โรงเรียนกลางฤดูฝน ตอน 21

ตอน 1-2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10837764/W10837764.html
ตอน 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10843483/W10843483.html
ตอน 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10846285/W10846285.html
ตอน 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10846567/W10846567.html
ตอน 6-7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10850334/W10850334.html
ตอน 8-9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10855060/W10855060.html
ตอน 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10859853/W10859853.html
ตอน 11-12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10863362/W10863362.html
ตอน 13-16 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10867723/W10867723.html
ตอน 17-18 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10871642/W10871642.html
ตอน 19 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10879548/W10879548.html
ตอน 20 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10884389/W10884389.html

๒๑. รองผู้จัดการ
วันเสาร์นี้กร่อยสนิท เมื่อคืนผมอุตส่าห์เตรียมโทรหาสาวแว่นด้วยใจที่เต้นโครมครามเพื่อจะชวนเธอไปที่ฟิวจ์ด้วยกันอีกครั้ง แน่นอนว่าถ้าอยู่กับสาวแว่นคงยากที่จะไม่มีเสียงหัวเราะ อาจมีฝนตกลงมาให้เราสองคนได้นั่งพักรอฝนหยุดที่ร้านกาแฟสักแห่งเหมือนสูตรรักในหนังเกาหลี ผมจะสั่งเค้กของโปรดให้เธอทาน ด้วยความติ๊งต๊องเธอต้องทำครีมเปื้อนแก้มไม่ก็ปากแน่ๆ ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากฉวยโอกาส …. เอ้ย ไม่ซิ ขอเช็ดครีมที่เปื้อนริมฝีปากอวบอิ่มนั้นให้ มันอาจฟังดูเป็นแผนการชั่วร้าย แต่ไม่ต้องห่วง เพราะผมอดทำทุกสิ่งอย่างที่ฝันไว้ทั้งหมดแล้ว

“ให้ผมรอต้อนรับคุณโชคชัยเหรอครับ ”  ผมถามคุณแม่ซ้ำทางโทรศัพท์ “วันหยุดแบบนี้ แกคงไม่อยากให้คนอื่นรบกวนหรอกครับ”

“ไม่หรอก คุณโชคชัย รออยู่เลยต่างหาก แม่เพิ่งคุยกับเขาเมื่อวันก่อนว่า ษา อยู่ชลบุรี เขาดีใจมากเลยล่ะ และบอกว่าถ้าเป็นไปได้ก็อยากเจอ ษา” คุณนายอลิสาพูด

“แล้วแม่ไปบอกเขาทำไมล่ะครับว่าผมอยู่นี่”

“ก็มันเผลอนี่นา เอาน่า … ถือว่าทำเพื่อแม่เถอะนะ แม่เผลอรับปากไปแล้ว ษา คงไม่ใจร้ายทำให้แม่เสียผู้ใหญ่หรอกนะ แค่ไปต้อนรับสักครึ่งชั่วโมงเอง”

“ก็ได้ครับ”

อย่างน้อยถ้าอดไปเที่ยวกับสาวแว่นก็น่าจะได้นอนบนเตียงนุ่มๆที่โมทาวน์ให้หายอยาก  ผมไม่อยากมาต้อนรับกรรมการผู้จัดการบริษัทเก่าตัวเองเลยสักนิด เขาพาครอบครัวมาเที่ยวในวันหยุด และพักอยู่โรงแรมใกล้ๆกับโมทาวน์ คุณแม่บอกว่าเขาจะมาหาผมตอนบ่ายสอง ผมไม่รู้จะพาเขาไปไหนดีเลยเลือกเป็นร้านกาแฟที่พรีลูดซะเลย

ในที่สุดคุณโชคชัยก็มา

“สวัสดีครับ คุณปักษาสวรรค์” เขาเอ่ยทักทายและยกมือขึ้นไหว้ก่อน

“สวัสดีครับ” ผมทักกลับ “ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คุณโชคชัยสบายดีมั้ยครับ”

“ก็ปกติดีครับ แต่คุณปักษาสวรรค์ดูต่างออกไป ผมมองเห็นคุณนานแล้ว แต่ไม่แน่ใจนักกลัวว่าจะไม่ใช่”

“หมายถึง ...” ผมสงสัย

“สีหน้าคุณดูดีขึ้นมาก ซึ่งเป็นภาพที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนสมัยที่เราร่วมงานกัน ปกติคุณปักษาสวรรค์จะเงียบๆและดูเคร่งเครียดตลอดเวลา” เขายิ้มพลางจัดเก้าอี้ให้เข้าที่ “แต่ก็ยังอุตส่าห์จำได้ว่าผมชอบดื่ม กาแฟไอริช”

ผมหัวเราะ “จำได้แม่น เพราะผมก็ชอบกินกาแฟใส่เหล้ารัมเหมือนกันครับ”

“งานใหม่เป็นยังไงบ้างล่ะครับ” เขาพูดพลางจิบกาแฟ “คงไปได้สวยทีเดียว”
เขาเป็นคนระดับเดียวกับผู้อำนวยการชฎาณัทร แม้ไม่เป็นกันเองเท่า แต่ก็ถือว่าวางตัวได้ดีเสมอ

“ครับคุณโชคชัย ที่นี่อาจไม่ใหญ่เหมือนสีลม แต่จะพูดยังไงดี เหมือนผมจะหลงเสน่ห์ที่นี่เข้าแล้ว”

เขายิ้มตามสไตล์ “แผนกบัญชีกำลังมีปัญหามากทีเดียวช่วงนี้ เรารับพนักงานเพิ่มเกือบสิบคน แต่ประสิทธิภาพกลับสู้เมื่อก่อนที่เรามีพนักงานน้อยกว่านี้ไม่ได้ ตลกดีมั้ยล่ะครับ”

ผมหัวเราะแห้งๆ “ทำไมล่ะครับ ผมคิดว่า แผนกบัญชี เจมิน่ากรุ๊ป น่าจะดีขึ้นหลังจากผมออกเสียอีก”

“ตรงกันข้ามเลยล่ะ” เขาส่ายหัว “เราโดนบริษัทอื่นฉกพนักงานเด่นๆไปเพียบ”

“เจมิน่า มีเงินจ้างคนเก่งๆได้สบายนี่ครับ แถมบริษัทคุณโชคชัยก็ดังขนาดนั้น ผมว่าคงมีคนสนใจไม่น้อยเชียวล่ะ”

“ผมก็คิดเรื่องพวกนั้นอยู่ และก็นึกขึ้นได้ว่าเราเคยมีพนักงานคนหนึ่งที่ทำให้ประสิทธิภาพของแผนกบัญชีสูงอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน” เขาวางแก้วกาแฟลง

“ถึงคุณอลิสาจะเก่งแค่ไหน แต่เธอเป็นพนักงานระดับบริหาร ตอนที่คุณปักษาสวรรค์ยังอยู่กับเรา เธอเหมือนแม่ทัพที่มีขุนพลชั้นยอด แต่ตอนนี้ … ”

“คุณแม่คงไม่ได้ขอร้องให้คุณโชคชัยมาพูดกับผมเรื่องนี้หรอกนะครับ” ผมสงสัย

“เปล่าๆ ” เขารีบปฏิเสธ “คุณอลิสาไม่รู้เรื่องนี้ และก็ไม่ใช่แผนการของผมด้วย เพียงแต่เมื่อผมรู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอคุณ ก็คิดว่าน่าจะชวนคุณกลับไปทำงานด้วยกันอีกครั้ง ผมอยากให้คุณทำใจเรื่องวุ่นวายในแผนก และผมจะช่วยพูดกับพนักงานให้อีกแรงหนึ่ง”

“ผมไม่ได้ติดใจอะไรเรื่องนั้นหรอกครับ ผมลาออกมาแล้ว และไม่คิดจะกลับไปอีก เอ่อ … หมายถึงระยะเวลาอันใกล้นี้นะครับ” ผมหัวเราะ

“ผมอยากขอให้คุณคิดดูใหม่ ผมจะให้ฝ่ายบุคคลทำข้อเสนอที่พนักงานทุกคนใฝ่หา” เขากล่าว “คุณอลิสาคงจะได้เป็นซีเอฟโอในไม่ช้า และเมื่อนั้นคุณเองก็คงหนีไม่พ้นตำแหน่งผู้จัดการใหญ่แผนกบัญชี”

“เอาเงินมาล่อเหรอ … แต่ก็ฟังดูเข้าท่านะ” ผมหัวเราะในใจ

“คงยังหรอกครับ” ผมบอก “ต้องขอโทษที่ผมต้องปฏิเสธ ผมชอบงานนี้ มันเป็นความรู้สึกประหลาดทั้งที่เพิ่งเริ่มงานได้ไม่นาน ซึ่งไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน อย่าโกรธผมเลยนะครับหากต้องบอกตามตรงว่า ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้เมื่อตอนอยู่ที่เจมิน่า”

“คุณฝันว่าอยากเป็นครูเหรอครับ” เขายิ้มสงสัย

“เปล่าหรอกครับ” ผมหัวเราะ “แต่อีกหน่อย ผมอาจจะรู้สึกแบบนั้น”

