจากการที่ตัวเขาต้องจมร่างอยู่ในน้ำเย็นเฉียบจนถึงกระดูก อย่างไม่อาจขยับเขยื้อนเคลื่อนกายไปไหนได้ ขาข้างซ้ายเจ็บร้าวทุกครั้งที่เขาพยายามใช้แรงกำลังที่มีทั้งหมดขยับกาย รามิตเผลอร้องออกมาขณะที่พยายามยันร่างหนีจากร่างประหลาดที่ลอยเข้ามาใกล้ทุกที เขารู้ว่าตนเองติดกับไม่ต่างจากเหยื่อที่ติดบ่วงนายพรานเจ้าเล่ห์ จนกระทั่งปีกไฟมาหยุดตรงหน้าเด็กหนุ่มที่เกือบกำลังจมอยู่ใต้น้ำอย่างช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ด้วยสายตาว่างเปล่า เจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอก รามิต จากนั้นมันก็ก้มมองลงผิวน้ำที่กำลังไหลแรงอย่างบ้าคลั่ง รามิตรู้สึกสับสนและตื่นตระหนก แต่ถึงกระนั้นเขากลับยิ่งจ้องมองไปที่ร่างปริศนาอย่างไม่อาจถอนสายตาไปได้เหมือนกับถูกมนตร์สะกด “เหตุใดต้องตามล่าข้า?” ร่างปริศนาหัวเราะเยาะเขา ข้ากำลังเมตตาเจ้าต่างหาก รามิตเริ่มหายใจไม่ออก รู้สึกว่าลำคอของเขาถูกบีบรัดอย่างช้าๆ ทั้งๆ ที่ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้แตะต้องร่างของเด็กหนุ่ม หรือขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิมเลย เด็กหนุ่มพยายามกระ:-)กระสนออกจากบ่วงมรณะ แต่อาการพิษไข้ที่รุมเร้า ร่างกายบาดเจ็บจากการตกหน้าผา และการใช้พลังเกินขอบเขตทำให้เขาไม่สามารถหลุดพ้นไปได้ รามิตรู้สึกว่าสรรพเสียงโดยรอบค่อยๆ เงียบลง กระทั่งเสียงครืนครางของสายน้ำคลั่งก็เบาลงด้วย โสตประสาทของเขาดับ ดวงตาพร่าเลือน แขนขาไร้สิ้นเรี่ยวแรง เมื่ออาทิตย์ขึ้น ลำธารนี้จะหนุนเนื่องจากน้ำบนเขาสูง จนท่วมร่างเจ้า ซึ่งคงทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว นอกจากรอความตายอย่างทรมาน ข้าทำให้มันเร็วขึ้นต่างหาก แรงที่บีบเค้นที่คอหนักขึ้น เขาหายใจไม่ออก ร่างกายหนักอึ้ง บังคับไม่ได้ดั่งใจนึก รามิตแทบยอมแพ้ เจ้ามันโง่นัก รามิต จงดับดิ้นไปเสีย เห็นไหมว่าข้าแข็งแกร่งกว่าเจ้า...ปีกไฟยิ้มพรายในความมืด จากนั้นรามิตรู้สึกว่าอยู่ๆ น้ำในลำธารก็เพิ่มระดับขึ้นอย่างรวดเร็ว...ไม่ใช่สิ...ร่างของเขากำลังดิ่งลงใต้น้ำต่างหาก จนท่วมร่าง รามิตมองกลับขึ้นไปบนผิวน้ำ เงาสะท้อนไร้รูปร่างของปีกไฟลอยนิ่งเหนือลำธารจ้องมองอยู่ด้านบนโดยมิคิดช่วยเหลือ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 20:48:06

