PANTIP.COM : W10915652 พันธะแห่งรัก บทนำ (โรแมนติกพ่อแง่:-)อน) [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 3

ตอนที่ 1

“โอ๊ย!!!” เสียงร้องดังลั่นหลังจากก้อนหินเล็กๆ ถูกขว้างออกไป

“เฮ้ย!! โดนแล้ว” เสียงพูดเบาๆออกมาจากริมฝีปากบางๆ ของผู้ที่ขว้าง หลังจากปล่อยก้อนหินออกจากมือไปเธอก็มุดตัวลงมายังกอไม้ต้นใหญ่เพื่อพรางตา

ชายหนุ่มที่โดนขว้างยกมือขึ้นมาลูบหัวตัวเอง พร้อมทั้งส่งเสียง “ใคร!! ใครขว้าง ออกมาเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้ออกมาไง!!” ชายหนุ่มตวาดพร้อมกับทำท่าทางโมโห เขาส่ายตามองไปรอบๆบริเวณเพื่อมองหาตัวคนขว้าง ไม่เพียงมองหาอย่างเดียวแต่เขากลับค่อยๆ สืบเท้าให้เบาที่สุดหลังจากมองเห็นกอไม้ใหญ่ที่มีหางของสุนัขโผล่ออกมา

ขณะเดียวกันหญิงสาวที่หลบตัวลีบอยู่ที่หลังกอไม้ก็พยายามทำตัวให้นิ่งที่สุดเธอขยับหมวกแก็ปที่สวมอยู่ให้กระชับขึ้น พร้อมกับพยักหน้าให้ สุนัขตัวเล็กที่เธอเลี้ยงไว้อยู่นิ่งๆ แต่มันกลับยิ่งส่ายหางไปมาเหมือนต้องการจะเล่นกับเจ้านายของมัน เธอจึงตัดสินใจเอื้อมมือไปจับตัวมันเพื่อให้เข้ามาหลบอยู่ใกล้ๆกับเธอ แต่จังหวะที่เธอเอื้อมมือออกมายังไม่ทันที่จะถึงตัวสุนัขของเธอ ก็มีมือใหญ่ๆมาคว้าตัวมันไปก่อน

“เฮ้ย!” หญิงสาวอุทานออกมาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองสุนัของตัวเองที่ขณะนี้มันอยู่ในมือของชายหนุ่มที่เธอพึ่งจะขว้างก้อนหินใส่เขานั่นเอง เธอเด้งตัวขึ้นมาทันทีด้วยความตกใจ และการเผชิญหน้าของเขากับเธอก็เริ่มขึ้น

รัตติกาล ทำหน้าเหมือนกับอยากจะหยุดหายใจ หลังจากเห็นสีหน้าและแววตาของชายหนุ่มชัดๆ ดูแล้วเขาคงจะโมโหมากทีเดียว แต่ คนอยากรัตติกาลซะอย่าง ไม่มีทางที่จะแสดงอาการให้ใครรู้ได้ เธอมองจ้องเขาเหมือนกับที่เขาจ้องมองมายังเธอ

“หมา ของเธอเหรอ..” เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่สายตาที่ส่งมามันมีแววโมโหร่วมอยู่ด้วย

“ใช่ เอาคืนมาสิ” เธอพูดพร้อมกับยื่นมือออกไปเพื่อจะแย่งสุนัขมาจากเขา แต่เขากลับดึงมือที่อุ้มสุนัขเข้าหาตัวเพื่อไม่ให้เธอแย่งมันไปได้

“ยัง บอกมาก่อน เธอเป็นคนขว้างก้อนหินใส่ฉันใช่มั้ย!” เขาถามเธอด้วยท่าทางเอาเรื่อง

“ใช่” เธอเชิดหน้าตอบเขาพร้อมกับจ้องตอบด้วยสายตาเอาเรื่องเช่นกัน

“แล้วเธอขว้างฉันทำไม ห๊ะ!” ชายหนุ่มตวาดใส่เธอด้วยอาการโมโห

“ก็ ฉันนึกว่าขโมยนิ” เธอตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่เบาลงแต่ตาก็ยังจ้องเขาอยู่ “เอาหมาฉันคืนมา” เธอลอยหน้าพูดพร้อมกับยื่นมือไปคว้า แต่เขาก็ยังไม่ยอมให้เธอเอาตัวมันไปได้

