ความคิดเห็นที่ 1 ค่ำของวันถัดมา กชกรได้สนทนากับอารยาทางโทรศัพท์และถูกต่อว่าต่อขานเสียเป็นกระบุงโกยจากการที่เธอได้ขาด การติดต่อจากคนที่กรุงเทพฯ ไปดื้อๆ จนอารยาต้องลองสุ่มโทรเข้าเบอร์บ้านที่เชียงใหม่ และสาวตาหยีก็โล่งอก ได้ทันทีที่รู้ว่าตอนนี้กชกรได้อยู่ในที่ซึ่งปลอดภัยแล้ว ในระหว่างการสนทนาของสองเพื่อนซี้ ต่างฝ่ายต่างก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยถึงเรื่องของชวาลเลยแม้แต่น้อย โดยเฉพาะ เรื่องการแต่งงานของเขา ด้วยทั้งสองสาวต่างรู้ดีว่าเรื่องนี้ควรถูกลบลืมจากความทรงจำไปเสียให้เร็วที่สุด และแม้ว่ากชกรเองจะรู้ใจตัวเองดีว่าคงจะอีกนานกว่าที่ตนจะสามารถลืมซาตานร้ายคนนั้นไปจากใจได้   กลางดึกของวันเดียวกัน หลังจากใช้สมองครุ่นคิดไปต่างๆ นานา ในเรื่องที่ผ่านมา กชกรก็เคลิ้มหลับไปในที่สุด และในภพที่อยู่ภายใต้ความเป็นจริง ภาพของผู้เป็นพี่สาวซึ่งกำลังนั่งร้องไห้อยู่ภายในห้องเก็บเอกสารด้านหลัง ตึกสำนักงานที่ปรากฏขึ้นก็ทำให้กชกรต้องรู้สึกเจ็บปวดใจอยู่ไม่น้อย หากในขณะเดียวกัน การได้เจอกับคน ที่อยากจะเจอก็ทำให้เธอรู้สึกดีใจไปพร้อมกัน กชกรค่อยๆ ก้าวเดินเข้าไปหาบุษกรเพื่อหมายจะปลอบประโลมอีกฝ่ายให้คลายจากความหวาดกลัวที่กำลัง เป็นอยู่เสีย “พี่บุษขา พี่บุษ” เสียงเรียกของกชกรทำให้ผู้เป็นพี่สาวเงยหน้าขึ้นมามอง แววตานิ่งที่สบจ้องมาไม่บ่งบอกสักนิดว่าเธอรู้สึกดีใจ ที่ได้พบเจอกับคนเป็นน้องสาว “พี่บุษขา ไม่ต้องกลัวนะคะ บัวอยู่นี่แล้ว บัวจะช่วยพี่บุษเอง” กชกรนั่งลงตรงหน้าคนที่กำลังจ้องมองตัวเอง อยู่ด้วยสายตาราบเรียบเช่นเดิม “ไปค่ะพี่บุษ บัวจะพาพี่บุษกลับออกไป” คนกล่าวเอื้อมไปคว้าเรียวมือของพี่สาวเอาไว้ หมายถึงจะฉุดดึงเธอ ให้ลุกขึ้นไปด้วยกัน ทว่าบุษกรก็กลับชักมือของตนกลับคืนไป “พี่ไปไหนไม่ได้หรอกบัว พี่ไปไม่ได้” “ทำไมล่ะคะพี่บุษ บัวจะพาพี่บุษออกไปเองค่ะ ไม่ต้องกลัวนะคะ ไปกับบัวเถอะค่ะ” “บัวกลับไปเสียเถอะ ปล่อยพี่อยู่ที่นี่ ปล่อยพี่ให้อยู่กับบ่วงที่รัดตรึงใจพี่ตรงนี้เถอะ” “บ่วง...” กชกรทวนคำนั้น บุษกรพยักหน้ารับช้าๆ “พี่ขออยู่กับบ่วงของพี่ มันคือบ่วงรักที่พี่สร้างมันขึ้นมา และพี่ขอมีความสุขอยู่ในบ่วงรักนี้คนเดียว” “แล้วพี่บุษมีความสุขงั้นหรือคะ” สีหน้าแปลกใจเอ่ยถาม แต่ไม่มีคำตอบใดกลับมาจากคนถูกถาม “ไม่ค่ะ ไม่มีบ่วงอะไรทั้งนั้นที่จะมาดึงรั้งเราสองคนพี่น้องให้พรากจากกันไปได้ บัวจะพาพี่บุษกลับไปเอง เราสองคนจะกลับไปหาพ่อไงคะ ไปค่ะ ไปกับบัว” กชกรพยายามอีกครั้ง ด้วยการดึงมือของพี่สาวมากุมจับไว้ แต่แล้วอีกฝ่ายก็ขัดขืนและดึงมือของตนกลับไปอีกเช่นเคย ไม่เท่านั้นบุษกรยังดีดตัวลุกขึ้นและเดินห่างออกไป “ไม่มีประโยชน์หรอกบัว ถึงพี่กลับไปได้ ระหว่างพี่กับเขาก็ไม่มีทางเป็นไปได้” สิ้นประโยคของบุษกรแล้ว ภายในพริบตา