ความคิดเห็นที่ 1 “ไม่ได้ล่ะ” ภูธนาวิ่งนำไป ขณะที่กิตติไม่รอช้ารีบวิ่งติดไปโดยไม่รีรอ อิงแก้ววิ่งหยุดริมระเบียงขณะที่นักต้มตุ๋นทั้งสองจนมุมหันมาเล่นงานบีบคอนุชนาดที่ดิ้นทุรนทุรายหายใจไม่ออกจนหน้าซีดหน้าเหลืองอย่างเห็นได้ชัด “อย่าเข้ามานะไม่อย่างนั้นนังนี่ตายคามือแน่”หัวหน้าใหญ่โจรขู่ อิงแก้วชะงัก “นี่แกอย่าทำอะไรคุณนุชนะ”อิงแก้วร้องขึ้นยกมือขึ้นห้ามปราม “ก็เพราะพวกแกแหละนังตัวดี ทำให้ฉันต้องทำแบบนี้” “พวกแกมันเลวมาหลอกลวงคนมีฐานะทำไมไม่ไปทำอาชีพสุจริต มาเบียดเบียนคนอื่นทำไม พวกแกมันเหมาะกับการไปนอนอยู่ในซังเต” “อ้อปากดีซินะ” เสี่ยไพบูลย์บีบคอนุชนาดแน่นยิ่งขึ้น นุชนาดพยายามแกะมือเขาแต่ก็แกะไม่ออกจนลุ้นเริ่มจุกปาก อิงแก้วสงบปากสงบคำก่อนที่ตัวประกันจะเป็นอันตรายพอดีกับที่กิตติ ภูธนา กรวิท อิงแก้ว เวล และต้นโอ๊ควิ่งขึ้นมาเมื่อเห็นว่านุชนาดโดนจับตัวต่างตกใจกันถ้วนหน้าโดยเฉพาะต้นโอ๊คที่หน้าเสียไปทันที เขาก้าวออกด้านหน้าชี้มือไปที่โจรทั้งสองหน้าตาเอาเรื่อง “พวกแกอย่าทำอะไรนุชนะถ้าแกทำอะไรเธอ ฉันฆ่าพวกแกแน่”ต้นโอ๊คตะโกน เหล่าแก๊งคนร้ายมิวายทำหน้าตากวนเข้าใส่ “ห่วงเมียงั้นเหรอ...แหมๆ สามีที่ดีจริงๆ ”ลูกน้องเสี่ยไพบูลย์เจ๋อขึ้น อิงแก้วกัดฟันกรอด “ขอร้องแกจะทำอะไรฉันก็ได้แต่แกอย่าทำนุชปล่อยนุชซะเอาฉันเป็นตัวประกันแทน”อิงแก้วเสนอตัวขึ้น ภูธนาและกิตติหันกลับไปมองพร้อมกัน “เปลี่ยนให้โง่สิ พวกแกกำลังจะหลอกจับพวกฉัน” “นี่ขอร้อง เอาตัวฉันไปแทนก็ได้”อิงแก้วร้องขึ้นน้ำตาคลอ ภูธนาและกิตติหันขยับตัวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากเท่าที่ควร “เออจะว่าไปเอายัยตัวดีนี่ก็ดีเหมือนกัน มันต้นเรื่องจัดการสั่งสอนให้รู้สำนึกซะบ้างก็ดี” เสี่ยไพบูลย์พูดกับลูกน้องมองสลับไปมาระหว่างนุชนาดกับอิงแก้ว “จะเปลี่ยนตัวหรือลูกพี่” “อยากจะจัดการกะนังนั่นมากกว่า”เขาว่าเหลือบมองอิงแก้วด้วยเจ็บแค้น ภูธนาก้าวขึ้นมามาบังหน้าอิงแก้วไว้ “เอาตัวฉันไปดีกว่า แน่จริงจับผู้ชายอย่างทำอะไรผู้หญิง” “โอ๊ะๆ ดูสิเขาท่าจะชอบหล่อน” ลูกน้องเสี่ยไพบูลย์ว่า ขณะที่อิงแก้วเหลียวมองกลับภูธนาที่ออกตัวรับแทนทุกอย่าง “ไม่ฉันไม่อยากจับแกแต่ฉันอยากจับนังนั่น