ความคิดเห็นที่ 1 “หา! อัลเลไม่ใช่คนร้าย” ลาวิกเผลอร้องลั่น เมื่อได้ฟังความจริงจากโควิน ขณะที่ทั้งสองนั่งสปีดโบ๊ตกลับมาด้วยกัน “ละ... แล้วที่โชว์คลี่คลายคดีทั้งหมดนั่น มะ... หมายความว่า...” ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายถามจบ โควินก็พยักหน้าลงครั้งหนึ่ง แล้วตอบว่า “เป็นฝีมือของเชวาครับ เขามีความสามารถพิเศษในการวิเคราะห์และเรียบเรียงข้อมูลอยู่แล้ว ก็เลยเอาข้อมูลเกี่ยวกับจารุคามินที่ตัวเองมีอยู่ไปรวมกับข้อมูลของอัลเลที่ผมแฮกมาจากทางตำรวจอีกที จากนั้นก็ make เรื่องขึ้นหรือพูดง่าย ๆ ว่า แต่งนิยายนั่นแหละ พยานหลักฐานอะไรที่เป็นชิ้นเป็นอันจริง ๆ น่ะไม่มีหรอก ทีนี้พอวางแผนเสร็จ เชวาก็ขอร้องให้สารวัตรเป็นคนออกโรงแทน ส่วนตัวเองหลบอยู่ในบ้านพักคอยบอกบทผ่านทางหูฟังอีกทีหนึ่ง” ลาวิกกะพริบตาปริบ ๆ เรื่องบอกบทน่ะเขารู้อยู่ก่อนแล้ว แต่ไอ้เรื่อง make นิยายขึ้นมาใส่ความอัลเลนี่สิ คิดไม่ถึงจริง ๆ “แล้วทำอีท่าไหนล่ะ สารวัตรถึกนั่นถึงได้ยอมร่วมมือด้วย ก่อนหน้านี้ผมเห็นเขากับเชวาเขม่นกันจะแย่” โควินเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จึงตอบ “เพราะหลังจากเกิดเหตุลักพาตัวท่านหญิง สารวัตรก็เชื่อมั่นว่าเชวาไม่ใช่คนร้ายน่ะสิครับ อีกอย่าง เขาตรวจสอบพบว่า คำให้การของอัลเลนั้นเป็นเท็จอยู่ส่วนหนึ่ง และพบข้อมูลแปลก ๆ น่าสงสัยอีกมากมาย ในขณะที่ข้อมูลของคนร้ายตัวจริงไม่มีอะไรคืบหน้าเลยแม้แต่น้อย” “อะไรกัน ผมงงไปหมดแล้ว” ลาวิกยังไม่เข้าใจอยู่ดี “ในเมื่อจับได้ว่าอัลเลให้การเท็จ ก็แสดงว่าเขาต้องเป็นคนร้ายอยู่แล้วนี่ ทำไมถึงคิดว่าเขาไม่ใช่ล่ะ” “เพราะมันเป็นไปไม่ได้น่ะซีครับ” “อะไรที่เป็นไปไม่ได้” “อัลเลทะเลาะกับจารุคามินจริง และอาการหอบของเขาก็กำเริบจนถูกหามตัวส่งโรงพยาบาลจริง แต่เขานอนพักรักษาตัวอยู่ที่นั่นจนถึงเช้า ไม่ได้ตามมาดักฆ่าจารุคามินถึงที่นี่ กล้องวงจรปิดที่สถานีรถไฟไม่มีภาพเขา ส่วนพยาบาลเวรดึกก็ให้การว่าไม่มีอะไรผิดปกติในคืนนั้น พยานหลักฐานสองอย่างนี้เชวาแต่งขึ้นเอง “อัลเลมีปัญหาเรื่องสุขภาพนะครับ เขาเป็นโรคหอบ เมื่อขึ้นรถไฟเที่ยวสุดท้ายไม่ทัน เขาก็คงไม่สามารถวิ่งตัดป่าสนทะลุออกถนนใหญ่แล้วโบกรถกลับกีลาลได้แน่ ที่สำคัญ... เขาจะข้ามฟากไปก่อเหตุฝั่งบ้านพักได้อย่างไรในเมื่อพาลิศเฝ้าอยู่ที่ท่าเรือตลอดเวลา และยืนยันหนักแน่นว่า คืนนั้นเรือทุกลำจอดอยู่ครบ ผู้โดยสารคนเดียวที่เขาขับไปส่งเป็นกรณีพิเศษ ก็คือ จารุคามินเท่านั้น” ลาวิกฟังแล้วอ้าปากหวอ แต่พอขยับจะถาม โควินก็กล่าวต่อไปว่า “จำได้ไหม เชวาเคยเล่าว่า เช้ามืดวันที่พบศพ หมอกลงจัด เชวาได้ยินเสียงฝีเท้า และเห็นเงาตะคุ่ม ๆ ของใครบางคน ถ้านั่นคือคนร้ายที่ย้อนกลับมาดูที่เกิดเหตุอีกครั้ง เขาก็ต้องไม่ใช่อัลเล เพราะเช้าวันนั้นอัลเลอยู่ที่กีลาล ใบเสร็จค่ารักษาพยาบาลของเขาระบุวันเวลาเอาไว้ชัดเจน” “เอ้อ เดี๋ยวสิ... ในเมื่ออัลเลมีหลักฐานยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเองขนาดนั้น ทำไมเขาไม่เถียงออกมาล่ะ จะยืนเอะอะโวยวายให้ตัวเองยิ่งดูเป็นผู้ต้องสงสัยมากขึ้นทำไม” “เขาคิดไม่ทันน่ะซีครับ” โควินตอบ “เพราะนอกจากโรคหอบและโรคกระเพาะเรื้อรังแล้ว อัลเลยังเป็นโรคประสาทอ่อน ๆ อีกด้วย ถ้าโกรธหรือตื่นเต้นมาก ๆ เข้า เขาจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ คิดหาเหตุผลไม่ทัน ต้องทานยาระงับประสาททุกครั้งที่อาการกำเริบ สารวัตรได้ข้อมูลนี้มาโดยบังเอิญตอนส่งคนไปเช็กประวัติเขาที่โรงพยาบาล ...