ความคิดเห็นที่ 1 ฉันจึงเคาะแป้นพิมพ์ในวันนี้  ตรงช่องสีขาว กลางกรอบล้อมสีฟ้าอมน้ำเงิน ของพันทิป อีกครั้ง  ในวันที่ คู่หูชีวิตของฉัน ส่งสัญญาณมาว่า "ที่ดินผืนนั้น" ของฉัน ที่ฉันเซ็นรับรองให้เขาไปใช้เพื่อนำเงินก้อนใหญ่มาชำระหนี้ธนาคารซึ่งไล่ฟ้องเราแล้ว ฟ้องเราอีก ไม่หยุดไม่หย่อน ได้ถึงเส้นทางสุดท้ายคือกำลังจะเปลี่ยนผ่านเป็นธนบัตร จำนวนมากพอที่จะจัดการปลดอายัดที่ดินผืนมรดกของเขา ซึ่งมีมูลค่ามากกว่า "ที่ดินผืนนั้น" ของฉันหลายเท่า ออกได้                 มันฟังซับซ้อน เหมือนชีวิตที่ซับซ้อน บนการ เฉยชาของฉันที่มีต่อมุมมอง ของการทำตัวเหนือความเดือดร้อนดังว่ามานับสิบกว่าปี.... ฉันปล่อยเวลาให้มันผ่าน ไปกับการที่ธนาคารนั้นยึดตึกนั้นไป ยึดอาคารอีกอาคารไป ยึดคอนโด ไป และ ไล่ล่าจะมายึดที่บ้านมรดกของเขาไปอีกหลัง                 อะไรทำให้ฉันเมินเฉย เย็นชาถึงปานนั้น ? ฉันถามตัวเอง.. จะอะไรเสียเล่า ถ้าไม่ใช่เพราะ สัญญาณจากเจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย ที่ไล่ล่าไล่ตะครุบให้ใช้หนี้เวรหนี้กรรมเขากันในชาตินี้               ดังนั้น จึงอยากได้อะไร ก็มาเอาไป ฉันจึงยืนกอดอกบ้าง นั่งมองหลังพวงมาลัยรถดูสภาพแต่ละที่แต่ละทางที่ ขายไป โดนยึดไปบ้าง อย่างใจเย็น จนถึงที่สุดท้าย ที่เขามีสภาพดิ้นรนทุรนทุราย เพราะเป็น "ที่ของเขา" ให้ฉันเห็นนี่แหละ                   ฉันถึงได้  ความรู้สึกสะใจว่า "เอาละ ชาตินี้เธอรู้ถึงความเจ็บปวดที่ทรัพย์ของเธอจะโดนยึด โดนไล่ล่าแล้วใช่ไหม ?" ฉันคงโหดไม่เบา ----------------*--------------------- จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 23:42:10

ความคิดเห็นที่ 2 ----------------*---------------------               ต้นเดือนสิงหาคม ๒๕๕๔ นี้ ฉันจึงดึงโฉนด "ที่ดินผืนนั้น" ของฉันออกมา จรดปลายปากกาเซ็นยินยอมให้เขานำไปประกันหนี้ก้อนใหม่จากบุคคลที่เขาไปอ้อนวอนขอหยิบยืมเงินล้านนั้นมาได้ ...ให้เขาไป               'เขารู้สึกหรือยัง ?' ฉันยังคงย้อนถามใจตัวเอง   ''เขาเจ็บปวดหรือยัง รู้สึกถึงความเจ็บปวดนั้นบ้างหรือยัง ?"  หรือว่ายังคงทำตัวเป็นพ่อพวงมาลัย ลอยไปลอยมา ไม่รับรู้ถึงการสูญเสียครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะ "ไม่ใช่ที่ดินของผม" อย่างที่เขากล่าวมาเสมอ ?               ฉันพิมพ์หน้าจอตรงนี้ ไม่ได้ตั้งใจจะเขียนถึงความเจ็บปวด หรือ ชืดชาอะไรอย่างนี้ เพราะมันเป็นเหมือนความรู้สึกของ ผีดิบ มากกว่า มนุษย์ที่ไหนจะทนชีวิตอย่างฉันมาได้ถึงปานนี้  ถ้าไม่มีวิญญาณผีดิบอยู่ในตัว ?                ก็นี่ไงล่ะ ปลายชีวิตของฉันที่ฉันรู้สึกว่า มันสาสมแล้วกับวันที่ผ่านไปที่ฉันได้สูญเสีย บ้านไปหลายหลัง           ที่ดินมรดกพ่อฉันไปหลายส่วน บ้านที่ฉันรักนักรักหนาซื้อมาหวังจะได้อยู่นาน แต่วันหนึ่งก็ต้องขายมันไปอย่างแสนอาลัย  ตึกแถวที่ซื้อมาอยู่มา วันหนึ่งธนาคารก็อ้างหมายศาล อ้างกรมบังคับคดี มาอายัดยึดไป             คอนโดที่สร้างให้ฉันเป็น "กวีคอนโด" ก็ผ่านช่วงเวลาที่อีกธนาคารมาอายัดยึดไปขายกรมบังคับคดี และ ไล่ล่าตามด้วย อัตราดอกเบี้ยมหาโหดที่เหลือในคำฟ้องเกือบสามล้าน ด้วยการจะยึดที่ดินแปลงที่เรานั่ง ๆ นอน ๆ อยู่บน บ้านไม้เก่า ๆ ในเรือนคุณย่าลูกชายนี่แหละ ----------------*--------------------- จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 23:49:37