แฟนแก” “ได้จับฉันสิเอาตัวฉันแลกกับคุณนุช” อิงแก้วก้าวไปข้างหน้าแทนภูธนาหล่อนจ้องมองสองโจรด้วยแววตาแข็งกระด้าง “รีบไปเอาตัวมันมา” เสี่ยไพบูลย์สั่งลูกน้อง อิงแก้วเดินเข้าไปช้าๆ เพื่อแลกกับคุณนุชจะได้ปลอดภัย เสี่ยไพบูลย์ลากแขนนุชนาดเดินมาริมระเบียงกระตุกยิ้มสะใจที่จะได้ตัวอิงแก้วมาลงโทษแต่ทว่าคุณต้นโอ๊คและภูธนากลับวิ่งตรงดิ่งเข้าไปเพื่อจะไปดึงอิงแก้วและนุชนาดกลับคืนมา เหตุการณ์จึงกลหนไปใหญ่เสี่ยไพบูลย์รู้ตัวเสียก่อนรีบรั้งตัวนุชนาดกลับมาพร้อมกับผลักหล่อนลงจากด่านฟ้าร่างของหล่อนทะยานลงกระทบกับผืนน้ำด้านล่างดังตู้ม! กระจายตัวเป็นวงกว้าง คุณต้นโอ๊คเหลียวมองก่อนจะร้องขึ้นเสียงดังแล้วกระโดดน้ำตามลงไป ขณะที่ภูธนารีบเข้าไปตะลุมบอนกับสองนักต้มตุ๋นที่กำลังเตรียมตัวหนีกรวิท คุณเวล และกิตติกระโจนเข้าไปตะลุมบอนกอดรัดฟัดเหวี่ยงสู้กับโจรทั้งสองที่พยามชักอาวุธปืนและมีดออกมาแต่ถูกชายหนุ่มทั้งสี่ยึดมาเก็บไว้และล็อกคอพวกเขาได้ทันเวลา “ตายแล้ว” เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นบนเรือสำราญเหล่าไฮโซ ญาติมิตรต่างพากันตื่นตระหนกร้องกันเสียงดังระงม เรือตำรวจที่แล่นตรงมาจากฝั่งเร่งลงไปช่วยนุชนาดที่จมลงไปใต้แม้น้ำหายไปอย่างไร้วี่แวว ทางนักต้มตุ๋นทั้งสองถูกสี่หนุ่มจัดการจนราบคาบพวกเขายืนมองตำรวจและต้นโอ๊คที่พยายามตามหาร่างของนุชนาดแต่ก็ต้องแอบถอดใจเมื่อผ่านไปสองชั่วโมงก็ยังไม่ค้นพบ พ่อแม่ของหญิงสาวร้องไห้ฟูมฟายราวกับคนเสียสติรับไม่ได้ที่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นโดยมีอิงแก้วที่ยืนมองทั้งน้ำตาและกล่าวโทษที่ตนเองเป็นสาเหตุทั้งหมดที่ทำให้เหตุการณ์เลวร้ายถึงขนาดนี้ จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 22:02:00

ความคิดเห็นที่ 2 อิงแก้วมองคุณต้นโอ๊คที่อยู่ในอาการเหม่อลอยหน้าห้องไอซียูหลังจากค้นพบร่างของนุชนาดในเวลาหนึ่งชั่วโมงต่อมาหัวใจของเขาคงแทบสลายเมื่อผู้หญิงที่เขารักดั่งดวงใจนอนหมดสติยากที่จะคาดหวังให้กลับมามีชีวิตต่อ ทางหมอก็บอกว่าจะช่วยจนสุดความสามารถแต่หล่อนจมนานเกินไป อิงแก้วจำได้ว่ากว่าจะพบร่างของเธอก็ปาไปเกือบชั่วโมงแล้ว