ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 9 ปุณณมีเข้ามานั่งในห้องทำงานของนิดาได้ไม่ถึงห้านาที ก็มีโทรศัพท์มาคุยเรื่องงานกับเพื่อนอยู่นานเกือบครึ่งชั่วโมง ทำให้เธอต้องเดินวนไปวนมาสายตามองสิ่งของรอบห้องระหว่างรออย่างเบื่อๆ  พอเดินกลับมานั่งตรงเก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของนิดา ก็เหลือบไปเห็นซองสีชมพูคุ้นตาแบบเดียวกับที่เห็นวางอยู่บ้านวันนั้นเข้าพอดี แม้อยากจะทำเป็นไม่สนใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปคว้ามันมาเปิดดูอีกครั้ง “ขอโทษทีนะ  ว่าจะเอามาเก็บไว้ในลิ้นชัก แต่ก็ลืมทุกที” นิดาบอกเหมือนรู้สึกผิดขณะวางสายโทรศัพท์  ยิ่งเห็นสีหน้าของปุณณมีก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีกับตัวเองที่ไม่รู้จักเก็บมันไว้ให้พ้นหูพ้นตาก่อนเพื่อนจะเข้ามาหา “ไม่เป็นไรหรอก  กำลังอยากดูให้ละเอียดเหมือนกัน เพราะวันนั้นมัวแต่ตกใจที่เห็นชื่อเจ้าบ่าวเจ้าสาว เลยไม่ได้ดู ไม่ได้อ่านอะไรเลย  นิ จะไปงานแต่งงานรึเปล่า” ปุณณมีพูดกับเพื่อนโดยที่สายตายังคงจ้องมองการ์ดในมือและพลิกดูอีกด้านอย่างสนใจ “ถ้าไม่ติดธุระ ก็คงไปแหละ แล้วใบปอล่ะ” เป็นคำถามที่ฟังแล้ว ก็ทำให้ปุณณมีต้องถามตัวเองเหมือนกัน  นั่นสินะ เธอยังไม่ได้คิดหรือตัดสินใจเลยว่าเธอควรจะไปร่วมงานนี้ ไปแสดงความยินดีกับชีวิตคู่ของเขาดีไหม  สิ่งที่ทุกคนเห็นภายนอก ใครๆก็คิดว่าเธอดูเข้มแข็งและดูเหมือนไม่เป็นอะไรมาก เหมือนทำใจยอมรับได้ แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่แบบนั้นเลย  ภาพถ่ายพรีเวดดิ้งของว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวด้านหลังการ์ดแต่งงาน ค่อยๆพร่าเลือนเพราะน้ำตาที่เจ้าตัวพยายามจะกระพริบตาห้ามแล้ว ทว่า ยิ่งฝืนก็ยิ่งเหมือนจะทนไม่ไหว “ใบปอ ...” นิดาอุทานชื่อเพื่อนรักอย่างตกใจก่อนจะยื่นมือมาคว้าเอาการ์ดแต่งงานในมือของปุณณมีเก็บเข้าในลิ้นชักโต๊ะของตัวเอง “ขอโทษนะจริงๆนะ  ที่ฉันถามอะไรงี่เง่าออกไป  แกอย่าคิดมากนะ เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป” พูดจบหญิงสาวก็ลุกเดินอ้อมโตะมายืนใกล้ๆและกอดปลอบเพื่อนด้วยความเป็นห่วง ปุณณมีปล่อยให้น้ำตาไหลรินอาบแก้มในอ้อมกอดของนิดาเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง “แกอยากร้อง ก็ร้องออกมาเลยใบปอ อย่าเก็บความทุกข์เอาไว้คนเดียว ฉันอาจจะช่วยอะไรแกไม่ได้ แต่ฉันก็จะอยู่ข้างๆแกเสมอนะ” “นิรู้มั้ย  ฉันกับฉายเคยดูหนังสือภาพถ่ายพรีเว้ดดิ้งด้วยกัน แล้วเราก็คุยกัน เลือกกันว่าอยากให้เป็นแบบไหน  ฉันชอบชุดแต่งงานแนววินเทจเหมือนเป็นเจ้าสาวในสมัยยุโรปโบราณ เค้าก็ตามใจ เห็นด้วยกับทุกอย่างที่ฉันอยากได้  แล้วเราก็ช่วยกันคิดว่า งานของเราจะมีบรรยากาศแบบไหน จะชวนใครมาบ้าง เราเถียงกันเรื่องของชำร่วยเพราะชอบไม่เหมือนกัน พอฉันแกล้งงอน เค้าก็รีบบอกว่าแล้วแต่ฉันชอบ เค้าตามใจฉันทุกอย่าง   แต่สุดท้าย มันก็เป็นแค่ฝันลมๆแล้งๆที่ไม่มีวันเกิดขึ้นจริงๆ” นิดาฟังแล้วก็กอดเพื่อนแน่นขึ้น มืออีกข้างก็คอยลูบศีรษะเบาๆอย่างปลอบประโลม “มันต้องมีวันนั้นสิ  ถ้าแกจะยอมเปิดใจ ลองเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน  คนอย่างใบปอซะอย่าง หัวใจของแกไม่ว่างนานเกินไปหรอก เชื่อฉันสิ  ขนาดตอนหัวใจแกไม่ว่าง ยังมีคนทำไม่รู้ไม่ชี้มาทำเนียนกับแกเยอะแยะไป” ปุณณมีไม่ตอบอะไร เธอเข้าใจในความหวังดีของเพื่อนดี แต่การจะตัดใจให้ลืมฉายะชาติ แล้วเปิดใจรับคนอื่นเข้ามานั้น มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ความรักและความผูกพันที่เธอมีต่อเขามายาวนาน มันทำให้เธอไม่แน่ใจว่าเธอจะรักหรือรู้สึกกับใครคนไหนได้มากเท่ากับเขาอีกไหม .... “ตุล  นี่มันจะตีสองแล้วนะเว้ย แกออกมานั่งทำอะไรอยู่วะ ไม่รู้จักหลับจักนอน” พจน์ชะโงกหน้าเปิดประตูบ้านพักออกมาถามด้วยน้ำเสียง่วงจัด ตอนที่ลุกออกมาจากเตียงมาเข้าห้องน้ำกลางดึกและไม่เห็นร่างของตุลยวัตนอนอยู่ แล้วเขาก็เดาไม่ผิดจริงๆเมื่อมองออกเห็นแสงไฟสลัวจากหน้าจอโน้ตบุ๊คที่สะท้อนผ่านบานกระจกประตู “แกก็รู้นี่หว่าว่าฉันเป็นประเภทนอนหลับยากถ้าอยู่แปลกที่แปลกทาง  อีกอย่างพรุ่งนี้เราก็ไม่มีงานอะไรแล้วไม่ใช่เหรอ เหลือแค่ไปถ่ายรูปนิดๆหน่อยๆ” “งั้นแกก็นั่งคนเดียวต่อไปจนกว่าจะง่วงแล้วกันนะ ฉันไปนอนต่อก่อนล่ะ” ตุลยวัตพยักหน้าแล้วหันกลับมามองหน้าจอโน้ตบุ๊คของเขาอีกครั้งก็พอดีเห็นกรอบสี่เหลี่ยมเล็กๆขวามือด้านล่างโผล่ขึ้นมา ชายหนุ่มจ้องมองและรีบกดคลิกอย่างไม่อยากเชื่อสายตาแม้ไม่ได้เห็นเจ้าของชื่อในโปรแกรมสนทนาผ่านอินเตอร์เนตมานานหลายวัน แล้ว แต่เขาก็จำชื่อที่เธอตั้งไว้ได้ขึ้นใจ และเมื่อมองข้อความต่อท้ายชื่อที่เห็นประจำเปลี่ยนไปจากเดิมก็ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย “Paper  Mulberry :  Always on my mind” เท่าที่จำได้ข้อความต่อท้ายชื่อของเธอที่เห็นบ่อยๆส่วนใหญ่จะเป็นชื่อหรือประโยคในเพลงของวงไลท์บลู แต่วันนี้มันจะไม่เป็นแบบนั้นแล้วก็คงไม่แปลก รูปตรงจอดิสเพลย์ก็ไม่ใช่รูปวาดการ์ตูนเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงคู่กันอีกแล้ว กลายเป็นการ์ตูนเด็กผู้หญิงเพียงคนเดียว เขาไม่ลังเลที่จะพิมพ์ข้อความทักทายเธอก่อน October Decorator Says :  จะตีสองแล้วนะใบปอ  ทำไมยังไม่นอนอีก Paper  