ความคิดเห็นที่ 1 1. “หนูไม่ได้จบครูนะคะ หนูสอนไม่ได้หรอก” “ไม่ใช่ครู เป็นผู้ช่วยผู้อำนวยการฝ่ายแผนงานต่างหาก” “นี่นั่นแหละค่ะ เมื่อกี้ยังพูดอยู่เลยว่าครูไม่พอ ทำไปทำมาก็ไม่พ้นปุริมาแน่ ๆ” “เอาน่า...” หญิงสาวคนบ่นทำหน้าเบื่อเมื่อคนฟังยังคงใจเย็นไม่มีอารมณ์กับการต่อต้านของเธอ ท้ายสุดก็ทำได้แค่มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเซ็ง ๆ ให้ทิวทัศน์มันปลอบว่าคงไม่มีอะไรเลวร้ายอย่างที่คิด แม้ว่าจะหงุดหงิดไม่สบอารมณ์แต่ยังดูออกว่าใบหน้านั้นสวยน่ารัก ผิวแก้มเนียนใส ตาโต คิ้วเข้มแต่เรียงสวยได้รูป จมูกโด่งพองามรับกับปากได้รูปสีระเรื่อ “ฝ่ายแผนงานถ้าเทียบกับองค์กรเอกชนก็ฝ่ายการตลาดนั่นแหละ เขียนแผนกลยุทธ์ล่วงหน้าของโรงเรียน อาจจะสามปีหรือห้าปี เสร็จแล้วก็มาเขียนแผนพัฒนา ซึ่งเป็นแผนย่อยในแต่ละปี เป็นต้นว่างานกิจกรรมในวันสำคัญ จนไปถึงงานประชาสัมพันธ์โรงเรียน ทำสื่อต่าง ๆ ทำงานร่วมกับฝ่ายวิชาการ...” “เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยว!” ปุริมารีบยกมือ “เอาเป็นว่าเดี๋ยวหนูไปอ่านเอกสารให้จบก่อน ไม่เข้าใจตรงไหนจะมาถามแล้วกัน ฟังตอนนี้...ปวดหัว” “ปวดหัวเพราะทะเลาะกับแม่มามากกว่า” “พ่อคะ!” คเชนทร์หัวเราะ ไม่ถือสาแม้อีกฝ่ายจะเสียงสูงใส่ ปุริมาเป็นลูกสาวคนเดียว ถึงพวกเขาจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่สายสัมพันธ์ตลอดสี่ห้าปีหลังเข้าขั้นดีมากจึงพูดคุยล้อเล่นกันได้สนิทใจ เขากับภุมรีแยกทางกันตั้งแต่ปุริมายังเด็ก หญิงสาวอยู่ผู้เป็นแม่ เขาได้เจอกับเธอบ้างเท่าที่เวลาอำนวย ในความเป็นพ่อเขายังทำหน้าที่ได้ดีเพราะปุริมามักจะโทรมาเล่าเรื่องต่าง ๆ ให้ฟัง โดยเฉพาะล่าสุดที่เขาไปงานรับปริญญาของเธอก็รับรู้ว่าถูกแม่ขัดขวางไม่ให้ทำอาชีพนางแบบอย่างที่ฝัน คงเป็นเพราะครอบครัวใหม่ของภุมรีมีผู้นำเป็นทูต อดีตพ่อตาของเขาก็เป็นทูต การเป็นนางแบบต้องมีความเซ็กซี่หวือหวามาเกี่ยวข้อง เธอไม่อยากให้มีผลต่อภาพลักษณ์ครอบครัว พอเถียงกันหนักเข้าก็กลายเป็นทะเลาะ ปุริมาโทษว่าแม่ผิดสัญญาทั้งที่เธออุตส่าห์เรียนต่อจนได้ปริญญาโท พอเขาเสนอว่าให้เธอมาช่วยงานในฐานะผู้ช่วยผู้อำนวยการ ลูกสาวคนเก่งก็จัดกระเป๋ามาแทบในทันที ภุมรีล้งเล้งมาอย่างที่คาด แต่ก็ยังยอมเมื่อเขาอธิบายว่าจะให้ลูกพักด้วย หากพอบอกว่าจะให้ช่วยงานก็เสียงดังอีกระลอกจนเขาตัดบทวางสาย อะไรที่เป็นความคิดเขา เธอมักจะตัดสินว่ามันผิดเสมอ ตั้งแต่รับช่วงต่องานโรงเรียน เขาตัดสินใจยื้อธุรกิจที่กำลังล่มให้ฟื้นคืนมาเพราะเป็นมรดกชิ้นเดียวจากผู้เป็นพ่อ ถึงจะเป็นโรงเรียนเอกชนแต่คเชนทร์ก็ไม่ได้ตั้งใจทำเพื่อการพาณิชย์เพียงอย่างเดียว หากเพราะเห็นใจนักเรียนเกรงว่าต้องเดินทางไปเรียน ต่างอำเภอ ขณะที่ภุมรีอยากให้เขาขายและไปใช้ชีวิตกับเธอในกรุงเทพ เขาเลือกโรงเรียน เธอจึงเป็นฝ่ายไปพร้อมกับปุริมา ตอนนี้สถานะการเงินโรงเรียนดีขึ้นมาก แม้จะยังเป็นหนี้ธนาคารแต่ก็อยู่ในขั้นไม่เลวร้าย ขณะที่ลูกสาวกับเขาไกลกันแค่ระยะทางเท่านั้น “พ่อคะ” คเชนทร์หลุดจากภวังค์เพราะเสียงใสกับตาแป๋วแหวว หันไปยิ้มให้ “มีอะไรเหรอคะ” “เปล่าหรอก คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ” ปุริมายิ้มทะเล้น “คิดถึงแม่ใช่ไหมคะ หนูพูดถึงแม่แค่นี้ทำตาลอยเลย” คนเป็นพ่อแกล้งเหล่ หญิงสาวอารมณ์แช่มชื่นขึ้นเล็กน้อย รถฮอนด้าซิวิคกลางเก่ากลางใหม่แล่นไปตามถนนสองเลนลาดยาง สองข้างทางเป็นนาเกลือ บ่อปลา มองเห็นทิวเขาสีจาง ๆ รถที่แล่นสวนมาเป็นกระบะและรถบรรทุก “คนที่นี่ส่วนใหญ่ทำประมง เลี้ยงสัตว์ ค้าขายก็เยอะเพราะเป็นแหล่งท่องเที่ยว ทำนาน่าจะน้อยสุด” คเชนทร์อธิบาย สายตาปุริมาเห็นป้ายสีเขียวริมทาง ...