PANTIP.COM : W10933638 หนุ่มมะพร้าว สาวมะนาว ตอนที่ ๑๔ สายใยแห่งหัวใจ [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๑๔ สายใยแห่งหัวใจ

หนุ่มตี๋ใบหน้าอินเทรนด์ไปทางแดนกิมจิแบบที่วัยรุ่นครึ่งค่อนประเทศกำลังคลั่งไคล้มองตรงมายังอารียา แม้ดวงตาเรียวคมกริบของเขาจะแสดงถึงความพึงใจฉายชัดแต่หญิงสาวก็ยังรู้สึกถึงกลิ่นอายของอันตรายบางอย่างที่แทรกอยู่ทั้งในแววตาและท่าทางของผู้ชายคนนี้ บอกสั้นๆ อย่างเสียไม่ได้ว่า “ค่ะ”

“เมื่อกี้ตอนอยู่ในโบสถ์คุณยังไม่ได้บอกผมเลยว่าคุณเป็นใคร ชื่ออะไร มาทำอะไรที่นี่” พี่ชายของส้มจีนยังไม่ยอมละความพยายาม รัวคำถามที่อยากรู้เป็นชุดราวกับเป็นเจ้าหน้าที่มาสำรวจสำมโนประชากร แม้จะแลเห็นความอึดอัดใจทั้งจากหญิงสาวที่เขาสนใจและชายหนุ่มที่เป็นคู่อริกันกับเขาก็ตาม

“ฉันชื่ออารียาค่ะ ส่วนฉันจะมาทำอะไรที่นี่ ฉันว่าฉันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องบอกคุณนะคะ” เจ้าของชื่อตอบขวานผ่าซากด้วยท่าทีไม่ยี่หระอันใด แม้ว่าชายหนุ่มผู้เป็นพี่ชายของส้มจีนคนนี้จะมองเธอด้วยสายตาแสดงถึงการอยากพูดคุยทำความรู้จักมักคุ้นด้วยก็ตาม

“พี่ชายฉันอุตส่าห์ถามดีๆ แล้วนะ” ส้มจีนที่เกาะแขนณัฐวุฒิอยู่ส่งเสียงเข้มพลางพยายามขึงตาเรียวของตนเป็นเชิงปรามอารียาว่าให้พูดจาดีๆ กว่านี้หน่อย เพราะแค่ดูท่าทางพี่ชายคนเดียวก็พอจะรู้แล้วว่าสนใจยายกุ้งแห้งนี่อยู่ไม่น้อย

“ก็แล้วฉันพูดไม่ดีตรงไหน มันเป็นเรื่องส่วนตัวที่ฉันพอใจจะบอกหรือไม่บอกใครก็ได้ไม่ใช่หรือ” อารียาสะบัดหน้าไปตอกใส่ส้มจีน เสียงห้วนเข้มไม่แพ้กัน เรื่องชอบเอาชนะคะคานคนอื่นทั้งทางตรงและทางอ้อมนี่อารียาเคยยอมตกเป็นรองใครเสียที่ไหน

“ไม่เป็นไรครับ” สายัณห์รีบออกปากกับอารียาแต่ส่งสายตาไปปรามน้องสาว ทำให้ส้มจีนที่กำลังจะย้อนอารียากลับยอมหุบปากฉับลงได้

“อาทิตย์หน้าก็จะถึงงานของดีเมืองมะพร้าวแล้ว ยังไงก็ขอเชิญคุณอารียาแวะไปที่ซุ้มของผมบ้างนะครับ” สายัณห์ชวนเพราะยังหาช่องสานสัมพันธ์กับหญิงสาวที่เขาติดตาต้องใจด้วยวิธีอื่นไม่ได้ จะให้บุกไปหาถึงบ้านนายมะพร้าวก็ไม่ใช่ที่เพราะไม่ชอบหน้ากันอยู่

แต่คนที่ออกตัวเร็วตัดบทฉับให้อารียากลับเป็นณัฐวุฒิที่อ่านท่าทีของเพื่อนร่วมรุ่นสมัยเรียนมัธยมได้หมดจดว่าคิดอะไรอยู่ “คงจะไม่ได้หรอก คุณหยาเขาต้องอยู่ช่วยที่ซุ้มของเรา นายไปชวนคนอื่นเถอะ”

อารียาสานสายตากับณัฐวุฒิอย่างนึกขอบคุณ ในขณะที่ส้มจีนทนมองภาพตรงหน้าไม่ได้ เขย่าแขนแข็งแรงที่ยึดไว้อย่างเหนียวแน่นพลางออดอ้อนด้วยท่าที่คิดเอาเองว่าน่ารักที่สุดออกมา

“พี่พร้าวขรา ตอนส้มจีนประกวดพี่พร้าวขราต้องไปเชียร์ส้มจีนด้วยนะคะ ไม่งั้นส้มจีนไม่ยอมจริงๆ ด้วย”

“ครับ ถ้ามีเวลาผมจะแวะไป” ชายหนุ่มรับคำสั้นๆ อย่างตั้งใจตัดบท

“ไม่เอาค่ะ พี่พร้าวต้องสัญญาก่อนว่าจะแวะไปเชียร์ส้มจีนแน่ๆ” สตรีหน้าหมวยยังไม่ยอมเลิกรา คาดคั้นขอสัญญาเพื่อให้อีกฝ่ายรับคำให้เป็นมั่นเป็นเหมาะ เพราะรู้ดีถึงความเป็นคนพูดจริงทำจริงของเขา

