ความคิดเห็นที่ 1 “คุณรินอย่าเพิ่งเข้า....”เสียงอิงแก้วดังขึ้น ภูธนาและพิมพาผงะออกหนูรินยืนน้ำตาคลอเบ้ารวมทั้งอิงแก้วที่ยืนอ้าปากค้างตะลึงงัน "รินเข้าใจแล้วทุกอย่างแล้วค่ะ ที่พี่ภูเลิกกับรินก็เพราะแบบนี้นี่เอง”หนูรินร้องไห้ฟูมฟาย ภูธนาวิ่งเข้าไปคว้ามือแต่เธอกลับล่าถอยหนีส่ายหน้าพร้อมร้องไห้ฟูมฟาย “พี่ภูรับรินไม่ได้ที่ผ่านมารินเข้าใจที่เราไปกันไม่ได้แต่ที่รินรับไม่ได้คือที่พี่ภูทำแบบนี้กับ...”หล่อนชี้ไปยังพิมพาที่กอดอกทำหน้าตาหยิ่งผยองแกมเยาะ “ทำไมละคะคุณหนูรินมีอะไร”หล่อนเดินเข้ามาเกาะแขนภูธนา “เธอมันงูพิษของจริง ฉันไม่น่าเชื่อคนอย่างเธอเลยที่ผ่านมา” “ก็เธอมันโง่นี่ภูไม่ชอบคนงี่เง่าแบบเธอหรอกเค้าชอบแบบฉัน”พิมพาฉะเข้าให้ หนูรินสะอึกสะอื้น ภูธนาหันกลับไปมองพิมพาที่ยังไม่เลิกผยอง “คุณพูดแบบนี้ได้ไงพิม” “ทำไมจะพูดไม่ได้ใครๆ ก็เห็นภาพเมื่อกี้คงไม่ต้องอธิบายกันหรอกว่าคุณภูกับฉันเราไปถึงขนาดไหนกันแล้ว”พิมพาเพิ่มเชื้อไฟ หนูรินถึงกลับรับไม่ได้วิ่งหนีออกไปทันทีภูธนาร้องเรียกตามแต่โดนพิมพารั้งไว้เต็มเหนี่ยวโดยมีอิงแก้วมองเขาด้วยความเจ็บแค้นก่อนจะวิ่งตามหนูรินออกไปให้เร็วที่สุด หนูรินวิ่งร้องไห้กระเจิดกระเจิงมาหยุดที่สวนสาธารณะได้แต่ยืนฟูมฟายใต้ต้นไม้ใหญ่ อิงแก้ววิ่งตามมาทีหลังเมื่อเห็นหนูรินจึงวิ่งเข้าไปหาพลางหยุดมองหล่อนที่เสียใจจนน้ำตาท่วมหน้า “คุณรินคะ” “อิงแก้ว ฉันเสียใจเหลือเกิน ฉันผิดอะไรทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้”หล่อนหันกลับมามองทั้งน้ำตา อิงแก้วเข้าไปจับมือเธอ “คุณหนูรินไม่ผิดหรอกค่ะ แต่พี่ภูกับพิมพาก็แรงเกินไปจริงๆ ฉันไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกันได้แต่ให้กำลังใจคุณ”อิงแก้วทำได้เพียงปลอบประโลมถึงแม้อาจไม่ทำให้น้ำตาของเธอลดน้อยลงมาเลยก็ตาม “ที่รินเจ็บใจไม่ใช่เพราะรินกับพี่ภูไปกันไม่ได้แต่เพราะพิมพาที่หักหลังริน ที่ผ่านมาหล่อนเป่าหูรินว่าอิงเป็นคนไม่ดีคอยจะแย่งพี่ภูไปแต่ที่ไหนได้รินโดนหักหลังเป็นเครื่องมือของเขาพิมพาคอยปั่นหัวให้รินโกรธอิงแล้วก็ไปโวยวายจนพี่ภูทนกับพฤติกรรมของรินไม่ได้จนต้องเลิกกันไปแล้วแผนการของเขามันสำเร็จตอนนี้พิมพาก็ได้เขาไปครอบครองสมใจ”หนูรินสะอึกสะอื้นตลอดเวลาที่พูด อิงแก้วได้แต่รับฟังความจริงจากหนูรินเพราะอย่างนี้นี่เองต้นเหตุที่ทำให้หนูรินเปลี่ยนไปในคราวนั้นคือพิมพา “อย่าไปสนใจเลยนะคะคุณหนูริน ตอนนี้เราหลุดบ่วงมาแล้ว เราต้องเข้มแข็งอย่าให้เขาได้เห็นน้ำตาเราอีกยิ่งเขาเห็นว่าเราอ่อนแอเขาจะยิ่งสะใจนะ” “อิง...