ความคิดเห็นที่ 1 “ฉัน...” “ถามว่าเข้าใจไหม?” เขาตวาดเสียงขุ่น “ฉัน...” “ฉันถามว่าแกเข้าใจไหม? ตอบ!!” คราวนี้นายทหารหนุ่มไม่พูดเปล่า เขาทั้งตะโกนใส่หน้า ทั้งจับน้องชายเขย่าจนหัวสั่นหัวคลอน “ขอโทษ...” “ไม่ได้บอกให้ขอโทษ แต่ฉันอยากให้แกซึมซาบสิ่งที่ฉันพูดใส่กะโหลกไว้ คนที่ดูแลตัวเอง ไม่เป็น ก็ดูแลคนอื่นไม่ได้ รักคนอื่นไปก็เท่านั้น ไม่มีประโยชน์เพราะปกป้องเขาไม่ได้” “ฉันก็พยายามอยู่นี่ไง!!” เหมือนว่าสิ่งที่อคิลพูดไปกระทบปมที่อยู่ในใจชายหนุ่มโดยแรง ภามินปัดมือพี่ชายแล้วจ้องมองกลับด้วยสีหน้าtamungทึง “ฉันไม่อยากเสียใจเพราะความลังเลของตัวเอง  ฉันถึงต้องไป” “ภามินนี่ฉันบอกว่า...” “พอเถอะอคิล  พูดมาตรงๆ เลยก็ได้ นายคิดว่าฉันเพ้อ เรื่องพลัง  นายคิดว่าฉันอาจจะ มีลางสังหรณ์นิดๆ หน่อยๆ แต่ฉันพาจิตตัวเองออกจากร่างไปไม่ได้  นายไม่ได้เชื่อ แต่ทำเป็นเชื่อเพราะอยากให้ฉันสบายใจ” อคิลรู้ว่าน้องของเขากำลังเสียใจ   แต่เขาไม่สามารถปลอบภามินได้ในตอนนั้น ทำไม่ได้แม้กระทั่งจะบอกไปว่าตนเองเชื่อด้วยซ้ำ “ครั้งหนึ่ง...ตอนอยู่อเมริกา  ฉันกับเพื่อนที่คณะไปเล่นสกีกันบนเขา  แล้วมีคนหนึ่งหายไป...” ภามินปาดน้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ เสียงของเขาเต็มไปด้วยความอัดอั้น “มันเกิดพายุหิมะ...เราตามหาเขาไม่เจอ” “แล้วเกิดอะไรขึ้น?” เสียงของคู่สนทนาสงบเบาลงบ้าง  เขาเดาว่าภามินคงจะ ใช้พลังตามหาเพื่อน “เขาตาย...” “ฉันเสียใจด้วย” “นายรู้ไหมเขาตายเพราะอะไร...เพราะฉันเอง...เพราะฉันลังเล ฉันไม่กล้าใช้พลังต่อหน้าคนอื่นๆ กลัวคนอื่นจะรู้  จนมันสายเกินไป กว่าฉันตัดสินใจใช้จิตตามหาเขา...แล้วยังไงรู้ไหม  เราไปช้าไป แค่สองชั่วโมง...แค่สองชั่วโมงเท่านั้น  ถ้าฉัน...ถ้าฉันไม่ลังเล  เราจะได้ตัวเขาตั้งแต่เมื่อคืน   เขาจะไม่ตายนายเข้าใจหรือเปล่า?” ภามินไม่อาจพูดต่อไปได้  เพราะน้ำตาของเขาทะลักออกมา จากสองตาเหมือนทำนบทลาย “...ภามิน” คนเป็นพี่นิ่งอึ้งไป เขามองดูน้องชายร้องไห้อยู่ครู่ใหญ่  กว่าจะดึงตัวภามินเข้ามา สวมกอดปลอบประโลม “ไม่ใช่ความผิดของนาย  ไม่ใช่...” “ไม่ใช่ได้ยังไง...มันเป็นเพราะฉันลังเล..เพราะฉันเอาแต่รักตัวเองไงล่ะ” “บอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ!” “งั้นเพราะอะไรเล่า?” “เพราะเขาถึงที่ตาย  ต่อให้นายตามหาเขาเจอก่อนหน้านั้นเขาก็จะตายอยู่ดี  อาจจะไปตาย ที่โรงพยาบาลด้วยนิวมอเนีย (ปอดบวม)” “ไม่..ไม่ มันคงไม่เป็นอย่างนั้น” “มันจะเป็นอย่างนั้น  พวกนายมันหนอนหนังสือ ไม่ได้ฝึกฝนร่างกายมาอย่างทหาร   โอกาสตายมีสูงกว่า” “แต่...” “หมอนั่นตายเพราะต้องตาย!! ไม่ใช่เพราะนายหรือเพราะใครทั้งสิ้น  ใครใช้ให้มันแตกกลุ่ม ให้มันหลงทาง ให้มันไม่ระวังล่ะ  ใครประมาทมันก็สิทธิ์ตายทั้งนั้นแหละ” อคิลบีบไหล่ น้องชายโดยแรง  เขาไม่รู้ว่าภามินเจ็บหรือเปล่าด้วยซ้ำ “แปลว่า...เขาต้องตายอยู่แล้วเหรอ?” “อืม...ชีวิตเขามีมาแค่นั้น  อีกอย่างเขาไม่เจ็บหรอก  เขาหนาวก็นอนหลับไปเท่านั้น ไปง่ายๆ ไม่ได้ทรมาน” ภามินนิ่งไปอีกหลายอึดใจ  กว่าจะยอมรับสิ่งที่พี่ชายพูดแล้วค่อยพยักหน้าช้าๆ “แต่ฉัน...ก็ได้พยายามแล้วใช่ไหม? ถึงจะช้าไปหน่อย” หนุ่มหล่อซบหน้าลงบนไหล่ของอคิล “พยายามแล้ว...เพราะหน่วยค้นหา...เอ้อ ไอ้พวกนั้นแหละมันทำงานไม่ได้เรื่อง  นายถึงต้อง รับช่วงต่อ  เป็นการต่อช่วงไม่ใช่สายไป” ยามนี้ร่างเล็กกว่ากอดเขาแน่น  แม้ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา แต่นายทหารหนุ่มรู้ว่าน้องชายกำลังร้องไห้อยู่ “ภามิน...รู้ไหม นายเหมือนปอปอเปี๊ยบเชียว” ภามินไม่ได้ตอบอคิลจึงพูดต่อ “ไม่ใช่หน้าตา  แต่เวลามีเรื่องอะไรชอบโทษตัวเองเสมอ  ปอปอก็เหมือนกัน..เขาโทษตัวเองว่า ทำให้มามาตาย ทั้งที่มามาเป็นคนตัดสินใจเอง  ฉันว่ามามาคงหงุดหงิดที่ปอปอไม่เคารพ การตัดสินใจของมามา แล้วมาคร่ำครวญโทษตัวเองอยู่ได้” “อคิล...ถ้าฉันเหมือนปอปอ พี่ก็เหมือนมามาว่ะ” “เออ..ท่าจะใช่แฮะ” แล้วสองพี่น้องก็หัวเราะให้กันและกัน ทั้งที่น้ำตายังรื้นอยู่ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 00:29:40