คุณต้นโอ๊คเสียขวัญอยู่ไม่น้อยเขาได้แต่เดินไปมาสีหน้าเคร่งเครียดไม่แพ้พ่อแม่ของเจ้าสาว อิงแก้วได้แต่นั่งนิ่งคอยภาวนาให้คุณนุชนาดปลอดภัย “ไอ้อิงแกโอเคไหม” บูรณาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ อิงแก้วถอนใจยังไม่ทอดสายตาจากต้นโอ๊ค “ฉันยังโอเคแต่คุณต้นโอ๊คคงจะใจคอไม่ดีที่สุด” หล่อนเลื่อนสายตามองต้นโอ๊คที่หยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ท่วมริมขอบตา บูรณามองตามก่อนจะหันมาคุยกับเพื่อนต่อ “เฮ้อ! ไม่น่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเลย” “นั่นสิ ทั้งๆ ที่เป็นทริปฮันนีมูนแท้ๆ ” อิงแก้วถอดถอนใจไม่จบไม่สิ้น ขณะที่ภูธนายังคงจับจ้องมองเจ้าหล่อนด้วยความเป็นห่วง ประตูห้องไอซียูเปิดแง้มออกหลังจากเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงทุกคนต่างลุกพรวดขึ้นโดยเฉพาะต้นโอ๊คที่รีบโผงเข้าไปหาคุณหมอด้วยความใจร้อนรวดเร็ว “คุณหมอครับ”ต้นโอ๊คถามขึ้นอิงแก้วและบูรณาวิ่งตามไปหยุดกันหน้าห้องขณะที่คุณหมอในชุดสีเขียวทยอยออกจากห้องมาอออยู่หลังหมอใหญ่ ต้นโอ๊คฟูมฟายคะยั้นคะยอให้หมอพูดในเวลานั้น “ภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับเธอปลอดภัยดีใช่ไหม”ต้นโอ๊คยกมือขึ้นจับแขนแพทย์ผู้มีอายุมากที่สุดของกลุ่ม คุณหมอใหญ่ยังคงรักษาสีนั่งนิ่งสงบหันไปสบตากับหมอคนอื่นๆ และพยาบาลที่ตามมา “ผมแสดงความเสียใจด้วยครับ เธอเสียชีวิตแล้ว” หมดสิ้นเสียง คุณต้นโอ๊คทรุดตัวลงไปคลุกเข่ากับพื้น อิงแก้วอึ้งเงียบรวมถึงบูรณาที่จับมือกันแน่นแทบไม่มีใครพูดอะไรต่อได้แต่ยืนตะลึงกันถ้วนหน้า “นุช นุช”ต้นโอ๊คร้องไห้ฟูมฟายเสียสติขณะที่เตียงนอนของนุชนาดที่ถูกเขนออกมาช้าๆ พ่อแม่ของหญิงสาวผู้จากไปน้ำตาไหลพรากถึงขนาดที่คุณหญิงแม่ของนาดนาดไปแทบล้มทั้งยืน ต้นโอ๊ครีบตะเกียกตะกายเข้าไปก่อนจะเปิดผ้าคลุมหน้าเธอช้าๆ นุชนาดยังคงนอนและยิ้มหวานที่มุมปากแต่เพียงว่าไร้ลมหายใจหล่อนสวยดั่งเจ้าหญิงนิทราที่จากไปโดยไม่มีวันกลับมาได้อีกตลอดกาล อิงแก้ววิ่งเข้าไปดูหล่อนเป็นครั้งสุดท้ายต้นโอ๊คไม่พูดจาเอาแต่ร้องไห้และกอดร่างของภรรยาสุดที่รักไว้ไม่ยอมห่างกาย “เธอไปสบายแล้วครับ”ภูธนาเข้าไปปลอบใจคุณต้นโอ๊คที่ร้องไห้อย่างหนัก