รินขอโทษที่ผ่านมาทำไม่ดีกับอิงไว้มาก”หนูรินจับมืออิงแก้วไว้แน่น อิงแก้วยิ้มกว้างพยักหน้ารับ “ฉันไม่โกรธหรอกค่ะ ฉันคิดว่าหนูรินเป็นเพื่อนของฉันเสมอนะ ต่อไปนี้หนูรินต้องเข้มแข็งไว้นะ”อิงแก้วให้กำลังใจ หนูรินปาดน้ำตายิ้มกว้างให้อีกครั้ง “ค่ะ”หล่อนพยักหน้าน้ำตาไหลพรากแต่อยู่ๆ ก็หน้ามืดเซล้มลงจนอิงแก้วตั้งตัวไม่ติดขณะที่กิตติปั่นรถจักรยานผ่านมาพอดีเห็นภาพหนูรินล้มลงกับพื้นโดยที่อิงแก้วพยายามประคองให้หล่อนนอนหงายหน้าหายใจใด้สะดวก “คุณหนูริน คุณหนูตายละทำไงดี”อิงแก้วมองซ้ายแลขวามองหาคนช่วยมือก็พัดให้พอมีอากาศถ่ายเท กิตติวิ่งมาแต่ไกลรีบเข้ามาช่วยอิงแก้วที่ดูจะไร้ความหวังในนาทีนี้ “เป็นอะไรกันครับ” “พี่กิตติ! มาทันเวลาพอดีช่วยด้วยค่ะคุณรินเธอเป็นลม”อิงแก้วบอกเสียงเร่ง กิตติรีบอุ้มหนูรินขึ้นก่อนจะพูดขึ้น “เดี๋ยวพี่จะพาเธอไปที่บ้านพี่ก่อนแล้วกันไปปฐมพยาบาลก่อน”กิตติบอกหน้าตื่น อิงแก้วพยักหน้า “โอเคค่ะ เดี๋ยวอิงวิ่งไปบอกนายภูก่อนนะคะ เขาจะได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” “ครับ”กิตติรับคำรีบวิ่งพาหนูรินตรงไปยังบ้านของเขาที่อยู่ไม่ไกลไปจากนี้และอิงแก้วก็วิ่งแยกไปทางร้านกาแฟเพื่อแจ้งข่าวให้กับต้นเหตุได้ทราบ กิตติวางหนูรินไว้บนเตียงนอนของเขา เจ้าหล่อนหลับตาพริ้มหน้าซีดเผือดถึงแม้รอยยักบนริมฝีปากจะคงสีชมพูของลิปติกหน้าผากเลอะไปด้วยคราบเหงื่อตัวร้อนราวกับไฟ กิตติมองเก้กังจะปลดกระดุมเสื้อออกก็กระไรหรือจะเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ก็ไม่กล้าถึงแม้เขาจะเคยถึงเนื้อถึงตัวพิมพามาบ้างแล้วแต่กลับผู้หญิงบอบบางและดูไร้เดียงสาอย่างหนูรินกลับทำให้เขารู้สึกไม่กล้าขึ้นมาทันที "ไอ้กรก็เฝ้าร้าน เฮ้อ! ”เขาได้แต่ทอดถอนใจเหลียวมองเจ้าหล่อนอยู่พักหากเขาไม่เช็ดเนื้อเช็ดตัวหรือปลดกระดุมให้เจ้าหล่อนคงจะแย่ไปกว่านี้แน่ “เอาล่ะวะ”เขาตัดสินใจแกะกระดุมเสื้อและกระโปรงของเธอออกช้าๆ พยายามจะไม่มองให้มากก่อนจะไปเอากะละมังใส่น้ำและนำผ้ามาชุบน้ำเพื่อเช็ดตัวหล่อน เขาจับแขนเนียนขาวของหล่อนขึ้นเช็ดตัวช้าๆ สำรวจอาการอย่าใกล้ชิด แอบมองความสวยหวานสบายตาพลางคิดว่าภูธนาเป็นผู้ชายที่ตาถึง ผู้หญิงคนนี้สวยมากและเป็นผู้ดีอย่างครบถ้วนถึงจะไม่สดใสเท่าอิงแก้วแต่ก็ดูไร้เสียงสาไม่แพ้กัน กิตติชุบน้ำกับผ้าขนหนูอีกครั้งค่อยๆ เช็ดหน้าให้กับหญิงสาว พลางยกมือขึ้นเกลี่ยผมที่บังหน้าไปเหน็บใบหู เผยดวงหน้าขาวใสเผยสีชมพูระเรื่อขึ้นมาบ้างแล้ว เขาบรรจงเช็ดเรื่อยๆ จนดวงตาเล็กๆ ของหล่อนค่อยๆ ลืมขึ้น เห็นภาพเลือนรางของชายหนุ่มหน้าตี๋สวมแว่นขอบบางจนชัดขึ้นตามลำดับ “เอ๊ะ! นี่...