ปูนิ่ม คุณภาพส่งออก จำหน่ายปลีก-ส่ง ติดต่อ 086... ปุริมาไม่ทันได้อ่านชื่อฟาร์มเพราะรถแล่นเลยไปก่อน “ปูนิ่ม ที่เอามาทอดกระเทียมน่ะเหรอคะ” “ใช่” “หน้าตามันเป็นยังไงคะ เหมือนปูม้าหรือเปล่า” “ปูนิ่มก็คือปูทะเลธรรมดานี่แหละ แต่ว่าเป็นปูที่เพิ่งลอกคราบ กระด องยังไม่แข็งเขาเลยเรียกปูนิ่ม” ปุริมาคิดภาพอาหารเมนูนั้น เคยลิ้มรสแต่ไม่เคยเห็นความเป็นมา คิดเอาเองว่าเป็นชื่อปูพันธุ์หนึ่ง ตัวเล็ก ไม่มีกระด องอะไรทำนองนั้น “แล้วต้องไปจับเอาจากในทะเลเลยเหรอคะ จะรู้ได้ยังว่าตอนไหนมันลอกคราบ” คนเป็นพ่อยิ้มเอ็นดูกับความสงสัย หญิงสาวได้บุคลิกเด็กที่เติบโตในเมืองไปเต็มตัว ไม่มีความทรงจำใด ๆ เกี่ยวกับเมืองนี้แม้แต่น้อย “ไม่ต้องจับแล้ว เดี๋ยวนี้เขามีฟาร์มเลี้ยงกัน คัดปูทะเลมาเลี้ยง บางที่ก็เพาะพันธุ์ปูเองเลย ปูนิ่มที่นี่ขึ้นชื่อมากเลยนะ” “ปูนิ่ม...” ปุริมารำพึง “ตลกดีนะ ชื่อเดียวกับหนูเลย” คนมีชื่อนั้นทำหน้าเบ้ “พ่อตั้งชื่อหนูจากปูลอกคราบเหรอคะ” คเชนทร์หัวเราะชอบใจ แรกทีเดียวเขาตั้งชื่อเธอแบบนี้เพราะอดีตภรรยาชอบกินปู แต่เพราะความเป็นเด็กจึงเพิ่มคำให้ดูน่ารัก ไม่ทันคิดว่ามันจะไปพ้องกับเมนูอาหารเลื่องชื่อได้ เขารู้สึกมีความสุขมากในรอบหลายปีที่จะได้ลูกสาวมาอยู่ด้วย ปีนี้ปุริมาอายุยี่สิบหก เป็นผู้ใหญ่พอสมควรแต่ก็ไม่ถึงกับเจนโลก จะว่าไปก็เหมือนปูนิ่ม ประสบการณ์ยังไม่มากพอจะหลอมให้กระด องแข็งแกร่ง ใช้เวลาอีกสักพักจึงถึงจุดหมาย สถานที่ล้อมด้วยรั้วปูนเตี้ย ๆ มีป้ายบอกชื่อ “โรงเรียนชลพิทักษ์พิทยาคม” รถเลี้ยวผ่านสนามฟุตบอลซึ่งถึงก่อนเข้ามาจอดด้านใน ปุริมากับคเชนทร์ขยับลง หญิงสาวมองไปรอบ ๆ อย่างสนใจ เด็กกลุ่มหนึ่งราว 5-6 คนกำลังเตะฟุตบอลกันอยู่ที่สนาม ตรงหน้าเธอเป็นสนามเด็กเล่นซึ่งกั้นระหว่างที่จอดรถกับอาคารสองชั้นทาสีชมพูอ่อน เขียนว่าอาคาร 3 ถัดออกไปเป็นอาคารยกพื้นสูงตกแต่งคล้ายบ้านเขียนว่าห้องอำนวยการ มองเห็นลักษณะตึกทอดยาวไปด้านหลัง ฝั่งไกลออกไปเป็นอาคารสามชั้นสีม่วงสลับชมพู บริเวณด้านหน้ามีโครงสร้างคล้ายอาคารชั่วคราว มีเสา หลังคา แต่ไม่มีผนัง มองเห็นนั่งร้านวางเกะกะแสดงว่ากำลังมีการปรับปรุง พื้นดินบางส่วนสีเข้มเนื่องจากซับน้ำฝน ภายในอาณาเขตโรงเรียนมีถนนลาดยางขนาดหนึ่งเลนสำหรับวนรถ บรรยากาศโดยรวมไม่หรูหราเหมือนโรงเรียนในเมือง ไม่มีสิ่งก่อสร้างสวยงามเช่นสระบัวหรือน้ำตก มีแค่ต้นไม้ให้ความร่มรื่นสลับกับไม้พุ่มเตี้ยเท่านั้น หากแต่ความกว้างขวางของพื้นที่ทำให้ปุริมารู้สึกหายใจได้เต็มปอด กลิ่นอากาศธรรมชาติให้อารมณ์ระลึกความหลังและความเป็นเด็ก “ปูนิ่ม” “คะ” หญิงสาวหันตามเสียงฟังวิตกของผู้เป็นพ่อ “พ่อลืมเอาเอกสารมา หนูเข้าไปก่อนได้ไหม” “แล้วกัน” เธอย่นคิ้ว ไม่ชอบนักกับการอยู่ลำพังในสถานที่ไม่คุ้นเคย “เดี๋ยวพ่อกลับไปเอาที่บ้าน จะไปด้วยกันไหม” “ต้องไปเอาเลยเหรอคะ” คเชนทร์พยักหน้า ปุริมามองโรงเรียน “งั้นพ่อไปเถอะค่ะ หนูรอที่นี่ก็แล้วกัน จะได้เดินดูโรงเรียนด้วย” เธอบอกยิ้ม ๆ อีกฝ่ายรับรู้ “ห้องทำงานพ่ออยู่ชั้นสอง อาคารนี้” คเชนทร์ชื้มือ เขาบอกทิ้งท้ายว่าไปไม่นาน วันนี้วันเสาร์มีครูมาทำงานบ้างเหมือนกัน ก่อนจะขับเคลื่อนยานพาหนะออกไป ปุริมาผ่อนลมหายใจ เดินลากเท้าช้า ๆ ไปตามทาง มีป้ายคำขวัญ บอร์ดประกาศ  บอร์ดวันสำคัญ กระดาษบางส่วนหลุดรุ่ย สีซีด นี่น่าจะเป็นงานของเธอกระมัง อากาศตอนบ่ายอบอ้าวเล็กน้อย หญิงสาวเดินเรื่อย ๆ จนเกือบจะถึงอาคารเรียน พลันสะดุ้งโหยงเพราะมีอะไรบางอย่างมาโดนเบื้องหลัง “อุ้ย!” เธอหันไปหาต้นเหตุ เห็นลูกฟุตบอลกลิ้งหลุน ๆ ผ่านหน้า และเด็กกลุ่มนั้นกำลังวิ่งเข้ามา “ขอโทษครับ” ก้มมองผล กระโปรงสีครีมปรากฎรอยดินเป็นปื้น ปุริมาหน้าเบ้ นี่ตัวโปรดของเธอเชียวนะ!! “อะไรกันเนี่ย!” หญิงสาวแหวลั่น ทำเอากลุ่มนักฟุตบอลเหยียบเบรก มองหน้ากันเลิกลั่ก ปุริมาจ้ำเท้าพรวด ๆ “เตะมาได้ยังไง ไม่เห็นคนยืนอยู่เหรอ ดูสิกระโปรงพี่เปื้อนหมดเลย ดีนะที่โดนตัว ถ้าเกิดโดนหัวร้างข้างแตกไปจะทำยังไง!” อีกฝ่ายมองหน้ากัน “ก็ไม่ตั้งใจนี่ครับ บอลไม่ได้บังคับรีโมท” “ว่าไงนะ!” ปุริมาจ้องเขม็ง เจ้าของเสียงเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งท่าทางจะเป็นคนเตะ หน้าตาดูคมกว่าใครโดยเฉพาะดวงตากลมสวย เขายืนอยู่ตรงกลางกลุ่ม พอสิ้นประโยคนั้นเพื่อนก็พากันมองไปยังจุดเดียว “นี่เธอ ทำผิดแล้วยังจะมาเถียงอีกเหรอ พูดมาได้นะ ใช่สิลูกฟุตบอลไม่ได้เหมือนรถบังคับ แต่มันก็อยู่ที่เธอว่าจะเตะมันไปทางไหน ยิ่งต้องระวังกว่าใช้รีโมทอีก แล้วนี่มาเล่นกันได้ยังไง ไม่ไปเรียนหรือไง” “ใครเขาเรียนวันเสาร์” เจ้าเด็กคนเดิมทำหน้าตาย คนอื่นพากันกลั้นหัวเราะ ยิ่งทำให้ปุริมาโมโหปรี๊ด “นี่!” เธอร่ำ ๆ อยากจะเข้าไปว่าให้หนำใจ เด็กบ้า อายุแค่สิบสี่สิบห้า ทำเป็นกร่างเหมือนผู้ใหญ่ หญิงสาวกำมือระงับความโกรธ ครั้นแล้วก็เหยียดยิ้ม เดินไปหยิบลูกฟุตบอลขึ้นมา ลืมไปแล้วว่ามันเปื้อน ใจอยากเอาชนะเด็กกลุ่มนี้มากกว่า “โอเค วันเสาร์ไม่ต้องเรียน แต่ก็ไม่ให้เตะบอลด้วย” ปุริมาเชิดหน้า ทำท่าจะเดินไป คู่กรณีร้อง “อ้าว เดี๋ยวสิ แล้วกัน เจ๊จะเอาฟุตบอลพวกผมไปไหน” เจ๊!!! กรี๊ด!! “เรียกใครเจ๊!” คราวนี้เด็กผู้ชายยิ้มบ้าง “ก็เรียกเจ๊นั่นแหล่ะ เจ๊คนสวย เอาน่า ก็บอกแล้วไงครับว่าไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษแล้วด้วย เจ๊เอาบอลมาให้ผมเถอะ ผมสัญญาว่าจะไม่เตะไปโดนกระโปรงใครอีก” “จริงครับ” คนอื่นพูดบ้าง “ปกติโขงมันเตะไม่แม่นแบบนี้นะครับ ถามครูที่นี่ดูได้ ไม่มีใครเคยโดนเลย” “ไอ้หมูนี่มรึงชมหรือด่าวะ” “นี่พวกเธอ อย่ามาพูดจาหยาบคายนะ” ปุริมาตวาด รู้เลา ๆ แล้วว่าเจ้าเด็กหน้าหล่อแต่ปากเสียชื่อโขง โดนเตะลูกบอลใส่มันเป็นอุบัติเหตุแต่มาพูดจาโอหังยียวนนี่รับไม่ได้เด็ดขาด “ฉันไม่ให้คืน มีอะไรไหม” “อ้าวแล้วกัน ผู้ใหญ่รังแกเด็กนี่ หน้าตาก็สวยทำไม...” “หยุดนะ!” เสียงกระหึ่มของเครื่องยนต์แล่นเข้ามาทำลายจังหวะโต้เถียง ทั้งหมดหันไป เห็นมอเตอร์ไซด์คันใหญ่แต่เก่าคร่ำคร่าแล่นเข้ามาจอด “พ่อมรึงนี่หว่าโขง” เด็กชายโขงมีรอยยิ้มสมใจ ปุริมาขมวดคิ้ว จ้องมองคนมาใหม่ ข้อสงสัยและการตั้งแง่เพิ่มขึ้นทีละน้อย ชายหนุ่มดับเครื่องแล้วเดินเข้ามา เห็นผิวเข้มกับวัยสามสิบกว่า รูปร่างแข็งแรงผึ่งผาย สวมเสื้อแขนกุดสีน้ำเงินมองเห็นรอยสักบนหัวไหล่ กับกางเกงยีนส์สีซีดมีรอยขาดรุ่ยตรงหัวเข่า เขามองมายังเธอ หญิงสาวชะงัก คางรกเรื้อด้วยเคราสั้น ๆ ผมยาวระหน้าผากกับต้นคอ คิ้วเข้ม จมูกเป็นสัน นัยน์ตาคู่สวยเป็นประกายเพิ่มให้ดูคมลงตัว “ป๋า มาพอดีเลย เคลียร์ให้ผมหน่อย” “เรียกใครป๋าวะ” เขมรัฐกดศีรษะเด็กหนุ่ม อีกฝ่ายยิ้มทะเล้น “เจ๊นี่สิ อยู่ดี ๆ มาเอาบอลผมไปเฉยเลย” เขามองคนแปลกหน้า หูตาสว่างจากความงัวเงีย... แต่พอได้รับสายตาบึ้งตึงใส่จึงยกคิ้วแก้เก้อ “อ้าวคุณ ที่บ้านไม่มีบอลเล่นหรือไง ถึงได้มาแย่งเด็ก” โทสะแล่นขึ้นอีกระลอก น้ำเสียงทุ้มกับแววตามีเสน่ห์นั้นทำเธอเผลอไปวูบหนึ่งก่อนจะดึงสติกลับมา “ฉันไม่ได้แย่งนะ เด็กพวกนี้ต่างหากเตะบอลมาโดน