ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 1...หนี.. ม่านหนาถูกรูดเปิด..แสงสว่างอันอบอุ่นส่องสว่างเจิดจ้าขับไล่ความมืดมิดของราตรีกาลอันยาวนาน..นานแค่ไหนก็ไม่อาจจะหยั่งรู้...เตียงใหญ่กลางห้องผ้าโปร่งบางพลิ้วพัดตามแรงลมที่พรูเข้ามาทางหน้าต่างบานสูง มืออวบอูมรูดผ้าโปร่งนั้นรวบผูกไว้เสาแต่ละข้าง.. ร่างเล็กดูกระจ้อยร่อยเหลือเกินเมื่ออยู่บนที่นอนหนานุ่ม ใบหน้าหวานละมุน เส้นสีน้ำตาลอมทองกระจายแผ่อยู่บนหมอนนุ่ม เปลือกตาค่อย ๆ คลี่เปิดขึ้น ขนตายาวงอนกระพริบดังปีกผีเสื้อ ดวงตาสีน้ำตาลอมทอง วาววับราวลูกแก้ว มองใบหน้าอวบอูมสีชมพูจัด “ท่านหญิงฟอร์เทีย..ตื่นเถิดเจ้าค่ะ” ใบหน้าเรียวมีสีหน้างุนงง ความทรงจำหลั่งใหลเข้ามาเติมเต็มความว่างเปล่าในหัว....เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ชายร่างหนาที่อุ้มเธอออกจากสถานที่แห่งนั้น มีการต่อสู้ ...แล้วเธอก็อยู่บนหลังม้าควบผ่านป่าทึบ..ฝ่าความมืดอันหนาวเหน็บ  ความทรงจำมันสิ้นสุดตรงนั้น  แล้วก่อนหน้านั้นล่ะ...ยังชื่อที่เหมือนจะคุ้น...แต่ก็ยังลังเลที่จะยอมรับว่า “ฟอร์เทีย” คือชื่อของเธอ หญิงรับใช้ ตลบผ้าห่มเหมือนเชื้อเชิญให้เธอลุกขึ้น...หญิงสาวค่อย ๆ ขยับกายวาดขาเรียวเล็กลงจากเตียงอันอบอุ่น..แม้ในหัวจะเต็มไปด้วยคำถามมากมาย แต่ใครจะช่วยตอบคำถาม..ร่างบอบบาง ยืนบนพรมหนานุ่มเท้า ตากลมโต ก้มลงมองดูร่างกายของตนเอง..มือเรียวแตะสัมผัสเสื้อตัวยาวคลุมเข่า เนื้อผ้านุ่มนวลกับผิวจนรู้สึกได้ถึงความนุ่มสบาย “เชิญทางนี้เจ้าค่ะ..” เท้าเรียวก้าวตามหญิงรับใช้ไปช้า ๆ  ดูเหมือนอาการไร้เรี่ยวแรงก่อนหน้าจะปลาศไปสิ้น...หญิงรับใช้ช่วยเปลื้องเสื้อคลุมไปพับวางไว้ และช่วยประคองร่างบางลงไปยังอ่างน้ำหินอ่อนที่ฝังอยู่กลางห้อง น้ำอุ่นกำลังดีสีขาวขุ่นกลิ่นหอมสดชื่นอบอวล มืออวบอูมช่วยอาบน้ำให้เธอจนสะอาดหมดจด..ราวกับเธอเป็นเด็กเล็ก ๆ เสื้อผ้าชุดที่หญิงรับใช้ช่วยแต่งตัวให้ สีฟ้าสดใส ตัวเสื้อสีขาวคอปาดแขนยาวจรดข้อมือ ชายเสื้อยาวกรอมเท้า เกลียวไหมสีทองรัดรอบเอวบางทิ้งชายพู่ดูสวยงาม เนื้อผ้านุ่มนวลไม่ระคายผิวเลยสักนิด ประตูไม้หนาถูกผลักเปิดออก เท้าเรียวสวมรองเท้าผ้าไหมยาวถึงหัวเข่า ผูกกระชับด้วยเส้นไหมสีขาวยึดตรึงไว้กระชับกับท่อนขาเรียว.. หญิงรับใช้ที่ช่วยเธอตั้งแต่ตื่นจนถึงตอนนี้ หากเธอคงไม่ค่อยช่างพูดกระมัง  สิ่งที่พูดเป็นการแนะนำให้เธอทำนั่นนี่ เหมือนมารดาสั่งบุตรกระนั้น ทางเดินกว้างทอดยาว ระเบียงกว้าง  