ความคิดเห็นที่ 1 ตอนเช้าของวันถัดมา ทวีสินเดินคอตกออกมาจากห้องทำงานของผู้บังคับบัญชา หลังจากสวดเขาชุดใหญ่ถึงความผิดพลาดที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทั้งพวกนักข่าวและเพื่อนร่วมงานคนอื่นต่างก็หัวเราะเยาะค่อนแขวะ ซึ่งบางครั้งเขาก็รู้สึกทดท้อใจเหมือนกัน..เวลาทำดีไม่มีใครเคยเห็น แต่พอผิดพลาดขึ้นมากลับถูกรุมกระหน่ำซ้ำเติมจนไม่เหลือดี “เฮ้อ..ชีวิตตำรวจไทย” และยังไม่ทันจะถึงโต๊ะทำงานดีนัก เด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งอยู่ในละแวกนี้หอบของขวัญกล่องใหญ่ตรงมาหา “ผู้กอง มีคนฝากของขวัญมาให้ครับ” “ใครวะ” เด็กหนุ่มนำกล่องไปวางบนโต๊ะทำงานของเขาเสียเอง ก่อนหันมาตอบ“ไม่รู้ครับ แต่เขาบอกว่าพอผู้กองเปิดดูก็จะรู้เองว่ามาจากใคร ทีแรกผมไม่กล้าถือมาหรอกกลัวเป็นระเบิดน่ะ แต่เห็นเขาเขย่าให้ดูแล้ว ผมถึงกล้าถือมาให้ครับ” “อืม ขอบใจนะ” เมื่อคล้อยหลังเด็กหนุ่มไปแล้ว ลูกน้องของทวีสินสองคนก็ยื่นหน้ามาด้วยความสนใจกับเจ้าสิ่งที่อยู่ภายในกล่องใบโต “มาจากสาวๆรึเปล่า ลูกพี่” “ไม่รู้ว้อย” ทวีสินพูดยิ้มๆ ก่อนลงมือแกะกระดาษห่อของขวัญออกดูให้หายสงสัย ซึ่งห่อทับกล่องพลาสติกทึบแสงไว้ และนายตำรวจชั้นผู้น้อยทั้งสองคนต่างก็เข้ามาดูใกล้ๆ แต่เพียงครู่ “เฮ้ย!” ทั้งสามต่างผงะถอยขนลุกเกลียวทันทีที่ฝากล่องพลาสติกถูกเปิดออกพร้อมกลิ่นเหม็นคละคลุ้งโชยมาจากหัวคนที่อยู่ภายใน..ทวีสินจับจ้องใบหน้ายับเยิน เกรอะกรังคราบเลือดนั้นด้วยอาการตะลึงลาน ก่อนอุทานออกมา “ไอ้อ๊อด!” เข่าถึงกับอ่อน ร่างกายซวนเซพิงผนังเพียงครู่ สติที่กระเจิดกระเจิงก็กลับเข้าที่พร้อมอารมณ์โกรธแค้นปะทุแน่น ระบายผ่านเส้นเสียงที่แผดลั่น หันเตะโต๊ะเตะเก้าอี้อย่างคลั่งแค้น จนบรรดาลูกน้องต้องเข้ามาช่วยห้าม “ลูกพี่ สงบสติหน่อย..ลูกพี่” ทวีสินมองกล่องใบนั้นอีกครั้ง กรามขบกันแน่น ดูจากสภาพที่เห็นก็รู้ว่าสายคนนี้ของเขาต้องทนเจ็บปวดทรมานมากแค่ไหนกว่าลมหายใจเฮือกสุดท้ายจะหลุดออกจากร่าง กี่ครั้งกี่หนที่เขาต้องทนเห็นคนรู้จักล้มตายไปโดยที่ไม่สามารถเอาผิดกับผู้กระทำได้ ได้แต่เก็บกดความเจ็บแค้นไว้ในใจ หลายครั้งหลายหนเช่นกันที่นึกอยากจะกระทำการแหกกฎปิดบัญชีแค้นด้วยเลือด แต่ถ้าขืนทำเช่นนั้น ชีวิตในเครื่องแบบของเขาคงมีอันต้องจบสิ้น และอุดมการณ์ที่มุ่งมั่นในการผดุงความยุติธรรม รักษาความสงบเรียบร้อยก็คงสูญสลายในพริบตา “ไอ้อ๊อด..