อารียาที่นึกขวางหูขวางตากับท่าตุ๊กแกพันมือของส้มจีนมานาน บอกตัวเองไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไร รู้แต่ว่าหวงท่อนแขนนั่นจับใจไม่อยากให้ผู้หญิงหน้าไหนมาแตะต้องทั้งนั้น ก้าวพรวดเดียวไปยืนข้างๆ ส้มจีนแล้วใช้ไหล่กระแทกร่างอวบนั้นอย่างเจตนาเลยทีเดียว ให้เหตุผลกับการกระทำของตัวเองว่าเพื่อตอบแทนที่เขาช่วยเธอเมื่อสักครู่ ส่วนเหตุผลอะไรอื่นที่ลึกซึ้งในหัวใจกว่านั้นเธอยังไม่อยากนึกถึงในเวลานี้

“อร๊าย! นี่เธอทำอะไรของเธอกันเนี่ย ตาไม่มีหรือไง”

อารียายิ้มกระหยิ่มกับผลงานของตัวเอง เมื่อเห็นส้มจีนแปลงร่างจากตุ๊กแกพันมือไปเป็นยายช้างจีนกำลังตกมันส่งเสียงแปร๋แปล๋นอาละวาดเมื่อโดนเธอชนจนเซไป มือหลุดจากแขนของณัฐวุฒิตามความตั้งใจของเธอ

“มี แต่ตอนเดินฉันไม่ได้ใช้ตาเดินนี่”

เธอเชิดหน้าตอบด้วยน้ำเสียงยั่วโมโหอย่างที่สุดในสายตาของส้มจีน แต่ท้าทายน่าเอาชนะในสายตาของสายัณห์ ผู้หญิงพยศเยอะนี่มันน่าปราบให้เป็นนางม้าเชื่องชะมัด

“แล้วเธอล่ะ หูไม่มีหรือยังไงถึงได้ฟังไม่รู้เรื่อง เขาก็บอกแล้วว่าถ้ามีเวลาก็จะแวะไป ยังจะมาคาดคั้นหาอะไรอยู่อีก แต่ก็อย่างว่าแหละเนอะ หน้าจืดๆ เป็นปลากะดี่สำลักน้ำคลำ ตัวน้องๆ ช้างแบบเธอ ใครเขาจะอยากไปเชียร์ให้เมื่อย เสียเวลาเปล่า เชียร์ยังไงก็เชียร์ไม่ขึ้นร้อก กรรมการที่ไหนเขาจะมาตาถั่วให้เธอชนะ ไซส์โอ่งมังกรซะขนาดนี้”

หลังเอ่ยวาจาที่ตั้งใจแดกดันคนไซส์โอ่งมังกรจบก็คล้องแขนฉับ กระแซะเข้าไปแนบชิดณัฐวุฒิชนิดที่จงใจยั่วโทสะอีกฝ่ายเต็มที่ แล้วก็ต้องยกมือปิดหูแทบไม่ทัน ได้ผลเกินคาดแฮะ

ฝ่ายที่ตกเป็นรองลืมหมดว่ายังยืนอยู่ในเขตวัด ส่งเสียงกรี๊ดแปดหลอดออกมา เต้นอย่างกับงิ้วหลงโรง โกรธจนหน้าขาวๆ แดงก่ำ ชี้นิ้วอันสั่นระริกพอกับริมฝีปากเค้นเสียงตะกุกตะกักเพราะโกรธจนพูดไม่ออก “เธอ... เธอ... เธอ”

ไฮโซสาวหันมารับบทนางร้ายเต็มตัวโดยการชายตาจิกกัดศัตรูหัวใจด้วยหางตา สีหน้ายิ้มเยาะไม่ปิดบัง แล้วนางร้ายอย่างเธอก็มีดีตรงที่พระเอกจำเป็นอย่างณัฐวุฒิใช้ปลายนิ้วแตะแขนเธออย่างจะปรามอยู่ในที แต่สีหน้าเขาบอกชัดว่าอยู่ข้างเธอเต็มที่ ทำให้อารียายิ่งได้ใจยั่วโมโหยายช้างจีนของเธอต่อไปว่า

“มีอะไรก็รีบพูดมา แล้วจะรีบไปทำสวยที่ไหนก็ไปซะ อย่างเธอเนี่ย ยังต้องโมดิฟายด์อีกเยอะกว่าจะไปสมัครประกวดที่ไหนได้”

ส้มจีนรู้สึกถึงลมร้อนที่ออกหูฟิ้วฟ้าวไปหมดกับคำดูถูกไม่ไว้หน้าของยายกุ้งแห้ง ฤทธิ์โทสะทำให้เอ่ยปากท้า “งั้นฉันขอท้าเธอให้ไปสมัครประกวดด้วยกัน ใครได้ตำแหน่งสูงกว่าชนะ ว่าไงล่ะยะกล้าหรือเปล่า แต่ว่าหนังหน้าอย่างเธอหรือจะสู้ฉันได้”