ห้องเก็บเอกสารในตอนแรกก็กลายเป็นดินแดนอันกว้างขวางสุดลูกหูลูกตาท่ามกลาง เมฆหมอกสีขาวที่ลอยครุกรุ่นอยู่ทั่วบริเวณ “พี่บุษหมายถึงเรื่องที่เขาจะแต่งงานกันใช่ไหมคะ” ไม่มีคำตอบใดจากคนที่กำลังก้าวเดินถอยหลังห่างออกไปช้าๆ ด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย “ไม่ค่ะ บัวไม่ให้พี่บุษไปนะคะ เราจะกลับไปด้วยกัน เราจะกลับไปอยู่ด้วยกัน พ่อรอพวกเราอยู่” กชกรพยายามตะเบ็งเสียงร้องเรียกพี่สาวเอาไว้จนสุดเสียง แต่แล้วก็ดูเหมือนว่ายิ่งตะโกนดังเท่าใด ร่างของบุษกรก็ยิ่งลอยห่างไกลออกไปมากเท่านั้น “ไม่นะคะ อย่าไปนะคะพี่บุษ บัวจะทำทุกอย่างไม่ให้เขาแต่งงานกันเพื่อพี่บุษค่ะ พี่บุษกลับไปกับบัวเถอะนะคะ บัวขอร้อง ฮือๆๆ...” กชกรยังพยายามที่จะวิ่งตามไปพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ แต่ความหวังที่จะตามทัน มันน้อยเหลือเกิน จนกระทั่งในที่สุดร่างของบุษกรก็ลับตาไป “ไม่นะคะ กลับมานะคะพี่บุษ ไม่!!!...” สิ้นเสียงสุดท้ายร่างบางที่มีเหงื่อไหลโทรมตัวก็ดีดลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง พร้อมกับเสียงลมหายใจหอบเหนื่อย ที่ดังขึ้นพร้อมกับแรงเต้นของหัวใจ “ฝันไปเหรอเนี่ย” ความโล่งอกโล่งใจเข้ามาเยือนทำให้การหายใจสะดวกขึ้นบ้าง “พี่บุษ” กระนั้นความสงสารและเวทนาในตัวของพี่สาวก็ล้นทะลักดวงใจของกชกรโดยฉับพลัน “บัวขอโทษ... บัวขอโทษนะคะที่แก้แค้นให้พี่ไม่ได้ บัวขอโทษที่บัวยอมแพ้ให้กับคนพวกนั้นง่ายๆ บัวขอโทษ...” และที่สำคัญเธอเจ็บใจตัวเองไม่น้อยที่ปล่อยให้ทุกอย่างจบลงง่ายๆ แบบนั้น หยาดน้ำตาแห่งความเสียใจรื้นออกมาคลอที่สองตาและมันมากจนกชกรไม่สามารถต้านทานได้ เธอปล่อยให้ ตัวแทนแห่งความพ่ายแพ้นั้นไหลลงมาอาบสองแก้มได้อย่างง่ายดาย “บัว... บัวจะกลับไปค่ะ ฮือๆๆ...” คนกล่าวเข้าใจว่าตราบใดที่คนชั่วยังลอยนวลอยู่ ดวงวิญญาณของผู้เป็น พี่สาวรวมถึงตัวเธอเองด้วยก็คงไม่มีวันเป็นสุขได้ “ถ้าพี่บุษยังจากไปแบบไม่เป็นสุข เขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเป็นสุขได้ ทุกอย่างจะจบลงในไม่ช้าค่ะพี่บุษ...”     ********   กชกรกลับมาถึงกรุงเทพฯ อีกครั้งในวันแต่งงานของชวาลพอดี และการกลับมาในครั้งนี้ หญิงสาวสัญญากับตัวเอง ว่าจะไม่มีคำว่าอ่อนแอและอ่อนไหวให้กับคนอย่างชวาลอีก ทุกสิ่งอย่างที่จะทำต่อไปนี้ จะต้องเกิดจากการแก้แค้น ให้ผู้เป็นพี่สาวเพียงอย่างเดียวเท่านั้น เมื่อก้าวมาถึงประตูรั้วหน้าบ้าน รถยนต์อันแสนคุ้นตาที่จอดอยู่ก็ทำให้กชกรรู้สึกแปลกใจสงสัยไม่น้อย “นี่คุณเมฆมาทำไมนะ แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าเราจะกลับมาวันนี้” คนที่ยืนมองรถยนต์ของผู้มาเยือนอยู่นึกในใจ เพราะคนเดียวที่รู้ว่าเธอจะกลับกรุงเทพฯ ในวันนี้ก็คืออารยา กริ่งหน้าประตูดังอยู่เพียงไม่ถึงอึดใจ สว่างก็รีบวิ่งออกมาเปิดประตูและเมื่อเห็นว่าคนที่อยู่รออยู่ด้านนอกรั้ว