ดูสิกระโปรงเปื้อนหมดเลยเห็นไหม” ปุริมาเบี่ยงตัวชี้ให้ดูบริเวณด้านหลัง เขมรัฐได้โอกาสพิจารณา ผู้หญิงผมยาว หน้าตาน่ารัก หุ่นสูงโปร่งทำให้ขาเรียวยาวโผล่พ้นกระโปรงสั้นเหนือเข่าจนเห็นผิวเนียนใส ส่วนสัดเว้าโค้งก็เข้าตามิใช่น้อย เขาผิวปากหวือ “กลัวผมไม่เชื่อขนาดหันก้นให้เสย เอ้ย! ให้ดูเลยเหรอ” ปุริมาร้อนผ่าวไปทั้งตัว กระเด้งผึงกลับมายืนตรง หน้าแดงจัด “นะ นี่คุณ อย่ามาทะลึ่งนะ!” ดูเหมือนเธอพยายามสรรหาคำมาด่าเขายิ่งทำให้ดูตลก เธอมองเห็นใบหน้าเล็ก ๆ พากันกลั้นยิ้ม “ดูสิ ทำผิดแล้วยังมาหัวเราะอีก มิน่าล่ะที่ลูกไม่มีมารยาทแบบนี้ ก็เพราะมีพ่อแบบนี้ด้วยนี่เอง" “อ้าวคุณ” เขมรัฐค้าน แต่หยุดมามอง ‘ลูกชาย’ ความจริงที่เธอพูดมันก็ถูก หลายคนบอกว่าเขากับโขงเหมือนกันชนิดสำเนาถูกต้อง ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือนิสัย “แต่ผมขอโทษแล้วนะครับ เจ๊แกไม่พอใจเอง” “บอกแล้วไงว่าอย่ามาเรียกเจ๊” คนเรียกลอยหน้า เขมรัฐหันกลับไปทาง ‘เจ๊’ “ถ้างั้นก็จบ เด็กมันไม่ได้ตั้งใจ อย่าซีเรียสนักเลยอีกอย่างเขาก็ขอโทษแล้วด้วย เป็นคนสวยใจดีจะได้สวยขึ้นนะคุณ” เสียงหัวเราะคิกคักดังรับ ปุริมายิ่งหน้าแดง ทั้งโกรธทั้งเขิน เห็นนัยน์ตากับรอยยิ้มพราว พอจะอ่านออกว่าชายหนุ่มตรงหน้าเกี้ยวเธอ ถึงได้ใส่คำว่าสวยในประโยคอยู่ซ้ำ ๆ เชอะ ท่าทางเป็นคนงานรับค่าแรงขั้นต่ำ คิดจะมาจีบปุริมา ฝันไปเถอะ ถึงจะดูดีแต่เธอไม่ชอบของดำ! “เอ่อ..คือว่า...” ยังไม่ทันที่เธอจะตอบ ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินเข้ามา ทั้งหมดหันไป หญิงสาวร่างอ้วน ใบหน้ากลมกับนัยน์ตาสดใส มองมาอย่างใคร่รู้และเกรงใจ “คุณปุริมาใช่ไหมคะ” พอถูกเรียกชื่อ ปุริมายืดคอทันที ปรายตามาทางชายหนุ่มเล็กน้อยก่อนพยักหน้าทางไว้เชิง “ผอ.โทรมาบอกแล้ว ขอโทษทีค่ะ เหมียวมัวแต่ตรวจการบ้านเด็ก เดี๋ยวเข้าไปข้างในก็ได้ค่ะ ว่าแต่...มีอะไรกันรึเปล่าคะ” ปุริมามองชายหนุ่ม มองเด็ก ๆ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่บอกเด็ก ๆ ว่าให้ระวังเวลาเตะฟุตบอลหน่อยเท่านั้นเอง เผอิญผอ.คเชนทร์กลับไปเอาเอกสารน่ะค่ะ ฉันก็เลยถือโอกาสมาเดินดูโรงเรียนซะเลย เพราะถึงยังไงก็จะมาทำงานที่นี่แล้ว” คนถามกระพริบตา งงงันกับคำตอบยืดยาว เขมรัฐกับโขงสบตากัน  ต่างคนต่างตีความหมาย แต่คำตอบไม่น่าจะต่างกัน ‘เจ๊’ คนนี้คงจะมาทำงานที่โรงเรียน คงไม่พ้นคุณครูคนใหม่ “ลูกบอลนี่ขอยึดไว้ก่อนนะ อีกสองสามวันค่อยมาขอคืนก็แล้วกัน เธอชื่ออะไร” โขงนิ่งกับกริยาที่เปลี่ยนไปของเธอเล็กน้อย แต่ก็ตอบด้วยน้ำเสียงกวน ๆ “ขัตติยะ” อีกฝ่ายหรี่ตา “พูดกับผู้ใหญ่ให้มันมีหางเสียงหน่อยสิ ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันสอนเธอเอง” พูดเสร็จก็เดินนำออกไป ปล่อยให้หญิงร่างท้วมเดินตามไปอย่างงงงัน ทิ้งไว้แต่ชายหนุ่มกับเด็ก ๆ ที่ยืนเคว้งคว้างเพราะไม่มีอุปกรณ์เล่นกันแล้ว “เอาไงดี” เด็กชายหันไปทางกลุ่มเพื่อน “ไม่ต้องเอาไงแล้ว กลับบ้านเลยโขง” เขมรัฐโอบไหล่ลูกชาย อีกฝ่ายเบ้หน้า “ป๋า” “บอกว่าอย่าเรียกแบบนี้ หน้าอย่างพ่อนี่สมกับตำแหน่งป๋าหรือไง” “หน้าไม่เหมาะ แต่พ่อทำตัวเหมาะ” “พอเลยไอ้โขง กลับ วันนี้ไปช่วยย่าที่ร้านหรือยัง” เด็กชายขมวดคิ้วจนแทบจะผูกพัน ท้ายสุดกลุ่มนักฟุตบอลก็ต้องแยกย้าย โขงโดนเขมรัฐลากไปที่ร้านอาหารของผู้เป็นแม่ ระหว่างถือโอกาสฝากท้องและคิดว่าจะไปหลับเอาแรงที่บ้าน ก็มีภาพสาวสวยที่เขาเจอติดตาไปตลอด ปุริมา... (มีต่ะ) จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 54 13:48:10

