ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 1 ลมหนาวปีนี้มาเร็วกว่าปกติ เพียงแค่กลางเดือนตุลาคมความเย็นก็แผ่ปกคลุมภาคเหนือ ภาคอีสานของประเทศ แล้วไล่จนมาถึงเมืองกรุง จะว่าไปแล้ว ชาวเมืองหลวงน่าจะชอบฤดูหนาวเป็นที่สุด เพราะนอกจากอากาศจะไม่ร้อนชวนให้หงุดหงิด หรือฝนตกรถติดพาให้ฉุนเฉียวแล้ว หน้าหนาวยังเป็นหน้าแห่งแฟชั่นที่แต่ละคนแต่งตัวกันอย่างเต็มที่ สีสันของเสื้อกันหนาวแม้บางตัวจะออกสีทึมๆ หากด้วยบรรยากาศดีๆ ทำให้ดูสดใส มองไปทางใดก็ล้วนแล้วแต่เพลิดเพลินเจริญใจด้วยกันทั้งสิ้น แต่ใช่ว่าทุกคนจะหลงรักฤดูหนาว สำหรับคนที่ขาดแคลนเครื่องนุ่งห่มแล้ว นี่คือช่วงที่ทรมานที่สุด ลมหนาวพัดมาแต่ละครั้ง ราวกับมันจะแทรกเนื้อหนังแผ่ความเย็นจนเข้าไปถึงกระดูก ยามร้อนหยิบฉวยอะไรมาพัดมาบังแดดก็คลายร้อน หากยามหนาวไร้ผ้าห่มเล่าจะทำอย่างไร วิลาสิณีนับเป็นหนึ่งในบรรดาผู้ที่เกลียดฤดูหนาว เธอไม่ได้ขาดแคลนเครื่องนุ่งห่ม แต่ลมหนาวพัดเอาความทรมานมาสู่เธอเช่นกัน ท่ามกลางเสียงคุยถึงอุณหภูมิเมื่อวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา วิลาสิณีเดินแทรกอย่างเงียบงันมาสู่โต๊ะทำงานของเธอในบริษัทเงินทุนหลักทรัพย์เล็กๆ ย่านกลางกรุง ใครคนหนึ่งเอ่ยปากถามโดยไม่ทันได้สังเกตอาการของเธอ “ไง...น้องแอร์... หนาวมั้ย เมื่อวานอุณหภูมิที่บ้านกี่องศา” “ไม่ทราบค่ะ พี่ลัย แอร์ไม่ได้ดูเทอร์โมมิเตอร์” วิลาสิณีตอบไปตามตรง เธอรู้อยู่แล้วว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ทันทีที่ได้สัมผัสลมหนาว “ก็น่าจะต่ำกว่ายี่สิบองศานะ” วลัยเป็นคนตอบคำถามที่เธอถามเอง “ทั้งกรุงเทพยังไม่มีใครบอกไม่หนาวเลย” “ที่บ้านต้อย สิบเจ็ดองศาค่ะ อุตส่าห์ลุกจากที่นอนมาดูเทอร์โมมิเตอร์ตอนตีห้าเลยนะคะ หนาวสุดๆ” หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับวิลาสิณีกล่าวอย่างภาคภูมิใจ ทำให้มีคนหมั่นไส้ อดแย้งไม่ได้ “สิบเจ็ดองศาน่ะเด็กๆ ผมเพิ่งกลับจากเชียงราย ที่โน่นสิบสองสิบสามองศาได้มั้ง” “โอ๊ยจะไปเทียบกับภาคเหนือได้ยังไง กรุงเทพแค่นี้ก็ถือว่าหนาวสั่นแล้ว จู่ๆ อุณหภูมิลดฮวบฮาบจากสามสิบกว่าๆ เหลือไม่ถึงยี่สิบ ไม่แข็งตายก็ดีเท่าไหร่แล้ว” วิลาสิณีไม่ได้สนใจฟังต่อว่าผลสรุปในการโต้เถียงนี้จะลงเอยอย่างไร หากเป็นเรื่องอื่นๆ เธออาจจะร่วมวงสนทนาด้วย เรื่องฤดูหนาวอันแสนจะเย็นยะเยือกอย่างนี้ ขอนั่งทำงานเงียบๆ เพียงคนเดียวจะดีกว่า พอทรุดตัวลงนั่ง สายตาก็ปะทะวัตถุแปลกปลอมบนโต๊ะทำงานเข้าอย่างจัง เธอรู้สึกสั่นสะท้านขึ้นมาทันทีทันใดอย่างไม่อาจฝืนตัวฝืนใจได้ ทั้งๆ ที่มันเป็นเพียงซองจดหมายเล็กๆ สีชมพูหนึ่งซองเท่านั้น ‘การ์ดเชิญร่วมพิธีแต่งงาน’ แน่นอนที่สุด สิ่งที่อยู่ภายในซองสีชมพูย่อมไม่ใช่จดหมายใดๆ นอกจากการ์ดเชิญให้เธอไปร่วมพิธีแต่งงาน วิลาสิณีจ้องมองมันอยู่พักใหญ่ๆ ก่อนเอื้อมมืออันสั่นเทาไปหยิบมันขึ้นมา “เดี๋ยว... นั่นไม่ใช่ของแอร์” เสียงร้องทักทำให้วิลาสิณีชะงักมือเงยหน้าขึ้นมอง แล้วเจ้าของเสียงก็คว้าซองใส่การ์ดเชิญสีชมพูใบนั้นไปถือไว้ในมือ “ไม่... ไม่ใช่ของแอร์หรือคะ พี่เพ็ญ” “พี่วางผิดโต๊ะน่ะ” วันเพ็ญสาวใหญ่เจ้าหน้าที่ธุรการกล่าว “ของวลัยเขาต่างหาก มีคนมาฝากไว้ให้ตั้งแต่วันศุกร์” วิลาสิณีถอนหายใจโล่งอกในขณะที่เพื่อนร่วมงานรุ่นพี่เดินถือสิ่งอันน่าสะพรึงกลัวนั้นไปส่งให้เจ้าของที่แท้จริง หัวใจของเธอยังเต้นแรงไม่หาย นึกว่าเพียงต้นฤดูหนาวก็ถูกเล่นงานเข้าให้แล้ว หญิงสาวนั่งหลับตาสงบสติอารมณ์ อีกตั้งหลายเดือนกว่าเธอจะฝ่าช่วงเวลาวิกฤตนี้ไปได้ ยิ่งปีนี้กรมอุตุนิยมวิทยาทำนายไว้ว่าฤดูหนาวจะยาวนานกว่าทุกปี... ยิ่งคิดก็ยิ่งท้อ ทำไมผู้คนถึงชอบแต่งงานกันตอนหน้าหนาวนัก ช่างไม่รู้บ้างเลย คนที่ไม่มีคู่เขาจะรู้สึกอย่างไร อีกไม่กี่เดือนเธอก็จะอายุเต็มยี่สิบหก ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีใครมาจีบ ทว่าผู้ชายเหล่านั้นล้วนแล้วแต่งี่เง่า มาประจ๋อประแจ๋อยู่แค่พักเดียวก็หายหน้าหายตาไป รายล่าสุดทำสถิติ มาจีบเธออยู่แค่สามวัน ! “แกขี้วีนน่ะแอร์ เพลาๆ ลงบ้างสิ” แน่นอนคำเตือนนี้ย่อมไม่ได้มาจากเพื่อนร่วมงาน หากมาจากนัดดาเพื่อนสนิทซึ่งคบกันมาตั้งแต่วัยเรียน “แล้วแกจะให้ฉันใจเย็นอยู่ได้ยังไงล่ะนัท บอกว่าจะมารับห้าโมงครึ่ง โน่น... พ่อมาซะเกือบทุ่ม บางคนก็เจี๋ยมเจี้ยมเหลือเกิน จะทำอะไรต้องถามฉันตลอด คุณแอร์... อย่างโน้นดีมั้ยครับ อย่างนี้ดีมั้ยครับ โอ๊ย... ไม่มีความเป็นผู้นำบ้างเลย” “สรุป... ไม่มีใครดีเลย ว่างั้น” “เออ... ก็ไม่ถึงกับอย่างนั้นหรอก แต่...” “พวกเขาทนแกไม่ไหว” นัดดาชิงกล่าว “เพราะอย่างนี้แหละฉันถึงได้บอกให้แกเพลาๆ ความขี้วีนลงบ้าง” คำเตือนของเพื่อนทำให้เธอคิดปรับปรุงตัว แต่มันคงจะสายเกินไป นับจากคนสุดท้ายที่มาจีบเธอแค่สามวัน จนถึงบัดนี้เป็นเวลาร่วมๆ สามปีแล้ว ยังไม่มีชายใดพลัดหลงเข้ามาอีกเลย สงสัยกิตติศัพท์ของเธอเป็นที่รู้กันทั่วเมืองไทยแล้วกระมัง “นั่นแน่... ไอ้แอร์ แอบหลับที่ทำงาน” เสียงดังใกล้หู ทำเอาวิลาสิณีถึงกับสะดุ้ง รีบลืมตาขึ้นมา เจอหน้าเพื่อนที่ชะโงกเข้ามาจนเกือบชิด “ไม่ได้หลับ อ้าว... ไอ้เมย์หรอกหรือนี่” วิลาสิณียิ้มด้วยความดีใจ มาติกาเป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทสมัยเรียน ซึ่งไม่ได้เจอกันนานแล้ว จู่ๆ ก็มาหาเธอถึงที่ทำงาน “เออสิ หน้าอย่างนี้จะมีใครอีก” มาติกาหัวเราะมองตาเพื่อน “แกยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ แอร์” “ไม่ต้องมาชมเลย จะมาขอกู้เงินใช่ไหม จะซื้อรถหรือซื้อบ้านล่ะ ฉันจะได้แนะนำถูก” วิลาสิณีกล่าวอย่างเต็มใจ เธอพร้อมจะช่วยเพื่อนเสมอ “เปล่า...” มาติกาส่ายหน้า “ทั้งสองอย่างนั่น ฉันมีแล้ว” “อ้าว... แล้วมาทำไม หรือว่า...” วิลาสิณีชักเอะใจ สถานการณ์อย่างนี้ไม่ค่อยจะดีเท่าไรแล้ว ร้อยวันพันปี มาติกาไม่เคยมาหา ถ้าไม่ได้มากู้เงิน ก็เห็นจะมีเพียงอย่างเดียว “เพื่อนกัน มาหากันบ้างไม่ได้หรือไง” คำตอบของเพื่อนไม่ได้ทำให้วิลาสิณีใจชื้นขึ้นมาได้เลย เพราะขณะที่มาติกาพูด เธอยกกระเป๋าถือใบเขื่องขึ้นมาวางบนโต๊ะ แล้วเปิดเพื่อหยิบอะไรบางอย่าง “เดี๋ยวก่อน เมย์” วิลาสิณียกมือห้ามเพื่อน พูดปากคอสั่น ในขณะที่อีกฝ่ายเปิดกระเป๋าค้าง “ทำไมเหรอ ร้องเสียตกอกตกใจ” คนยกมือห้ามยังคงมองไปที่กระเป๋าถือของเพื่อนอย่างหวาดระแวง “อย่าเพิ่งพูดอะไร ขอฉันทำใจก่อนได้ไหม” คนฟังงุนงงไม่เข้าใจว่าเพื่อนหมายถึงอะไร เธอชักของสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋าถือ มันคือซองสีชมพู ! มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 11:28:21

ความคิดเห็นที่ 2 . มาติกายิ้มแย้ม จะเหนียมอายก็ไม่ใช่ จะภูมิใจก็ไม่เชิง ยื่นซองบรรจุการ์ดเชิญให้คนนั่งทำตาปริบๆ อยู่บนเก้าอี้ “ขอเชิญแกไปร่วมงานด้วยนะ” “งานอะไร ใครจะบวช” วิลาสิณีพยายามคิดเป็นอย่างอื่น ทั้งๆ ที่เห็นอยู่ทนโท่ “บ้าสิ แอร์ ฉันจะแต่งงาน อย่าลืมไปให้ได้เชียวนะ... อ้าวเฮ้ย นั่นแกไม่สบายหรือ” คนเชิญตกใจที่อีกฝ่ายหน้าตาซีดเซียว คลับคล้ายกับจะเป็นลม วิลาสิณีรู้สึกใจหวิวๆ มองซองสีชมพูที่เพื่อนยื่นมา พลางถามอย่างคนหมดเรี่ยวแรง “แกมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันถึงไม่รู้” “ก็พี่เจมส์ไง แกเคยเจอพี่เค้าแล้วนี่นา” วิลาสิณีทำตาปริบๆ อีกหน พี่เจมส์ที่มาติกาว่า เป็นผู้ชายผิวเข้มไม่สมกับชื่อฝรั่ง หากก็ตรงสเปคของสาวๆ หลายคน นั่นคือ ดาร์กทอลแอนด์แฮนด์ซั่ม แต่ก็ไม่ได้สำคัญไปกว่า มาติกาเพิ่งรู้จักกับผู้ชายคนนี้ได้เพียงสี่เดือน และตอนนั้นก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะเป็นแฟนกันเลยด้วยซ้ำ “ทำไมเร็วจัง...” วิลาสิณีคราง