PANTIP.COM : W10933292 จ้าวจตุรทิศ: ภาคจัณฑวาตา ตอนที่ 20: ปีกไฟ (ครึ่งหลัง) [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 3

ในยามราตรีที่โดดเดี่ยวเด็กหนุ่มเฝ้าคิดถึงแต่คำพูดของสภารัตติกาล และท่านอารญา เขารู้แล้วว่าบิดาถูกกล่าวร้ายว่าอย่างไร และโดยใครบ้าง แม้สาเหตุที่แท้จริงนั้นยังเป็นเรื่องที่เขาไม่สามารถขบให้เแตกได้ แต่อย่างน้อยเขาก็ค่อนข้างแน่ใจอย่างหนึ่งว่า บิดาของเขาไม่ได้เป็นผู้ทรยศต่อพี่ชายตนเอง

รามิตตระหนักว่าเขาสามารถถามคำถามนี้ได้จากจอมเทพรัตติกาล แต่เขาไม่แน่ใจว่าสภาพตนเองในเวลานี้จะเข้มแข็งพอที่จะรับคำตอบได้หรือไม่ เขาไม่ได้ตั้งใจจะหนี แต่ต้องการเพียงเวลา...

บางทีมันอาจจะช่วยให้ข้าเข้มแข็งขึ้น

เด็กหนุ่มใช้เวลาเดินเท้าสองสามวันก็ถึงหมู่บ้านชายแดนที่ใกล้ที่สุด เขาแวะพักและอยู่ทำงานเล็กๆ น้อยๆ เพื่อแลกกับอาหารและสิ่งจำเป็นในการเดินทาง เขาไม่ทำตัวให้เป็นที่โดดเด่นและบอกคนในหมู่บ้านเพียงว่าเขากำลังเก็บเงินเพื่อหาทางกลับบ้านเท่านั้น หากใครถามว่าบ้านเขาอยู่ที่ใด รามิตก็จะบอกว่าอยู่ไกลจากนี้มาก เด็กหนุ่มพักอยู่ที่หมู่บ้านชายแดนแห่งนี้ไม่นานนักก็เดินทางจากมาเพียงลำพังอีกครั้งแม้จะถูกชักชวนให้อยู่ต่อก็ตาม เขาหลีกเลี่ยงที่จะมีสหายร่วมทางนอกจากเจ้านุ่มเพียงตัวเดียว เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นอันตรายต่อผู้อื่น มันคงจะดีกว่าหากผู้คนไม่รู้จักว่าเขาเป็นใคร

จากวันที่รามิตเดินทางจากหมู่บ้านชายแดน เด็กหนุ่มเดินเข้ามาถึงเขตป่าลึกแห่งหนึ่ง เขาเห็นกองเดินทางของพ่อค้านักเดินทางพักอยู่เป็นระยะๆ แสดงว่าคงไม่ไกลจากเมืองใหญ่เท่าไรแล้ว รามิตจึงคิดหยุดพัก แต่ด้วยความที่ไม่อยากให้ผู้ใดเห็นแสงไฟจากที่พักของเขา เด็กหนุ่มจึงเลี่ยงเส้นทางหลักและเดินเข้าไปในส่วนลึกของป่า เมื่อออกมาไกลจากถนนหลักได้ระยะหนึ่ง จึงสร้างที่พักชั่วคราว ก่อกองไฟแล้วหยิบแผนที่ที่ซื้อมาจากหมู่บ้านชายแดนออกมากางบนพื้น แผนที่ฉบับใหม่นี้แสดงรายละเอียดมากกว่าแผนที่เดินทางทางอากาศฉบับเดิมของเขา