ประตูที่ปิดสนิทอยู่หลายบานตามระหว่างทางเดินจากตรงนี้ อากาศในยามเช้าสดชื่น ไอหมอกจางหายไปกับแสงแดดอุ่น  ขาเรียวเดินไปตามระเบียงยาว จนไปสุดทางเดินที่มองเห็นแมกไม้   ระเบียงด้านนี้ มองลงไปเห็นสวนสวยงาม แต่ค่อนข้างเก่าและรกเรื้อ เหมือนไม่ได้รับการดูแลมานานแล้ว จากข้างบนมองเห็นอ่างน้ำพุขนาดใหญ่ หยดน้ำที่พวยพุ่งเป็นฝอยท่ามกลางแดดอุ่นในตอนเช้า “ท่านหญิง..มาอยู่ตรงนี้เอง..” หญิงคนเดิมยืนค้อมกายอยู่ใกล้ๆ นิ้วเรียวชี้ไปที่ข้างล่าง....หญิงรับใช้ ชะโงกหน้าลงไปดูตามอาการที่เห็น..ลานฝึกซ้อมภายในสวน “อ๋อ..เหล่าทหารองครักษ์ของเจ้าชายฮาร์รันเจ้าค่ะท่านหญิง..คงกำลังฝึกซ้อมกัน..ท่านหญิงเชิญทางนี้ดีกว่าเจ้าค่ะ ในครัวเตรียมเครื่องเช้าไว้เรียบร้อยแล้ว..” หญิงสาวรู้สึกถึงความหิวโหยที่ร่างกายส่งสัญญาณเตือน ขาเรียวเดินตามหญิงรับใช้ไปตามทางเดินยาว ๆ อีกครั้งหากครั้งนี้ นางเดินลงบันไดวนไปข้างล่าง..ห้องรับประทานอาหาร เหมือนจะจุคนได้สักร้อยกระมัง ดูเธอกระจ้อยร่อยไปเลยเมื่อยืนเคว้งคว้างอยู่กลางห้อง โต๊ะไม้สีดำเป็นมันวับ มันใหญ่เหมือนจะนั่งกินได้สัก 50 คน เก้าอี้พนักสูง วางเรียงสองข้างบุด้วยผ้าไหมสีน้ำเงิน ปักดิ้นทองเป็นลวดลายเถาไม้อ่อนช้อยงดงาม  อาหารหลากชนิดส่งกลิ่นยั่วยวนความหิวโหยในกระเพาะ.. คนรับใช้ชาย หญิงที่ยืนอยู่ รอบ ๆ ห้องโค้งคำนับให้เธอ เมื่อเธอนั่งลงเรียบร้อย ต่างก็ผลัดกันเข้ามาดูแลบริการให้เธอรับประทานอาหารจนอิ่มหนำ....   สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจก็คือ นับแต่ถูกพาตัวมาที่นี่ ก็ไม่มีใครสักคนที่พอจะพูดคุยสอบถาม  เธอไม่รู้ว่า  เธอคือใคร? และที่นี่คือที่ไหนกัน ? สองวันมาแล้วที่เป็นแบบเดิม ๆ ในทุกวัน...หญิงสาวถอนหายใจ ตากลมใส มองผ่านม่านโปร่งที่คลุมเตียง ข้างนอกยังไม่สว่าง ขาเรียววาดลงจากเตียง  วันนี้เหมือนว่าเธอเคลื่อนไหวได้จนรู้สึกถึงความการทรงตัวแต่ละก้าวมั่นคงมากยิ่งขึ้น ..น้ำค้างบนพื้นหญ้ายังคงชุ่มน้ำค้าง แสงสว่างเรื่อเรืองเริ่มกระจายเป็นเส้นบาง ๆ ที่ริมขอบฟ้าแสนไกล หญิงสาวเดินมาถึงลานที่เคยเห็น ชายฉกรรจ์หลายสิบคน ฝึกซ้อมดาบกันในทุกเช้า  วันนี้ยังไม่เห็นมีใครสักคน ปราสาทหลังใหญ่ดูทมึนน่าเกรงขามมีแสงวับแวมของคบไฟที่ปักอยู่ตามกำแพง เรียงรายระหว่างทางเดิน หญิงสาวหันรีหันขวางเหมือนคนไม่รู้ทิศทาง แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัว “ท่านมาเดินอะไรแถวนี้”  เสียงห้าวทุ้มดังมาจากใต้ต้นไม้ใหญ่ มองเห็นเงาของร่างสูงที่ยืนสงบอยู่ภายใต้ร่มไม้นั้น   แม้น้ำเสียงจะติดดุดัน หากทว่าหญิงสาวมิได้หวาดกลัวในน้ำเสียงนั้นแม้แต่น้อย   บุรุษผู้เป็นเจ้าของเสียงปรากฏกายออกมาจากใต้ร่มไม้ใหญ่..