ส่วนมาติกาหัวเราะชอบใจ “อะไรกันเร็ว ฉันว่าช้าไปเสียด้วยซ้ำ ผู้ชายดีๆ เดี๋ยวนี้หายาก” คนฟังอือออเห็นด้วย อย่าว่าแต่ผู้ชายดีๆ เลย เลวๆ ก็ยังไม่พลัดหลงมาสักคน “แกไม่ได้มีปัญหาอะไรใช่ไหม” วิลาสิณีถามพลางมองตาเพื่อนเพื่อค้นหาความจริง หากฝ่ายนั้นกลับหัวเราะร่วน “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ท้องก่อนแต่งหรอกน่า... ฉันไม่ใช่ดารา” มาติกากลับไปแล้ว นอกจากการ์ดแต่งงาน วิลาสิณียังรู้สึกเหมือนกับว่าเพื่อนสาวของเธอได้ฝากลูกระเบิดลูกใหญ่ๆ ไว้อีกหนึ่งลูก เพียงพ้นสายตา ความรู้สึกนั้นก็เป็นจริง แต่ละคนในสำนักงานต่างมองเธอเป็นตาเดียว มิหนำซ้ำบางคนยังเดินเร่เข้ามาหา “เพื่อนมาแจกการ์ดหรือคะ พี่แอร์” วิลาสิณีละเกลียดสาวน้อยเจ้าของคำถามคนนี้นักเชียว นิสัยต่างๆ ของหล่อนดีหมดทุกอย่าง ยกเว้นเพียงเรื่องเดียว คือเรื่องที่มีชายหนุ่มมารับมาส่งแต่ละวันแทบไม่ซ้ำหน้า “ไม่มีอะไรหรอก เพื่อนสนิทกัน ผ่านมาแถวนี้ก็เลยแวะมาหา” เธอตอบพร้อมๆ กับพยายามเก็บซองใส่การ์ดเชิญเข้าในลิ้นชัก แต่ไม่ทันการ สาวรุ่นน้องมองเห็นก่อนแล้ว จึงเปลี่ยนเป็นขยิบตาบุ้ยใบ้ให้หยุดถาม หากฝ่ายนั้นไม่เข้าใจ ยิ่งถามเสียงดังใหญ่ “ว้าว... เพื่อนสนิท อย่างนี้พี่แอร์ก็ได้เป็นเพื่อนเจ้าสาวนะสิคะ” คราวนี้วิลาสิณีทั้งขยิบตา ทั้งสั่นศีรษะห้ามปราม คนถามกลับคิดไปอีกทาง “ทำไมล่ะคะ พี่แอร์น่าจะได้เป็นเพื่อนเจ้าสาวออก” สาวรุ่นน้องมองสาวรุ่นพี่อย่างชื่นชม โดยไม่รู้ตัวสักนิดว่าคำพูดของตนแสลงหูคนฟังขนาดไหน โดยเฉพาะประโยคต่อมา “พี่แอร์มีคุณสมบัติเพื่อนเจ้าสาวครบถ้วน ทั้งสวยทั้งโสด” วิลาสิณีฟังแล้วแทบอยากจะจับคนพูดยัดลงลิ้นชักแทนซองใส่การ์ดเชิญ แต่ก็จนใจเพราะรู้ว่าสาวรุ่นน้องไม่ได้แกล้ง เธอพยายามฝืนยิ้มหวาน ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับจืดสนิทเมื่อได้ยินคำพูดทิ้งท้าย “ถ้าหนูแต่งงาน รับรองว่าต้องให้พี่แอร์เป็นเพื่อนเจ้าสาวแน่นอน” ใจคอจะให้เธออยู่เป็นโสด จนถึงวันที่คนพูดแต่งงาน... ใจร้ายจริงๆ วิลาสิณีคิดว่าตัวเองทำใจได้ที่เพื่อนร่วมรุ่นอย่างมาติกาได้แต่งงานก่อนเธอ จนกระทั่งตกเย็นงานเลิกจึงรู้ว่าคิดผิด เมื่อต้องรับโทรศัพท์จากบรรดาเพื่อนๆ ที่โทรมาหาแทบไม่หวาดไม่ไหว สิบสายแรกคือเพื่อนที่แต่งงานไปแล้วทั้งสิ้น ห้าสายต่อมาคือพวกที่มีแฟนแล้ว ทั้งที่ใกล้จะมาสู่ขอ และเพิ่งจีบกันใหม่ๆ โทรศัพท์มือถือใช้งานจนเครื่องร้อน แต่แทนที่วิลาสิณีจะร้อนมือหรือร้อนหู เธอกลับไปร้อนที่ตา นับๆ ดูแล้วเพื่อนร่วมรุ่นแต่งงานกันไปแล้วเกือบครึ่ง จะว่าไปแล้ว คนโสดก็ยังมีมากกว่า แต่ถ้าหากนับโสดสนิท ไม่มีแม้แต่แฟนอย่างเธอ คงเหลืออยู่เพียงไม่กี่คน นิ้วมือข้างเดียวน่าจะนับถ้วน วิลาสิณีคือชนกลุ่มน้อยในบรรดาเพื่อนร่วมรุ่น “มัวทำอะไรอยู่ฮะ แอร์ ฉันโทรตั้งนานกว่าแกจะรับสาย” เสียงพูดของเพื่อนคนที่สิบหกทำให้วิลาสิณีใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง เท่าที่รู้ รุจียังโสดสนิทเช่นเดียวกับเธอ “จิ๊บ... ฉันดีใจจริงๆ ที่แกโทรมา” “ดีใจ... แกดีใจเรื่องอะไร” ฝ่ายโน้นถามด้วยความงุนงง “แกทำให้ฉันรู้สึกว่ายังมีเพื่อนอยู่ไง” วิลาสิณีตอบด้วยประโยคที่ทำให้คนฟังเข้าใจไปอีกทาง “โถ... แอร์ ไม่มีเพื่อนคนไหนโทรหาแกบ้างเลยหรือ” น้ำเสียงคนพูดแสดงความเห็นอกเห็นใจเต็มที่ “ถ้าอย่างนั้นแกคงยังไม่รู้ว่าไอ้เมย์มันกำลังจะแต่งงาน” วิลาสิณีถอนหายใจเฮือกใหญ่ รุจีไม่รู้หรอกว่าตัวเองเป็นรายที่สิบเจ็ดแล้วที่โทรแจ้งข่าวอันน่าริษยานี้แก่เธอ “รู้แล้ว...” วิลาสิณีตอบเสียงเนือย “เมย์เพิ่งเอาการ์ดเชิญมาให้ฉันเมื่อเช้า” “ฉันก็เพิ่งได้เมื่อตอนสายๆ คงจะหลังจากแกนั่นแหละ ว่าแต่ว่าแกไปถูกหรือเปล่า มันไปแต่งเสียไกล โรงแรมในเมืองมีตั้งเยอะแยะไม่เลือ” รอยยิ้มของวิลาสิณีกลับมาอีกครั้ง