เอ็งจะต้องไม่ตายเปล่าแน่ กูสาบานจะต้องลากคอไอ้สองพ่อลูกนั่นเข้าคุกให้ได้!” อชิระแต่งตัวพร้อมจะออกไปทำงานแล้ว แต่วันนี้เขาโอ้เอ้นั่งพูดคุยอยู่กับมารดา โดยมีเมธิกาตามลงมานั่งอยู่ด้วย และขันอาสาจะอ่านหนังสือให้อารดาฟังแทนพยาบาลสาว “แล้ววันนี้คุณไม่ออกไปฟิตเนสเรอะ” อชิระเอ่ยถามเมธิกา เพราะหลังจากวันที่เขาบอกว่าอ้วน เธอก็จัดแจงพาตัวเองเข้าฟิตเนส และในแต่ละเช้าเขาต้องลุกขึ้นมาวิ่งออกกำลังกายเป็นเพื่อนตามคำร้องขอกึ่งคำสั่งของเธอ “ไปสิคะ อุตส่าห์เสียตังค์ค่าเมมเบอร์ไปตั้งเยอะ แต่จะไปช่วงเย็นๆหน่อยรอสองคนนั่นทำธุระเสร็จก่อน” ซึ่งหมายถึงพิมพ์กมลและธนภัทร อารดาหันมามองเมธิกาเพียงครู่ก็เอ่ยถาม “ร่างกายลื้อยังไม่มีอะไรผิดปกติรึอาเมย์” หญิงสาวจึงตอบชัดถ้อยชัดคำ “ไม่ค่ะ หนูแข็งแรงดีทุกอย่าง..ออกจะเริ่มอ้วนท้วนสมบูรณ์เกินไปด้วยซ้ำ” แล้วก็ชำเลืองหางตามองอชิระที่นั่งอมยิ้ม แต่คำตอบของเธอ ทำให้ใจคนฟังห่อเหี่ยว จนถึงขั้นทอดถอนใจ “เฮ้อ ลื้อยังไม่แพ้ท้องอีกเรอะ” สองหนุ่มสาวต่างลอบสบสายตากันโดยอัตโนมัติ ก่อนที่อารดาจะหันไปพูดกับบุตรชาย “ลื้อควรให้เวลาหนูเมย์มากกว่านี้นะอาเล่ย ไอ้งานที่บ่อน ที่โรงน้ำชาน่ะให้อาก้องไปดูแทนก็ได้ ไม่เห็นจำเป็นที่ลื้อจะต้องออกไปทุกคืนเลย กว่าจะกลับก็ครึ่งค่อนคืน แล้วดูซิ จนป่านนี้เมียลื้อยังไม่ท้องเลย” นางค่อนขอดด้วยวาจาอ้อมค้อม แต่ความหมายไม่ได้ต่างกันเลยกับถ้อยคำเสียดสีว่า..ไร้น้ำยา อชิระออกอาการนั่งแทบไม่ติดได้แต่ยิ้มเจื่อน และคิดว่าถึงเวลาที่เขาควรจะไปทำงานเสียที แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยลา ลูกน้องคนสนิทก็นำโทรศัพท์มือถือมาให้ เขาจึงถือโอกาสนี้ยื่นตัวไปหอมแก้มมารดาพร้อมลุกขึ้น “อั๊วไปทำงานนะม่า” แล้วก็หันไปยื่นมือรับโทรศัพท์จากลูกน้องหวังพูดไปเดินไป แต่อารดาทักท้วงขึ้นมา “แล้วเมียลื้อล่ะ” เมธิกาสะดุ้งโหยง “อุ๊ย! ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณเล่ยเขาจะรีบไปทำงาน” “แป๊บเดียวเอง ไม่เสียเวลาหรอก” และดูเหมือนน้ำเสียงที่เอ่ยนั้นออกจะติดงอนเล็กน้อย อชิระถอนใจเฮือกตัดสัญญาณโทรศัพท์ในมือ เดินมาหยุดข้างกายผู้เป็นภรรยาที่นั่งใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ และแทบกลั้นใจเมื่อเขาโน้มกายลงมาแนบริมฝีปากที่ผิวแก้มแผ่วเบา แต่เธอกลับรับรู้ถึงความร้อนผ่าวก่อตัวจากจุดเล็กๆที่สัมผัส ค่อยๆขยายเป็นวงกว้างลามเลียไปทั่วเนื้อตัว “ผมไปแล้วนะ..” และเสียงทุ้มที่กระซิบข้างหูก็ยิ่งทำให้หัวใจบีบรัดเต้นรัวจนมือไม้แทบสั่น ได้แต่แค่นยิ้มพยักหน้าหงึกหงัก ไม่กล้าจะสบสายตาเขาโดยตรง “..