ความคิดเห็นที่ 1 อิงแก้วลงจากรถพลางถูมือประกบกันเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆหมอก ลมเย็นพัดเอื่อยกระทบผมสีดำขลับพัดไหวสะท้อนเรือนผมเส้นหนาตัดกับหน้าขาวนวลนิ่ม ภูธนาลงจากรถพร้อมผ้าผืนใหญ่วางลงบนไหล่ของอิงแก้วที่สะดุ้งตัวโหยงตกใจเล็กน้อย ชายหนุ่มจัดแจงพันผ้าให้ถึงแม้จะแสดงสีหน้าเมินเฉย “มันหนาว เดี๋ยวไม่สบาย” “ไปห่วงแฟนคนใหม่พี่ไม่ดีกว่าเหรอ”อิงแก้วไม่เลิกประชดประชัน ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากเหลือบมองหล่อนที่ยังแสดงสีหน้าบึ้งตึง “ใคร” “ทำเป็นไม่รู้อีกก็คุณพิมพาไง ที่จุ๊บๆ กันจนเกิดเรื่อง”หล่อนหันมาแขวะ ภูธนาทอดถอนใจพยายามจะอธิบายให้เข้าใจ “มันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด” “ไม่ต้องคิดแล้วมั้งภาพมันฟ้องขนาดนั้น” “นี่อิงแก้ว” “ทำไม ฉันพูดแทงใจดำมากหรือไง”อิงแก้วสวนต่อเขาไม่รอฟังคำตอบ ทายาทไร่ชาญทิพย์ตั้งสติก่อนพูดเขาไม่ต้องการเปิดสงครามกับหล่อนในตอนนี้ “แต่พี่ไม่ได้รักพิมพาไม่เคยคิดเลย” “ไม่ได้คิดแล้วที่จูบกันล่ะหมายความว่ายังไง” “พี่ยอมรับว่าพี่จูบคุณพิมจริงแต่ภาพที่เห็นมันไม่ใช่อย่างที่คิด พี่แค่ขาดสติจะว่าไปพี่ไม่ดีเองที่ทำแบบนั้นถ้าพี่ไม่เคลิ้มเรื่องก็คงไม่เกิดอย่างนี้” “ผู้ชายไม่มีคำว่าพออยู่แล้วนี่”อิงแก้วว่าเดินเลี่ยงไปหน้าประตูแต่ชายหนุ่มคว้าแขนหล่อนได้เสียก่อน ภูธนาสบตากับอิงแก้วยืนยันว่าสิ่งที่เขาพูดไม่ได้หลอกลวงแต่อย่างใด “ไม่ใช่ทุกคน” “แต่หนึ่งในนั้นไม่ใช่พี่” “ยอมรับว่าก็ไม่ใช่คนดีอะไร แต่สำหรับคนที่พี่รักแล้วพี่จะไม่มีวันทำให้เขาเสียใจ”คำพูดของภูธนาทำให้อิงแก้วนิ่งไปพักแต่ก็ตั้งตัวได้ก่อนจะย้อนกลับให้หน้าหงาย “คำแก้ตัวของเสือที่ไม่มีวันถอดเขี้ยวเล็บได้ ยิ่งถ้าเจอสาวๆ หุ่นดีๆ ออดอ้อนเข้านิดหน่อยก็ไม่วายจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ก็อย่างที่บอกผู้ชายไม่รู้จักพอหรอก” “แต่กับเธอพี่ไม่ได้โกหก”ภูธนาพูดพรวดขึ้น อิงแก้วยืนนิ่งหลบสายตากันและกันกับภูธนาที่รีบกลบเกลื่อนความเผลอไผของตนเอง “ฉันจะโกหกเธอทำไม โกหกก็ไม่มีประโยชน์เด็กอย่างเธอมันหัวดื้ออยู่แล้วนี่” อิงแก้วหันขวับหลังจากได้ยินคำพูดนี้ “ฉันไม่ใช่หนูริน ไม่ใช่คุณพิมนี่จะได้เข้าตา” “เข้าตางั้นหรือ”ชายหนุ่มเหล่ตามองเจ้าเล่ห์ อิงแก้วขมวดคิ้วทำหน้ายุ่ง “เข้าตาแบบนี้หรือเปล่า...”