ลองรุจีถามอย่างนี้ก็แปลความหมายเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ นอกจากกำลังคิดจะชวนเธอให้ไปด้วยกัน “ไปถูกสิ ทำไมจะไปไม่ถูก แค่นี้เอง ไม่ไกลมากหรอก เอาอย่างนี้ วันงานฉันจะไปหาแกที่บ้าน แล้วเราไปด้วยกันตามประสาคนโสด” จู่ๆ ทางโน้นก็เงียบเสียงไป วิลาสิณีรอคำตอบจนยิ้มค้าง เธอเริ่มมีลางสังหรณ์ว่าน่าจะมีอะไรผิดพลาด แล้วคำตอบเสียงอ่อยของเพื่อนก็ทำให้เธอหวั่นใจ “เอ่อ... ฉันคงไปกับแกไม่ได้หรอก แอร์” “ทำไมล่ะ แกจะไปก่อน หรือไปทีหลัง เอ๊ะ หรือว่าไม่ไป ติดธุระอะไรหรือ” วิลาสิณียกเหตุมาถามนำสารพัด โดยหวังว่าจะไม่ได้รับคำตอบอย่างที่เธอคิด “ไม่ได้ติดธุระอะไรหรอก เพื่อนแต่งงานทั้งที ยังไงฉันก็ต้องไป เพียงแต่ว่า...” เสียงของรุจีเงียบหายไปอีกชั่วขณะ ราวกับอยู่ในช่วงตัดสินใจ แล้วในที่สุดก็โพล่งออกมา “ฉันชวนพี่ปกรณ์ไว้แล้ว เขาจะมารับที่บ้าน” คราวนี้วิลาสิณีเป็นฝ่ายเงียบบ้าง ลองแบบนี้คงไม่ต้องถามแล้วว่าพี่ปกรณ์คือใคร เพื่อนที่เธอคิดว่าตกอยู่ในสถานะเดียวกันยังตัดช่องน้อยหนีกันไปได้ มันน่าน้อยใจในวาสนาตนเองยิ่งนัก คนทางโน้นพูดอะไรมาอีกสองสามคำ แต่คนทางนี้หมดอารมณ์ที่จะฟังแล้วจึงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน “อะไรนะจิ๊บ ฟังไม่รู้เรื่องเลย สงสัยสัญญาณไม่ดี” แล้ววิลาสิณีก็กดปุ่มวางสาย นั่งหมดอาลัยตายอยาก ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เธอคงอดทนมากกว่านี้ นัดห้าโมงครึ่งมาหนึ่งทุ่มรึ แค่เรื่องเล็กน้อย ตอนนี้รอถึงสามทุ่มก็ยังไหว ไม่มีความเป็นผู้นำ โอ๊ย... เรื่องจิ๊บๆ เธอเป็นฝ่ายนำเสียก็สิ้นเรื่อง ไม่เห็นจะยาก หากสุดท้ายก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองด้วยประโยคที่คนไร้คู่มักจะนำมาเป็นข้ออ้างกัน เชอะ... ไม่มีใครมาจีบก็ไม่เห็นจะง้อเลย อยู่คนเดียวอย่างนี้สบายดีออก ไม่ต้องคอยเอาใจใคร เสียงสัญญาณเรียกเข้าจากโทรศัพท์ดังเข้ามาอีกหน ขณะที่วิลาสิณีกำลังอยู่ในรถไฟฟ้าใต้ดิน เธอหมดจิตหมดใจที่จะคุยกับใครแล้วในวันนี้ จึงปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้น ทว่าโทรศัพท์เจ้ากรรมก็ดังไม่ยอมเลิก จนคนในรถไฟฟ้าต่างมองเธอเป็นตาเดียว หญิงสาวจึงจำใจรับสายอย่างเสียไม่ได้ “ว่าไงนัท...” นัดดาเพื่อนสนิทที่สุดของวิลาสิณีนั่นเอง แต่ตอนนี้ ต่อให้สนิทแค่ไหนเธอก็ไม่อยากจะคุยด้วย “มีธุระอะไรก็ว่ามา ฉันไม่สะดวกเท่าไหร่ที่จะคุยนะ ตอนนี้” “แหมๆ ๆ ๆ จะยุ่งอะไรกันนักกันหนา” นัดดากล่าวเสียงใส “ฉันแค่จะโทรมาถามว่าได้การ์ดไอ้เมย์แล้วหรือยัง” “ได้แล้ว” วิลาสิณีตอบห้วน หากทางโน้นจับน้ำเสียงไม่ได้ จึงกล่าวด้วยความร่าเริงเหมือนเดิม “เป็นฝั่งเป็นฝาไปกันเยอะแล้วเนอะเพื่อนเรา อีกปีสองปีคงเกือบหมดรุ่น” ‘เกือบหมดรุ่น’ คำพูดนี้ช่างแสลงหูเสียเหลือเกิน เดาได้เลยว่าเธอต้องไม่ได้เป็นหนึ่งในนั้นอย่างแน่นอน “ไอ้นัท...” วิลาสิณีเรียกชื่อเพื่อนเสียงเข้ม แล้วพูดช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำ “ถ้าแกกำลังจะบอกฉันอีกคนว่าแกมีแฟนแล้ว... เราเลิกคบกัน” ------------- จบบทที่ 1 ------------- ต่อบทที่ 2 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 11:29:54

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 2 “เลิกคบ...” นัดดาทวนคำพูดของเพื่อนอย่างไม่เชื่อหูตนเอง “เออ...” วิลาสิณียืนยัน แล้วย้ำคำเดิมหนักแน่น “ถ้าแกมีแฟน เราเลิกคบกัน” “เกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย...” “เกี่ยวสิ เพราะถ้าแกมีแฟน แกก็คงไม่เห็นหัวฉัน ไปไหนมาไหนแกก็ไปกับแฟน แม้แต่เวลาที่เราจะคุยกันก็จะน้อยลง” นัดดาอึ้ง นิ่งเงียบไปชั่วอึดใจก่อนจะกล่าวกับเพื่อน “แอร์... แกช่างคิดอะไรเป็นตุเป็นตะอย่างนั้น” “ไม่รู้ละ ฉันจะคิดของฉันอย่างนี้ ว่าไง กำลังจะบอกอะไรฉันหรือเปล่า” ถามออกไปแล้ว