ค่ะ..” อชิระทอดสายตาอ้อยอิ่งมองคนที่ก้มหน้างุดเพียงครู่ก็ยืดตัวขึ้นเต็มความสูงก่อนหันเดินจากไป พร้อมๆกับกลิ่นละมุนของแป้งหอมยังติดตรึงที่ปลายจมูก แต่เขาก็ยังไม่ลืมที่จะกดโทรศัพท์กลับไปหาผู้ที่โทรฯมาเมื่อครู่ และได้รับการประชดประชันจากปลายสายทันที “คุณนี่เรื่องเยอะจริงๆนะ กว่าจะรับสายของผมได้” “คุณควรจะทำใจได้ตั้งนานแล้ว..แล้วคราวนี้คุณต้องการอะไรอีกล่ะ” “ผมอยากให้คุณรีบๆหาหลักฐานมัดตัวไอ้สองพ่อลูกนั่นมาให้ผมเร็วๆ จะวิธีไหนก็ได้ผมสนับสนุนคุณเต็มที่” อชิระจับได้ถึงความเคียดแค้นแฝงมาตามเส้นเสียง “ผมจะพยายาม” “ขอบคุณ” “ไม่เป็นไร เพราะเรามีผลประโยชน์ต่างตอบแทน และหวังว่าคุณก็จะไม่ลืม” “รับรอง ผมไม่ลืมแน่” ทวีสินยืนยันหนักแน่นก่อนวางสาย ภาวนาให้อีกฝ่ายทำตามที่พูดได้สำเร็จโดยเร็ว ศราพยักหน้ารับรู้กับลูกน้องที่เข้ามารายงานบางอย่าง ก่อนเขาจะเดินขึ้นชั้นสองของไนต์คลับตรงไปยังห้องทำงานของพี่ชายไปในตัว โดยผ่านบอดี้การ์ดทั้งสามเลื่อนเปิดประตูกระจกหนาแกะสลักลวดลายวิจิตรเข้าไปหาพี่ชาย ซึ่งกำลังนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ปลายนิ้วคีบมวนบุหรี่ขณะเปิดแฟ้มเอกสารอ่านไปพลาง ชายหนุ่มเดินไปทิ้งตัวนั่งลงกับโซฟาอีกตัว “ข่าวว่า ผู้กองทวีสินเพิ่งจะถูกตัดนิ้วไปอีกหนึ่งนะเฮีย” “มิน่า เมื่อเช้าถึงได้โทรมาเร่งอั๊ว สงสัยจะแค้นฝังหุ่น” อชิระพูดออกไปโดยที่สายตายังไม่ละจากเอกสาร “แค้นสิเฮีย ก็เล่นตัดหัวส่งมาเย้ยกันถึงสภ.เลย” คราวนี้ผู้เป็นพี่ชายละมือจากเอกสาร หันมามองเต็มตา “ตัดหัวกันเลยเรอะ” “ครับ” “ โหดไม่ใช่เล่น..ว่าแต่ ฝีมือคนพ่อรึคนลูกล่ะ” “คาดว่า จะเป็นคนลูก” อชิระนิ่งเงียบ พลางนึกถึงความแตกต่างระหว่างเมธัสที่เปรียบเสมือนปิศาจร้ายในเงามืด ขณะที่เมธิกาดูขาวสะอาดสดใสราวเทพธิดาองค์น้อย และเริ่มเป็นห่วง เกรงว่าในสักวัน ความดำมืดจะเข้าคุกคามให้ความสว่างสดใสนั้นต้องด่างพร้อยหมองมัว..