ส้มจีนไม่รู้จุดอ่อนของอารียาที่ว่าไม่ว่าหน้าไหนก็มาท้าไม่ได้ ดังนั้นสิ่งที่ส้มจีนเห็นจากคนที่ให้ปฏิญาณกับตัวเองไว้ว่าชาตินี้จะไม่ยอมแพ้ให้ใครเป็นอันขาด เชิดหน้ารับคำท้าเสียงดังฟังชัดอย่างไม่ต้องใช้เวลาคิด

“ได้... ตกลง”

แทบจะทันทีที่เธอได้ยินชายหนุ่มข้างตัวอุทานขึ้นอย่างตกใจและไม่เห็นด้วย “คุณหยา”

แต่นาทีนั้นอย่าได้คิดว่าหน้าไหนจะมาห้ามเธอได้แม้ว่าจะเป็นหน้าหล่อๆ ของณัฐวุฒิก็ตาม “แล้วอย่าเสียใจทีหลังก็แล้วกันล่ะส้มจีนที่มาท้าฉัน”

ป้าพิกุลกับลุงบุญเดินลิ่วหน้าตาตื่นมาจากห้องน้ำหลังโบสถ์ตรงมายังวงท้าพนัน ส่งเสียงมาก่อนตัวว่า “ไอ้ทิด เมื่อกี้ใครเป็นอะไร แม่เข้าห้องน้ำได้ยินเสียงเหมือนใครกรี๊ด มีใครเป็นอะไรหรือเปล่าลูก”

“ไม่มีอะไรครับหรอกครับแม่” ไอ้ทิดของนางหันไปตอบ ขณะที่สองพี่น้องจำต้องหันไปไหว้ทักทายสตรีผู้เป็นผู้ใหญ่กว่า โดยเฉพาะสายัณห์ที่เข้าหน้าพ่อแม่ของคนที่ไม่ถูกกับเขาได้ไม่สนิทนัก กิริยาที่หันมาไหว้จึงดูขอไปทีอย่างเห็นได้ชัด

ณัฐวุฒิไม่ปล่อยให้ส้มจีนมีโอกาสได้เกาะแขนเขาเป็นครั้งที่สอง รีบไปรับปิ่นโตและภาชนะจากลุงบุญไปวางท้ายรถ แล้วรีบเดินกลับมาแตะต้นแขนอารียาเบาๆ พร้อมกับเปิดประตูรถให้เป็นเชิงว่าให้รีบขึ้นรถได้แล้ว ซึ่งหญิงสาวเองก็มองเจตนาดีนั้นออกนั้นออก รีบขึ้นรถแล้วปิดประตูตามทันทีเหมือนกัน

“กลับกันหรือยังลูก อ้าวทิดยัณห์หนูส้มจีน ยังไม่กลับเหมือนกันหรือจ๊ะ”

“กำลังจะกลับแล้วเหมือนกันค่ะคุณป้า พอดีเจอพี่พร้าวขราก็เลยเข้ามาทักทายนิดหน่อย” คนตอบเป็นส้มจีนที่พยายามทอดเสียงหวานเอาอกเอาใจแม่ของผู้ชายที่หล่อนพึงใจ แต่ก็ยังไม่วายส่งสายตาแสนเสียดายไปยังณัฐวุฒิที่รีบเดินขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ นึกสงสารตัวเองว่าวันนี้อดพูดคุยกับเขาอีกแล้ว

“หรือจ้ะ ป้าว่าก็จะกลับแล้วเหมือนกัน ไม่ไหว แดดสมัยนี้มันร้อนเหลือจะทน” ป้าพิกุลรีบออกตัวโดยใช้ไอร้อนของแสงแดดในยามใกล้เที่ยงมาเป็นข้ออ้าง

ส้มจีนจะทำอะไรได้นอกจากจำใจรับคำตัดบทของผู้สูงวัยกว่าสั้นๆ “ค่ะ”

“ป้ากลับก่อนนะ ไปดีมาดีนะทิดยัณห์หนูส้มจีน” ป้าพิกุลทิ้งท้ายก่อนเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งคู่กับอารียา ปล่อยให้สองพี่น้องยืนมองตามเข้ามาในรถอยู่ตรงนั้น

สายัณห์มองตามสตรีในรถแอดเวนเจอร์สีดำคันนั้นไปจนสุดสายตา ขยับปากถามน้องสาวโดยที่สายตามาดหมายยังไม่ได้ละไปจากปากทางเข้าวัดเลยแม้แต่น้อยถึงแม้ท้ายรถคันนั้นจะเลี้ยวหายไปจากสายตาแล้วก็ตาม “ผู้หญิงคนนี้ใช่มั้ยที่ลื้อเคยให้อั๊วสืบๆ ให้”

“ใช่” ผู้เป็นน้องอ่านแววตาของพี่ชายออก ถามดักคออย่างรู้ทันว่า “สนใจล่ะสิเฮีย” ทั้งที่ยังโกรธสตรีที่เป็นจุดสนใจของพี่ชายไม่หาย

สายัณห์พยักหน้ารับ “ก็สวยๆ อย่างนี้นานๆ ทีถึงจะมีหลงมาสักคนนี่หว่า”

“จีบให้ติดล่ะ ไม่งั้นเสียชื่อหนุ่มหล่อพ่อรวยประจำอำเภอหมด” ส้มจีนยุส่ง หวังผลจะให้พี่ชายช่วยกันยายกุ้งแห้งนั่นออกจากชายหนุ่มที่หล่อนต้องตาต้องใจอีกแรง