หากก็ยังรักษาระยะห่างหลายก้าว “ท่านหญิงไม่ควรออกมาเดินเพ่นพ่าน..” เสียงคล้ายตำหนิ แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 54 15:13:48 แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 54 15:09:39 จากคุณ : wynterblue เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 15:05:55

ความคิดเห็นที่ 2 “เหตุใดจึงไม่ควร..” เสียงที่เปล่งออกมาจากคอเรียวระหง เป็นเสียงกังวานใส นุ่มนวล จนเจ้าตัวเองรู้สึก..นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินเสียงตัวเอง...ชัดเจน “มันเป็นคำสั่ง”   “ใครกัน...” ชายหนุ่มไม่ตอบคำถาม  หากหญิงสาวได้ยินเสียงถอนหายใจหนัก จากอกแข็งแกร่ง เหมือนกับรำคาญ หงุดหงิดกระนั้น “ท่านกลับขึ้นไปข้างบนเถิด”   หญิงสาวขัดใจ เกือบทำอาการที่เรียกว่า กระทืบเท้า หากยังดื้อดึงที่จะไม่ยอมทำตามคำสั่งนั้นสักนิด “ทำไมข้าต้องไป..ที่นี่คือที่ไหนกัน” หญิงสาวสืบเท้าเข้าไปใกล้ร่างสูงที่ยังยืนนิ่งราวกับรูปปั้น “ท่านเป็นคนพาข้ามาที่นี่ใช่หรือไม่” หญิงสาวตั้งคำถาม “ข้ามิได้มีหน้าที่มาตอบคำถามท่านหญิง...กลับขึ้นปราสาทไปเถิด ซาร์มีย์จะคอยดูแลให้ความปลอดภัยท่านที่นั่น..อย่าให้เขาต้องลำบากใจ กับความดื้อดึงของท่านเลย” หญิงสาวหน้าร้อนซู่...แม้จะไม่มีความทรงจำแต่ ความทรงจำใหม่ที่เพิ่งได้รับ คือการตำหนิอย่างร้ายกาจ อาการที่แสดงออกก็คือ กระทืบเท้าโครม ๆ มือเรียวกำแน่นอยู่สองข้างกาย ใบหน้าแดงสลับขาว ตากลมใสมีแวว โกรธขึ้งจนเห็นได้ชัด “ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าข้าจะรู้ในสิ่งที่ข้าควรจะรู้” เสียงที่เปล่งออกมาสูงกว่าปกติ แสดงถึงอารมณ์ที่พร้อมจะกระโจนใส่อีกฝ่ายอย่างไม่กลัวเกรงขนาดของร่างกายสักนิด ร่างสูงโปร่งในเงามืด ก้าวออกมา แสงจากคบไฟที่ปักอยู่รอบสวน ทำให้มองเห็นใบหน้าคมคาย เรียวเสลา หญิงสาวจ้องมองอีกฝ่าย อายุคงรุ่นราวคราวเดียวกัน  ใบหน้านั้นไม่มีรอยยิ้ม ติดจะเรียบนิ่ง ดูเคร่งขรึม ไม่มีรอยยิ้ม หรืออาจจะไม่เคยยิ้มเลยด้วยซ้ำ “ท่านชื่ออะไรหรือ....ข้าชื่อ..ชื่อ..” หญิงสาวลังเลที่จะยอมรับชื่อที่ใครบางคนเรียกเธอในคืนที่สับสน... “ท่านหญิงฟอร์เทีย..”  ริมฝีปากสีสด เอ่ยออกมาช้า ๆ “นั่นคือชื่อ..ของข้า...จริงหรือ” “ไม่ผิดหรอก... ท่านหญิงฟอร์เทีย..” จากคุณ : wynterblue เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 15:11:38