ความคิดเห็นที่ 3 ----------------*---------------------                  จึงถึงจุดที่เขา "เดือดร้อน" ขึ้นมา                  ที่ผ่านมาเขาไม่เดือดร้อนเลยหรือ ? ฉันเห็นแต่ความสาสมใจของเขาที่ทำให้ฉัน ต้องจากบ้านอันแสนรักบ้าง จากตึกที่อุตส่าห์หอบหิ้วกันไปอยู่กันบ้าง จากคอนโดที่ฉันมีความสุขเหลือเกินแม้นใครจะบ่นว่ามัน "โลว์โซ" นักก็ตาม                   และเมื่อเขาเก็บฉันไว้ที่นี่ กับแมว กับหมา กับปลา กับ ปลวก นก หนู แล้วเขาก็ไปไหนมาไหนก็ได้ตามใจชอบ เหมือนที่เขาเคยทำมาแต่วัยรุ่นที่อยู่บ้านนี้ ........เขาคงชนะ ฉันไปส่วนหนึ่งแล้ว                  ดังนั้น  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น  ฉันจึงไม่ทุกข์อะไรอีก เพราะไม่มีอะไรจะต้องทุกข์ และ ไม่มีอะไรจะให้ยึดเหนี่ยวเอาไว้ โฉนดที่ดินของฉัน หากเขาไม่มีเงินจ่ายเจ้าหนี้ของเขา  หากเขาตัดแบ่งแยกโฉนดแปลงส่วนชื่อเขานี้ที่สัญญากับเจ้าหนี้ไว้ไม่ได้ ทนายเจ้าหนี้เขาคงจะยึดไปอีก ฉันก็รู้สึกเฉย ๆ แล้ว                  ฉันเริ่มชินกับการอยู่บ้านไม้เก่า ๆ กินอาหารในตู้เย็นที่เอาออกมาอุ่น  มองดูความรก ๆ เลอะ ๆ ที่ฉันนั่นแหละเป็นคนเอาสารพัดสมบัติไปโยน ๆ ไว้ทั่วเรือน เพราะหมดอารมณ์จะจัดให้มันดีไปกว่านี้                   ฉันเริ่มรู้จักย้อนไปคิดถึงเจ้าของเรือนผู้ล่วงลับไปแล้วคือคุณย่าของลูกชายผู้คอยสอยผลมะม่วงทีละนับร้อยผล มาบ่มด้วยดวงตาสุกใส  ขายไปบ้าง เก็บที่สุกงอมเอาไปทำ มะม่วงแผ่นบ้าง                   และฉันก็เริ่มรู้สึกยินดี เมื่อเห็นกล้วยน้ำว้าหวีใหญ่ ซึ่งตัดลงมาจากต้น ลุกมันเหลือง อวบอ้วน สุกหอมหวานอร่อย โดยไม่ต้องไปเสียเงินซื้อมา                     ฉันเริ่มรู้จักกินอาหารเก่า ๆ ในตู้เย็น เอาออกมาอุ่นในไมโครเวฟ และ ทำอะไรใหม่ ๆ ด้วยการผัด ทอด ง่าย ๆ พอเพียงไปแต่ละมื้อ   นั่ง ๆ นอน ๆ เฉย ๆ อยู่กับเรือนไม้เก่าหลังนี้  โดยไม่แตะต้องเงินในแต่ละเดือน หากเก็บไว้เพื่อนำไปชำระ ปลดหนี้ประนอมหนี้ธนาคารที่ผ่านมา  ไม่กระ:-)กระสนดิ้นรนจะต้องออกจากบ้านไปนอกบ้านทุกวันเหมือนแต่ก่อน ----------------*--------------------- จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 00:03:46