วิลาสิณีก็ใจเต้นตึกตัก กลัวว่านัดดาจะเหมือนรุจีไปอีกคน และถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ชีวิตของเธอก็คงจะห่อเหี่ยวสิ้นดี “ไม่ได้บอกอะไร แต่จะโทรมาชวนแกไปดูชุดที่จะใส่ไปงานไอ้เมย์มันตอนเย็นวันศุกร์นี้” “ชวนไปดูชุด... มีใครไปด้วยหรือเปล่า” วิลาสิณีถามอีก คำพูดอันน่าอิจฉาของรุจียังก้องอยู่ในหู “จะมีใครเล่า ก็แกกับฉันสองคนเท่านั้น” “ไม่มีใครไปรับแกแน่นะ” “แน่สิ... เอ๊ะ แกแปลกๆ นะวันนี้ เป็นอะไรหรือเปล่า” “ไม่ได้เป็นอะไร” วิลาสิณีตอบไม่เต็มเสียง จนนัดดาจับความรู้สึกได้ “ไม่เอาน่าแอร์ แกอย่าคิดมากสิ จู่ๆ จะมากลัวฉันมีแฟนไปทำไม” “แล้วแกมีแฟนหรือเปล่าล่ะ” “ไม่มี” นัดดาตอบทันควัน “แกก็รู้ว่าฉันชอบอยู่คนเดียวอย่างนี้มากกว่า” “ถ้างั้นตกลง พรุ่งนี้ฉันรออยู่ที่ทำงานนะ” วิลาสิณียิ้มแย้ม วางสายโทรศัพท์ไปอย่างชื่นมื่น เธอยังเหลือเพื่อนที่ยังไม่มีแฟนอย่างน้อยหนึ่งคน และนัดดาก็น่าจะคงสถานะนี้ไปได้อีกอย่างยืนยาว หญิงสาวเผลอตัวยิ้มให้คนรอบข้าง ส่วนใหญ่จะยิ้มตอบ แต่บางคนก็เฉยๆ และมีสองสามคนที่ขมวดคิ้วสงสัย หันไปซุบซิบถามเพื่อนที่มาด้วยกัน หากวิลาสิณีก็ไม่ได้ใส่ใจ บรรยากาศแจ่มใสในรถไฟฟ้าใต้ดินมีไปไม่ตลอดรอดฝั่ง เพราะเมื่อถึงสถานีหนึ่ง ผู้โดยสารลงไปเป็นจำนวนมาก ผิดกับจำนวนผู้โดยสารที่เพิ่งขึ้นมาใหม่ซึ่งมีเพียงไม่กี่คน หากในจำนวนไม่กี่คนนี้เอง กลับเป็นที่สะดุดตาสะดุดใจของวิลาสิณีอย่างมากมาย เด็กนักเรียนชายหญิงสองคนอายุราวสิบหกปี คุยหัวร่อต่อกระซิกกันอย่างไม่ใส่ใจต่อสายตาผู้ใด สายตาของทั้งคู่บ่งบอกชัดว่าไม่ได้คบกันในสถานะเพื่อน วิลาสิณีมองไปรอบๆ ไม่มีใครสนใจเด็กนักเรียนสองคนนี้เลยนอกจากเธอ แต่ละคนมีสีหน้าเฉยชา ถ้าไม่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างฝั่งตรงข้าม ก็มัวแต่ตกอยู่ในภวังค์แห่งเสียงเพลงซึ่งกรอกโสตประสาทผ่านหูฟังอันจิ๋ว หญิงสาวหันกลับไปมองเด็กนักเรียนคู่นั้นซึ่งยังมีพฤติกรรมดังเดิมอีกครั้ง อายุเพียงเท่านี้ริอ่านเป็นฟงเป็นแฟนกัน ผิดกับเธอซึ่งอายุมากกว่าร่วมสิบปียังไม่เคยมีประสบการณ์อย่างที่เห็นเลยสักครั้ง เธอได้แต่ทอดถอนหายใจด้วยความรู้สึกบางประการ เฮ้อ... อิจฉาเด็ก พอถึงเวลาเลิกงานในวันรุ่งขึ้น นัดดาก็รีบขับรถไปรับวิลาสิณีทันทีด้วยเกรงว่าเพื่อนจะเปลี่ยนใจ นิสัยขี้รำคาญ ขี้โมโห พอจะรู้ๆ กันอยู่ หากฟังน้ำเสียงจากที่คุยกันทางโทรศัพท์เมื่อวานแล้ว นอกจากจะไม่ทุเลายังน่าจะกำเริบหนักขึ้น ตอนแรกที่ว่าจะชวนไปเป็นเพื่อนเลือกชุดใส่ไปงานแต่งงาน จึงเปลี่ยนเป็นหมายมั่นปั้นมือให้วิลาสิณีเลือกชุดสวยๆ สวมใส่ด้วยอีกคน เพื่อนของเธอไม่เป็นรองใครในเรื่องรูปร่างหน้าตา เพียงแต่แต่งตัวออกจะเชยๆ ไปสักนิด ถ้าได้ใส่ชุดสวยๆ ทันสมัยอยู่ในเทรนด์คงจะโดดเด่นเป็นที่สะดุดตาหนุ่มๆ เพื่อนเจ้าบ่าวในงานได้ไม่มากก็น้อย เธอเชื่อว่าหนุ่มๆ เหล่านั้น ถ้าไม่งี่เง่าจนเกินไป ก็น่าจะรักษาอาการของเพื่อนสาวให้ทุเลาลงได้บ้าง เผลอๆ ได้เจอชายหนุ่มประเภทเลิศเลอเปอร์เฟ็ค อาจจะถึงขั้นหายขาดได้เลยทีเดียว พอวิลาสิณีก้าวขึ้นรถ นัดดาก็กลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่ เมื่อฝ่ายนั้นสอดส่ายสายตาไปทั่วรถ แถมยังทำจมูกฟุดฟิดสูดดม “เป็นอะไร แอร์ แกทำราวกับว่ารถของฉันมีอะไรผิดปกติอย่างนั้น” “เปล่านี่” คนถูกถามปฏิเสธ แต่ยังคงค้นหาไม่เลิก คราวนี้ถึงกับเปิดช่องวางของหน้ารถดู เจ้าของรถจึงสุดจะกลั้นหัวเราะอีกต่อไป “แอร์... แกคิดว่าฉันจะซ่อนผู้ชายไว้ในเก๊ะนั่นหรือยังไง เป็นเอามากนะเนี่ย กลัวฉันจะมีแฟนมากขนาดนี้เชียวหรือ” “ก็เพื่อความสบายใจ” วิลาสิณีตอบ นัดดาจึงถามต่อ “แล้วเป็นไง เจออะไรบ้างมั้ย” “ไม่มีอะไรผิดปกติ” วิลาสิณีกล่าว “ไร้กลิ่นแปลกปลอม” ขาดคำนัดดาก็จ้องหน้าเพื่อนหัวเราะหึหึ แล้วค่อยๆ หัวเราะดังขึ้น สุดท้ายก็ว่าจนงอหาย “ไอ้แอร์ แกรู้หรือว่ากลิ่นผู้ชายเป็นยังไง” คนทำจมูกฟุดฟิดสะดุ้งโหยง ก่อนพูดเสียงอ่อย “นั่นน่ะสิ ต่อให้มีผู้ชายสิบคนขึ้นมาบนรถแก ฉันก็คงไม่รู้” “ไอ้บ้า ฉันไม่เจ้าเสน่ห์ขนาดนั้นหรอก แต่ถ้าเป็นแกละไม่แน่” นัดดาพูดพลางหันมามองเพื่อนจนคนถูกมองต้องเตือน “ดูถนนไปโน่น อย่ามามองหน้าฉัน ประเดี๋ยวรถชนกันพอดี” นัดดาหัวเราะแล้วหันกลับไปมองหนทางข้างหน้าตามเดิม “จริงๆ นะแอร์ ฉันว่าแกมีเสน่ห์พอตัวเชียวล่ะ ถ้ารู้จักแต่งตัวให้มันดีกว่านี้หน่อย” “ฉันน่ะเหรอ” วิลาสิณีถามพลางแค่นยิ้มให้ตัวเอง เมื่อสองสามปีที่แล้วอาจจะใช่ แต่ตอนนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งใจหาย เธอรู้สึกว่าเวลากำลังเหลือน้อยลงทุกที “เดี๋ยวฉันช่วยเลือกช่วยดูให้แกชุดนึง” นัดดากล่าวและปิดทางปฏิเสธของเพื่อน “แกเพิ่งอายุยี่สิบหกนะแอร์ ไม่ใช่สี่สิบ แต่งเนื้อแต่งตัวให้มันสมวัยหน่อย ฉันไม่อยากไปงานกับคุณป้านะ” อันที่จริงวิลาสิณีก็ไม่ได้แต่งตัวเกินวัยอย่างที่นัดดากล่าว เพียงแต่เธอต้องสวมเครื่องแบบของบริษัทมาทำงานทุกวัน และการที่เธอต้องใช้บริการรถโดยสารสาธารณะเป็นประจำอยู่นั้น มันไม่เอื้ออำนวยให้เลือกสวมเครื่องแบบชุดกระโปรงที่ดูสวยงามกว่าเครื่องแบบชุดกางเกงได้เลย มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 11:31:06

ความคิดเห็นที่ 4 . “ชุดนี้ก็ดีนะคะ เพิ่งตัดเสร็จใหม่ๆ เลย ยังไม่มีใครเคยใช้ เจ๊ว่าเหมาะกับคนผิวเนียนอย่างคุณน้องมากทีเดียวเชียวค่ะ” วิลาสิณีมองชุดราตรียาวสีน้ำเงินเข้ม ซึ่งเจ๊รินสาวประเภทสองเจ้าของร้านให้เช่าเครื่องแต่งกายกำลังชูอวดอยู่ เธอเบ้ปากก่อนส่ายหน้าเป็นหนที่สอง ชุดนี้คอไม่ได้กว้างลึกจนน่าเสียวไส้แบบชุดที่แล้วก็จริง แต่ด้านหลังนั้นกลับเปลือยเปล่าจนเกือบถึงบั้นเอว “ไม่ไหวละค่ะ ขอชุดที่ดูเรียบร้อยกว่านี้หน่อยได้ไหม” เจ๊รินแย้มยิ้มจนตาหยี เอาอกเอาใจลูกค้า ผิดกับนัดดาซึ่งเริ่มคิ้วขมวดด้วยความเสียดายชุดทั้งสองที่เจ้าของร้านนำเสนอ “แกไม่ลองสวมดูก่อนล่ะ แค่เห็น ยังไม่ทันได้ลองก็ปฏิเสธเสียแล้ว” วิลาสิณีเกรงใจเพื่อน จึงรับชุดราตรีมาจากเจ๊ริน แต่เพียงแค่นำมาทาบกับลำตัว เธอก็ส่ายหน้าปฏิเสธอีกครั้ง “ฉันไม่กล้าใส่หรอก มันโป๊ไปนิด” “โป๊นิดโป๊หน่อยนั่นแหละดี ผู้ชายจะได้มอง ไม่แน่นะ แกอาจจะได้สละโสดรายต่อไปก็ได้” “นั่นน่ะสิคะ” เจ๊รินกล่าวเสริม “ผู้หญิงอย่างเรา มีดีก็ต้องโชว์กันบ้าง เจ๊ว่าอย่างคุณน้องเนี่ยนะ ถ้าสวมชุดนี้ หรือชุดเมื่อกี้ไปงาน รับรองหนุ่มๆ ตามกันเป็นพรวน แจกเบอร์โทรศัพท์กันไม่หวาดไม่ไหวกันทีเดียวเชียวค่ะ” วิลาสิณีทำหน้าชอบกล เป็นที่สนใจของผู้ชายน่ะ ดีอยู่หรอก แต่ถ้าถึงขนาดอย่างที่เจ๊รินพูดแล้วละก็ เธอรู้สึกเหมือนเป็นตัวประหลาดเสียมากกว่า “ขอดูชุดอื่นก่อนได้ไหมคะ เอาแบบไม่โป๊” หญิงสาวกล่าวโดยลืมย้ำถึงจุดประสงค์ เจ๊รินอึ้งไปพักหนึ่งก่อนยิ้มออกมาได้ “ได้ค่ะได้ คราวนี้รับรองคุณน้องต้องชอบ สีม่วงอมชมพู สวยมาก ลูกค้าเพิ่งเอามาคืน ซักแล้วแต่ยังไม่ได้รีด เดี๋ยวเจ๊หยิบมาให้ดูค่ะ” พูดจบเจ๊รินก็พาร่างอันสมบูรณ์ต้วมเตี้ยมเข้าไปหลังร้าน วิลาสิณีมองตามไปก่อนหันมาหาเพื่อน “ไม่เห็นจะต้องมาเช่าให้เสียเงินเลย ชุดที่ฉันมีอยู่ก็พอใส่ไปได้” นัดดานึกถึงงานแต่งงานของบรรดาเพื่อนๆ ที่ผ่านมา เธอจำได้แม่นว่าวิลาสิณีแต่งตัวอย่างไร ด้วยชุดที่สวมใส่นั้นราวกับชุดทำงาน เท่านั้นยังไม่พอ เธอยังจำได้อีกว่า วิลาสิณีสวมชุดนั้นออกงานหลายครั้งแล้ว “เอาไปบริจาคได้แล้ว ชุดนั้นน่ะ” นัดดาพูดเสียงกลั้วหัวเราะ “ขืนใส่ไป หนุ่มที่ไหนจะมามอง ยิ่งงานนี้เป็นงานเลี้ยงแบบค็อกเทล ฉันว่าเป็นโอกาสที่ดีเลยนะที่จะได้อวดชุดสวยๆ” งานเลี้ยงแบบค็อกเทลต่างจากงานเลี้ยงแบบอื่นๆ ตรงที่ผู้มาร่วมงานต้องเดินไปตักอาหารกันเอง