ภูธนาจับมือของเธอขึ้นมาประกบดวงตาของเขา พลางเลื่อนมือลงมาประทับไว้ที่หน้าอก หญิงสาวก้มหน้ายิ้มเขินอายหลบสายตาที่มองผ่านมาจนแทบละลายไปกองกับพื้น “แบบนี้หรือเปล่าอิงแก้ว”ภูธนากระซิบ อิงแก้วเงยหน้าขึ้นสบดวงตาประกายวาว แสงจันทร์ในคืนวันเพ็ญแจ่มกระจ่างทอดแสงผ่านใบหน้าและดวงตาที่สื่อความหวานละมุนส่งให้กันและกัน ถึงไม่มีดนตรีเพราะหรูหราไม่มีแสงไฟระยิบระยับอย่างในนิยายเพียงแค่ความรู้สึกที่ส่งให้กันก็สุขล้นเกินคำบรรยายใดๆ “ปล่อยมือฉันได้แล้ว”อิงแก้วพูดขึ้นถึงแม้ใบหน้าจะตัดไปด้วยสีชมพูระเรื่อ ภูธนายิ้มกรุ้มกริ่มค่อยๆ คลายมือออก หญิงสาวที่ชักมือกลับก้าวถอยออกมาหนึ่งก้าวเพื่อตั้งหลัก “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนแล้วกันนะ” “อาบน้ำแล้วห่มผ้าด้วยล่ะ กลางคืนตอนอากาศเริ่มจะหนาวแล้วดูแลตัวเองดีๆ ล่ะยัยอิงแก้ว”เขาบอกน้ำเสียงนุ่มนวล อิงแก้วพยักหน้าช้าๆ สบตากับเขาเล็กน้อยแต่ก็ไม่กล้ามากได้แต่ยิ้มขัดเขิน หล่อนรีบวิ่งเข้ามาในบ้านหลังจากที่ภูธนาขับรถกลับบ้านไปแล้วรู้สึกร้อนผ่าวผิดปกติหัวใจเต้นถี่ไม่เป็นจังหวะยิ่งได้สบตาและสัมผัสมือกันนั้นช่างรู้สึกแปลกอย่างที่ไม่เคยสัมผัส หล่อนอยากจะยิ้มให้กว้างๆ และจับมือตอบอยากสบตากับเขาเนินนานแต่ก็ไม่กล้าแค่ได้อยู่ใกล้กันก็รู้สึกตื่นเต้นราวกับฝันมันเบาหวิวและหวานราวกับน้ำตาลที่โรยบนหน้าไอศกรีมหลากรส จะเป็นอะไรไหมหนอหากหล่อนกำลังรู้สึกดีกับผู้ชายที่เกลียดมาเป็นปีๆ หรือแค่ไว้ใจมากขึ้นบางครั้งก็ยากที่จะตอบกับหัวใจของตนเองว่านี่ใช่รักหรือเปล่า จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 54 21:26:03

ความคิดเห็นที่ 2 อิงแก้วเปิดประตูหน้าบ้านในยามเช้าหลังจากได้ยินเสียงกริ่งดังขึ้น แขกผู้มาเยือนสร้างความแปลกใจให้เธอไม่น้อย คนที่หล่อนไม่คาดคิดว่าจะได้พบเขาอีกครั้งหลังจากเกิดเหตุการณ์อันเลวร้ายที่เกิดขึ้นแม้แต่หล่อนก็ยังฝังใจมาถึงทุกวันนี้ ต้นโอ๊คก็คงไม่ต่างกันที่ต้องทุกข์ใจเป็นทวีคูณเนื่องจากการจากไปของคนที่รักในทริปฮันนีมูนบนเรือสำราญที่แทบจะราบรื่นหวานฉ่ำไปทุกอย่างแต่แล้วก็พังมลายลงอย่างไม่คาดฝัน “คุณต้นโอ๊ค”อิงแก้วร้องขึ้นเบาๆ ภาพของชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงดำประปรายด้วยหนวดเคลาที่ขึ้นใต้คางเล็กน้อย “คุณต้นโอ๊คมีอะไรหรือเปล่าคะ”เจ้าหล่อนถามขึ้น ต้นโอ๊คสบตากับเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง “ผมจะมาบอกลาอิงแก้วครับ” “บอกลา? คุณต้นโอ๊คจะไปไหนเหรอคะ”อิงแก้วสะดุ้งเฮือกร้องถามโดยไม่รั้งรอ ต้นโอ๊คยิ้มส่งให้ถึงแม้จะไม่สดใสเหมือนแต่ก่อนแต่ก็ดีขึ้นกว่าครั้งที่เกิดเหตุการณ์สะเทือนใจนั้นเกิดขึ้นใหม่ๆ “ผมจะไปอยู่เมืองนอกซักพักครับยอมรับว่าผมอยู่ที่นี่ก็เห็นภาพซ้ำไปมาของนุชนาด ผมไม่อยากอยู่คนเดียวมันฟุ้งซ่าน”เขายังคงเก็บน้ำตาไว้ในความทรงจำถึงแม้มันจะซึมมาบ้างแต่ก็ไม่แสดงออกให้ใครได้เห็น อิงแก้วยิ่งเศร้าเมื่อเห็นผู้ชายที่หล่อนทั้งรักและห่วงใยต้องเจ็บปวดอย่างเป็นที่สุด “คุณต้นโอ๊คคิดดีแล้วหรือคะ ถ้าคุณต้นโอ๊คไม่สบายใจมาระบายให้อิงฟังก็ได้นะคะ” “ขอบคุณครับอิงแก้ว แต่ผม...เจ็บปวดเกินที่จะระบายให้ใครฟังได้ในตอนนี้ ผมอยากรักษาแผลนี้ให้ทุเลาลง ตอนนี้มันคงจะเป็นแผลใหญ่ที่ร้ายแรงแต่ถ้ารักษาใจไปในที่แปลกใหม่ มันอาจทำให้ผมลืมเรื่องพวกนี้ไปบ้าง” “คุณต้นโอ๊ค...” “แต่คงไม่ไปตลอดไปหรอก ยังไงผมก็จะเขียนจดหมายมาหาอิงบ่อยๆ นะครับ” “ค่ะ”อิงแก้วตอบสั้นๆ สติเตลิดไปเสียแล้วต่อให้ยื้อเท่าไรก็ไม่มีทางที่เขาจะอยู่ที่นี่ “ขอบคุณอิงอีกครั้งที่คอยรับฟังแล้วก็อยู่เป็นเพื่อนผมตลอดมานะ”เขาบอกทอดมองหญิงสาวที่ได้แต่พยักหน้าแล้วตอบเพียงสั้นๆ ว่า “ค่ะ”ต้นโอ๊คเมียงมองอิงแก้วที่ได้แต่เพียงก้มหน้าแต่ก็ไม่พูดอะไร เขาจึงบอกตัด “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวอีกหนึ่งชั่วโมงเครื่องก็จะออกแล้ว”เขาบอก อิงแก้วเงยหน้าขึ้นพลางคิดบางสิ่งขึ้นมาได้ก่อนที่เขาจะจากไป “คุณต้นโอ๊ครอฉันแป๊บนึงนะคะ”อิงแก้ววิ่งพรวดเข้าไปในบ้าน เป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่หล่อนจะได้ทำในสิ่งที่งเคยตั้งใจจะไปสารภาพว่าหล่อนแอบชอบเขาแต่แล้วก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า ครั้งนี้ที่จะบอกไม่ได้ต้องการให้เขาหันกลับมาสนใจแต่แค่อยากจะให้เขาได้รับรู้ว่าไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไรจะมีคนคนนี้จะอยู่เคียงข้างเขาเสมอและตลอดไป อิงแก้ววิ่งมาหยิบไดอารี่เล่มสีฟ้าปกแข็งที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นกอดแนบกับอกก่อนจะเร่งฝีเท้าเพื่อไม่ให้เสียเวลาในการเดินทางของเขา ต้นโอ๊คยังคงรออยู่ที่เดิมเลื่อนสายตามองอิงแก้วที่วิ่งไกลๆ เข้ามาจนถึงประชิดตัว หล่อนยืนหอบอยู่ครู่ก่อนจะยื่นสมุดบันทึกให้ “อะไรหรือครับ” “ในยามที่คุณไม่สบายใจหรือว้าเหว่ อิงอยากให้คุณต้นโอ๊คได้อ่านข้างในสมุดเล่มนี้นะคะถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ช่วยให้คุณหายจากเรื่องโศกเศร้าไปเลยก็ตาม แต่อย่างน้อยก็ทำให้คุณรับรู้ว่ายังมีใครคนหนึ่งที่จะอยู่เคียงข้างคุณนะคะ”อิงแก้วพูดจนแทบไม่หยุดหายใจ ต้นโอ๊คยิ้มสบตาด้วยความอุ่นใจ วินาทีนั้นที่เขาชักเจ้าหล่อนเข้ามากอดเต็มอ้อมแขน อิงแก้วอ้าปากค้างไม่นึกไม่ฝันที่จะได้มาอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มที่เคยแอบรักถึงแม้ว่าจะไม่ได้รู้สึกหลงใหลได้ปลื้มแบบเมื่อก่อนแต่ก็อบอุ่นราวกับพี่ชายที่มอบให้น้องสาว “ขอบคุณนะอิงแก้วผมดีใจที่ชีวิตของผมได้พบกับผู้หญิงที่น่ารักแบบอิงแก้ว”น้ำเสียงเขาสั่นเครือเล็กน้อย อิงแก้วน้ำตาซึมโอบกอดเขาตอบ ร่างกายของเขาช่างแสนอบอุ่น อ้อมกอดนี้เคยเป็นฝันในวันวานของผู้หญิงคนหนึ่งถึงแม้ความจริงในวันนี้จะเป็นความรักและห่วงใยที่ไม่เกินความเป็นพี่น้องกันเท่านั้นแต่มันช่างดีแสนอย่างประหลาดและน่าจดจำไว้อยู่ในความฝันหวานๆ นี้ตราบนานเท่านาน ต้นโอ๊คคลายกอดโค้งศีรษะลงเล็กน้อย “ขอบคุณนะอิง” “ค่ะ คุณต้นโอ๊ครักษาตัวดีๆ นะคะ อิงขออวยพรให้คุณต้นโอ๊คได้พักหัวใจและพบกันเส้นทางที่ราบรื่นในชีวิตอีกครั้ง”อิงแก้วยิ้มกว้าง ต้นโอ๊คพยักหน้ายกมือขึ้นถูจมูกเบาๆ “อิงก็เหมือนกันนะครับ เด็กดีของผม”เขายกมือขึ้นลูบผมหล่อนที่ดูตัวเล็กลงไปถนัดตาความสุข ช่างผ่านไปรวดเร็วราวกับวงล้อหมุน ชายหนุ่มเก็บสมุดสีฟ้าลงในกระเป๋าสะพายใบโตพลางพยักหน้าให้เธอ “โชคดีนะครับอิง ผมสัญญาจะเขียนจดหมายมาหาบ่อยๆ” “ค่ะ อิงจะรอนะคะ”อิงแก้วลบความเศร้าสร้อยของการจากลาให้หมดไปอย่างน้อยก็อยากจะเก็บภาพรอยยิ้มของกันและกันนี้ไว้ตราบนานเท่านานจนกว่าที่เขาจะกลับมาพบกับเธออีกครั้งไม่ว่าจะผ่านไปเป็นเดือนหรือเป็นปีก็ตาม ต้นโอ๊คกระโดดขึ้นนั่งบนรถประจำทางที่คนเชียงใหม่เรียกว่ารถสี่ล้อแดง มุ่งไปยังท่าอากาศยานเดินทางไปยังจุดมุ่งหมายที่หัวใจของเขาต้องการบางทีการมีอิสระก็อาจทำให้ได้พบโลกใบใหม่ สถานที่ใหม่ๆ เพื่อนใหม่ๆ ที่ทำให้ลืมเรื่องเลวร้ายไปได้บ้างก็ยังดีแต่ที่หล่อนยังดีใจที่สุดก็คือก็ได้เห็นรอยยิ้มของเขาอาจจะไม่มากแต่ก็ไม่น้อยไปเช่นกัน จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 54 21:31:51

ความคิดเห็นที่ 3 อิงแก้วเดินทอดน่องบนทางเท้าที่ปูด้วยอิฐบล็อกวางจัดเป็นรูปดอกไม้เรียงรายตามพื้นที่คดโค้งตามเส้นทาง แซมด้วยต้นไม้ที่ปลูกเรียงตามเป็นแนวเดียวกันจนสุดสายตา อิงแก้วยังคงเดินเหม่อคิดอะไรต่อมิอะไรเรื่อยเปื่อยตอนนี้คุณต้นโอ๊คคงกำลังนั่งบนเครื่องและเตรียมออกเดินทางไปที่ไหนซักแห่งในมุมโลกใบนี้เพื่อค้นพบประสบการณ์ใหม่อย่างที่ไม่เคยสัมผัส หยุดเดินเงยหน้ามองเครื่องบินที่ลอยข้ามผ่านฟากฟ้าตรงดิ่งไปไกลจนลับตาได้แต่ภาวนาให้เขาพบกับความสุขได้ดั่งใจหวังอย่างน้อยขอให้เขาได้ลืมความทุกข์ไปสักช่วงหนึ่งก็ดี “อิงแก้วครับ”ฝีเท้าของใครบางคนเข้ามาขวางในระหว่างนั้น อิงแก้วชะงักก้มมองรองเท้าผ้าใบสีน้ำตาลขึ้นมาด้านบน กิตติยืนเก้กังเมื่อสบกับดวงตาคู่สวยของเจ้าหล่อน “ค่ะพี่กิตติ” “พี่ขอคุยด้วยซักแป๊บได้ไหม หวังว่าคงไม่รบกวนเวลาของอิง” “เออ...ไม่รบกวนหรอกค่ะ”อิงแก้วตอบ พร้อมเดินตามกิตติที่เดินแยกมาหลบอยู่ริมต้นไม้ริมทางที่มีเก้าอี้ม้านั่งยาวจัดวางริมทางเท้า อิงแก้วทรุดตัวนั่งลงพร้อมเขาหันมายิ้มละไม “มีอะไรหรือเปล่าคะ” “พี่รู้ว่าอิงอึดอัดใจกับคำถาม พี่ก็พอจะรู้คำตอบแต่ที่อยากมาพบอีกครั้งเพราะพี่มันรั้นแต่ถึงจะรู้ว่าจะต้องพบกับคำตอบอะไรก็ยอมดีกว่าคิดไปเองมันทรมานกว่ากัน”เขาบอก อิงแก้วถอนใจลดสายตาลง “อิงขอโทษค่ะที่อิงทำให้พี่กิตติไม่สบายใจ” “ไม่เป็นไรหรอก...” “อิงยอมรับว่าเมื่อก่อนอิงชอบพี่กิตติ พี่กิตติเป็นคนน่ารักเป็นคนที่อบอุ่น อิงปลื้มพี่กิตติมากเลยนะคะพยายามที่อยากจะเข้ามาใกล้ชิด เวลาเห็นพี่กิตติทุกข์อิงก็ทุกข์ตามเพราะอิงไม่อยากให้พี่กิตติไม่สบายใจพี่กิตติเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่งเท่าที่อิงเคยเจอมา” “แล้วตอนนี้ล่ะ”เขาถามต่อรวดเร็ว อิงแก้วสบตาด้วยความบริสุทธิ์ใจ “ตอนนี้....อิงก็รักพี่กิตติ...แต่อิงรักพี่แบบพี่ชายค่ะ อิงคอยถามใจตัวเองที่ผ่านมาว่าที่แท้รู้สึกอย่างไรจนหัวใจตอบมาเป็นคำตอบนี้” “พี่เข้าใจครับ” “พี่กิตติ...อิงขอโทษ” “ไม่ต้องขอโทษหรอกถ้าตอนนั้นพี่ไม่ตาบอดที่รักพิมพาหัวปักหัวปำพี่คงมองอิงไม่มองใครอีกเลยแต่มันย้อนเวลาไม่ได้ พี่ต้องยอมรับมัน”อิงแก้วก้มหน้ามองมือของตนเองที่ประสานวางบนหน้าตัก “คุณภูนี่โชคดีนะครับที่ได้ใกล้ชิดกับอิงทุกวันถ้าพี่เป็นเขาพี่คงจะตกหลุมรักอิงแน่ๆ ”กิตติทอดขาวางเหยียดไปข้างหน้า อิงแก้วเหลียวมองแวบ “คนเจ้าชู้แบบเขาคงจะมองผู้หญิงที่เลอค่าเหมาะสมกับเขาแหละค่ะ” “แต่แววตาที่เขามองอิง เขาก็มองอิงเลอค่าอยู่เหมือนกัน”กิตติพูดขึ้นส่งยิ้มให้กับอิงแก้วที่ได้แต่อ้าปากหวอ “พี่กิตติ...” “งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ พอดีทิ้งร้านเอาไว้นานแล้วเดี๋ยวหนังสือโดนขโมยไปหมดร้านแน่พี่ขอตัวก่อนนะครับ”เขาดันตัวยืนขึ้น อิงแก้วลุกขึ้นตามมองตามเขาอ้อยสร้อย “อิง...