ความคิดเห็นที่ 2 สองพี่น้องยังคงนั่งสนทนากันอยู่บนเตียง  หลังจากปรับความเข้าใจกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ที่สุดแล้วชนวนแห่งความขุ่นข้องหมองใจกันก็มาจากความรักที่แน่นแฟ้นนั่นเอง   “ว่าไงนะ นี่ยัยนักบวชนั่นคิดจะทำอะไรกันแน่?” คำถามนั้นเป็นของอคิล  หลังจากที่ได้ฟัง เรื่องราวทั้งหมดจากภามิน “ศิตาภาอยู่ที่นั่นคนเดียว ปะเหมาะเคราะห์ร้ายจะทำยังไง น่าเป็นห่วงเหมือนกันนะ” “ก็ใช่น่ะสิ ฉันถึงเป็นห่วง” คราวนี้น้องชายมองเขาตาคว่ำ ก็นี่แหละหนาที่พยายามบอกอยู่ “แต่ไม่เป็นไร...ศิตาภาเป็นคนมีสติ ถ้าเธอมีสติเป็นที่ตั้ง เรื่องอื่นๆ จะผ่อนหนักเป็นเบา ถ้ามีสติอยู่กับตัวเธอคงมีปัญญาช่วยเหลือตัวเองได้  อีกอย่างฉันให้เคล็ดเธอไปอย่างหนึ่ง เผื่อโดนรุกรานทางความคิด” “เคล็ดอะไร?” “เคล็ดส่วนตัว” ภามินไม่สบตาพี่ชาย “กับพี่กับเชื้อก็ไม่บอกเหรอ?” “อย่างนายน่ะ...ใช้เคล็ดนี้ไม่ได้หรอก   อีกอย่างฉันว่านายคงใช้กำลังกับคนที่พยายามจะ ยัดเยียดความคิดพิลึกๆ ให้นายก่อนแหงๆ ” “...เห็นฉันเป็นคนรุนแรงไปได้” หนุ่มรูปทองอยากจะบอกพี่ชายนัก  ว่าลองดูรอยฝ่ามือตัวเอง บนหน้าเขาสิ  แล้วตอบมาซิว่ารุนแรงไหม?  แต่ขืนพูดอะไรอย่างนั้นออกไป พี่ชายอาจจะ ประเคนให้อีกฉาดตามคำขอ “อคิล...เดี๋ยวฉันจะนอนสักหน่อย  นายก็อพยพไปนอนห้องตัวเองได้แล้ว” “ยังจะนอนอีกเหรอ?” อคิลนึกประหลาดใจ ถึงการนอนอย่างมุ่งมั่นของน้องชาย “อืม...คราวนี้นอนจริงๆ พักผ่อน  ไม่ได้ไปไหน...ถ้ามากกว่านี้คงไม่ไหวแล้ว” “เออ! เจียมตัวหน่อยก็ดี” นายทหารหนุ่มเห็นด้วย  ว่าแล้วก็ขยับตัวลงจากเตียง “เอานมสักแก้วไหมแล้วค่อยนอน?” “ก็ดี...แต่ก่อนอื่นช่วยอะไรฉันสักอย่าง...” “อะไร?” “สิ่งที่ฉันเห็นในนิมิต...หยิบโน๊ตบุ๊คให้หน่อยสิ” ภามินไม่พูดเปล่าพอได้อุปกรณ์ก็เปิดไฟล์ข้อมูล สิ่งที่ตนเองสงสัยเกี่ยวกับความเป็นไปในวิปุลา และบุคคลต่างๆ ซึ่งมีจุดร่วมกันจนโยงใยกันได้ ว่าน่าจะเป็นขบวนการเดียวกัน ซึ่งข้อมูลที่หามาได้อย่างลับๆ นี้ทำเอาอคิลถึงกับอึ้ง “เออ...เยอะขนาดนี้เชียวเหรอ?” “นี่...น้องชายนายกำลังจะได้เป็นด็อกเตอร์นะเฟ้ย  ของแค่นี้ไม่เห็นน่าตื่นเต้น” แต่ดูเหมือนจะ ห้ามความตื่นเต้นของอคิลไม่ได้เสียแล้ว  ความฝันของภามินอาจเป็นแค่เค้าโครงแต่ ความสงสัยทั้งมวล  แต่ข้อมูลเหล่านี้น้องชายเขาไม่ได้หามันโดยใช้นิมิตแน่นอน   “แกนี่มัน...ตัวอันตรายชัดๆ” “เอาน่า...ฉันอยู่ข้างเดียวกับวิปุลาเหมือนพี่นั่นแหละ” เขายิ้มให้อคิลก่อนจะพูดต่อ “ฉันมีสมอง.. มีข้อมูล มีลางสังหรณ์  แต่ฉันไม่มีอำนาจ  ฉันไม่มีกำลัง  ที่เหลือขอส่งต่อนะ” “ดูท่าปอปอกับมามา จะแบ่งให้เราสองคนสมดุลกันดีนะ” สีหน้าคนพูดยังทึ่งอยู่ ในขณะที่ ภามินขบขันกับคำพูดของพี่ชาย “ฝากด้วยนะพี่ชาย  อย่าให้ฉันผิดหวังล่ะ” “อย่างฉันน่ะเคยทำให้ใครผิดหวังด้วยเหรอ?” อคิลยิ้มเหี้ยมๆ ก่อนจะผลักศีรษะภามินเบาๆ “เดี๋ยวจะบอกให้ใครเอานมมาให้แกกิน  กินๆ แล้วก็นอนซะ...ส่วนฉัน ท่าทางคืนนี้ จะไม่ได้นอนเสียแล้ว” “อืม..