ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 8 ตุลยวัตตื่นนอนเช้ากว่าทุกวันในวันนี้ เพราะต้องออกเดินทางไปทำงานต่างจังหวัดทั้งยังต้องแวะไปรับกฤษณากับพจน์อีกด้วย ทั้งสามคนได้พูดคุยตกลงกันไว้แล้วว่าจะใช้รถคันเดียวเพื่อเป็นการประหยัดค่าใช้จ่าย ขณะกำลังจะแวะเข้าไปในครัวเพื่อชงกาแฟ เขาก็เข้ามาได้ยินเสียงบิดากับมารดาพูดคุยกันอยู่ที่โต๊ะอาหารพอดี “ไม่น่าเชื่อเลยนะคะคุณ  ท่าทางคุณปิติแกก็ดูสุขภาพแข็งแรงดีมาตลอด คุณเอมอรน่ะยังเคยพูดให้ฟังอยู่เลยว่าแกออกจะพิถีพิถันเรื่องอาหารการกินจะตายไป” “ผมเองก็ตกใจมาก ตอนที่ได้เห็นภาพเอ็กซเรย์ปอดของแก  คือปอดมันหายไปข้างนึงเลย  แต่มันน่าแปลกใจตรงที่คุณปิติก็ไม่ได้ติดบุหรี่ ไม่น่าจะมาเป็นโรคนี้ได้เลย  ผมพูดไม่อะไรไม่ถูกเลยตอนแกบอกว่า แกพอจะรู้ตัวว่าร่างกายแกไม่ปกติเหมือนเดิมแล้ว เวลาไอ จะเจ็บหน้าอกมาก  สงสารคุณเอมอรกับหนูใบปอจริงๆ” “คุณลุงปิติเป็นอะไรเหรอครับ” หลังจากยืนฟังอยู่สักพัก ตุลยวัตก็อดใจไม่ไหว โผล่หน้าเข้ามาถามตรงๆ ด้วยความตกใจ นายแพทย์วิรัชหันไปมองสบตากับภรรยาอย่างหนักใจ ก่อนจะหันมาพูดกับบุตรชาย “มะเร็งปอดระยะที่สามแล้วลูก   แต่ตุลอย่าไปพูดเรื่องนี้กับใบปอนะ  คุณลุงปิติกับคุณป้าเอมอรขอร้องพ่อไว้ ว่าให้ปิดเป็นความลับ” แม้จะพอเดาได้จากการฟังคำสนทนาของบิดามารดาเมื่อสักครู่นี้  แต่พอได้ยิน ได้รับรู้ข้อมูลจริงๆเข้า ชายหนุ่มก็รู้สึกใจหายวาบ   “แต่ถึงยังไง  ผมว่าใบปอก็ต้องรู้อยู่ดี  คุณลุงต้องทำการรักษาตัว หรืออาจจะต้องทำคีโมบำบัด จะปิดบังความจริงไปได้อีกนานแค่ไหนล่ะครับ” “แม่ว่า  คุณลุงกับคุณป้าคงยังไม่อยากให้ใบปอรับรู้ตอนนี้น่ะลูก  เพราะมีความหวังลึกว่าอาจจะพอมีหนทางรักษาให้หายได้” “แล้วคุณลุงปิติจะมีโอกาสหายได้มั้ยครับ คุณพ่อ” “กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญมากสำหรับคนเป็นโรคนี้   คุณลุงปิติ เป็นคนเข้มแข็งและกำลังใจดีมาก คุณป้าเอมอรก็เหมือนกัน  แกบอกพ่อว่า แกจะไม่ยอมแพ้หรือยอมตายง่ายๆเด็ดขาด  คุณหมอท่านหนึ่งในโรงพยาบาลที่รักษาคนไข้โรคนี้มาหลายคนก็แนะนำวิธีดูแลตัวเองทั้งในทางการแพทย์สมัยใหม่และก็แผนโบราณ  พ่อพูดตรงๆว่า โอกาสหายขาดเลย คงเป็นไปไม่ได้  แต่ก็พอจะยืดระยะเวลาในการมีชีวิตอยู่ให้ยาวนานขึ้นบ้างไม่มากก็น้อย ตั้งแต่มีอาการมาเห็นเล่าว่า น้ำหนักลดลงไปเรื่อยๆจนใบปอก็ถามอยู่เหมือนกัน แต่ก็คิดว่าผอมลงเพราะไม่สบายอยู่แล้วด้วย เลยไม่ได้สงสัยอะไรมาก” ชายหนุ่มเงียบไปคล้ายพูดอะไรไม่ออก นึกถึงเมื่อเย็นวันวาน ตอนมาทานอาหารค่ำร่วมกันคุณลุงปิติกับคุณป้าเอมอรก็ดูยิ้มแย้มแจ่มใสเป็นปกติทุกอย่าง