คือหญิงสาวเจ้าของบ้าน สว่างก็ฉีกยิ้มดีใจออกมาทันที “คุณบัว คุณบัวจริงๆ ด้วย” คนกล่าวรีบเปิดประตู “คุณบัวจะกลับมาวันนี้ทำไมไม่บอกกล่าวกันบ้างล่ะคะ สว่างจะได้ไปซื้อขนมของโปรดคุณบัวมารอไว้” “พอดีบัวรีบไปหน่อยน่ะค่ะ ก็เลยไม่ได้โทรมาบอก” กชกรยิ้มให้และหันกลับไปมองที่รถยนต์ของม่านเมฆ อีกครั้งและนั่นทำให้สว่างถึงกับแสดงสีหน้าเจื่อนออกมา “เปล่านะคะ สว่างไม่ได้บอกอะไรคุณเมฆเลยนะคะ คุณเมฆมารอคุณบัวแทบจะทุกวันเลยค่ะ นี่ก็เพิ่งมาถึง ก่อนหน้าไม่นานเอง” สว่างรีบบอกเมื่อกชกรหันกลับมาหา และไม่ทันได้เอ่ยอะไรมากไปกว่านั้น คนที่กำลังถูกกล่าวถึงอยู่ก็เดินออกมาพอดี “คุณบัว! คุณบัวจริงๆ ด้วย!” น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจของม่านเมฆดังขึ้น ในขณะที่คนเป็นเจ้าของบ้านยังไม่รู้ ด้วยซ้ำว่าจะแสดงทีท่าอย่างไรออกมา เมื่อรู้ความจริงว่าชายหนุ่มคนนี้มารอตนที่นี่แทบจะทุกวัน “บัวฝากกระเป๋าไปเก็บที่ห้องหน่อยนะคะ” กชกรยื่นกระเป๋าลากขนาดย่อมให้สว่างแล้ว คนรับก็รีบนำ มันเข้าไปเก็บตามที่หญิงสาวบอก ถัดจากนั้นราว 5 นาที เมื่อกชกรพาแขกของตนมานั่งที่ซุ่มพวงชมพูหน้าบ้านแล้ว “เห็นน้าสว่างบอกว่าคุณเมฆมารอพบบัวแทบทุกวันเลยหรือคะ ไม่ทราบว่าคุณเมฆมีธุระด่วนหรือมีอะไร ให้บัวช่วยหรือเปล่าคะ” คำถามทำให้ผู้มาเยือนลดสีหน้าสดใสในตอนแรกลง “ไม่มีอะไรหรอกครับ เพียงแค่ผม... ผม... ผมคิดถึงคุณบัวเท่านั้นล่ะครับ” สีหน้าจริงจังบอก เล่นเอาคนฟังถึงกับอึ้งไปได้เช่นกัน “ฮึฮึฮึ บัวเพิ่งมาถึงก็เล่นมุขเลยนะคะ” กชกรแสร้งขำออกมาเพื่อเปลี่ยนเรื่องไปเสีย ทั้งที่ดูจากสีหน้า ของอีกฝ่ายแล้ว เขาไม่ได้มีทีท่าตลกอย่างนั้นเลยสักนิด “ผมไม่ได้เล่นมุขนะครับคุณบัว แต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ” แววตาที่สบจ้องมาดูจะยืนยันได้ดี และนั่นทำให้ กชกรต้องนิ่งเพื่อตั้งสติหาทางออกอยู่ครู่หนึ่ง “ขอบคุณนะคะคุณเมฆ และบัวก็ขอโทษที่กลับไปเชียงใหม่โดยไม่ได้บอกกล่าวใครเลย แม้แต่ยายลูกหยีเอง ก็เหมือนกัน” “งั้นเหรอครับ แล้วคุณบัวได้บอกพี่วาไหมครับ” จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 15:34:31

ความคิดเห็นที่ 2 ...!!! คำถามทำให้กชกรสะดุ้งในใจ เพราะไม่อาจคาดเดาว่าอีกฝ่ายกำลังต้องการสื่ออะไร และที่สำคัญเธอรู้สึก ไม่พอใจขึ้นมาทันทีที่ได้ยินชื่อของชายหนุ่มคนนั้น “เปล่าค่ะ บัวไม่ได้บอกใครทั้งนั้น และถ้าเป็นไปได้บัวขอร้องคุณเมฆนะคะ กรุณาอย่าเอ่ยถึงชื่อของคนคนนี้ ให้บัวได้ยินอีกนะคะ” จบประโยคแล้วกชกรก็เชิดหน้าฝืนยิ้มออกมา และทำให้ม่านเมฆรับรู้ได้ดีว่ากชกรคง เจ็บปวดใจไม่น้อยจากการที่ชวาลกำลังจะแต่งงาน “ผมขอโทษครับ” คำขอโทษทำให้รอยยิ้มของกชกรหุบลง และก้มหน้าหลบตาเขาเพราะรู้ดีว่าตอนนี้แววตาของตนไม่อาจโกหก ใครได้อีกต่อไป “อันที่จริง