“ฉันเนี่ยนะขโมย เธอดูยังไง” ชายหนุ่มถามเธอพร้อมกับมองเธอแบบคาดคั้นจะเอาคำตอบ “เธอ ไม่รู้เหรอ ว่าฉันเป็นใคร”

“ไม่รู้” เธอปดเขา ทำไมเธอจะไม่รู้ละ ว่าเขาเป็นใครในเมื่อรูปของเขาติดอยู่ที่ผนังบ้านคุณยายรูปเบ้อเร่อ

“เธอแน่ใจนะ ว่าเธอไม่รู้จักฉัน” เขาพูดพร้อมกับยื่นหน้ามามองเธอเหมือนกับจะจับผิด พร้อมกับกวาดตามองหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาเหยียดๆ ชายหนุ่มเห็นหน้าเธอไม่ชัดเท่าไหร่เพราะหมวกแก๊ปที่เธอสวมใส่ไว้แทบจะปิดซ่อนดวงตาและใบหน้าของเธอไว้จนเกือบมิด ก่อนจะพูดต่อ“เธอละเป็นใคร ห๊ะ!”

รัตติกาลหญิงสาวรูปร่างบอบบางแต่งกายด้วยกางเกงยีนส์ขายาวสีมอๆกับเสื้อเชิ้ตตัวโครงขยับหมวกที่สวมอยู่นิดนึงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยท่าทางเชิดๆ หยิ่งๆ โดยไม่กล่าวอะไร จนทำให้ชายหนุ่มต้องถามย้ำอีกครั้งหนึ่ง แล้วเขายังบังคับให้เธอขอโทษเขาอีก

“แล้วทำไมฉันต้องขอโทษ” รัตติกาลยังพูดไม่ทันจบเสียงเจ้าทองหยอดก็ดังขึ้น มันเห่าเสียงดังอยู่ตลอดเวลา จนทำให้เธอต้องส่งเสียงเกือบตวาดออกไป “นี่คุณ จับมันเบาๆ หน่อยสิ”

ชายหนุ่มก้มลงมองที่สุนัขพันธ์เล็กที่อยู่ในมือเขาพร้อมกับทำหน้าเจ้าเล่ห์ก่อนจะพูด “ทำไม ฉันจะจับมันแรงๆ จนกว่าเธอจะขอโทษและบอกว่าเธอเป็นใคร” พูดจบเขาก็ยกสุนัขขึ้นมาและทำท่าจะบีบตัวมัน หญิงสาวเห็นดังนั้นจึงรีบเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงกระชาก “ขอโทษ ปล่อยหมาฉันได้รึยัง”

“ยัง ถ้าเธอขอโทษแบบนี้ ฉัน” เขาพูดแค่นั้นก็ทำท่าจะบีบเจ้าทองหยอดอีก แต่คราวนี้เธอไม่พูดอะไรนอกจากกระโดดเข้าไปตระครุบตัวเจ้าทองหยอด เพื่อแย่งมันมาแต่เขาไวกว่า ชายหนุ่มดึงเจ้าทองหยอดเข้ามาแนบไว้กับตัว พร้อมกับเบี่ยงตัวหลบไปมาเพื่อไม่ให้เธอแย่งมันไปได้ รัตติกาลเองด้วยความลืมตัว เธอพยายามยื้อแย่งและตามติดตัวชายหนุ่มจนแทบจะกอดเขาเลย แต่เขาก็ไม่ยอมง่ายๆเช่นกัน เขายกมือที่อุ้มหมาให้สูงขึ้นจนเธอไม่สามารถเอื้อมถึง แต่เธอก็พยายามเอื้อมมือไขว่คว้า ทั้งเสียงเห่าเจ้าทองหยอด และเสียงเถียงกันไปมา ดังไปทั่วบริเวณ