มิหนำซ้ำโต๊ะเก้าอี้ที่ให้นั่งยังมีน้อย และมีไว้สำหรับผู้สูงอายุเท่านั้น ผู้ร่วมงานส่วนใหญ่จึงต้องยืนคุย ยืนรับประทาน ไม่ได้นั่งประจำที่ใด ก่อนที่วิลาสิณีจะกล่าวอะไร เจ๊รินก็เดินยิ้มแฉ่งออกมาพร้อมกับชุดราตรีสีม่วงอมชมพูที่ว่า “เด็กมันรีดเสร็จพอดีเลยค่ะ คุณน้องลองเลยนะคะ คับตรงไหน หลวมตรงไหน เจ๊จะได้แก้ให้ ไม่กี่วันก็เสร็จ” เจ๊รินพูดจบก็จูงมือวิลาสิณีลิ่วๆ ไปยังห้องลอง นัดดาเดินตามไปติดๆ พลางพยักหน้าสนับสนุน โดยที่เจ้าตัวเองยังเห็นไม่ถนัดเลยว่าชุดที่ทั้งเจ้าของร้านทั้งเพื่อนให้ลองนั้นเป็นอย่างไร วิลาสิณีตื่นเต้นไม่น้อยเมื่อมองกระจกบานใหญ่ในห้องลองแล้วเห็นตัวเองอยู่ในชุดที่ทำให้เธอดูอ่อนวัยกว่าที่เคย หญิงสาวไม่รู้หรอกว่า แท้จริงแล้ว ชุดนี้ไม่ได้ลดอายุของเธอลงแต่อย่างไร หากเป็นเพราะเครื่องแต่งกายที่เธอสวมใส่อยู่เป็นประจำนั้นต่างหาก ที่ทำให้หญิงสาววัยยี่สิบห้าย่างยี่สิบหกคนหนึ่งดูสูงวัยกว่าความเป็นจริงไปร่วมๆ สิบปี “แอร์... เปลี่ยนชุดเสร็จหรือยัง ขอฉันดูหน่อย” นัดดาส่งเสียงอยู่ข้างนอก พร้อมกับเคาะประตูเบาๆ ทำให้วิลาสิณีละสายตาจากกระจกเงา หันไปปลดล็อคและเปิดประตูห้องลองชุด พอเห็นเพื่อนเต็มตานัดดาก็ตกตะลึงพูดไม่ออก วิลาสิณีเดาไม่ถูกว่าคนทำตาค้างนั้นคิดอย่างไร ในขณะที่ละล้าละลัง เจ๊รินก็ชะโงกหน้าข้ามไหล่นัดดามาแล้วทำตาโต “ว้าว... คุณน้อง เจ๊ตาฝาดไปหรือเปล่าคะนี่ คุณน้องเป็นนางเอกหนังได้สบายๆ เลยนะคะ” ใจหนึ่งก็อยากจะเชื่อในคำชม หากอีกใจหนึ่งยังคิดว่าเป็นเพราะเจ๊รินคือเจ้าของร้าน จะพูดจะจาอะไรก็ต้องทำให้ลูกค้าฟังแล้วตัวลอย เพื่อง่ายต่อการควักกระเป๋าจ่ายเงินค่าเช่าชุดของตนเอง ดังนั้น วิลาสิณีจึงถามความเห็นจากคนที่น่าเชื่อถือมากกว่า “เป็นยังไงบ้าง นัท” นัดดาไม่ตอบเพื่อน ทว่าประโยคที่เธอพูดกับเจ๊รินบ่งบอกได้ชัดเจนว่าเธอมีความเห็นอย่างไรกับเพื่อนในชุดราตรีสีม่วงอมชมพู “ตกลงเอาชุดนี้แหละเจ๊ ช่วยตรวจดูให้หน่อยว่าต้องแก้ตรงไหนบ้าง” เจ๊รินยิ้มแก้มแทบปริ ปรี่เข้ามาหาวิลาสิณีในทันใด ขณะที่เจ้าตัวถอยกรูด ละล่ำละลักพูดกับเพื่อน “เดี๋ยวๆ ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะเอา” “ทำไมล่ะ แกไม่ชอบงั้นหรือ” “ชอบก็ชอบอยู่แหละนะ เพียงแต่ว่า...” วิลาสิณีก้มลงมองชุดที่ตัวเองสวมใส่ ก่อนพูดเสียงอ่อย “ฉันว่ามันยังโป๊ไปนิด” เธอมองเพื่อนอย่างขอความเห็นใจ ชุดนี้ไม่ได้เปลือยหลัง อีกทั้งคอเสื้อก็ปิดสูงถึงต้นคอ ทว่าตั้งแต่บ่าลงมาถึงเนินอกเป็นผ้าซีทรูบางๆ ปกปิดเนื้อหนังไม่มิดชิดเลย นัดดาฟังเหตุผลของวิลาสิณีแล้วก็พยักหน้า หากเพียงชั่วอึดใจเธอก็พยักหน้าให้เจ๊รินด้วยเช่นกัน “เอาชุดนี้แหละเจ๊” เธอกล่าวคำเดิมโดยไม่สนใจท่าทีของเพื่อน ส่วนเจ๊รินมีหรือที่จะปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป สายวัดซึ่งไม่มีใครรู้ว่าคว้าติดมือมาตั้งแต่เมื่อไร คล้องหมับเข้าที่รอบเอวของวิลาสิณีเป็นลำดับแรกอย่างรวดเร็ว หญิงสาวทั้งสองเดินออกจากร้านให้เช่าเครื่องแต่งกายด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน นัดดายินดีเป็นอย่างยิ่งที่บรรลุวัตถุประสงค์ทั้งสองประการอย่างงดงาม ชุดของเธอเป็นที่ถูกอกถูกใจ ทว่ายังไม่เท่ากับการกล่อมเพื่อนซึ่งเคยแต่แต่งชุดธรรมดาๆ ให้เช่าชุดราตรีได้สำเร็จ ส่วนวิลาสิณีกลับตะขิดตะขวงใจ ด้านหนึ่งก็รู้สึกตื่นเต้นไปกับชุดสวยๆ ซึ่งไม่เคยสวมใส่มาก่อน หากอีกด้านหนึ่งก็คิดกังวลว่าจะเป็นการเปิดเผยบางส่วนที่ควรปกปิดมากเกินไปหรือเปล่า หญิงสาวคิดถึงแต่เรื่องนี้จนกระทั่งถึงวันงาน “ไอ้แอร์... ทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้ รีบไปถอดออกเลยนะแก” นัดดาโวยวายทันทีที่เห็นการแต่งกายของเพื่อน ดีที่เธอขับรถมารับถึงที่บ้านแต่เนิ่นๆ จึงพอจะแก้ไขได้ทัน “อย่างนี้แหละดีแล้ว ไม่ต้องระวังตัวมากด้วย” วิลาสิณียืนยันในการตัดสินใจของตัวเอง