ผมก็มีบางอย่างอาจจะสารภาพกับคุณบัวนะครับ มันเป็นสิ่งที่ผมคิดว่าหากไม่ได้สารภาพออกมา ผมคงเสียใจและรู้สึกผิดไปตลอดแน่ๆ” กชกรยอมเงยหน้าขึ้นมามองอย่างแปลกใจ “แต่ไม่ว่าหลังจากที่คุณบัวได้ฟังมันแล้ว คุณบัวจะโกรธเกลียดผมแค่ไหน ผมก็ขอให้คุณบัวรับรู้ไว้นะครับว่า...” ชายหนุ่มหยุดค้างประโยคไว้ครู่หนึ่ง “เพราะว่าผมทำทุกอย่างเพราะผมรักคุณบัวครับ” ...!!! คนฟังถึงกับตกใจไม่น้อย ทั้งที่พอจะเห็นทีท่าของเขามาบ้าง แต่ก็ไม่นึกว่าเขาจะกล้าสารภาพออกมาเร็ว ถึงเพียงนี้ แต่ก็นั่นล่ะ เขาคือน้องชายของชวาล ชวารัตน์ ความมักง่ายและเจ้าชู้คงไม่ต่างกันนัก “บัว...” “คุณบัวอย่างเพิ่งพูดอะไรเลยครับ เพราะหลังจากที่สารภาพความจริงอีกข้อออกมาแล้ว บางทีคำว่ารักของผม อาจจะไม่มีความหมายอะไรเลยก็ได้ครับ” ม่านเมฆตัดสินใจเล่าเรื่องที่ตนได้โทรไปบอกพีรพาและนางปานหยาดว่าชวาลพากชกรไปที่ร้านอาหารและนั่น ทำให้เกิดเหตุการณ์รุนแรงจนทำให้กชกรต้องเจ็บตัวและอับอายเป็นอย่างมาก และตั้งแต่วันนั้นมาไม่มีวินาที ใดเลยที่ความรู้สึกผิดจากการเห็นแก่ตัวจะห่างหายไปจากหัวใจของเขาเลย ด้านของคนที่ได้ฟังการสารภาพเองก็รู้สึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อย เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำเรื่องที่เลวร้าย แบบนี้ได้ลงคอ แต่ก็ยังดีอยู่บ้างที่ในที่สุดเขาก็ยังสำนึกได้ และยอมสารภาพความจริงออกมา “ผมขอโทษนะครับคุณบัว ผมเห็นแก่ตัวไปหน่อยที่ทนเห็นพี่วากับคุณบัวสนิทสนมกันแบบนั้นไม่ได้ ผมอิจฉา ผมยอมรับว่าผมอิจฉาพี่วา” คนกล่าวยังคงก้มหน้ารู้สึกผิด “คุณบัวจะโกรธผมก็ได้นะครับ แต่ผมขอร้องอย่างเดียว คุณบัวอย่าเกลียดผมเลยนะครับ” ม่านเมฆเงยหน้า ขึ้นมาบอกด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน กชกรยิ้มให้เขา “บัวไม่โกรธคุณเมฆหรอกค่ะ” “จริงๆ นะครับคุณบัว! ขอบคุณมากครับ ขอบคุณจริงๆ” หัวใจของม่านเมฆชุ่มชื่นขึ้นมาได้อีกครั้ง “จริงๆ ค่ะ บัวเข้าใจในความรู้สึกดีๆ ที่คุณเมฆมีให้บัวค่ะ แล้วบัวจะไปโกรธคนที่รู้สึกดีๆ กับตัวบัวเอง ได้ยังไงล่ะคะ” “ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าคุณบัวจะให้โอกาสผมใช่ไหมครับ” คำว่าโอกาสที่อีกฝ่ายเอ่ยขึ้นทำให้กชกรนิ่งเงียบไป “ผมหมายถึงว่าคุณบัวจะให้โอกาสผมได้พัฒนาความสัมพันธ์ของเราต่อไปใช่ไหมครับ” ชายหนุ่มรีบขยายความ กชกรยอมรับแต่โดยดีว่ารู้สึกอึดอัดลำบากใจอยู่ไม่น้อย เพราะตนไม่ได้ต้องการให้เขาเข้าใจอย่างนั้นสักนิด แต่จะทำอย่างไรดีเล่าเพื่อให้เขาเข้าใจว่าระหว่างเธอกับเขาคงเป็นได้เพียงเพื่อนกันเท่านั้น “เอ่อ... คุณเมฆค่ะ คือบัวขอบอกตรงๆ นะคะว่าบัวคงรู้สึกกับคุณเมฆได้แค่คำว่าเพื่อนเท่านั้นค่ะ” แต่ในที่สุดหญิงสาวที่เลือกที่จะบอกความจริงในใจออกมา และความจริงที่โหดร้ายสำหรับคนฟังก็ทำให้เขา ถึงกับหน้าเศร้าลงไปทันที “บัวขอบคุณมากนะคะที่รู้สึกดีๆ กับบัว แต่บัวขอบอกคุณเมฆว่าคนอย่างบัวไม่สามารถเป็นคนรักที่ดีให้กับ คุณเมฆได้แน่ๆ ค่ะ บัวขอโทษจริงๆ” “เพราะอะไรครับ เพราะว่าคุณบัวยังไม่สามารถตัดใจจากพี่วาได้ใช่ไหมครับ” ...!!! หัวใจของกชกรถึงกับหล่นไปอยู่ในตาตุ่มในฉับพลันเมื่อได้ฟังคำถามที่แสนจะแทงใจดำนั้น ไม่จริง! ไม่ใช่อย่างนั้น! หัวใจที่ร่วงหล่นลงไปอยู่ตาตุ่มปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ทำไมนะ เธอกลับไม่สามารถบอกเขาออกมา เป็นคำพูดได้ ทำไม... “ว่าไงครับ ที่คุณบัวปฏิเสธผม เพราะยังตัดใจจากพี่วาไม่ได้ใช่ไหมครับ” ม่านเมฆยังคงคาดคั้นเอาคำตอบ “ผมว่าคุณบัวน่าจะรู้แล้วว่าวันนี้พี่วากำลังจะแต่งงานกับคุณพาย และอันที่จริงเขาสองคนนั้นก็ถือว่าเป็น สามีภรรยากันแล้วด้วยซ้ำเพราะเมื่อเช้านี้เขาได้ผ่านพิธีทางสงฆ์กันไปแล้ว เหลือเพียงแค่งานเลี้ยงฉลองสมรส ตอนค่ำวันนี้เท่านั้นเอง” “ค่ะ บัวรู้” กชกรลุกขึ้นจากเก้าอี้ใต้ซุ้ม เพราะไม่อยากฟังสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังบอกและอธิบาย ใช่ เธอรู้ เธอรู้ทุกอย่างว่าวันนี้มันสำคัญอย่างไรสำหรับหนุ่มสาวแสนเลวคู่นั้น และเธอก็รู้สึกเจ็บปวดใจ อย่างแสนสาหัสเช่นกันเมื่อจะต้องมาทนรับฟังเรื่องราวของพวกเขา ม่านเมฆดีดตัวลุกตามขึ้นมา “ถ้ารู้แล้ว ทำไมคุณบัวยังไม่ยอมตัดใจล่ะครับ พี่วาเขามีเจ้าของตัวจริงแล้วนะครับ” “แล้วใครบอกคะว่าบัวตัดใจไม่ได้!” กชกรเผลอตัวหันมาตวาดใส่เขาเสียงดัง จนคนถูกตวาดต้องนิ่งเงียบไป “ผมขอโทษครับ ผมก็แค่ต้องการให้คุณบัวยอมรับความจริง” หญิงสาวพยายามควบคุมอารมณ์ขุ่นมัวด้วยการหายใจเข้าจนลึกสุดปอด เธอรู้สึกผิดมากเหลือเกินที่ลืมตัวแสดง ทีท่าเกรี้ยวกราดเช่นนั้นออกไป “ไม่ค่ะ บัวเองที่ต้องขอโทษคุณเมฆที่บัวเสียมารยาท บัวไม่ได้ตั้งใจ แต่ไม่ว่ายังไง บัวก็อยากให้คุณเมฆ รู้ไว้นะคะว่าความจริงคือบัวไม่ได้คิดอะไรกับพี่ชายของคุณเลยสักนิด ระหว่างเราสองคนก็เป็นแค่เพียงอดีต เจ้านายกับลูกน้องเท่านั้นค่ะ” หญิงสาวแข็งใจบอก และเธอต้องใช้ความเข้มแข็งมากเพื่อที่จะข่มน้ำเสียง ให้เป็นปกติที่สุด “และถึงไม่มีเขา เราสองคนก็คงเป็นได้แค่เพื่อนกันค่ะ ขอให้คุณเมฆเข้าใจนะคะ” กชกรย้ำอีกครั้ง และนั่นทำให้หัวใจของม่านเมฆเสมือนถูกเหยียบย่ำซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า หรือนี่คือผลกรรมของความเจ้าชู้ที่เคยได้ทำเอาไว้กับหญิงสาวหลายๆ คนที่ผ่านมา และเมื่อได้เจอกับคน ที่คิดว่าจะจริงจังด้วยแล้ว ก็กลับกลายเป็นว่าตนได้เพียงแต่รักเธอข้างเดียว “บัวรู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ ขอตัวเข้าไปพักนะคะ” กชกรบอกแล้วเดินจากไปทันที เพราะไม่อยากเอ่ยถึง เรื่องของชวาลมากไปกว่านี้อีกแล้ว ยิ่งเอ่ยถึง ยิ่งเจ็บ... จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 15:34:57

ความคิดเห็นที่ 3 ม่านเมฆได้เพียงหันมองตามคนที่กำลังจะเดินจากเข้าไปในบ้านด้วยความชอกช้ำใจ แต่ก็ไม่คิดจะเหนี่ยวรั้ง เธอเอาไว้ เพราะอย่างไรแล้ว วันนี้เขาเพิ่งได้รู้ว่าเรื่องของหัวใจนั้นไม่ว่าจะพยายามตื้อหรือแม้แต่จะฝืนบังคับ อย่างไรก็คงจะเปลี่ยนแปลงกันง่ายๆ ไม่ได้ ทว่ากชกรกลับเป็นฝ่ายหันมาหาชายหนุ่มเองก่อนที่จะเดินเข้าประตูไป “ขอบคุณมากนะคะคุณเมฆสำหรับความรู้สึกดีๆ” คนกล่าวยิ้มให้เพียงนิดแล้วจึงเดินเข้าบ้าน โดยที่คนฟัง ก็ฝืนยิ้มตอบกลับไป แม้ว่าขอบคุณจากคนที่ตนรักนั้นจะเสมือนมีดที่กรีดซ้ำลงบนดวงใจอีกครั้งก็ตาม ม่านเมฆเดินออกมาจากประตูรั้วบ้านของกชกรแล้ว และเขาก็ได้พบกับอารยาที่กำลังก้าวลงจากรถและกำลัง เดินตรงมาทางนี้ ชายหนุ่มส่งยิ้มให้เธอ แต่สิ่งที่เขาได้รับตอบคืนมากลับมีเพียงสีหน้าราบเรียบเมยเฉย ก่อนที่เธอจะเปิดประตูรั้ว เดินเข้าไปอย่างไม่สนใจใยดี ทำเสมือนว่าเขาเป็นดั่งอากาศธาตุที่มองไม่สามารถมองเห็นได้อย่างนั้น และหวังว่าต่อไปเราคงจะไม่เจอกันอีก และถ้าเจอเราก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวพุดคุยกันอีก... ประโยคที่อารยาเคยบอก ดังก้องในหูของม่านเมฆอีกครั้ง และน่าแปลกที่เขาเองก็รู้สึกเจ็บปวดใจไปไม่น้อยกว่าการที่ถูกปฏิเสธความรัก จากกชกรเลย “ผมขอโทษ” คำขอโทษนี้ดังขึ้นเบาๆ และเขาเอ่ยมันให้กับคนที่ตนเคยแกล้งและทำกริยาไม่ดีให้ มาตลอดเวลาที่รู้จักกัน และน่าใจหายอยู่ไม่น้อย หากว่าต่อไปนี้ทุกอย่างจะกลายเป็นอดีตไป ******** ค่ำวันเดียวกัน ณ โรงแรมหรูใจกลางเมืองที่ถูกใช้เป็นสถานที่จัดเลี้ยงในงานฉลองสมรสระหว่างชวาลและพีรพา เจ้าบ่าวผู้น่าสงสารออกมาจากห้องรับรองด้วยชุดสูทสีครีมสุดหรูซึ่งเขาพร้อมแล้วสำหรับงานเลี้ยงอาลัยสำหรับ อิสรภาพที่กำลังจะสูญเสียไป แต่จะทำอย่างไรได้เล่า ในเมื่อเขาเลือกและตัดสินใจไปแล้วอย่างไม่มีทางเลือก งานพิธีในช่วงเช้าผ่านไปด้วยความอึดอัดใจ ชวาลรู้สึกราวกับว่าตัวเองคือหุ่นยนต์ที่ถูกมารดาและว่าที่ภรรยา จัดโปรแกรมให้ทำตามทุกอย่าง หลายครั้งที่เขาต้องฝืนยิ้มให้กับแขกผู้มาร่วมงานทั้งที่ใจของตัวเองกำลังร้องไห้ และถวิลหาความอิสระที่กำลังลอยห่างออกไปเรื่อยๆ และไม่มีวินาทีใดเลยที่เขาไม่คิดถึงเธอ... กชกร คนที่มีสีหน้าเศร้าหมองเดินออกมารับลมยังมุมหนึ่งของระเบียงโรงแรมเพื่อทำใจให้พร้อมกับภาระหน้าที่ ซึ่งจะต้องปฏิบัติให้เสร็จสิ้นลงสำหรับงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ ผมขอโทษครับคุณบัว ขอโทษที่คำว่ารักของผมมันอ่อนแอเกินกว่าที่จะทำให้เราสองคนสมหวังได้ แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ผมคงไม่มีลืมคุณได้แน่ๆ... ชวาลนึกอยู่ในใจที่แสนจะปวดร้าวเหลือเกิน การที่จะต้องอยู่ห่างไกลกับคนที่รักมันแสนจะเปล่าเปลี่ยวและระกำใจมากแล้ว หากแต่การที่จะต้องอยู่ใกล้ และใช้ชีวิตคู่ร่วมกับผู้หญิงที่อุปนิสัยน่ารังเกียจ อีกทั้งยังไม่ได้รักอีก มันยิ่งแสนจะปวดร้าวมากกว่า หลายร้อยเท่า ลมหายใจเฮือกใหญ่ถูกสูดเข้าจนลึกสุดปอดเพื่อรวบรวมความกล้าให้กับตัวเองสามารถออกไปเผชิญโลก แห่งความจริงอันแสนเจ็บปวดได้ ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินย้อนกลับไปที่ห้องรับรองซึ่งพีรพากำลังแต่งเนื้อ แต่งตัวเพื่อให้กลายเป็นเจ้าสาวที่สวยพร้อมที่สุดอยู่ ประตูห้องที่เปิดแง้มอยู่ทำให้ชายหนุ่มมองเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างในซึ่งเข้าไปตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่ทราบได้ คุณแม่ ชายหนุ่มยอมชะงักฝีเท้าตนลงอย่างไม่ตั้งใจเมื่อได้ยินประโยคหนึ่งจากพีรพาที่ดังเล็ดรอดออกมา จากด้านใน “นี่ตอนแรกพายนึกว่าจะไม่มีวันนี้เสียแล้วนะคะคุณป้า” “โธ่ หนูพายจ๊ะ จะไปเอาอะไรกับคนที่มันกำลังหลงทางไปกับเล่ห์กลของผู้หญิงเลวๆ อย่างนังเลขาคนนั้นเล่า   แม่ว่าสุดท้ายแล้วยังไงๆ ผู้หญิงที่ดีพร้อมและเหมาะสมกับตาวาก็คงหนีไม่พ้นหนูพายของป้า เอ้ย ของแม่ อยู่ดีแหละน่า” นางปานหยาดเอ่ยน้ำเสียงหวานหยดย้อย “บอกตรงๆ นะคะว่าพายยอมแต่งงานกับวาเพราะเห็นแก่คุณป้าหรอกนะคะ” น้ำเสียงห้วนเอ่ยขึ้น “หากไม่นับตำแหน่งหน้าที่การงาน รวมถึงหน้าตาทางสังคมแล้วล่ะก็ พายว่าไม่มีอะไรเลยที่ผู้ชายอย่างวา จะเหมาะสมกับผู้หญิงที่ดีพร้อมอย่างพายเลย” ...!!! หัวใจของชวาลปวดร้าวมากขึ้นเมื่อได้ฟังประโยคของพีรพาแล้ว “แล้วหนูพายไม่รักตาวาของแม่แล้วหรือจ๊ะ” น้ำเสียงกังวลของนางปานหยาดรีบถามขึ้น “เมื่อก่อนอาจจะใช่ค่ะว่ารักและหลงมาก ไม่งั้นพายคงไม่ยอมทำทุกอย่างที่จะให้ได้วามาหรอกค่ะ แต่หลังๆ มานี่ พายรู้สึกว่าลูกชายของคุณป้าน่ะดูอ่อนแอ แล้วก็อ่อนหัดเกินกว่าที่จะเป็นผู้นำครอบครัวได้ เพราะฉะนั้นความรัก ของพายก็เลยเริ่มลดน้อยลงไปด้วย นี่ถ้าไม่ติดว่ากลัวจะพ่ายแพ้แก่นังพวกผู้หญิงหน้าด้านพวกนั้นแล้วล่ะก็ พายคงสลัดวาทิ้งไปนานแล้วล่ะค่ะ” ...!!! ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของชวาลเสมือนถูกเหยียบย่ำจนจมดินด้วยคำกล่าวของว่าที่ภรรยา ร่างกายของชายหนุ่ม ชาไปจนถ้วนทั่วราวกับถูกมัดตรึงด้วยคำสบประมาทนั้น แล้วถ้าพีรพาคิดอย่างนั้น เธอจะมาแต่งงานกับเขาทำไม... เหตุผลที่ทำให้ชวาลเจ็บปวดใจไม่น้อยก็คือการที่มารดาของตนทนให้พีรพาดูถูกลูกชายของตัวเองอยู่ได้อย่างไร... “เอาเถอะน่าหนูพาย แม่ว่าหนูใจเย็นๆ ก่อนเถอะนะจ๊ะ แม่เชื่อว่าอย่างไรเสีย ความรักที่เคยมีย่อมเพิ่มพูนขึ้นมา ได้อีกแน่ๆ เมื่อได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันแล้ว ตาวานะเป็นคนว่าง่าย หัวอ่อน ถ้าได้อยู่ร่วมกันแล้ว คงสบายใจแน่ๆ จ๊ะ” แม้นางปานหยาดจะรู้สึกเสียหน้าอยู่บ้างกับมุมมองของพีรพาที่มีต่อบุตรชายของตน แต่อย่างไรแล้วนางก็เชื่อว่า