“มีอะไรกันคะ!” เสียงดังมาจากด้านหลังทำให้ชายหนุ่มและหญิงสาวที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ถึงกับหยุดชะงัก และหันมามองตามเสียง จังหวะที่ชายหนุ่มหันไปมองโดยไม่ทันตั้งตัว รัตติกาลก็กระโดดขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือไปคว้าตัวเจ้าทองหยอดไว้ได้ เมื่อคว้ามันมาได้แล้วเธอก็รีบปล่อยตัวมันลง เจ้าทองหยอดหลังจากหลุดจากการเป็นตัวประกันมันก็วิ่งหายไปจากที่เกิดเหตุในทันที

“โอ้ย!!” และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหญิงสาวดันเสียหลักทำให้เธอข้อเท้าแพลง ถึงกับล้มมาปะทะกับหน้าอกของชายหนุ่ม เขากอดตัวเธอไว้แบบอัตโนมัติ ดินที่เธอกับเขายืนอยู่มันไม่แข็งเท่าที่ควรแรงปะทะของเธอ ทำให้เขาถึงกับล้มลงไปนั่งกองอยู่ที่พื้นโดยมีตัวหญิงสาวล้มตามลงมาด้วย จนหน้าเขากับเธอแทบจะชนกัน

“ตายแล้ว คุณอาทิตย์ คุณฟ้า เป็นอะไรกันรึเปล่าค่ะ” แม่บ้านวัย 50 กว่าเอ่ยพร้อมกับเดินเข้ามาหาจนใกล้ คนทั้งคู่ เธอทำหน้าสงสัยและเอื้อมมือไปช่วยพยุงให้หญิงสาวลุกขึ้น

เมื่อชายหนุ่มได้ยินสรรพนามที่แม่บ้านใช้เรียกหญิงสาว เขาถึงกับจ้องมองไปที่เธอ และนึกในใจว่า เนี่ยนะเหรอ รัตติกาล วัฒนะโชค จะว่าไปเขาแทบจะนับครั้งที่เจอเธอได้เลยทีเดียว และครั้งสุดท้ายที่เขาจำได้มันก็นานมากแล้ว มากจนเขาคิดว่าถ้าไปเจอเธอข้างนอกเขาคงจำเธอไม่ได้

รัตติกาลเอื้อมมือไปจับแม่บ้านพร้อมกับยันตัวเองขึ้นมาด้วยหน้าตาที่แสดงอาการเจ็บปวด ชายหนุ่มลุกขึ้นตามมาในทันที พร้อมกับปัดเศษดินที่ติดอยู่ที่ตัวออกแรงๆ ก่อนที่จะพูด

“เธอทำอะไรของเธอเนี่ย! ดูสิ! เสื้อผ้าเลอะเทอะหมด”

“ก็ คุณไม่ยอมปล่อยหมาของฉันนิ!” เธอเถียงทันทีแบบไม่ยอมแพ้

ชายหนุ่มทำท่าจะพูดต่อ แต่แม่บ้านวัยกลางคนกล่าวตัดบทออกมาก่อนที่จะเกิดสงครามขึ้นอีกครั้ง

“เอาล่ะค่ะๆ พอเถอะ อย่าพึ่งทะเลาะกันเลยค่ะ” แม่บ้านห้ามทับ “คุณอาทิตย์คะมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วเจอคุณย่ารึยังคะ” ประโยคสุดท้ายเธอหันมาถามชายหนุ่มหลานชายเจ้าของบ้าน เพราะเป็นแม่บ้านที่อยู่มานานและยังเป็นคนที่เคยเลี้ยงคุณพ่อของเขามาจึงทำให้ชายหนุ่มรับฟัง

“ไปค่ะคุณฟ้า” เมื่อพูดกับอาทิตยะแล้ว แม่บ้านก็หันมาเรียกรัตติกาล ซึ่งขณะนี้ยืนนิ่ง อยู่ และเธอเองก็หยุดรับฟังเพราะความเกรงใจ

“ค่ะ” แต่เมื่อเธอก้าวเท้าออกเพื่อจะเดิน เธอก็เซไปนิดนึงพร้อมกับอุทานออกมา

“โอ้ย!”