ท่านทั้งสองเก็บอาการได้เก่งมากจริงๆ และทั้งหมดที่ทำไปก็เพื่อความสุข ความสบายใจของลูกสาวคนเดียว  เขาเอื้อมมือไปคว้าถ้วยกาแฟที่วางอยู่บนกับแผ่นขนมปังปิ้งมาถือไว้พลางมองนาฬิกาข้อมือ “วันนี้ไปปราณบุรีใช่มั้ยลูก  กลับมาอีกทีวันไหน” “มะรืนนี้แหละครับ  ผมไปก่อนนะครับแม่  ไปนะครับคุณพ่อ ต้องรีบไปรับยัยก้อยกับพจน์ด้วย เดี๋ยวช้าแล้วจะโดนบ่นไปตลอดทางอีก” พูดจบเขาก็ดื่มกาแฟและกินขนมปังปิ้งอย่างรีบๆ ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องครัว เย็นวันนี้ปุณณมี มีนัดมาพูดคุยและซักซ้อมเรื่องงานแฟชั่นวีค ที่ห้องเสื้อซานนาริต้าในศูนย์การค้าชั้นนำแห่งหนึ่งของ ซันนี่ ดีไซน์เนอร์ชื่อดังที่ผู้คนในแวงวงแฟชั่นต่างก็รู้จักกันดี  หญิงสาวรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ขณะอ่านป้ายชื่อร้านตรงผนังกระจกใส มองไปด้านใน เหมือนจะมีผู้คนมากมาย ซึ่งก็คงมาเพื่อเตรียมทำงานนี้เช่นเดียวกับเธอ “น้องใบปอ  สวัสดีค่ะ  เข้ามาข้างในสิคะ  มาเลยๆ” ซันนี่ที่อยู่ด้านในหันมาเห็นพอดี ก็รีบออกมาต้อนรับและทักทายอย่างเป็นกันเอง  ปุณณมียกมือไหว้อีกฝ่ายด้วยความรู้สึกมั่นใจขึ้นกว่าตอนแรกนิดหน่อย “ปอ ไม่ได้มาช้าไปใช่มั้ยคะ” “ไม่หรอกค่ะ มาตรงเวลาเป๊ะเลย   มาค่ะ เข้ามาข้างในจะได้ลองชุดที่จะใส่แล้วก็ คุยเรื่องบล็อคกิ้งบนเวทีกันด้วย” ขณะเดินก้าวตามเจ้าของร้านเข้าไปด้านใน ชายหนุ่มคนที่นั่งหันหลังคุยกับใครสักคนอยู่ก็หันมามองพอดี พอสบตากันเขาก็ยิ้มและลุกขึ้นยืนด้วยอาการดีใจกระคนแปลกใจ “ใบปอ!!  นี่พี่ซันนี่อย่าบอกนะครับ ว่าที่ติดต่อนางแบบหน้าใหม่ไว้ก็คือใบปอ” ปุณณมีหันไปยิ้มกับชายหนุ่มร่างสูง นักร้องนำของวงไลท์บลูอย่างดีใจไม่ต่างกันที่ได้เจอกับเขา อย่างน้อยเธอก็มีคนรู้จัก มีเพื่อน และไม่โดดเดี่ยวแล้วล่ะ   ขณะเดียวกัน หญิงสาวอีกคนที่ได้ยินเสียงเรียกชื่อว่า ‘ใบปอ’ ก็เงยหน้ามองผู้มาใหม่และจำได้ทันทีว่า เป็นคนที่เคยเก็บบัตรเครดิตให้เธอนั่นเอง “แล้วถ้าพี่บอกว่าใช่ล่ะจ๊ะ น้องต้าร์  เอ๊ะแต่ สองคนนี้เคยรู้จักกันมาก่อนเหรอ ดีเลย พี่ว่าจะจับเดินแบบคู่กันอยู่พอดีเลย” “รู้จักสิครับ พี่ซันนี่ ก็ใบปอน่ะเป็น ” แล้วกีรตีก็หยุดชะงัก ไม่พูดต่อ สายตาของเขาดูเป็นกังวลเมื่อตวัดมองไปยังหญิงสาวที่นั่งคุยอยู่ด้วยกันในตอนแรก “เป็นอะไรล่ะ  พูดให้จบสิจ๊ะสุดหล่อ” ซันนี่ถามอย่างขัดใจกับท่าทีของเขา “คือ ใบปอเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของผมน่ะครับ  แต่พอจบตรีก็บินไปเรียนต่อโทที่ญี่ปุ่นเลย นี่ก็เพิ่งจะได้เจอกันนี่แหละครับ” “น้องใบปอเพิ่งจบโทกลับมาเหรอคะ  แหม ดูเด็กอยู่เลย  