ความคิดเห็นที่ 1 “อะไรนะ! คุณภูไม่อยู่ นังเอ้ย! อิงแก้วก็ไม่อยู่งั้นเหรอ”พิมพาถอดแว่นกันแดดออกกวาดตามองรอบร้านด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราดเหล่าเด็กในร้านก้มหน้างุดเตรียมรับอารมณ์ของเจ้าหล่อนที่พร้อมจะเหวี่ยงวีนได้ทุกเมื่อ ในเวลาเดียวกันกิตติเข้ามาในร้านพบพิมพาที่กำลังเดือดเลือดพล่านจึงเดินเลี่ยงไปอีกทางเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาอีกทั้งเขาก็สุดแสนจะเอือมกับพฤติกรรมของแฟนเก่าคนนี้อยู่ใช่ย่อย “กิตติก็คงมาหานังอิงแก้วด้วยอีกคนสิแต่จะบอกให้นะว่าทั้งคูณภูและก็ยัยนั่นไม่อยู่หรอกวันนี้ คงไปออกไปสวีทหวานที่ไหนซักแห่ง”กิตติเลื่อนสายตามองหล่อนที่เดินตรงรี่เข้ามาจนได้ “นี่พิม คุณเลิกพูดใส่ร้ายคนนั้นคนนี้ได้ไหม อิงแก้วไม่ใช่คนแบบนั้นแล้วอีกอย่างคุณภูเค้าก็มีแฟนแล้ว” “ยัยหนูรินน่ะเหรอจะบอกให้เขาเลิกกันแล้วนะถ้าคุณภูเค้าชอบอิงแก้วเค้าก็มีสิทธิไม่แพ้คุณเหมือนกัน”พิมพายุแยงตะแคงรั่วให้คนอื่นเข้าใจผิดกัน กิตติเงียบไปชั่วขณะชั่งในสิ่งที่พิมพาพูดเพราะเขาเองก็แอบหวั่นใจหากภูธนาจะเป็นคู่แข่งคนสำคัญ “อย่าว่าแต่คนอื่น คุณยังมีหน้าจะกลับมาหาคุณภูธนาอีกเหรอทั้งๆ ที่ตอนอยู่บนเรือให้ความสนใจกับเสี่ยไพบูลย์ออกหน้าขนาดนี้ถ้าเป็นผมนะผมคงไม่หน้ากลับมาแล้วล่ะ”กิตติยิ้มเยาะ พิมพาอ้าปากค้างร้อนผ่าวแทบเต้นแต่ชายหนุ่มไม่รีรอให้หล่อนอาละวาดจึงเลี่ยงออกจากร้านไปเสียปล่อยให้หล่อนบ้าร้องกรี๊ดอยู่คนเดียว หนูรินยืนนิ่งอยู่ริมหน้าต่างเมื่อแอบได้ยินพิมพากับกิตติสนทนาถึงความจริงที่หล่อนก็พอจะรู้อยู่แก่ใจว่าภูธนาอาจมีใจให้กับอิงแก้วและนี่อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาเลิกกับเธอ หนูรินทอดน่องออกจากร้านเดินเรื่อยเปื่อยเลยออกมาไกลแสนไกลให้พ้นกับความจริงที่ตามหลอกหลอนใจ ภูธนาแสนจะเบื่อหน่ายกับพฤติกรรมร้ายๆ ของเธอความรักที่มีให้กันก็กลายเป็นภาพลวงตา “ไงน้องสาวมาเดินทำไมทางเปลี่ยวๆ คนเดียวจ้ะ”เสียงชายหนุ่มแปลกหน้าดังขึ้น หนูรินหันกลับมองพบชายหนุ่มหน้าตาหน้ากลัวคล้ายพวกขี้ยาที่โผล่พงหญ้าริมทางที่แสนเปลี่ยวหล่อนเดินหลงมาได้ไกลพอควรและลืมหนทางที่จะหนีกลับ คุณหนูก้มหน้าก้มตาเดินจ้ำอ้าวออกไปให้เร็วแต่เหล่าพวกขี้ยาพวกนั้นต่างพากันเดินมาดักหน้าดักหลังหล่อน “ให้พี่ไปส่งไหมจ้ะ” “ไม่ต้อง”หล่อนเลี่ยงออกมาแต่ทว่าชายหนุ่มคนนั้นกลับจู่โจมเข้ามาถึงเนื้อถึงตัวจับคว้าแขนเธอ ไว้แน่น หนูรินพยายามดิ้นแต่ก็สู้แรงไม่ได้ “มาอยู่กับพี่ดีกว่า” “ช่วยด้วยๆ ”เจ้าหล่อนร้องสุดเสียงแต่ก็ไร้ประโยชน์คนร้ายยกมือขึ้นปิดปากถึงแม้ว่าหล่อนจะดิ้นสุดกำลังขณะที่กำลังลากเข้าริมทาง กรวิทขี่รถจักรยานยนต์ผ่านมาพอดีเห็นภาพผู้หญิงที่กำลังโดนฉุดลงข้างทางหน้าตาคุ้นเคยคล้ายๆ หนูรินจึงวิ่งเข้ามาดูและก็ไม่ผิดแปลกเมื่อผู้หญิงคนนั้นคือคุณหนูแฟนสาวภูธนาจึงรีบเข้าไปช่วยทันที “คุณหนูริน! ” “กร! ” หล่อนร้อง ชายหนุ่มขี้ยาหันกลับมาเมื่อเห็นว่ากรวิทเข้ามาจึงหันไปเล่นงานแต่ดีที่กรวิทมีฝีมือแม่ไม้มวยไทยจึงเข้าไปจัดการเข้าจนไอ้ขี้ยาต้องเผ่นแนบหางจุกตูดหนูรินร้องไห้คร่ำครวญเข้าไปกอดกรวิททันที “ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่มีคุณกรฉันต้องตายแน่ๆ ” “ไม่เป็นไรครับ”กรวิทยกมือขึ้นลูบหลังปลอมประโลมแต่หล่อนยังไม่คลายกอดร้องไห้เป็นเรื่องเป็นราว บูรณาชะลอรถลงเห็นกรวิทกอดกับผู้หญิงริมทางทำให้เธอตะลึงงันก่อนจะสอดส่องสายตาจ้องมองแต่คนที่ทำให้หล่อนต้องอึ้งไปครู่คือหนูรินที่สวมกอดกับกรวิทกันกลม “มีอะไรกัน”บูรณาเลื่อนกระจกลงจอดรถข้างทาง กรวิทผงะจากหนูรินด้วยความตกใจหนูรินยังไม่เลิกร้องไห้วิ่งไปเกาะกระจกรถของบูรณา “ฉันเกือบถูกทำร้ายค่ะ” “หา! อะไรนะ”น้องสาวภูธนารีบลงรถจับจ้องมองกรวิทเอาเรื่อง กรวิทส่ายหน้าพยายามปฏิเสธ “อย่าบอกนะว่านายคิดจะทำไม่ดีไม่ร้ายคุณริน” “โห ดูเธอคิดเข้า”กรวิทร้องขึ้นบูรณายังไม่เลิกมองชายหนุ่มในแง่ร้ายและตีความไปในทางที่ไม่ดีอยู่ตลอดเวลา “ก็มันจริงนี่ ถ้านายไม่ได้ทำร้ายเธอ เธอจะร้องไห้ทำไม” “ไม่ใช่นะคะ พอดีมีไอ้บ้าไหนไม่รู้มาจะทำร้ายรินแต่คุณกรมาช่วยไว้ทัน”หนูรินอธิบายรวดเร็ว บูรณาเลิกคิ้วหันไปมองกรวิทอีกครั้ง “หน้าผมมันโจรขนาดนั้นเลยหรือครับคุณบูร” “ก็ใครจะไปรู้ล่ะ”บูรณาบ่นเบาๆ ก่อนจะหันไปถามไถ่หนูรินต่อ “แล้วคุณหนูรินเป็นอะไรมากป่าวคะ มีบาดแผลหรือเปล่า”บูรณาก้มมองสำรวจร่างกายหนูรินว่าครบสมบูรณ์ทุกประการหรือไม่ “ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ คุณกรเข้ามาช่วยได้ทัน”หนูรินบอก บูรณาเลื่อนสายตามองกรวิทที่ยักคิ้วข้างเดียวให้ “ถ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วค่ะงั้นเดี๋ยวบูรไปส่งคุณหนูเองนะคะ” “ขอบคุณค่ะ”หนูรินพยักหน้าพลางหันไปหากรวิท “ขอบคุณคุณกรมากนะคะ” “ไม่เป็นไรครับ ผมเป็นพลเมืองดีอยู่แล้ว” กรวิทยิ้มกว้างพร้อมแยกเขี้ยวแกมเย้ยให้บูรณายังทำเชิดเริด “ไปเถอะค่ะคุณริน” บูรณาแทรกขึ้นเปิดประตูรถให้หนูรินที่เดินขึ้นรถถึงแม้จะยังไม่เลิกส่งยิ้มให้กรวิทที่ยังไม่เลิกทำหน้าทีเล่นทีจริง จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 22:10:10

ความคิดเห็นที่ 2 บูรณาและอิงแก้วจูงมือกันเดินเที่ยวเล่นหาซื้อเสื้อผ้ากันสบายอารมณ์ที่ห้างใหญ่วันอาทิตย์หลังจากทำงานมาเหน็ดเหนื่อยทั้งอาทิตย์และยังเจอปัญหามากมายอีกนับไม่ถ้วนโดยเฉพาะอิงแก้วที่สภาพจิตใจยังไม่ดีมากหลังจากต้องพบกับเรื่องราวเลวร้ายบนเรือสำราญจนต้องเสียนุชนาดไป “อีตาเพื่อนสนิทแกกับยัยหนูรินนี่สนิทกันดีเน๊าะพักนี้” บูรณาเปิดฉากสนทนา อิงแก้วเหลียวขวับปกติบูรณาไม่เคยใส่ใจเรื่องกรวิทเลยแม้แต่ครั้งเดียวแต่วันนี้หล่อนเปิดประเด็นเรื่องนี้ก่อนเรื่องอื่นๆ “สนิทกันยังไง อ๋อ ที่เขาไปช่วยคุณหนูรินจากพวกโจรนะเหรอ”อิงแก้วรู้เรื่องมาจากกรวิทบ้างแล้ว บูรณาพยักหน้าเล็กน้อย “อืม อย่างกะละครน้ำเน่าแนะ” “ฉันก็ไม่ได้สังเกตซะด้วยสิแต่ที่ฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมนายภูธนาพี่ชายเธอถึงได้เลิกกับหนูรินได้เงียบเชียบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น”อิงแก้วเปลี่ยนเรื่องได้รวดเร็วกลับกลายเป็นว่าเธอเองก็มีแต่เรื่องของภูธนาอยู่เต็มหัวใจ “ก็คงรับนิสัยไม่ได้น่ะสิ นิสัยเธอออกจะเอาแต่ใจขนาดนั้นแต่ฉันว่านะต่อไปนี้คุณหนูรินก็คงไม่เหงาหรอกดูหล่อนจะชอบอีตากรเข้าแล้วสิ”บูรณายังไม่เลิกประชดประชันกรวิทถึงแม้อิงแก้วจะพูดออกนอกเรื่องแล้วก็ตาม “รู้ได้ยังไงว่าหนูรินหันไปชอบไอ้กร”อิงแก้วถาม บูรณาทำหน้าตาราวกับนางอิจฉาไม่มีผิดเพี้ยน “วันก่อนฉันเดินผ่านร้านหนังสือตานั่น เห็นยัยหนูรินไปขลุกอยู่ที่นั่นทั้งวันแถมยังอาสาช่วยงานอีตากรด้วยแหละ” “จริงหรือ ไม่น่าเชื่อว่าคุณหนูเธอจะหันมาสนคนติดดินแบบไอ้กร” “คงประทับใจเห็นอีตานั่นเป็นฮีโร่น่ะที่ช่วยชีวิตเธอไว้ คงจะอินเลิฟขึ้นมาปุบปับตรงสเปคหล่อนเข้าอย่างจังเชียว”เจ้าหล่อนเล่าออกรสทั้งสีหน้าท่าทางและยังมีแนวจิกกัดออกมาให้เห็นได้ชัดเจนอิงแก้วนึกแปลกใจที่เห็นบูรณามีท่าทางแปลกไปแต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากมาย หลังจากเดินดูของและเดินเที่ยวจนทั่วห้างแล้ว ทั้งสองจึงตัดสินใจเดินกลับมาที่ร้านกาแฟไร่ชาญทิพย์แต่ระหว่างทางต้องผ่านร้านของกรวิท อิงแก้วอยากเห็นกับตาว่าเรื่องที่บูรณาเล่าเป็นจริงหรือไม่ ทั้งสองจึงมาแอบด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าร้านพบหนูรินอยู่ในร้านจริงและช่วยกรวิทจัดชั้นวางหนังสือกะหนุงกะหนิงราวกับคู่รักที่คบกันใหม่ๆ บูรณาหันหลังให้ภาพนั้นก่อนจะหันมาพูดกับอิงแก้วเบาๆ “เห็นไหม อีตากรคงจะชอบอยู่หรอกไม่อย่างนั้นจะพูดดีๆ ด้วยทำไม ทั้งปกติเป็นคนปากเสียขนาดนั้น”บูรณาพูดด้วยน้ำเสียงขึ้นลงเน้นหนักในอารมณ์ได้อย่างชัดเจน อิงแก้วยังไม่วางตาจากภาพในร้านนึกแปลกใจที่หนูรินมีสีหน้าแจ่มใสมากขึ้นกว่าครั้งก่อนๆราวฟ้ากับเหว “หนูรินเธอเปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วจังเลยนะ วันนี้แทบไม่เห็นเคล้าว่าเธออกหัก”อิงแก้วอดสงสัยไม่ได้ บูรณากอดอกหน้างอ   “ทำอะไรนะสองคนนั้น”เสียงกรวิทดังขึ้น ทั้งสองสาวเหลียวกับที่ประตูพบกับเพื่อนหนุ่มที่ยืนเท้าสะเอวมองด้วยแววตาสงสัย อิงแก้วกับบูรณาสะดุ้งเฮือกทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยิ้มกว้างขวาง “เออ...เปล่านี่ฉันแวะมาหาแก”อิงแก้วแก้ตัวไปด้วยน้ำขุ่นๆ กรวิทหัวเราะหึๆ “มีอะไรหรือเปล่า ปกติไม่ได้ทำตัวลับๆ ล่อๆ เข้ามาทีก็อย่างช้างลงเป็นโขลงไม่ก็ต้องโวยวายเข้ามา” เขาพูดดักคอเพราะรู้นิสัยของเพื่อนสนิทดี “นี่ๆ ”อิงแก้วรีบคว้าแขนกรวิทเลี่ยงมาอีกทางโดยมีบูรณาเดินตามมาด้วย “ยัยหนูรินเขาชอบแกเหรอ” “เฮ้ย! จะบ้าเหรอ”กรวิทร้องขึ้น อิงแก้วรีบยกมือขึ้นจุ๊ปากบอกให้เขาลดน้ำเสียงเบาลง “เอาอะไรมาพูดอีกล่ะยัยอิงจอมเพ้อฝัน” “ฉันไม่ได้เพ้อฝัน ดูหนูรินเขาจะสนใจแกมากเลยนะปกติไม่เห็นเธอเข้ากับใครแล้วตอนนี้เธอเพิ่งอกหักจากนายภูธนาฉันว่าเธอคงไม่มีอารมณ์มายิ้มร่าเริงกับแกแน่ๆ ”อิงแก้วบอก บูรณาพยักหน้าสมทบด้วยกรวิทหันกลับไปมองในร้านพบหนูรินที่นั่งยิ้มพลางจัดของไปด้วยฮำเพลงไปด้วย “พูดไปก็แปลกนะ” “เห็นไหม ว่าหนูรินต้องคิดอะไรกับนายแน่”บูรณาพูดเสริม กรวิทเหลือบตามองหล่อนนิดๆ “สังเกตกับเค้าด้วยหรือครับคุณหนูบูร”เขายังไม่เลิกทำตาเจ้าเล่ห์ บูรณาเชิดทำเป็นไม่ใส่ใจ “ก็นับตั้งแต่วันนั้นคุณหนูรินก็แวะมาทุกวันเลยนะ มาคุยมากินข้าวมาป้วนเปี้ยนมาช่วยจัดหนังสือแล้วดูเธอก็มีความสุขดีเราก็ไม่ได้สังเกตว่าเธอมีอะไรผิดปกติ”เขาบอก