แล้วตัวเขาล่ะ จะทนเมินเฉยให้เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นกับเธอได้หรือ! และด้านล่างของไนต์คลับ สาวงามผู้เป็นเบอร์หนึ่งเพิ่งก้าวผ่านประตูหน้าเข้ามาด้วยชุดเสื้อคลุมยาวกรอมเท้า ใบหน้าตบแต่งด้วยเครื่องสำอางหนา แต่ไม่อาจซุกซ่อนความโศกตรมที่เผยออกมาจากดวงตาได้ ผู้จัดการหนุ่มรีบก้าวยาวๆมาหาสีหน้าบึ้งตึง เพราะเมื่อถึงเวลาทำงานแล้วแต่เธอก็ยังไม่มา โทรศัพท์ไปตามก็ปิดเครื่อง รอจนคิดว่าคืนนี้เธอจะไม่มาทำงานเสียแล้ว แต่จู่ๆเธอก็โผล่มาแถมเข้าประตูหน้า ไม่ได้เข้าด้านหลังเฉกเช่นทุกคืน แล้วยังเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ก็ดูแปลกไปจากรสนิยมที่เห็นเป็นประจำ “ทำไมเพิ่งมาเอาป่านนี้ แขกถามหาเธอให้ควักเชียวนะ แล้วยังปิดมือถืออีก เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย” หญิงสาวไม่ตอบ แต่กลับถามเขาแทน “เสี่ยมาแล้วใช่ไหม” “อืม ทำไมล่ะ” “ฉันจะไปหาเสี่ย” แล้วก็เดินขึ้นบันไดหมายไปยังห้องทำงานของผู้เป็นนาย แม้ผู้จัดการหนุ่มจะตามมาเหนี่ยวรั้ง เพราะต้องความกระจ่างให้มากกว่านี้ แต่ก็ถูกเธอผลักเต็มแรงจนเซถอย ก่อนร่างอวบอิ่มจะหันไปซอยเท้าวิ่งขึ้นบันไดจนถึงชั้นบนแต่ก็ถูกสกัดกั้นจากหนึ่งในบอดี้การ์ด ขณะที่อีกสองคนยืนคุมเชิง “ขอฉันเข้าไปหาเสี่ยหน่อย” “เสี่ยไม่ได้สั่ง จะเข้าไปทำไม” “ฉันมีเรื่องต้องพูดกับเสี่ยเดี๋ยวนี้” และขยับหมายจะผ่านร่างสูงใหญ่ไปให้ได้ แต่ก็ถูกคว้าตัวอย่างง่ายดาย หญิงสาวดิ้นรน ปลดปล่อยโทสะที่ทนเก็บกดไว้ทะลักทลายออกมาตามเส้นเสียงที่กรี๊ดลั่น “ปล่อยนะ ฉันจะพบเสี่ย..ปล่อย!” ชายหนุ่มรีบตะปบปิดปากแน่น เกรงว่าลูกค้าจะได้ยิน พร้อมเอียงใบหน้าหลบปลายเล็บที่กางใส่เป็นพัลวัน..ถ้าหากเป็นผู้ชายเขาคงทุบร่วงไปแล้ว จนเพื่อนอีกคนต้องเข้ามาช่วยจับและไม่อยากทำอะไรรุนแรง เพราะเห็นว่าเธอเป็นพนักงานคนสำคัญของไนต์คลับ ในขณะที่เพื่อนอีกคนกำลังเปิดประตูเข้าไปรายงานเจ้านาย แต่ศราเปิดประตูออกมาเสียก่อนจากเสียงกรีดร้องที่ลอดเข้าไปเมื่อครู่ “มีเรื่องอะไรกัน” ถามคนที่อยู่ตรงหน้า ก่อนเลื่อนสายตาไปยังชายหนุ่มทั้งสองที่ช่วยกันจับร่างหญิงสาวไว้แน่น ขณะผู้จัดการหนุ่มที่วิ่งตามขึ้นมาได้แต่ทำหน้าเจื่อน และทันทีที่หญิงสาวเห็นศรา ร่างที่ดิ้นรนสงบนิ่งแต่แปรเปลี่ยนเป็นสะอื้นจนตัวโยน วงแขนแข็งแกร่งที่รัดแน่นค่อยคลายออก แต่สายตายังจับจ้องอย่างระแวงระวัง “..เฮีย..