ดีค่ะ โปรไฟล์เลิศแบบนี้ พี่ชอบ เดี๋ยวอยู่นั่งคุยกับต้าร์ไปก่อนนะคะ  พี่ไปดูชุดแป๊บนึง เดี๋ยวมา” “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ หม่ามี้ สวยขึ้นจนจำแทบไม่ได้เลยนะเนี่ย” กีรติ เดินเข้าไปใกล้ปุณณมีและชวนคุยด้วยการเรียกเธอเหมือนที่เคยเรียกสมัยเรียนอยู่มหาวิทยาลัย แม้ว่ามันจะเป็นคำเรียกที่ทำให้เธอรู้สึกปวดแปลบในใจขึ้นมา แต่ อย่างน้อยที่สุดมันก็เคยเป็นความทรงจำดีๆในช่วงเวลาดีๆที่เคยเกิดขึ้น “ลูกต้าร์ก็หล่อขึ้นเหมือนกันแหละ   ได้เป็นพระเอกละครทีวีด้วยนี่  คุณแม่เรายังพูดถึงให้ฟังอยู่บ่อยๆ” ภาพที่หนุ่มสาวทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันอย่างสนิทสนมคุ้นเคยราวกับรู้จักกันมานานนั้น อยู่ในสายตาของสิตางศุ์ที่นั่งมองสลับกับอ่านนิตยสารบนโต๊ะอย่างใช้ความคิด อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญถ้ามีผู้หญิงชื่อ ใบปอ เหมือนกัน ทว่า คงไม่บังเอิญรู้จักกับเพื่อนสมาชิกในวงของฉายะชาติกันทั้งสองคนหรอก  วันก่อนที่ได้คุยกับเอธัชและนรุตม์ สองคนนั้นก็ไม่ได้ปฏิเสธว่ารู้จักกับหญิงสาวที่ชื่อใบปอ  แล้วมาวันนี้ ท่าทางของกีรติก็แสดงออกชัดเจนมากๆ ว่ารู้จักกับหญิงสาวคนนี้มานาน  พอซันนี่ออกมาเรียกปุณณมีให้เข้าไปลองชุดด้านใน สิตางศุ์ก็ลุกขึ้นไปดึงแขนกีรติให้เข้ามานั่งใกล้ๆอีกครั้ง “ผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใครคะ พี่ต้าร์  ทำไมเค้ากับพี่ต้าร์เหมือนสนิทกันมากเลย เรียกกันว่า ลูก กับ หม่ามี้ ด้วย มันหมายความว่าไงคะ” “โห สิตางศุ์ ซักพี่เหมือนเป็นคนกำลังหึงแฟนเลย พี่ไม่ใช่พี่ฉายสุดที่รักของสิตางศุ์นะ อย่าลืมสิ เดี๋ยวคนแถวนี้ก็เข้าใจผิดกันหมดหรอก พี่ยังไม่อยากมีข่าวเป็นมือที่สามของใคร” กีรติตอบปนหัวเราะอย่างอารมณ์ดี  ผิดกับหญิงสาวที่ได้ฟังคำพูดของเขาแล้วก็นิ่งไป สายตาที่มองตอบมีแววเจ็บปวด ผิดหวัง ทว่าอีกฝ่ายก็แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น ไม่อยากรับรู้เหมือนเช่นทุกครั้ง “พี่ต้าร์ไม่ต้องพูดย้ำบ่อยๆก็ได้นะคะ สิตางศุ์ก็รู้ตัวดีค่ะว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน  ตกลงพี่จะบอกได้รึยังว่า ผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใคร เกี่ยวข้องอะไรกับพวกพี่ๆกับวงไลท์บลู บอกมาตามความจริงเถอะค่ะ ” คราวนี้ ชายหนุ่มเป็นฝ่ายขมวดคิ้วด้วยสีหน้าจริงจังขึ้นมาบ้าง  เขาไม่รู้จะตอบคำถามเธอยังไง และที่สำคัญเขาไม่รู้ว่าเธอรู้เรื่องราวของปุณณมีจากฉายะชาติในระดับไหนด้วย  เรื่องราวความสัมพันธ์ในอดีตระหว่างทั้งสองคน ก็มีเพียงเพื่อนๆที่สนิทกันเท่านั้นที่รู้ จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 06:48:08