ความเพียบพร้อมของพีรพาจะทำให้ชวาลมีความสุขได้ นางเชื่อว่าเมื่อคนสองคนได้ใช่ชีวิตร่วมกันแล้ว ความผูกพันที่ค่อยๆ ก่อเกิดจะกลายเป็นความรักได้ในที่สุด “พายรู้ค่ะ พายถึงต้องเตรียมตัวเป็นช้างเท้าหน้าไว้ยังไงล่ะคะ” “ดีแล้วล่ะลูก เพราะถ้าครอบครัวไหนมีผู้หญิงเป็นช้างเท้าหน้าแล้วล่ะก็ แม่ว่าไม่มีทางล้มเหลวแน่ๆ” “ยกเว้นครอบครัวของคุณป้าใช่ไหมคะ” ...!!! คำกล่าวสวนกลับมาอย่างรวดเร็วของพีรพาทำให้นางปานหยาดแทบหงายหลังและกระอักออกมาเป็นเลือด แต่กระนั้นก็จำต้องแสร้งฝืนยิ้มแหยๆ กลบเกลื่อนออกมา “พายล่ะอยากรู้จริงๆ เลยค่ะว่าคุณป้าทำยังไงคะ ถึงทำให้วายอมแต่งงานกับพายได้” “ก็ไม่มีอะไรมากหรอกจ๊ะหนูพาย ตาวาเป็นคนรักแม่ รักครอบครัวมาก แม่บอกให้ทำอะไรก็ทำหมดนั่นแหละ ถ้าใช้ไม้แข็งไม่ได้ แม่ก็ต้องใช้ไม้อ่อนมาจัดการ แกล้งบีบน้ำตานิดนึง ตาวาก็จนมุมแล้วล่ะจ๊ะ ฮ่ะฮะฮะ” “ดีเลยค่ะ พายจะได้จำไว้ทำอย่างนั้นบ้าง อย่างน้อยก็ดีนะคะที่วายังมีดีอยู่บ้างตรงที่รู้จักรักครอบครัว ฮึฮึฮึ” “เห็นไหมจ๊ะว่าลูกชายของแม่ก็มีดี ฮ่ะฮะฮะ” นางปานหยาดรีบบอกแล้วหัวเราะเสียงดังตบท้าย นี่ได้เวลาที่นางควรจะมีความสุขกับชีวิตแล้วใช่ไหม... หลังจากที่ต้องผิดหวังจากผู้ชายในครอบครัวมาตลอด “แม่ว่าเราลงไปรอรับแขกกันดีกว่าจ๊ะหนูพาย นี่ก็น่าจะได้เวลาแล้วล่ะ สงสัยตาวาจะลงไปรออยู่แล้วแน่ๆ ป่ะ คนสวยของแม่” “ค่ะ” เสียงหัวเราะขบขันของคนที่อยู่ด้านในทำให้คนที่ลอบฟังอยู่ด้านนอกแสนจะร้าวรานจิตใจเหลือเกิน มุมมองของคนที่เป็นแม่และว่าที่ภรรยาที่มีต่อตัวเขาเองมันแย่ถึงเพียงนั้นเชียวหรือ... ชวาลตัดสินใจเดินจากออกมาอีกครั้งด้วยความว้าวุ่นและร้อนรนใจที่สุด นี่เขาควรจะปล่อยให้งานแต่งงาน ในคืนนี้ผ่านพ้นไปเพื่อที่จะยอมถูกบ่งการชีวิตไปตลอดงั้นหรือ ไม่! ไม่! ไม่มีทาง! แล้วจะทำยังไงดีเล่า จะทำอย่างไร... คำถามที่พุ่งพล่านในสมองไม่ทันได้มีคำตอบ เสียงโทรศัพท์มือก็ดังขึ้นเสียก่อน “ครับ คุณแม่” “นี่แกอยู่ไหนน่ะตาวา แม่นึกว่าแกลงมายืนรอหนูพายที่หน้าห้องจัดเลี้ยงแล้วเสียอีก” เสียงเข้มของมารดายิ่งทำให้ความร้อนรนใจของชวาลเพิ่มทวีขึ้นจนแทบจะลุกโชนเป็นไฟ “รีบลงมาเลยนะ เหลวไหลจริงๆ เลย” เสียงตะคอกผ่านสายโทรศัพท์จบลงแล้วอีกฝ่ายก็ชิงวางสายไปทันที ชวาลเงยหน้าขึ้นมองเพดานเพื่อทำใจให้สงบทั้งที่มันยากมากกับภาวการณ์เช่นนี้ ตกลงคงหนีไม่พ้นแล้วใช่ไหม... แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง จนเจ้าของเครื่องรู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจเหลือเกิน “อะไรกันอีกนะ!” ชวาลรำพึงบ่นออกมาก่อนที่จะได้ดูเบอร์บนหน้าจอด้วยซ้ำ ทว่าเมื่อรู้ว่าปลายสายคือใครแล้ว ความดีใจก็แล่นเข้าทักทายหัวใจของเขาอย่างฉับพลัน คุณบัว!... ******** โปรดติดตามตอนต่อไปครับ... จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 15:35:18