ความคิดเห็นที่ 2 ปุริมาได้ห้องสมุดเป็นที่ทำงาน ซึ่ง ณ เวลานี้นอกจากชั้นโล่ง ๆ เก่า ๆ สองชั้น หนังสือหรอมแหรม และโต๊ะนั่งอ่านหนังสือระเกะระกะแล้ว ยังไม่มีสิ่งใดระบุให้รู้ว่ามันคือห้องแห่งการค้นคว้าได้อย่างเต็มปากเต็มคำ เธออาศัยโต๊ะที่มีอยู่วางคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค แฟ้มเอกสารที่ได้รับมา และคำบอกเล่ายืดยาวไร้ประโยชน์เพื่อสรุปให้เป็นสิ่งที่ต้องทำ ครึ่งวันทำงานแรกหมดไปกับการแนะนำตัวกับครูคนอื่น ประชุมร่วมกับผอ. เพื่อไม่ให้เป็นที่ครหาว่าเลือกที่รักมักที่ชัง ปุริมาตกลงกับผู้เป็นพ่อแล้วว่าที่นี่เธอจะไม่เป็นพ่อลูกกัน พอบ่ายงานจึงเริ่มต้น แต่เนื่องจากทุกอย่างเริ่มจากศูนย์ จึงต้องมาเริ่มตั้งแต่นั่งวางผังห้องใหม่ เพราะมันจะกลายเป็นสถานที่ทำงานของเธอไปอีกนาน ปุริมาไล่ดูหนังสือที่มีอยู่ ค้นหาการจัดหมวดหมู่หนังสือ จดบันทึกสิ่งที่ต้องการ จวบจนบ่ายแล้วก็ยังไม่ได้เขียนแผนกลยุทธ์สักบรรทัด มองนาฬิกาอีกทีตอนใกล้ห้าโมง คเชนทร์เดินเข้ามา “ไง” ปุริมาไม่รู้จะตอบอะไร ทุกอย่างรอบตัวยังไม่เป็นระเบียบ ดูว่าอีกฝ่ายก็ไม่คาดหวังสักเท่าไร แค่ได้เห็นหญิงสาวเอาปริ้นเอกสารตัวอย่างงานออกมาดูเป็นแนวทางเขาก็พอใจ คเชนทร์ยื่นซองสีขาวให้ “เดี๋ยวหนูกลับก่อนก็ได้นะ เอาเอกสารไปส่งให้พ่อหน่อย” เธอรับมาดู ซองจดหมายสีขาวแบบทั่ว ๆ ไป มีตัวหนังสือพิมพ์จ่าหน้าชื่อ คุณหงส์ นาวามาศ “นี่แผนที่ หนูเอารถพ่อไปเลย แล้วเจอกันที่บ้านนะ” เขายื่นกระดาษอีกแผ่นให้ เสร็จแล้วก็ก็เดินออกไป หญิงสาวแทบไม่ทันได้พูดอะไร ได้แต่มองสิ่งที่ถือในมืออย่างงงัน “คุณหงส์ คนที่นี่เรียกเจ๊หงส์ เป็นเจ้าของแพปลาที่ใหญ่ที่สุดในละแวกนี้ มีฟาร์มปูนิ่มกับร้านอาหาร วันหลังพ่อจะพาไป” “รวย?” ปุริมาได้ยินเสียงตัวเองถาม “ก็นับได้ว่าเป็นเศรษฐนีคนหนึ่งของตำบลนะ คุณหงส์ช่วยสนับสนุนโรงเรียนในหลาย ๆ เรื่อง” คเชนทร์เงียบไปเล็กน้อย “ปูนิ่มเอาจดหมายไปให้ก่อน วันหลังพ่อจะพาไปแนะนำให้รู้จักเป็นทางการ พ่อโทรไปบอกแล้วล่ะ” ปุริมาขับรถมาตามแผนที่ ดูเหมือนพ่อของเธอจะงานยุ่งจนต้องปล่อยลูกสาวให้ไปยังสถานที่ไม่รู้จักเพียงลำพังสองครั้งแล้ว เธอไม่โกรธ เพราะรู้อยู่ก่อนแล้วว่าตำแหน่งของพ่อต้องแบกงานขนาดไหน หลายปีพ่อใช้ชีวิตมาตามลำพัง เรื่องส่วนตัวก็ต้องจัดการเอง เธอเองก็คงเหมือนกัน ต่อไปนี้ต้องเริ่มจัดการชีวิตตนเองบ้างแล้ว รถมาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง ปุริมามองเลขที่บ้านในกระดาษแล้วลงจากรถ บ้านสองชั้นสไตล์แบบทรอปิคอล มีหน้าบันบริเวณทางเข้ากับชั้นบนให้ความรู้สึกคล้ายปราสาท ภายนอกเป็นไม้ฝาสีเหลืองอ่อน หลังคาสีแดงเข้มรับกับเสาอิฐสีน้ำตาลแดงโดยใช้รั้วเป็นเหล็กเส้นสีเขียวทำให้โปร่งตา รอบบ้านครึ้มด้วยต้นไม้ให้ความสดชื่นแม้จะมีแดดยามเย็น ปุริมาเดินไปชิดรั้ว มองเข้าไป เนื้อที่ภายในกว้างขวาง โรงรถอยู่ฝั่งซ้าย เห็นรถสีดำคันจอดอยู่ ตัวอักษรภาษาอังกฤษบอกยี่ห้อจี๊บ ไม่ต้องใช้สายตาเชี่ยวชาญก็รู้ว่าราคาไม่เบาเช่นกับน้ำหนักและความใหญ่ทะมึน ถึงจะผิดคาดเล็กเล็กเรื่องขนาด แต่นิวาสสถานแห่งนี้ก็ค่อนข้างใหญ่เมื่อเทียบกับบ้านคนละแวกนี้ หรือแม้กระทั่งบ้านพ่อเธอเอง หญิงสาวเดินหากริ่ง ไม่มี... มองประตูรั้วแง้มนิด ๆ บ้านคนต่างจังหวัดนี่เขาไม่ลงล็อกกันหรือไง คิดแบบนั้นแต่มือผลัก เพื่อไม่ให้เป็นการบุกรุกจึงส่งเสียง “สวัสดีค่ะ มีใครอยู่ไหม” ได้ยินเสียงแซ่ก ๆ คล้ายฝีเท้าคน ปุริมาหยุดรอ ครั้นแล้วก็ไม่ปรากฎร่างใคร “สวัสดีค่า” “เข้ามาเลย” มีเสียงทุ้มตอบมา แทนที่จะดีใจ หญิงสาวชะงักเพราะความคุ้นหู เธอก้าวเข้าไป มองซ้ายขวาเพียงไม่กี่วินาทีก็ได้คำตอบ ผู้ชายที่เจอเมื่อวันเสาร์!! เขานิ่งเล็กน้อย ครั้นแล้วนัยน์ตาก็ดูจะวิบวับขึ้นอีก วันนี้ชายหนุ่มยังดูไม่แตกต่างจากที่ปุริมาเคยเจอ คือเสื้อยืดเก่า ๆ กับกางเกงยีนส์ขาด ๆ แต่สิ่งที่เพิ่มมาคือ ในมือถือมีกรรไกรตัดกิ่งกับถุงใส่เศษใบไม้ เขาเดินผ่านหน้าเธอไปใส่ถังขยะริมรั้ว “มาหาใครครับ” ปุริมากระพริบตาถี่ ๆ ดึงตัวเอง ให้ตายสิ ทำไมต้องเผลอมองอยู่เรื่อย ก็แค่คนทำสวน หน้าตาดีนิดหน่อย...เอง “มาหาคุณหงส์ ผอ.คเชนทร์ฝากเอกสารมาให้” เขมรัฐปัดมือกับกางเกง พยักหน้าเชิงให้เข้าไปได้เลย แต่หญิงสาวยังนิ่ง “ทำไมล่ะ” “นายไปตามให้สิ” เขากรอกตา ยืนกอดอกมองหญิงสาวตรงหน้า “ทำไมผมต้องไปตามให้” “อ้าว ก็ฉันเป็นแขกมาหาเจ้าของบ้าน นาย...ก็ต้องไปตามเจ้านายมาพบสิ มันหน้าที่ลูกจ้างไม่ใช่เหรอ” ‘ลูกจ้าง’ ยกคิ้วสูงเหมือนรับรู้เรื่องสำคัญ “อ้าว หนู” มีเสียงมาจากในตัวบ้าน ปุริมาหันไป หญิงวัยห้าสิบกว่าปีโผล่หน้าออกมา ผิวขาวเหลืองสะอาด ผมดัดลอนสั้นจัดแต่งเรียบร้อย ดวงตาสดใสดูมีสง่าราศี ถึงจะสวมผ้ากันเปื้อนแต่ทำให้ผู้มาเยือนรู้ทันทีว่านี่คือคนที่เธอมาพบจึงรีบยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะ หนูมาจากผอ.คเชนทร์ เอาเอกสารมาให้คุณหงส์ค่ะ” อีกฝ่ายรับไหว้ ปุริมาเห็นว่ามือเธอสวมถุงพลาสติกคล้ายทำอะไรติดค้าง “อ้อ ฉันเอง ผอ.โทรมาบอกแล้วล่ะ เข้ามาก่อนสิ” “ไม่เป็นไรค่ะ แค่เอาเอกสารมาให้” ปุริมาพูดพลางล้วงกระเป๋าสบาย “เข้ามาก่อนเถอะน่ะ ถึงยังไงก็ยังรับเอกสารจากหนูไม่ได้อยู่ดี ฉันลองทำเมนูใหม่ มือเปื้อนอยู่ เห็นไหมล่ะ” คุณหงส์ชูให้ดู ผู้มาเยือนยังลังเล “มาสิ ขืนยืนอยู่อย่างนั้นเดี๋ยวก็โดนลูกชายฉันแซวจนพรุนหมดหรอก” ลูกชาย!? ปุริมาทำหน้างง ที่ไหนเนี่ย เห็นมีแต่... เธอหันขวับ ชายหนุ่มคนเดิมยืนอยู่ มุมปากมีรอยยิ้มนิด ๆ แต่หญิงสาวรู้สึกเหมือนได้เห็นรอยยิ้มแห่งชัยชนะ “แนะนำเลยแล้วกันนะ นายเข้ ลูกชายฉันเอง” .............................................................................. จบตอน 1 จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 54 13:50:53