ความคิดเห็นที่ 3 ทันใดนั้นมือของเขาก็ควานพบอะไรบางอย่างใต้น้ำ เสื้อนักโทษที่บิดาเคยสวมใส่มาก่อน...นั่นทำให้รามิตรวบรวมกำลัง สามารถบังคับร่างได้จนสำเร็จแล้วทะยานขึ้นมาใต้ท้องน้ำ หายใจเข้าไปเต็มปอด รามิตผวามองไปรอบตัว ชายประหลาดผู้นั้นหายไปแล้ว... หายไปอย่างปราศจากร่องรอย แต่กระนั้นใช่ว่ารามิตจะปลอดภัย เมื่ออาทิตย์ขึ้น ลำธารนี้จะหนุนเนื่องจากน้ำบนเขาสูง... เด็กหนุ่มรู้ว่าเขาต้องหนีขึ้นไปที่ริมฝั่งที่สูงกว่าแต่ทว่ากระแสน้ำช่างรุนแรง หากเขาถูกพัดออกไปจากซอกหินนี้อีกครั้ง เขาอาจจะถูกสายน้ำพัดพาไปและจบชีวิตลงที่ไหนสักแห่งก็ได้ แล้วอย่างไรเล่ารามิต! เขานึกในใจ เจ้าอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้แตกต่างกันหรอก ออกไปจากที่นี่เสียก่อนที่จะหมดแรงและสิ้นสติ เขาสั่งตัวเอง เมื่อครั้นตัดสินใจได้แล้ว เด็กหนุ่มก็ฝืนทนความเจ็บเขาพยายามประคองตัวอย่างถึงที่สุด เศษซากไม้กระแทกตามร่างทำให้ขาข้างที่เป็นแผลสาหัสเจ็บร้าวมากขึ้น เสียงครืนลั่นของสายน้ำส่งเสียงคล้ายเสียงร้องคำรามของสัตว์ร้าย ซากไม้เคลื่อนมาตามธารน้ำเชี่ยว พวกมันผลุบโผล่เหนือสายน้ำคลั่งดุจฝูงเดรัจฉานยักษ์ที่กำลังรุมล่าเหยื่อ รามิตมีเวลาเห็นท่อนซุงใหญ่ก่อนที่มันจะกระดอนขึ้นเหนือผิวน้ำคล้ายงูยักษ์แผ่พังพาน เงาสีดำของมันทามทับเหนือร่างเด็กหนุ่ม มันนิ่งขึงอยู่เช่นนั้นคล้ายไม่รู้จะทำอย่างไรดีกับสิ่งมีชีวิตจ้อยร่อยที่บังอาจขวางทาง แต่จากนั้นไม่นานไม้ใหญ่ก็ขยับมันโงนเงนอย่างน่ากลัวท่ามกลางเสียงคำรามลั่น ซุงท่อนมหึมาเสียความเสถียร ในที่สุดมันล้มฟาดลงในลำธารคลั่งผิวน้ำแตกกระจาย จากนั้นซากต้นไม้ก็พากันลอยไปใต้ผิวน้ำคล้ายกองทัพสัตว์ไร้ขา จนกระทั่งซุงท่อนสุดท้ายลอยจากไปบริเวณ ลำธารจึงค่อยคลายความบ้าคลั่งลงไปได้บ้าง ทิ้งไว้แต่เพียงเสียงกระหึ่มของสายน้ำ ไม่ปรากฏสิ่งใดที่หาญกล้าท้าทายพลังของมันหลงเหลืออยู่ ทว่าทันใดนั้นเอง... มือที่สั่นระริกจับรากไม้ใหญ่ที่ยื่นออกมาจากตลิ่งแน่น จากนั้นเด็กหนุ่มจึงสามารถเกยร่างครึ่งตัวพาดอยู่กับฝั่งลำธารได้ หมดแรง และไม่อาจปีนขึ้นไปยังที่ปลอดภัยได้มากกว่านี้ ในที่สุดด้วยความทรหด ช่วงวาระที่ซุงใหญ่กำลังจะล้มใส่ร่างของเขา รามิตขยับตัวหนีได้ทันท่วงทีแต่ในเกือบช่วงเวลาเดียวกันเขาก็โดนซุงท่อนต่อมากระแทกจนทั้งตัวจมอยู่ใต้น้ำ  ท้องลำธารนั้นเต็มไปด้วยซากต้นไม้และของเน่าเปื่อย รามิตเกือบจะสิ้นหวังแล้วแต่ในขณะนั้นเองที่มือของเขาคว้าจับสิ่งหนึ่งได้...และมันมั่นคง แข็งแรงพอที่ต้านทานกระแสน้ำที่ทรงพลัง เขาไม่รู้เลยว่ามันคืออะไรเพราะเขามองไม่เห็นสิ่งใด แต่เมื่อถึงวาระวิกฤตเด็กหนุ่มตัดสินใจใช้มันเป็นกำลังดึงร่างตัวเองขึ้นสู่ผิวน้ำจนสำเร็จ รามิตหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้า เจ็บปวดและหนาวเหน็บ เขาพลิกกายให้หงายขึ้น ร่างครึ่งตัวยังระอยู่ในน้ำ “มาสิ...” เขาพูด “ออกมาสิ ออกมาและปล่อยข้าให้เป็นอิสระเสียที!” เขาตะโกนออกมาลั่นป่า แต่ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ไม่มีร่างปริศนาเหนือน้ำ ไม่มีสิ่งใดเลย... มีแต่ตัวเขาคนเดียว ทันใดนั้นเมื่อเขามองขึ้นไปยังผืนรัตติกาลที่อยู่เบื้องบน ดาวเจิดจรัสเต็มท้องฟ้า รามิตจับจ้องอย่างไม่ละสายตาคล้ายไม่เคยเห็นว่าพวกมันจะดูสวยงามและมีชีวิตชีวาเท่านี้มาก่อน อา...เจ้าดาวแสนงาม...พวกเจ้าเปล่งแสงได้ระยิบระยับเช่นนี้ได้ตลอดเวลาขณะที่จ้องมองข้าต้องผจญทุกข์ทรมานจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดงั้นหรือ? พวกเจ้าช่างใจร้ายนักหรือเป็นเพราะตัวข้าไม่สลักสำคัญพอที่เจ้าจะยอมดับแสงในกายลง อย่างน้อยก็เพื่อให้แสดงให้เห็นว่าพวกเจ้ายังมองเห็นข้าสักน้อยนิดก็ยังดี... จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 20:52:17