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 8 ต่อ) “คือ เมื่อกี้ก็น่าจะได้ยินนะ ที่พี่พูดกับพี่ซันนี่ว่าใบปอเป็นเพื่อนตอนเรียนมหาวิทยาลัยน่ะ  สิตางศุ์ยังสงสัยอะไรอีกเหรอ” “แค่เพื่อนเฉยๆเหรอคะ  แล้ว เป็นเพื่อนกับพี่ๆทุกคนในวงเลยรึเปล่า” กีรติเพียงแต่พยักหน้า และยังไม่ทันที่สิตางศุ์จะพูดหรือซักถามอะไรอีก ก็มีเสียงเรียกชื่อหญิงสาวให้เข้าไปลองชุด ชายหนุ่มถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก และก็ยิ้มกว้างอีกครั้งเมื่อเห็นปุณณมีเดินออกมา “แล้ว ต้าร์ยังไม่ไปลองชุดเหรอ” ปุณณมีถาม เมื่อเห็นเขายังนั่งเอกขเนกอ่านนิตยสารฟุตบอลอย่างสบายอารมณ์ “เราลองเสร็จเรียบร้อยเป็นคนแรกเลย นี่ก็รอคุยเรื่องบล็อคกิ้งบนเวทีอยู่  ใบปอเป็นไงบ้าง ตื่นเต้นมั้ย ไปไงมาไงถึงเจอพี่ซันนี่ได้ล่ะ” “ได้รู้จักพี่เค้าผ่านทางนิดาน่ะ  วันนั้นไปทานอาหารเกาหลีที่ตึกที่ทำงานของต้าร์นั่นแหละ  พี่ซันนี่เค้าก็เข้ามานั่งคุยกับนิ แล้วก็ชวนเรามาเดินแบบให้   เราก็ว่างๆอยู่พอดี แล้วก็อยากลองอยู่แล้ว เลยตกลงซะเลย  ยังไงต้าร์ก็ช่วยๆแนะนำหน่อยนะ   เราไม่เคยจริงๆ  ไม่รู้จะรอดรึเปล่า” “รอดสิครับ หม่ามี้ของผม มันไม่ยากเกินความสามารถหรอก  ปกติใบปอก็เป็นคนเดินตัวตรง หลังตรง บุคลิกดีมากอยู่แล้ว ไม่ต้องปรับอะไรมากเลย” “เฮ้อ  เลิกเรียกเราแบบนี้เถอะนะ  ไม่รู้สิ  ตอนนี้ต้าร์ก็น่าจะรู้ว่า ทุกอย่างมันกลายเป็นแค่อดีตที่ผ่านไปแล้ว” “นั่นสินะ   หม่ามี้กับป่าป๊า หย่ากันซะแล้ว ลูกต้าร์ ลูกเอ ลูกรุตม์ กลายเป็นเด็กบ้านแตกกันหมดเลย” ปุณณมียิ้มแบบฝืนๆกับคำพูดติดตลกของเขา  ก่อนจะบอกออกไปว่า “ลูกๆ  ก็กำลังจะได้แม่ใหม่แล้วไง  ไม่ดีเหรอ  แล้วเอกับรุตม์เป็นไงบ้าง ยังไงเราฝากความคิดถึงไปถึงสองคนนั้นด้วยนะ ถ้ามีโอกาสคงจะได้เจอกันบ้าง ” “ยังมีอารมณ์รับมุขได้แบบนี้  แสดงว่าทำใจยอมรับเรื่องของฉายได้แล้วใช่มั้ย” กีรติถามและมองหญิงสาวอย่างเห็นใจ “ไม่ได้ก็ต้องได้นะต้าร์  ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว แค่ไม่เข้าใจอย่างเดียวว่า ทำไมเค้าไม่บอกหรือไม่พูดกับเราตรงๆ  ปล่อยให้เรากลับมาเห็นการ์ดแต่งงานเอง” คนฟังพูดอะไรไม่ออก เขาพอจะเข้าใจและเห็นใจทั้งสองคน จากที่ได้เห็นและเป็นเพื่อนกันมานาน  ความผิดพลาดบนความไม่ตั้งใจของฉายะชาติทำให้เขาต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น โดยที่เขาก็มีหญิงสาวอีกคนที่รักอยู่เต็มหัวใจ  จะให้พูดให้บอกตรงๆ ก็คงทำใจได้ยากเต็มที  กีรติเองก็เป็นอีกคนที่มองความรักของทั้งสองคนครั้งยังเรียนมหาวิทยาลัย ว่าเป็นความรักบนพื้นฐานความเป็นเพื่อนที่ไม่ได้หวือหวาอะไรมากมาย ตรงกันข้ามกลับเรียบง่ายและอบอุ่น จนเขากับนรุตม์และเอธัชยังอดรู้สึกอิจฉาไม่ได้   ช่วงที่พวกเขารวมตัวกันเป็นวงไลท์บลูและต้องอยู่ซ้อมด้วยกันแทบทุกวัน  ก็ได้ปุณณมีนี่แหละที่คอยดูแลเรื่องเสบียง เรื่องอาหารการกิน เพราะเธอไม่ได้ใส่ใจฉายะชาติแค่คนเดียว แต่ยังเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่มาถึงทุกๆคนด้วยความมีน้ำใจ  ในความรู้สึกของเพื่อนๆทุกคนที่ได้รู้จักกับเธอ ต่างก็รู้สึกไม่ต่างกันว่า เธอเป็นคนน่ารัก เข้ากับทุกคนได้ง่าย  และเป็นที่รักของเพื่อนๆได้ไม่ยากนัก  ด้วยความที่สนิทสนมกับเพื่อนทุกคนในวงดนตรีมาโดยตลอดตั้งแต่ตอนเรียนปี 1  เธอกับฉายะชาติเลยถูกเพื่อนๆแกล้งเรียกแบบล้อเลียนว่าเหมือนเป็นพ่อกับแม่ที่ต้องคอยดูแลลูกชายซนๆทั้งสามอย่างพวกเขา ซึ่งทั้งคู่ก็รับมุกแบบขำๆ ตามพวกเขาไปด้วยอย่างเห็นเป็นเรื่องตลก  ไม่เคยโกรธเคืองหรือถือสาอะไร “ฉายคงมีเหตุผลของฉายน่ะ  และเค้าก็คงอยากจะอธิบายเรื่องนี้กับใบปอด้วยตัวเองอยู่แล้วล่ะ  เราก็ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน ช่วงที่ใบปอไปเรียนต่อใหม่ๆ ฉายมันเหงามากเลยนะ ไม่มีชีวิตชีวาเลย ก็อยู่ใกล้กันตลอดไม่เคยห่างกันเลยนี่  พอมีคนอื่นๆเข้ามา ” “ก็เลยหวั่นไหว  งั้นเหรอ  ต้าร์กำลังจะบอกเราแบบนี้ใช่มั้ย” ปุณณมีพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดและผิดหวังกับเหตุผลที่กีรติพยายามจะแก้ตัวแทนเพื่อนเหลือเกิน “เราว่า เราคงพูดมากเกินไปแล้วล่ะ   เรื่องแบบนี้ควรเป็นเรื่องที่คนสองคนควรจะพูดคุยทำความเข้าใจกันเองดีกว่า” ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบกันไปครู่หนึ่ง แล้วก็มีเสียงเรียกของซันนี่ให้ทั้งสองคนเข้าไปคุยเรื่องบล็อคกิ้งบนเวทีงานแฟชั่นวีคด้านใน บทสนทนาทั้งหมดจึงสิ้นสุดเพียงแค่นั้น ตลอดเวลาที่ซันนี่พูดคุยซักซ้อมคิวการเดินแบบคร่าวๆกับนายแบบนางแบบที่จะเดินแบบให้กับห้องเสื้อซานนาริต้าทุกคนอยู่นั้น ปุณณมีก็อดรู้สึกไม่ได้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งคอยมองมาที่เธออยู่บ่อยๆ  พอจะสบตามองตอบหรือจะยิ้มให้ ก็ถูกมองเมินหรือเสมองไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว เรียกว่าก่อให้เกิดความรู้สึกอึดอัดไม่น้อยเหมือนกัน กับการที่ต้องถูกจ้องมองบ่อยๆแบบนี้ ผ่านไปราวๆหนึ่งชั่วโมงซันนี่ก็บอกขอบคุณและอนุญาตให้ทุกคนกลับบ้านได้ปุณณมีเดินคุยกับกีรติออกมาเป็นสองคนสุดท้าย  และเมื่อออกมาถึงด้านนอกก็ต้องพร้อมใจกันหยุดชะงักโดยอัตโนมัติ เมื่อมองเห็นชายหนุ่มที่สิตางศุ์เดินเข้าไปคล้องแขนทักทายอย่างสนิทสนม  ดูเหมือนว่าตัวเขาก็นิ่งชะงักไปและมีอาการไม่แตกต่างกันมากนัก “ต้าร์ไม่ได้เอารถมาใช่ป่ะ  เรากำลังคิดว่าจะไปหานิดาพอดีเลย งั้นไปด้วยกันนะ” ปุณณมีหันมาชวนกีรติและไม่คิดจะสนใจฉายะชาติกับสิตางศุ์อีก  กีรติมองสบตาเพื่อนสลับกับหันมามองหญิงสาวข้างๆอย่างหนักใจ   ขณะที่สิตางศุ์ก็ลอบสังเกตุท่าทีและปฏิกิริยาของทุกคนอย่างสงสัย  สายตาที่ฉายะชาติมองไปทางปุณณมีมันบ่งบอกชัดเจนว่าเขาต้องรู้จักกับเธอมาก่อนแน่ๆ  แต่ทำไมต้องทำเป็นเหมือนคนไม่รู้จักกันด้วย ไม่แม้แต่จะพูดหรือทักทายกันสักคำด้วยซ้ำ   “ถ้าจะมองเค้าสองคนแบบตาแทบไม่กระพริบขนาดนี้  พี่ฉายก็ตามเค้าไปเลยสิคะ” หญิงสาวอดที่จะพูดประชดประชันไม่ได้ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มคนรักยังคงมองตาม สองคนที่เพิ่งเดินออกจากร้านไปราวกับถูกมนต์สะกดไม่ให้ละสายตา “คิดว่าพี่ไม่อยากไปเหรอ” เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย โดยไม่ยอมละสายตาจากภาพที่กำลังมองเลย สิตางศุ์ปล่อยมือที่จับแขนเขาไว้อย่างโกรธๆ แล้วคว้ากระเป๋าสะพายที่วางอยู่บนโซฟาเดินหนีไปอีกทางในทันที   ชายหนุ่มเหมือนเริ่มจะรู้สึกตัว มองหันซ้ายหันขวาอย่างลังเลสับสน และในที่สุดเขาก็เลือกที่จะเดินไปทางขวามือตามเสียงเรียกร้องในใจของตนเอง ฉายะชาติตามมาถึงอาคารซึ่งเป็นที่ทำงานของเขา ก็ไม่พบปุณณมีแล้ว เจอเพียงกีรติที่กำลังยืนพูดคุยถ่ายรูปกับแฟนคลับอยู่บริเวณหน้าลิฟท์ เขาเดาว่าหญิงสาวคงขึ้นไปหานิดาเพื่อนสนิทแล้ว จึงหยุดยืนรอจนบรรดาแฟนคลับเลิกขอถ่ายรูปและแยกจากกีรติไปแล้ว ก็ไม่รอช้ารีบตรงเข้าไปหาเพื่อนทันที “อ้าว ฉาย แกไม่ได้ไปกับน้องสิตางศุ์หรอกเหรอ” “ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี  แกคิดจะทำอะไรอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ “ กีรติขมวดคิ้วมองเพื่อนเหมือนไม่ค่อยเข้าใจในตอนแรก แต่ครู่หนึ่งเขาก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดี “แล้วไงวะ  ถ้าแกหมายถึงเรื่องใบปอนะ ตอนนี้ฉันจะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับแกแล้วฉาย แกลืมไปแล้วเหรอว่าอีกไม่กี่วันแกก็จะแต่งงานมีครอบครัวแล้ว สนใจแต่เรื่องของว่าที่เจ้าสาวแกดีกว่านะ” ฉายะชาติกำหมัดแน่นอย่างพยายามสะกดอารมณ์ที่เริ่มเดือดพล่านขึ้นมา “แกรอเวลานี้มาตลอดเลยสินะ  รอที่จะเห็นฉันกับคุณใบปอต้องจบลงแบบนี้ เพื่อจะได้เป็นโอกาสของแกใช่มั้ยล่ะ คนเป็นเพื่อนกันเค้าทำกันแบบนี้เหรอวะ” “นี่ ฉาย ฉันว่าแกน่าจะทำใจยอมรับความจริงได้แล้วนะ  ตอนนี้แกไม่มีสิทธิ์ในตัวใบปอแล้ว