ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 11 ::. เรื่องบังเอิญ .:: เสียงรถเคลื่อนเข้ามาจอดหน้าประตูบ้าน ถัดจากนั้นก็มีชายหนุ่มผิวพรรณสะอาดสะอ้านยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ด้านนอก พอหญิงสาวสูงวัยหันไปเห็นเข้า เขาก็ยิ้มและพนมมือไหว้ นางวางฝักบัวที่รดน้ำผักและเดินไปที่ประตูเพื่อถามไถ่ “ไม่ทราบมาหาใครคะ” “ผม เอ่อ... มาหารสาครับ” “รสา... เอ... เอ้อ ใช่ค่ะ ลูกสาวฉันเอง เข้ามาก่อนสิคะ” “ครับ ขอบคุณครับ” หญิงสูงวัยเชิญชายแปลกหน้าเข้าไปภายในบ้าน แต่เมื่อเดินไปถึงชายคาและหยิบโน้ตที่แปะริมหน้าต่างมาดูก็อุทาน ‘สาไปวัด และไปเที่ยวสวนสนุกต่อ กลับเย็นๆนะคะแม่ อาหารอยู่ในตู้กับข้าวแล้ว แม่อุ่นเอานะคะ’ นางอ่านแล้วรีบละล่ำละลัก “ขอโทษเถอะคุณ ลูกสาวฉันไม่อยู่บ้านล่ะ” “เอ... เอ่อ ครับ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ยังมีสีหน้างุนงง “จะให้บอกว่าใครมาหาคะ” “ผม หมอไตรรัตน์ครับ” วิเคราะห์จากสายตา หญิงสูงวัยตรงหน้าคงมีโรคประจำตัวเกี่ยวกับความจำที่ไม่ดีนัก “โอ... คุณหมอหรอกเหรอคะ ฉันชื่อนภาจ้ะ เป็นแม่ของรสา เอาล่ะ จดในกระดาษหน่อยเถอะพ่อคุณ พอลูกสาวฉันกลับมา ฉันจะได้ไม่ลืมบอก” “ครับ” นภาควานหาปากกาที่วางอยู่ตรงไหนสักจุดแต่หาไม่เจอ จึงเปิดประตูบ้านเข้าไป ในเวลาเดียวกันนั้น สายฝนก็พรั่งพรูลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “อ้าว ฝนตกเสียแล้ว หลบเข้ามาข้างในก่อนสิคะคุณหมอ” นางเชื้อเชิญแขกของลูกสาวเข้าไปภายในบ้าน สายฝนเทกระหน่ำผิดฤดูกาลแต่ครอบคลุมไปทั่วทุกหย่อมหญ้า ไม่เว้นแม้แต่ที่ศาลาวัด   `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* ลมแรงกรรโชกพร้อมเม็ดฝนร่วงลงมาเปาะแปะ นายเชิดชะลอรถแล้วจอดภายในลานจอดรถที่ใกล้กับศาลาวัดมากที่สุด ปลดเกียร์ว่างโดยไม่ดับเครื่องก่อนหันมาสั่งความ “คุณวินทร์อยู่ในรถรอผมก่อนนะครับ” เจ้านายหนุ่มที่เอนกายอยู่ทางเบาะหลังกำลังมองบรรยากาศฝนตกเพลิน ได้ยินดังนั้นก็ชะโงกหน้าไปหาคนขับ “ทำไมล่ะน้าเชิด น้าเชิดจะลงไปไหน” “ไปช่วยพระเก็บข้าวของครับ ฝนตกแถมมีลมแรงแบบนี้ เดี๋ยวข้าวของกระจุยกระจายหมด” “แล้วผมล่ะ” “อยู่นี่แหละครับ ลงไปก็เกะกะผมกับพระเณรเปล่าๆ เคลียร์พื้นที่เสร็จแล้วผมจะหาร่มมารับครับ” “อะ... เอ่อ...” โดยไม่รอให้เจ้านายตั้งตัวทัน คนขับรถผู้ขยันขันแข็งลงจากรถอย่างรวดเร็วก่อนจะใช้เสื้อแจ็คเก็ตของตนต่างร่ม วิ่งไปช่วยพระเก็บข้าวของในศาลาและขนเข้าห้องเก็บของ เห็นนายเชิดกระทำการอย่างขมีขมันวินทร์ก็เขม้นมองเหตุการณ์ผ่านกระจกอย่างตั้งใจ ทันใดนั้นก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีเสียงทุบกระจกหน้าต่างรถปังๆๆ จากอีกด้านหนึ่ง “คุณคะ! คุณคะ!” คนทุบกระจกรถร้องพลางหันรีหันขวาง มือหนึ่งก็ทั้งทุบกระจกทั้งง้างประตู อีกมือหนึ่งก็ถือร่มกางให้แม่ชีที่อุ้มร่างของคนหมดสติอยู่ในอ้อมแขน สายฝนเทกระหน่ำ ภายในกรอบโค้งของโครงรถ วินทร์หันไปมองก็พบร่างที่ถูกโอบอุ้มมา ก็พบว่าเป็นร่างที่ถูกห่อด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่ เจ้าของร่างมีอาการกระตุกดิ้นกระแด่วเป็นพักๆ “ช่วยพาคนเจ็บไปโรงพยาบาลหน่อยเถอะค่ะ มีคนโดนไฟฟ้าช้อต” เจ้าของเสียงรีบบอกเมื่อเห็นชายหนุ่มเปิดประตูรับ เหตุการณ์ค่อนข้างสับสนอลหม่าน วินทร์ได้ยินเสียงตัวเองร้อง “ครับ! ได้ครับ” พลางลงไปเปิดประตูด้านหลังรถให้คนอุ้มพาคนเจ็บขึ้นนั่ง พอเขาขึ้นนั่งฝั่งคนขับ ประตูด้านหน้าอีกด้านก็เปิดออกพร้อมกับมีหญิงสาวกระโดดเข้ามานั่งด้วย สายฝนซัดสาดทำให้เสื้อผ้าบางส่วนของเจ้าตัวมีละอองน้ำเกาะพราว หญิงสาวไม่สนใจตนเองนัก ก้มหน้าก้มตารัดเข็มขัดพลางบอก “ข้างหน้าไม่ถึงสิบกิโลมีโรงพยาบาล ไปกันเถอะค่ะ” พูดจบค่อยหันมาสบตาคนขับ เสียงฟ้าร้องครืนด้านนอกดังขึ้นมาทีหนึ่ง ทั้งคนขับทั้งคนนำทางเหมือนต่างคนโดนไฟฟ้าช้อตเสียเอง “คุณเอง... มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย!!” วินทร์และรสาร้องขึ้นมาเกือบพร้อมกัน “รู้จักกันหรอกเหรอพ่อคุณแม่คุณ ดีแล้วล่ะ ช่วยพาโยมคนนี้ไปโรงพยาบาลก่อน” แม่ชีที่อยู่ด้านหลังอุทานและสั่งการเสียงดังไม่แพ้กัน “ครับๆ” คราวนี้ชายหนุ่มรีบตอบรับ ก่อนจะสำลักเสียงหัวเราะขึ้นมาทีหนึ่ง แต่ก็ทำทีหันไปมองกระจกข้างเพื่อถอยรถกลบเกลื่อน เหมือนกันกับที่หญิงสาวก็อดอมยิ้มน้อยๆขึ้นมาไม่ได้  เจอกันทีไร ก็อยู่ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานทุกทีสิน่า... `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* (มีต่อค่ะ) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 54 23:27:15