ความคิดเห็นที่ 4 ----------------*---------------------                   แล้ว เงินทองบางอย่างมันก็ค่อย ๆ เพิ่มขึ้น   มีบางยอดในส่วน เงินออมธนาคารออมสินเพิ่มขึ้น ทำให้ฉันอยากจะไปเที่ยวต่างประเทศกับวัดที่ฉันได้รู้จักในการไปปฏิบัติธรรม  เริ่มรู้ว่า การมีเงินที่เก็บออมไว้เอาไปปรนนิบัติให้ความสุขสันโดษแก่ตัวเองในยามแก่ ก็มีคุณค่าอยู่เหมือนกัน                                  ถึงอย่างไร ฉันก็นึกขอบคุณ พระสงฆ์ผู้เคยดูดวง ดูทักษา ของฉันแล้วบอกไว้นานนักว่า " คุณโยม เก็บเงินเก็บทองอย่างไรก็ไม่อยู่  เงินได้มากก็ไหลออกไปมาก คุณโยมจะเก็บไว้ได้ก็เก็บไว้ในแผ่นดิน เป็นอสังหาริมทรัพย์ จะได้อยู่กับคุณโยมไปจนบั้นปลายชีวิตได้ "                แล้ววันนั้นของฉันก็มาถึงวันนี้ ว่าอย่างน้อย เราจะได้ยังคงมีเรือนไม้เก่าในสวนย่อม ๆ ของสามีอยู่กันต่อไปได้ หากวันนั้น งานการเราอาจดีกว่านี้ ได้เงินได้ทองมาคืนเจ้าหนี้ไป ส่วนของที่ดินแปลงที่เขาจะยึดจะโยงไว้ ก็คงจะได้กลับมา หรือหากมันจะ สูญไปอีกครั้ง ชีวิตฉันก็ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่า มีชีวิตสุขสงบสันโดษ ไปวัน ๆ อย่างนี้อีกแล้ว                                                                                                                                            tiki_ทิกิ         เพลาจบบันทึก ๒๒:๔๕ นาฬิกา คืนพระอังคาร ๙ สิงหาคม พระพุทธศักราช ๒๕๕๔ บันทึกไว้ ณ เรือนนนทบุรี  เรือนไม้เก่าของคุณย่าของลูกชาย สยาม ราชอาณาจักรไทย                                         ----------------*--------------------- จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 00:11:49

ความคิดเห็นที่ 5 ชิวิตที่ยาวนานขึ้น ทำให้เริ่มรับรู้ มีสุข มีทุกข์ ระคนปะปน คนเราจะมีสุขหรือมีทุกข์แต่เพียงอย่างเดียวไม่ได้ มันเป็นเช่นนั้นเองครับ ตถตา ท่านพุทธทาสภิกขุ กล่าวไว้ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 08:55:23

ความคิดเห็นที่ 6 "ให้ยอมรับว่า คนเราหากมีวิบากของกรรมไล่ตามมา จะหนีไปไหน ก็ไม่พ้นบ่วงกรรม  " ขอบคุณครับ อ่านแล้วได้ข้อคิดในการดำเนินชีวิตหลายอย่าง จากคุณ : ลำน้ำ C เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 10:05:39

ความคิดเห็นที่ 7 ให้กำลังใจคุณทิกิค่ะ จากคุณ : sandhurst เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 13:07:57

