ความคิดเห็นที่ 1 เหล้าขาว 45 Degreeหลังจากเซ่นไหว้ผี ถูกแช่ในถังน้ำแข็งจนเย็นเฉียบ อุณหภูมิต้องได้ประมาณ 10 Celsius เสิร์ฟพร้อมมะขามเปียก เวทย์เป็นบริกรบรรจงรินสุราลงแก้วไวน์ทรงหรูหรา โปรเพสเซอร์บุญคำในชุดทักซิโด้ดูโก้หรูผิดกับหนังหน้า วันนี้ท่านรู้สึกครึ้มอกครึ้มใจเป็นอย่างยิ่งเพราะมีคนสำคัญมาเยี่ยมเยือนถึงบ้านพัก ข้างวัดเป็นบ้านคน เปิดเพลงร้องคาราโอเกะเสียงดังลั่นรบกวนเข้ามาเป็นระยะ มีคนเมาเข้ามายืนปัสสาวะเรี่ยราดตามกำแพงวัดด้วย ช่างไม่กลัวบาปกรรม โปรเพสเซอร์บุญคำเป็นผู้มีรสนิยมในการดื่มอยู่ไม่น้อยถึงแม้ท่านจะมองว่ามนุษย์โลกด้อยพัฒนาเพียงใดแต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่ามนุษย์มีรสนิยมในการดื่มเช่นกัน เหล้าขาว 45 degreeเป็นอะไรที่วิเศษมากสำหรับท่าน  เวทย์กลับมาจากสืบคดีก็มาปรนนิบัติโปรเพสเซอร์ต่อ ศิษย์อาจารย์จะมีเวลาอยู่ด้วยกันหนึ่งชั่วโมงก่อนนอน เก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งถึงกับทรุด ตะปูโผล่ เวทย์นิ่งมองแล้วรู้ได้ทันทีว่า น้ำอ้อยคนขายกล้วยแขกมาที่วัดแน่   มีแต่ผู้หญิงน้ำหนักตัวเกิน 300 กิโลกรัมเท่านั้นที่ทำให้เก้าอี้ไม้พังได้และแน่นอนว่าน้ำตาลจะต้องมาที่นี่ด้วย โชคดีที่เขาออกสืบคดีร่วมกับนานิเลยไม่ต้องเจอนางตานีจอมตื้อตนนี้ น้ำอ้อยเป็นคนใจบุญชอบทำทาน  โปรเพสเซอร์เคยบอกว่าน้ำอ้อยสะสมบุญเป็นทรัพย์ไปภายหน้ามากมาย หากตายจะไปเกิดใหม่ในหิมพานต์ซีตี้เป็นเศรษฐีนี่ร่ำรวยเงินทอง  น้ำตาลเลยมาขออยู่ด้วยเพียงหวังผลเป็นทางลัดได้อยู่สุขสบายในภายหน้าเช่นกัน ดื่มไปสองแก้วไวน์สัปเหร่อเฒ่าในชุดทักซิโด้ก็นึกครึ้มใจ แหงนมองดวงจันทร์ ในมือถือแก้วสุรารสนุ่ม ภาพนางในฝันของท่านลอยเด่นอยู่บนนั่น ศีรษะโยกย้ายไปมา ปากก็เริ่มว่ากลอน เวทย์รีบหยิบกระดานชนวนออกมา นำชอล์กมาขีดเขียน  โปรเพสเซอร์เป็นนักประพันธ์เคยมีผลงานลงนิตยสารในหิมวัตประเทศมาแล้ว เขาจะต้องรีบบันทึกสิ่งที่โปรเพสเซอร์กลั่นกรองมาจากจิตใจไว้ทั้งหมด โอ้..