ความคิดเห็นที่ 2 รูปบนโต๊ะถูกวางไว้ริมแจกันอย่างพิถีพิถัน มีกรอบอัดรูปไว้อย่างดี ไตรรัตน์ถือวิสาสะเดินเข้าไปหยิบขึ้นมาพินิจดู สายฝนด้านนอกยังตกเปาะแปะ หญิงวัยกลางคนกำลังเดินเข้าไปรินน้ำในครัว นายแพทย์หนุ่มได้ยินเสียงกุกกักก่อนเจ้าของบ้านจะออกมาพร้อมกับแก้วใส่น้ำใสเย็นชื่นใจ นางเอียงหน้าดูรูปในมือของผู้มาเยือนแล้วอมยิ้มบอก “ลูกสาวฉันน่ะ น่ารักไหม” “ครับ เป็นคนหน้าตาดีทั้งคู่ทีเดียวครับ ฝาแฝดหรือครับ” ไตรรัตน์พลิกดูรูปคู่ของหญิงสาวที่ถ่ายในสวนหน้าบ้าน คนหนึ่งสวมชุดนักเรียนพยาบาล อีกคนสวมเสื้อกาวน์สั้นสีขาว มีป้ายชื่อเป็นเข็มกลัดเล็กๆติดที่หน้าอก ‘นสภ. ฟ้าใส  พิริยะ” ส่วนอีกคนไม่มีป้ายชี้บ่ง แต่เขาพอเดาได้  “คนนี้รสาหรือครับ” “ใช่แล้วล่ะ จะให้ฉันสารภาพอะไรไหม ถ้าไม่ใช่รูปที่ต่างคนต่างใส่เครื่องแบบของตัวเอง คนทั่วไปก็คงแยกสองคนนี้ไม่ค่อยออก คนความจำไม่ดีอย่างฉันยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ บางทีจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าคนไหนเรียนอะไร ดีที่ในรูปมีป้ายชื่อของยัยฟ้า เห็นรูปนี้ทีไรก็พอจะนึกออก” “แล้ว ... คนที่ชื่อฟ้าใส ตอนนี้ไปอยู่ที่ไหนเหรอครับ” แวบหนึ่งนายแพทย์หนุ่มมองเห็นรอยยิ้มของหญิงวัยกลางคนเหือดหาย มุมปากล่างตกลง กระพริบตาอย่างสับสน ก่อนจะพึมพำตอบ “เอ... ไม่รู้สินะ หายหน้าหายตา ไม่ส่งข่าวนานแล้วเหมือนกัน หรือเพราะฉันจำไม่ได้เองก็ไม่รู้ เฮ้อ...” นางถอนหายใจก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับโซฟา ไตรรัตน์เข้าไปประคองและนั่งลงบนโซฟาตัวข้างๆ สังเกตจากอาการแสดงที่ยังไม่มีอารมณ์ก้าวร้าวรุนแรงมากนัก ทั้งยังสามารถจดจำญาติมิตรของตนได้ แม้ไม่ปะติดปะต่อนัก แต่ก็นับได้ว่า หากหญิงวัยกลางคนผู้นี้มีพยาธิสภาพของคนความจำเสื่อม ก็ยังไม่ใช่อาการที่รุนแรงมากนัก หากรักษาให้ดี ก็ยังจะพอประคับประคองอาการให้ใช้ชีวิตเหมือนคนปรกติได้ สายลมนอกหน้าต่างพัดแรงขึ้น เจ้าของบ้านได้ยินเสียงพรึ่บพรั่บเหมือนนกตัวใหญ่กระพือปีกก็ร้องอุทาน “ตายล่ะ ฉันลืมไปว่าตากผ้าทิ้งไว้” นางชะโงกหน้าดูนอกหน้าต่าง และทำท่าจะออกไปเก็บผ้า ไตรรัตน์ลุกขึ้นอย่างว่องไวแล้วขันอาสา “คุณน้ารอตรงนี้เถอะครับ ให้ผมช่วยดีกว่า” “ขอบใจนะพ่อคุณ ร่มน่าจะอยู่แถวๆหน้าบ้านนั่นแหละ หาเอานะ” ไตรรัตน์กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปนอกประตู หยิบร่มที่แขวนอยู่หน้าบ้านและตรงไปยังราวตากผ้า นภาปิดประตูหน้าต่างก่อนฝนสาด จึงไม่ได้เห็นภาพชายหนุ่มชะลอฝีเท้าลง อาการเอื้อมมือไปเก็บผ้านั้นผ่อนช้าและเยือกเย็นราวกับนักชันสูตรที่กำลังวินิจฉัยว่าศิลปะตรงหน้าเป็นของแท้หรือไม่ หรือต่อให้มองเห็น นางก็ไม่อาจจำได้ ว่าสิ่งใดเกิดขึ้นหลังจากนั้น ความทรงจำของนภาเลือนรางเต็มทีแล้ว... `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* หญิงสาวกอดอกและทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้หน้าห้องไอซียู แม่ชีไปเฝ้าดูอาการของโยมเคราะห์ร้ายอยู่ในห้อง ส่วนชายหนุ่มเดินวนไปมาอยู่พักหนึ่งก่อนจะถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกมาคลุมบนบ่าของหญิงสาว “ถ้าไม่รังเกียจครับ เปียกฝนแล้วมาเจอแอร์เย็นๆแบบนี้ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเปล่าๆ...” รสาตวัดหางตามองและเม้มริมฝีปาก วินทร์กลั้นหายใจรอดูปฏิกิริยาของหญิงสาว “ขอบคุณค่ะ” ริมฝีปากบางนั้นคลี่ออกเป็นรอยยิ้มพร้อมกับน้ำเสียงอ่อนโยน ชายหนุ่มถอนหายใจโล่งและทรุดตัวนั่งลงข้างๆ “เฮ้อ... ค่อยยังชั่ว” “ค่อยยังชั่วอะไรคะ” “ก็ ผมนึกว่า คุณจะปาเสื้อของผมทิ้ง หรือดุอะไรผมอีก” “แล้วกัน ฉันไม่ใช่นางยักษ์หรือแม่มดสักหน่อย ทำไมคุณถึงคิดไปได้ขนาดนั้น” “ฮ่ะๆ ไม่ได้คิดขนาดนั้นครับ ผมว่าคุณน่ะ เป็นนางฟ้าเวลาเผลอ แต่เห็นหน้าผมทีไร จะต้องจำแลงกายเป็นแม่มดทุกทีสิน่า” “จริงเหรอ... ขอฉันนึกก่อน อ้อ คิดออกล่ะ ครั้งแรกฉันเจอคุณแอบถ่ายรูปคนไข้ในวันอุบัติเหตุหมู่ ครั้งต่อมา ก็เจอคุณไปทำลับๆล่อๆหน้าห้องคนไข้ที่ทำท่าจะฟ้องร้องโรงพยาบาล ฉันเลยไม่ชอบขี้หน้าคุณ” “แต่วันนี้ผมช่วยพาญาติของคุณที่โดนไฟช้อตมาส่งโรงพยาบาล ถือว่าหายกัน คุณคงรู้สึกดีกับผมมากขึ้น” “เปล่าเลย” รสาร้องขัด  “ไม่ใช่ญาติฉันสักหน่อย” แก้ต่างเฉพาะประโยคแรก หญิงสาวไม่พูดถึงประโยคหลัง “ฉันมาไหว้อัฐิของน้องสาวที่วัด พอฝนใกล้ตก แม่ชีก็เรียกให้ไปหลบฝนในกุฏิ พอดีกับมีโยมที่มาพักกับแม่ชีในกุฏิเขารีบถอดปลั๊กกาต้มน้ำร้อน แต่ปลั๊กไฟคงใกล้พังเต็มที เธอกระชากแรงไปหน่อยเลยถูกไฟช้อต ฉันกับแม่ชีต้องรีบหาผ้าแห้งดึงเธอออกมากันจ้าละหวั่น ดีที่ฉันพอปฐมพยาบาลได้บ้าง แต่ยังไงก็ต้องรีบพาคนเจ็บส่งโรงพยาบาลอยู่ดี” “แล้วแทนที่จะเรียกรถพยาบาล ก็มาทุบรถผม” “ก็มันไวกว่านี่ การช่วยชีวิตคน ยิ่งใช้เวลาน้อยเท่าไหร่ ก็ดีกับตัวคนไข้มากเท่านั้น ตอนทุบน่ะ ฉันไม่รู้ว่าใครอยู่ในรถด้วยซ้ำ” “คุณนี่น้า...” ชายหนุ่มกำลังจะชวนคุยต่อ เป็นจังหวะเดียวกับที่แม่ชีที่ติดรถมาด้วย ได้เดินออกมาหาคนทั้งคู่ “ญาติของโยมเขามารับช่วงต่อแล้วล่ะ ขอบใจเธอทั้งสองมากนะ นี่ทานอะไรกันบ้างหรือยัง” “เอ่อ... ยังไม่ค่อยหิวน่ะค่ะ แม่ชีล่ะคะ ให้พวกเราหาของมาถวายตอนนี้พอจะได้ไหมคะ” “อย่าเลย... แม่ทานแค่มื้อเดียวเท่านั้นแหละ นี่ก็เลยเพลแล้ว คงจะดื่มแต่น้ำปานะที่ญาติของโยมเขาเอามาฝากนี่แหละ เธอสองคนจะมาทานด้วยกันไหม” “ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ พอดี เรามีนัดกันต่อด้วยน่ะครับ คงจะออกไปหาทานข้างนอกครับ” วินทร์รีบออกตัว รสาที่ก้มหน้ามองพื้นอยู่หันไปมองค้าน แต่ไม่ทันได้ออกปาก ญาติของผู้ป่วยตามออกมาขอโทษขอโพยที่ทำให้เป็นธุระและรับปากจะพาแม่ชีส่งกลับวัด คณะบุคคลดูจะเพิ่มมากขึ้น หญิงสาวและชายหนุ่มจึงขอตัวลา ‘...ตกลงเราจะไปเที่ยวดรีมเวิลด์กันต่อใช่มั้ยคะ พี่สา ’ อนัลยานีปรากฎตัวขึ้นมาตอกย้ำ รสาพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก “เดี๋ยวนะ พ่อหนุ่ม แม่หนู” แม่ชีเรียกขานด้วยเมตตา รสาหันกลับไปตามเสียง พยายามสบตาแม่ชีด้วยหวังว่าแม่ชีจะเห็นอย่างที่เธอเห็นบ้าง “เดินทางปลอดภัย ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็ขอให้คุณพระคุ้มครองนะลูก” อุบาสิกาในชุดขาวอำนวยอวยพร ชายหนุ่มและหญิงสาวพนมมือไหว้ รสาถอนหายใจแล้วบอกตัวเองว่า นี่คงเป็นชะตากรรมที่หาคนชี้ทางให้ได้ยาก ฝ่ายแม่ชียังยิ้มเย็นอย่างเอ็นดู รู้ทั้งรู้ เห็นอยู่ชัดเจน แต่ก็เฉกเช่นเห็นการเปลี่ยนแปลงของอากาศในวันฟ้าครึ้ม เมฆหม่น ห้ามปรามอย่างไรฝนก็ต้องตกลงมาสักวันหนึ่ง อุบาสิกาในชุดขาวอำนวยอวยพรอีกครั้ง แต่ครานี้กระทำในใจ ที่หวังจะเห็นกรรมใหม่ที่แต่ละคนได้เพียรกระทำ จะช่วยละลายกรรมเก่า ให้สถานการณ์ในภายภาคหน้าคลี่คลายไปในทางที่ดีที่สุด...   `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* (จบตอนที่ 11 ค่ะ ^^) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 54 23:30:15