ความคิดเห็นที่ 8 คุณ : ravio  คะ ละครชีวิตของคนเราก็มีกันคนละไม่มาก  ปีแต่ละปีที่ผ่านไปก็เหมือนเกม แต่ละเกม ให้เราเล่นให้ดี ไม่ให้ประมาท หากประมาทเมื่อใด เราปีนบันไดจะไปถึงจุดสูงสุด เราก็อาจกลับหล่นตุ้บมาอยู่ตีนบันไดได้ ทุกเมื่อ คุณ : ลำน้ำ C  คะ   ที่จริง ทุกคน ทุกรอบชีวิตเรา ก็มีบทเรียนอยู่เสมอ แต่เราก็มักจะ พลาดพลั้ง ไปทำอะไรซ้ำซาก ผิดแล้วผิดเล่า ไม่รู้จักจบ ที่เขาว่า ชั่วเจ็ดที ดีเจ็ดหน นั้นก็คล้าย ๆ ชีวิตของเรา   ที่รู้แล้วก็ยังทำค่ะ คุณ : sandhurst  คะ ขอบคุณมากค่ะ กำลังใจก็อยู่หน้าจอคอมพ์นี้มากมาย มีทั้งให้เราไปเล่นเกมฆ่าเวลากันบ่อย ๆ สนุกสนานเฮฮาให้ลืมเวลาทุกข์ไป ผ่านมาหลายปีได้  มีกำลังใจจากเพื่อนฝูง น้อง ๆ มิตรสหาย จึงทำให้สามารถยืนหยัด อารมณ์ดีมาถึงวันนี้ได้ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 20:31:56

ความคิดเห็นที่ 9 หลายครั้งถามว่า เราจนไหม  ไม่มีคำตอบ เพราะเราไม่ได้จน ถามว่า เรารวยไหม เราก็ตอบไม่ได้อีกว่าไม่ได้รวย เพราะสมบัติอะไรช่างมากมาย หากที่เรา รวยมากจนจัดการไม่ทัน น่าจะเป็น"รวยหนี้"  การซื้ออสังหาริมทรัพย์ ทีละ สอง สาม แห่งจนจัดการเงินทองให้ธนาคารไม่ทัน มันจึงดึงเอา สินทรัพย์หมุนเวียนของเราหายไปอย่างรวดเร็ว          ถึงแม้ว่าเราจะมีวิชาการจัดการการเงินมากมายในมือ แต่พอถึงเวลาจริง ๆเข้า เราก็ถูก บีบด้วยชะตากรรมที่เรา คาดไม่ถึง สลัดไม่ได้  คล้าย ๆ ภาพความฝันที่เห็นปลิงตัวใหญ่มุดกินดูดเลือดเราอยู่ในท้องประมาณนั้น             วันนี้ เราดึงปลิงตัวนั้น สลัดหลุดไปได้  มันก็ไปพร้อมเลือดเนื้อของเราไปด้วย           ฉันนึกภาพ ทรัพย์สมบัติมากมาย ที่เราขนไปไว้ที่ตึกปทุม เพื่อเลี่ยงหลีกน้ำท่วมบ้าน คุณแม่ของฉัน  ขนไปไม่รู้กี่รอบเพื่อให้อยู่บนตึกสามชั้นครึ่งที่นั่น  ล้วนเป็นสมบัติที่เรารักเพราะเป็นของพ่อของแม่ และ ของตัวเองอันสะสมมาหลายสิบปี            โดยเฉพาะหนังสือ สารพัดวิชาการ ซึ่งตนเอง รักมาก ซื้อหาราคาแพง ๆ เล่มหนึ่งเป็นพัน หลายพัน ชุดหนึ่งห้าหกหมื่นก็มี               ครั้นถึงวันที่เราจัดการอะไรไม่ได้  ฉันก็ค่อย ๆ จัดการเลือกของดี ไปให้วัดแถวนั้นหลายวัด   และ เรียก วัดสวนแก้ว ช่วยมาขนของในตึกที่จัดการให้วัดไป เพื่อไม่ให้ทิ้งให้ปลวกกิน              วันที่เขาโยนของเราโครม ๆ ไป ฉันขับรถตามไปแล้วใจหาย ราวกับเขาเหวี่ยงลูก เราทิ้ง  นั่นเป็นสิ่งที่เรารักมากมิใช่หรือ ? ทำไมเขาโยนทิ้งโยนขว้างอย่างนั้น              ฉันถอนหายใจ หลับตา เตือนตนเองว่า           "นี่แหละ คิดเสียว่า หากเราตายไป เราก็ต้องจากสมบัติทั้งหลายของเราเช่นนี้เหมือนกัน " ---------------------------------------------------- จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 01:10:53