รามิตเงยหน้าขึ้นมองดวงดาวและวางกล่องเข็มทิศไว้ข้างๆ เพื่อคะเนหาทิศทาง และเมืองที่ใกล้ที่สุด เด็กหนุ่มรู้สึกประหลาดใจเมื่อพบว่าเขาจากหมู่บ้านชายแดนแห่งนั้นมาค่อนข้างไกลทีเดียว นอกจากนี้บนแผนที่ยังมีรอยคล้ายคนเอาหมึกสีแดงมาป้ายแสดงเครื่องหมายเป็นวงกลมสีแดงลวกๆ เล็กบ้างใหญ่บ้าง ความจริงแล้วแผนที่ฉบับนี้เป็นของเก่าที่รามิตซื้อต่อมาจากพ่อค้าพเนจรคนหนึ่งในราคาถูกกว่าของใหม่ที่ขายให้นักเดินทางหลายเท่า เด็กหนุ่มเคยถามพ่อค้าว่ารอยวงกลมสีแดงพวกนี้มันหมายถึงอะไร แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบที่ชัดเจนนัก กลับรีบลดราคาให้เด็กหนุ่มอีก รามิตคาดไว้ว่าอีกฝ่ายก็คงซื้อแผนที่นี้มาอีกทอดหนึ่งเช่นเดียวกัน หรืออาจแย่กว่านั้นคือขโมยมา...เพราะดูเหมือนพ่อค้าผู้นั้นทำท่าโล่งใจที่ได้กำจัดมันไปจากตัวได้เสียที

เจ้าของเดิมที่แท้จริงนั้นคงเป็นนักเดินทางที่ช่ำชองทีเดียวเพราะรามิตเห็นลายมือหวัดๆ ระบุชื่อสถานที่ใหม่ๆ และหลายต่อหลายที่ไม่เคยปรากฏบนแผนที่หลักแม้แต่บนแผนที่ทางอากาศของเหล่าปักษบาล เขาเคยพลิกสำรวจเพื่อหาชื่อเจ้าของเดิม หากสิ่งที่เด็กหนุ่มพบมีเพียงเครื่องหมายรูปขีดหยักๆ คล้ายนกกำลังกางปีกแสดงสัญลักษณ์ถึงความเป็นเจ้าของเท่านั้นเอง

ขณะที่รามิตมองหนึ่งในตำแหน่งวงกลมสีแดงอีกครั้ง และไม่ว่ามันจะหมายถึงอะไรก็ตาม เขาพลันตระหนักว่ากำลังอยู่ในเขตวงกลมปริศนาอย่างไม่ทันได้ตั้งใจ

เมื่อนั้นเจ้านุ่มที่กำลังนอนหลับสบายอยู่ๆ ก็พองขน แล้วกระโดดผลุงมาบนแผนที่ที่เจ้าของกำลังตั้งใจอ่านอย่างมีสมาธิ เขาจึงไม่สนใจมันและสิ่งรอบตัว ในช่วงเวลานั้นเองทำให้เด็กหนุ่มไม่ทันได้ยินเสียงดังทึบตัน คล้ายกับใครบางคนกำลังลากสิ่งของที่แสนหนาหนักตรงมายังที่พักของรามิต กว่าที่เขาจะมารู้ตัวอีกครั้งเมื่อได้กลิ่นเหม็นอันร้ายกาจ และรุนแรงเหมือนซากศพเน่าๆ โชยมาใกล้จนแทบอาเจียน เขาผุดลุกขึ้นในทันใด และเมื่อนั้นเองที่ได้เห็นร่างทะมึนในความมืด มันใหญ่โตและอยู่ในระยะใกล้จนร่างของมันบดบังดวงดาวบนท้องฟ้าเสียมิด เจ้านุ่มส่งเสียงแหลมคล้ายกำลังต่อว่าเจ้าของที่ไม่เชื่อมันแต่แรก แต่หลังจากเห็นว่าร่างประหลาดนั้นเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม เจ้าตาโตก็วิ่งพล่านเป็นวงกลมอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดีก่อนจะมุดหายเข้าไปขดตัวสั่นอยู่ในกระเป๋าของเด็กหนุ่มตามเดิม

รามิตตกตะลึงมอง เพราะความคิดเดียวที่แล่นเข้ามาซ้อนในมโนภาพคือ ภาพของพญาบาดาลตัวมโหฬารที่กำลังกางอุ้งเล็บเพื่อสังหารเขา บาดแผลกลางหลังที่รุนแรงถึงชีวิตจนแม้แต่ร่างเทวะที่ได้มาก็ไม่อาจทำให้เลือนหายไปได้ดุจคำสาป