ความคิดเห็นที่ 3 พักสายตา รอคนมากันท่า กันได้เลยนะคะ ^___^ เค้าไปจัดหน้าตอนที่ 12 ก่อน ('',) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 54 23:32:46

ความคิดเห็นที่ 4 คนแรกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 54 23:36:20

ความคิดเห็นที่ 5 ^ เก่งจ้า (^_^)b ตอนต่อไปตามมาติดๆ + + + +  ตอนที่ 12 ::. สารภาพ .:: รสาเดินหาร้านอาหารที่อยูไม่ไกลจากโรงพยาบาล มองหาอาหารตามสั่งง่ายๆ แต่ครั้นเดินอยู่บนฟุตบาทไปได้ไม่กี่สิบเมตรก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อชายหนุ่มสาวเท้าเดินมาขวางทางดื้อๆ พอหญิงสาวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ชายหนุ่มตรงหน้าก็ยืนยิ้มขันพร้อมบุ้ยใบ้ไปทางด้านซ้าย รสาหันมองตามไปทางด้านขวาของตน ที่แท้เป็นร้านที่มีกระจกเงาบานใหญ่ วางติดกับหุ่นที่ยืนอยู่ในตู้โชว์หน้าร้าน กระจกเงาบานนั้นสะท้อนภาพหญิงสาวที่ผมเผ้ากระเซิง หน้าตาไร้สีสัน กับเสื้อผ้ายับยู่ยี่จากการลากจูงคนเจ็บมาขึ้นรถแบบฉุกละหุก  “ตายล่ะ...โทรมขนาดนี้เลยเหรอเรา” หญิงสาวเผลออุทาน วินทร์ยิ้มกว้างขึ้นอีก พร้อมกับถือวิสาสะแตะบ่าของหญิงสาวให้บ่ายหน้าไปยังประตูร้านที่มีพนักงานสาวเดินออกมาต้อนรับ “เชิญด้านในก่อนนะคะ” “เอ่อ เปล่าค่ะ ดิฉันไม่ได้...” “ขอชุดใส่สบายๆ ขนาดพอดีตัวนะครับ” วินทร์รีบแทรก รสาหันไปมองค้อน ชายหนุ่มก็ใช้ไม้อ่อน “เถอะครับ เปลี่ยนชุดเสียหน่อย ถึงจะไม่โดนฝนมาก แต่เสื้อผ้าชื้นๆก็ทำให้เป็นหวัดได้นะครับ” “เชิญค่ะ” พนักงานสาวเชื้อเชิญ หญิงสาวส่ายหน้าแต่ก็ตามเข้าไปในร้านอย่างเสียไม่ได้  “ช่วยหวีผม แต่งหน้าแต่งตาด้วยนะครับ” ชายหนุ่มกำชับ แปลกดีที่สถานการณ์ในเวลานี้ อนัลยานีก็เปลี่ยนท่าทีเป็นยิ้มกรุ้มกริ่ม ไม่เร่งเร้าจะไปสวนสนุกต่อแต่ประการใด  รสาปล่อยให้พนักงานในร้านเลือกชุดให้ รายการต่างๆ ชำระลงบัตรเครดิตของวินทร์โดยเจ้าตัวไม่แม้แต่จะชำเลืองแล สายตาจับอยู่กับหญิงสาวที่เดินออกมาด้วยชุดแซคสีขาวอมชมพูคู่กับรองเท้าสีเทาประดับเงินที่เป็นสไตล์เดียวกัน ผมยาวเคลียบ่าถูกปล่อยลงมาและจัดการจัดทรงให้เรียบร้อย ใบหน้าถูกเติมแป้งฝุ่นบางๆและลิปมันที่เจ้าตัวพกมาเองโดยไม่ยอมรับบริการของร้าน พนักงานยื่นถุงกระดาษใส่ชุดเดิมคืนให้รสาโดยไม่แจ้งราคาขาย