ความคิดเห็นที่ 10 แต่ก็ยังมีอีกมากที่ทิ้งไว้ จนต้องเรียก นักซื้อของเก่า ไปขน ๆ ซะให้หมดชั้นสอง ไม่ทิ้งไว้ให้ปลวกกิน แต่ของชั้นสามก็ยังปิดใส่กุญแจอยู่ เช่นเดียวกับอีกหลายอย่างที่ว่าจะไปขนสักที ก็ไม่ได้ขน               จนฉันป่วยเข้าโรงพยาบาลผ่าตัดกระทันหัน ช่วงปี 2547-2548 ช่วงนั้น ฉันขาดหายไม่ได้ติดต่อ ธนาคารอยู่พักใหญ่  พอค่อยขยับขยาย เพื่อจะมาอยู่ที่บ้านนนทบุรีนี้ ติดต่อไป ธนาคารยินดีมาก ที่จะบอกว่า เขายึดตึกฉันไปขายทอดตลาดไปแล้ว             ฉันอึ้งไปนาน ตอบไม่ถูกว่า เสียดายอะไร เสียดายตึกหรือก็มิใช่ เสียดายภาพชีวิตช่วงนั้นมากก็มิใช่ เสียดายสิ่งของ พ่อแม่ หรือ ของตัวเอง  อาจจะใช่ โดยเฉพาะเครื่องเรือนซึ่ง ต้องใช้เงินหลายหมื่น ในวันที่ ทองคำยังราคาแค่บาทละ สามสี่พัน ฉันจ้างช่างทำเฟอร์นิเจอร์ อย่างแพง เพื่อให้ลูกสาวของฉันได้เติบโตกับ ความงดงามของเครื่องเรือนเหล่านั้น เพื่อให้เขา จำ ว่าแม่ตั้งใจเลี้ยงเขาให้ดี มาตลอดชีวิต ไม่เคยคิดทิ้งขว้าง ลูก             นั่นเป็นความทรงจำที่สุด ของฉัน  เมื่อธนาคารบอกว่า ทึ่ยึดไปขายทอดตลาดไปแล้ว แต่ ยังฟ้องเรียก ค่าดอกเบี้ยค้างต่ออีกสักห้าแสน ฉันก็เพิ่งได้ไปต่อรองเมื่อ สามปีที่แล้วว่าขอผ่อนผันส่งใช้ให้สักสองปี และ สองปีก็ จบลงเมื่อวันที่ ๓ สิงหาคม ๒๕๕๔ ที่ผ่านมา เจ้าหน้าที่ธนาคารบอกว่า ตึกนั้นยังไม่มีใครเข้าไป อยู่ให้ฉันไปดู   วันนั้นฉันดีใจมากที่จะได้ไปขนข้าวของ ตั้งใจจะถวายวัดไป ทั้งหมด แต่ขอ ตู้ และ เตียง กลับมา เป็นอนุสรณ์ให้ฉันนะ             นัดรถที่วัด หรือ สำนักปฏิบัติธรรม แก้วมณีนนท์ ไว้แล้ว แต่เมื่อไปถึงตึก ฉันก็ กลับตกใจ ที่มีคนอยู่ในตึก และ มี จานเคเบิลสีแดง อยู่ด้านบน ถามคนข้างตึก บอกว่าตึกนี้เขาขายไปสามปีแล้ว มีคนเข้ามาแล้ว และคนซื้อเขาก็เอาสมบัติ ไปโยน ๆ หน้าตึก ส่วนที่ดี เขาก็เก็บไว้               ตึกข้าง ๆ ยังว่ากล่าว ว่าฉันหายไปนับสิบปีแล้ว ฉันตอบว่า แต่ก่อนก็นาน ๆ มาที แต่สี่ห้าปีที่แล้วเมื่อ ธนาคารแจ้งว่ายึดตึก ฉันก็ไม่อยากเข้ามาดูเกรงจะเป็นการบุกรุกผิดข้ออาญา               ฉันโทรศัพท์ กลับไปหาเจ้าหน้าที่ธนาคารผู้นั้น ว่าทำไมให้ข้อมูลแก่ฉันอย่างนั้น แต่ฉันก็ยอมรับอย่าง ปกติว่าขายทิ้งไปแล้วก็ไม่เป็นไร  สมบัติเก่าฉันหายไป ไม่มีเหลือ ก็ไม่มี เราก็จบสิ้นข้อชดใช้ดอกเบี้ยปรับของ ธนาคาร หมดคดีทวงคืนกันหมดแล้วเรียบร้อย                แล้วก็รีบโทรศัพท์ไปบอก พระที่วัดว่า ให้หยุดรถที่จะมาขน เข้าตึกไม่ได้ แล้วก็กลับบ้านมาตอนสาย วันนั้น ------------------------------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 01:20:49