ขอโทษอีกครั้ง” “ไม่ต้องขอโทษหรอก อิมไม่ผิดอย่าเศร้าไปเลยนะครับ” “โชคดีนะคะ” “ครับ เดี๋ยวว่างๆ จะแวะเวียนไปหาของอร่อยทานที่ร้านของอิงนะครับ “ค่ะ”อิงแก้วได้แต่ยิ้มกลบเกลื่อนแทนแววตาแห่งความเสียใจที่ไม่สามารถตอบรับความรักจากเขาได้ น่าแปลกใจที่เมื่อก่อนก็ช่างหลงใหลในตัวเขาอยู่ไม่น้อยแต่ตอนนี้หัวใจของหล่อนกลับปิดตายให้กับความรู้สึกนี้ไปเสียแล้ว เพียงเพราะว่าหนึ่งในหัวใจของเธอกลับแอบซุกซ่อนใครคนหนึ่งไว้อยู่ในใจลึกๆ ภูธนาเดินวนไปเวียนมาอยู่หน้าประตูร้านพลางยกนาฬิกาขึ้นมาดู จัดแจงโต๊ะเก้าอี้ให้เข้าที่เพื่อกลบเกลื่อนไปพลางๆ ในระหว่างท่กำลังรอใครคนหนึ่งอยู่ อิงแก้วเปิดประตูเข้ามาพบกับสายตาของภูธนาที่สอดส่องมองตรงมาพอดี เขาเดินเร็วแทบวิ่งมายังหล่อนส่งแววตาที่ฉายความคะนึงหาให้กันอย่างเปิดเผย “เธอไปไหนมา”เขาถามขึ้น อิงแก้วเมียงมองเขาแกมสงสัย “มีอะไรหรือเปล่า” “ก็เธอเข้าร้านสาย ปกติไม่เคยมาสาย” “พอดีคุณต้นโอ๊คเขามาลาน่ะ”อิงแก้วบอก เขาเลิกคิ้วสูง “มาลา? แล้วเขาไปไหนซะล่ะ” “ไปพักใจที่เมืองนอก เขาก็เลยมาลา” “ออ...” “มีอะไรหรือเปล่า”อิงแก้วถามทวนอีกครั้ง ภูธนาไม่ตอบแต่มีท่าทีพิลึกจะพูดก็ไม่พูดจะทำอะไรก็ไม่ทำ “ไงคะที่รัก”พิมพาส่งเสียงมาก่อนตัวผลักประตูเข้ามาได้ไวว่องพร้อมตั้งท่าสอดมือควงแขนภูธนาราวกับประกาศตนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ “อย่าเรียกผมแบบนั้นครับ เดี๋ยวคนอื่นเขาจะเข้าใจผิด” “มีอะไรต้องเข้าใจผิดด้วยหรือคะในเมื่อสิ่งที่คุณแสดงออกมาเมื่อวานก็ชัดเจนจนไม่ต้องบรรยาย”พิมพาเอนศีรษะเข้าพิงกับไหล่ชายหนุ่มแต่ภูธนาเลี่ยงออกมาอย่างสุภาพถึงกลับทำให้สาวไฮโซถึงกลัยผงะตั้งรับไม่ทันเลื่อนสายตามองอิงแก้วที่จับตามองอยู่ไม่ให้คลาด “อย่าทำแบบนั้นครับมันไม่ดีในสายตาคนอื่น” “ที่ว่าคนอื่นเข้าใจผิดอย่าบอกว่าเป็นยัยอิงแก้วกะโปโลนี่” “ถ้าใช่แล้วจะทำไม”อิงแก้วสวนขึ้น ภูธนาเหลียวมองกลับไม่แพ้พิมพาที่แทบจะเต้นแร้งเต้นกา “หมายความว่าไง” “ก็หมายความอย่างที่พูดไง”อิงแก้วหันไปยิ้มหวานให้กับภูธนาพร้อมยกมือขึ้นคล้องแขนชายหนุ่มอย่างเปิดเผย “ใช่ไหมคะที่รัก”หล่อนเงยหน้าขึ้นพูดกับเขาพร้อมส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มถึงแม้จะเลื่อนมายิ้มเยาะพิมพาที่ได้แต่กัดริมฝีปากมองด้วยความเจ็บใจ “ภู ดูมันทำสิงามหน้า! ” “งามหน้าตรงไหน อิงแก้วพูดถูกแล้วผมกับอิงแก้วเรารักกันก็ไม่ผิดนะที่เราจะแสดงความรักต่อกันแบบนี้ อีกไม่นานเราก็คงจะมีข่าวดีในไม่ช้า”ภูธนาเอื้อมมือมาโอบไหล่เจ้าหล่อนที่ได้แต่ยิ้มขัดเขิน ปกติอิงแก้วคงจะกระทืบเข้าที่เท้าเขาไปแล้วแต่ตอนนี้ความรู้สึกหวานสดชื่นอย่างบอกไม่ถูกถึงแม้เหตุการณ์จะเป็นเหตุการณ์สมมติระหว่างเขาและเธอแต่กลับเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่ทั้งคู่อยากจะเก็บไว้นานๆ “แล้วเรื่องเมื่อวานล่ะ ที่คุณจูบฉัน...