“เป็นอะไรคะ คุณฟ้า”

“เอ่อ สงสัยเท้าจะแพลงน่ะค่ะ ป้าเพ็ญ” เธอตอบแม่บ้าน

“แล้วเดินไหวมั้ย คะ”

รัตติกาลพยักหน้านิดนึงก่อนจะเดิน แต่เธอก็เดินต่อไม่ได้ หญิงสาวนั่งลงไปกองอยู่ที่พื้นพร้อมกับเอื้อมมือไปจับที่ข้อเท้าตัวเองที่ขณะนี้บวมเป่งขึ้นมา พร้อมกับกัดฟันและพยายามที่จะลุกขึ้นมาให้ได้ หลังจากเห็นสายตาเยาะเย้ยของชายหนุ่มที่มองมา

“อุ้ยตายแล้ว บวมขนาดนี้เลยเหรอคะเนี่ย!” แม่บ้านนั่งลงข้างๆหญิงสาวพร้อมกับพยายามที่จะช่วยประคองให้เธอลุกขึ้น “บวม ขนาดนี้อย่าพึ่งเดินเลยคะ คุณอาทิตย์คะ ช่วยหน่อยค่ะ” เธอหันไปขอความช่วยเหลือจากชายหนุ่มคนเดียวในที่นั้น

“ไม่ต้องค่ะ ฟ้าเดินได้” รัตติกาลรีบเอ่ยออกมาทันทีพร้อมกับพยายามเดิน แต่เธอก็ทนเจ็บไม่ได้ ทำให้เธอถึงกับทรุดตัวลงไปอีก

อาทิตยะมองภาพหญิงสาวด้วยความเอือมระอาก่อนจะเดินมาช้อนตัวเธอขึ้นมาจากพื้น และเดินนำหน้าแม่บ้านไป

ระหว่างทาง รัตติกาลพยายามดิ้นกระสับกระส่ายแสดงอาการว่าไม่อยากให้เขาอุ้มเธอ ทำให้ชายหนุ่มต้องก้มลงมามองหน้าเธอด้วยสายตาแข็งกร้าวพร้อมกับพูด

“ นี่ ถ้าเธอยังทำสดีดสดิ้งอีกนะ ฉันจะโยนเธอลงเดี๋ยวนี้แหละ นึกว่าฉันอยากจะอุ้มเธอรึไง หึ!” เขาทำเสียงรอดไรฟันเพื่อไม่ให้แม่บ้านที่เดินตามมาได้ยิน หญิงสาวได้แต่บ่นงึมงำมาตลอดทาง

หลังจากเดินมาได้ไม่นาน ภาพบ้านไม้ทรงไทยหลังใหญ่ก็ปรากฏขึ้น พร้อมกับหญิงชราวัย 70 ปลายๆ ที่ยืนรออยู่

บ้านไม้ยกสูงมีใต้ถุนบ้านเป็นเหมือนโถงขนาดใหญ่ แม้ด้วยอายุตัวบ้านที่น่าจะผ่านมานาน แต่เพราะเจ้าของบ้านดูแลอย่างดีจึงทำให้บ้านทรงไทยหลังนี้ ถูกตบแต่งและเพิ่มเติมให้คงไว้ในสภาพที่ดูดี รอบบ้านมีต้นไม้ใหญ่ปลูกไว้เพื่อเป็นร่มเงาให้กับบ้าน และขนาดของต้นไม้ที่ดูด้วยตาเปล่าแล้วน่าจะพอเดาอายุของมันได้ว่าผ่านร้อนผ่านหนาวมาใกล้เคียงกับอายุเจ้าของบ้านเลยทีเดียว

