ความคิดเห็นที่ 1 หนูรินเปิดดูข้อความที่ส่งเข้ามาหาพบข้อความจากอิงแก้วที่ส่งมาให้ในยามบ่ายขณะที่หล่อนกำลังเดินเลือกซื้อของในตลาดที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คน “เวลาทุ่มหนึ่งมาพบฉันที่ร้านกาแฟหน่อยนะคะ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย อิงแก้ว”ไม่ใช่เบอร์เดียวกับของอิงแก้วตามที่เมมโมรี่ไว้ในเครื่องแต่ข้อความลงท้ายชื่ออิงแก้วกำกับไว้ หนูรินไม่ได้ติดใจเรื่องเบอร์โทรศัพท์อาจเป็นไปได้ที่เธอใช้เบอร์ร้านส่งมา แต่มีธุระอะไรที่ต้องคุยกันในเมื่อทั้งสองก็ปรับความเข้าใจซึ่งกันและกันมาก่อนแล้ว หนูรินเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์เหลียวมองผู้คนในตลอดวโรรสที่อยู่กันอย่างหนาแน่นบ้างก็เดินซื้อแคบหมู ไส้อั่ว หรือของพื้นเมืองอื่นๆ อีกมากมายที่อยู่รายล้อมรอบตัว ระหว่างที่กำลังเดินเลือกของเหลือบเห็นกิตติเดินผ่านมาไกลๆ คงมาเดินดูของเช่นกันเมื่อเห็นชายหนุ่มสาวเจ้าจึงรีบวิ่งเข้าไปทักทันที “ดีค่ะ” “อ่าวคุณหนูริน มาทำอะไรที่นี่ครับ” “อ่อ พอดีรินมาหาซื้อของค่ะ พรุ่งนี้รินก็จะกลับกรุงเทพแล้ว” “จะกลับแล้วหรือครับ”เขาถามอารมณ์ดี หนูรินพยักหน้าเร็วๆ “ค่ะ ก็เลยมาหาซื้อกินของเมืองเหนือคุณแม่ท่านอยากทานค่ะ รินก็เลยมาเดินซื้อแล้วก็จะซื้อของที่ระลึกไปฝากเพื่อนๆ ด้วย” “แล้วคุณล่ะค่ะ”เธอถามย้อนกลับ กิตติยักไหล่ตอบ “พอดีผมเบื่อๆ น่ะครับคิดยังไงไม่รู้มาถึงที่นี่” “แปลกดีนะคะ”หนูรินหัวเราะแอบคิดว่านี่คงเป็นพรมลิขิตที่ทำให้เขาและเธอมาพบกันโดยบังเอิญ “แปลกยังไงครับ” “ก็แปลกที่เบื่อแล้วก็จู่ๆ ก็มาโผล่ที่นี่” “ผมนี่ก็ตลกดีเหมือนกันนะครับ ว่าแต่ให้ผมช่วยถือของให้ไหมดูจากที่คุณเล่าคุณหนูรินก็คงจะซื้อของเยอะอยู่เหมือนกัน”เขายื่นมือมาช่วยรับของ หนูรินยิ้มรับพร้อมจัดถุงส่งให้กับชายหนุ่มรับไปช่วยถือ “คุณกิตติมีธุระอะไรหรือเปล่าคะตอนนี้” “ไม่มีหรอกครับ” “งั้นก็รบกวนเลยก็แล้วกันนะคะ”หล่อนบอกน้ำเสียงสดใสกังวาน กิตติพยักหน้าตอบอย่างน้อยเขาก็รู้สึกว่าตนเองมีค่าและได้ช่วยเหลือผู้หญิงคนหนึ่งอย่างที่เขาอยากทำให้กับใครคนหนึ่งมานานแล้ว . “ได้ครับไม่มีปัญหา” “พี่กิตติเจออิงแก้วหรือเปล่าคะ” “ไม่ได้เจอนี่ครับมีอะไรหรือเปล่า” “อ้อเปล่าค่ะพอดี อิงเค้าใช้เบอร์แปลกส่งข้อความมาน่ะค่ะก็เลยสงสัย”หล่อนบอก กิตติเอียงหน้ามองเล็กน้อย “เบอร์ไหนหรือครับ”เขาถาม หนูรินหยิบโทรศัพท์พร้อมกดข้อความและเบอร์โทรที่ส่งเข้ามาในมือถือของเธอ “นี่ค่ะ” กิตติจ้องมองเบอร์โทรศัพท์นั้นอย่างคุ้นตาแต่ก็ไม่แน่ใจว่าเคยเห็นที่ไหนมันติดอยู่ในโสดประสาทราวกับว่าเคยกดเบอร์โทรนี้อยู่บ่อยๆ แต่ก็ไม่ได้แย้งแต่อย่างใด ทิ้งไว้ให้เป็นปริศนาต่อไปแต่ในเมื่อท้ายข้อความลงชื่ออิงแก้วก็ไม่ได้สงสัยอะไรต่อเพราะก็คงเป็นอิงแก้วที่ส่งมานั่นเอง “หนึ่งทุ่มตรงเจอกันที่ร้านกาแฟนะคะฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับอิง...หนูริน”อิงแก้วชะงักในระหว่างที่กำลังจัดการปิดร้านหลังจากได้ข้อความที่ส่งมาจากหนูรินกะทันหันพลางฉุกคิดให้แปลกใจเล็กน้อย จะว่ามีเรื่องคาใจก็คงไม่ใช่พวกเขาเคลียร์กันหมดแล้วหรือว่าหล่อนมีอะไรให้ช่วยก็อาจจะเป็นไปได้ อิงแก้วเก็บกุญแจลงในกระเป๋าเพราะอีกไม่กี่นาทีก็จะหนึ่งทุ่มจึงไม่จะออกไปไหนอีกให้เสียเวลานัด อิงแก้วกลับมาจัดของที่เค้าน์เตอร์พวกแก้วน้ำหรือของตกแต่งให้เข้าที่เข้าทาง ระหว่างนั้นเองที่ได้ยินเสียงลากของอยู่นอกร้านแต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรเพราะอาจเป็นเสียงฝีเท้าของผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาในตอนหัวค่ำ เสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งดังขึ้นหนูรินเข้ามาถึงร้านหล่อนยิ้มแย้มแจ่มใสโดยมีอิงแก้วเดินไปต้อนรับทันที “สวัสดีจ้ะว่าไงบ้าง”อิงแก้วเข้าไปทัก หนูรินมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยแต่ยังคงยิ้มตอบ “ก็ไม่ว่าไงหรอกค่ะ อิงอยู่คนเดียวหรือ” “ใช่แล้วลูกน้องกลับไปหมดแล้วเชิญนั่งก่อนนะ”อิงแก้วลากเก้าอี้มาให้หนูรินที่ทรุดตัวนั่งลง “ขอบคุณค่ะว่าแต่อิงมีอะไรหรือเปล่า”หนูรินถามขึ้น อิงแก้วเอียงหน้ามองกึ่งสงสัย “เออ...ฉันคงต้องถามคำถามนี้กับหนูรินมากกว่า” “อ้าว! รินต้องถามอิงว่าอิงมีอะไรหรือเปล่าถึงส่งข้อความนี้มาหาริน”หนูรินแย้ง อิงแก้วนิ่งคิดไปครู่ “ข้อความ...ก็หนูรินเองไม่ใช่หรือที่ส่งข้อความมาขอพบฉัน” “ฉันเปล่านะคะอิงส่งข้อความให้รินมาหาที่ร้านนี่ค่ะรินจะให้ดู”หนูรินกระวีกระวาดหยิบโทรศัพท์กดข้อความให้ให้อีกฝ่ายดูรวมทั้งอิงแก้วก็เช่นกัน “ฉันก็ได้ข้อความจากคุณเหมือนกัน” “ฉันเปล่า” “ถ้าไม่ใช่คุณหนูรินส่ง แล้วก็ไม่ใช่ฉันแล้วฝีมือใคร”อิงแก้วเริ่มมีข้อขัดแย้งภายในจิตใจ รู้สึกถึงเรื่องผิดปกติที่เกิดขึ้นกับทั้งอย่างเห็นได้ชัด หนูรินก็ไม่แพ้กันที่แสดงสีหน้าไม่ค่อยดีออกมามีลางสังหรณ์ว่าจะเกิดเรื่องไม่ชอบมาพากลขึ้น ประตูทุกด้านปิดดัง ปั้ง! ทั้งสองสาวหันขวับไปที่ประตูร้านทุกด้านใครคนหนึ่งกำลังเล่นตลก จัดการล็อกกุญแจพร้อมเสียงฝีเท้าวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว อิงแก้วทะยานตัวมาเขย่าประตูหน้าร้านที่ถูกล็อกไว้อย่างแน่นหนาไม่สามารถเปิดออกได้ ก่อนจะวิ่งหน้าตั้งไปเปิดประตูที่อยู่หลังร้านแต่ก็ไม่ได้ผลเมื่อถูกคล้องกุญแจไว้เช่นกัน “ใครมาเล่นพิเรนทร์แบบนี้ก็ไม่รู้” “แปลว่ามีคนกำลังแกล้งเรางั้นหรือ”หนูรินกวาดตามองไปรอบๆ อย่างระแวงระวัง อิงแก้วทำหน้ายุ่งหัวเสียกับพวกร้ายกาจที่จัดฉากไว้แยบยลแต่ที่น่าแปลกที่สุดคนคนนั้นต่างก็มีเบอร์โทรศัพท์ของอิงแก้วและหนูรินกันทั้งคู่ ซึ่งคนคนนั้นต้องไม่ใช่คนนอกอาจจะต้องเป็นคนใครคนใดคนหนึ่งที่ทั้งสองรู้จัก “อิง ได้กลิ่นอะไรไหม”หนูรินจมูกฟุตฟิต อิงแก้วสูดดมกลิ่นนั้นตาม “อืม...กลิ่นเหมือน...”พร้อมเงยหน้าขึ้นไปบนหลังคามีกลุ่มควันไฟสีดำโพยพุ่งทะลักเข้ามาด้านในร้าน หนูรินกระอักสำลักควันไฟที่ลอยโขมงอยู่รายรอบตัว อิงแก้วรีบวิ่งไปเปิดผ้าม่านแต่ก็ต้องผงะเมื่อไฟสีแดงเพลิงกำลังลุกโชนจากด้านนอกเผาไหม้ลามเข้ามาอย่างรวดเร็ว เจ้าหล่อนรีบวิ่งถอยห่างเช็ดเหงื่อที่ไหลออกมาท่วมตัวเพราะอากาศในร้านเริ่มจะลดน้อยลงทุกนาทีก่อนจะกดโทรศัพท์หาใครคนหนึ่ง “พี่ภูช่วยด้วยไฟไหม้ร้านฉันกับหนูรินติดอยู่ข้างในค่ะ แค่กๆ ”อิงแก้วพูดไปด้วยสำรักควันไปด้วยแต่ไม่ทันได้อธิบายรายละเอียดโทรศัพท์มือถือก็ดับลงเสียก่อน หล่อนลดโทรศัพท์ลงมองหน้าจอมือถือที่มืดสนิทเพราะแบตหมดกะทันหันราวกับโชคชะตากลั่นแกล้งในยามคับขัน “แต่ไม่เป็นไรอย่างน้อยก็มีของหนูริน”อิงแก้วยิ้มกว้างที่ยังมีความหวัง หันไปทางหนูรินที่วางโทรศัพท์ไว้บนตัก อิงแก้วจึงรีบวิ่งเข้าไปหาขณะที่คุณหนูสาวลุกขึ้นมาในเวลานั้นแต่กลับไม่ได้คว้าโทรศัพท์ที่วางไว้ทำให้โทรศัพท์เจ้ากรรมไถลตรงมาทางอิงแก้วที่เผลอเหยียบเต็มฝีเท้า “โอ้ย! อยากจะบ้าตายจริงๆ”อิงแก้วร้องขึ้น ก้มลงมองโทรศัพท์หน้าจอสัมผัสที่แตกละเอียดคาฝ่าเท้า หนูรินหน้าตื่นพลางหันมาถามอิงแก้วทันพลัน       “อิงเราจะตายไหม ฉันยังไม่อยากตาย”หล่อนพูดไปด้วยยกมือขึ้นพัดไล่อากาศที่ร้อนระอุ อิงแก้วถอนใจจนจะหมดลมทรุดตัวนั่งลงกับพื้นด้วยความอ่อนหล้า“ถ้าพี่ภูมาทันนะ เมื่อกี้ฉันโทรบอกเขาแล้วแต่แบตฉันหมดพอดี” “แล้วพี่ภูจะมาทันไหม”หนูรินถามต่ออย่างรวดเร็วหน้าตาตื่น อิงแก้วยกมือขึ้นปิดจมูกยกมือขึ้นโบกไล่ควัน “ฉันก็ไม่รู้...ก็ได้แต่ภาวนา”อิงแก้วลดสายตาลงพลางมองไปยังหน้าต่างกระจกใสที่เต็มไปด้วยกลุ่มควันจนกลายเป็นสีหม่นใจเริ่มผวาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวต้องหาวิธีทางรอดทุกทางเพื่อให้หลุดพ้นไปจากที่นี่ให้ได้ เจ้าหล่อนลุกขึ้นยืนยกมือขึ้นทุบกระจกรัวเร็วตะโกนร้องให้คนที่เดินไปด้านนอกได้ยิน“ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย! ”มีแต่ไทยมุงที่ยืนดูด้วยความแตกตื่นแต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยสักคน จนปัญญาที่จะดันทุลังหล่อนทรุดตัวนั่งกับพื้นทอดสายตามองหนูรินที่นอนราบแน่นิ่ง อิงแก้วสะดุ้งรีบวิ่งเข้าไปพยุงหล่อนขึ้นแต่หนูรินไม่ได้สติสลบเหมือดผล็อยหลับไม่ส่งสัญญาณตอบรับ “คุณรินเป็นอะไรไปคะ”อิงแก้วเขย่าตัวหญิงสาวแต่ทว่าก็ไร้ประโยชน์หนูรินหมดสติหน้าซีดเผือด อิงแก้วถอนใจก่อนจะวิ่งไปที่ประตูอีกครั้งพร้อมกระแทกตัวแรงๆ เพื่อพังมันหลายครั้งต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่ผลเสียเลยประตูแน่นหนาเกินที่จะทำลาย หล่อนรวบรวมแรงอีกครั้งก้าวถอยหลังและเร่งฝีเท้าเข้าพุ่งชนประตูเต็มเหนี่ยวแต่คนที่กระเด็นกลับกลายเป็นเธอที่ฟุบตัวลงกับพื้น หญิงสาวน้ำตาไหลพรากนึกเจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้สักอย่างในยามเสี่ยงตายนี้ ไฟเริ่มลุกลามเข้ามาในห้องที่อยู่แผดส่งความร้อนไหม้เข้าไปถึงทรวงใน อิงแก้วยกมือขึ้นปาดเหงื่อทีเปียกโชกภาวนาในใจให้มีให้ภูธนามาช่วยพวกหล่อนทันเวลาที “อิงแก้วเธออยู่ในนั้นหรือเปล่า” อิงแก้วลืมตาโพลง หันกลับไปยังหน้าประตูดันตัวจากพื้นลุกขึ้นช้าๆ พบภูธนาที่เคาะประตูสีหน้าตื่นตระหนก หล่อนมองผ่านประตูกระจกใสสบตากับเขาด้วยความหวังที่ปรากฏขึ้นอย่างเลือนราง “พี่ภูช่วยฉันด้วยฉันติดอยู่ในนี้”หล่อนร้องตะโกน ภูธนาไม่ได้ยินที่หล่อนพูดถนัดนักเพราะเสียงของผู้คนด้านนอก รวมทั้งไฟที่กำลังโหมหนักกลบทุกอย่างไว้ในความวุ่นวาย “ใจเย็นๆ นะอิงแก้ว พี่จะเข้าไปช่วยเธอออกมาเดี๋ยวนี้”เขาบิดลูกบิดแต่ก็ต้องหยุดเมื่อพบกุญแจลูกใหญ่ที่ล็อกไว้ เขาไม่มีกุญแจสำหรับกุญแจที่ล็อกนั้นก่อนจะตัดสินใจวิ่งกระแทกประตูแต่ก็ไม่สำเร็จ กิตติ กรวิท จ่อยและแป๊ะวิ่งฝ่ากองเพลิงด้านนอกเข้ามาทันเวลาพร้อมกับจอบเสียมครบมือราวกับรู้ความต้องการของนายน้อยแห่งไร่ชาญทิพย์ “ใช้นี่เถอะครับ”กิตติส่งจอบให้กับภูธนาที่รีบรับมาโดยไว “อิงแก้วระวังนะ ถอยออกไปก่อน”ภูธนาบอกโบกมือให้หลีกทาง อิงแก้วพยักหน้าถอยตัวให้ห่างจากประตู ภูธนาเหวี่ยงจอบทุบกระจกประตูสุดแรงเกิดจนค่อยๆ ร้าวทีละน้อยโดยมีกิตติกรวิทและลูกน้องของภูธนาร่วมช่วยด้วยคนละแรง อิงแก้ววิ่งกลับไปหาหนูรินที่นอนหมดสติอยู่แต่ไฟที่คลุกรุ่นเผาคานไม้บนเพดานบางส่วนถล่มลงมาบังร่างของหล่อนเอาไว้ ขณะที่สามหนุ่มที่พังประตูเข้ามาได้ต่างคนต่างหยุดอยู่ด้านหลังอิงแก้วเมื่อพบกองไฟมหึมาที่หล่นลงมาพอดี “ช่วยหนูรินด้วยนะคะ เธออยู่ติดด้านหลังนั้น”อิงแก้วร้องขึ้นพร้อมชี้ทาง ภูธนาพยักหน้ารวดเร็ว “ได้แต่เธอต้องออกไปก่อน” “เดี๋ยวผมพาอิงออกไปเอง”กรวิทอาสา “งั้นผมไปช่วยกับคุณภูแล้วกันนะ”กิตติเสนอร่วมด้วย “ส่วนแป๊ะกับจ่อยแกรีบไปตามตำรวจมาเดี๋ยวนี้เลย”ภูธนาไปสั่งการ ทุกคนที่ได้รับบัญชาการพยักหน้ารับขณะที่อิงแก้วยังคงหน้ากังวลที่หนูรินติดอยู่ในอันตราย “อย่าคิดมากนะอิง พี่รับรองว่าจะช่วยหนูรินให้ได้” “ฉันฝากด้วยนะคะ” “ไปเถอะอิง”กรวิทบอกพร้อมดึงแขนเพื่อนให้รีบวิ่งฝ่ากองเพลิงที่ลุกลามขยายเป็นวงกว้าง กิตติและภูธนาหันกลับเข้ามาในเหตุการณ์พร้อมลุยต่อเพื่อช่วยหนูรินให้ได้ ภูธนายกจอบงัดแงะของที่ระเกะระกะขึ้นโดยมีกิตติแทรกตัวเข้าไปตามช่องแคบอย่างระมัดระวัง “ระวังนะครับคุณกิตติ เศษของพวกนี้เริ่มติดไฟแล้ว” “ไม่ต้องห่วงครับ”กิตติพยักหน้ารับพร้อมงัดฝ้าที่ติดไฟเพื่อเปิดทางให้มองเห็นร่างของคุณหนู . “หนูริน หนูรินอยู่ตรงไหน”ภูธนาร้องถามแต่ไร้เสียงตอบรับ กิตติหันไปมองรอบๆ จนพบเท้าของหล่อนที่ยื่นออกมาด้านหลังกองเพลิงใหญ่หน้าเค้าน์เตอร์ จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 54 15:58:03

ความคิดเห็นที่ 2 “ผมเจอแล้วครับ คุณรอผมตรงนี้นะมันอันตรายมาก”กิตติบอกพร้อมวิ่งเข้าไปยังกองเพลิงใหญ่ ภูธนาวิ่งตามเข้ามาแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อกระถางต้นไม้ที่ติดไฟล้มลงมาขวางทางเขาไว้เสียก่อน ทางกิตติวิ่งเข้ามาหยุดหน้ากองเพลิงยักษ์ที่รุกโชติช่วงโถมขวางหน้าดวงมหึมาตัดสินใจใช้จอบยกฝ้าที่ติดไฟขึ้น หนูรินนอนสงบอยู่ด้านใต้นั้นแต่จะทำอย่างไรในเมื่อยังต้องยกกองเพดานนี้ขึ้นคาไว้ “หนูรินครับ คุณหนูริน”เขาพยายามเรียกให้เธอฟื้นแต่หนูรินยังคงนอนแน่นิ่งไม่ได้สติ กิตติเกร็งแขนงัดเพดานติดไฟเริ่มที่ลุกลามมาที่แขน กิตติกัดฟันทนความทรมานรวบรวมกำลังเหวี่ยงกองไฟนั้นออกไปไว้ข้างๆ ไม่รีรอถึงแม้จะเจ็บแสบหนักกับไฟที่ลุกติดเสื้อพยายามสลัดมันออกก่อนจะอุ้มหนูรินขึ้นด้วยความลำบากจากบาดแผลพุพอง ภูธนากระโดดข้ามเปลวเพลิงตามพื้นเข้ามาตกตะลึงตามเนื้อตัวของกิตติที่ถูกไหม้ไปด้วยรอยแดงคล้ำ “คุณกิตติเป็นอะไรมากไหมครับ” “ไม่เป็นไรหรอกครับ รีบพาคุณรินออกไปก่อนเถอะครับ”กิตติเร่ง ภูธนาพยักหน้าช่วยอุ้มหนูรินอีกแรงต่างพากันฝ่ากองเพลิงที่ลุกท่วมหัวออกมาตามซอกเล็กๆ ทั้งสองค่อยๆ ก้มลงผ่านช่องประตูที่ถูกทุบเป็นรูใหญ่ออกมาด้านนอกพนักงานดับเพลิงวิ่งเข้ามาช่วยในเวลาเมื่อสายขณะที่รถดับเพลิงพร้อมปล่อยน้ำเข้าออกมาดับไฟ ตำรวจนายหนึ่งวิ่งเข้ามาช่วยพนักงานดับเพลิงรับร่างหนูรินและพยุงภูธนาและกิตติให้ออกมาจากร้านด้วยความทุลักทุเล อิงแก้วและกรวิทวิ่งเข้ามาหาชายหนุ่มผู้กล้าหาญทั้งสองที่ออกมานั่งพักด้านนอกต่างตกใจสภาพของกิตติที่เจ็บระบมกับแผลไหม้ที่เต็มไปตามเนื้อตัว “พี่กิตติ! ”อิงแก้วยกมือขึ้นปิดปากเมื่อเห็นแผลเหวะหวะบนหลังและแขนของเขา รถพยาบาลมาถึงทันเวลา ภูธนารีบเรียกให้รถเข็นเร่งมาทางด้านนี้ “ช่วยด้วยครับมีคนเจ็บด้านนี้”พยาบาลและบุรุษพยาบาลวิ่งเข้ามาฉับไวรีบพากิตติที่เริ่มไม่ได้สติและหนูรินที่ไร้สติขึ้นรถนอน อิงแก้วมองตามกิตติและหนูรินที่ถูกส่งตัวขึ้นรถไปราวสายฟ้าแลบเหตุการณ์ที่เกิดวันนี้มันยิ่งกว่าฝันและยิ่งกว่าความจริงที่ได้เจอ “เธอเป็นอะไรมากไหมอิงแก้ว” “ไม่เป็นอะไรมากค่ะแต่อิงเจ็บใจแล้วก็คิดว่าเรื่องนี้ที่เกิดมันมีอยู่เบื้องหลังแน่ๆ ” “เธอรู้ได้ไง”กรวิทถามต่อไม่เว้นลมหายใจ อิงแก้วยืนมองตาลอยไปยังกองเพลิงที่รุกท่วมร้านอันเป็นที่รักเบื้องหน้า “มีคนส่งข้อความให้ฉับกับหนูรินมาพบกันที่ร้านเวลาทุ่มตรง ทั้งๆ ที่ฉันกับหนูรินไม่ได้เป็นคนส่ง” “น่าแปลกจริงด้วยนะพอพวกเธอมาถึงก็ไฟไหม้แล้วประตูก็ถูกล็อก”ภูธนาสันนิษฐาน อิงแก้วกรอกตาคิดและติดสงสัยใครคนหนึ่งในเวลานี้ “ถ้าฉันบอกว่าสงสัยคุณพิมล่ะ” “คุณพิมงั้นหรือ”ภูธนานิ่งไปพักทบทวนถึงความหลังที่เพิ่งมีข้อพิพาทกับเธอมา นี่อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอทำสิ่งเหล่านี้เพื่อแก้แค้น เสียงโทรศัพท์เข้าภูธนารีบรับรวดเร็วแต่ปรากฏสีหน้าไต่างจากที่รู้เรื่องร้านโดนไฟไหม้ เขาเลื่อนสายตามองอิงแก้วด้วยท่าทางตื่นตระหนก “ที่ไร่โดนไฟไหม้! ” “อะไรนะ! แล้วเป็นอะไรมากไหมคะ” “ตอนนี้ดับไฟได้แล้วแต่ต้นกาแฟก็เสียหายไปมากดีนะที่มีเวรยามเฝ้าไม่อย่างนั้นคงเสียหายไปมากกว่านี้” “ไฟไหม้! ไฟไหม้อีกแล้วหรือคะ” “ใช่...ใครมันมากระตุกหนวกเสื้อนายภู งานนี้พี่เอาหนักแน่”ภูธนาเก็บอารมณ์ถึงแม้สายตาจะเครียดแค้นคนที่กระทำ อิงแก้วถอนใจถ้าเหตุการณ์เลวร้ายนี้ผ่านไปได้ก็ขออย่าได้กลับมาเจอแบบนี้อีกเลย หนูรินเดินเข้ามาให้ห้องพักของกิตติพร้อมสายน้ำเกลือที่ติดล้อลากมาด้วย ชายหนุ่มยังคงนอนหลับตาพริ้มมีผ้าพันที่แขนขา หล่อนเดินเข้ามาเงียบๆ ทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงด้วยความระมัดระวัง มองภาพหนุ่มตี๋ที่แสนดีผู้เสี่ยงชีวิตเข้ามาช่วยเธอ ภูธนาเล่าให้หล่อนฟังว่าเขาช่วยเธอออกมาจนต้องบาดเจ็บหนักกว่าคนอื่นถึงแม้เหตุการณ์จะผ่านไปได้ดีแต่ก็ไม่ทำให้หล่อนลืมพระคุณของเขาที่ช่วยให้รอดพ้นเงื้อมมือของมัจจุราช “อิงแก้ว”หนูรินตกใจเล็กน้อยที่ได้ยินเสียงเหลียวมองกิตตาที่ขมิบตาขยับตัวไหวไปเล็กน้อย หนูรินนั่งนิ่งเมื่อรับรู้ว่าใจของกิตติคงคิดถึงอิงแก้วไม่แปลกใจที่ใครหลายๆ คนก็ต่างตกหลุมรักอิงแก้วไม่ว่าจะภูธนาหรือกิตติ เธอเป็นผู้หญิงที่สดใสและเป็นธรรมชาติไม่เคยคิดร้ายต่อใครถึงแม้หนูรินจะเคยเกลียดและคอยกลั่นแกล้งอิงแก้วมาก่อนแต่ก็ไม่เคยที่ถือโทษโกรธเคืองแต่ประการใด “มาแล้วครับมาแล้วครับ”กรวิทเปิดประตูพรวดเข้ามา หนูรินหันไปมองกรวิทที่ถือถุงขนมและผลไม้มาเต็มไม้เต็มมือ กิตติลืมตาขึ้นช้าๆ กรอกตามองภาพลางๆ ของหญิงสาวและน้องชายที่ยืนอยู่ข้างตัว “อ่าวหนูรินหายดีแล้วเหรอ”กรวิทถามมองสภาพร่างกายของเธอที่แข็งแรงขึ้นมากกว่าครั้งแรก “ดีขึ้นแล้วจ้ะแต่พี่กิตตินี่สิไม่รู้จะเป็นไงบ้างเขาอุตส่าห์ไปช่วยฉันถ้าไม่มีเขาป่านนี้ฉันคงตายไปแล้ว” “ไม่เป็นไรหรอกครับ อย่างน้อยก็ทำให้ทุกคนปลอดภัย”เสียงของกิตติแทรกขึ้น หนูรินรีบหันกลับไปมองชายหนุ่มที่นอนยิ้มละไม “ฟื้นแล้วหรือคะ”หล่อนยิ้มกว้างดีใจที่ได้เขาฟื้นปลอดภัย กิตติพยักหน้า “ไม่เป็นไรหรอกครับ” “แมนมากพี่กิตติ”กรวิทยกนิ้วโป้งขยิบตาข้างเดียวให้ “แต่คุณคงจะเจ็บมากเลยนะคะ”หญิงสาวคนเดียวในนั้นพูดพลางมองแผลที่ถูกพันรอบตัวด้วยแววตาเศร้าๆ “ไม่เป็นไรหรอกครับเดี๋ยวก็หายดีกว่าให้เราต้องสูญเสียใครสักคนไปอีกนะครับ” “ขอบคุณนะคะ” “แล้วพี่กิตติหิวไหมผมซื้อของมาเยอะแยะเลย”กรวิทบอกพลางวางขนมและผลไม้ลงบนโต๊ะ กิตติมองตามส่ายหน้าเล็กน้อย “ยังไม่หิวเลย ยังเจ็บแผลอยู่ไม่อยากขยับตัวหรือทำอะไรสักอย่าง” “เดี๋ยวก็หายน่ะพี่ พี่แข็งแรงอยู่แล้ว” “แล้วคุณภูกับอิงแก้วเขาปลอดภัยดีใช่ไหม”กิตติถามต่อ กรวิทพยักหน้า “ปลอดภัยดี เดี๋ยวบ่ายๆ นี่กรก็ว่าจะไปที่ไร่ชาญทิพย์” “มีอะไรหรือ” “ก็ไร่ของคุณภูก็ไฟไหม้เหมือนกันเห็นว่าเสียหายไปพอสมควรดีที่ดับไฟได้ทัน”กรวิทบอกเล่า หนูรินและกิตติขมวดคิ้วให้กัน “น่าแปลกนะคะ ร้านกาแฟและไร่ชาญทิพย์ก็เจอเรื่องเดียวกัน รินสงสัยว่าต้องมีคนที่กลั่นแกล้งเราอยู่แน่ๆ ” “กลั่นแกล้ง”กิตติพูดทวน หนูรินมองตากลมวาวพร้อมพยักหน้า “ก็เรื่องข้อความน่ะคะ มีคนอ้างเป็นอิงแก้วส่งข้อความมาหารินแล้วบอกให้ไปเจอที่ร้านกาแฟเวลาทุ่มตรง อิงแก้วก็บอกว่าเธอก็ได้ข้อความเหมือนกันและรินเป็นคนส่งมา แต่รินเปล่าทำนะคะและรินก็รู้ว่าพวกเราน่าจะโดนเรียกมาติดกับ” “แล้วคุณภูก็โดนเหมือนกัน น่าแปลกจริงๆ ด้วย”กรวิทพูดเสริมต่อ กิตติขมวดคิ้วพลางคิด “คงเป็นคนใกล้ตัวพวกเราและอาจจะมีเรื่องกับคุณภู อิงแก้วและหนูรินในเวลานี้ก็ได้” “เป็นไปได้ไหมคะที่คนนั้นจะเป็นคุณพิม”หนูรินบอก กรวิทตบฉาด “ถ้ายัยนี่ก็ไม่แปลกร้ายออกขนาดนั้น” “แต่เรายังไม่มีหลักฐานนะจะกล่าวหาลอยๆ ไม่ได้นะกร”กิตติปรามน้องชาย กรวิทเงียบไปเมื่อโดนเบรกความคิด “เอาล่ะเอาล่ะจะเป็นไงก็ช่างเดี๋ยวกรไปก่อนนะ นัดกับยัยอิงจะไปช่วยคุณภูปลูกต้นกาแฟใหม่น่ะ” “เสียหายมากเลยเหรอคะ”หนูรินถามต่อ กรวิทพยักหน้า “ก็พอสมควรแต่คิดว่าคุณภูคงไม่ยอมจบเรื่องง่ายๆ เสียหายไปมากขนาดนี้ สักวันเราก็คงได้เห็นโฉมหน้าไอ่คนชั่วที่มันทำเรื่องขนาดนี้แน่”กรวิทบอกทิ้งปริศนาให้เป็นของกาลเวลาไม่มีผู้ใดที่ทำชั่วแล้วจะได้ดีคนชั่วย่อมได้ผลของการกระทำและไม่มีผู้ใดที่ทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนแล้วรอดพ้นผลของทางกฏหมายซึ่งทางด้านไร่ชาญทิพย์ตระกูลใหญ่ก็คงไม่ปล่อยให้เรื่องนี้เลยผ่านเลยแน่นอน จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 54 16:03:03

ความคิดเห็นที่ 3 อิงแก้ว บูรณา และกรวิทมองตามรถไถที่ไถกลบดินไปรอบๆ ไร่ที่ถูกเผาไปบางส่วน คนงานนับสิบถูกเกณฑ์มาขนซากต้นกาแฟที่กลายเป็นเถ้าถ่านออกไปวางบนรถอีแต๋นที่ทยอยขนออกไปทิ้งหลังไร่ งานในไร่วุ่นวายกับการขุดและการปรับหน้าดินที่ถูกเล่นงานโดยเพลิงร้าย รถไถคันใหญ่ขับมาจอดตรงหน้าทั้งสามที่เงยหน้าขึ้นพบภูธนาที่เปิดผ้าขาวม้าที่พันปิดหน้าปิดตาออก “อ้าวพี่ภูนี่เอง ก็มองหาตั้งนาน”บูรณาร้องขึ้น ชายหนุ่มพยักหน้ายกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่หล่นลงท่วมหน้าผาก “พี่ไถกลบหน้าดินเรียบร้อยแล้วแต่คงปลูกต้นใหม่ยังไม่ได้” “อ่าว ทำไมล่ะ”อิงแก้วถามขึ้นเร็วปรื๋อ ภูธนาถอนใจเล็กน้อย “หน้าดินเสียหายอยู่มากคงต้องปรับดินอีกเยอะ แต่พี่ได้เบาะแสมาบ้างเกี่ยวกับเรื่องไฟไหม้พี่แน่ใจแล้วว่ามีคนเข้ามารอบวางเพลิงเราแน่” “วางเพลิง” “ใช่ต้นกาแฟมีกลิ่นน้ำมันด้วยแล้วก็กระจายวงล้อมกว้างเหมือนกัน คิดว่าคงจะมีใครคิดจะมาวางเพลิงแต่ดีที่คนงานมาเจอก่อนไม่อย่างนั้นคงจะเสียหายไปมากกว่านี้” “แล้วเชื่อมโยงร้านกาแฟด้วยหรือเปล่า”กรวิทถามต่อ ภูธนาพยักหน้าช้าๆ “มีแน่เพราะตำรวจก็แจ้งมาว่าที่นู้นก็มีคราบน้ำมันที่เป็นตัวต้นเพลิงและถูกราดอยู่รอบๆ ร้านเหมือนกัน” “อย่าให้รู้ว่าเป็นใครจะจัดการให้น่วมเลย”อิงแก้วบ่นอุบ ภูธนาหัวเราะเล็กน้อย “เอาน่า ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจแล้วกัน สักวันก็จะได้รู้ว่าใครที่เป็นคนสั่งการมาทำเรื่องชั่วร้ายแบบนี้ คนเลวมันอยู่ได้ไม่นานหรอกส่วนเรื่องกาแฟที่จะส่งเข้าคลังก็คงไม่กระทบมากเพราะมีที่สต๊อกไว้แล้วโชคดีที่ไม่โดนเผาไปมากกว่านี้แต่ที่ห่วงก็คงร้านกาแฟที่โดนเล่นงานไปเยอะเหมือนกัน” “ฉันพอมีหลักฐาน มีเบอร์ที่ส่งข้อความเข้ามาน่าจะเกี่ยวโยงกัน”อิงแก้วบอก “แบบนี้ก็ดีจะได้ค้นพบเจอคนร้ายได้เร็ว”ภูธนามองอิงแก้วยังคงฉายความกังวลออกมาบ้างก่อนจะกระโดดลงจากรถไถอย่างกระฉับกระเฉง เดินเลี้ยวไปหยิบพรวนในรถเข็นอุปกรณ์การเกษตรขึ้น “มะ ไหนๆ ก็มาแล้วมาช่วยกันขุดตอพวกนั้นออกมาจากดิน”เขาบอกชี้ไปยังตอไหม้ สามหน่อเดินไปหยิบจับพรวนและจอบมาคนละอันจัดการกับเศษซากตามที่ภูธนาสั่งโดยบูรณาและกรวิทช่วยกันเป็นคู่แยกออกมาอีกทาง “ไปเยี่ยมหนูรินแล้วหรือยังล่ะ”บูรณาถามขึ้น กรวิทเหลือบมองตอบ “ทำไมเธอหึงเหรอไง”กรวิทถามกลับหน้ากวนอารมณ์ บูรณาแสยะปากหมั่นไส้ “ฉันไม่มีทางหึงหวงนายหรอก ฉันก็แค่เห็นนายสนิทกับคุณหนูรินเป็นพิเศษ” “เธอก็เลยหึง” “เลิกหลงตัวเองเถอะย่ะ คนสวยเริดแบบฉันไม่มาหึงคนอย่างนายหรอก”บูรณาหัวเสียเดินเบี่ยงพรวนดินทางอื่นโดยมีกรวิทตามไปกัดไม่ปล่อย “อย่าตกหลุมรักเข้าแล้วกัน เดี๋ยวจะขึ้นไม่ได้นะครับ”กรวิทยิ้มกว้างเดินตามสาวเจ้าต้อยๆ ทิ้งให้อิงแก้วและภูธนาช่วยกันขุดตอไม้ในหลุมออกโดยที่รอบข้างยังมีคนงานนับสิบต่างช่วยกันขยันขันแข็งทำหน้าที่ของตนเองอย่างเต็มที่ “พี่เป็นไงบ้าง ที่แขนที่โดนไฟไหม้น่ะ” “อืม ดีแล้วไม่ต้องห่วงหรอกแผลแค่นี้”ภูธนาตอบพลางมองอิงแก้วที่มาในชุดเอื๊ยมยีนรองเท้าโอ๊คสีฟ้ามัดผมแกะน่ารักน่าหยิก “หัวเราะอะไร”หญิงสาวถาม เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า “แต่งตัวเหมือนเด็กขนดินดี” “ก็วันนี้ฉันมาขนดินจริงนี่”อิงแก้วตอบซื่อๆ ชายหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่มและยังขุดดินต่อไป “ถึงแม้จะเจอเรื่องร้ายๆ มาแต่คนงานในไร่ก็ไม่ทิ้งไปเลยเนาะ เค้าก็มาช่วยกันไม่มีเกี่ยงงอนดูหน้าตาพวกเขายังยิ้มแย้มเหมือนเดิม”อิงแก้วกวาดตามองไปรอบๆ รู้สึกภาคภูมิใจแทนภูธนาที่มีลูกน้องที่ซื่อสัตย์และจงรักภัคดีต่อไร่ชาญทิพย์ไม่เปลี่ยนแปลง “คนงานที่ไร่ที่นี่พวกเราดูแลเขาเหมือนคนในครอบครัว ถ้าที่นี่เกิดเรื่องหรือต้องการความช่วยเหลือพวกเขาก็ไม่เคยเกี่ยงงอนเลยแม้แต่ครั้งเดียวเพราะพวกเขาคิดว่าที่นี่เป็นบ้านอีกหลังหนึ่งของพวกเขาไง” “พี่รู้ได้ไงว่าต้องดูแลพวกเขาแบบนี้” “ก็เพราะพ่อกับแม่พี่ไง ท่านให้พี่มาคลุกคลีกับคนงานมาใช้ชีวิตที่สมถะได้มาเรียนรู้ รู้จัก กับคนงานและงานในไร่ มันไม่ยากหรอกที่จะเข้าใจ ถ้าเราเอาใจเขามาใส่ใจเราบ้าง” “ดูเหมือนว่าพี่จะทำอะไรไม่เป็นแต่ทำงานเก่งมากเลยนะ”อิงแก้วยกแขนขึ้นพาดบนด้ามเสียม ภูธนามองด้วยแววตาเอ็นดูในความใสซื่อของเธอ “พี่คงลืมบอกไปว่าตอนที่พี่อยู่กรุงเทพพี่ก็ไปทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านกาแฟมาก่อน ไปรับจ้างในตำแหน่งเล็กๆ ยันคนทำกาแฟเลยล่ะ” “ว่าแล้วเชียว ว่าทำไมถึงทำกาแฟเก่งรู้เรื่องบริการลูกค้าอย่างดีในขณะที่ฉันไม่รู้อะไรเลย” “ก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ ที่ผ่านมาเธอก็เริ่มดูแลลูกค้าได้ดีเลยทีเดียว”ภูธนาชมอิงแก้วที่ยิ้มเก้อเขินก่อนจะหยอดด้วยคำหวานต่อว่า “แล้วสนจะมาฝึกเป็นคุณนายดูแลที่ไร่ชาญทิพย์บ้างหรือเปล่า” “ชวนคุณพิมไม่ก็หนูรินสิเธอออกจะเพียบพร้อมเหมาะสมกับคุณภูธนาดีออก”อิงแก้วประชดประชัน ภูธนาเอียงตัวเข้ามาใกล้กับเธอ “คำว่าเหมาะสมนี่มันยังไงล่ะ มีเงิน ฐานนะ เป็นไฮโซหรือยังไง” “ฉันไม่ทราบก็ตามหัวใจพี่จะเลือกสิ”หล่อนมองค้อนขวับ ภูธนายิ้มกรุ้มกริ่มส่งสายตาหวานเชื่อม “ถ้าหัวใจของพี่เลือกคนที่ใช่ล่ะ” “คนที่ใช่แบบไหน”อิงแก้วถามสบตากับเขาที่สื่อความนัยส่งผ่านแววตา “คนแบบนี้ไง”เขาชี้มาที่อิงแก้วหลบหน้าแอบยิ้มหวานอยู่คนเดียว “คุณภู ดินจะหวานแล้วนะครับ”จ่อยหันมาร้องแซว อิงแก้วก้มหน้าเขินอายโดยมีสายตาของภูธนาจับจ้องพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ “ดินที่ว่าโดนไฟไหม้ไปแล้วยังกลายมาเป็นสีชมพูเลยอีกไม่นานดินพวกนี้ก็คงจะกลับมาดีดังเดิมเพราะว่ามีคนเขาเอาต้นรักมาปลูกจนเจริญงอกงามเลยค่ะ”แป๊ะสมทบด้วยอีกคนคนงานคนอื่นๆ ร้องแซวกันระงม “เหมือนเขาจะรู้เลยว่าคนไหนจะมาเป็นนายหญิง”ทายาทหนุ่มแห่งไร่ชาญทิพย์กระซิบ อิงแก้วเบือนหน้าหนีแอบยิ้มหน้าที่แดงกร่ำ “อุ้ยตาย! ไร่โดนไฟไหม้เหรอคะ”เสียงแหลมสูงของใครคนหนึ่งดังขึ้น ภูธนาและอิงแก้วหันกลับไปริมทางถนน พิมพาในชุดเดรสสั้นสีฟ้าพันผ้าพันคอสีขาวระย้าที่ลงจากรถสปอร์ตสีแดงเดินมาริมขอบทางจ้องมายังทั้งสองที่ช่วยกันพรวนดินในไร่ “ผมนึกว่าคุณจะรู้แล้วซะอีกนะ”ภูธนาหยุดพักงานในมือจ้องมองเจ้าหล่อนด้วยสายตาเย็นชา “ฉันก็เพิ่งมาทราบจากชาวบ้านละแวกนี้ว่าไร่ชาญทิพย์กับร้านกาแฟโดนไฟไหม้ โชคร้ายจังเลยนะคะ” “โชคร้ายหรือว่ามีคนตั้งใจให้โชคร้ายกันแน่ครับ ผมว่ามันแปลกๆ นะมีเงื่อนงำจริงๆ แต่ผมว่าไอ้คนที่มันคิดจะกลั่นแกล้งมันไม่มีวันหลุดจากเงื้อมมือตำรวจไปได้หรอกนะ” “กว่าจะจับได้คนร้ายมันคงหนีไปแล้วล่ะค่ะ เผลอๆ จะได้รอเก้อน่ะค่ะ”พิมพาแสยะปากหน้าตาร้ายแกมกัด “ดูคุณอยากจะให้คนร้ายที่ทำชั่วหลุดพ้นความผิดนะคะ”อิงแก้วเสริมขึ้น พิมพายกมือกอดอกทำหน้าลอยไม่รู้ร้อนหนาว “ฉันพูดแบบนั้นเหรอ ตีความไปเองมั้งแต่ที่ดูๆ พวกคุณก็ไม่ได้ดูทุกข์ร้อนอะไรยังกะหนุงกะหนิงรักกันดีนี่ นึกว่าจะโศกเศร้ากับสิ่งที่เจอแต่อย่างภูธนาแค่นี้คงไม่ทำให้ขนหน้าแข้งหล่นไปได้เยอะหรอกกับมูลค่าความเสียหายเพียงเท่านี้” “ไม่ว่าจะเจอมากเจอน้อยมันก็เจอเรื่องร้ายๆ เหมือนกันและใครที่ทำพวกเราเอาไว้ คนพวกนั้นก็ต้องได้บทเรียนไม่ต่างกัน” “อ้อเหรอ...ฉันก็ไม่ทราบสินะว่าคนพวกนั้นจะเจออะไร ฉันก็ไม่ได้มีเวลาจะคุยมากมายนักหรอกนะเพราะฉันต้องเดินทางไปอเมริกาเย็นนี้แล้วก็อวยพรให้จับโจรให้ได้แล้วกันนะ” “ต่อให้ไอ่โจรนั่นจะหนีไปที่ไหนผมก็สัญญากับตัวเองว่าจะลากคอมันมารับผลกรรมของมันให้ได้คุณพิมพาคอยดูแล้วกัน”ภูธนาประกาศเสียงกร้าวสบทบด้วยเสียงโห่เอาฤกษ์ของคนงาน พิมพาเหลือกตาลน “เวลานอนอยู่ที่อเมริกาก็ระวังตัวไว้ให้ดีๆ นะครับเผลอๆ อาจได้กลับมาเมืองไทยโดยไม่รู้ตัว”ภูธนาทิ้งท้ายไว้จนพิมพาทนอยู่ไม่ได้ต้องรีบวิ่งไปขึ้นรถแล้วบึ่งออกไปจนฝุ่นตลบ อิงแก้ว ภูธนาถอนใจกับการกระทำของพิมพาแต่ก็กล่าวอ้างว่าเธอเป็นคนลงมือทำทั้งหมดก็ไม่ได้เพราะหลักฐานยังไม่แน่นหนาพอที่จะกล่าวหาเธอทั้งหมดแต่ความผิดที่ได้ก่อไว้อีกไม่นานก็ต้องมารับผลกรรมนี้แน่แท้ จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 54 16:09:48