สู้ๆ แต่เจียมสังขารด้วยนะ อย่าบ้าพลังมากเดี๋ยวป่วย” “อยากให้ฉันบ้องหูแกก่อนไปอีกสักทีไหม?” ภามินไม่ตอบแต่รีบยกผ้าห่มมาคลุมโปง   คนเป็นพี่ได้แต่มองด้วยสายตาหมั่นไส้  ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไป   อ่านต่อตอนหน้าค่ะ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ย้อนอ่านตอนก่อนๆ ได้ตามลิ๊งค์นี้เลยค่ะ บทนำ+ บรรพที่ 1   http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10315410/W10315410.html บรรพที่ 2  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10338519/W10338519.html บรรพที่ 3  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10365816/W10365816.html บรรพที่ 4  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10392622/W10392622.html บรรพที่ 5  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/04/W10421348/W10421348.html บรรพที่ 6  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/04/W10465503/W10465503.html บรรพที่ 7  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/04/W10491763/W10491763.html บรรพที่ 8  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/05/W10518251/W10518251.html บรรพที่ 9 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/05/W10547997/W10547997.html บรรพที่ 10 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/05/W10563491/W10563491.html บรรพที่ 11 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/05/W10592696/W10592696.html บรรพที่ 12 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/05/W10621022/W10621022.html บรรพที่ 13 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/06/W10652444/W10652444.html บรรพที่ 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10687127/W10687127.html บรรพที่ 15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10711306/W10711306.html บรรพที่ 16 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10738076/W10738076.html บรรพที่ 17 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10767299/W10767299.html บรรพที่ 18 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10796845/W10796845.html บรรพที่ 19 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10823865/W10823865.html บรรพที่ 20 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10851206/W10851206.html บรรพที่ 21 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10884589/W10884589.html ถ้าต้องการอ่านล่วงหน้าเชิญในบล็อกนะคะ ลงไว้ล่วงหน้าหนึ่งตอนค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 54 00:34:58 แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 54 00:33:20 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 00:31:39