ความคิดเห็นที่ 3 ริมเล? พิมพ์ตก? จากคุณ : รัญช์ เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 54 17:04:47

ความคิดเห็นที่ 4 เล คงแปลว่า ทะเล เหมือน ชาวเล ชื่อเรื่องเล่นอักษร ร กับ ล แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 54 23:27:42 จากคุณ : FlowerSong เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 54 23:20:07

ความคิดเห็นที่ 5 คำว่าชาวเล หรือกางเกงเล เป็นคำรับรองตามพจนานุกรมครับ แต่ "ริมเล" เป็นคำที่ไม่รับรอง แปลว่าเป็นสแลง ใช้ในภาษาพูดเท่านั้น ถ้าเล่นคำก็คือดัดแปลงเอาเอง ด้วยความเข้าใจของตนเอง ลองดูพิจารณาดูนะครับ  ยังไงไว้รอผู้เขียนมาตอบดีกว่า เราอย่าเดาใจผู้เขียนกันเองเลย จากคุณ : รัญช์ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 02:38:24

ความคิดเห็นที่ 6 ถ้าไม่เดาเอาเอง  ทำไมคิดว่า ผู้เขียนพิมพ์ตกละคะ อ่านรอบแรกก็เข้าใจได้เลยว่า ริมเล คืออะไร ตามร้านอาหารก็มีเห็นกันอยู่ * เพิ่มคำค่ะ แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 54 09:00:16 จากคุณ : MBA ฮาเฮ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 08:59:30

ความคิดเห็นที่ 7 "เล" เป็นภาษาถิ่นใต้ค่ะ มาจากคำว่า "ทะเล" ถึงไม่มีในพจนานุกรม แต่ก็เป็นภาษาพูดที่สื่อความหมายชัดเจนของคนภาคใต้ ดังนั้น ริมเล  ก็หมายถึง ริมทะเล  เราเข้าใจตามนี้นะ แล้วอีกอย่าง เราว่านะ นิยาย ไม่ใช่บทความวิชาการ ถึงจะเอาภาษาพูดมาใช้ไม่ได้ จะติดตามอ่านต่อไปค่ะ จากคุณ : กากีแกมเขียว เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 10:58:55

ความคิดเห็นที่ 8 ตอบคุณ รัญช์ เรื่องชื่อ ชื่อหนังสือเหมือนกับชื่อคน คือเป็นชื่อเฉพาะ มีตัวอย่างการเล่นคำ เช่น การ์ตูนเรื่อง Shockolate ของ The Duang http://www.chulabook.คอม/description.asp?barcode=9786110101974 ขณะเดียวกัน คำว่า เล นี้ผู้เขียนเองก็ไม่ได้คิดดัดแปลงจากคำปกติให้เป็นคำใหม่เลยค่ะ เป็นภาษาใต้ ตามที่คห. 2 กับ คห.7 อธิบายไว้ค่ะ คนใต้พูดว่า กลางเล, ออกเล เช่น เพลง ออกเล ของมาลีฮวนน่า http://www.youtube.com/watch?v=4W8DcW1sDyQ ขอบคุณที่ทักมานะคะ จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 13:12:28

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณสำหรับคำอธิบายครับ ผมเข้าใจว่าพิมพ์ตก เนื่องจากไม่ใช่คนใต้ ไม่คุ้นกับสำนวนแหลงใต้  และไม่ได้สำคัญว่านี่นิยายหรือวิชาการ แต่การเขียนหนังสือควรใช้ภาษาให้ถูกต้อง เพราะเป็นสื่อที่แพร่ ออกไปสู่สังคมเท่านั้นเอง  ซึ่งประสงค์ของผู้เขียนคงไม่ได้ให้แค่คนใต้อ่านเท่านั้น ใช่ไหมครับ   ถ้ามีการอธิบายศัพท์แสงมาน่าจะเป็นความชัดเจนกว่า โดยเฉพาะคนอธิบายเป็นผู้เขียนเอง  ต่อไปในเรื่องหากจะมีศัพท์เฉพาะภาคอีก ช่วยใส่เชิงอรรถะไว้ด้วยจะดีมากเลยครับ  ส่วนท่านอื่นๆ ขอบคุณที่ช่วยอธิบายครับ จากคุณ : รัญช์ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 13:23:51

ความคิดเห็นที่ 10 ส่วนตัวคิดว่า คำว่าริมเล ไม่ได้เป็นเพียงแค่คำเฉพาะถิ่นนะ แต่เป็นคำที่รู้โดยทั่วกันทั้งประเทศเลยมั้ง ว่าหมายถึง "ริมทะเล" ดูจากการค้นหาใน google ก็รู้ละ ว่าเป็นอันรู้กันแค่ไหนน่ะ . จากคุณ : BK_unz เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 14:35:23

ความคิดเห็นที่ 11 เพิ่มเติมอีกนิด ดูท่าทางว่า รายชื่อโรงแรม รีสอร์ท ร้านอาหาร ฯลฯ ตามข้างต้น คงต้องมีเชิงอรรถ หรือคงต้องอธิบายปากเปียกปากแฉะให้กับลูกค้าและบุคคลอื่นว่า "ริมเล" คือ "ริมทะเล" เพียงเพราะว่ามันเป็นแค่ คำภาษา"ถิ่น" ไม่เป็นอันที่รู้กัน (เหรอ?) ก็แค่สงสัยน่ะ .. จากคุณ : BK_unz เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 14:41:26

ความคิดเห็นที่ 12 จริงๆภาษามันก็ถูกนะครับ ไม่ถือเป็นภาษาวิบัติแต่อย่างใด คำว่า ริมเล คนภาคใต้รู้จัก แต่คนภาคอื่นๆอาจจะไม่คุ้นชินเท่านั้นเอง อีกอย่างหนึ่งการใช้ภาษาถิ่นที่ไม่ใช่ภาษากลางมาตั้งเป็นชื่อเรื่อง มันไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรสักหน่อย ไม่ได้ผิดหลักภาษาใดๆ น่าจะหยวนๆให้อภัยกันซะบ้างนะครับ จากคุณ : Sweet Chin Music เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 14:57:54

ความคิดเห็นที่ 13 กลับมาอีกที คงต้องขออภัย จขกท. ด้วย ที่อุตส่าห์เอานิยายมาโพสต์ให้อ่าน แต่กระทู้กลายเป็นถกเถียงเรื่องภาษาไปซะงั้น ส่วนตัวคือ ภาษาถิ่น สามารถเอาใส่ไว้ในนิยายหรืองานเขียนได้ แต่อาจจะต้องมีเชิงอรรถหรือคำอธิบายแทรกไว้ด้วยว่า หมายถึงอะไร หรือแปลว่าอะไร แต่นี่ก็คือหมายถึง ภาษาถิ่นเฉพาะจริงๆ ที่คนไม่รู้ไม่ทราบจริงๆ แต่คำว่า ริมเล กูเกิ้ลก็บอกไว้อยู่แล้ว ว่ามันแพร่หลายและหมายถึงอะไร จึงไม่จำเป็นต้องมาชี้แจงอะไรมาก แต่ก็นะ ยังไงก็ได้ ขออย่างเดียว อย่าเอา "พาสาวิบัด" มาใส่ในงานเขียนก็พอ ขอบคุณที่อ่าน .. จากคุณ : BK_unz เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 15:07:19