ที่แกกำลังเป็นอยู่เนี่ย เค้าเรียกว่า หวงก้าง รู้ตัวมั้ยเพื่อน” กีรติพูดพลางยิ้มเยาะอย่างไม่รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจอะไร ตรงกันข้ามในแววตาของเขาดูสะใจกับอาการของฉายะชาติอยู่ไม่น้อย  แล้วเสียงสัญญาณของลิฟท์ดังขึ้นมา เขาจึงเดินหนีเข้าไปในลิฟท์หน้าตาเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย  ฉายะชาติยังยืนกำมือแน่นมองจนประตูลิฟท์ปิดแล้วก็ยังไม่ขยับเขยื้อนไปไหน “แกต้องคอยระวังใบปอไว้ดีๆนะฉาย  รู้สึกว่าแถวๆนี้จะมีคนรอเสียบอยู่” คำพูดที่เหมือนเป็นการหยอกล้อกันในกลุ่มเพื่อนเมื่อวันวาน ยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำของฉายะชาติ  ไม่ต้องบอกก็พอจะเดาได้ว่าตอนนั้น ที่นรุตม์พูดหมายถึงใคร จากที่คิดว่าแค่แซวกันเล่นๆ  แต่หลายครั้งทั้งคำพูดและการกระทำของกีรติที่มีต่อปุณณมี ก็ทำให้เขาเก็บไปคิดมากได้เสมอ เขาไม่เคยไม่เชื่อใจหญิงสาวที่รักและผูกพันกันมานาน  แต่คนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิท ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาต่างหากที่ทำให้เขาต้องคอยระแวง อยู่ลึกๆในใจมาตลอด ”ก็ใบปอทั้งน่ารัก ทั้งนิสัยดี ใครได้อยู่ใกล้ๆ แล้วจะมีความรู้สึกดีๆด้วยก็ไม่เห็นแปลก แกน่าจะดีใจนะฉาย คนเค้าอิจฉาตาร้อนในความโชคดีของแกกันเยอะแยะ ยังไงก็อย่าปล่อยให้หลุดมือไปล่ะ” ยิ่งคิดถึง ฉายะชาติก็ยิ่งปรารถนาจะย้อนเวลากลับไปหาความสุขและช่วงเวลาดีๆนั้นอีกเหลือเกิน มองไปรอบตัว หลายคนมีชีวิตเพื่อปัจจุบันและอนาคตอันสดใส ช่างตรงกันข้ามกับเขาที่ได้แต่โหยหาความสุขในอดีตที่เริ่มจะเลือนลางลงไปทุกที .. จบตอนที่ 8 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 06:48:57

ความคิดเห็นที่ 3 อรุณสวัสดิ์เช้าวันอังคารค่ะทุกๆคน  ^^ ตอบกระทู้ตอนที่แล้ว อืม มาถึงตอนนี้ก็ขอเชียร์นายตุลเหมือนคุณรักษ์ด้วยคน นายตุลย์นี่ดีทุกอย่าง เสียอย่างเดียวไม่ค่อยแคร์ความรู้สึกของสาว  เลยไม่รู้จะเชียร์ขึ้นไหม เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก<<< จริงๆแล้วอาจจะแคร์แต่แสดงออกแบบตรงกันข้ามก็ได้นะคะ- -' ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) มาแล้วค่า แต่ยังอ่านไม่ทัน เดี๋ยวขอไปตามเก็บตอนเก่าๆ ก่อนนะคะ พอดีว่าช่วงนี้ยุ่งมากกกกกกกกกกกกค่ะ นิยงนิยายตัวเองก็ไม่ได้เขียนเหมือนกัน ไปตามอ่านมาจนครบแล้วค่ะ ตุลย์เป็นพระเอก แน่เลย เชียร์ตุลย์ค่ะ ส่วนฉายพลาดไปแล้วก็ อยู่กับสิตางค์ไปเหอะเนอะ จากคุณ : นารีจำศีล <<< ดีใจนะคะที่มาติดตามอ่านอยู่ ^^ ยังไงก็คอยลุ้นกันนะคะว่าตุลจะเป็นพระเอกตัวจริงรึเปล่า  ขอบคุณมากๆค่ะ ไปยุ่งกับศิตางศุ์ซ้ำอีก แห้วไปเถอะ เชียร์พี่ตุลย์ค่า จากคุณ : scottie <<< พี่ตุลจะสมหวังมั้ยนะ คนอ่านเชียร์กันเยอะเลย>< ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) ฝนตกเลยแหละ >< จากคุณ : :::อาราเร่:::  <<<ต้องร้องเพลงนี้ซะแล้ว ..