“เออน่า” ชายหนุ่มหน้าอินเทรนด์ขวัญใจสาวๆ ทั้งอำเภอรับคำเสียงเข้มลึก ท่าทางเล่นตัวอย่างยโสของผู้หญิงคนนั้นท้าทายผู้ชายที่ไม่เคยมีผู้หญิงหน้าไหนกล้าปฏิเสธซึ่งๆ หน้าอย่างเขาเข้าอย่างจัง

‘เราต้องได้เจอกันอีกแน่คุณหยา คุณหนีผมไปไม่พ้นหรอก’ สายัณห์คำรามกระหึ่มอยู่ในอกตัวเอง

“ถึงแล้ว เป็นไงบ้างครับ โรงเรือนของผม” ชายหนุ่มที่เดินนำเอี้ยวตัวมาถามหญิงสาวร่างบางที่เดินลัดเลาะมาตามทางเดินเล็กๆ เข้ามาในสวนข้างๆ เขา แล้วยิ้มอย่างภาคภูมิเมื่อเห็นเธอหยุดยืนมองโรงเรือนตรงหน้าด้วยสีหน้าที่บอกว่าทึ่งจัดได้ชัดเจน

เรือนชั้นเดียวสร้างด้วยปีกไม้ทั้งหลังแต่ดูแข็งแรง ด้านหน้าเต็มไปด้วยกระถางต้นไม้น้อยใหญ่ส่วนมากเป็นไม้ใบและไม้ดอกที่ต้องการการดูแลที่ถูกต้องเป็นอย่างดี ถัดจากกระถางพวกนั้นกินพื้นที่ยาวมาจนถึงตรงที่เธอยืนอยู่เป็นแปลงยกร่องปลูกผักสารพัดชนิด ส่วนด้านข้างใต้ชายคาเป็นถังสองร้อยลิตรตั้งเรียงรายเป็นแถวยาวคงใช้เป็นถังน้ำหมักอะไรสักอย่างที่เขาเคยพูดถึง

อารียาไม่ตอบเป็นวาจา แต่เธอยกมือชูนิ้วโป้งให้เขาแทนคำตอบพร้อมรอยยิ้มสดใส ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินนำเข้าไปก่อนอย่างตื่นเต้นและอยากสำรวจในเวลาเดียวกัน

“ทำไมคุณถึงปลูกผักหลายอย่าง แต่ว่าอย่างละนิดละหน่อยแบบนี้ล่ะคะ” อารียาเบือนดวงหน้าเรียวที่เวลานี้กลายเป็นสีชมพูเรื่อมีเหงื่อพราวเต็มหน้าผากและขมับเพราะเดินจากบ้านมาหลายอึดใจกว่าจะถึงมาถามร่างสูงที่เดินตามหลังมา

“ก็ผมไม่ได้จะเอาไว้ขายนี่ครับ จะได้ปลูกอย่างเดียวแต่เยอะๆ” เจ้าของโรงเรือนเอ่ยตอบ พลางหยุดยืนเคียงข้างร่างเล็กบางที่กำลังสนอกสนใจต้นข้าวโพดอ่อนที่เริ่มติดฝักแล้ว อดใจไม่ได้ต้องยื่นมือเรียวไปลูบหนวดเส้นเล็กสีขาวออกครีมนวลเล่นอย่างเบามือ

“ผมเอาไว้ทดลอง ก็เลยปลูกทุกอย่างที่นึกออกล่ะครับ จะได้รู้ว่าดินแถวบ้านเรานี่ปลูกผักอะไรได้ดีบ้าง พอปลูกแล้วผมก็ลองใช้ปุ๋ยใช้ยาแบบเกษตรอินทรีย์ดู ได้ผลมั่งไม่ได้ผลมั่งก็ต้องลองผิดลองถูกกันไปเรื่อย บางอย่างผมลองผิดหนอนกินหมดทั้งร่องเลยก็มี”

“แต่ข้าวโพดนี่คุณคงลองถูกนะคะ ต้นโตฝักอวบเสียขนาดนี้”

“ก็คุณมาเห็นตอนที่ผมลองถูกแล้วนี่ครับ ถ้าคุณมาเห็นตอนผมลองผิดสิ รับรองจะตกใจ หนอนเจาะฝักจนแทบจะไม่เหลือเนื้อติดเปลือกเลย”

“แล้วคุณลองปลูกทำไมคะ ตั้งหลายชนิดแบบนี้”

คนตอบสีหน้าจริงจังขึ้น “ชาวบ้านแถวนี้ ยังมีอีกมากนะครับที่ยังศรัทธาสารเคมีอยู่ ผักไม่โตก็โหมใส่ปุ๋ย มีหนอนมีแมลงรบกวนก็พ่นยากันแทบไม่เว้นวัน ผมก็เลยอยากใช้ความรู้ที่พอจะมีอยู่บ้างหาวิธีรับมือกับศัตรูพืชพวกนี้น่ะครับ วิธีไหนได้ผลก็บอกต่อชาวบ้านให้เขาเอาไปใช้มั่ง”