ความคิดเห็นที่ 4 แต่ดาวบนท้องฟ้ายังคงพร่ายพราย เหมือนไม่ได้ยินคำอ้อนวอนของเด็กหนุ่ม ฉับพลันรามิตก็ตระหนักได้ว่าท้องฟ้าและดวงดาวในยามนี้ช่างเหมือนกับที่เขาเห็นยามเมื่ออยู่ที่ผาบั่นเศียร...เหมือนกับคืนที่เขาพบบิดาเป็นครั้งแรก เมื่อนั้นความรู้สึกรุนแรงหลายอย่างก็พัดโหมกระหน่ำเข้ามา รามิตรู้สึกว่าร่างกายเขาหนักขึ้นจนแบกรับไม่ไหว ความอัดอั้นนั้นทะลักล้นมาสู่นัยน์ตาทั้งสอง รามิตยอมให้อารมณ์อยู่เหนือจิตใจ ขณะที่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาจกลั้นเอาไว้ได้ ทำไมถึงไม่ยอมให้ข้าตามท่านไป...ทำไมต้องทิ้งข้า ทำไมต้องให้ข้าแบกรับภาระที่แม้แต่ท่านยังทำไม่ได้ ข้าไม่เคยต้องการมันเลย... ***** รามิตไม่รู้ว่าเขานอนอยู่ในสภาพเช่นนั้นนานเท่าไหร่ สติสัมปชัญญะและการรับรู้เวลาเสียหายเพราะเด็กหนุ่มทุกข์ระทมด้วยพิษไข้และแผลอักเสบ บางครั้งเขาก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้า บางครั้งเขาก็ได้ยินเสียงของสัตว์ป่าดังคำรามอยู่ใกล้ๆ แต่บัดนี้แม้ในความฝัน รามิตก็ต้องผจญกับฝันร้าย เสียงของใครหลายคนยังดังก้องโสตประสาทและสะท้อนไปมา ฆ่ามันซะ...ไม่งั้นพวกเราจะตายกันหมด! รามิตทำลายตะวันออก...ทำลายมันให้ราบคาบ แล้วข้าจะยกโทษให้พวกเจ้า วิษณุวัติอยู่ห่างจากสถานที่นี้มาก...มันมาช่วยแกไม่ทันหรอก ฆ่ามันซะ...มันรู้ความลับหมดแล้ว ข้าจะถ่วงเวลาไว้ให้... จู่ๆเสียงของบิดาในความฝันซ้อนความฝันดังแทรกขึ้นมาพร้อมกับร่างของวิชชยุทธ์ที่ถูกเวทตะวันออกทะลุกลางหลัง รามิตร่างกระตุก เขาเพิ่งสังเกตว่าบาดแผลถึงขั้นชีวิตที่ทิวากาลจงใจทำร้ายบิดานั้นมันแทบจะเป็นตำแหน่งเดียวกันกับที่ไมยราญใช้อุ้งเล็บแทงร่างของเขาขณะที่อยู่ใต้บาดาล คำสาปของเทพรัตติกาลงั้นหรือ? แม้จะรู้สึกถึงบาดแผลที่ทวีความรุนแรงขึ้น แต่เด็กหนุ่มก็ยังไม่ตื่นจากฝันร้าย... ศีรษะของเขาปวดร้าวราวกับมีเข็มนับร้อยเล่มทิ่มแทง แขนขาหนักอึ้งและลุกไม่ขึ้น นอกจากนี้เด็กหนุ่มยังต้องต่อสู้กับบางสิ่งบางอย่างที่ต้องการครอบงำเขาในขณะที่ร่างกายอ่อนแอ เขาได้พ่ายแพ้มันมาแล้วครั้งหนึ่งที่สุสานตระกูลเกตุดาราเพื่อเรียกคทาเทพ มันมีกำลังมหาศาลและอหังการขนาดสยบเหล่าเทวะในที่นั้น กระทั่งคทาทิศยังน้อมรับให้เป็นนาย ข้าทำไม่ได้ ข้าควบคุมมันไม่ได้ “รามิต!” เสียงใครคนหนึ่งเรียกชื่อของเขา แต่ทว่ามันฟังดูห่างไกลราวกับอยู่กันคนละโลก เสียงในภวังค์ร้ายยังคงดังกึกก้องแทนที่ เจ้าได้สิ้นชีวาในวันนี้แน่ แต่ว่าไม่ใช่ที่นี่...เจ้าลูกมนุษย์สามานต์! ข้าตระเตรียมสถานที่ตายไว้แก่เจ้าแล้ว เจ้าไม่ควรที่ได้นอนตายในศิลาลัยหรอก เวณิชผู้มีใบหน้าน่ากลัวราวปิศาจร้ายตะโกนใส่หน้าของเขา เจ้าจะทำอย่างไรเพื่อรับผิดชอบความผิดพลาดนี้? เจ้าคนเดียวจะรับไหวหรือ? นายน้อยแห่งปราสาทดำ สาบานสิรามิต...สาบานว่าเจ้าไม่ใช่เทพรัตติกาล นายน้อย...ท่านต้องไปเพียงลำพังนะขอรับ... ทำได้ดีมาก ลูกของข้า... ทันใดนั้นราวกับมีหยดน้ำหยดหนึ่งไหลลงมาบนผืนดินแห้งผาก “รามิต!” แม้จะได้ยินเสียงคนเรียกชื่อ และรู้ตัวด้วยว่าคนพูดคล้ายกำลังตะโกนใส่อยู่ข้างหู แต่เขาก็ไม่สามารถดึงสติทั้งหมดคืนมาได้ หากสองสามประโยคสุดท้ายยังคงก้องอยู่ในโสตประสาท สาบานสิรามิต...สาบานว่าเจ้าไม่ใช่เทพรัตติกาล นายน้อย...ท่านต้องไปเพียงลำพังนะขอรับ... ทำได้ดีมาก ลูกของข้า... ***** คุยกันท้ายบท: ครึ่งแรกเป็นดราม่าจัดหนักอีกแล้วสำหรับคนเขียน (ตอนนี้เป็นอีกตอนหนึ่งที่ใช้เวลากับมันมาก) รามิตจะตัดสินใจเลือกเส้นทางอย่างไร มาต่อครึ่งหลังนะคะ จะเริ่มเบาลงละ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 20:59:51