Mulberry  Says : นอนไม่หลับ  ตุลก็ยังไม่นอนเหมือนกันนี่ October Decorator Says :  เราก็นอนไม่หลับเหมือนกัน ไม่มีข้อความหรือคำตอบอะไรกลับมาจากหญิงสาวอีก เหมือนอยู่ดีๆเธอก็เงียบไป  หรือบางทีเธอก็อาจจะไม่อยากคุยกับเขานักหรอก  ปกติ เขาก็ไม่ได้สื่อสารกับเธอทางโปรแกรมสนทนาผ่านอินเตอร์เนตมานานมากแล้ว นอกจากทักทายกันเล็กน้อย ช่วงที่เธอยังเรียนอยู่ญี่ปุ่น ขณะกำลังใช้ความคิด อยู่ดีๆ เธอก็ตั้งคำถามที่เขาไม่คิดว่าเธอจะถามเขาเลย Paper  Mulberry  Says : ตุล   ถ้าตุลเป็นเรา ตุลจะไปงานแต่งของฉายมั้ย น่าแปลก ที่เห็นเพียงแค่ตัวหนังสือแต่เขากลับรู้สึกถึงความไม่สบายใจของหญิงสาวได้ชัดเจน แม้ไม่ได้ยินเสียงหรือเห็นหน้ากัน October Decorator Says :  ไปสิ   เราจะไปนะ ไปเพื่อแสดงความยินดีกับคนที่เรารู้สึกดีๆด้วยตลอดมา ตุลยวัตพิมพ์ข้อความตอบแบบไม่ลังเล คำถามนี้ เขาเคยถามตัวเองมาแล้ว เพียงแต่มันต่างกันตรงที่ว่า ที่เขาจินตนาการถึงเหตุการณ์ในอนาคตว่า ถ้าฉายะชาติแต่งงานกับปุณณมี เขาก็ควรจะยินดีกับความสุขของทั้งสองคนใช่รึเปล่า?  แต่วันนี้สิ่งที่เขาเคยจินตนาการไว้ มันแทบไม่เหลือความเป็นไปได้อีกแล้ว October Decorator Says :  แต่ถ้าใบปอไม่อยากไป ก็ไม่ต้องไปก็ได้นะ   อย่าคิดมาก ทำใจให้สบาย ทุกอย่างเป็นสิทธิ์ในการตัดสินใจของเรา Paper  Mulberry  Says : ไม่เคยคิดเลยนะ ว่าจะต้องมาคิดและตัดสินใจเรื่องนี้   เลยไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน  แต่มาคิดๆดูแล้ว การไปให้เค้าเห็นว่าเราไม่เป็นไร  ไม่มีเค้าเราก็อยู่ได้ มันก็คงดีกว่าหายหน้าหายตาไปเฉยๆ มั้ง ?   ชายหนุ่มอมยิ้มนิดๆเมื่ออ่านจบ ไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่เธอเลือกตัดสินใจแบบนี้  ถ้าจะไม่ไปต่างหากล่ะ แบบนั้นถึงค่อยน่าเป็นห่วงจริงๆ  October Decorator Says :  คิดได้แบบนี้ก็ดี  ไปเถอะ โรงแรมเนี้ยบุฟเฟต์เค้าอร่อยนะ  ไปนั่งเป็นเพื่อนเราหน่อย ถ้าใบปอไม่ไป ก็มีแต่พวกผู้ใหญ่ทั้งนั้น จะให้เราคุยกับใครล่ะ น่าเบื่อแย่เลย Paper  Mulberry  Says : ถ้ามันไม่อร่อยขึ้นมา เราจะด่าตุลนะ เอาของกินมาล่อเหรอ? ตุลยวัตอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ  เขาจะยอมให้เธอด่าว่าได้ตามสบายเลยล่ะ ถ้ามันจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น October Decorator Says :  เรื่องของกิน เราเคยพลาดที่เหรอ มีที่ไหนที่เคยแนะนำแล้วทำให้ใบปอผิดหวังบ้าง Paper  Mulberry  Sayห : ก็จริงนะ  คุณแม่เราเวลาไปร้านที่ตุลแนะนำยังบอกว่าร้านตุลชวนชิมเลย  ว่าแต่ว่าไปๆมาๆ เราคุยกันเรื่องของกินได้ไงเนี่ย  