จากคุณ : run saya

เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 54 00:23:21

ความคิดเห็นที่ 4

ทันใดนั้นเองรามิตได้ยินเสียงร่ายเวทดังมาจากท้องฟ้า ตามติดมาด้วยแสงสีขาวจนทำให้ทั่วทั้งป่าสว่างวาบไปชั่วขณะ แต่ดูเหมือนผู้ร่ายเวทยังมีความไม่ชำนาญการนักเพราะพลาดจากเป้าหมายที่แท้จริงไปไกลพอดู แต่อย่างน้อยเสียงกึกก้องของเวทมนตรานั้นทำให้เจ้าร่างใหญ่โตและมีกลิ่นเหม็นเน่านั้นรีบถอยห่างจากบริเวณนั้นโดยทันที

บนท้องฟ้ายามราตรีขณะนี้รามิตเห็นปลายปีกของพญาคฤธรถึงสามตัวกำลังบินฉวัดเฉวียน ในทีแรกเขาตื่นตกใจยิ่งกว่าการเผชิญหน้ากับร่างประหลาดนั้นเสียอีก เมื่อเห็นว่าหนึ่งในสามของปักษบาลบนหลังนกบินตรงมายังเขา เพราะคิดว่าเป็นหน่วยสายลับของปราสาทจันทคราสที่ติดตามมาทันแล้ว แต่เมื่ออีกฝ่ายมาในระยะพอมองเห็นโครงร่างคร่าวๆ รามิตจึงค่อยคลายใจเพราะสังเกตว่าพวกเขาไม่ได้สวมเครื่องแบบของหน่วยวิหคกาฬแห่งแดนตะวันตกแต่กลับสวมเครื่องแต่งกายในชุดสีเขียวเข้มติดตราสัญลักษณ์รูปกงจักรสี่แฉกในวงกลมสมดุลบนกระดุมเสื้อด้านบน มันเป็นสัญลักษณ์ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนทั้งในปราสาทตะวันตก ศิลาลัย หรือ มายาเล

ทันใดนั้นปักษบาลปริศนากระโจนลงมาจากหลังนกในระยะความสูงที่รามิตคาดว่าเป็นสิ่งที่นายท่านไม่อนุญาตให้เขาหรือสาวกดำคนไหนกระทำแน่ๆ และด้วยความที่ไม่เคยเห็นผู้ใดกล้ากระโดดลงจากหลังนกในความสูงเช่นนี้ทำให้รามิตคาดไม่ถึงว่าปักษบาลผู้นั้นยังกระทำการร่ายเวทกลางอากาศได้อีกด้วย

ดังนั้นรามิตจึงไม่ได้ร่ายเวทป้องกันตัวใดๆ เมื่อมนตราทรงพลังนั้นมาถึงกายอย่างรวดเร็ว แต่ดูเหมือนผู้ร่ายเวทเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะเอาให้ถึงชีวิต แต่ก็แรงพอที่จะทำเอาร่างของเด็กหนุ่มถูกแรงปะทะไปตกลงบนพุ่มไม้ใกล้ๆ จากนั้นผู้ติดตราเครื่องหมายกงจักรก็ใช้สองเท้าถึงพื้นดินได้อย่างปลอดภัย

เมื่อไม่ได้อยู่กลางอากาศจึงเห็นว่าคนผู้นั้นเป็นชายหนุ่มรูปร่างผอม และมีนัยน์ตายาวรี เขาชักกระบองยาวราวครึ่งตัวของตัวเองออกจากที่เก็บข้างเอวมากำไว้ในมือมั่น จึงค่อยเดินไปยังจุดที่เห็นร่างเด็กหนุ่มกระเด็นร่วงไปอยู่หลังพุ่มไม้ ใช้กระบองยาวแหวกพุ่มไม้ออกไปทางหนึ่ง ในใจคาดหวังจะได้เห็นฝ่ายตรงข้ามกำลังนอนครางเพราะกระดูกหักสักสองสามซี่ แต่บัดนั้นเขาถึงกับแทบผงะหงายเมื่อพบว่าเบื้องหลังสุมทุมพุ่มไม้นั้นกลับมีแต่ความว่างเปล่า ในจังหวะเดียวกันนั้นเองขาทั้งสองข้างของเขาก็คล้ายกับโดนเขี้ยวพิษของสัตว์ร้ายจู่โจมพร้อมกัน ทั้งร่างถึงกับทรุดหงายลงพื้นแบบคนเสียศูนย์