ขอฉันเข้าไปพบเสี่ยหน่อยค่ะ..” ศรามองชั่วอึดใจก็ให้เธอเข้ามาในห้องเพียงลำพังและปิดประตูตามหลัง อชิระมองหญิงสาวที่ยังไม่หยุดสะอื้นอย่างกังขา “มีอะไร” หญิงสาวสูดสะอื้น พยายามเค้นเสียงออกไปอย่างยากเย็น “..ไอ้ผู้ชายคนเมื่อคืน..มันให้พวกลูกน้องรุมโทรมหนูให้มันดู..แล้วมันยัง..” เธอก้มหน้าสะอื้นไห้อีกครั้ง ภาพความเลวร้ายไม่ต่างอะไรกับขุมนรกกระจ่างชัดในความทรงจำจนไม่อยากเอ่ยออกมา สองมือสั่นเทาเลื่อนมาปลดเสื้อคลุมออกจากร่าง ตามด้วยเครสสีดำหลุดร่วงไปกองแทบเท้า เผยเรือนร่างกระจ่างอวบอิ่มเกือบเปลือยที่เคยเย้ายวน ทว่า บัดนี้เต็มไปด้วยริ้วรอยมลทิน สองหนุ่มต่างวัยถึงกับนิ่งงัน ศราเดินเข้ามาใกล้มองรอยช้ำเลือดที่เกิดจากการขบกัดรุนแรง ประปรายด้วยรอยไหม้เป็นจุดตั้งแต่เหนือทรวงอกไล่ลงมาจนถึงเรียวขา “..!..”   ชายหนุ่มกร่นด่าอย่างเจ็บแค้น ก่อนยื่นมือไปโอบกอดร่างตรงหน้าแน่นให้เธอได้ซุกซบสะอื้นไห้ ปลดปล่อยความเลวร้ายที่ได้เผชิญให้เขาช่วยปลอบโยน อชิระขบกรามแน่น ข่มใจกับเสียงกรีดร้องปานจะขาดใจที่มันพุ่งเข้ามาเชือดเฉือนใจเขาให้เจ็บแปลบกับการกระทำของเมธัสที่บังอาจมาย่ำยีคนของเขาถึงเพียงนี้ พลางคิดถึงบิดาอย่างเข่นเขี้ยว..จะต้องให้ทุ่มเทไปอีกเท่าไหร่ถึงจะพอแลกกับอิสรภาพของผู้ชายคนหนึ่ง ที่ทอดทิ้งเขากับมารดาไปอย่างไร้น้ำใจ! ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานไขกุญแจเปิดลิ้นชักหยิบสมุดเช็คมาเขียน ก่อนดึงออก และเรียกน้องชาย “ก้อง” เจ้าของชื่อจึงคลายวงแขนที่โอบกอดและหันมาทางพี่ชาย ก่อนจะเดินไปหยิบสิ่งที่พี่ชายยื่นมา หญิงสาวจึงก้มหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมดังเดิมด้วยอาการที่ยังไม่คลายสะอื้นดีนัก และศราก็เดินกลับมาอีกครั้งพร้อมยื่นเช็คให้ ซึ่งเธอถึงกับอึ้งกับจำนวนตัวเลขเจ็ดหลัก อชิระที่ยังนั่งหลังโต๊ะทำงานเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ “ถ้ารักษาตัวหายดีแล้วอยากจะกลับมาทำงานอีกเมื่อไหร่ก็มา หรืออยากจะทำอย่างอื่นก็ตามใจ ขาดเหลืออะไรก็บอกได้” หญิงสาวกระพุ่มมือไหว้“ขอบคุณค่ะเสี่ย”แล้วก็เลยมาไหว้ศรา ก่อนหันเดินออกจากห้อง ศราหันกลับมาทางพี่ชายที่นั่งหน้าเครียด “พรุ่งนี้โทรไปหาไอ้เมธัส บอกว่าอั๊วอยากทำธุรกิจด้วย ให้ไปเจอกันที่บ่อน” คนฟังนิ่วหน้าเคร่งเครียดตาม แต่จำต้องรับคำ “ครับ” ..................................................................................... จบตอนค่ะ โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 09:45:56