ชอบพาเปลี่ยนเรื่องตลอดเลย -*- October Decorator Says :  แล้ว  ใบปอ สบายใจขึ้นบ้างรึยังล่ะ  เราเริ่มง่วงแล้วนะ Paper  Mulberry  Says :  เดี๋ยวก่อน  อยู่คุยเป็นเพื่อนกันก่อนสิ ห้ามหนีไปนอนก่อนนะ ถ้าเรายังไม่ไปนอนตุลก็ห้ามไป  ไม่งั้นโกรธจริงๆด้วย   ชายหนุ่มส่ายหน้าอย่างนึกขำ เขาแค่อยากจะล้อเล่นไม่ได้คิดจะไปนอนจริงๆสักหน่อย  ยิ่งเห็นข้อความที่ตอบมาแบบนี้ ต่อให้ไม่ต้องนอนทั้งคืนก็ยังไหว  October Decorator Says :  ให้โทรไปหามั้ย ?   เขารออยู่เกือบหนึ่งนาที กว่าเธอจะตอบกลับมาว่า Paper  Mulberry  Says :  ไม่ต้องหรอก คุยกันแบบนี้ดีแล้ว October Decorator Says :  ว่าแต่ ใบปอหายโกรธเราเรื่องเมื่อเย็นวันนั้นแล้วใช่มั้ย Paper  Mulberry  Says :  จะรื้อฟื้นอีกทำไมเนี่ย อุตส่าห์ลืมๆไปแล้วเชียว ถ้ายังโกรธอยู่ คงไม่คุยด้วยจนถึงตอนนี้หรอก จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 07:05:37

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 9 ต่อ) October Decorator Says :  ไม่ได้อยากรื้อฟื้น ก็แค่อยากบอกให้ใบปอเข้าใจว่า เราไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งหรือล้อเล่นกับความรู้สึกของใบปอเลยจริงๆนะ Paper  Mulberry  Says :  ช่างมันเถอะตุล  ตอนนั้นเราก็งี่เง่าไปเองด้วยแหละ   จะกลับกรุงเทพฯวันไหน October Decorator Says :  พรุ่งนี้แล้ว อยากได้ของฝากอะไรรึเปล่า ไม่ได้จะซื้อไปให้เฉยๆนะ เดี๋ยวไปคิดตังค์ทีเดียว Paper  Mulberry  Says :  หึหึ ถามแบบนี้ไม่ต้องถามก็ได้นะ  น้ำใจน่ะมีมั้ยคนเรา เฮ้อ ไปนอนดีกว่า October Decorator Says :  เฮ้ย เราแค่พูดเล่น เมื่อกี้ยังห้ามไม่ให้เราไปนอนอยู่เลย แต่ตัวเองจะชิ่งไปซะงั้น Paper  Mulberry  Says :  โห ก็นี่กี่โมงกี่ยามแล้วล่ะ จะให้นอนตอนพระอาทิตย์ขึ้นเลยรึไง ถ้าตุลไม่ง่วงก็หาอะไรทำต่อไปคนเดียวเถอะ October Decorator Says :  โอเคๆ  ถ้างั้นก่อนไปนอน  เรามีอะไรจะให้ล่ะ  เรื่องที่เกิดชึ้น เราอาจจะไม่ช่วยอะไรใบปอได้มากนัก  อาจดูเหมือนเราไม่ได้สนใจ แต่  ไม่รู้สิ เราก็เป็นห่วงความรู้สึกใบปอแล้วก็อยากให้ใบปอเข้มแข็งไว้นะในอนาคตข้างหน้ามันจะมีอะไรเกิดขึ้นกับชีวิตเราอีกก็ไม่รู้  อาจจะมีสิ่งที่เราไม่คาดคิด ที่ยากจะทำใจมากกว่าเรื่องนี้ เราก็ต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับและเผชิญหน้ากับมันอย่างมีสตินะ   ที่ห้องนอนของปุณณมี  เธอกำลังอ่านข้อความล่าสุดของตุลยวัตทุกๆถ้อยคำ ทุกตัวอักษรอย่างตั้งใจ  สัมผัสได้ถึงความรู้สึกจริงใจและกำลังใจของอีกฝ่ายที่ส่งมา ทำให้เกิดความตื้นตันและซาบซึ้งใจขึ้นมาจนน้ำตารื้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาระหว่างเธอกับตุลยวัต