ฟังแล้วอารียาก็นึกถึงที่พี่หมูเคยเล่าให้ฟังเมื่อวันที่เธอออกไปเก็บมะพร้าว มิน่าเล่าเขาถึงได้ชื่นชมชายหนุ่มรุ่นน้องให้เธอฟังเสียขนาดนั้น

“เข้าไปข้างในกันเถอะ” เจ้าของโรงเรือนพยักหน้าเป็นเชิงชักชวนให้เธอเดินตามทางเดินเล็กๆ ที่เขาเว้นช่องไว้เพื่อเดินเข้าเดินออก ซึ่งพื้นที่ส่วนที่เหลือเป็นกระถางของพืชและดอกไม้สารพัดชนิด

ถ้าข้างนอกน่าทึ่งแล้ว เมื่อเข้ามาด้านในยิ่งต้องบอกว่าน่าทึ่งจัดสำหรับสิ่งที่อารียาเห็นอยู่ตรงหน้า นี่เขาปลูกผักไร้ดินด้วยหรือนี่

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 54 04:44:09

ความคิดเห็นที่ 3

“โอ้โฮ!... นี่คุณทำได้ยังไงคะ ปลูกผักไม่ใช้ดิน” อารียาอุทานเป็นเชิงถามอย่างเห็นเป็นเรื่องอัศจรรย์ คนไม่เคยสนใจการปลูกพืชไม่ว่าต้นอะไรก็ตามเช่นเธอ รู้แต่เพียงว่าถ้าจะปลูกต้นไม้ก็ต้องปลูกบนดิน แต่นี่ไม่มีดินให้เห็นเลยสักนิด เห็นแต่วัสดุปลูกเป็นกล่องโฟมเจาะช่องสำหรับให้รากของพืชแช่อยู่ในน้ำยาหรือสารละลายอะไรสักอย่าง

“จริงๆ การปลูกแบบไฮโดรพอนิกส์นี่มีมานานแล้วนะครับแต่ว่ายังไม่กว้างขวางในหมู่เกษตรกรบ้านเราสักเท่าไหร่” คนจบปริญญาโทเกษตรเริ่มโชว์ภูมิ

“ทำไมล่ะคะ ปลูกแบบนี้ก็ดีออก ไม่ต้องใช้ดิน แต่ต้นอวบน่ากินเหมือนปลูกกับดินปกติเลย” อารียาเปลี่ยนโหมดจากหญิงสาวช่างวีนเป็นช่างซักแทน ในขณะที่เจ้าของผักไม่ใช้ดินยิ้มรื่น

“ก็คนปลูกจะต้องรู้จริงถึงจะปลูกได้ วัสดุปลูกพวกนี้ก็ราคาค่อนข้างสูงเอาการอยู่ แล้วมันก็เหมาะสำหรับคนเมืองที่มีพื้นที่ใช้สอยน้อย แต่ถ้าคนที่เขามีที่ดินทำกินแบบเราๆ การปลูกลงดินก็เป็นเรื่องง่ายกว่าเยอะล่ะครับ ที่คุณเห็นนี่ผมก็ลองปลูกลองคิดหาสูตรสารละลายเลี้ยงผักพวกนี้ไปเรื่อยแก้ความรู้ขึ้นสนิมเท่านั้นเอง”

หญิงสาวไฮโซที่จับพลัดจับผลูได้มาผูกพันกับเกษตรกรตัวจริงพยักหน้ารับอย่างพอเข้าใจ จากตอนแรกที่นึกทึ่งตอนนี้กลับนึกเสียดาย อดใจไม่ไหวจนต้องถาม

“คุณก็เป็นคนเก่งนี่คะ แล้วทำไมถึงมาหมกตัวอยู่ในสวนแบบนี้ น่าจะไปทำอะไรอย่างอื่นที่ได้ตังค์เยอะกว่านี้”

กับคำถามของคนช่างซักในข้อนี้ ณัฐวุฒิตอบด้วยใบหน้าเข้มขรึมจริงจังขึ้น ทั้งที่ก็เข้าใจความรู้สึกเสียดายของหญิงสาวดี “มันก็มีหลายเรื่องอยู่นะครับ ที่ผมเลือกจะมาอยู่เรียบๆ ง่ายๆ แบบนี้”

ชายหนุ่มสาวเท้าเดินเข้าไปด้านในของโรงเรือนช้าๆ ปากก็เอ่ยบอกหญิงสาวที่เงยหน้าขึ้นฟังอย่างใจจดใจจ่อข้างๆ ว่า “อย่างแรกก็พ่อแม่ผมไงครับ ท่านทำไร่ทำสวนส่งเสียผมเรียนจนจบปริญญาโทกลับมาแล้วผมจะทิ้งท่านไปได้ยังไง ท่านก็แก่ตัวลงไปทุกวัน แล้วที่สำคัญถ้าผมไปทำงานที่อื่น สวนที่นี่ใครจะดูแลล่ะครับ”

เขาเงียบไปชั่วอึดใจ หยุดเดิน แล้วหันมามองหน้าเธอตรงๆ “มันเป็นความตั้งใจแต่แรกของผมอยู่แล้วที่เลือกเรียนทางเกษตร ไม่เลือกหมอหรือวิศวะที่เขาฮิตๆ กัน เด็กรุ่นใหม่เดี๋ยวนี้หายากที่จะเลือกเรียนเกษตร กลับมาทำเกษตรเลี้ยงตัว พัฒนาผืนดินของบรรพบุรุษ”