ความคิดเห็นที่ 14 Google ไม่ใช่พจนานุกรมครับ  การใช้ตัดคำเล่นภาษาเก๋ๆ ในร้านอาหารไม่ใช่เรื่องแปลก จุดประสงค์ของผมแค่ถามผู้เขียน ว่าพิมพ์ตกหรืออย่างไร? เท่านั้นเองนะครับ ซึ่งผู้เขียนชี้แจงมาเป็นที่เรียบร้อย หายข้องใจ ผมไม่ขัดข้องแต่อย่างใด เป็นสิทธิ์ของผู้เขียน เพียงแต่แนะนำไปว่าชี้แจงเพิ่มนิดหนึ่งให้หายงงก็ดีครับ ซึ่งคนที่ตีประเด็นเพิ่มไม่ใช่ผู้เขียน แต่มาอธิบายเพิ่มเติมให้ก็ยินดีครับ แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 54 15:20:35 จากคุณ : รัญช์ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 15:19:59

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านแล้วฮา  ทำไมอ่านแค่นี้ไม่เข้าใจวะ  อืม..โอเค เราเก่งนิเนอะ   เด๋วลองไปหาที่นิยาย ทวิภพก่อน  ว่ามีคำอธิบายไว้ไหม  เพราะในพจนานุกรมก็ไม่มีความหมาย อืม.. หรือว่าต้องไปค้นหนังสือ ลูกอีสานมาอ่าน ว่าเค้าได้อธิบายไว้ไหม พอดีไม่ใช่คนอีสานอะค่ะ จากคุณ : MBA ฮาเฮ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 15:21:01

ความคิดเห็นที่ 16 รู้ว่า กูเกิ้ล ไม่ใช่พจนานุกรม แต่ที่เอามาอ้างอิง แค่จะบอกว่า คำว่า ริมเล ถึงมันจะไม่ถูกบัญญัติไว้ในพจนานุกรม แต่มันเป็นที่ใช้กันแพร่หลาย เพราะเป็นที่เข้าใจกันว่าหมายถึงอะไร เพราะฉะนั้น จะเอามาใช้ในงานเขียนนี้ก็ไม่แปลก หรือว่าจะต้องใช้คำที่มีในพจนานุกรมเท่านั้น!?!?!? จากคุณ : BK_unz เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 15:27:50

ความคิดเห็นที่ 17 เข้าใจครับว่า ริมเล คือ ริม(ทะ)เล  แต่ไม่แน่ใจว่าพิมพ์ตกหรือไม่? หรือเหมาะสมจะใช้กับการเขียนหรือไม่  รีสอร์ทหรือร้านอาหารไม่แปลกครับ ไม่ได้จับผิดครับ แค่มาคอมเม้นท์พูดคุยกับผู้เขียนเท่านั้น   ก็สงสัยเช่นเดียวกันครับ ผมเขียนอะไรเข้าใจยากหรือเปล่าเลยเข้าใจกันผิดๆ จากคุณ : รัญช์ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 15:28:22

ความคิดเห็นที่ 18 เหมาะสมจะใช้กับการเขียนหรือไม่  ทำไมต้องให้คุณมาตัดสินอะคะ คุณเป็นใคร??? * ลบคำที่พิมพ์เกิน แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 54 15:31:22 แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 54 15:30:59 จากคุณ : MBA ฮาเฮ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 15:30:33

ความคิดเห็นที่ 19 ไม่แน่ใจเหมือนกับครับ คุณ BK_unz เป็นประเด็นที่น่าศึกษาเหมือนกัน ตามปกติแล้วเราจะไม่ใช้กูเกิ้ลเป็นตัวรับรอง  แต่การที่มีคำแพร่หลาย เช่น การตัดคำหรือสแลง ถ้าใช้ในหลักการเขียนแล้วเหมาะสมหรือไม่ ซึ่งแต่ละคนมีความเห็นไม่เหมือนกัน  ในความรู้สึกของคนอ่านก็คง ไม่เหมือนกันเช่นเดียวกันครับ อาจทำให้เกิดความเข้าใจผิดได้   บางกลุ่มก็เข้าใจว่าเล่นคำได้เช่นกัน  ตรงนี้ผู้เขียนต้องพิจารณาดู แล้วเลือกเอา หากชอบแบบเดิม ไม่กังวลคนอ่านส่วนที่อาจเข้าใจ ไปคนละทางกับที่ผู้เขียนต้องการเล่นคำ(เช่น ผม) สนพ.ไม่ขัดข้อง ก็คงไม่มีปัญหาครับ จากคุณ : รัญช์ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 15:35:19

ความคิดเห็นที่ 20 เป็นคนอ่านครับ...และเป็นบอร์ดเสรีให้แสดงความคิดเห็น เช่นเดียวกับเพื่อนสมาชิก หากออกความเห็นแล้วไม่ชอบ ไม่ต้องทำตาม เป็นสิทธิของคนเขียนเช่นเดียวกัน สบายใจแล้วนะครับ? จากคุณ : รัญช์ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 15:36:53

ความคิดเห็นที่ 21 เป็นคนอ่านเช่นกัน  ชอบชื่อนี้มาก  เราอะสบายอยู่แล้ว //ยักไหล่ จากคุณ : MBA ฮาเฮ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 15:40:11

ความคิดเห็นที่ 22 เล่ห์รักริมเล(หลัง) เห็นชื่อเรื่องขอแซวเล่นนิด หวังว่าจขกทคงไม่คิดมากนะ แค่ขำๆๆ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 15:47:33

ความคิดเห็นที่ 23 มาสารภาพว่า...คิดว่าพิมพ์ตกเหมือนกัน =_=" คอมเม้นท์ที่นี่ก็ประมาณนี้ค่ะ แรงๆ ว่านี้ก็มี แต่ก็แปลว่าเขาอ่านงานเรา  ดีกว่าไม่มีใครคอมเม้นท์เลย เพราะงั้นไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ แค่ความแลกเปลี่ยนความคิดเห็นทั่วไปเท่านั้น จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 15:49:51

ความคิดเห็นที่ 24 เท่าที่ดู คุณรัญช์ก็แค่ทักว่าพิมพ์ตกหรือไม่ ไม่ได้กล่าวหาว่าผู้เขียนใช้ภาษาวิบัติ หรือตัดสินว่าใช้คำคำนี้ไม่ได้นี่ครับ มีคนมาช่วยอธิบายแทนผู้เขียนก็ดีครับ แต่ "ออกตัวแรง" จนกลายเป็นกล่าวหาคนอ่านที่แค่ออกความเห็นเฉยๆ อาจจะดูไม่ดีต่อคนเขียน และไล่คนอ่านคนอื่นๆ ที่เห็นมาม่าไม่คาดฝันไปได้นะครับ ป.ล. "ทวิภพ" ไม่มีในพจนานุกรม แต่ "ทวิ" กับ "ภพ" แยกคำแล้วมีแน่นอน ต้องนำความหมายมาผสมกันครับ ป.ล. 2 ผมไม่ได้คัดค้านการตั้งชื่อนิยายว่า "เล่ห์รักริมเล" แต่อย่างใด อ่านเข้าใจความหมายดี และเข้าใจว่าผู้เขียนต้องการใช้คำย่อให้เสียงลงเพราะครับ จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 15:51:59

ความคิดเห็นที่ 25 อาจจะเป็น เลห์รักริมเลย์ ( รสหมึกย่าง+รสน้ำจิ้มซีฟู้ด) ก็ได้นะฮะ พอเอาไปทำละครก็ให้ ณเดช กับ ญาญ่า เป็นคู่พระ-นาง ปล. เราก็ชิลๆ ไม่มีอะไร ก็ดีนะ ได้ถกเถียงกันเรื่องแบบนี้ จะได้รู้ว่า คนอ่าน แต่ละคนคิดเห็นกันยังไงบ้าง ขออภัยหากใช้คำพูดห้วนๆไปบ้าง พอดีพูดเพราะๆไม่ค่อยเป็นหนะ จากคุณ : BK_unz เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 15:54:28