อาจจะไม่ได้สนิทสนมอะไรกันมากมายนัก ตรงกันข้ามออกจะเป็นไม้เบื่อไม้เมากันด้วยซ้ำ เคยทะเลาะกันจนไม่พูดกันเป็นปีมาแล้ว เรื่องที่จะพูดซึ้งๆหรือพูดดีๆต่อกันนั้นแทบจะไม่เคยมี  การที่ได้รับความห่วงใยจากเขาในเวลานี้นี้ มันทำให้รู้สึกเหมือนเธอก็ยังมีเพื่อนแท้อยู่อีกคน ที่เมื่อถึงเวลาต้องการใคร ต้องการกำลังใจ ก็จะยังมีเขาอยู่เสมอ Paper  Mulberry  Says :  ขอบคุณมากนะตุล เราอ่านแล้วรู้สึกดีกมาก ขอบคุณจริงๆ   ปุณณมีไม่รู้จะบอกอะไรได้มากกว่านี้  เธอรู้เพียงว่าเธอรู้สึกขอบคุณในความปรารถนาดีที่เขามีให้เธออย่างแท้จริง October Decorator Says :  ก็ อย่าเศร้านานล่ะ ไม่ใชอะไรหรอก  คือเห็นใบปอเงียบๆ ซึมๆเศร้าๆ  เราก็จะไม่กล้าแกล้ง เพราะแกล้งไปก็ไม่สนุก เหมือนไปซ้ำเติมคนกำลังอ่อนแอยังไงไม่รู้ เพราะฉะนั้น ก็จงกลับมาเป็นใบปอคนเดิมเร็วๆ นะ เราจะได้แกล้งได้อย่างสบายใจซะที ให้ไปแกล้งใครคนอื่นที่ไหนก็ไม่เหมือนแกล้งใบปอสักคน Paper  Mulberry  Says :  ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ถามจริงเถอะ  แกล้งเรา กวนประสาทเรามันสนุกมากรึไง October Decorator Says :  ก็ทำนองนั้นแหละ ได้ต่อล้อต่อเถียงกับใบปอทีไร อารมณ์ดีทุกที เนี่ยสงสัยคืนนี้จะนอนหลับฝันดีแน่ๆ Paper  Mulberry  Says : แต่เราจะนอนหลับฝันร้าย เพราะต้องมาหงุดหงิดก่อนนอนกับตุลนั่นแหละ  จะคุยกันดีๆแบบไม่กวนประสาทกันสักครั้งไม่ได้เลยใช่มั้ย October Decorator Says : เอ๊ะ ไหนว่าง่วงนอนไม่ใช่เหรอ  มัวแต่คุยอยู่แบบนี้จะได้นอนตอนเช้าจริงๆซะล่ะมั้ง  เราไม่ไหวแล้วนะ ตาจะปิดอยู่แล้ว Paper  Mulberry  Says : เปลี่ยนเรื่องตลอดเลยนะ  ก็ได้  งั้นเราไปนอนก่อนแล้วกัน ตุลก็อย่านอนดึกมากนักล่ะ   หญิงสาวไม่ได้รอคำตอบจากอีกฝ่าย เธอปิดหน้าต่างจอสนทนา คลิกลงชื่อออกแล้วปิดโน้ตบุ๊คเข้านอนด้วยความง่วง ในขณะที่ตุลยวัตก็กำลังมองข้อความว่า ‘หลับฝันดีนะ’ ที่เด้งกลับมาเพราะอีกฝ่ายออกจากระบบไปแล้ว เขาถอนใจเบาๆแล้วอ้าปากหาวอย่างง่วงๆ  ไม่ลืมที่จะกดบันทึกบทสนทนาเก็บไว้ด้วยรอยยิ้มก่อนจะกลับเข้าไปนอนในบ้านพักอย่างสบายอารมณ์ที่สุดในรอบหลายวัน . หลังจากใช้เวลาอยู่ในห้องหัดเสียงเพื่อเตรียมออกซิงเกิ้ลใหม่ที่เมอร์คิวรี่ มิวสิคตั้งแต่หัวค่ำจนเช้ามืดของอีกวัน สมาชิกวงไลท์บลูต่างพากันแยกย้ายกลับบ้านอย่างเหนื่อยล้าแทบล้มทั้งยืนกันทุกคน รวมทั้งฉายะชาติที่เลือกจะจอดรถยนต์ส่วนตัวไว้ที่อาคารจอดรถในตึกแล้วขอให้รถตู้บริษัทไปส่งที่บ้าน  ชายหนุ่มก้มหน้าก้มตาเดินเหมือนคนหมดแรงจากประตูรั้วหน้าบ้านตรงไปถึงบ้านเล็กซึ่งตั้งอยู่ตรงสวนด้านหลัง