หญิงสาวรอฟังต่อ ในขณะที่ร่างสูงนอกจากจะมองหน้าเธอตรงๆ คราวนี้ยังสานสบสายตานิ่งนาน เป็นครั้งแรกที่อารียาเห็นแววของการตัดพ้อโจ่งแจ้ง

“และก็เพราะอย่างนี้ ผมก็คงเป็นได้แค่นายมะพร้าวปากเน่าชาวสวนต๊อกต๋อยธรรมดา ไม่มีอะไรให้น่าภาคภูมิในสายตาคุณ”

ที่ผ่านมา เขาไม่เคยนึกเสียใจเลยในสิ่งที่ได้เลือกแล้วว่าจะเป็นจะทำ แต่... เหตุผลเดียวที่ทำให้หัวใจของเขาพะว้าพะวงไม่กล้าทำอะไรเปิดเผยหัวใจได้มากกว่าที่เป็นอยู่ คือ...

เหตุผลอันเป็นปฐมเหตุที่พัดพาเส้นทางชีวิตของเธอมาถึงที่นี่ ‘แล้วเธอจะยอมลำบากมาคลุกดินคลุกโคลน หมกตัวอยู่ในสวนหาความเจริญหูเจริญตาไม่ได้อยู่กับเขาล่ะหรือ’

ตัดพ้อตัวเองจบ ชายหนุ่มก็ฝืนยิ้มให้คนร่างเล็กบางตรงหน้าที่คงคาดไม่ถึงว่าจะมาได้ยินน้ำเสียงตัดพ้อ ได้เห็นสีหน้าน้อยเนื้อต่ำใจจากเขา ก้าวเดินเข้าไปยังด้านในของโรงเรือนที่เขากั้นไว้เป็นห้องทดลองเล็กๆ ทิ้งให้อารียายืนนิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้น

วันแรกๆ ที่ได้พบกัน อารียายอมรับว่าเธอมองเขาเช่นนั้นจริง ก็แค่นายมะพร้าวปากเน่า ชาวสวนต๊อกต๋อย ไม่มีอะไรที่จะทำให้คุยอวดบรรดาเพื่อนๆ ไฮโซด้วยกันได้อย่างภาคภูมิว่า ‘นี่คือแฟนฉัน’

แล้ววันนี้ ตอนนี้ วินาทีนี้ล่ะ เธอยังคงมองว่าเขาเป็นเพียงนายมะพร้าวเน่าต๊อกต๋อย คนละชนชั้นกับเธออยู่อีกหรือเปล่า... หัวใจเธอเท่านั้นที่ตอบได้ และอารียาก็ได้ยินคำตอบนั้นจากหัวใจตัวเอง... ชัดเจน

เสียงฝีเท้าหนักๆ ของผู้ชายสองคนที่เดินผ่านประตูเข้ามา ทำให้ชายหนุ่มเจ้าของห้องทดลองในโรงเรือนปีกไม้ที่กำลังอธิบายสูตรสารละลายสีขาวใสตัวหนึ่งในหลอดทดลองให้อารียาฟังหันไปมอง แล้วก็ยิ้มพร้อมทักทายอย่างยินดี

“พี่รบ พี่โชค มาได้ยังไงครับนี่”

“ก็เดินเข้ามานี่ไง” คนตอบเป็นคนที่เดินนำมาก่อนด้วยหน้าระรื่น คำที่ตอบก็แสดงถึงความสนิทสนมเป็นกันเอง ทำให้หญิงสาวคนเดียวในที่นั้นนึกรู้ว่าผู้ชายทั้งสามคนนี้คงสนิทกันมาก

“อ้าว... คิดว่าเอ็งอยู่คนเดียวเสียอีกทิดพร้าว”

คนที่เดินนำหน้าระรื่นเข้ามาระรื่นยิ่งกว่าเก่าเมื่อเห็นว่านอกจากได้เจอณัฐวุฒิสมความตั้งใจแล้ว วันนี้เขายังได้พบหญิงสาวสวยจัดอยู่ข้างๆ เพื่อนรักรุ่นน้องอีกคนหนึ่งด้วย

“อ้อ นี่คุณหยา เป็นหลานสาวของอาจารย์ที่ผมเคารพนับถือมากตอนเข้าไปเรียนที่กรุงเทพฯ น่ะครับ เธอจะลองมาดูแลสวนมะพร้าวที่นี่ปีนึง”

บุรุษผู้มาใหม่ทั้งสองยิ้มให้สตรีเพียงคนเดียวในที่นั้น ในขณะที่ณัฐวุฒิแนะนำให้อารียารู้จักกับเพื่อนรุ่นพี่ของเขา

“คุณหยาครับ นี่พี่รบ – นักรบ เป็นเจ้าหน้าที่ป่าไม้ประจำอยู่ที่นี่” ณัฐวุฒิหมายถึงบุรุษที่เดินหน้าระรื่นท่าทางสบายๆ เป็นกันเองวัยไล่เลี่ยกันกับเขาที่ตอนนี้ยิ้มกว้างให้อารียาอย่างเปิดเผย