“คุณไม่เปลี่ยนไปเลย ตั้งแต่วันที่มาทำงานวันแรก”

ผมไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

“ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่เซ้าซี้ดีกว่า ผมมารบกวนวันหยุดของคุณปักษาสวรรค์แท้ๆ ยังจะเอาเรื่องหนักมาฝากอีก” เขาหัวเราะเสียงดัง “ผมขอตัวกลับก่อนล่ะครับ มีนัดกับเจ้าตัวเล็กว่าจะพาไปเที่ยวพัทยา นี่ก็เลยเวลามาพักหนึ่งแล้วไม่รู้จะงอนอีกรึเปล่า”


ผมไม่ได้ใส่ใจเรื่องของคุณโชคชัยเลยสักนิด แม้เขาเป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือและเอาเงินก้อนโตมาล่อก็เถอะ ผมมองนาฬิกาในร้าน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา อยากโทรหาสาวแว่น โชคไม่ดีเลยที่ผมเป็นคนพูดไม่เก่งและก็คุยไม่สนุก ไม่อย่างนั้นผมคงชวนเธอคุยได้นานๆแทนที่จะได้แต่ถามว่า “อยู่ที่ไหนเหรอครับ กินข้าวหรือยัง เป็นยังไงบ้าง เจอกันวันจันทร์นะครับ”

“พี่แก้ว นะ พี่แก้ว ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มานานมากแล้วเหมือนกันนะครับ”

ผมกลิ้งโทรศัพท์ในมือไปมา ตอนนี้ผมแน่ใจเสียยิ่งกว่าแน่ใจว่า เธอเป็นคนพิเศษ ใจเอาแต่คิดถึงและรอเวลาให้เราเจอกันใหม่เร็วๆ นั่งรวบรวมความกล้าพักใหญ่ แล้วจึงกดโทรออกหาเธอ

“ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก”

“เออ ให้มันได้อย่างนี้ซิ” ผมนึกขำ

ผมออกจากร้านกาแฟ เดินเล่นในพรีลูดต่ออีกสักพัก บนบันไดเลื่อนขาลงจากชั้นสอง หญิงสาวผมยาวผิวขาวรูปร่างสูงคนหนึ่งเดินผ่านผมไปเร็วๆมุ่งหน้าออกไปทางที่จอดรถ พอใกล้ถึงประตูทางออกเธอหยุดที่แผนกเสื้อผ้าเพื่อเลือกดูชุด ผมมองเธอโดยไม่ใส่ใจนักในทีแรก ผมเดินผ่านไปอีกทางแต่ด้วยอะไรบางอย่างที่ติดอยู่ในใจลึกๆทำให้มองกลับไปหาอีก เธอหน้าตาดูคล้ายกับหญิงสาวคนหนึ่งที่ผมอยากให้เธอยังมีชีวิตอยู่เหลือเกิน ผมเดินไปหาเธอโดยไม่รู้ตัว จนใกล้มากพอจะมองใบหน้าที่คุ้นเคยได้อย่างชัดเจน

นี่เป็นเรื่องเหลือเชื่อที่สุด หรือไม่ก็ต้องเป็นเรื่องโกหกที่บ้าบอที่สุดในชีวิตผม

หญิงสาวที่ผมเห็นอยู่ตอนนี้คือ ครูอุษา เธอส่งชุดคืนให้พนักงานแล้วเดินเปิดประตูกระจกออกไป ผมรีบขอทางฝ่ากลุ่มคนที่ขวางทางอยู่เพื่อไปหาเธอทันที เมื่อมาถึงลานจอดรถ ผมพยายามมองหาครูอุษาแต่เธอหายไปเสียแล้ว รถที่กำลังแล่นเข้าออกเยอะมากจนเดาไม่ได้เลยว่าเป็นเธออยู่ในคันไหน

“ครูอุษาทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ เธอตายไปแล้วนี่นา !” ผมบอกตัวเอง “วันที่เธอตาย ผู้อำนวยการ ผู้บริหาร ผมแล้วก็ครูที่ตึกไหมไทย อยู่ในห้องดับจิตโรงพยาบาล พี่แก้วนั่งร้องไห้อยู่หน้าศพเธอ แล้วที่ผมเห็นเมื่อครู่นี้มันคืออะไรกัน

สิทธาไม่ได้พูดโกหก ครูอุษายังมีชีวิตอยู่จริงๆ !

แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 54 07:26:34

แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 54 00:48:02

แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 54 00:44:39

จากคุณ	: FlowerSong
เขียนเมื่อ	: 8 ส.ค. 54 00:44:10