ติดรั้วอีกด้าน  ทว่า เมื่อเดินมาเห็นร่างที่คุ้นตาของคนที่นั่งอยู่ม้าหินหน้าบ้าน ก็เล่นเอาเขาถึงกับนิ่งอึ้งและตาสว่าง หายง่วงเป็นปลิดทิ้งเลยทีเดียว “ก็คิดว่ายังไม่ตื่น ที่ไหนได้ ยังไม่กลับมาจากข้างนอกนี่เอง” ปุณณมีหันมาทักทายเจ้าของบ้านพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ที่ชายหนุ่มคุ้นเคยเป็นอย่างดี แม้จะไม่ได้เห็นมานานแล้ว “เพิ่งกลับมาจากห้องอัดเสียงน่ะครับ” ฉายะชาติตอบเพียงแค่สั้นๆ  ทั้งที่ในใจมีคำพูดคำถามอะไรมากมายเหลือเกิน “มิน่าล่ะ ดูเหนื่อยๆ เหมือนคนไม่ได้นอน ถ้างั้นก็พักผ่อนเถอะ  เดี๋ยวค่อยมาคุยกันใหม่ทีหลังแล้วกัน” “เพิ่งไปครับ  ผมอยากคุยกับคุณใบปอมากกว่าอยากนอน ถึงคุณใบปอกลับไปตอนนี้ผมก็คงนอนไม่หลับอยู่ดี” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนพร้อมกับเดินเข้าไปปะชิดร่างของเธอ  ปุณณมีถอยหลังกลับไปนั่งที่ม้าหินอย่างเดิมก่อนจะหยิบถุงกำมะหยี่ใบเล็กในมือออกมาวางบนโต๊ะช้าๆ “เราเอาของมาคืนฉาย   วันนั้นเราขอโทษที่โกหกว่าโยนมันทิ้งไปแล้ว  จริงๆมันยังอยู่ และเราคิดว่าเราควรเอามันมาคืนฉายเพื่อให้ฉายนำไปมอบให้กับ เจ้าสาวของฉาย” หญิงสาวพูดประโยคสุดท้ายอย่างยากลำบาก  ฉายะชาติทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามเธออย่างอ่อนแรง “คุณใบปอจำไม่ได้แล้วเหรอครับ ว่าตอนที่ผมให้แหวนวงนี้กับคุณใบปอ ผมได้พูดอะไรไปบ้าง” “ก็เพราะจำได้ไง ถึงต้องเอามาคืนให้ ตอนนี้มันไม่ควรเป็นของเราอีกต่อไปแล้วล่ะ ยินดีกับฉายด้วยนะ  ขอให้มีความสุขมากๆ แล้วจะไปร่วมแสดงความยินดีในงานอีกที” ชายหนุ่มพูดอะไรไม่ออก สายตาที่มองมาอย่างกับรอยยิ้มจริงใจ ไม่ม่สิ่งอื่นใดแอบแฝงของหญิงสาวตรงหน้า สร้างความเจ็บปวดรวดร้าวไปทั่วทั้งหัวใจของเขา  อย่างที่ไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเรื่องระหว่างเขากับเธอจะกลายเป็นแบบนี้ ภาพความสุขในวันนั้นคล้ายเป็นความฝันมากกว่าจะรู้สึกว่ามันเคยเกิดขึ้นจริงๆ “ถอดสร้อยทำไมน่ะฉาย” หญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างกายอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นเขากำลังถอดสร้อยคอที่สวมติดตัวมาตลอดออกมากำไว้ในมือ แล้วปลดตะขอแกะเอาแหวนทองคำขาวที่คล้องอยู่กับสร้อยพลางพูดว่า “พรุ่งนี้ คุณใบปอจะไปเรียนต่อแล้ว  คงอีกนานกว่าจะได้เจอกันอีก แหวนวงนี้เป็นของสิ่งเดียวของแม่ที่ให้กับผมไว้ แม่ผมเสียไปตั้งแต่ผมยังจำความไม่ได้ พ่อบอกว่าแม่ฝากแหวนของแม่ให้ผมไว้ดูต่างหน้า แล้วพ่อยังบอกอีกด้วยว่า ให้ผมเก็บแหวนวงนี้ไว้มอบให้กับผู้หญิงที่ผมรักและจะแต่งงานด้วย  