คุณกรวิท” “เปล่า ผมกิตติครับ”กิตติตอบเสียงนุ่มวางผ้าลงบนกะละมัง หนูรินดันตัวขึ้นจากที่นอนแต่ทว่ากระดุมเสื้อกับตะขอกระโปรงของเธอหลุดถึงกลับทำให้หญิงสาวตกใจอยู่ไม่น้อยรีบยกมือขึ้นปิด กิตติยกมือขึ้นปรามและส่ายหน้าทันที “อย่าเข้าใจผิดนะครับ ผมไม่ได้ทำอะไรคุณเลยผมจำเป็นจริงๆ ต้องปลดกระดุมกับ ตะขอของคุณไม่อย่างนั้นคุณอาจหายใจไม่ออก” “ฉันเป็นอะไรไปคะ”หล่อนถามถึงแม้จะมีหน้าแดงฝาดขึ้นที่แก้มทั้งสอง “คุณเป็นลมไป ผมเลยอุ้มคุณมาพักที่บ้านผมก่อน ผมเห็นตัวคุณร้อนเลยเช็ดตัวให้เผื่อจะดีขึ้น”เขาอธิบาย เจ้าหล่อนพยักหน้าตามก่อนจะจัดแจงใส่กระดุมเสื้อของตนเองให้เรียบร้อย “ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำอะไรโดยพลการ”เขากล่าวอย่าสุภาพ หญิงสาวพยักหน้ารับ “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ” “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า จู่ๆ ผมก็เห็นคุณล้มตึงไปเลย”กิตติถามขึ้น หนูรินนัยน์ตาเศร้าเมื่อได้ฟังคำถามหล่อนรู้ดีแก่ใจทุกอย่างกับเรื่องที่พบเจอเมื่อเย็น มันกรีดลึกเข้าไปถึงหัวใจจนยากที่จะลืมเลือน “มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าจดจำเลยซักนิดค่ะ ฉันไม่อยากจำอีกแล้ว”หนูรินกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่กิตติมองด้วยความเห็นใจควักผ้าเช็ดหน้าส่งให้เธอ “อย่าร้องเลยครับนี่ผ้าเช็ดหน้าผมคิดว่าเวลาคุณไม่มีน้ำตาคุณสวยมากกว่าเช็ดเถอะครับ”กิตติบอกพร้อมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้หญิงสาว หนูรินก้มลงมองก่อนจะหยิบผ้ามาซับน้ำตา “ขอบคุณค่ะ”น้ำเสียงของเธอสะอื้นเลื่อนมองกิตติที่ยังคงให้ความห่วงใย “ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าพี่กิตติจะเป็นพี่น้องกับกรวิท” “ทำไมล่ะครับ” “กรวิทเค้าเป็นคนตลกดีนะคะไม่ค่อยซีเรียสอะไรแต่พี่กิตติดูเป็นคนอบอุ่นเป็นผู้ใหญ่” “ก็เป็นพี่น้องกันแต่ก็ไม่จำเป็นต้องเหมือนกันทุกอย่างนี่แต่นายกรเค้าตลกดูมีเสน่ห์กว่าผมด้วยซ้ำ” “แต่ละคนก็มีความต่างกันแต่สำหรับพี่กิตติหนูรินอยู่ด้วยแล้วสบายใจอย่างน่าแปลกค่ะ”หล่อนบอก ชายหนุ่มหน้าแดงเมื่อได้ยินสิ่งที่หล่อนพูดจากใจ แอบยิ้มได้แต่ทำอะไรป้ำเป๋อๆ “อยากกินนมไหมครับ เดี๋ยวจะลงไปเอาให้” “ก็...