ความคิดเห็นที่ 11 จริง ๆ ฉันไม่เคยร้องไห้ แต่วันนั้น ฉันกลับรู้สึกสะเทือนใจ เมื่อย้อนคิดถึงความรักความหลัง ความผูกพันที่มีต่อลูก และ สมบัติสองชิ้นนั้น ฉันจงใจหอบย้ายหนีน้ำไปไว้ที่นั่น แต่มันก็แค่เครื่องเรือนเก่า ๆ ที่ใครเขาไม่เข้าใจดอกว่า มันมีความหมายแก่ความทรงจำของฉันอย่างไร               เดี๋ยวนี้ลูกของฉันเขาก็มี บ้านราคาสิบกว่าล้านอยู่ร่ำรวยและมีความสุข เขาก็คงไม่ทราบว่า  ตู้เก่า ๆ สีขาว คาดลายสีฟ้า ของแม่ จะมีความหมายอะไรแก่บ้านร่ำรวยของเขา ฉันนึก และ คิด แล้วก็ปลงตัวเอง ว่า ฉันยังหลงอยู่ในโลกของความทรงจำมากเกินไป                     แล้วก็เริ่มคิดถึงคุณแม่ของฉันผู้ชรา ว่าแม่คงรู้สึกเหมือนฉันเวลาที่แม่แก่ตัวลง และ ฉันก็ไม่เคยเห็นคุณค่าความสำคัญที่จะอยู่อาศัยใต้ชายคาเดียวกับแม่ แต่พยายามแยกตัวออกมาเสมอ                 ฉันจึงเพิ่งรู้สึกตัวว่า ที่ฉันหวงแหนหนักหนา ท้ายที่สุด มันก็ไม่มีอะไรเหลือให้เป็นสาระสำคัญสักอย่าง    ฉันเพิ่งรู้ตัวว่า เป็นแค่คนคนหนึ่งซึ่งเคยหวงแหน สิ่งซึ่งตนเหนื่อยยากต่อสู้ ซื้อหามาดำรงชีวิตและศักดิ์ศรีตัวเอง จนกลายเป็นคนบ้าวัตถุมาตลอดชีวิตเท่านั้น               วันนี้ เราจึงเหมือน เศษเสี้ยว อะไรของความทรงจำ ซึ่งกระจัดกระจายพลัดพรายหายไปไปไม่เหลือดี                 วันใดที่เราตายไปจริง ๆ วัตถุสมบัติทั้งหมด มันก็ไม่มีความหมายใด ๆ ทั้งนั้น                 ฉันคงจะต้องฝึกอีกหลายบท กว่าจะถึงวันสุดท้ายของการจากโลกไป                                             บันทึกเพิ่มเติม ณ วันพุธ ๑๐ สิงหาคม ๒๕๕๔                             เวลาสุดท้าย ตีหนึ่งกับอีก สิบนาที จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 01:34:53