แม่สวยสวยพริ้งมิ่งสมร  ยามบังอรเอวกลมยักย้าย  อุราข้า ไหวหวั่น    เลื่อนลั่นดั่งคชสาร โยกย้าย.. รักยมทนอยู่ในขวดไม่ไหวทะลุจุกออกมา ร้องตะโกนว่าช้าง! ช้างทั้งนั้น สัปเหร่อเฒ่าถึงกับถอดผ้าข้าวม้าเคียนเอวพาดลงกลางกะบาลรักยมจอมทะลึ่ง ข้อหาหลบหลู่หญิงงาม เวทย์เรียกรักยมเข้าขวดแล้วรีบนำไปเก็บในโกดังเก็บศพ อารมณ์ของศิลปินเฒ่ายังไม่ขาดตอน ว่าต่อมาอีก เวทย์บันทึกทุกคำ เลื่อนลั่นดั่งคชสารโยกย้าย     พี่จะขอเป็นพลายเข้าสมสู่.. ได้เวลาเข้านอน เวทย์ยังนั่งยิ้มมองกลอนรักยาวเหยียดบนกระดานชนวน โปรเพสเซอร์รู้ว่าลูกศิษย์กำลังอยู่ในห้วงรัก กล่าวเตือนสติ อย่าริรักในวัยเรียน “ผมพึ่งจะรู้จักกับนานิเมื่อวานขอรับ เธอจะคิดกับผมยังไงยังไม่รู้เลย โปรเพสเซอร์อย่าพึ่งคิดไกลไปถึงขนาดนั้นเลยขอรับ”ต้องรีบเก็บงำสีหน้า นานิเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขามองโลกใบนี้ว่าสวยงามยิ่งนัก  สัปเหร่อเฒ่ายิ่งพูดอ้อแอ้เพราะเมาได้ที “แน๊ะยังมาสอนฉันอีก เด็กนั่นตัวผอมบางยังกะอะไรดีถ้าเอาทำเมียวันหน้าคงมีลูกได้แค่คนหรือสองคนเหมือนแม่ของเอ็ง ผู้หญิงมันต้องมีน้ำหนักตัวอย่างน้อย 100 กิโลกรัมขึ้นไป สะโพกหนาๆ มันถึงจะสวย วันหน้าแต่งงานไปจะได้มีลูกเยอะๆ  สมัยพ่อของเอ็งเป็นนักศึกษาก็เหมือนกันไม่ฟังฉันสอนดันคว้าแม่ของเอ็งมาแต่งงานก็เลยได้ลูกชายคนเดียว คนหิมวัตเขาต้องมีลูกเป็นสิบคนถึงจะได้ช่วยกันพัฒนาประเทศ” พูดจบ สัปเหร่อเฒ่าก็ฟุบหลับกับโต๊ะ กล่นเสียงดัง เขาพาโปรเพสเซอร์เข้านอน จัดแจงห่มผ้าให้เรียบร้อย ในใจยังเฝ้าคิด แม่ก็เป็นมนุษย์โลก พ่อพบรักกับแม่สมัยที่มาเรียนสัปเหร่ออย่างที่เขาเป็นอยู่นี้ เขาไม่เคยคิดตั้งแง่รังเกียจผู้หญิงชาวโลกอย่างนานิเลย ยิ่งแม่มาเกิดเป็นน้องสาวของนานิเขายิ่งรู้ผูกพันมากยิ่งขึ้น จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 21:28:18

ความคิดเห็นที่ 2 ห้องเรียนกายบริหาร ‘อิ่มทิพย์’ นึกศึกษาในชุดรัดกุมต้องปูผ้านั่งบ้างหมอบบ้างในท่วงท่าต่างๆ ของโยคะตามตัวอย่างท่วงท่าของโมเดล       เวทย์ถูกเรียกมาเป็นผู้ช่วยแสดงนำหน้าทุกคนได้อย่างอ่อนช้อยงดงาม นักศึกษาหญิงชื่นชอบวิชานี่มากเพราะช่วยควบคุมอาหารหยาบ ลดน้ำหนัก กระชับรูปร่างต่างกับพวกผู้ชายที่ไม่ค่อยจะสนใจวิชานี่สักเท่าไหร่เพราะมองว่ามันเป็นวิชาของผู้หญิงยกเว้นแต่เวทย์คนเดียว อาจารย์เป็นเทวดาร่างอวบขาว แก้มแดงเหมือนแป๊ะยิ้ม สวมเฉพาะชฎาประดับยศ พูดจาเสียงอ่อนเสียงหวานกระเดียดไปทางผู้หญิง ตุ้งติ้งชอบกล ในมหา’ลัยสนิทกับเวทย์ที่สุดเลยขอมาช่วยสาธิตทุกครั้ง สมัยเป็นคนก็เป็นอาจารย์สอนในมหา’ลัย