“แล้วนั่นพี่สมโชค คุณจะเรียกพี่โชคก็ได้เป็นเกษตรตำบลอยู่ที่นี่เหมือนกัน” บุรุษวัยเข้ากลางคนเจ้าของชื่อสมโชคคลี่ยิ้มบางๆ ให้เธอด้วยท่าทีของผู้ใหญ่ ไม่ระรื่นจนคล้ายจะทะเล้นเหมือนนักรบ

“สวัสดีค่ะ” เพราะเห็นว่าทั้งสองคนอายุอานามมากกว่าเธอ และยิ้มให้อย่างมีไมตรี ไฮโซสาวจากเมืองกรุงก็พนมมือไหว้ทักทายด้วยรอยยิ้มกระจ่างเช่นกัน

“ทำอะไรอยู่หรือวะทิดพร้าว”

“อ้อ ผมพาคุณหยาเขามาเดินดูโรงเรือนน่ะครับ เห็นร่ำร้องอยากมาหลายวันแล้ว วันนี้ว่างเลยพามา”

กิริยาที่พูดไปพลางหันไปมอง ‘คุณหยา’ ด้วยสายตาที่ผู้ชายด้วยกันมองแวบเดียวก็อ่านหัวใจเจ้าของโรงเรือนได้ทะลุปรุโปร่งทำให้นักรบยิ่งแน่ใจว่าเขามองไม่ผิด ก็ร้อยวันพันปีไอ้ทิดมันเคยปล่อยให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้เสียที่ไหน อย่าว่าแต่พูดไป มองไป ยิ้มไป อย่างนี้เลย

“เป็นไงบ้างครับคุณหยา โรงเรือนของไอ้ทิดพร้าวมันหรูหราเสียยิ่งกว่าที่ทำงานของพี่โชคอีก ขนาดพี่โชคเขาเป็นเกษตรตำบลแท้ๆ ยังไม่มีห้องทดลองห้องค้นคว้าอะไรขนาดนี้เลย” นักรบหมายถึงห้องทดลองที่รอบด้านเต็มไปด้วยอุปกรณ์และสารละลายที่ต้องใช้ประกอบการค้นคว้าหาสูตรต่างๆ ของณัฐวุฒิ แถมที่ผนังด้านหนึ่งยังวางตู้สูงที่เต็มไปด้วยหนังสือเล่มหนา

“ก็ดีค่ะพี่รบ” เห็นชายหนุ่มร่างสูงข้างตัวเรียกพี่รบเธอก็เลยเรียกพี่รบตามบ้าง

“ก็ผมกลัวจะลืมวิชาเสียหมดนี่ครับ ยิ่งสูตรบางตัวก็ต้องทดลองค้นคว้าเอาเองกว่าจะได้ผลดีหรือเปล่า ผมก็เลยต้องมีห้องนี้ล่ะครับ ไม่งั้นก็ทำอะไรไม่ได้” เจ้าของโรงเรือนที่มีห้องทดลองย่อมๆ บอกออกมา

“ว่าแต่วันนี้พี่มีอะไรหรือเปล่าครับ ที่ตามมาถึงนี่คงไม่ได้แวะมาดูห้องทดลองของผมหรอกนะครับ” ณัฐวุฒิถามเพราะรู้ดีว่าเพื่อนผู้สูงวัยกว่าทั้งสองคุ้นเคยกับห้องทดลองของเขาถึงขนาดเคยมาค้างคืนกับเขาที่นี่ก็เคยมาแล้ว วันนี้คงไม่ได้อยากมาดูห้องทดลองเป็นขวัญตาเหมือนอารียาแน่ๆ

“มี” นักรบที่ยิ้มระรื่นเมื่อสักครู่กระแทกเสียงอย่างมีอารมณ์เมื่อพูดถึงธุระสำคัญที่ทำให้เขาต้องมาถึงที่นี่ขึ้นมา

สมโชคที่ฟังคนโน้นคนนี้สนทนากันอยู่นาน จึงได้ฤกษ์เอ่ยประโยคแรกออกมา “เย็นนี้เห็นทีเราคงต้องขึ้นเขากันหน่อยแล้วล่ะทิดพร้าว ท่าทางจะไม่ค่อยดี”

เพียงเท่านั้นสีหน้าของทิดพร้าวก็ขรึมขึ้นทันทีอย่างเข้าใจทันทีว่าธุระที่อีกฝ่ายเอามาฝากคืออะไร ปล่อยให้อารียาที่ถูกกันเป็นคนนอกโดยอัตโนมัติมองคนโน้นทีคนนี้ทีอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วย

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“เอาไว้วันหลังผมจะเล่าให้คุณฟังนะ แต่วันนี้เรากลับบ้านกันก่อนเถอะผมมีธุระเสียแล้ว วันหลังเราค่อยมาที่นี่กันใหม่”

“เออ ไอ้ทิดพร้าว เอ็งเตรียมน้ำมันมะพร้าวไปออกร้านพร้อมแล้วหรือยังล่ะ อีกสี่ห้าวันก็จะถึงวันงานแล้วนี่” นักรบถามไถ่อย่างชวนคุยระหว่างเดินกลับออกมาด้วยกัน

“เรียบร้อยหมดแล้วครับ”

“เหลืออีกสี่ห้าวันก็จะถึงงานแล้วหรือคะ ตายแล้ว... ฉันยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย” คนที่จะต้องเตรียมตัวไปประกวดชักจะเป็นกังวล ได้ตำแหน่งหรือไม่เธอไม่สนใจ แต่... จะให้แพ้ยายช้างจีนนั่นไม่ได้เด็ดขาด