ความคิดเห็นที่ 5 รามิตรับบทหนักที่สุดครั้งหนึ่ง บุษบรรณเมื่อไรจะมา^^ แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 54 23:29:12 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 21:53:23

ความคิดเห็นที่ 6 รามิตโดนคุณรันแกล้งซะโทรมเลย น่าสงสาร (< แล้วหัวเราทำไมฟระ) จะคอยเอาใจช่วยนะลูก สู้ๆล่ะ จากคุณ : Ezel เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 22:43:58

ความคิดเห็นที่ 7 อืม ดราม่า  งง คุณ GTW กันท่าไหนคะ หวังว่าจะไม่ใช่ท่าเลวิเทติ้ง อ่านสะดุดไปหลายที่ค่ะคราวนี้ แมลงกลางคืนตัวหนึ่งบินถลาเข้าไปติดใยแมงมุม เจ้าแมลงน้อยพยายาม ให้...(ใช้) เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีอยู่สะบัดหนีเพื่อให้หลุดจากกับดับมรณะ โดยหารู้ไม่ว่ายิ่งดิ้นรนมากเท่าไรก็จะ พลัน...(ศัพท์นี้ไม่เข้ากับบริบท) ทำให้ตนเองถึงจุดอวสานเร็วขึ้นเท่านั้น แต่เมื่อใดที่เขาหยุดพัก ‘มัน’ ก็พร้อมที่...(จะ)ทำให้เขาพ่ายแพ้อีกครั้ง เขาลื่นไถลกลิ้งลงไป ใน...(ตาม?) ทางลาดชันโดยไม่สามารถหยุดยั้งได้ รามิตเงยหน้า ไป...(ขึ้น?) มองบนหน้าผาที่เขาลื่นไถลตกลงมา ไม่แน่ใจว่าว่า...(ซ้ำ)เป็นอุปทานหรือร่างสัตว์ร้ายกำลังจ้องมองจากยอดผาเขา(ยอดเขาหรือหน้าผา?) เด็กหนุ่มสั่นสะท้านแต่ไม่ใช่มาจากการที่ตัวเขาต้องจมร่างอยู่ในน้ำเย็นเฉียบจนถึงกระดูก อย่างไม่อาจขยับเขยื้อนเคลื่อนกายไปไหนได้ ขาข้างซ้ายเจ็บร้าวทุกครั้งที่เขาพยายามใช้แรงกำลังที่มีทั้งหมดขยับกาย (ย่อหน้านี้บรรยายเรื่องการสั่นสะท้านเพราะความกลัว หรือเรื่องความทรมาณของร่างกายย้ำอีกทีกันแน่เอ่ย) สามารถบังคับร่างได้จนสำเร็จแล้วทะยานขึ้นมา...(จาก)ใต้ท้องน้ำ เสียงครืนลั่นของสายน้ำ(ส่งเสียง...)คล้ายเสียงร้องคำรามของสัตว์ร้าย ส่วนนี้ขอแซว “รามิต!” เสียงใครคนหนึ่งเรียกชื่อของเขา แต่ทว่ามันฟังดูห่างไกลราวกับอยู่กันคนละโลก พัฒนาเป็น “รามิต!” แม้จะได้ยินเสียงคนเรียกชื่อ และรู้ตัวด้วยว่าคนพูดคล้ายกำลังตะโกนใส่อยู่ข้างหู จากคนละโลกเป็นข้างหู พัฒนาการของรามิตก้าวกระโดดมาก จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 23:14:05