ความคิดเห็นที่ 2 สะอึก กับความโหดเหี้ยมของเพศผู้ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 14:55:24

ความคิดเห็นที่ 3 โหดจริงๆ น่าสงสารนางเอกจังมีพ่อและพี่ชายเลวขนาดนี้ ถ้าวันหนึ่งได้รู้ความจรืงจะรับได้หรือเปล่าน้อ จากคุณ : มานีโอลา เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 15:16:20

ความคิดเห็นที่ 4 โหดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อ่านย่อหน้าแรกของ คห. 1 แล้ว จริง ๆ ก็สงสารทวีสินละ แต่แอบขำ เพราะเพื่อนของตัวเองก็เจอแบบนี้เลย แล้วก็บ่นแทบจะด้วยประโยคเดียวกันนี่เลยละค่ะ ^^" จำไม่ได้ว่าทวีสินเป็นตำรวจอยู่ในกรุงเทพฯ หรือ ต่างจังหวัด ถ้าเป็นกรุงเทพฯ ใช้ สน. ถ้าเป็นต่างจังหวัดใช้ สภ. ค่ะ ถ้าเป็นภาษาพูดก็ใช้คำว่า โรงพัก ก็ได้ มีคำผิดนิดนึงนะคะ   กร่นด่า --> ก่นด่า จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 16:43:33

ความคิดเห็นที่ 5 คุณห้าสิบป่าย === แหะๆ (ไม่รู้ว่าจะตอบว่าไงดีเหมือนกันค่ะ ^^") มานีโอลา === ก็คงมีอาการซวนเซกันพอสมควรค่ะ แต่มีคุณสามีอยู่เคียงข้างก็ยังพอประคับประคองไปได้ ปิยะรักษ์ === อ๋า กราบงามๆเจ้า (จะรีบไปแก้ในต้นฉบับเลย เพราะตัวเองก็ยังงงๆระหว่าง สภ. กับ สน.เนี่ยแหละว่ามันต่างกันยังไง ตอนนี้ซึ้งแล้วฮ่า) อิอิ..ชีวิตตำรวจไทย..ไม่ว่าอยู่มุมไหนของประเทศเป็นเหมือนกันหมด ก่นด่า..ก่นด่า..ก่นด่า..(เขียนบ่อยๆ จะได้จำขึ้นใจ) จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 18:32:33

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วอยากจะสบถจริงๆ เลวมาก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 19:24:23

ความคิดเห็นที่ 7 นายคนนี้ออกอาการจิตหน่อยๆด้วยค่ะคุณสก๊อตตี้ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 08:32:50

ความคิดเห็นที่ 8 สน. มาจาก สถานีตำรวจนครบาล จึงใช้กับเมืองหลวง คือ กทม. สภ. มาจากสถานีตำรวจภูธร จึงใช้กับต่างจังหวัด ครับผม เหมือนกับของการไฟฟ้า ที่ใช้ กฟน. กับ กฟภ. แต่ ภ ของการไฟฟ้า ไม่ใช่ภูธร แต่เป็นภูมิภาค เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 08:53:23

ความคิดเห็นที่ 9 รับทราบค่า กฟภ.(การไฟฟ้าส่วนภูธร..คริ..คริ) จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 15:55:08