ความคิดเห็นที่ 12 วันนี้ ตอนสาย ฉันก็ได้รับ โทรศัพท์ จากคุณพี่ท่านหนึ่งผู้ซึ่งได้พบกันที่สำนักปฏิบัติธรรมโดยการแนะนำของ สุภาพสตรีนักปฏิบัติอีกท่านหนึ่ง ขอให้ คุณคู่หูสามี และ ตัวฉัน ไปพบกับสามีของเขาผู้เป็นเจ้าของโครงการใหญ่ ในฝั่งทะเลอันดามัน ในเย็นวันนี้ เผื่อว่า จะมีวิธีการที่จะจัดการ ที่ดินที่เรากำลังอาศัยอยู่ หรือ แปลงอื่น ไปทำธุรกิจร่วมกันใหม่ เพื่อเปิดทางให้มีงานการที่อาจทำกันได้ต่อไปในอนาคต          เป็นเรื่องที่เราคุยกัน มาหลายวัน และ วันนี้ ก็จะเป็นวันที่ฉันและเขา จะไปพบคุณพี่คนที่ว่า ซึ่ง สุภาพสตรีนักปฏิบัติเป็นผู้พาคุณพี่ผู้หญิงมาที่บ้านหลังนี้ในสัปดาห์ที่ผ่านมา เราคุยกันเปิดอกตรงไปตรงมา  เธอก็ถามว่า ที่ทั้งหมด สองร้อยวาเศษนี้เป็นเงินสักเท่าใด เมื่อบอกราคาตลาดปัจจุบันไปว่า ใกล้ทางด่วน ใกล้สถานีรถไฟฟ้าสายใหม่ที่กำลังจะมาอีกไม่นาน เธอก็ขอเวลาไปคุยกับคุณสามีของเธอ ซึ่งมีโครงการใหญ่ในฝั่งทะเลดังกล่าว          และ ก็มาถึงการนัดหมาย เป้าประสงค์คือเพื่อช่วยเหลือครอบครัวเราโดยเฉพาะ           ฉันแต่งกายเสร็จแล้ว มานั่งรอให้ได้เวลาเดินทาง และ ก็พร้อมจะรับบุญรับกุศลที่เราได้เคยสร้างสมมาในอดีตบ้าง หลังจากใช้กรรมกันมาหลายสิบปี จนแทบจะยืนไม่ได้เกือบต้องคลานกันอยู่แล้ว แต่โดยศักดิ์ศรี เราจะยอมให้ "ที่ได้รับคือวิบาก  ที่กำลังทำอยู่เป็นกรรม"  เราจะมั่นคงทำกรรมดี ความดีของเราต่อไปไม่ย่อท้อ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 15:48:54

ความคิดเห็นที่ 13 สูงสุดคืนสู่สามัญ การมีทุกอย่างแล้วเป็นทุกข์ สู้ไม่มีอะไรเลย แล้วสุขสบายทั้งภายในและภายนอกเสียดีกว่า อ่านแล้วได้อะไรหลายอย่างให้คิด เป็นกำลังใจให้ค่ะ :) จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 54 10:34:14

ความคิดเห็นที่ 14 ทุำกสิ่งที่ทูลไป เสร็จสิ้น จึงสั่งผ้าไตรจีวรไหมเนื้อดี พร้อม ตาลปัตร และ ย่าม ปักตราสัญลักษณ์เฉลิมพระชนมพรรษา ๘๔ พรรษา ถวายพระ พร้อมพานโตกใบใหญ่ และ เครื่องสังฆทานบริวาร เมื่อวันเสาร์ ๒๗ สิงหาคม ที่ผ่านมา จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 13:38:36

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณ คุณ : WIWANDA  ที่มากดถูกใจให้ค่ะ  ภาพนี้เป็นภาพจัดชุดสัฆทานครั้งแรก ซึ่งว่าจะถวายพานขันโตกให้ครบ ชุดสังฆทานสามชุด แต่สัุ่้่งไปได้แค่ 3 ค่ะ อีกสองเป็น เชี่ยนหมาก และ กล่องใส่กระดาษทิชชู่ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 12:02:08

ความคิดเห็นที่ 16 พอถึงวันที่ ๒๗ สิงหาคม นำพานโตกที่ซ่อมเอง ไปใส่อาหารถวายท่านอาจารย์ที่วัดเลียบราษฎร์บำรุง บางซื่้อ พร้อมญาติค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 12:06:31

ความคิดเห็นที่ 17 ภาพพานขันโตก ตัวที่สมบูรณ์ ซึ่งใช้วาง ผ้าไตรจีวรไหมสีเหลือง(ส้มทอง)  และ ย่ามไหมสีเหลือง กับ ตาลปัตรไหมสีเหลือง ปักตราเฉลิมพระชนมพรรษา ๘๔ พรรษา ถวายพระสงฆ์ในวันที่ ๒๗ สิงหาคม พ.ศ.๒๕๕๔ ที่ผ่านมา จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 12:14:33