ความคิดเห็นที่ 3 คุยกับคนอ่าน GTW : แก้คำผิดแล้วค่า ขอบคุณที่ทักท้วงมา FriEnDiY : "พระจันทร์หวานใจ"นี่เดี๋ยวไปจิกมาให้ค่ะ ส่วน "เล่ห์จันทร์ร้อยรัก" คนเขียนยุ่งๆ กับการเตรียมตัวไปเรียนต่อ เมืองนอกน่ะค่ะ จะไปเสาร์หน้าแล้ว เลยดองต้นฉบับ แต่อย่างไร ก็จะจิกให้มาลงกระทู้ล่ำลาให้จงได้ค่ะ(แต่สำเร็จหรือเปล่าอีกเรื่อง นะคะ) ลูนาติก : จูบล้างอาถรรพ์ยายชีต่างหากล่ะคะ สายลมที่พริ้วไหว : ความเอ๋อ กับความหื่นมันคนละเรื่องกันค่ะ nasa nasa : สบโอกาสแล้วไม่รีรอค่ะ ภามินว่าอย่างนี้ piccy : เอาตอนใหม่มาลงเสียดีๆ mimny : ซื้อขนมแมวให้ถุงหนึ่ง ปลาทูไม่เอาไม่ไฮโซ กีวีว่างี้ค่ะ Tyra : ศิตาภากำลังสู้ชีวิตอยู่ค่ะ scottie : มีโอกาสให้ฉวยนี่คะ กริ กริ Myguidingstar : ฉากหวานๆ จะมีแพลมๆ เป็นระยะค่ะ กันขาดน้ำตาล ขอบคุณสำหรับทุกกิฟที่มอบให้นะคะ ขอเม้าท์หน่อย เคยมีคำถามกับตัวเองค่ะ...ว่าถ้าพระเอกเป็นคนอ่อนไหว เขายังเป็นพระเอกอยู่หรือเปล่า? แล้วถ้าผู้ชายร้องไห้จะเป็นความอ่อนแอหรือเปล่า? แล้วหลายๆ ครั้งที่อ่านนิยายก็พบ พระเอกที่ทุ่มเทให้กับคนรักมากๆ จนอดคิดไม่ได้ว่า เขาละเลยคนรอบข้างไปหรือเปล่า? ตัวละครอื่นถ้าให้วิจารณ์การกระทำของพระเอกเขาจะชื่นชมเหมือนเวลาเราเป็นคนอ่านไหม? คิดไปคิดมา...รู้สึกตัวอีกที อคิลกำลังตบภามินอย่างเมามันส์... ปล.ตอนนี้น่าจะถูกใจคุณ scottie อคิลมีบทเยอะ คุยแถม...ไปดูโขนมัยราพณ์มาค่ะ สนุกมากๆ เลยค่ะ โขนสมัยนี้ฮากระจายค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 00:49:56