ทำงานหนักจนเส้นเลือดในสมองแตกตาย ไปเกิดเป็นเทวดา แต่ก็ยังรักอาชีพเดิมขอมาสอนในมหา’ลัยใต้ภูเขาทองอีก       “เอาละน้านักศึกษาทุกคนสูดลมหายใจเข้าปากตามเวทย์เลยน้า”ยกท่อนแขนทั้งสองข้างขึ้นระดับอก คว่ำฝ่ามือ สมาธินิ่ง ผ่อนลมหายใจออกช้าๆ ตามการกำกับของอาจารย์ เขาทำท่าห่อปากสูดลมเข้าท้องจนรู้สึกอิ่มเอม อาหารทิพย์ส่งผลทำให้ใบหน้าผ่องใส บังเกิดรัศมีเปล่งปลั่งขึ้นรอบตัวอันเป็นหัวใจสำคัญของวิชาโยคะอิ่มทิพย์ของเทวดา   กลุ่มของสุริยันที่เอาแต่โห่ฮารบกวนคนอื่นมาตั้งแต่ต้นชั่วโมง ทำตาเล็กตาน้อยมองเวทย์ กล่าวหาว่าเป็นพวกอีแอบเหมือนกับอาจารย์“จะเรียนทำมา..ยวิชาอิ่มทิพย์ กินแต่ลมล่ะไม่ว่า”มีแต่เสียงโห่ ฮิ้ว พวกผู้ชายเห็นเป็นหัวเราะตาม โข่ง พญารากสก วิชาเอกคงกะพันชาตรี ลิ่วล้อประจำตัวสุริยันยกเอากล่องใบหนึ่งมาอวด บอกว่าข้างในเป็น ‘นารีผล’ สินค้านำเข้าราคาแพงจากเมืองหิมพานต์ ชั่วโมงนี่จะกินอวดให้ดู “นี่! อีเดียทสุริยันเลิกอวดร่ำอวดรวยซักวันไม่ได้หรือไง” อรัญญาณีลุกขึ้นมาตาเขียว มือเท้าแขนแอ่นหยัด เธอตั้งใจเรียนวิชานี่มาก “ก็ไม่อยากเรียนวิชาของผู้หญิงนี่หว่า”สุริยันลอยหน้ายวนบาทา “นายนั่นแหละที่ต้องเงียบ!”พี่น้องกินนรกินรีขอเป็นพวกของเวทย์ ชี้หน้าใส่จอมเกอย่างไม่พอใจ อาจารย์ปราสาททองได้แต่เสียงค่อยขยับปากไม่ออก ขอให้ทุกคนหยุดทะเลาะกันซึ่งมันก็ไม่ได้ผล ตนเองเป็นอาจารย์แต่ไม่เคยมีความเด็ดขาดเลย พอเปิดกล่องออกมา นารีผลถูกเด็ดจากต้นหลายวัน จากที่เป็นสาวสวยก็กลาย เป็นยายแก่ไม่น่ากิน ทำเอาทุกคนฮาครืน ผลไม้แห้งเหี่ยวถูกเด็ดมาปาใส่คนอื่นแก้แค้นเลยถูกโต้ตอบขว้างคืนบ้าง เศษนารีผลกระจายไปทั่วห้องกลายเป็นจลาจลทันที ความเกเรของสุริยันกับโข่ง ทำเอาอาจารย์เทวดาน้ำตาตกเป็นเผาเต่า ตอนมีชีวิต จิตวิญญาณของครูแรงกล้ามาก มักแบกรับปัญหาทั้งหมดไว้ที่ตนเองจนเส้นเลือดในสมองแตก “ทำไมสุริยันกับโข่งถึงได้ไม่ตั้งใจเรียนอย่างนี้ สมัยอยู่ปีหนึ่งก็ยังน่ารักอยู่เลยหรือว่าที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะฉันสอนไม่ดีเอง ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง”เริ่มเครียดฟูมฟายอยู่คนเดียว สมัยเป็นคนอาจารย์ปราสาททองก็เจอศิษย์เกเรจนเส้นเลือดในสมองแตกมาทีหนึ่งแล้ว เวทย์เห็นแล้วเหนื่อยใจ อาจารย์เทวดาองค์นี้ ‘อ่อน’ เกินไปนักศึกษาไม่เกรง รีโมทพันคาถาถูกส่งให้อาจารย์ เวทย์พยักหน้าขึงขังบอกว่าต้องจัดการอย่างใดอย่างหนึ่งไม่งั้นไม่เป็นอันเรียน อาจารย์ปราสาททองมือสั่นเทาชี้รีโมทไปที่จอมเกทั้งสองกดปุ่ม Stop ด้วยคาถา ณ จังงัง ได้ผลยักษ์เกเรกับลิ่วล้อยืนขากรรไกรค้างเหลือแต่ลูกตากรอกไปมา คงจะยืนแข็งอยู่แบบนี้จนกว่าจะหมดชั่วโมงเรียน นักศึกษาชายคนอื่นปิดปากเงียบ รีบแจ้นเข้าที่เดิม อาจารย์ปราสาททองยิ้มน้ำตาซึม ขอบใจเวทย์เป็นการใหญ่ เสียดายที่สมัยเป็นมนุษย์ไม่มีรีโมทแบบนี้ไว้ปราบลูกศิษย์เกเร จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 21:31:29

ความคิดเห็นที่ 3 หลังเลิกเรียนมาสืบคดีต่อ เวทย์ชวนนานิมาเริ่มสืบจากเหล่าสัมภเวสีในพื้นที่เผื่อจะได้เบาะแส  ทางแยกเข้าหมู่บ้านมักมีอุบัติเหตุรถชนกัน คนตายบ่อยน่าจะมีผีที่รู้เรื่องบ้าง เวทย์ไล่กระทืบพื้นดินหลายจุดเพื่อเรียกวิญญาณออกมา นานิไม่เข้าใจถามขัดขึ้น “กระทืบหนึ่งครั้งไว้เรียกสัมภเวสี สามครั้งเรียกเจ้าที่นะขอรับ” “เหรอคะแล้วทำไมไม่จุดธูปเรียกล่ะแบบนี้คุณผีเขาไม่โกรธเอาเหรอ”คนจากหิมพานต์ซี้ตี้อมยิ้มในความไม่รู้ของเธอ “จุดธูปเรียกมันเป็นวิธีของมนุษย์นะขอรับ เราชาวหิมพานต์ถือว่าสูงส่งกว่า ศักดิ์ศรีของพวกเราเทียบเท่าเทวดา เรื่องจะเรียกภูตผีแค่ใช้เท้ากระทืบดินเรียกก็พอ” “น่าสนุกจังเลยนะคะงั้นนานิขอกระทืบดินบ้าง” “อย่าเลยผมตรวจหมดแล้วขอรับ แถวนี้ไม่มีผีสักตัว”มันน่าเสียดายจริง ยังไงนานิก็รู้สึกสนุกที่ได้ติดตามเวทย์ เห็นอะไรแปลกประหลาดจากเขาเยอะแยะ เดินไปอีกซอยหนึ่งเห็นมีข้าวปลาอาหารในถ้วยใบตองสำหรับเซ่นไหว้สัมภเวสีข้างทาง เวทย์กระทืบพื้นสามครั้ง   ครู่เดียวเธอก็ต้องตกใจเมื่อมีศีรษะหนึ่งเหมือนของมนุษย์โผล่ขึ้นมาเหนือพื้นดิน เวทย์ย่อตัวลงสอบถาม ศีรษะปริศนาโผล่มาแค่นั้น ลำตัวจมอยู่ในดิน นานิจำได้ว่าเมื่อหลายเดือนก่อนมีเด็กแว้นขับรถจักรยานยนต์มาชนเสาไฟตายที่นี่ “น่าสงสารจังเลยนะคะใครกันไปทำให้เขาเป็นอย่างนั้น” เวทย์บอกว่าเมื่อเดือนก่อนมียักษ์สองตนมาที่ชุมชนแห่งนี้ เอาของไม่ดีบางอย่างมาฝังดินไปทั่ว ผีตนนี้เห็นเข้าเลยถูกเหยียบจมดินเหลือแต่หัวโผล่อย่างที่เห็นแล้วยังขู่อีกว่าถ้าบอกใครจะตามมาเหยียบให้จมดินทั้งตัว “ยักษ์เหรอ” “ถึงเขาบอกไม่ได้แต่จะพาไปดูที่เกิดเหตุจุดหนึ่งด้วยนะขอรับ” ผีเด็กแว้นพูดจาอู้อี้ต่อรองขออะไรบางอย่างจากเขา นานิฟังไม่เข้าใจคงเป็นภาษาผี เวทย์พยักหน้าตกลงจะทำตามที่ขอ จากนั้นหัวผีก็ลอยไปตามพื้นดินเหมือนลูกมะพร้าวลอยน้ำ จนมาถึงหน้าบ้านหลังหนึ่งบอกว่าตรงนี้คือที่ยักษ์เอาของไม่ดีมาฝังไว้ ลงมือขุดก็พบตุ๊กตาดินคู่หนึ่งถูกมัดแน่นหนาด้วยด้ายสายสิญจน์ นานิให้ข้อมูลเจ้าของบ้านหลังนี้แอบไปมีเมียน้อยจนถูกภรรยาจับได้ตอนนี้กำลังอยู่ระหว่างฟ้องหย่าลูกก็ต้องไปอยู่กับตายาย ถึงกับบ้านแตก จะแก้ด้ายสายสิญจน์ออกในทันทีไม่ได้มนต์ดำมันจะย้อนเข้าตัว เวทย์บอกจะเอาไปให้โปรเฟสเซอร์บุญคำทำพิธีแก้ให้ ยังมีของพวกนี้อีกหลายจุดในชุมชนแต่ผีเด็กแว้นต่อรองกับเขามาก เวทย์เห็นจะทำให้ไม่ได้ มาถึงศาลเจ้าที่ในบ้านเศรษฐีหลังหนึ่ง เวทย์รู้จักเจ้าที่องค์นี่ดีว่าเป็นเทวดาที่ตนสนิทด้วยมาก ศาลสร้างได้สวยงาม มีเครื่องเซ่นหัวหมู ผลไม้ ขนมหวานมากมาย กลิ่นธูปเทียนดอกไม้หอมโชยคลุ้ง เจ้าของบ้านเป็นญาติของนานิเองเลยเข้าไปได้ “อุ้ย เวทย์นี่เอง” อาจารย์ปราสาททองมาเป็นเทวดาประจำบ้านหลังนี้ เวทย์กล่าวทักทายแล้วบอกธุระที่มาเรื่องงานนักสืบ นานิมองตาโตพึ่งจะเคยเห็นเทวดาองค์จริงก็คราวนี้ อาจารย์ปราสาททองพูดเสียงอ่อนเสียงหวานอารมณ์ดีเมื่อศิษย์คนโปรดมาเยี่ยมเยือนถึงในวิมาน “ไม่มีหรอกนะในบ้านหลังนี้อาจารย์เข้มงวดไม่ให้ภูตผีปีศาจเข้ามารบกวนคนในบ้านได้ส่วนข้างนอกบ้านไม่รู้หรอก อาจารย์ไม่มีเวลาเลยต้องเตรียมงานสอนไม่ค่อยว่างได้ออกไปไหน”ถามเทวดาก็ไม่รู้ เวทย์ชวนนานิไปสืบจากคนเอาบ้าง แกวก..แกวก.. กลางถนนอันมืดทึบหลังพระอาทิตย์ตกดิน  แสงไฟจากในบ้านคนมองเห็นถนนรำไร นกแสกยืนอยู่บนกล่องสีน้ำตาลขวางหน้าเห็นเป็นเงาตะคุ้ม มันกางปีกค่อมกล่องเอาไว้พอเห็นเจ้าของพัสดุมาถึงก็ผงกหัวประหลกๆ เพราะรู้ว่ากำลังจะได้กินบิสกิต เวทย์ใจชื้นขึ้นคุณพ่อคงส่งพัสดุมาให้เพื่อใช้สืบคดี “เอ๊า นี่รางวัลของแก” เขาหักบิสกิตออกไปครึ่งหนึ่งโยนให้ มันงับได้อย่างแม่นยำแล้วกลืนลงคอ คราวนี้กลับไม่โผบินจากไป ตาโตกลับจ้องที่บิสกิตอีกครึ่งชิ้นที่เหลือ เวทย์ร้องห้ามทันที “แกกินบิสกิตมากเกินไปแล้วนะ นี่อ้วนจนจะบินไม่ไหวอยู่แล้ว” แกวก..