และนี่ต่างหากคือเหตุผลที่แท้จริง ที่ทำให้จารุคามินพยายามตีตัวออกห่างจากเขา แล้วหันมาคบกับเชวาแทน ไม่ใช่เพราะเรื่องความเป็นดาราเด่นดังอะไรนั่นหรอก” “เฮ้อ! ซับซ้อนชะมัด” ลาวิกฟังแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจ “แต่จะว่าไปก็น่าสงสารแฮะ แล้วนี่แกยังต้องมาถูกใส่ความอีก ผมรู้ล่ะว่าเชวาชอบทำอะไรแผลง ๆ แต่ครั้งนี้มันออกจะมากเกินไปจริง ๆ ไม่น่ารังแกคนบริสุทธิ์เลย สารวัตรอนิรูทธก็อีกคน รู้ทั้งรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ก็ยังร่วมมือกับเชวาอีก” โควินยิ้มบาง ๆ อย่างอ่อนล้า ก่อนอธิบาย “เชวาไม่ได้ทำเกินไปหรอกครับ เขาแค่ต้องการเอาคืนบ้างเท่านั้นเอง” “เอาคืน?” “ใช่ครับ เอาคืน” โควินพยักหน้า “เพราะตอนไปให้ปากคำกับสารวัตรอนิรูทธ อัลเลพูดพาดพิงถึงเชวา กุเรื่องว่าเชวากับจารุคามินทะเลาะกัน และพยายามทำให้สารวัตรเข้าใจผิดว่า เชวาเป็นพวกโรคจิต มีแนวโน้มจะก่ออาชญากรรมสูง” “เอ๋!” “ยิ่งไปกว่านั้น คุณรู้ไหมว่า เชวาเคยออกค่ารักษาพยาบาลให้อัลเลครั้งหนึ่ง ตอนที่โรคกระเพาะของเขากำเริบ แต่จารุคามินติดคิวถ่ายละครอยู่ที่กุลิสสาจึงติดต่อไม่ได้เพราะไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ และอัลเลก็ไม่มีเงินจ่ายด้วย” “ไม่เลย...” ลาวิกส่ายหน้าช้า ๆ “ผมไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน” ซึ่งก็ไม่แปลกหรอก เพราะลาวิกอยู่ที่โกจารา ส่วนเชวาของเขาใช้ชีวิตลัลล้าอยู่ที่กีลาล “โถ... พ่อคู้ณ ใจบุญสุนทานเสียจริง ยอมช่วยแม้กระทั่งสามีของผู้หญิงที่ตัวเองกำลังคั่วอยู่” โควินได้ยินแล้วก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกครับ ตอนแรกเชวาไม่รู้ว่าอัลเลเป็นสามีของจารุคามิน เพราะหล่อนโกหกว่าเขาเป็นเกย์ แต่ผมน่ะมองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่” “หา!” โควินเกรงว่า หากถูกอีกฝ่ายซักไซ้ต่อไป เรื่อง (เกย์) อาจจะย้อนกลับมา ‘เข้าตัว’ ก็ได้ จึงรีบตัดบทว่า “นั่นล่ะครับ สรุปก็คือ อัลเลไม่เคยสำนึกบุญคุณของเชวา แถมยังพยายามใส่ความเชวาอีก ก็เลยโดนเล่นงานกลับไปแบบนั้น แต่ก็คงไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกครับ คุณไม่ต้องกังวลไป ประเดี๋ยวคืนนี้พอเราจับคนร้ายตัวจริงได้ ตำรวจก็คงปล่อยตัวอัลเลให้เป็นอิสระเองนั่นแหละ” ลาวิกยกมือขึ้นกุมขมับ รู้สึกปวดเศียรเวียนเกล้าเป็นที่สุด “อะไรกัน ยังมีคนร้ายตัวจริงอีกเรอะ... เอ๊ะ! ถ้างั้นแย่ล่ะซี” เขาทำท่าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ “อะไรแย่?” “กะ... ก็ ชามีลีบอกว่าจะย้ายกลับไปอยู่บ้านพักเหมือนเดิม แล้วถ้า... ถ้าคนร้ายตัวจริงยังอยู่ที่นั่นล่ะ ไม่ได้การแล้ว โควิน พวกเรารีบขับเรือกลับไปรับชามีกับเชวากันเถอะ” “ใจเย็น ๆ” โควินบอกเสียงเรียบ ท่าทีไม่อนาทรร้อนใจแม้แต่น้อย “เรื่องนั้นน่ะหายห่วงได้เลย สารวัตรส่งคนมาซุ่มระวังเหตุการณ์ให้อยู่แล้ว อีกอย่าง เชวาไม่ยอมพลาดท่าโดนคนร้ายเล่นงานซ้ำอีกแน่ ถ้าคุณจะห่วง ก็ห่วงคนร้ายดีกว่านะ ผมว่า” จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 16:05:57

ความคิดเห็นที่ 2 แต่ปัญหาวุ่นวายอีกอย่างหนึ่งที่เชวาตัวดีทิ้งไว้ให้โควินกับลาวิกแก้ไขก็คือ จะทำอย่างไรกับแดดดี้มามี้ที่มาเยี่ยมอาการบุตรชายสุดที่รักอีกครั้งในตอนบ่ายวันนั้น “เชวารีบกลับมาก่อนสักครู่ไม่ได้เหรอครับ มาให้นายใหญ่กับนายหญิงเยี่ยมก่อนแล้วค่อยกลับไปรอคนร้ายทีหลังก็ยังทัน” โควินคุยกับคีราณทางโทรศัพท์มือถือ “ไม่เอา” อีกฝ่ายปฏิเสธทันควันโดยไม่ต้องคิด “ผมต้องอยู่กับลีตลอดเวลา เพราะหน้าที่ของผมคือปกป้องคุ้มครองไทวาวัต” ทียังงี้ล่ะพูดได้คล่องปาก... โควินอ่อนอกอ่อนใจ จับไม่ได้ไล่ไม่ทันเชวาจอมกะล่อนคนนี้เสียที “แล้วเชวาจะให้ผมทำอย่างไรล่ะครับ ถ้านายใหญ่กับนายหญิงมาเยี่ยมแล้วไม่พบคุณ” “ก็บอกไปสิว่าผมไปตรวจร่างกายหรือเช็กสมองอะไรก็ได้ ไว้ค่อยมาเยี่ยมทีหลัง” “ข้ออ้างนั้นผมใช้ไปแล้วครับเมื่อเช้า” “งั้นเอางี้...” คีราณเกริ่น แล้วก็เงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนบอก “คุณไปขอผ้าพันแผลจากพยาบาลแถวนั้นมาพันหัว พันหน้าพันตาให้หมด แล้วก็ไปนอนบนเตียง สมมุติว่าเป็นผมแทนก็แล้วกัน” “...” “เป็นไง ไอเดียผมบรรเจิดไหม” “เชวาครับ” โควินเอ่ยเสียงเครียด “นี่ผมพูดจริง ๆ ไม่ได้ล้อเล่นนะครับ” “อ้าว! นี่ผมก็พูดจริง ไม่ได้ล้อเล่นเหมือนกัน” คีราณย้อน “คุณลองคิดดู ถ้าเกิดผมกลับไปตอนนี้ แล้วคนร้ายมันปุบปับโผล่ออกมาเล่นงานลีพอดี ผมจะทำอย่างไร ใครจะรับผิดชอบ” “แต่สารวัตรก็ส่งคนมาซุ่มระวังภัยให้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ” “แล้วไง  ผมไม่ไว้ใจคนของไอ้สารวัตรงี่เง่านั่นนี่ ผมไว้ใจแต่ตัวเองเท่านั้น” จบกัน... ลองเชวาดื้อแบบนี้ก็ป่วยการจะพูดด้วย กล่อมให้ตายยังไงก็ไม่ฟัง โควินจึงวางสาย เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากถอนใจเฮือกแล้วก็ทำตามที่อีกฝ่ายแนะนำ อันที่จริงไม่มีอะไรที่โควินจะต้องกลัวสักนิด เพราะถ้าหากแผนแตกขึ้นมา เขาก็พร้อมจะเรียนนายใหญ่ทันทีว่า ทั้งหมดนี้เป็นแผนของเชวา! จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 16:06:43

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 25 เวลาแต่ละวินาทีคืบคลานไปอย่างเชื่องช้า... เขาเฝ้าจับตาดูหล่อนกับสุนัขตัวนั้นตั้งแต่เช้าแล้ว เห็นหล่อนจูงมันเดินลงจากเรือมาที่นี่ หยุดยืนอยู่ข้าง ๆ สารวัตรร่างใหญ่นั่น และนาน ๆ ครั้งจึงจะก้มลงใช้มือลูบหัวสุนัขของตนอย่างเอ็นดู... น่าแปลกที่เวลาเห็นหล่อนแต่งชุดฮาเนียแบบนี้แล้ว ดูหล่อนเปลี่ยนไปจากเดิมราวคนละคนเลยทีเดียว แต่เขาชอบให้หล่อนสวมชุดกางเกงขาสั้นมากกว่า เพราะเขาหลงใหลเรียวขาคู่งามของหล่อน เรียวขาของหญิงสาวชาววิปุลาที่ไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็นและสัมผัสนัก ยิ่งเมื่อได้จินตนาการถึงความขาวและเนียนนุ่มของเรียวขาคู่นั้น ความต้องการทางเพศของเขาก็ตื่นตัวขึ้นทันที และมันเป็นความสุขบนความทุกข์ทรมานที่อยู่เหนือการควบคุมอย่างแท้จริง โอว... ไม่! ไม่... เขาพยายามปฏิเสธตัวเอง ข่มกลั้นเพลิงปรารถนาให้ดับมอดลงก่อนที่จะเตลิดเปิดเปิงไปมากกว่านั้น เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดในเวลานี้ คือการนำ ‘อาวุธ’ กลับมาทำลายให้เร็วที่สุดก่อนที่ตำรวจจะหามันพบ! ‘ไอ้คนที่ชื่อ อัลเล อะไรนั่นโชคร้ายเป็นบ้า จู่ ๆ ก็มากลายเป็นแพะรับบาปทั้งที่ไม่ได้ทำผิด’ เขาแสยะยิ้มที่มุมปาก นึกภูมิใจที่ตนเองโชคดีกว่า สามารถรอดพ้นจากการสงสัยมาได้ ทั้ง ๆ ที่เป็นผู้ลงมือก่อคดีอุกอาจถึงสองครั้งสองคราในเวลาไล่เลี่ยกัน ครั้งแรกนั่นไม่ค่อยดีเท่าไหร่ มันเป็นความผิดพลาดที่เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดขึ้นนัก เขาหมายตาหล่อนไว้ ไม่สนว่าหล่อนจะเป็นชามีหรือสตรีสามัญ ขอแค่ได้สัมผัสเรียวขาของหล่อน และปลดเปลื้องกามารมณ์กับหล่อนได้สำเร็จเป็นพอ จำได้ว่า คืนก่อเหตุเขาถือไฟฉายส่องกราดไปรอบ ๆ เมื่อเห็นว่าทางสะดวก ก็ย่องฝ่าความมืดตรงไปยังบ้านพักของหล่อน พร้อมด้วยเชือกที่จะใช้มัดหากหล่อนดิ้นรนขัดขืน และมีดสำหรับใช้ขู่หล่อนให้ยินยอมตกเป็นเหยื่อของเขาแต่โดยดี สาบานได้ เขาไม่มีเจตนาจะฆ่าหล่อนเลยสักนิดจริง ๆ แต่แล้วเสียงเครื่องยนต์เรือที่แว่วดังมาแต่ไกลก็ทำให้เขาต้องหยุดชะงัก ดับไฟฉาย และรีบหลบซ่อนกายในพุ่มไม้ข้างทาง ‘ปาเข้าไปเที่ยงคืนกว่าแล้ว ใครกันวะ:-)โผล่มาตอนนี้’ เขาลัดเลาะไปใกล้ท่าเรือ ซุ่มรออยู่ในความมืด แล้วเขาก็มองเห็นหญิงสาวคนหนึ่งก้าวขึ้นมาบนศาลาไม้ แสงไฟบนเสาสาดส่องลงมา เห็นเรือนร่างอวบอัดในชุดฮาเนียสั้นเหนือเข่า อวดต้นขาขาวและปลีน่องเรียวมนกลมกลึง นี่ก็ไม่เลว... เขาคิด ดวงตาวาววาบ และรอจนสปีดโบ๊ตแล่นห่างจากฝั่งไปแล้ว จึงค่อยก้าวออกมาจากพุ่มไม้ ‘ว้าย!’ หล่อนร้องแหลมด้วยความตกใจ เมื่อจู่ ๆ หันมาเห็นเขายืนอยู่โดยไม่ให้สุ้มให้เสียง เขายิ้ม แนะนำตัวสั้น ๆ และปลอบหล่อนว่าไม่ต้องกลัว เขามีหน้าที่ต้องตรวจตรารักษาความปลอดภัยแถวนี้อยู่แล้ว ‘ฉันมาหาเชวาคีราณ เธอช่วยนำทางไปหน่อยสิ’ ด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่ง เขาเปิดสวิทช์ไฟฉาย พลางกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ หล่อนเป็นเหยื่อรายใหม่ที่เดินตามเขามาเองแท้ ๆ ไม่ต้องบุกเข้าไปจู่โจมให้เปลืองแรง ‘ไม่ใช่หลังนี้เหรอ’ หล่อนถามเมื่อเขาพาเดินผ่านบ้านพักหลังแรกไป เขาตอบว่า ไม่ใช่ เชวาพักอยู่หลังสุดท้ายใกล้ชายป่าด้านนู้นต่างหาก และหล่อนก็พร้อมที่จะเชื่อเขาอย่างง่ายดายโดยไม่ซักถาม เพียงแต่บ่นกระปอดกระปอดอะไรสักอย่างอีกสองสามคำ แต่แล้วความต้องการทางเพศของเขาก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงจุดที่ไม่สามารถข่มกลั้นและยับยั้งได้อีกต่อไป เขายังเดินนำหล่อนไปไม่ถึงหน้าบ้านพักหลังที่สี่เลยด้วยซ้ำตอนที่ตัดสินใจหันมากำหมัดชกเข้าใส่ช่องท้องของหล่อนเต็มแรง และพอหล่อนตัวงอ ทรุดลงกองกับพื้น เขาก็กระหน่ำเตะต่อยไม่ยั้งจนกระทั่งหล่อนหมดสติ เขาจิกผมหล่อน ลากหล่อนไปซ่อนหลังพุ่มไม้ข้างทาง และหลังจากได้กอดจูบลูบไล้เรียวขาที่น่าหลงใหลจนพึงพอใจแล้วเขาก็จัดแจงสวมถุงยางอนามัย ก่อนจะลงมือข่มขืนหล่อนจนสำเร็จความใคร่ในที่สุด เขาคงจะทิ้งหล่อนไว้อย่างนั้น แล้วเดินจากไปอย่างไม่ไยดี ถ้าหากหล่อนไม่ลืมตาขึ้นกรีดร้องโวยวาย ด่าทอเขา ข่มขู่เขา และทำท่าจะตะเกียกตะกายไปฟ้องใครก็ตามที่พักอยู่ใกล้บริเวณนั้นมากที่สุด ‘เชวา! ฉันจะฟ้องเชวา ให้เขาฆ่าแก ให้เขาลากคอแกเข้าคุกให้ได้’ เขาวิ่งตามมาจนถึงทางเดินเลียบริมทะเลสาบ ยื่นมือคว้าและกระชากผมของหล่อนไว้ได้ทัน จากนั้นเขาก็ไม่รู้... ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะกว่าสติจะกลับคืนมา สองมือของเขาก็เปื้อนเลือดไปหมดแล้ว เขากลัวในสิ่งที่เกิดขึ้นจึงรีบวิ่งหนีไป พอกลับไปถึงเรือนพัก ก็เปลี่ยนเสื้อผ้า ล้างคราบเลือด แล้วล้มตัวลงนอน ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ได้ทำ เราไม่ได้ทำ... เขาตัวสั่นงันงก พร่ำบอกตัวเองเช่นนั้นเป็นพันเป็นหมื่นครั้ง จนกระทั่งฟ้าเริ่มสางโดยไม่สามารถข่มตาหลับลงได้เลยแม้แต่งีบเดียว ฆ่าคนตาย... ไม่จริง เราฆ่าคนตายหรือเนี่ย... เขากลัวตำรวจ กลัวติดคุก นั่นเพราะเขาเคยถูกจับกุมและใช้ชีวิตในเรือนจำมาแล้วครั้งหนึ่ง สมัยที่เป็นกรรมกรแบกหามอยู่ที่ท่าเรือเมืองปังกานี และเขาไม่อยากถูกลงโทษเช่นนั้นอีก ไม่เอา... ไม่เอาอีกแล้ว... ถ้างั้นก็ต้องทำลายหลักฐานทุกอย่างก่อนที่ตำรวจจะมาพบเข้า! พอคิดได้เช่นนี้ เขาก็รีบย้อนกลับไปยังที่เกิดเหตุทันที ศพยังอยู่ที่เดิม จมกองเลือดแดงฉาน น่ารังเกียจสิ้นดี เขาชำเลืองมองเพียงครั้งเดียว ก็ไม่อยากมองซ้ำอีกต่อไป ท่ามกลางละอองหมอกขุ่นขาว เขาก้มลงเก็บซากถุงยางอนามัยและกำลังควานหามีด ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งก็ดังใกล้เข้ามา เขาสะดุ้งสุดตัว รีบกระโดดเข้าไปในพุ่มไม้ และวิ่งฝ่าดงหญ้าหนีไปอย่างรวดเร็ว ‘นั่นใครน่ะ... มาทำอะไรที่นี่’ เสียงห้าวของเชวาธราณินทร์ร้องถาม เขาซุ่มซ่อนอยู่หลังต้นสนใหญ่ซึ่งมีม่านหมอกช่วยอำพรางสายตาอีกชั้นหนึ่ง และลุ้นแทบตายว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าหากเชวาพบศพหล่อน หากยังไม่ทันได้คาดเดาอะไรมากไปกว่านั้น เสียงสุนัขเห่าก็ลอยแทรกเข้ามา ซ้ำหญิงสาวที่นุ่งกางเกงขาสั้นก็ปรากฏตัวขึ้นอีกด้วย เขาไม่สนเรื่องที่หล่อนกรีดร้อง และเข้าใจผิดว่าเชวาคือฆาตกร เท่ากับเจ้าสุนัขสีขาวปนเทาที่วิ่งไปคาบมีดเปื้อนเลือดเล่มหนึ่งขึ้นมาจากพื้น แล้ววิ่งหายไปอย่างเงียบกริบ ‘เฮ้ย!’ เขาลืมตัวส่งเสียงร้องออกมา จึงทำให้เชวาและชามีหันมามองเป็นตาเดียว ‘กะ... เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ ผมเป็น รปภ. เรือนพักคนงาน บังเอิญได้ยินเสียงร้องก็เลยรีบวิ่งมา’ เจ้าหล่อนพูดอะไรก็ไม่รู้เสียยาวเหยียด เขาไม่ทันฟัง เพราะมัวแต่ชะแง้แลหาสุนัขไซบีเรียนฮัสกี้ที่วิ่งหายไปในสายหมอก ‘รบกวนคุณช่วยโทรแจ้งตำรวจด้วยนะคะ’ ‘คะ... ครับ’ จากนั้นหล่อนก็สั่งให้เขายืนรอจนกว่าตำรวจและผู้จัดการรีสอร์ทจะมาถึง เพราะหล่อนไม่กล้าอยู่กับเชวาตามลำพัง เขาโกรธหล่อนนักที่รั้งตัวเขาไว้แบบนี้ จนพลอยโดนเรียกตัวไปสอบสวนด้วยอีกคน กว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้น เจ้าสุนัขนั่นก็โผล่มาเดินกระดิกหางหน้าตาเฉย ไม่รู้ว่ามันเอา ‘มีด’ ไปซ่อนไว้ที่ไหนแล้ว ‘มีด’ ที่มีทั้งคราบเลือดของเหยื่อสาวและรอยนิ้วมือของเขา! จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 16:07:38

ความคิดเห็นที่ 4 เขามองดูเจ้าหน้าที่ตำรวจทำการปิดล้อมพื้นที่เพื่อตรวจค้นและงมหาอาวุธในทะเลสาบด้วยความกระวนกระวาย แม้จะเชื่อมั่นว่า ตำรวจไม่มีทางหามันพบในผืนน้ำอย่างแน่นอน แต่เขาจะไม่มีวันนอนหลับได้เลย ตราบใดที่ยังไม่ได้ทำลายหลักฐานชิ้นนั้นให้สิ้นซากเหมือนอย่างถุงยางอนามัยที่เขาหย่อนลงเตาเผาขยะไปแล้วก่อนหน้านี้ ‘ไอ้หมาบ้าตัวนั้น มันคาบเอาไปซ่อนไว้ที่ไหนนะ’ อาณาบริเวณเขตบ้านพักตากอากาศของตระกูลธราณินทร์ไม่ใช่แคบ ๆ ซ้ำยังมีสวน มีพุ่มไม้ มีแปลงดอกไม้ และมีพงหญ้าสูงท่วมเข่ารกทึบอยู่โดยรอบ แถมกินพื้นที่ไปจนจรดชายป่าสนอีกด้านหนึ่ง การค้นหา ‘มีด’ สักเล่มที่หายไปย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย ขนาดตำรวจหลายนายระดมกำลังกันค้นหายังไม่พบ แล้วนับประสาอะไรกับเขาตัวคนเดียวเล่า ที่สำคัญ หากเขาโผล่หน้าไปด้อม ๆ มอง ๆ แถวนั้นบ่อยเข้า อาจถูกตั้งข้อสงสัยเอาได้ หล่อนน่าจะรู้... ใช่แล้ว หล่อนเป็นเจ้าของสุนัขตัวนั้น มันมีนิสัยชอบเอาอะไรไปซ่อนไว้ที่ไหน หล่อนน่าจะรู้ดีที่สุด ด้วยเหตุนี้ แผนหลอกล่อและลักพาตัวจึงเริ่มต้นขึ้นในหัวค่ำของคืนวันที่ตำรวจเพิ่งถอนกำลังออกไปจากฝั่งบ้านพักพอดี ------------------------------------------------------------ วราลีรู้สึกใจคอไม่ดี หล่อนกลัวว่าจะเกิดสิ่งผิดพลาดขึ้น ถึงขนาดพาเจ้าโมสาร์ทเข้ามาอยู่ในห้องด้วย ไม่ยอมทิ้งให้มันนอนอยู่ข้างนอกตัวเดียว “แล้วถ้าเขาตรงเข้ามาทำร้ายมันล่ะ ฉันจะทำยังไง นี่ไม่เท่ากับว่า ฉันเป็นคนส่งมันออกไปตายหรอกเหรอ” หล่อนเอ่ยทั้งที่น้ำตาคลอเบ้า คีราณดึงร่างหล่อนมากอดในอ้อมแขน แล้วปลอบว่า “คนร้ายไม่มีทางแตะต้องหมาของคุณแน่ เชื่อผมสิ จุดประสงค์ของมันคือการหาอาวุธที่หายไป ไม่ได้คิดจะฆ่าหมาคุณเสียหน่อย” “ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่ไว้ใจเขาอยู่ดี รู้ไหม ตอนอยู่ที่เกาะบายัน เขายังขู่จะฆ่าฉันด้วยซ้ำ แล้วที่คุณบาดเจ็บอยู่นี่ ก็เพราะถูกเขาทำร้ายไม่ใช่เหรอ... ฉันกลัวมากนะ คีราณ” หล่อนสอดแขนสวมกอดเขาไว้แนบแน่น “ฉันไม่อยากเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อีก อยากหลบไปอยู่ที่อื่น ที่เงียบ ๆ ไกล ๆ ที่ที่คนร้ายตามหาเราไม่เจอ” “ผมเข้าใจ...” เขาลูบหลังหล่อนเบา ๆ “แต่เราจำเป็นต้องปิดคดีนี้ และจับกุมคนร้ายตัวจริงให้ได้ ไม่งั้นเขาก็จะลอยนวลไปทำร้ายคนอื่นอีก คุณคงไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นใช่ไหม” วงแขนที่กอดรัดเขาอยู่คลายออกเล็กน้อย น้ำเสียงกังวลแปรเปลี่ยนเป็นตัดพ้อ “อ้างนู่นอ้างนี่ ความจริงแล้วคุณอยากจับคนร้ายให้ได้ เพื่อแก้แค้นให้คนรักที่ตายไปมากกว่าใช่ไหมล่ะ” “หือ?” คีราณก้มลงจ้องหน้าหล่อน แล้วอมยิ้ม “นี่คุณหึงผมเหรอ” “ไม่ต้องเฉไฉ ตอบฉันมาตามตรง” หล่อนคาดคั้นเสียงห้วน แต่สองแก้มแดงเรื่อ “ผมควรจะตอบอย่างไรดีล่ะ ถ้าตอบว่า ‘ไม่ใช่’ คุณก็หาว่าผมใจดำ คนรักถูกฆ่าตายไปทั้งคน ยังนิ่งเฉยดูดายอยู่ได้ แต่ถ้าตอบว่า ‘ใช่’ คุณก็หึงผมอีก” “ฉันอยากให้คุณตอบตามความรู้สึกจริง ๆ” “ถ้างั้นก็...” คีราณสบตาหล่อนแน่วนิ่ง แล้วจึงตอบ “ทั้งใช่และไม่ใช่ครับ ผมยอมรับว่าส่วนหนึ่งผมอยากทำเพื่อมินนี่ เพราะมันเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมจะทำให้หล่อนได้ ถึงแม้หล่อนจะไม่ใช่คนที่พูดได้เต็มปากเต็มคำว่า 'คนรัก' แต่ผมก็เคยคบกับหล่อนมาก่อน ไม่ว่าจะในฐานะเพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว คนรู้จัก หรืออะไรก็ตาม แต่คุณไม่ต้องหึงผมหรอกนะลี เพราะตอนนี้ตาของผมมองคุณอยู่คนเดียว ในสมองในหัวใจของผมก็ไม่ใครอื่นอีกนอกจากคุณ” วราลีชอบดวงตาของเขาพอ ๆ กับที่เขาชอบดวงตาของหล่อน ดวงตาสีน้ำตาลลึกล้ำที่สะท้อนภาพกันและกันเอาไว้อย่างแจ่มชัด “คุณมีความฝันใช่ไหม ลี คุณอยากแต่งเพลงให้เสร็จ อยากเรียนให้จบ อยากเป็นนักดนตรีที่มีชื่อเสียง และทุกสิ่งทุกอย่างก็ต้องเริ่มต้นที่นี่... ที่สิละวา “ส่วนผม... ผมก็อยากอยู่ข้าง ๆ คุณ อยากดูคุณทำความฝันของตัวเองให้กลายเป็นจริง แต่มันคงเป็นไปไม่ได้เลย ถ้าหากเรายังปล่อยให้คนร้ายลอยนวลอยู่แบบนี้ เพราะฉะนั้นถ้าจะให้ผมพูดตามตรงล่ะก็ การจับคนร้ายไม่ใช่เพียงแค่การทำเพื่อมินนี่หรือคนอื่น ๆ เท่านั้น หากแต่มันยังเป็นการทำเพื่อความสบายใจและความปลอดภัยของ ‘เราสองคน’ เองอีกด้วย” วราลีพอใจในคำตอบที่ได้รับ หล่อนจึงกอดเขา และซบหน้าลงบนแผ่นอกอุ่นเนิ่นนาน “ตกลง ฉันจะทำตามแผนของคุณ เราต้องจับคนร้ายให้ได้ ไม่ว่าจะเสี่ยงแค่ไหนก็ตาม” “คุณไม่ต้องห่วง” คีราณกระซิบบอก “ในเมื่อโมสาร์ทเป็นสัตว์เลี้ยงของคุณ ...ของตระกูลไทวาวัต ผมในฐานะเชวาธราณินทร์ก็มีหน้าที่ต้องปกป้องคุ้มครองมันด้วยเช่นกัน” “อ๋อ!” หล่อนเงยหน้าขึ้นทันควัน ปลายจมูกชนเข้ากับเขาพอดี “สรุปว่าที่แล้วมา คุณปกป้องฉัน คุ้มครองฉัน เพราะมันเป็น ‘หน้าที่’ ที่ต้องทำเท่านั้นล่ะซี สำหรับคุณแล้ว ฉันกับโมสาร์ทไม่ได้แตกต่างกันเลยใช่ไหม” “นี่คุณ...” คีราณอดขำไม่ได้ จึงพูดไปหัวเราะไป “คราวนี้คุณหึงกระทั่งหมาเหรอเนี่ย” “ก็คุณนั่นแหละที่ย้ำแล้วย้ำอีกว่า มันเป็นแค่หน้าที่ แล้วจะให้ฉันคิดยังไงเล่า” “โอ๋... ชามีที่รัก หน้าที่ที่ผมว่า มันเป็นหน้าที่ของหัวใจไงล่ะครับ” คีราณไม่จนมุมง่าย ๆ เขาหาทางลัดเลาะไปได้เรื่อย ๆ “หัวใจผมมันเต้นตูมตามตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบคุณแล้ว ผมรู้ตัวทันทีเลยว่าตัวเองคิดอะไรและรู้สึกอย่างไรกับคุณ” แทนคำพูด คีราณบรรจงถ่ายทอดความคิดและความรู้สึกทั้งหมดของเขาลงบนเรียวปากนุ่มของหล่อน ทั้งความอ่อนโยน และเร่าร้อนผสานเป็นหนึ่งเดียวกันอย่างลึกล้ำ วราลีได้รับสิ่งที่เขามอบให้ และตอบสนองกลับคืนไปด้วยความปรารถนาที่อ่อนหวานซาบซึ้งปานกัน ทว่า ณ ชั่วขณะเวลานั้นในหัวของหล่อนคลับคล้ายมีท่วงทำนองเพลงที่ไม่เคยได้ยิน ดังแว่วมาจากที่ไหนสักแห่งไกลแสนไกล และแน่นอน... มันจะต้องกลายเป็นส่วนหนึ่งของบทเพลง ที่ช่วยเติมเต็มความฝันของหญิงสาวให้เป็นจริงขึ้นมาในอนาคตอันใกล้นี้ ---------------------------------------------- ในที่สุด หล่อนก็ยอมปล่อยมันออกมาข้างนอก... เขาเห็นสุนัขตัวนั้นเดินเล่นไปมาอยู่หน้าบ้านพักของหล่อน ท่าทางมันคงจะเป็นหมาสมาธิสั้น อยู่ไม่ติดที่ เดี๋ยวเดินไปนอนตรงนู้น เดี๋ยวย้ายมานั่งตรงนี้ ว่างนักก็ไล่งับผีเสื้อเล่น ‘หึ! แกทำฉันหัวปั่น นอนไม่หลับมาหลายคืน คราวนี้ล่ะ หามีดเจอเมื่อไหร่ ฉันจะกะซวกแกทิ้งให้สะใจเลย!’ คิดอาฆาตมาดร้ายถึงขนาดนั้น แต่เขาก็ยังสู้อุตส่าห์อดทน เฝ้ารอจนกระทั่งตะวันตกดินไปครู่ใหญ่ ให้ความมืดแผ่ม่านสีดำปกคลุมไปทั่วอาณาบริเวณและโคมไฟที่ท่าเรือพลันสว่างขึ้นโดยอัตโนมัติ จึงค่อยตัดสินใจเดินตรงเข้าไปหามัน พร้อมทั้งหิ้วถุงใส่เนื้อติดกระดูกจากโรงครัวแถวเรือนพักคนงานติดมือไปด้วย “เฮ่!” ข้อดีข้อเดียวของสุนัขตัวนี้ที่เขายอมรับก็คือ มันไม่ค่อยเห่ากรรโชกใส่คนแปลกหน้า ไม่รู้ว่าเจ้าของเลี้ยงประสาอะไร แต่ก็นับว่าเป็นเรื่องดีสำหรับเขา “กินนี่ไหม” แสงสว่างจากโคมไฟข้างทางเดินสาดส่องมา สิ่งที่เขาเทลงบนพื้นคือเศษเนื้อติดกระดูกจำนวนหลายชิ้น เจ้าโมสาร์ทเห็นเช่นนั้นก็กระดิกหางเริงร่า เดินมาดอมดมทำจมูกฟุดฟิด ก่อนจะเริ่มแทะกินอย่างเอร็ดอร่อย เขายิ้ม เฝ้ามองมันต่อไปอย่างอดทน และบอกตัวเองว่านี่จะเป็นความอดทนครั้งสุดท้าย... เขารอ รอ และรอ จนกระทั่งเจ้าสุนัขได้กินจนอิ่มหนำ แล้วพอมันเริ่มขยับ เขาก็พร้อมที่จะขยับตามมันทันที โมสาร์ทไม่ได้รู้สึกว่าเศษกระดูกเหล่านี้เป็นเพียงแค่อาหารหรือขยะ แต่มันนับรวมเข้าเป็น ‘สมบัติ’ อันล้ำค่าที่น่าสะสม มันจึงไม่รอช้าที่จะคาบกระดูกเหล่านั้นไว้ในปาก แล้ววิ่งโร่ฝ่าความมืดเพื่อเอาไปฝังไว้ใน ‘คลังสมบัติ’ ของตัวเอง เขาดีใจจนแทบจะเผลอร้องตะโกนออกมาเชียว ‘ไปเลย... ไปเร็ว ๆ เข้า เจ้าหมาหน้าโง่ รีบนำฉันไปยังที่ซ่อนสมบัติของแก แล้วฉันก็จะได้หลุดพ้นจากความกังวลบ้า ๆ นี่เสียที ถ้าหากฉันหามีดเจอก่อนตำรวจ พวกมันก็จะไม่มีวันรู้ตลอดกาลว่าฉันเป็นคนฆ่าแม่ดาราคนนั้น ทีนี้ไอ้คนดวงตกที่ชื่อ อัลเล มันก็จะต้องแบกรับคำว่า ‘ฆาตกร’ แทนฉันต่อไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะสิ้นสุดอายุความ ไปเลย... พาฉันไปเดี๋ยวนี้!’ โมสาร์ทวิ่งโร่ไปตามทางเดินหน้าบ้านพัก ทว่าแทนที่จะตรงไปยังท่าเรือมันกลับเลี้ยวซ้ายมุ่งไปยังลานกว้างแห่งหนึ่ง พื้นที่บริเวณดังกล่าวเป็นพื้นคอนกรีต เรียบและแข็ง กว้างประมาณครึ่งหนึ่งของสนามฟุตบอล ซึ่งมีไว้สำหรับให้เฮลิคอปเตอร์ร่อนลงจอดโดยเฉพาะ โมสาร์ทวิ่งตัดผ่านลานกว้างนั้นข้ามไปยังแปลงดอกไม้ที่ปลูกอยู่อีกด้านหนึ่ง เขาวิ่งตามมันไปอย่างไม่ลดละ ดูเหมือนจะยิ่งห่างจากจุดเกิดเหตุฆาตกรรมมากขึ้นทุกที ๆ ไม่แปลกใจเลยว่า เพราะเหตุใดพวกตำรวจที่มัวแต่งมหาหลักฐานในทะเลสาบ จึงไม่มีวี่แววว่าจะหาอาวุธชิ้นนี้เจอ และแล้วในที่สุดเจ้าสุนัขก็วิ่งไปหยุดอยู่ที่กองดินข้างแปลงดอกไม้ ก่อนจะเริ่มใช้ขาหน้าทั้งสองข้างขุดดินลงไปเป็นหลุมลึก เขาหยุดยืนหายใจหอบ ควานหากระบอกไฟฉายที่พกติดตัวมาด้วย แล้วกดสวิตช์ส่องไปยังตำแหน่งที่เจ้าสัตว์หน้าขนกำลังสาละวนอยู่กับงานอดิเรกของมัน แสงสว่างดวงเล็ก ๆ สอดส่ายไปมาสักครู่หนึ่งก็จับนิ่งอยู่ที่ก้นหลุมแห่งนั้น ‘สมบัติสุนัข’ มีไม่มากนัก คงเพราะมันเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่ถึงวัน นอกจากเศษกระดูกที่เพิ่งหย่อนลงไปหมาด ๆ แล้ว ยังมีกระป๋องดีบุก ซากกิ้งก่า ซากผีเสื้อ และ... “มีดของฉัน!” เขาโพล่งออกมา แล้วปราดเข้าไปคว้าทันที คราบเลือดแห้งกรังที่เปื้อนอยู่บนใบมีดกลายเป็นสีน้ำตาลคล้ำ แต่เขาก็ยังจำได้ว่านั่นคืออาวุธที่ตนเคยใช้สังหารผู้หญิงคนหนึ่งไม่ผิดแน่ ฮ่า ๆ ๆ ... เขาระเบิดหัวเราะออกมา และได้ยินเสียงเห่าของสุนัขที่อยู่ใกล้ ๆ มันคงเห่าเพราะหวงสมบัติ และเข้าใจว่า ชายแปลกหน้าในชุดเครื่องแบบพนักงานรักษาความปลอดภัยคนนี้กำลังจะแย่งชิงของของมันไป “เอาซี อยากเห่าก็เห่าเสียให้พอ ก่อนที่แกจะไม่มีวันได้เห่าอีกต่อไป” เขาไม่กลัวว่าจะมีใครได้ยินเข้า เพราะบริเวณนี้อยู่ห่างไกลจากบ้านพักและท่าเรือมากพอสมควร ที่สำคัญ เมื่อเชวาธราณินทร์นอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ที่โรงพยาบาล ส่วนพวกตำรวจก็เข้าใจว่าจับกุมคนร้ายได้แล้ว จึงพากันถอนกำลังกลับไปหมด ทำให้บนฝั่งนี้เหลือแค่เขากับชามีขาสวยนั่นเพียงแค่สองคนเท่านั้น บางทีนะ บางทีถ้าหากมีอารมณ์พอ เขาอาจจะแวะไป ‘เล่น’ กับหล่อนสักครั้งก็ยังได้ เสียงเห่าดังขึ้นเรื่อย ๆ โมสาร์ทแยกเขี้ยวขาว มันโกรธจัดที่อีกฝ่ายไม่ยอมวางสมบัติของมันลง และขณะที่เตรียมจะกระโจนเข้าไปขย้ำสั่งสอนให้จมเขี้ยว เขาก็หันมามองมัน พลางแสยะยิ้มตาวาวอย่างน่ากลัว โมสาร์ทสัมผัสถึงจิตสังหารที่แผ่ซ่านออกมาได้ด้วยสัญชาตญาณของมัน เสียงเห่าจึงเริ่มเบาและทิ้งช่วงลง เขาเงื้อมีดในมือขึ้นสูง แล้วสาวเท้าเข้าหามันทีละก้าว ทำเอาโมสาร์ทเปลี่ยนจากเห่ากลายเป็นคราง ค่อย ๆ ถอยหลังห่างออกมาด้วยความหวาดผวา เดิมทีมันก็ไม่ใช่สุนัขใจกล้าอยู่แล้ว