“อ้าว เป็นอะไรล่ะ ยายฟ้า ถึงกับต้องอุ้มกันมาเลยเหรอ” คุณหญิงส่งเสียงถามขณะที่เห็นคนทั้งสามเดินเข้ามาจนใกล้ คุณหญิงวรรณชุลี วัฒนะโชค หญิงชราท่าทางภูมิฐานที่มีแววตาใจดี และเป็นมิตรมองมายังหลานชายคนเดียวที่ขณะนี้เขาวางตัวหญิงสาวที่เขาอุ้มมาลงกับตั่งไม้สักขนาดใหญ่ที่อยู่โถงกลางบ้าน

“คุณฟ้า เธอเท้าแพลง ค่ะ คุณท่าน” แม่บ้านคนสนิทเป็นคนตอบ

“แล้วไปซนอะไรอีกละ ถึงได้เท้าบวมขนาดนี้ ” คุณหญิงเอ่ยพร้อมกับเดินมานั่งลงบนตั่งไม้ตัวเดียวกันกับรัตติกาล พร้อมกับมองหญิงสาวด้วยสายตาเป็นห่วง ทั้งท่าทางและน้ำเสียงของคุณหญิงบ่งบอกได้ถึงความห่วงใยและความสนิทชิดเชื้อที่มีให้กับ รัตติกาล จนอาทิตยะนึกไปถึงคำพูดของมารดาเขาที่คอยพูดให้เขาฟังว่า คุณย่ารักคนอื่นมากกว่าตนเอง ชายหนุ่มมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกน้อยใจอยู่เนื่องๆ จนพาลไม่ถูกชะตากับหญิงสาวตรงหน้า

มีต่อคหที่ 8 ค่ะ
แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 54 15:00:57

จากคุณ : เงาไทร

เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 14:00:10

ความคิดเห็นที่ 11

ประตูรั้วอัตโนมัติขนาดใหญ่เปิดออก เพื่อให้รถสปอร์ตสีดำหรูผ่านเข้ามาในบริเวณ อาทิตยะนั่งอยู่หลังพวงมาลัยหลังจากรถจอดสนิทอยู่โรงจอด ชายหนุ่มครุ่นคิดอยู่สักครู่ก่อนจะตัดสินใจก้าวลงจากรถ

“กลับมาแล้วเหรอลูก” คุณพิมผกาทักลูกชายคนเดียวด้วยน้ำเสียงและมาดนางพญาเมื่อเห็นเขาเดินมา และถามต่อเมื่อลูกชายนั่งลงที่เก้าอี้เดี่ยวหลุยส์สีทองติดกับที่นั่งของเธอ “คุณย่าว่าไงบ้าง ตกลงไหม”

อาทิตยะสบสายตามารดานิดนึงก่อนจะตอบ “คุณแม่ครับ ผมว่าเราพับโครงการนี้ไปก่อนดีกว่าไหมครับ”

“อะไรนะ!! จะให้แม่พับโครงการ ไปคุยอะไรกับคุณย่ามา ถึงได้มาบอกแม่แบบนี้ แม่ให้ไปหว่านล้อมคุณย่าให้ขายที่ให้แม่ แต่กลับมาบอกให้แม่พับโครงการ” คุณพิมผกาโวยวายพร้อมกับทำท่าทางขัดใจกับลูกชายคนเดียว

คุณอดิศักดิ์ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ภรรยาเอ่ยขึ้น “นี่คุณ ใจเย็นๆ”

คุณพิมผกาหันไปทางสามีพร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขัดใจ “ก็เพราะใจเย็นอย่างคุณไง ส่งให้คุณไปคุยกับแม่คุณก็ทำไม่สำเร็จ ฉันอุตสาห์ส่งลูกชายไปก็นึกว่าจะได้เรื่องบ้าง แล้วดูสิ ไม่ได้เรื่องทั้งพ่อทั้งลูก” คุณพิมผกามองค้อนทั้งสามีและลูกชาย