ผมคิดว่าผมแน่ใจแล้วว่าควรจะมอบแหวนวงนี้ให้กับใคร” นัยน์ตาคมลึกของเขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยของหญิงสาวอย่างมีความหมาย ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ามือนุ่มมาจับกระชับไว้แน่น “มันอาจจะไม่ใช่แหวนเพชรหรูหราราคาแพง ผมหวังว่าคุณใบปอจะไม่รังเกียจ” ปุณณมีรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที “ไม่ ไม่เคยคิดรังเกียจ รู้สึกดีมากด้วยซ้ำที่ฉายให้เกียรตินี้กับเรา ถึงมันจะไม่ใช่ของที่มีราคาอะไรมากมาย แต่ความรู้สึกที่ฉายให้เรามันมีคุณค่าจนประเมินแทบไม่ได้ ขอบคุณในทุกๆเรื่องที่ฉายทำให้เรานะ” ฉายะชาติยิ้มตอบคำพูดของหญิงสาวอย่างซาบซึ้งใจ แล้วค่อยๆบรรจงสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ “เราว่ามันหลวมๆไปหน่อยนะ ขอลองเปลี่ยนมาใส่ข้างขวาได้มั้ย” หญิงสาวพูดและทำท่าจะถอดแหวนเอง แต่ชายหนุ่มยังจับมือเธอไว้แน่น ไม่คิดจะปล่อย “ไม่เป็นไรครับคุณใบปอ เดี๋ยวผมเปลี่ยนให้เอง” “เปลี่ยนมาใส่ข้างขวาแล้วพอดีกว่าเยอะเลย” ปุณณมีบอกยิ้มๆ เมื่อแหวนมาอยู่ที่นิ้วนางข้างขวาแล้ว  และโดยที่ไม่ได้คาดคิด อยู่ๆชายหนุ่มก็ดึงมือนุ่มของเธอมาแตะริมฝีปากของเขา สายตามองประสานกันนิ่งและเนิ่นนาน ราวกับเวลาได้หยุดอยู่แค่วินาทีนี้ “ฉาย ปล่อยมือเราได้แล้ว” หญิงสาวก้มหน้าก้มตาพูดเสียงแผ่ว ใบหน้าเป็นสีระเรื่อขึ้นมาด้วยความเขิน  ฉายะชาติยิ้มมองเธออย่างเอ็นดูก่อนจะปล่อยมือเธอวางลงอย่างเสียดายที่สุด “ผมขอโทษ ที่ทำเหมือนล่วงเกินหรือเอาเปรียบคุณใบปอไปบ้าง คุณใบปออย่าถือสาเลยนะครับ คิดซะว่าทำบุญให้คนอย่างผมได้เก็บเกี่ยวความชื่นใจไว้ก่อนจะไม่ได้เจอคุณใบปออีกนาน  ผมคงจะคิดถึงคุณใบปอมากแน่ๆ” “เราก็คงคิดถึงฉายมากเหมือนกัน” ปุณณมีบอกพร้อมกับเงยหน้ามองสบตาเขาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความหมายลึกซึ้งในหัวใจไม่ต่างกันเลย   จบตอนที่ 9 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 07:06:08

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีวันแม่แห่งชาติค่ะทุกๆคน ^^ จริงๆแล้วตอนนี้น่าจะมาโพสวันเสาร์หรือวันอาทิตย์ แต่กำลังจะไปเที่ยวหลายวัน เลยขอเอามาโพสวันนี้  ใครที่จะไปหาคุณแม่หรือไปเที่ยวพักผ่อนในวันหยุด ก็ขอให้เป็นวันที่ดีๆ ของทุกคนนะคะ ตอบกระทู้ตอนที่แล้ว ^^ มาอ่านต่อคร้าบบ ตอนใบปอกับฉายเป็นแฟนกันท่าทางจะน่ารักดีฉายไม่่น่าพลาดเลย จากคุณ : trenah <<< จริงค่ะ ฉายพลาดไปแล้ว ชีวิตเปลี่ยนเลย - -'' ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) เพลงหวานวันวาร กลายเป็นเพลงเศร้าวันนี้ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก <<< อย่างน้อยครั้งหนึ่งมันก็ยังเคยเป็นเพลงหวานไงคะ>< ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) พี่ตุลแสดงความห่วงใยนิดนึง โอปะ ไม่งั้นอดนะ จากคุณ : scottie<<< แสดงความห่วงใยประมาณนี้โอเคมั้ยคะ 55+  ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) หวงก้างขนาดนี้..