ความคิดเห็นที่ 3 “ข้า..ข้า..ไม่รู้....นั่นคือชื่อของข้า..แล้วข้ามาจากไหน”   หญิงสาวทำท่าเหมือนจะร้องไห้..ความหวาดกลัวไม่อาจซุกซ่อนในแววตาคู่สวยนั้นเลย ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะเอ่ยอะไรออกมา เสียงฝีเท้าม้า เสียงโห่ร้องตะโกนเอ็ดอึงภายในปราสาท เปลวไฟที่ลุกโชนเป็นสีส้มดูน่ากลัว..ผู้คนกรีดร้องโหยหวน...หญิงสาวได้แต่ยืนตัวแข็ง ตาเบิ่งกว้าง นั่นมันเกิดอะไรขึ้นอีกหรือ ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เงาดำถืออาวุธขาววับฟาดฟันไปที่ร่าง ของคนรับใช้ ชายหญิงที่วิ่งสับสนอลม่าน ราวมดแตกรัง  หลายคนวิ่งหนีมาทางนี้ ร่างสูงโปร่งพุ่งตัวเข้ารวบร่างเล็กบางกลิ้งตัวหลบที่อ่างน้ำพุขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางสนาม  เสียงธนูหลายสิบดอกปักที่สนามหญ้าตรงจุดที่ทั้งสองยืนสนทนากันเมื่อสักครู่ หญิงสาวผงกหัวขึ้นมองไปยังตัวปราสาทไฟลุกไหม้จนสว่างไสวไปทั่ว หญิงรับใช้ที่เคยปรนนิบัติเธอในทุกเช้า กำลังวิ่งมากับนายทหารหนุ่ม6-7 คน รวมทั้งคนรับใช้คนอื่นที่เธอคุ้นหน้า แต่นักรบผู้บุกรุกหลายสิบคนก็กรูตามมา ใบดาบใหญ่ขาววับฟาดฟัน คนเหล่านั้น...เสียงกรีดร้อง ท่ามกลางเลือดที่สาดกระจายไปทั่วบริเวณ มือเรียวยกขึ้นปิดปากสกัดกั้นเสียงร้องของตัวเอง ดวงตากลมใสมีน้ำเอ่อคลอ...แม้ไม่เคยรู้จัก หากหญิงนั้นก็ดูแลเธออย่างดี “คุ้มครองท่านหญิง..หนีไปเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มมองเห็นเพื่อนกำลังจนมุม ร่างโปร่งกำลังจะพุ่งออกไปช่วย หากทว่า คำสั่งคือคำสั่ง เขาหันกลับมามองร่างเล็กบาง  มือเรียวแข็งแรงโอบรอบเอวเล็ก กระซิบอย่างร้อนรน “เราต้องไปเดี๋ยวนี้...ท่านหญิง” มือแข็งแรงกำข้อมือบอบบาง...หลีกเร้นกายลัดเลาะไปตามความรกทึบของหมู่ไม้ ชายหนุ่มตรงไปยังคอกม้า ไม่ช้าอาชาพ่วงพีก็พาทั้งสองพุ่งทะยานไปในความสลัวรางลึกเข้าไปในป่าทึบ...   อีกหนึ่งความทรงจำใหม่ที่โหดร้าย..ร่างบอบบางซุกกับอกกว้างราวกับจะอาศัยเป็นที่ปกป้องคุ้มครอง คนที่แม้แต่ชื่อก็ยังไม่รู้จัก... จากคุณ : wynterblue เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 15:12:52

ความคิดเห็นที่ 4 ภูต จากคุณ : น.ส.สแตนเลส เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 16:36:26

ความคิดเห็นที่ 5 ตามมาอ่านค่ะ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 54 13:31:01