คุณอดิศักดิ์นิ่งไปหลังจากฟังภรรยาพูดจบ เป็นเพราะเขารักภรรยามากจึงยอมตามใจเธอทุกอย่าง โดยไม่เคยโต้ตอบ เขาตัดบทโดยการส่ายหน้านิดๆ ก่อนจะลุกขึ้นและแยกตัวออกไป แต่ก่อนที่เขาจะเดินจากไป เขาเอื้อมมือไปตบบ่าลูกชายคนเดียวเหมือนกับให้กำลังใจ อาทิตยะมองหน้าพ่อเขานิดนึงก่อนจะหันไปพูดกับมารดา

“คุณแม่ครับ ผมว่าเราก็สร้างตรงที่ ที่คุณย่าให้พ่อก่อนก็ได้นิครับ” อาทิตยะหมายถึงที่ดินที่อยู่ติดกับที่ดินของคุณย่าที่แม่เขาอยากได้

“มันพอที่ไหนล่ะ อีกอย่างผืนที่คุณย่าเราให้น่ะ ทางเข้ามันแคบจะตาย ไม่รู้ล่ะ ยังไงแม่ก็จะต้องเอามาให้ได้ แล้วเรานั่นแหละที่ต้องช่วยแม่”

อาทิตยะทำหน้าลำบากใจกับท่าทีของมารดา แต่ชายหนุ่มก็ไม่เอ่ยอะไร

***#####***

หลายวันผ่านมา

“ฮัลโหล คุณจิตรา แน่นอนจ๊ะ หึหึ จะให้เลือกห้องคนแรกเลย ได้ เห็นวิวแม่น้ำเจ้าพระยาทุกห้องแหละ จ๊ะจ๊ะ แล้วคุยกันต่อที่งานนะ”

คุณพิมผกาหุบยิ้มและเปลี่ยนสีหน้ามาเป็นกังวลแทนหลังจากวางสายจากเพื่อนไฮโซ พร้อมกับบ่นลอยๆออกมาคนเดียว “ คุณแม่นะคุณแม่ ไม่รูจะห่วงที่ไว้ทำไม เอะ หรือจะเก็บเอาไว้ประเคน ให้ยายเด็กกำพร้านั่นนะ”

“คุณแม่ครับ ไปรึยังครับ” อาทิตยะเอ่ยถามมารดาที่ขณะนี้นั่งอยู่ที่โซฟาหลุยส์กลางห้องโถงใหญ่

คุณพิมผกาหันมามองลูกชายที่วันนี้แต่งตัวด้วยสูทยี่ห้อดังสีดำสุดหรูและปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะตอบ “ ไปจ๊ะ แล้วคุณพ่อล่ะ”

“คุณพ่อลงไปรอที่รถแล้วครับ”

**#####**

แสงแฟรชมากมายจากกล้องของบรรดานักข่าวทั้งหลายที่มาทำข่าว งานแต่งงานของลูกสาวไฮโซชื่อดังระดับประเทศ ซึ่งถือเป็นงานช้างเลยที่เดียว บรรดาแขกเหรื่อมากมายทั้งคุณหญิงคุณนาย ต่างเดินตบเท้าเข้ามาในงาน กันอย่างล้นหลาม ประกายเครื่องเพชรที่ต่างใส่แข่งกันมาทำให้ละลานตา

คุณจิตรา เผ่าพานิชย์ ยืนรับแขกอยู่หน้างานร่วมกับคู่บ่าวสาว ซึ่งคุณจิตราเป็นมารดาของฝ่ายเจ้าสาว คุณจิตรา เป็นภรรยาของนักธุรกิจชื่อดัง สามีของเธอเป็นเจ้าของธุรกิจด้าน จิลเวลลี่ เธอมีบุตรสองคน คือ น้ำผึ้ง ซึ่งเป็นเจ้าสาวในวันนี้ และบุตรชายคนเล็กคือ นายโตมร เผ่าพานิชย์ หรือโต้