ดีเหมือนกันค่ะ หนูรินรู้สึกหิวหน่อยๆ จะรบกวนไหมคะ” “ไม่รบกวนเลยครับแต่ผมทำแซนวิสเป็นนะอยากลองชิมฝีมือผมไหม”เขาเสนอ หญิงสาวจ้องมองตาไม่กระพริบ “ทำอาหารเป็นด้วยหรือคะ” “พอเป็นบ้างครับตอนอยู่เมืองนอกต้องทำเองอยู่บ่อยๆ แต่ไม่รับประกันนะครับว่าจะอร่อยถูกปากคุณหนูรินหรือเปล่า”เขาหยอกหล่อนให้พอมีสีสัน ตั้งแต่กลับมาเขายังไม่เคยทำอาหารให้ผู้หญิงคนไหนกินจริงจังแม้กระทั่งอิงแก้วที่เขาหมายมั่นอยากจะทำเค้กไปให้หล่อนลองชิมก็หาโอกาสไม่ได้เสียที “แค่นี้ก็ขอบคุณมากแล้วค่ะ”หนูรินยิ้มหวาน ชายหนุ่มยิ้มตอบเก้อเขินก่อนจะลุกจากเตียงเพื่อลงไปทำอาหารให้กับหล่อน เขารู้สึกมีความสุขอย่างที่อธิบายไม่ถูกเหมือนเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวที่ได้ดูแลใครสักคนถึงแม้จะเคยให้กำลังใจอิงแก้วแต่หล่อนก็ไม่ได้ตอบในสิ่งที่เขาคิดอยู่ในใจลึกๆ แต่กลับหนูรินแล้วเขากลับรู้สึกภาคภูมิใจที่ได้อยู่กับเธอ แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 54 13:32:57 จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 13:19:11

ความคิดเห็นที่ 2 อิงแก้วเดินตึงตังเข้ามาในร้านที่ปิดบริการแล้ว เหล่าพนักงานต่างพากันจัดแจงเก็บโต๊ะเก็บเก้าอี้โดยมีภูธนาคอยควบคุมดูแล เมื่อเห็นว่าหญิงสาวกลับเข้ามาในร้านจึงรีบวิ่งเข้าไปหาหล่อนทันที “หนูรินเป็นไงบ้าง”ภูธนาถามรวดเร็ว อิงแก้วเหลียวมองเขาด้วยแววตาแข็งกระด้าง “ยังจะมาถามอีกเหรอ ตอนนี้เธอเป็นลมอยู่บ้านพี่กิตติ” “เป็นลมเหรอ แล้วเธอปลอดภัยดีใช่ไหม”อิงแก้วฉีกยิ้มเชือดเฉือน “เป็นห่วงเหรอ ก่อนที่จะเป็นห่วงตอบคำถามตัวเองก่อนไหมว่าพี่ทำไปได้ยังไงอ้อคงจะอยากปลดปล่อยมากสินะ” “มันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอเห็น พี่ไม่ได้คิดอะไรกับพิมพา”ภูธนาเริ่มแสดงสีหน้าร้อนลนพยายามจะอธิบายแต่สายตาของอิงแก้วหมดศรัทธาจากเขาโดนสิ้นเชิง “แต่ประกบปากกันดูดดื่มนั่นไม่คิดอะไรใช่ไหม”อิงแก้มเริ่มเพิ่มน้ำเสียงขึ้น เหล่าพนักงานเริ่มร้อนๆ หนาวๆ ที่สงครามระหว่างภูธนากับอิงแก้วเริ่มประทุอีกครั้ง “พี่ยอมรับว่าพี่ผิดที่เผลอแต่มันไม่ใช่” “คนมักมาก”อิงแก้วโต้ตอบทันพลัน ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “หยุดเดี๋ยวนี้นะอิงแก้วมันจะมากเกินไปแล้วนะ” “ไม่น้อยเกินไปสำหรับคนที่ไม่เคยพอแบบพี่ ต่อให้มีคนที่รักคนอย่างพี่ก็ไม่รู้จักพอก็พยายามไขว่คว้าจะหาไปเรื่อยๆ แล้วก็โทษที่ความเผลอไผลโทษนั่นโทษนี่โดยไม่โทษตัวเองพี่มันไม่เป็นลูกผู้ชายเลย” “อิงแก้วเธอหยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ พี่เริ่มทนไม่ไหวกับเธอแล้วนะ”ชายหนุ่มคว้าแขนเธอหมับ อิงแก้วสะบัดมือออกแต่เขายิ่งบีบแขนเธอด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว “ฉันเกลียดพี่ เกลียดยิ่งกว่าไส้เดือนตุ๊กแก! ”อิงแก้วร้องตะโกนในระหว่างที่ลูกน้องคนหนึ่งกำลังเก็บเค้กที่เหลือจากโต๊ะด้านข้างพยายามเดินหนีแต่อิงแก้วคว้าเค้กเละๆ ในจานเหวี่ยงใส่หน้าภูธนาจนเขาต้องผงะก่อนจะยกมือขึ้นเกลี่ยเค้กที่เลอะเต็มใบหน้าเหลือกมองไปยังอิงแก้วด้วยอารมณ์หุนหัน “ยัยอิงแก้วมันจะมากเกินไปแล้วนะ” “มันยังน้อยไปมากกว่า”หล่อนโต้ตอบ ภูธนาหมดความอดทนคว้าลำตัวเจ้าหล่อนขึ้นยกพาดไหล่ อิงแก้วได้แต่ร้องตะโกนโหวกเหวกโวยวายสะบัดขาฟาดงวงฟาดงาไปทั่ว ภูธนาจัดการแบกเธอเดินออกจากร้านตรงไปตามถนนไม่สนว่าคนรอบข้างจะมองด้วยสายตาอย่างไร ภูธนายกอิงแก้วมาทิ้งไว้หน้าบ้านของกิตติพร้อมเสียงบ่นวายร่างของเธอหล่นลงที่สนามหน้าบ้านโครมใหญ่ อิงแก้วกระวีกระวาดลุกขึ้นตั้งท่าโวยวายแต่ทว่าเขากลับเดินหนีรีบเข้าไปในบ้านโดยไม่สนเสียงของเธอราวกับอากาศธาตุ “ไอ่บ้า ไอ่พี่ภูอย่าเดินหนีนะ”อิงแก้ววิ่งตามเข้าไปไม่รีรอ ภูธนาเดินเร็วแทบวิ่งขึ้นไปด้านบนบ้านเมื่อพบกิตติกำลังนั่งคุยกับหนูรินอยู่ในห้องนอนพร้อมจานแซนวิสและนมก่อนจะเดินผ่านประตูเข้าไปขัดการสนทนาของทั้งสอง “หนูรินเป็นไงบ้าง”ภูธนาถลาเข้าไปแทรกกลางระหว่างกิตติ หนูรินตกใจรีบเบือนหน้าหนีไม่รับรู้ขณะที่กิตติได้แต่มองใบหน้าที่เปื้อนเค้กของภูธนาด้วยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ถามแต่อย่างใด “พี่ภูออกไปเถอะค่ะ หนูรินไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น” “ได้โปรดนะ ให้พี่ได้อธิบาย”ชายหนุ่มอ้อนวอน คุณหนูสาวได้แต่กลั้นน้ำตาไว้ขณะที่อิงแก้ววิ่งพรวดเข้ามาในห้องหน้าตาตื่น “หนูริน” “ผมขอคุยกับหนูรินเพียงแึ้้ค่สองคน”ภูธนาพูดขึ้นภายใต้ห้องที่เงียบสงัดทิ้งแต่สายตาของอิงแก้วและกิตติที่วางไว้ที่ภูธนา “ผมขอร้อง”สิ้นเสียงภูธนา อิงแก้วกำลังจะอ้าปากพูดแต่ถูกขัดด้วยกิตติที่ยกมือขึ้นแตะมือเธอเบาๆ “ได้ครับ”กิตติขานตอบ อิงแก้วส่งสายตาขัดไม่เห็นด้วย แต่กิตติย่นคิ้วใส่พลางหันไปสบตากับหนูริน “คุณรินครับ ผมคิดว่าการรับฟังมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรเชื่อผมนะคุณจะเชื่อหรือไม่ขึ้นอยู่ที่คุณพิจารณาแต่ขอให้คุณได้รับฟังอีกฝ่ายบ้างอย่าฟังแต่ความรู้สึกของตนเองฝ่ายเดียว บางทีมันอาจจะทำให้คุณคิดพินิจพิเคราะห์อะไรบางอย่างได้เปิดใจนะครับ”กิตติอธิบาย หนูรินพยักหน้ารับเชื่อฟังเป็นอย่างดี อิงแก้วและภูธนาแปลกใจที่หล่อนรับฟังกิตติอย่างที่ไม่เคยเป็นกับใคร