เมื่อจะขยับร่างเพื่อมองหาผู้ทำร้ายตน กระบองประจำกายอีกอันหนึ่งก็ถูกฝ่ายตรงข้ามดึงออกจากที่เก็บและปักปลายลงบนผืนดินโดยเฉียดลำคอของเขาไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เมื่อนั้นฝ่ายที่นอนพังพาบอยู่บนพื้นถึงกับประหลาดใจว่าเหตุใดตนจึงถูกเล่นงานได้อย่างง่ายดายเพียงนี้

“พวกท่านเป็นใคร? ทำไมจึงต้องทำร้ายข้า?” รามิตกระชากเสียงถาม

“ฮึ!” แม้จะอยู่ในภาวะเสียเปรียบ หากชายผู้มีนัยน์ตายาวรียังคงเสียงแข็ง “เจ้ากับไอ้ตัวร้ายของเจ้าหนีพวกมือปราบไม่รอดแน่ หากฉลาดเจ้าควรจะรีบเรียกมันมาก่อนที่ถูกพวกข้าสังหาร”

รามิตหรี่ตาลง ทวนคำพูดของอีกฝ่ายในใจ

ทันใดนั้นผู้ที่นอนอยู่ทำท่าจะขยับต่อสู้แต่แล้วเขาก็ต้องพบแต่ความประหลาดใจอีกครั้งว่าไม่สามารถทำได้ ทั้งๆ ที่ที่ฝ่ายตรงข้ามทำเพียงแค่กดไหล่ของเขาให้อยู่นิ่งๆ เท่านั้น ทั้งแขนและขาเหมือนถูกมนตราประหลาดตรึงแน่นไว้บนผืนดิน

“แก...มอบตัวเสียแล้วพวกข้าจะลดโทษให้” เขากล่าวเสียงด้วยเสียงลอดไรฟันพยายามไม่แสดงความกลัวออกมา

“ข้าไม่ใช่ผู้ที่พวกท่านตามหาหรอก” จากนั้นรามิตก็ยอมปล่อยมือและคลายเวท ฝ่ายมือปราบรีบตะกายหนีแต่บาดแผลซึ่งเกิดจากก้อนหินที่รามิตขว้างใส่ขาทั้งสองข้างทำให้อีกฝ่ายไม่สามารถลุกขึ้นได้ เขาจึงทำได้แค่มองเด็กหนุ่มแปลกหน้ายึดกระบองคู่ของเขา เหวี่ยงพวกมันออกไปไกล แล้วจึงเดินไปหยิบสัมภาระของตนเองสะพายไหล่อย่างไม่รีบร้อน พลางพับแผนที่สอดไว้ในกระเป๋า เขามองไปยังมือปราบแล้วกล่าว

“ขออภัยที่ทำให้ท่านต้องบาดเจ็บ ท่านจะดีขึ้นเองในอีกแค่ครึ่งชั่วยาม จากนั้นท่านก็เรียกพญาคฤธรหรือสหายของท่านมาช่วยได้ ระหว่างนี้ข้าจะร่ายเวทป้องกันสัตว์ร้ายไว้...” จากนั้นรามิตกำลังจะหันหลังกลับเพื่อร่ายวงมนตรา แต่แล้วเด็กหนุ่มก็พลันชะงักมองกลับเข้าไปในผืนป่า เขาถอนใจยาว ตัดสินใจวางสัมภาระทั้งหมดลงบนพื้นตามเดิม จากนั้นรามิตยกมือทั้งสองขึ้นในระดับไหล่เพื่อแสดงว่าเขาไม่มีอาวุธใดๆ

เจ้านุ่มโผล่แค่หัวออกมาจากกระเป๋าแล้วมองขึ้นไปที่เจ้าของด้วยแววตาสงสัย แต่ไม่นานนักเจ้าขนปุยก็เข้าใจสถานการณ์

*****

คุยกันท้ายบท: ตอนนี้แทบไม่มีบทสนทนาเลย (- -") ช่วงนี้ดูเป็นเหมือนภาคย่อยๆ ที่ถูกแยกออกมาจากภาคหลัก แต่ไม่ใช่ฮับ ทนอ่านอีกสักนิดนะคะ ตอนหน้า 21: อารมัน ค่ะ (แต่จะเป็นคนเดียวกับตอนต้นเรื่องหรือไม่? โปรดติดตามนะคะ)
แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 54 00:51:27
แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 54 00:29:56

จากคุณ : run saya

เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 54 00:29:18