“นี่ ! นายโต้” คุณจิตราพูดพร้อมกับตีแขนลูกชาย

“โอ้ย!! อะไรอีกล่ะครับ คุณจิตรา” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงทะเล้นๆ ตามประสาหนุ่มขี้เล่น พร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบแขนข้างที่โดนมารดาตัวเองตี

นายโตมร เผ่าพานิชย์ ชายหนุ่มวัย 23 ปี ที่มีรูปร่างหน้าตาดี บุคลิกขี้เล่น ยิ้มเก่งและมองโลกในแง่ดี แต่ติดเอาแต่ใจตัวเองเพราะเป็นลูกชายคนเล็กของบ้าน

“ยืนทำหน้าทำตาให้มันดีดีหน่อย ทำหน้าหงิกยังกะมะเหงก” คุณจิตรากระซิบกระซาบทำปากขมุบขมิบแต่ใบหน้าก็ยังมีรอยยิ้มเพื่อต้อนรับแขกอยู่เหมือนเดิม

“โธ่ คุณแม่ครับ โต้ยิ้มจนเหงือกแห้งแล้วนะครับ เมื่อไหร่แม่จะให้โต้ไปนั่งที่โต๊ะได้เนี่ย” ชายหนุ่มพูดกับมารดาด้วยน้ำเสียงอ้อนปนเซ็ง

คุณจิตรามองหน้าลูกชายด้วยสีหน้าขัดใจ แต่ก่อนที่คุณจิตราจะเอ่ยอะไร น้ำผึ้งลูกสาวเธอก็สะกิดแขนมารดา พร้อมกับหันมาเอ่ย

“คุณแม่ขา คุณป้าผกามาแล้วค่ะ”

คุณจิตราเปลี่ยนสีหน้าทันทีก่อนจะทักเพื่อนสนิท “สวัสดีค่ะ คุณศักดิ์” เธอกล่าวทักทายสามีเพื่อนพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือคุณพิมผกาเป็นการทักทาย และรับไหว้ลูกชายของคุณพิมผกา

“สวัสดีจ๊ะ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง” คุณจิตรายิ้มและแซวอาทิตย์ด้วยน้ำเสียงสนิทสนม

อาทิตยะยิ้มบางๆ ด้วยอาการสุภาพ

“สวัสดีครับ..พี่อาทิตย์” โตมรส่งเสียงทะเล้นพร้อมกับเดินมากอดคอชายหนุ่มรุ่นพี่ด้วยความคุ้นเคย เป็นอย่างดี

“ว่าไง...นายโต้” อาทิตยะพูดพร้อมกับหันมามองหน้าชายหนุ่มรุ่นน้องด้วยความเอ็นดู

หลังจากทักทายกันเรียบร้อยแล้ว โตมร ยื่นหน้ามาที่มารดาด้วยสีหน้าจริงจังก่อนจะเอ่ย “คุรแม่ครับ กระผมขอตัวไปส่งแขก VIP ก่อนนะขอรับ”

โตมรไม่สนใจกับสีหน้าของมารดากลับเดินโอบคอ อาทิตยะเข้าไปในงาน คุณจิตราจิกตาตามหลังลูกชายไปด้วยความหมั่นไส้ปนเอ็นดู ความจริงคุณจิตรา รักและตามใจลูกชายเป็นอย่างมากเพราะความที่เป็นลูกชายสืบสกุล แถมความกะล่อนบวกความทะเล้นของเขาทำให้คุณจิตราโกรธไม่ลงเวลาที่เขาทำผิดหรือไม่ถูกใจ

ภายในงานสาวๆ มากหน้าหลายตาพยายามแวะเวียนเดินผ่านมาที่โต๊ะ VIP ซึ่งเป็นที่นั่งของ ตระกลูวัฒนะโชค และเจ้าของงาน ซึ่งในแวดวงไฮโซต่างยกให้ลูกชายของทั้งสองตระกลูดังเป็นหนุ่มเนื้อหอม และเป็นที่หมายปองของสาวๆ