อิงแก้วพยักหน้าช้าๆ “พูดไปก็ดีนะที่ทำให้หนูรินมีความสุขได้ดีกว่าให้เธอต้องมานั่งเศร้า”อิงแก้วว่าพลางมองภาพของหญิงสาวที่ยิ้มเล็กน้อยแต่แววตาเปี่ยมไปด้วยความสุข “ว่าแต่นายภูธนาล่ะ เลิกเจ็บกับเขาหรือยัง”กรวิทถามอิงแก้วถึงแม้จะตวัดตามองไปทางบูรณาที่เผยอปากจะตอบแทนแต่อิงแก้วตอบได้ไวกว่า “ฉันก็เห็นนายนั่นๆ วันก็ทำแต่งานๆ นะ คงจะเศร้าใจอยู่บ้างบางทีก็เห็นนั่งเหงาบ้างแต่ก็ดีกว่าช่วงแรกๆ ” “ก็อย่างว่าแหละถ้าเป็นคู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอก”กรวิทเสริมต่อก่อนจะหันกลับไปมองในร้าน “เดี๋ยวเข้าไปก่อนนะเดี๋ยวหนูรินจะสงสัยว่าทำไมออกมานาน” “อืมๆ ไปเหอะ”อิงแก้วบอก กรวิทวิ่งกลับเข้าไปโดยมีสายตาของบูรณามองตามหลังเข้าไป อิงแก้วสะกิดเพื่อนสาวที่เหลียวมองคอหัน “เป็นอะไรเปล่าแก” “ดูเขาแคร์กันจังนะ”บูรณาสาวเริดดูแววตาเศร้าลง อิงแก้วเอียงหน้ามอง “แกคิดมากไรเปล่า” “เปล่า ฉันไม่มีอะไรหรอก” “คิดไรกับไอ้กรหรือเปล่า อันแน่” “เออแก เดี๋ยวฉันต้องเข้าไปดูงานในไรก่อนนะเดี๋ยวแยกตรงนี้เลยแล้วกัน”บูรณากลบเกลื่อนหน้าท่าทางเขินอายบอกปัดว่าไปทำธุระเร่งด่วน “อืมๆ เดี๋ยวฉันคงเข้าร้านเลย”อิงแก้วบอก บูรณาพยักหน้าพร้อมเดินออกไปเงียบๆ อิงแก้วรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างในตัวเพื่อน บูรณาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเพียงเพราะมาหากรวิทและพบเขาอยู่กับหนูรินก็ทำให้หล่อนเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ จะเป็นไปได้ไหมที่บูรณาอาจคิดอะไรกับกรวิทเกินเพื่อน จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 22:15:52

ความคิดเห็นที่ 3 อิงแก้วเปิดประตูเข้ามาในร้านกาแฟ ลูกค้านับสิบเดินเข้าออกกันให้ขวักไขว่บ้างจับกลุ่มติวหนังสือบางกลุ่มก็เข้ามารวมรุ่นกันสนุกสนาน พนักงานในร้านยังคงยิ้มต้อนรับตลอดทั้งวันอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยรวมทั้งภูธนาในชุดผ้าเอี้ยมกันเปื้อนสีเขียวอ่อนที่กำลังแต่งหน้ากาแฟเป็นรูปต่างๆ ด้วยความชำนาญ เหล่าลูกค้าบางคนก็เข้ามาดูเพลินๆ บ้างปรบมือให้ที่เขาทำหน้ากาแฟยากๆ ได้อย่างสวยงามโดยไม่มีข้อบกพร่อง อิงแก้ววางกระเป๋าลงเค้าน์เตอร์สายตายังจับจ้องไปที่งานฝีมือของชายหนุ่มภูธนาเงยหน้าพบดวงหน้าของหญิงสาวก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง “ไงครับคุณหุ้นส่วน”เขาทักทายหน้าตาแจ่มใส อิงแก้วสูดกลิ่นกาแฟเข้าเต็มปอดก่อนจะสบตากับเขาแววตาประกายพราว “หอมกลิ่นกาแฟจัง”เจ้าหล่อนบอกตากลมใส ชายหนุ่มก้มลงมองในถ้วยกาแฟพลางยิ้มตาหยี “อยากกินก็ซื้อสิครับ” “แหม ขายกันเองแล้วเหรอไง”อิงแก้วว่า เขายังไม่เลิกยียวน “ก็จริงนี่ จะให้ฟรีๆ ได้ไงใครๆ เขากินก็จ่ายกัน” “เห๊อะ! งกจริงๆ ”หล่อนจวักตาใส่ ภูธนายังไม่เลิกจ้องหล่อนราวกับลูกกวาดน้อย “ไปไหนมา...คิดถึง”เขาพูดขึ้นมาลอยๆ อิงแก้วชะงักยืนตัวแข็งทื่อก้มหน้าหลบตาเขินอาย “คิดถึงใคร” “คิดถึงเค้ก”เขาบอกเฉไฉยกเค้กสีชมพูโรยหน้าสตอเบอรี่สีสดที่อยู่ในจานขึ้น ขณะที่เหล่าพนักงานในร้านได้แต่ยิ้มๆ ที่เห็นทั้งสองหยอกเอิญกันน่ารักน่าหยิกไม่ได้ทะเลาะกันเอะอะแบบครั้งก่อนๆ ซึ่งสร้างความแปลกใจให้กับลูกค้าประจำและลูกน้องที่เห็นภาพสงครามครั้งนั้นจนชินตา “อยากทำหน้ากาแฟไหมอิงแก้ว”ภูธนาถามพลางยกถ้วยกาแฟส่งให้ลูกน้องในร้านไฟเสิร์ฟ อิงแก้วเหลียวตามองตามก่อนจะหันมาพยักหน้า “อยากค่ะ” “อืม งั้นมาดูนี่” ภูธนาบอก อิงแก้วเขยิบตัวมองตาม ชายหนุ่มหยิบแก้วกาแฟในเครื่องทำกาแฟสดออกมาวางไว้หน้าเค้าเตอร์พร้อมเหยือกโฟมนมมาวางตั้งไว้ด้านหน้า “นี่คือการทำลาเต้อาร์ต” “ฉันเคยเห็นเขาทำกันเก่งมากน่าทานด้วย” “ใช่ พี่จะสอนเธอ”เขาบอกพร้อมยกเหยือกโฟมนมสีขาวฟูขึ้นพร้อมชี้มาที่กาแฟสดในแก้วที่มีอยู่พอประมาณไม่เต็มแก้ว “โฟมนมเราจะต้องทำให้นุ่มและก็ไม่หนาเกินนะไม่อย่างงั้นหน้ากาแฟจะเสียไม่ออกมาเป็นรูปร่างถ้าได้โฟมนมที่โอเค เราก็เริ่มเทลงไปในแก้ว” ภูธนาค่อยๆ รินโฟมนมในเหยือกเล็กลงไปช้าๆ อย่าสม่ำเสมอจนกาแฟและนมในแก้วเริ่มผสมกันพูนขึ้นจนถึงครึ่งแก้ว “เธอต้องค่อยๆ เทลงไปอย่าใจร้อนนะจนมาถึงในระดับนี้ปุ๊บ ก็ค่อยๆ เทลงต่ำมาหน่อยแล้ววนสะบัดเหยือกนิดๆ ให้พอกระเพื่อม”สีกาแฟและนมเริ่มเข้ากันและเกิดจุดขาวของฟองนม “แล้วเธอก็ทำมือวนๆ แบบนี้”ภูธนาถอยครีมนมเป็นรูปคลื่นยาวจากวงกว้างมาเรียวเล็กลง “ตรงนี้จะเป็นก้านของใบไม้นะแล้วเธอก็ยกมือขึ้นสูงอีกนิดแล้วก็ราดนมตัดไปทางเดิมเป็นก้านแบบนี้” เขาราดนมทาบกลางเกิดเป็นรูปก้านของใบไม้สวยงาม อิงแก้วอ้าปากค้างมองตาไม่กระพริบ “สวยมาก! พี่เก่งมากเลย” “นิดหน่อย” ภูธนายิ้มๆ เลื่อนถ้วยกาแฟส่งให้กับหญิงสาว “ลองมาทำสิมันไม่ยากหรอก” “ขอบคุณค่ะ”อิงแก้วตื่นเต้นเดินเข้ามาในเค้าเตอร์โดยมีภูธนายอมสละเวลาเป็นครูสอนแต่งหน้ากาแฟส่วนตัว “โอ้ย ร้อน! เกะกะอะไรนักหนา”เสียงร้องบ้านแทบแตกเมื่อพิมพาในชุดสีแดงเพลิงเดินผ่านพนักงานเปิดประตูเข้ามาราวกับพายุใต้ฝุ่นย่ำฝีเท้าตรงมาทางภูธนาก่อนจะเบียดอิงแก้วที่ขวางทางให้หลีกออกไปจากเส้นทางอย่างร้ายกาจ “ภูคะ อากาศร้อนมากอากาศโลกเราทุกวันมันอะไรนักหนาไม่รู้นะคะขนาดหน้าหนาวยังแดดเปรี้ยงขนาดนี้แค่ลงรถมาแป๊บเดียวพิมจะละลายอยู่ละ คิดถึงภูมากได้เห็นหน้าก็คลายให้เย็นได้บ้าง”หล่อนออเซาะเข้าไปเกาะแขน ภูธนายิ้มแหยๆ พยายามแกะมือของหล่อนออกจากวงแขน “ไปนั่งพักใกล้ๆ น้ำตกในสวนหย่อมไหมครับ จะได้เย็นกว่านี้” “แต่พิมอยู่ใกล้คุณน่ะพิมเย็นลงมากเลยนะคะ”หล่อนไม่อายสายตาประชาชียังไม่เลิกเกาะแกะภูธนาจนเด็กบางกลุ่มในร้านที่ติวหนังสือหันมานั่งนินทา ภูธนารีบเดินหนีไปหลังร้านเพื่อไม่ให้เป็นภาพที่ไม่ดีโดยมีพิมพาวิ่งระริกระรี้ตามมาด้วย “ภูไปไหนคะ” “ผมเกรงว่าสิ่งที่คุณกระทำมันอาจเป็นภาพที่ไม่ดีต่อเด็กนะครับ”ภูธนาบอก พิมพากัดฟันหน้าแตกหมอไม่รับเย็บจับจ้องมองเขาด้วยสายตาเย้ายวน “ภูก็เลยแอบมาอยู่หลังร้านเพื่อให้เรา...”เจ้าหล่อนยกนิ้วขึ้นมาไต่ลำดับตามหน้าอก ภูธนายืนนิ่งขณะที่หล่อนก้าวเข้ามาแนบชิดพอที่จะหายใจส่งถึงกัน “ฉันก็รู้ว่าคุณก็ใจเต้นกับฉัน”เจ้าหล่อนกรีดกรายมือไปตามวงแขน ภูธนาเผลอหลงเคลิบเคลิ้มมองริมฝีปากแดงจัดจ้านที่เริ่มเขยิบเข้าใกล้ทีละนิดขณะที่มือของหล่อนเริ่มชอนไชขึ้นคล้องคอช้าๆ เขานิ่งดังต้องมนต์สะกดจากแม่สาวร้อนเซ็กซี่ที่เย้ายวนจนร่างกายปฏิเสธไม่ได้ “พิมรักคุณนะคะภู”หล่อนบรรจงจูบเขาช้าๆ ภูธนาและเธอหลับตาพริ้มปล่อยให้อารมณ์ล่องลอยไปโดยปราศจากความรัก พิมพากอดคอชายหนุ่มแน่นขณะที่ภูธนาค่อยๆ ลูบไล้สัมผัสเอวเธอเต็มอ้อมแขน “คุณรินอย่าเพิ่งเข้า....”เสียงอิงแก้วดังขึ้น ภูธนาและพิมพาผงะออกหนูรินยืนน้ำตาคลอเบ้ารวมทั้งอิงแก้วที่ยืนอ้าปากค้างตะลึงงัน จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 22:20:10

ความคิดเห็นที่ 4 ว้า นายภูนี่ไม่ดีเลย รู้ทั้งรู้ก็ยังกระโดดลงไปในกองไฟ ไหนว่าชอบอิงแก้ว นี่ขนาดอิงแก้วก็อยู่น่ะเนี่ยะ หนูรินก็อยุ่ด้วย สนุกล่ะดิ จากคุณ : แม่ใบเลี้ยงเดี่ยว เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 01:23:03