อดทนเวลาที่ฝนพรำ.. 55+ ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ ^^ ตอนแรกก็เชียร์ให้ตุลเป็นพระเอกนะคะ แต่คิดไปคิดมา กลับนึกอยากให้เรื่องนี้ จบแบบใบปอไม่ต้องคู่ใครทั้งนั้น ประมาณว่ารักระหว่างฉายกับใบปอ เป็นแค่ความทรงจำอะไรทำนองนั้น ใจร้ายไปป่ะ เหอๆ จากคุณ : makokchor <<< ใจร้ายกับใบปอมากค่ะ 55+  ให้โอกาสใบปอได้พบกับรักแท้เถอะนะึึึคะ  ><   ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ  ^^ ถ้าพี่ตุลเป็นพระเอกนี่ต้องเป็นประเภทพระเอกซึนแน่เลยครับ ฮ่าๆ ปล.เกือบลืมเลยว่าจะถามชื่อนางเอกแปลว่าอะไรเหรอครับชื่อเพราะแบบแปลกๆดี จากคุณ : trenah<<< ฮ่า ขำพระเอกซึน ดีไม่ดีนางเอกก็จะซึนด้วยอีกคนน่ะสิคะ= = ชื่อ ปุณณมีื มีที่มาจาก คำว่า วิสาขบูชาปุณณมี น่ะค่ะ พอดีมีคนใกล้ตัวชื่อนี้เหมือนกันเลยขอยืมมาใช้ เพราะเห็นว่าเพราะแบบแปลกๆนี่แหละ  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ^^ ** ขอบคุณกิฟท์จาก คุณMnemosyne, แก้วกังไส, ลูนาติก, Friday Story, นารีจำศีล, makokchor, :::อาราเร่:::, trenah และคุณravio  ด้วยค่ะ พบกันใหม่ตอนถัดไปนะคะ  ;)) จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 07:05:09

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านต่อคร้าบบ ตอนใบปอกับฉายเป็นแฟนกันท่าทางจะน่ารักดีฉายไม่่น่าพลาดเลย จากคุณ : trenah เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 12:16:18

ความคิดเห็นที่ 5 เพลงหวานวันวาร กลายเป็นเพลงเศร้าวันนี้ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 17:20:45

ความคิดเห็นที่ 6 พี่ตุลแสดงความห่วงใยนิดนึง โอปะ ไม่งั้นอดนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 19:43:29

ความคิดเห็นที่ 7 หวงก้างขนาดนี้..งานแต่งจะรอดมั๊ยเนี่ย จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 20:39:05

ความคิดเห็นที่ 8 น่าจะเป็น เคมีบำบัด มากกว่านะคะ โดยส่วนใหญ่ จะเรียกย่อๆ กันว่า คีโม กะพริบ การกระทำของฉายไม่เรียกว่าหวงก้างอย่างเดียวหรอกค่ะ เรียกว่า พาล แล้วก็เห็นแก่ตัวด้วยอ่ะ ตัวเองทำผิดเอง พลาดเอง แต่ดันต่อว่าเพื่อน แบบนี้ปลดค่ะ ปลดจากการเป็นพระเอกสถานเดียว จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 21:25:36