อาทิตยะจะมีความเป็นผู้ใหญ่มีลักษณะการเป็นผู้นำ เพราะชายหนุ่มเป็นถึงรองประธานกรรมการ บริษัท วัฒนะโชคเรียลเอสเตท แม้ในเรื่องการทำงานเขาจะดูสุขุมและมีชั้นเชิงในธุรกิจที่หาตัวจับยาก แต่เมื่อนอกเวลางานชายหนุ่มจะเป็นเหมือนกับชายหนุ่มเจ้าเสน่ห์ที่มีรอยยิ้มละลายใจสาวๆ

ส่วนโตมร เพื่อนสนิทรุ่นน้องที่มีความใกล้ชิดกันมากเพราะต่างคนก็ต่างเป็นลูกชายคนเดียวของตระกลู จึงทำให้เขาสองคนสนิทและรักกันมาก โตมรพึ่งเรียนจบมาได้ไม่นาน เขาเป็นคนมีเสน่ห์มากเป็นเสน่ห์แบบเด็กวัยรุ่นที่มีบุคลิกทะเล้นๆกวนๆ จีบสาวไปทั่วเขาควงดารานางแบบเปลี่ยนไปมาเป็นว่าเล่น

เมื่อนั่งลงประจำที่แล้ว โตมร ก็หันมาชวนอาทิตยะคุย

“พี่อาทิตย์ พี่มีญาติที่เป็นผู้หญิงอยู่ที่ไหนอีกรึเปล่า”

อาทิตยะทำสีหน้า งงๆ กับคำถามก่อนจะตอบ “ไม่มี ทำไมเหรอ?”

“อือ...เมื่อวานผมไปมหาลัยมา เจอผู้หญิงคนหนึ่งเขานามสกุลเดียวกับพี่น่ะ”

“ใคร พี่ก็ไม่มีญาติที่ไหนนะ แล้วว่าแต่นายเถอะ เรียนจบแล้วไปทำอะไรที่หมาลัยอีกละ”

“มีธุระนิดหน่อย เฮ้ย พี่อย่าพึ่งถามเรื่องอื่นเลย พี่พยายามนึกหน่อยสินะนะ”

อาทิตยะทำหน้าสงสัยก่อนจะเอ่ย “ทำไมละ แล้วทำไมนายต้องมาคาดคั้นให้ฉันนึกด้วยละ ว่าแต่ว่า ถึงขนาดรู้จักนามสกุลเขาแล้วทำไมไม่ถามเขาเองละ ว่าเป็นญาติกับฉันรึเปล่า”

“โธ่พี่ ผมรู้จักที่ไหนละ เห็นแต่หน้า..ไม่ได้คุยกันด้วยซ้ำ”

“อ้าว แล้วนายไปรู้จักนามสกุลเขาได้ยังไงละ”

“ก็ถามอาจารย์น่ะสิ”

โตมรพูดถึงสาวรุ่นน้องที่ไปเจอที่มหาลัยให้อาทิตยะฟัง ชายหนุ่มเล่าว่าสาวคนนั้นเธอเป็นถึงดาวมหาลัย หน้าตาน่ารัก รูปร่างเล็กๆตาโต ปากนิดจมูกหน่อย ท่าทางเรียบร้อยเรียนเก่ง โตมรเล่าแบบเพ้อๆจนอาทิตยะอดที่จะขำกับท่าทางของเพื่อนรุ่นน้องไมได้

“นายนี่ถ้าจะเป็นเอามาก พูดซะจนฉันอยากเจอแล้วสิ”

“อยากเจอจริงป่ะพี่ พรุ่งนี้พี่ว่างรึเปล่าละ” โตมรเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“เฮ้ย! ฉันพูดเล่น”

**#####**

จากคุณ : เงาไทร

เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 15:43:44