งานแต่งจะรอดมั๊ยเนี่ย จากคุณ : :::อาราเร่:::  <<< นั่นสิคะ - -''  ต้องคอยดูค่ะว่าจะมีอะไรไม่คาดคิดเกิดขึ้นรึเปล่า  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) น่าจะเป็น เคมีบำบัด มากกว่านะคะ โดยส่วนใหญ่ จะเรียกย่อๆ กันว่า คีโม กะพริบ การกระทำของฉายไม่เรียกว่าหวงก้างอย่างเดียวหรอกค่ะ เรียกว่า พาล แล้วก็เห็นแก่ตัวด้วยอ่ะ ตัวเองทำผิดเอง พลาดเอง แต่ดันต่อว่าเพื่อน แบบนี้ปลดค่ะ ปลดจากการเป็นพระเอกสถานเดียว จากคุณ : makokchor <<< ขอบคุณข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับคีโมค่ะูู^^ ปลดฉายจากการเป็นพระเอก แสดงว่าเริ่มเอนเอียงไปทางตุลอีกคนรึเปล่าคะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) ** ขอบคุณกิฟท์จากคุณลูนาติก, สามปอยหลวง, Mnemosyne, trenah, นารีจำศีล, Friday Story, :::อาราเร่:::, makokchor, แก้วกังไส  ด้วยค่ะ  ^___^ พบกันใหม่ตอนถัดไปประมาณวันพุธ-พฤหัสฯ หน้า นะคะ :)) จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 07:17:55

ความคิดเห็นที่ 4 ดีมากพี่ตุล ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 13:27:59

ความคิดเห็นที่ 5 ตุลเริ่มมีลุ้น สมใจคนเชียร์ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 54 12:11:13

ความคิดเห็นที่ 6 พยายามต่อไปนะตุลย์เริ่มมาถูกทางละ อย่าเผลอไปทำให้สาวเจ้าโมโหเข้าอีกล่ะ ตอนที่แล้วอ่านไม่ทันอีกแล้วค่ะ แหะๆ ขอเม้นท์รวบยอดสองตอนเลยนะคะ ^^ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 54 19:08:22

ความคิดเห็นที่ 7 จะให้เชียร์ตุล ต้องรอดูพฤติกรรมก่อน แอบมีใจให้เขามาตั้งนาน แต่เล่นแสดงออก ด้วยการกวนประสาทเขาตลอด เขาจะรู้ไหมล่ะ จริงๆ กำลังสงสัยเรื่องทีโกรธ ไม่พูดกันปีนึงอยู่ค่ะ กำลังคิดว่า เป็นเพราะเรื่องนี้หรือเปล่า ที่ทำให้ตุล เก็บเรื่องตัวเองแอบรักใบปอไว้ในใจ ข้างเดียวมาตลอด จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 54 23:51:12

ความคิดเห็นที่ 8 รอลุ้นงานแต่ง ^^' จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 54 21:46:19

ความคิดเห็นที่ 9 แวะมาแจกกิฟต์ค่ะ แต่ยังอ่านไม่ทันนะคะ แหะๆๆ จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 06:24:24