กิตติ กรวิทแยกยืนหลบมุมเพื่อซ่อนน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลริน อิงแก้วยกมือขึ้นปิดหน้าร้องไห้โฮโดยมีบูรณาโอบกอดเข้าปลอบใจไม่มีสรรพสิ่งไหนที่ยืนยาวถาวร หากว่าชีวิตนี้ยังเวียนว่ายตายเกิดเมื่อมีการได้พบก็ต้องมีการจากไม่มีอะไรยืนยงจีรัง ชีวิตก็เช่นกันเมื่อมีเกิดก็ต้องมีดับเป็นเรื่องธรรมดาของวัฏจักรเพียงขึ้นอยู่ที่ว่าชีวิตของคนเราที่มีนั้นจะจากไปช้าเร็วขึ้นอยู่กับกาลเวลา แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องดับสูญไปตามอายุไขที่ดำเนินจนมาถึงสุดสิ้นสุดก็เท่านั้นเอง จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 22:08:00

ความคิดเห็นที่ 3 อิงแก้วนั่งทอดสายตาไปยังภูเขาลูกใหญ่เบื้องหน้าในไร่กาแฟชาญทิพย์ยังคงทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ เหตุการณ์ไม่คาดฝันกับงานเลี้ยงฮันนีมูนสุดแสนจะโรแมนติกแต่กลับกลายเป็นสาเหตุที่ทำให้นุชนาดต้องจากไปตลอดกาลนับจากนั้นมาต้นโอ๊คเก็บตัวและเศร้าเสียใจไม่ยอมออกจากไร่ภูตะวันอีกเลยความสดใสหายไปจากชีวิตของอิงแก้วในช่วงเวลาหนึ่งภาพของผู้หญิงคนรักของต้นโอ๊คยังคงจำติดตาหล่อนไม่เสื่อมคลาย งานศพของนุชนาดจัดอย่างเรียบง่ายโดยมีเจ้าภาพคือต้นโอ๊คเขายังคงไร้ชีวิตชีวาส่วนเหล่าผู้ที่ร่วมทริปได้แต่แสดงความเสียใจกันถ้วนหน้าไม่คาดคิดเลยว่าจะไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้นจนถึงวันฌาปนกิจ ต้นโอ๊คเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเขามีร่างกายทรุดโทรมจนน่าใจหายจนถึงวันนี้ที่อิงแก้วแทบไม่พบเขาอีกเลยตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวหล่อนจะทำเพื่อเขาได้นั่นคือส่งกำลังใจไปให้ผ่านสายลมถึงแม้จะไม่รับรู้ว่ามีคนห่วงใยแต่ยังหวังให้เขาได้สัมผัสถึงสายลมเย็นที่พัดผ่านให้ชายหนุ่มได้ข้ามช่วงเวลาที่เลวร้ายนี้ไปได้ในคืนเร็ววัน “ก็ว่าทำไมไม่เข้าร้านที่แท้ก็แอบมานั่งตรงนี้นี่เอง”ภูธนายืนอยู่เหนืออิงแก้วที่นั่งอยู่บนชิงช้าทอดสายตาเนือยๆ มองผ่านยังขุนเขาไกลสุดลูกหูลูกตา “ฉันฟุ้งซ่าน” “รู้แล้ว ดูหน้าตาเธอไม่แจ่มใสมาเป็นอาทิตย์แล้วนี่”เขาว่าพลางเดินลงจากไหล่ทางก่อนจะกระโดนลงมาพื้นราบ อิงแก้วไม่สนใจว่าเขาจะมาไม้ไหนยังคงเหม่อลอยไปเรื่อยเปื่อย “ตั้งแต่เกิดเรื่องไปเยี่ยมคุณต้นโอ๊คบ้างหรือยังล่ะ”ภูธนาถาม อิงแก้วส่ายหน้าช้าๆ “ไม่กล้าหรอกตอนนี้เขาคงจะเสียใจมากฉันไม่อยากไปวุ่นวายให้เขาปวดหัว” “แล้วเธอล่ะเมื่อไรจะกลับมาเป็นคนเดิม”ภูธนาทรุดตัวนั่งยองๆ สบตากับเธอที่ก้มลงมองเขาด้วยแววตาโศกเศร้า “ก็เสียใจไม่แพ้กัน คุณนุชเธอไม่น่าเลย”อิงแก้วน้ำตาคลอ หล่อนยังคงทำใจไม่ได้ที่เกิดเรื่องร้ายแรงและไม่สามารถเรียกชีวิตของเธอกลับมาได้ ภูธนาถอนใจก่อนจะฉุดมือหล่อนขึ้น “มานี่พี่จะพาเธอไป” “ไปไหน” “ที่ที่จะทำให้เธอสบายใจไง” “หือ...”อิงแก้วเอียงหน้าเล็กน้อย ภูธนาลุกขึ้นยืนพร้อมดึงแขนเธอ “เหอะน่าไม่พอเธอไปฆ่าหรอกตามมาเหอะ”เขาบอก อิงแก้วลุกตามแต่โดยดีหล่อนไม่มีแรงจะต่อล้อต่อเถียงกับเขาอีก ภูธนาขับรถพาอิงแก้วไปที่ไหนซักแห่งออกทางด้านหลังไร่ชาญทิพย์ลัดเลาะไปตามถนนที่ทอดตัวไกลไปทางริมเขา ดอกหญ้าริมทางไหวตามไปแรงลมปะทะเป็นปุยนุ่นสีขาวลอยล่องเต็มท้องฟ้า อิงแก้วมองออกไปนอกรถปรากฏรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากเมื่อมองภาพความสวยงามของธรรมชาติที่ผ่อนคลายความทุกข์ให้กลับมามีความสุขอีกครั้ง “ที่นี่ที่ไหนเหรอ” “ด้านหลังของไร่น่ะตอนเด็กๆ พี่ชอบมาปั่นรถจักรยานเล่นกับเพื่อนๆ แล้วปั่นไปปั่นมาก็เลยได้ เจอที่นี่มันเงียบสงบเย็นสบายดี” “อืมจริงด้วยนะ” “แต่ไม่ใช่ตรงนี้”เขาบอกยักคิ้วบอกเป็นเลศนัย อิงแก้วเลิกคิ้ว “จริงเหรอชักอยากเห็นแล้วสิว่าจะสวยจริงเปล่า”เจ้าหล่อนยิ้มกว้าง ชายหนุ่มเหลือบมองอยู่แวบก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปริมทางนำรถมาจอดไว้ใต้ต้นไม้ “ลงรถได้แล้ว”เขาบอกพร้อมเดินนำเจ้าหล่อนที่ตามมาต้อยๆ ผ่านดงไม้ก่อนจะทะลุผ่านมายังอีกฟากฝั่ง ห็นประกายเงาน้ำวับๆ สะท้อนเข้าตาภาพเบื้องหน้าที่อิงแก้วได้พบคืนหนองน้ำใหญ่ริมภูใหญ่ที่ใสสะอาดและนิ่งสงบ ลมเอื่อยๆ พัดพาความร้อนกายให้หายไปในพริบตา ท้องฟ้าสีฟ้าสดตัดกับพื้นหญ้าสีเขียวชอุ่มเจ้าหล่อนเดินไปหยุดริมน้ำทอดสายตายังพื้นน้ำไหลกระทบลมหลับตาพริ้มสูดอากาศเข้าสุดปอดก่อนจะพ่นออกมาด้วยความสบายใจ “เป็นไงล่ะ”ภูธนาถามขึ้นเมื่อเห็นอิงแก้วยืนจ้องบึงน้ำอยู่นานสองนาน “สวยจังฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าจะมีที่ที่สวยแบบนี้เลย” “เวลาที่ใจเราร้อนๆ ก็ต้องมาดับด้วยน้ำเวลาที่มองผืนน้ำมันจะทำให้เราสงบมากขึ้น”เขาบอก อิงแก้วยิ้มเหลียวมองเหล่าฝูงนกที่บินโฉบลงมาเล่นกับน้ำที่กระเพื่อมเป็นวงขยายซ้อนกัน “อยากพายเรือเล่นไหม”ภูธนาหันมาชวนหน้าตาขี้เล่น อิงแก้วกวาดตามองรอบๆ “ทำอย่างกะมีเรือ” “มีสิ”เขาบอกดึงแขนเจ้าหล่อนวิ่งมาหยุดที่ริมฝั่งไม่ไกลมีเรือถูกซ่อนไว้ใต้หญ้ารกอิงแก้วเหลียวมองชายหนุ่มที่ลากเชือกผูกเรือให้เข้ามาริมฝั่ง “นี่ฝีมือพี่เหรอ” “อืมใช่ พี่แอบเอามาซ่อนไว้” “ร้ายกาจ” หล่อนแขวะ ภูธนาจับเรือให้นิ่งโดยมีอิงแก้วเข้าไปช่วยอีกแรง “อย่างน้อยก็ทำให้เธอได้สบายใจนะ”ภูธนายิ้มกว้างอิงแก้วหลบตาเขานิดๆ เมื่อใจของหล่อนเผลอแอบชมความน่ารักที่ออกมาจากตัวของภูธนา เขาและเธอขึ้นมานั่งบนเรือโดยมีภูธนาเป็นคนพายเรือล่องออกมากลางบึง “มาบ่อยล่ะสิ คงพาคุณหนูรินเธอมานั่งเรือเล่น”อิงแก้วว่า ภูธนายิ้มละไม “ไม่เคยหรอกเธอน่ะคนแรก” “พูดไปเห็นออกหวานขนาดนั้น”หล่อนไม่เชื่อแต่เขายังพยักหน้า “จริงๆ เธอน่ะคนแรก...หนูรินไม่เคยมาที่นี่หรอกเราคบกันแค่ระยะเวลาสั้นๆ ” “ทำไมไม่พาเธอมาล่ะ” “ก็ไม่รู้สิ”เขายักไหล่ก่อนจะพูดต่อ “อีกอย่างพี่อยากพาเธอมาที่นี่เธอทำหน้าเป็นจวักมาหลายวันแล้ว” “โอ้ย! จะไม่หาเรื่องซักวันจะได้ไหมคะคุณภู”หล่อนค้อนเข้าวงใหญ่ ชายหนุ่มหัวเราะอย่างเปิดเผยมองไปยังพื้นน้ำที่ใสสะอาดเห็นฝูงปลากแหวกว่ายอยู่ริมท้องเรือ “แล้วชอบที่นี่ไหมล่ะ”เขาถามหยุดเรือเมื่อมาถึงกลางบึงยกไม้พายมาวางไว้ข้างตัว “ชอบสิ...ฉันรู้สึกสบายมากเลยเวลาได้มองผืนน้ำ”ทอดสายตาไปยังพื้นน้ำที่กระทบแดดอ่อนๆ ลมหนาวยังคงพัดกระทบใบหน้าแต่ก็อบอุ่นเมื่อได้ไอแดด “ถ้าอยากมาบ่อยๆ ก็บอกจะได้พามา” “ฉันไม่รบกวนหรอกเดี๋ยวคุณหนูรินเธอจะเข้าใจผิดหาว่าฉันมาทอดสะพานพี่อีก” อิงแก้วประชด ภูธนานิ่งยังคงจดจ้องเจ้าหล่อนขรึมๆ “เธอคงไม่มีสิทธิทำแบบนั้นอีกแล้วเธอเป็นความทรงจำที่ดีในอดีตถึงแม้ตอนนี้จะจบกันไปแล้วแต่ก็ยังได้เคยใช้คำว่าเราด้วยกันแต่สิ่งหนึ่งที่พี่ค้นพบได้ตอนนี้ก็คือคำว่ารักอย่างแท้จริงไม่ใช่ แค่เปลือกนอก”เขาบอก อิงแก้วนิ่งพยายามหลบสายตาของเขา จู่ๆ หน้าก็ร้องผ่าว “หมายความว่าไง” “ก็หมายความว่าตามนั้น” “ความรักที่แท้จริงสะกดเป็นด้วยหรือไง”อิงแก้วยังไม่เลิกกัดจิก ภูธนายิ้มมุมปาก “เมื่อก่อนความรักในความหมายของพี่ก็คือการที่เราได้รักใครซักคนที่เพียบพร้อมและมีฐานะใกล้เคียงกัน นั่นคือความรักที่แสนเพอร์เฟค”เขาบอกพลางประสานตากับหญิงสาวโดยไม่เก้อเขิน “แต่พอได้พบ...เออ...แต่พอเวลาผ่านไปก็ทำให้พี่ได้รู้ว่าความรักที่แท้จริงไม่ได้มาจากความเพียบพร้อมไม่ได้มาจากฐานะแต่มาจากหัวใจ”ภูธนาบอกผ่านหัวใจเขาไม่อาจประดิษฐ์คำพูดให้สวยหรูแต่หากสิ่งนี้ออกจากใจเขาที่ต้องการจะบอกกับเธอ เขาจดจ้องเข้าไปในแววตาเจ้าหล่อนสื่อถึงความหมายที่อยู่ภายในใจของเขา อิงแก้วหน้าแดงกร่ำหัวใจเต้นเร็วไม่เป็นจังหวะ “อยากฟังไหม”เขาถาม อิงแก้วเงยหน้าขึ้นสบกับเขาเพียบแวบเดียวก็สัมผัสถึงไออุ่นบางๆ ที่เชื่อมเขาและเธอไว้ภายใต้ความรู้สึกเดียวกัน ภูธนากุมมือเธอมาวางไว้ที่หน้าอกส่งสายตาประกายนุ่มถึงใจของเธอ “มันบอกอย่างนี้”ภูธนาน้ำเสียงนุ่มมองหญิงสาวด้วยความรักและเอ็นดู อิงแก้วขวยเขินดึงมือออกช้าๆ “ฉันว่าเรากลับดีกว่านะ มันเริ่มเย็นแล้ว”หล่อนตัดบททั้งที่เขินจิตใจเตลิดหนีไปไกลแต่กลบเกลื่อนทำเป็นรีบร้อนออกไปให้พ้นจากภูธนาเพราะกลัวว่าเธอจะเผลอพูดอะไรออกไปตามเสียงของหัวใจตนเอง “อืม ก็นั่นสิ”ภูธนาเก็บความรู้สึกก่อนจะพายเรือกลับเข้าฝั่งแต่หัวใจสีชมพูของทั้งสองล่องลอยไปถึงกันและกันจนยากที่จะกู่กลับ จะจริงไหมที่เขาเคยว่ากันไว้ว่าหากเกลียดสิ่งใดมักได้สิ่งนั้นหรือเพราะพรมลิขิตที่เล่นตลกให้คนที่ไม่ถูกขี้หน้ากันต้องมาทำธุรกิจร่วมกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน จนมาถึงในเวลาที่ต้องการกำลังใจและความเข้าใจซึ่งกันและกัน จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 22:17:06

ความคิดเห็นที่ 4 หวานเศร้าเคล้าน้ำตาจริง ๆ เลยคะ สงสารคุณต้นโอ๊ึคมาก ๆ เลย อ่านแล้วเศร้าอินตามไปด้วย ... จากคุณ : แม่ใบเลี้ยงเดี่ยว เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 02:18:21