ความคิดเห็นที่ 26 ทวิ แปลว่า สอง ครับ ภพ แปลว่า ภพภูมิ หรือมิติ รวมกันแปลว่า 2 ภพ  เป็นคำที่มีในพจนานุกรมครับ อย่าใช้อารมณ์ในการตอบกันดีกว่าครับ มันจะบานปลายได้ คิดเสียว่าคุยกันแบบเห็นหน้า แล้วจะทอนอารมณ์ลงได้เอง ห้องนี้เป็นห้องที่มิติต่างจากห้องอื่นๆ ในพันทิปครับ ที่คนส่วนใหญ่มีตัวตนจับต้องกันได้  อีกหน่อยโตกว่านี้จะเข้าใจเอง จากคุณ : รัญช์ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 16:11:35

ความคิดเห็นที่ 27 อ่า...เจ้ยยยย มาอ่านอีกที คลิกมามือไม้สั่น ตายแล้ว!! คนอ่านเรื่องเราเยอะแน่ ไหงมาถลก (ถก) กันเรื่องชื่อเลยนะเนี่ย เสียเซลฟ์เลย ตั้งอยู่ครึ่งวัน ขอบคุณทั้งคุณรัญช์ และ ท่านอื่น ๆ ที่มาช่วยตอบค่ะ ยอมรับว่าอ่านคห.คุณรัญช์แล้วใจเสียเหมือนกันนะคะ  แบ่บ ทำไมถามห้วนจัง - _ -" แต่ก็อย่างว่าคือเป็นข้อความ ลักษณะการพิมพ์ไม่เหมือนไ้ด้ฟังเสียง พอได้อ่านคำอธิบายก็เข้าใจ ชี้แจงอีกครั้ง ที่คนเขียนสอบถามนักเขียนท่านอื่น ๆ และหาข้อมูลมา ชื่อหนังสือ เหมือนชื่อคน เป็นชื่อเฉพาะน่ะค่ะ คงไม่มีถูกหรือผิดชัดเจน คนเขียนก็อาศัยคำเรียกท้ิองถิ่นมาตั้งชื่อ และให้เป็นการเล่นอักษรด้วยส่วนหนึ่ง เพราะเห็นว่า คำนี้ก็ใช้กันทั่วไป แบบคุณ BK_unz บอก ไม่ได้ตัดคำอย่างร้ายแรง และไม่ได้คิดคำใหม่ขึ้นเองด้วยค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ได้เรียนรู้เรื่องภาษาในอีกมุมมองหนึ่ง ว่าแต่ว่า มีใครอ่านเรื่องหรือยังอ้ะคะ (จะเหี่ยวไม่หายก็ตรงนี้แหละ) จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 16:19:41

ความคิดเห็นที่ 28 ชื่อเรื่อง เข้าใจทันที อ่านแล้วรู้สึกว่าคนเขียนตั้งชื่อได้เก๋ดีค่ะ   จากคุณ : รุ้งปลายฟ้า เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 18:57:18

ความคิดเห็นที่ 29 ใช้เป็นชื่อเรื่องคงไม่เป็นอะไรมังคะ เพราะเป็นชื่อเรื่อง เล่ห์รักริมเล กับ เล่ห์รักริมทะเล แหม่ อารมณ์มันต่างกันเยอะ ลูกแท้ๆ ปะอ่า 32 ลูก 14 ท้อง 8 เดือน โห ไวไฟแต่หนุ่มน้อย 17 โน่นทีเดียว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 19:46:05

ความคิดเห็นที่ 30 ทวิภพ เป็นคำที่ไม่มีในพจนานุกรมจนกระทั่ง ทมยันตี เอามาตั้งชื่อหนังสือ แล้วก็ทำให้มันกลายเป็นคำใหม่หรือเปล่า หรือผมเข้าใจผิดมาตลอด แฮะ ๆ เคยอ่านเจอ จากคุณ : et009 เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 21:12:44

ความคิดเห็นที่ 31 #30  ทวิภพ รวมกันสองคำไม่มีในพจนานุกรมหรอก แต่ถ้า ทิว กับ ภพ น่ะมีอยู่แล้ว มันไม่ใช่คำใหม่ ไม่ใช่การตั้งชื่อเฉพาะ แต่เป็นการใช้คำที่มีความหมายสองคำมาคู่กัน ข้างบน #24 กับ #26 เขาตอบไว้แล้ว อ่านหน่อยสิจ๊ะแล้วจะเข้าใจ ว่าคำมันมาผนวกกันยังไง  ต่อไปหากเขียนนิยายแล้วอยากผนวกคำเองบ้าง จะได้ใช้ให้ถูกต้อง เฮ้อ..บางทีป้าก็สงสัยนะหนูๆ แค่มีคนติ หรือคนไม่เห็นด้วยนิดๆ หน่อย ต้องใส่อารมณ์กันขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่มีใครเขาว่าคนเขียนไม่ดี คนเขียนผิดนะ  แต่ชื่อเรื่องมันดูไม่เป็นทางการเท่านั้น อยากให้ก็ใช้ไป  จริงๆ แค่คนเขียนมาตอบก็จบแล้ว เพื่อนๆ รักกันก็ดี แต่จะต่อความยาวสาวความยืดไปทำไม? เป็นนักเขียนบอบบางไม่ได้หรอก  ยังมีคนอีกมากที่เราไม่รู้จักจะวิจารณ์เรา ไม่งั้นเราต้องตามไปเช็คบิลล์กับคนที่เห็นไม่ตรงกันทุกคนคงไม่ใช่เรื่อง เพื่อนๆ ควรให้กำลังใจ ช่วยคอมเม้นท์งานให้มีคุณภาพดีกว่า จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 22:04:49

ความคิดเห็นที่ 32 เข้ามาตอบเฉย ๆ ในฐานะที่เคยอ่าน "ลูกอีสาน" และเป็นคนอีสานค่ะว่า "ลูกอีสาน" มีเชิงอรรถ อธิบายภาษาท้องถิ่นค่ะ เพราะตัวเองเป็นคนอีสานแท้ ๆ แต่บางคำก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ อีกอย่างเรื่องนี้มีภาคผนวกด้วย เพื่ออธิบายวิถีชีวิต เครื่องมือ เครื่องใช้บางอย่างของท้องถิ่นเพื่อให้เข้าใจมากขึ้นไปอีกค่ะ และอรรถรสก็ไม่ได้ด้อยลงไปแต่อย่างใด ^_^ จากคุณ : ดอกคูนริมฝั่งโขง (ดอกคูณริมฝั่งโขง) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 12:18:42

ความคิดเห็นที่ 33 คิดถึงปูนิ่ม ไม่ได้กินนานแล้ว >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 20:00:27

ความคิดเห็นที่ 34 อยากกินปูแต่ไม่เอานิ่มๆ เหอๆ เอาปูทะเล กระดองแข็ง ตัวโตๆ ^__^.. พ่อกับลูกสำเนาถูกต้องจริงๆ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 16:16:23

ความคิดเห็นที่ 35 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10954658/W10954658.html ตอน 2 ค่ะ จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 54 09:45:41

ความคิดเห็นที่ 36 มาเยี่ยม จากคุณ : unicorn-k เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 54 17:16:53