หนูรินหันกลับมายังภูธนาพร้อมพยักหน้า “ค่ะ รินพร้อมจะรับฟังพี่”หนูรินตอบรับ กิตติหันกลับมายังอิงแก้วบ้าง “ให้เขาได้คุยกันนะสาวน้อย”เขาบอกพร้อมจูงมือเธอออกไป ปิดประตูห้องปล่อยให้อดีตคู่รักได้เปิดใจให้แก่กันและกัน “หนูริน”ภูธนาพูดขึ้นหลังจากที่เหลือเขาและเธอภายในห้องสองต่อสอง หญิงสาวยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่คลออยู่ที่เบ้าเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเล็กน้อย “พี่ภูมีอะไรก็รีบพูดเถอะค่ะ” “รินอาจจะไม่เชื่อคำพูดพี่ก็ได้นะแต่รินก็คงรู้ว่าที่ผ่านมาพี่ก็ไม่มีอะไรปิดบังรินเลยซักครั้ง” "แล้วเมื่อกี้ล่ะคะ”หล่อนสวนกลับ ชายหนุ่มสะอึกนิ่งไปพัก "พี่ยอมรับว่าพี่จูบกับคุณพิมจริง”เขาบอกพร้อมตั้งหลักก่อนจะพูดต่อ “แต่พี่ไม่ได้รักเธอ”สิ้นเสียงของอดีตคนรักถึงกลับทำให้สาวเจ้ารีบหันกลับมาจ้องตาเขม็ง “ไม่ได้รักแล้วจูบกับเขา! ” “พี่ขอโทษที่พี่เผลอไผแต่พี่ไม่ได้เลิกกับรินเพื่อมาคบกับคุณพิมอย่างที่พี่เข้าใจ” “จะให้รินคิดยังไงคะ ไหนบอกมาหน่อยซิ”หนูรินน้ำตาไหลพราก ภูธนาหลับตาสูดอากาศเข้าเต็มปอดก่อนจะพูดสิ่งที่ค้างคาใจมานาน “ที่ผ่านมาพี่รักรินอย่างที่รู้สึกแต่มันไม่ใช่รักที่มอบให้คนรัก พี่ไม่ดีเองที่คบใครคนหนึ่งที่หน้าตาฐานนะและความเหมาะสมแต่พอพี่ได้มาพบ...เออ...ได้ผ่านคืนวันจนถึงวันนี้ ที่ทำให้พี่ได้รู้ใจของตัวเองว่าพี่รักรินแบบน้องสาว ส่วนพิมพาไม่เคยทำให้พี่หลงรักเธอสักครั้งมีแต่ความใคร่ และตอนนี้พี่ก็รู้สึกแย่ที่ไม่ควรไปหลงกับความใคร่ที่ไม่จีรังและยังทำร้ายคนที่พี่รัก”ภูธนาอธิบายทุกอย่างกระจ่างแจ้ง หนูรินเม้มริมฝีปากเล็กน้อยพลางสบตากับเขา “รินก็เคยถามใจว่ารักพี่ภูแบบไหน ที่ผ่านมารินแทบไม่มีความสุขเลยต้องคอยระแวงหึงหวงไม่ให้พี่ภูใกล้ผู้หญิงคนไหน รินไม่อยากให้ใครแย่งพี่ภูไปจากรินเพราะรินกลัวเสียหน้า...รินก็เพิ่งมารู้ตัวว่าที่ผ่านมารินก็ทรมานไม่แพ้กันที่ต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ เฝ้าคอยถามใจว่ารักจริงหรือเปล่าจนมาถึงวันนี้รินเพิ่งจะรู้อย่างถ่องแท้ว่าที่ผ่านมาเราทั้งสองก็แค่หลงในรูปฐานนะความเหมาะสมเท่านั้น”เธอเพิ่งรู้หัวใจของตนเองจากการได้สัมผัสกิตติ ทำให้หล่อนได้รู้ว่าความรักที่แท้ไม่ใช่การได้มาครอบครองแต่ความรักคือการที่คนสองคนไว้ใจและเชื่อมั่นในตัวของคนคนนั้นหล่อนไม่ได้ชอบพอกับกิตติหรือคบหาอันใดมาก่อนแต่น่าแปลกที่หล่อนรู้สึกสบายใจต่างกับการอยู่กับภูธนาอย่างราวฟ้ากับดิน “พี่ขอโทษนะสำหรับเรื่องที่ผ่านมา” “รินก็เหมือนกันค่ะ แล้วพี่ภูจะทำอย่างไรกับคุณพิมคะ”หนูรินเลื่อนมือไปกุมมือกับเขา ภูธนายิ้มเล็กน้อยจับมือเธอตอบด้วยมิตรภาพที่ดีต่อกัน “พี่ก็คงต้องไปบอกกับเขาตรงๆ ว่าพี่ไม่ได้คิดอะไรกับเขามันเป็นความเผลอไผทางอารมณ์เท่านั้น พี่ก็ไม่ดีเองที่ยังไม่ลดเลิกเรื่องผู้หญิงซักที” “ยังไงแล้วรินก็เอาใจช่วยเสมอนะคะอย่างน้อยเราจะได้จำไว้เป็นบทเรียนจะคบใครก็อย่ามองกันที่รูปกายภายนอกกันมากกว่าจิตใจ”หล่อนยิ้มตอบทั้งน้ำตา ชายหนุ่มชักหล่อนเข้ามากอดครั้งนี้อาจเป็นการกอดครั้งสุดท้ายที่เขาจะกอดหล่อนไว้ในอ้อมแขนเนินนานในความรู้สึกของคนที่เคยรักกัน การได้ใช้เวลาอยู่กับคนรักเก่าคือช่วงเวลาที่แสนอบอุ่นและน่าจดจำเมื่อสิ้นสุดเวลานี้ทุกอย่างจะกลายเป็นเพียงอดีตสีจางไปอย่างช้าๆ “เมื่อกี้อิงแทบไม่อยากจะเชื่อเลยนะคะว่าหนูรินจะเชื่อฟังสิ่งที่พี่กิตติบอก”อิงแก้วพูดขึ้นในระหว่างที่รอให้ภูธนาและหนูรินตกลงกัน กิตติหันมายิ้มเอนตัวพิงเสาหน้าประตูห้อง “จริงๆ หนูรินก็ไม่ได้ร้ายอย่างที่เราเห็นมาหรอกเพียงแค่เราต้องทำให้เค้าเชื่อในตัวของเรา” “เชื่อ? เชื่อยังไงหรือคะ”อิงแก้วเอียงหน้าเล็กน้อย ชายหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่ม “ก็อย่างเวลาเราจะคบใครเป็นเพื่อนหรือเป็นแฟน เราก็ต้องมอบความจริงใจให้กับเขาก่อนไง” “อ๋อ..” “เข้าใจแล้วสินะ แล้วอิงล่ะมอบความจริงใจให้พี่ได้หรือยัง”คำถามนี้อีกแล้ว เจ้าหล่อนสะดุ้งเฮือกเหลือบตามองเขาที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ พยายามหลบตาคิดถึงคำตอบภายในใจที่ตอบเป็นเสียงสะท้อนออกมาด้วยความว่างเปล่า “เออ...” “ตั้งแต่วันที่ไปล่องเรือ อิงก็ยังไม่ตอบพี่เลย”กิตติไม่เลิกละจากดวงหน้าใสสว่างบริสุทธิ์ของเจ้าหล่อน “เออ...อิง...”อิงแก้วอ้ำอึ้งไม่กล้าสบตา กิตติยังคงรอคำตอบในขณะที่หญิงสาวยังคงนิ่งไม่โต้ตอบมาแต่อย่างใด “อิงรู้สึกกับพี่กิตติ....” ประตูถูกเปิดออกภูธนาพยุงหนูรินออกมาพร้อมสายตาที่ประสานมายังกิตติและอิงแก้วที่หันมาพร้อมกัน “เดี๋ยวผมจะไปส่งหนูริน ยังไงก็ต้องขอบคุณคุณกิตตินะครับที่ทำแซนวิสให้เธอทาน”ภูธนาเอ่ยขึ้น กิตติพยักหน้าเหลียวมองหนูรินด้วยแววตาอบอุ่น “รู้สึกดีขึ้นแล้วหรือยังครับ” “ค่ะ ขอบคุณนะคะแล้วก็ขอบคุณอิงแก้วด้วยอีกคน”หนูรินหันไปยิ้มให้กับอิงแก้วที่ยิ้มกว้างตอบ “ค่ะไม่เป็นไร จริงๆ อิงก็ไม่ได้ทำอะไรมากแต่ยังไงคุณหนูรินก็ต้องดูแลตัวเองมากๆ นะคะ” “ถ้าห่างเธอนี่ก็ปลอดภัยที่สุดแล้วล่ะ”ภูธนาหันไปแขวะ อิงแก้วกัดริมฝีปากเอาเรื่อง “ไปล้างหน้าให้สะอาดก่อนแล้วกัน มดจะขึ้นหน้าอยู่แล้ว”เจ้าหล่อนชี้ไปที่หน้าชายหนุ่มที่ยังคงเปื้อนครีมเค้ก หนูรินและกิตติเหลียวมองตามพลางยิ้มที่มุมปาก “ฝีมืออิงแก้วหรือเปล่าถ้าเดาไม่ผิด”หนูรินพูดขึ้นส่งยิ้มให้กับอิงแก้วที่ยักคิ้วเล็กน้อย ภูธนารีบขัดขึ้นเพื่อไม่ให้เสียหน้า “พี่ว่าเรารีบกลับกันเถอะ นี่ก็เย็นกันมากแล้ว” “ก็ดีเหมือนกันแล้วอิงล่ะกลับยังไง” “พี่ไปส่งเองครับ”กิตติพูดแทรกขึ้น อิงแก้วเหลียวมองเขาด้วยความกังวลเล็กน้อย “ไม่เป็นไรครับเพราะยังไงผมก็ต้องผ่านบ้านของอิงแก้วอยู่แล้วไหนๆ ก็ออกไปแล้วเดี๋ยวผมไปส่งเอง”ภูธนาตัดหน้า อิงแก้วเหลียวมองเขาด้วยความทึ่งนิดที่อ่านใจเธอออก “เออ แต่ว่า”กิตติแทรกขึ้นแต่ภูธนาตัดบทไปได้ก่อน “ก็ไม่ต้องห่วงครับผมรับรองจะส่งถึงบ้านทันที”ภูธนารับปากเป็นมั่นเหมาะ กิตติหลบตาเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า “ยังไงฝากอิงด้วยนะครับ” “ไม่ต้องห่วง”ภูธนาตอบกลับ กิตติเริ่มจะรู้คำตอบแล้วว่าอิงแก้วอาจไม่ได้คิดอะไรกับเขา ยิ่งพยามรั้งมากเท่าไรก็เริ่มจะเสียเธอไปมากเท่านั้น “เออ...รินขอให้พี่กิตติไปส่งได้ไหมคะ”หนูรินพูดแทรกขึ้น สร้างความแปลกใจให้กับอิงแก้วและภูธนาอยู่ไม่น้อยเช่นเดียวกับกิตติตั้งตัวไม่ติดเมื่อถูกถาม “ให้พี่ไปส่งรินหรือครับ” “รบกวนไหมคะ” “ออ...ไม่เป็นไรครับ ไปส่งได้”กิตติตอบรับ หนูรินยิ้มกว้างรู้แต่เพียงว่าเวลาที่ได้อยู่กับกิตติช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนสบายใจไม่อยากเห็นเขาเศร้าอย่างที่เป็นตอนนี้หากเขามีเพื่อนอยู่ด้วยคงจะทำให้ดีกว่านี้ “พี่ภูส่งอิงเถอะค่ะ หนูรินขอกลับกับพี่กิตตินะคะ”หนูรินยิ้มหวาน ภูธนากับอิงแก้วได้แต่คล้อยตามเพราะไม่เคยเห็นสีหน้าเปี่ยมสุขของเธอเท่ากับวันนี้ ผิดกับกิตติที่ยังคงแฝงไปด้วยความเศร้าและความสงสัยไปอยู่ในเวลาเดียวกัน แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 54 13:35:01 จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 13:29:35

ความคิดเห็นที่ 3 มาอ่านครับ ฝีมือยังคงเส้นคงวา แก้ไขคำผิด แล้วส่งสำนักพิมพ์ เนอะๆๆๆ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 54 21:39:23

ความคิดเห็นที่ 4 @ Psycho man ส่งไปให้สำนักพิมพ์แล้วค่ะแต่ก็เงียบ สงสัยนิยายเราไม่เข้าตา แฮะๆแต่ก็จะพยายามต่อไปค่ะ ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดนะคะ จะส่งต่อไปจนกว่าจะถึงฝันค่ะ ^^ จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 54 21:47:10