“เตรียมตัวอะไรหรือครับ” สมโชค พี่ใหญ่ที่สุดในกลุ่มเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทีเดือดร้อนเป็นกังวลของอารียา

“ก็เขาจะไปสมัครประกวดชิงตำแหน่งธิดามะพร้าวประจำปีนี้ไง” หน้าขรึมๆ เพราะธุระที่นักรบกับสมโชคนำมาฝากของณัฐวุฒิยิ่งขรึมหนักเมื่อพูดถึงประเด็นนี้

เขาไม่เคยนึกอยากให้อารียาไปประกวดประขันโชว์ความงามให้ใครเห็นทั้งนั้น ก็ของรักของหวงสุดหัวใจของเขานี่นะ

“ก็ดีสิครับ ผมจะได้ไปเชียร์ สวยๆ แบบคุณหยารับรองว่าติดหนึ่งในสามแน่นอน”

“ฉันไม่ได้หวังถึงขั้นได้ตำแหน่งหรอกค่ะ แค่ชนะยัยชะ... เอ๊ย คุณส้มจีนเท่านั้นก็พอ”

“ทำไมหรือครับ” สมโชคอยากรู้จนต้องเอ่ยปากถาม สมัครประกวดธิดามะพร้าวเกี่ยวอะไรกับส้มจีน

“ก็ส้มจีนเขามาท้าฉันให้เข้าประกวดนี่คะ”

เพียงเท่านั้นทั้งนักรบและสมโชคก็เข้าใจ ส้มจีนหมายปองในตัวทิดพร้าวเพื่อนรุ่นน้องของพวกเขามานาน เมื่อมีอารียาตัดหน้ามาอยู่ใกล้ๆ แบบนี้ มีหรือที่จะไม่มีเรื่องกระทบกระทั่งกับส้มจีน เพราะรายนั้นทำท่าว่าจะอาละวาดใส่หน้าไหนก็ได้หากว่ากล้าเผยอมาใกล้ชิดกับพี่พร้าวขราของเจ้าหล่อน

“อ้อ” แล้วทั้งสองหนุ่มผู้เป็นแขกก็พากันหัวเราะอย่างพร้อมเพียง นักรบนั้นนอกจากหัวเราะแล้วยังจัดหนักโดยการยักคิ้วให้ณัฐวุฒิเป็นเชิงล้อเลียนอย่างรู้กัน ‘ก็เอ็งอยากเกิดมามีเสน่ห์ทำไมล้า’

อารียานั่งห้อยขาเล่นที่เก้าอี้ไม้ตัวใหญ่ใต้ถุนเรือน ในขณะที่นักรบและสมโชคไปนั่งรอณัฐวุฒิอยู่ในรถ อึดใจเดียวชายหนุ่มก็วิ่งเหยาะๆ ลงบันไดมา

หญิงสาวไม่รู้ว่าณัฐวุฒิจะออกไปทำอะไร รู้แต่ว่าจะไปที่ชายเขาที่เห็นทอดตัวเป็นแนวยาวด้านทิศตะวันตกของบ้าน ไกลออกไปอีกสิบกว่ากิโลเมตร แต่เมื่อเดาได้ว่าสิ่งที่ดันชายเสื้อเชิ้ตบริเวณเอวด้านขวาออกมาให้เห็นของเขาคืออะไรก็ถึงกับผุดลุกขึ้นยืน ธุระที่เขาจะไปทำคงไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยเสียแล้วถ้าถึงขนาดว่าต้องพกปืนผาหน้าไม้ไปด้วยล่ะก็

“คุณพกปืนไปด้วยหรือคะ” เสียงของเธอค่อนข้างสั่น ชีวิตคุณหนูไฮโซเช่นเธอจะเคยมีครั้งไหนกันที่จะได้เห็นผู้ชายเหน็บปืนติดเอวเหมือนละครหลังข่าวในทีวีแบบนี้

น้ำเสียงและสีหน้าที่มีทั้งตกใจทั้งห่วงใยนั้นทำให้ชายหนุ่มก้าวเข้าไปจนใกล้ ปลอบด้วยเสียงทุ้มหูว่า

“ผมแค่พกติดตัวไปเผื่อๆ ไว้ ไม่มีอะไรหรอกครับ ไม่ต้องเป็นห่วง ผมไม่เป็นอะไรไปง่ายๆ หรอก ฝากบอกพ่อกับแม่ด้วยว่าเดี๋ยวผมกลับมา”

อารียามองหน้าขรึมจนกลายเป็นเคร่งเครียดแล้วรู้ดีทีเดียวว่าทั้งหมดที่เขาพูดก็เพราะไม่อยากให้เธอเป็นกังวล สายใยบางอย่างที่บางเบายิ่งกว่าใยบัว แต่กลับร้อยรัดหัวใจเธอไว้ได้อย่างแน่นหนา ทำให้เธอพูดกับเขาได้เต็มปาก “ระวังตัวนะคะ ฉันจะรอคุณอยู่ตรงนี้จนกว่าคุณจะกลับมา”

<<< ติดตามต่อตอนหน้านะคะ >>>

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 54 04:53:09