ความคิดเห็นที่ 8 ดูเหมือนคับขัน แต่ลึกๆ ก็รู้อยู่แล้วว่า รามิต จะกลับมาได้ เพราะรู้เรื่องช่วงหลังจากนี้ไปก่อนแล้ว ทำให้คนอ่านไม่ค่อยกดดันกับบททดสอบของ รามิต ในช่วงที่ผ่านมา ถ้าเขียนย้อนหลังก่อนจะเฉลยว่า อารมัน คือ รามิต ตอนที่กำลังไม่แน่ใจว่าจะใช่หรือไม่ใช่ช่วงนั้น อาจจะทำให้ลุ้นมากกว่านี้นะครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 07:47:34

ความคิดเห็นที่ 9 ทำได้ดีมาก  รันซาย่า เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 11:03:42

ความคิดเห็นที่ 10 ปีกไฟคือพลังหรอ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 19:03:17

ความคิดเห็นที่ 11 เรายังอยู่ที่ทำงานล่ะ ขออู้งานแป็บหนึ่งนะคะ คุณ GTW: ยัง..ยังมีขั้นกว่า คุณ Ezel: พระเอกมันอึดค่ะ ไม่เป็นไร (^ ^) คุณ ซาลาสซา: ขอบคุณมากๆ อีกครั้งค่ะ เราทำมาร์กกิ้งไว้ล่ะ พอหมดรอบนี้ (รอบไหนของมันวุ้ย?) แล้วจะสางอีกรอบค่ะด้วยตัวเองค่ะ (พูดง่ายๆ คือ รอบนี้ต๊ะไว้ก่อนนั่นเอง ฮื่..ฮี่...)ขอบคุณคุณซาฯ ที่ช่วยเก็บในส่วนที่กระเด็นกระดอนออกมาค่ะ ผ่อนแรงเราได้ในระดับหนึ่งเลย คุณ zoi: เหอ เหอ เหอ << หัวเราะอย่างมีเลศนัย (อะไรของมัน?) คุณ ลูนาติก: นานๆ ครั้งเป็นเวอร์ชั่นแบบไม่มีมุข ขอบคุณมากค่ะ คุณ scottie: ทั้งใช่และไม่ใช่ค่ะ (^ ^") ขอบคุณเผื่อผู้ที่มาให้ give แบบเงียบตั้งแต่ คุณ phoenixorus, คุณ toonka_toon และ คุณ แก้วกังไส << ขอบคุณมากๆ ที่กรุณาแวะมาอ่านค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 54 20:20:56 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 20:17:43

ความคิดเห็นที่ 12 คุณ รัน: เหอ เหอ เหอ < < หรือผมจะโดนหลอกอีกแล้ว (พูดอะไรผิดไปหรือเปล่าหว่า?) จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 08:11:26

ความคิดเห็นที่ 13 ^ ^ ไม่ผิดค่ะ คุณ zoi คุณมาเข้าทาง เอ๊ย! ถูกทางแล้วค่ะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 12:56:46

ความคิดเห็นที่ 14 ยังไม่ได้อ่าน แต่แวะมาแต๊ะเก็บไว้นะ :] จากคุณ : POLLUX^.^ เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 22:58:09

ความคิดเห็นที่ 15 อืม ช่วงนี้เป็นช่วงที่พระเอกต้องเลือก ว่าจะยอมรับพลังในด้านไหนหรือเปล่าครับ เพราะรามิตเป็นลูกผสมระหว่าง ตะวันตกและตะวันออก แต่สงสัย ตกลงแม่ของรามิตอ่ะเป็นจอมเทพคนก่อนที่ถูกฝ่ายชั่วฆ่าตายหรือเปล่าครับ????? จากคุณ : Aurora_Sky เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 54 05:46:49