ความคิดเห็นที่ 4 ส่วนที่ถามมาว่ากีวีดูไพ่อะไร จากในรูปนี้ เป็นไพ่วรรณคดีไทยน่ะค่ะ ชื่อไพ่ พรหมญาณ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 00:51:10

ความคิดเห็นที่ 5 ใครบ้างอ่ะที่อยู่ในลิสท์อยากรู้ ปอลออิจฉาจังได้ดูโขนด้วย >_< จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 06:05:36

ความคิดเห็นที่ 6 ผู้ชายที่ร้องไห้ ไม่ใช่คนอ่อนแอ แต่อาจจะป็นคนอ่อนไหว (ยกเว้นการร้องไห้แบบฟุ่มเฟือย...เอะอะอะไรก็ร้อง แบบนั้นยกเว้น^^..) คนที่ทุ่มเทให้กับคนรักมากๆ บางครั้ง อย่าว่าแค่เขาละเลยคนรอบข้างเลย กระทั่งตัวเองก็ยังสามารถละเลย จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 06:47:00

ความคิดเห็นที่ 7 อคิลเพื่อนรัก ดูเหมือนนายจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านความรักสินะ หุหุ จะรออ่านเรื่องที่นายเป็นพระเอกละกัน จากคุณ : เชวาหล่อ ปอปอรวย (Friday Story) เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 09:20:58

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณค่ะๆๆ ^^ อคิลเป็นพี่ที่น่ารักจริงๆค่ะ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 10:53:46

ความคิดเห็นที่ 9 กีวี่ ภ่ามีนฝากให้ดูว่า ศิคาภาเป็นยังไงมั่ง เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 11:10:44

ความคิดเห็นที่ 10 สมน้ำหน้าภามินโดนอคิลบ้องหูซะบ้าง ชอบแบกอะไรไม่เข้าเรื่อง เห็นด้วยกะอคิลคนมันจะถึงที่ตายมันก็ตายไม่มีใครห้ามได้หรอก โขนสมัยนี้สนุกจริงๆเทคนิคก็มีการพัฒนาด้วย ทำให้ได้ภาพเหมือนดั่งความฝัน การได้ดูโขนเหมือนได้อยู่ในฝันดีที่แสนงามวิจิตรจริงๆ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 12:21:15

ความคิดเห็นที่ 11 อคิลนิสัยเหมือนมามา...เค้ารักมามา จากคุณ : piccy (piccy) เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 13:36:27

ความคิดเห็นที่ 12 ภามินเหมือนคนไม่รู้จักโตจริงๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 19:08:10

ความคิดเห็นที่ 13 ชอบพระเอกที่ไม่สมบูรณ์แบบค่ะ เท่ห์ดี จากคุณ : Myguidingstar เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 22:34:51

ความคิดเห็นที่ 14 อยากดูโขนบ้างจัง อิจฉาคนได้ดูจริงจริ๊ง จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 23:31:34

ความคิดเห็นที่ 15 บรรพที่ 23 มาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10939373/W10939373.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 54 17:15:33