แกวก.. นกแสกกางปีกโดดเหย่งไปรอบตัวเขาจะเอาบิสกิตส่วนที่เหลือให้ได้ นานินึกสนุกรีบคว้าถุงขนมจากมือเขาโยนให้ถึงสองชิ้น มันถึงยอมไป โผบินขึ้นฟ้า พุงยังไปถากหลังคาบ้านหลังหนึ่งดังโครม ยังพยุงตัวบินหายขึ้นฟ้าได้อยู่ “กินบิสกิตทุกวันอีกหน่อยก๊ออืดเป็นหมูบินได้” “อย่าแกล้งนกแสกสิขอรับ” ของข้างในกล่องเป็นท่อนโลหะสีดำคล้ายเครื่องตรวจหาวัตถุระเบิดของพวกทหารแต่มันเป็นเครื่องตรวจหาวัตถุคุณไสย เวทย์ถือมันแล้วให้ปลายเสาชี้ไปมา คราวนี้มันชี้ไปที่บ้านของนานิ เขาตรวจเจอเศษบาตรแตกบรรจุอยู่ในกล่องพิชช่าซุกซ่อนไว้ใต้ถุนบ้านของเธอเศษบาตรแตกมันมีฤทธิ์ในทางคุณไสย หากเอาไปไว้บ้านไหนคนในบ้านนั้นจะเกิดการทะเลาะเบาะแว้งอยู่ไม่เว้นวาย ในที่สุดเขาก็ไขคดีให้กับนานิได้สำเร็จ “ผมตรวจดูจนแน่ใจแล้วขอรับไม่มีซุกซ่อนไว้ตรงไหนของบ้านอีก ขอเพียงเอาเศษบาตรแตกออกไปครอบครัวของคุณนานิจะกลับมาสงบสุขอีกครั้งนะขอรับ” “ยังไม่ได้นะคะคุณเวทย์คดียังไม่จบคุณจะต้องช่วยล้างคุณไสยให้ชาวชุมชนก่อนแล้วจะต้องสืบหาให้ได้ว่าใครที่ทำคุณไสยด้วย” ได้เวลาที่เขาต้องกลับวัดแล้ว นานินัดแนะกับเขาอีกว่าจะไปตรวจหาคุณไสยในชุมชนให้หมด มาถึงหน้าบ้านเห็นแสงไฟจากรถจักรยานยนต์ส่งพิชช่าออกมาจากบ้านตรงข้าม เวทย์จำได้ทันทีว่าเป็นผีพรายน้อย จะเรียกผีพรายน้อยก็เร่งบิดเครื่องยนต์หนีไปทันที เพื่อนคนนี้จะต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับเขาแน่ เห็นทีเวทย์จะต้องไปเยี่ยมที่บ้านของผีพรายน้อยที่เป็นร้านขายโลงศพเสียแล้ว จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 21:34:44

ความคิดเห็นที่ 4 >>คุยกับนักอ่าน<< เรื่องนี้เอามาลงถนนฯนานแล้วครับ นักอ่านส่วนใหญ่คงจำไม่ได้แล้ว พล๊อดเรื่องประหลาดมากแต่ก็เป็นเเฟนตาซีแบบไทยๆ ยังไงก็ขอโอกาส รับชมติดตามด้วยนะครับ ลิงก์ติดตามตอนก่อนหน้ามาตามนี้นะครับ ขอบคุณ http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=679190 แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 54 21:39:46 จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 21:38:58

ความคิดเห็นที่ 5 ลงชื่อไว้ก่อนนะคะ มีเวลาจะมาอ่านทันทีค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 04:21:58

ความคิดเห็นที่ 6 หายไปนานมากกก  พอกับเราเลยอิๆ   ทักทายก่อนค่ะ เดี๋ยวมาตามเก็บทีหลัง จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 22:02:05