คุณไม่ได้รู้สึกเลยหรือไง” “พี่ภูบอกฉันหมดแล้วว่าเขาแค่ขาดสติแต่คนที่เขาอยากอยู่ด้วยและใช้ชีวิตด้วยเขาไม่มีทางขาดสติที่จะเลือกคนคนนั้นเด็ดขาด” “อีเด็กบ้า ภู! คุณตาต่ำมากที่คว้าเด็กบ้านๆ คนนี้มาเป็นคู่ครองหน้าแบบนี้นะจะมาเป็นคุณนายของไร่ชาญทิพย์” “คิดไม่ผิดหรอกผมรักเค้าไม่ว่าเค้าจะมาจากไหนเป็นเด็กกะโปโลบ้าบอยังไงแต่ในเมื่อผมรักไปแล้วผมมั่นใจว่าเธอคือคนที่ผมจะใช้ชีวิตอยู่จนถึงแก่เฒ่าและอิงแก้วจะมาเป็นคุณนายแห่งไร่ชาญทิพย์ดูแลไร่กาแฟของเราไปจนหมดลมหายใจ” “ฝันไปเถอะ มาฉีกหน้าฉันขนาดนี้อย่างหวังจะได้รักกันจนวันตาย” “คุณควรยอมรับความจริงได้แล้ว คุณไม่ได้รักผมจริงหรอกที่ผ่านมาคุณแค่หลงที่ผมมีทุกอย่างมีเงินมีไร่มีชื่อเสียง คุณถึงยอมทิ้งกิตติมารวมทั้งตอนอยู่บนเรือคุณก็แทบลืมผมเลยทีเดียวเมื่อพบกับเสี่ยไพบูลย์”ภูธนาว่า พิมพาเลื่อนสายตามองอิงแก้วเจ็บแค้น “ยอมรับเหรอ ยอมให้พวกแกมาหัวเราะเยาะฉันสิคนอย่างฉันไม่มีทางยอมแพ้คนอย่างแกหรอกนะ ภูทำกับฉันได้ เค้าก็ทำกับคนอื่นได้ เขาไม่มีทางจริงใจกับเธอแน่ๆอิงแก้ว” “แต่ฉันเชื่อใจเค้าแค่ผู้หญิงที่มายั่วยวนไม่มีทางจะมาทำให้ความเชื่อมั่นจากเราลดลงหรอก” “อ๊าย! คอยดูนะนังเด็กบ้าฉันไม่มีทางยอมแพ้แกคนอย่างฉันฆ่าได้หยามไม่ได้! ”พิมพาเกรี้ยวกราดดั่งพายุ หล่อนอาละวาดก็ตึงตังเดินออกจากร้านไม่สนสายตาใครอีกลมร้ายหอบความเกลียดแค้นจากไปทิ้งไว้แต่ภูธนาและอิงแก้วที่ได้แต่ทอดถอนใจกับความร้ายกาจทุกอณูของพิมพา ดีที่เวลานี้ลูกค้ายังไม่เข้ามาในร้านอย่างนั้นคงจะแตกตื่นกันทั่วหน้า ขณะที่เหล่าลูกน้องในร้านเมื่อแอบฟังจนได้ความก็ต่างแยกย้ายกันไปทำงานขยันขันแข็งเช่นเดิม “เล่นได้เนียนดีนี่”อิงแก้วพูดขึ้น ภูธนายิ้มนิดๆ “แล้วเชื่อไหม” “ไม่รู้สิแต่คุณพิมเธอตีโพยตีพายขนาดนั้นก็คงจะเนียนอยู่หรอก” “แล้วเธอล่ะสนใจอยากเป็นคุณนายไร่ชาญทิพย์ไหมล่ะ”ภูธนาหยอดกลับ อิงแก้วหลบตาเก็บอาการได้ไม่เนียนอีกต่อไป “ฉันเป็นอิงแก้วนี่แหละดีแล้ว” ทั้งสองส่งยิ้มให้กันถึงแม้จะไม่มีคำพูดต่อจากนี้แต่เพียงแค่ใช้สายตาสื่อสารมันก็มากกว่าคำพูดที่แสดงออกถึงกันและกัน พิมพาเดินตึงตังออกจากร้านเจ็บแค้นที่โดนฉีกหน้าเป็นชิ้นๆ ขณะที่มุมตึกนั้นกลับมีสายตาของใครคนหนึ่งจ้องมาก่อนจะเปล่งเสียงหัวเราะออกมาเยาะเย้ยได้ชัดเจน หล่อนหันกลับไปมองต้นเสียงพบหนุ่มผิวคล้ำหน้าเข้มที่เดินตรงออกจากมุมตึกมาประจันหน้ากับเธอ “แกเป็นใคร มีอะไรกับฉัน”พิมพากวาดตามองสภาพของเขาที่มีรอยฟกช้ำบนใบหน้า “ผมชื่อสอนเป็นคนงานในไร่ชาญทิพย์”เขาบอก พิมพาทำหูทวนลมไม่สนใจใยดี “มีอะไรมิทราบ” “ผมรู้เห็นว่าคุณโดนไอ่ภูธนาฉีกหน้ามา”พิมพาเหลียวมองรวดเร็ว “อย่ามาว่าฉัน ฉันไม่ชอบ”พิมพาสวนกลับไม่ไว้หน้า สอนหัวเราะเยาะ “ยอมรับความจริงได้แล้วว่าไอ่ภูมันทำร้ายคุณแค่ไหน” “แกเป็นลูกน้องภู ทำไมเรียกเขาว่ามัน”พิมพาถามกลับด้วยความสงสัย ชายหนุ่มที่มีสถานะเป็นลูกน้องในไร่กลับเรียกเจ้านายด้วยสรรพนามแสนหยาบคาย “มันไม่ใช่เจ้านายฉัน คนแบบมันไม่เคยทำดีกับใครถึงแม้ตอนนี้คนงานในไร่จะพากันชอบมันแต่สำหรับฉันมันไม่ใช่ ฉันเกลียดมันตั้งแต่ที่ฉันออกจากไร่นั่นมาฉันก็ไม่นับหน้าถือตาไอ่ตระกูลนี้อีก” “แกหมายว่าไง” “เห็นรอยแผลนี่ไหม”สอนชี้มาบนรอยฟกช้ำก่อนจะเล่าต่อด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว “เมื่อวานฉันกินเหล้าแล้วมีเรื่องกับไอ่เด็กคนงานใหม่ที่ทำตัวเป็นหมาซื่อสัตย์เจ้านายคอยสรรเสริญแต่เจ้านาย ฉันหมั่นไส้ก็เลยกระทืบมันเป็นการสั่งสอน แต่ไอ่ภูมันเข้าข้างไอ่เด็กนั่นแล้วไล่ฉันออกหาว่าฉันทำเกินกว่าเหตุ เหอะ! มันมากกว่าที่เอาแต่อารมณ์ของมันตัดสินมันเกลียดฉัน พอมีเรื่องมันก็ไล่ฉันออก“ “แกมากกว่ามั้งที่ทำตัวเป็นนักเลงหัวไม้”พิมพาเหน็บแนม สอนเลื่อนสายตาแข็งกระด้างมาทางไฮโซสาวไม่นึกเกรงกลัว “ให้รู้ว่าฉันเกลียดมันก็พอแล้วคุณโดนมันทำขนาดนี้ยังคิดจะรักมันอีกหรือ”เขาถามกลับ พิมพาตาเหลือกตาลนนึกย้อนถึงความเจ็บแค้นที่ได้รับมา “ฉันก็เกลียดเขา ฉันไม่ต้องการให้ภูมีความสุขอีก” “ต้องแบบนี้สิจะให้คนอย่างมันอยู่สุขสบายได้ยังไง มันสมควรที่จะได้รับความทุกข์อย่างสาสมถึงจะถูก”สอนปลุกระดมให้พิมพาเกิดความเครียดแค้นกับภูธนาและก็เป็นเรื่องที่สำเร็จในเมื่อพิมพาก็ร้อนดั่งไฟที่โดยฉีกหน้าต่อผู้คนและคนที่หล่อนเกลียดชังอย่างอิงแก้ว มีหรือที่จะไม่ร่วมด้วยกับสอนที่คิดจะล้างแค้นภูธนาให้สาสมกับความเจ็บที่ได้รับมา จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 54 21:40:12

ความคิดเห็นที่ 4 หวาน^^.. พิมพาออกอาการเจไปเสียแล้ว แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 54 05:58:06 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 54 05:54:59

ความคิดเห็นที่ 5 อร๊ายยยยยยยยย  ต้นโอ้ค  ...ผู้ชายที่แสนดี แล้วอิงแก้วก็ตัดหนุ่มๆจากบัญชีไปหมดแล้ว จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 54 09:58:24