ครั้งนี้จึงยิ่งเห็นได้ชัดว่ามันกำลังกลัวเขา “ตายซะเถอะแก ไอ้หมาตัวแสบ!” สิ้นคำก็จ้วงแทงมีดในมือใส่สุนัข แต่โมสาร์ทอาศัยความว่องไวกว่าหลบหนีไปได้ทัน เขาวิ่งตามไม่ลดละ และรู้สึกสนุกกับการไล่ล่าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มันวิ่งย้อนกลับเส้นทางเดิม ข้ามลานจอดเฮลิคอปเตอร์และเลี้ยวไปยังทางเดินเลียบทะเลสาบหน้าบ้านพัก ใบหน้าของเขาปะทะสายลมแห่งความมืด และคืนนี้จะเป็นอีกค่ำคืนหนึ่งที่เลือดลมในกายของเขาสูบฉีดรุนแรงไม่แพ้ตอนก่อคดีครั้งก่อน ทว่าทันใดที่โผล่พ้นแนวร่มไม้ใหญ่ตรงหัวมุมทางเดิน เขาก็ต้องชะงักเท้าเบรกพรืด หยุดตะลึงให้กับเงาดำที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าอย่างคาดไม่ถึง เชวาธราณินทร์ถือท่อนไม้ดักรออยู่ด้วยท่าทางของนักเบสบอลกำลังจะหวดลูก!! และเมื่อเป้าหมายที่รอคอยวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้า เชวาหนุ่มก็ไม่ลังเลที่จะฟาดเปรี้ยงใส่ศีรษะของอีกฝ่ายเต็มแรง แค่ครั้งเดียวเท่านั้นร่างของคนร้ายก็ล้มกลิ้งไปกับพื้น ขมับซ้ายแตกเป็นแผลแตกยาว เลือดไหลอาบลงมาเป็นสาย จากนั้น เจ้าหน้าที่ตำรวจสี่นายซึ่งได้รับมอบหมายให้ซุ่มระวังภัยอยู่ที่นี่ ก็วิ่งออกมาจากที่ซ่อน แล้วตรงเข้ารวบตัวคนร้ายอย่างง่ายดาย ...ได้ทั้งคนร้ายตัวจริง และอาวุธมีดที่มีคราบเลือดและรอยนิ้วมือเป็นหลักฐานครบถ้วน! คีราณทอดตามองดูเขา พลางพ่นลมออกจากปากเบา ๆ ...ในที่สุดก็ปิดคดีลงได้จริง ๆ เสียที ห่างออกไปด้านหลังเชวาหนุ่ม วราลีกอดเจ้าสุนัขตัวโปรดของหล่อนแน่น จนดูไม่ออกว่าระหว่างคนกับสุนัข ใครกันแน่ที่รู้สึกขวัญเสียมากกว่ากัน จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 16:09:56

ความคิดเห็นที่ 5 ยังไม่จบนะคะ แต่เกรงว่าจะยาวเกินไป ขอยก "บทส่งท้าย" ไปไว้กระทู้หน้าดีกว่าค่ะ ^^" คุยกับคนอ่าน คุณปุ้ย : ขอบคุณนะคะ คุณ scottie : โควินน่ารักเสมอค่ะ ^^ คุณ =FriEnDiY= : ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจมาโดยตลอดนะคะ คุณลูนาติก : ตอนนี้เฉลยแล้วค่ะ เชวาหล่อ ปอปอรวยซะอย่าง ไม่มีทางเสียท่าให้ชายขี้โรคคนนั้นง่ายๆ แน่นอน น้องเกด : ขอบใจจ้ะน้องเกด คุณ Tyra : มาแล้วค่ะ ^^ เจ้าแก้ว : นี่ไม่ใช่นิยาย Y ซะหน่อย >_< คุณ Myguidingstar : ขอบคุณค่า คิดถึงคนอ่านเช่นกันนะคะ คุณเรื่อยๆ-เหนื่อยก็พัก : สังหรณ์แม่นจังเลย ขอบคุณกิ๊ฟจากคุณ npuiy, PiN.VE, อมราวตี, ลูนาติก, Travel to the moon, makokchor, Tyra, แก้วกังไส, Myguidingstar, นารีจำศีล และ mimny ด้วยนะคะ จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 16:22:17

ความคิดเห็นที่ 6 น่านสิ สงสัยอยู่แล้วว่าชายขี้โรคไม่ใช่คนร้าย เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 18:31:53

ความคิดเห็นที่ 7 โควินถูกแกล้งสารพัด น่าร้าก เอ๊ย น่าสงสาร ตกลงเป็นรปภ.โนเนมหรือคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 20:00:38

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบฉากหวานๆ บทส่งท้ายขอหวานหนักๆนะคะ จากคุณ : Myguidingstar เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 22:22:32

ความคิดเห็นที่ 9 ในที่สุดก็มาถึงตอนจะจบ คดีคลี่คลายแล้ว จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 22:42:38

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านอีกรอบ ชอบเชวาที่สุด จากคุณ : PiN.VE เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 14:00:42

ความคิดเห็นที่ 11 Okค่ะว่าแต่คู่โควินล่ะค่ะ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 03:45:03

ความคิดเห็นที่ 12 รอฉากหวานๆตอนจบค่า ^^ (รอโควินกะคุณสารวัตรด้วย) จากคุณ : เรื่อยๆ-เหนื่อยก็พัก เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 54 21:15:31