ทว่านัดดาไม่เห็นด้วย “ไปถอดออกเหอะ” นอกจากพูดแล้ว นัดดายังจับตัววิลาสิณีหมุนหันหน้าไปทางบันไดแล้วใช้มือดันหลัง “แกจะใส่มาทำไม เสื้อยืดข้างในน่ะ” วิลาสิณีสวมชุดราตรีสีม่วงอมชมพูที่เช่ามาจากร้านเจ๊ริน หลังจากแก้ไขให้พอดีกับรูปร่างของเธอแล้ว ยิ่งขับให้เจ้าของเรือนร่างทั้งสวยสง่าและน่ารักสมกับวัย เทียบกับวันที่ลองซึ่งยังไม่ได้แต่งหน้าทำผมแล้ว วันนั้นก็นับว่าดูดีแล้ว แต่วันนี้ยิ่งดูดีกว่าเดิมหลายเท่า ทว่าสิ่งที่นัดดารับไม่ได้เลยก็คือ วิลาสิณีสวมเสื้อยืดสีชมพูไว้ข้างใน ผ้าซีทรูบางใสตั้งแต่ต้นคอถึงเนินอกช่วยอะไรไม่ได้เลย “มันโป๊... ฉันไม่ค่อยมั่นใจน่ะ” วิลาสิณีตอบเพื่อน ในขณะที่ฝ่ายนั้นถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ก็ผ้าคลุมไหล่ที่เจ๊รินให้มาด้วยไง ใช้มันให้เป็นประโยชน์สิ” วิลาสิณียกผ้าคลุมผืนบางสีเดียวกับชุดที่เธอสวมขึ้นมาให้เพื่อนดู “ผ้าคลุมไหล่ มันก็คลุมแค่ไหล่ ไม่ได้ปิดที่อื่นด้วยนี่” คนฟังถอนหายใจอีกหน “แค่เนินอกนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นเอง ไม่ใช่ว่าโชว์ไปถึงครึ่งเต้าเสียเมื่อไหร่ ว้า... เสน่ห์ดึงดูดผู้ชายหายไปพะเรอเกวียนเชียวละแกเอ๊ย” นัดดาบ่นด้วยความเสียดาย หากวิลาสิณีสั่นศีรษะไม่เห็นด้วยกับเพื่อน “มันจะหดหายไปบ้าง หรือไม่เหลือเลยก็ช่างมันเหอะ นัท ถ้าผู้ชายทั้งโลกสนใจตรงนั้นของผู้หญิงมากกว่าอย่างอื่น...” เธอประกาศออกมาอย่างมาดมั่น “ฉันยอมขึ้นคานตลอดชีวิต” ------------- จบบทที่ 2 ------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 11:32:31

ความคิดเห็นที่ 5 ลิงก์ครับ อารัมภบท http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10891098/W10891098.html ------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 11:33:33

ความคิดเห็นที่ 6 เขาเชียร์นัดดาให้มีแฟนก่อน นางเอกจะขึ้นขั้นหมดความมั่นใจ เข้ารพ.โรคจิตเลยปะ แฮ่ๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 19:50:55

ความคิดเห็นที่ 7 นางเอกจ๊ะ,,,จะ แยะ ไปถึงไหน อย่าให้ได้เจอพระเอกน่ะ ฮาาาาา~ จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 12:38:18

ความคิดเห็นที่ 8 อ้อ  เขียงคาน นี่หมายถึง นางเอกกำลังขี้นคานอยู่สินะ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 54 12:08:58

ความคิดเห็นที่ 9 อืม ไงเปลี่ยนอารมณ์เร็วปานนั้นเน้อนู๋แอร์ งานนี้ต้องลุ้นแล้วล่ะว่าจะได้ออกจากบ้านไปแบบไหน งึมงำๆๆ ถ้าเจ้าคานที่ว่านี่เป็นคานทองคำก็ดีสินะ ตอนนี้ทองกำลังแพงๆ อยู่ด้วย จากคุณ : manimontra เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 54 15:33:45

ความคิดเห็นที่ 10 อายุแค่ 26 กังวลเรื่องไม่มีแฟนซะแล้ว  คนอ่านก็ไม่มีเหมือนกันต้องไปนั่งกุมขมับบ้างมั้ยเนี่ยเพราะอายุมากกว่านางเอกอีกนะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 54 23:30:59

ความคิดเห็นที่ 11 แอร์...บ้าไปแล้ว ^^' จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 54 22:02:16

ความคิดเห็นที่ 12 เอ่อ หนูแอร์ ยี่สิบหกแล้ว ใส่ๆไปเห้ออออ 5555 (น่าจะเป็นสายเดี่ยวผ้ายืด หรือเสื้อทับ มากกว่าเสื้อยืดนะคะพี่ัตั๋ม บอกว่าเสื้อยืด คิดไปถึงเสื้อคอกลมกันเลยเชียว) จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 54 16:00:35 A:202.142.216.87 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 13 อย่างขำเลยค่ะ แอร์นี่ อยากลงจากคาน แต่ไม่แต่งตัว เล่นเอานัดลุ้นจนตัวโก่ง ที่แน่ๆ แอร์คงได้ไปเที่ยวเชียงคานมั้งคะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 54 22:40:25

ความคิดเห็นที่ 14 ลงชื่อไว้ก่อนนะคะ จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 21:10:16