ชายหนุ่มคนเดิมนั่งรออยู่บนโซฟาด้วยท่าทางอารมณ์ดี “คุณผู้ชายคนนี้ชำระเงินให้แล้วค่ะ” พนักงานขายบอกอย่างนบนอบ รสามีท่าทีอ่อนลงตั้งแต่อยู่ในโรงพยาบาล แต่ก็ยังหันมาบอกชายหนุ่ม “คราวหลังไม่ต้องนะคะ แล้วก็ของวันนี้เดี๋ยวไปเคลียร์กันอีกทีด้วย” “ครับ”  ขานรับแต่ก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ “ทีนี้ก็ ไปหาอะไรทานกันต่อนะครับ” “แต่...” เหลือบดูนาฬิกา บ่ายสามโมงกว่าแล้ว ‘ป่านนี้ดรีมเวิลด์ก็ใกล้ปิดแล้วสิ’ รสานึกในใจ อนัลยานีเข้ามากระซิบใกล้ๆ “ไม่เป็นไรค่ะพี่สา ไปหาอะไรกินก่อน เดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้งหรอก” “ร้านโน้นก็น่าทานนะครับ” ชายหนุ่มชี้ไปทานร้านอาหารที่ดูร่มรื่น บริเวณรั้วรอบทางเข้าร้านมีสร้อยอินทนิลกับม่านบาหลีปกคลุมและทอรากเป็นม่านบางๆ รสาพยักหน้า รู้สึกร้อนรุมๆอยู่ที่แก้ม ไม่รู้ว่านี่เป็นระยะแรกของอาการไข้จากการถูกฝน หรือเป็นระยะต้นของการพึงใจใครสักคนหนึ่ง... `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* (มีต่อค่ะ) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 00:00:05

ความคิดเห็นที่ 6 เสียงรถวนกลับเข้ามาใหม่ นภาคุ้นๆว่ารถคันนี้เคยมาจอดที่หน้าบ้านของเธอแล้ว และคนที่ลงมาจากรถ ก็คุ้นตายิ่งนัก เขาผลักประตูรั้วเข้ามาอย่างคุ้นเคย หญิงวัยกลางคนออกมาดูที่หน้าระเบียง “อ้อ... คุณหมอ ใช่ไหม ฉันพอจะจำได้” “ครับ ผม หมอไตรรัตน์ครับ ผมแวะมาหารสา หลบฝนอยู่ในบ้านพักใหญ่ พอฝนหยุดตก ผมก็ขอตัวออกไปซื้อของแล้วก็กลับมาครับ” “อ้อ... แล้วซื้ออะไรมาล่ะ” “ผมมีสลัดผักไฮโดรมาให้ทานเล่นครับ แล้วก็นี่ กระดานหมากรุกครับ มันจะช่วยให้คุณน้าฝึกสมอง ฝึกความจำ” “อ้อ...ขอบใจนะ” นางรำพึงรำพันอยู่แค่นั้น รสาย้ำเสมอว่า “ห้ามออกจากบ้านเป็นอันขาด” และหากมีเรื่องต้องการย้ำ ลูกสาวคนนี้จะคอยเขียนโน้ตใส่กระดานที่แขวนไว้ตรงหน้าต่างข้างประตู ในนั้นไม่มีข้อความ “อย่าต้อนรับคนแปลกหน้า” อันที่จริงข้อนี้นภาพอจะระลึกเองได้ แต่เมื่อทบทวนเหตุการณ์แล้ว ชายหนุ่มตรงหน้าก็ไม่มีอะไรน่าระแวงแต่อย่างใด “ให้ผมเข้าไปได้ไหมครับ” ไตรรัตน์ถามอย่างสุภาพ “ได้สิ เชิญเข้ามาเลย” นางให้การต้อนรับนายแพทย์หนุ่มกลับเข้ามาในบ้าน ขณะนำสลัดไปจัดใส่จาน ชายหนุ่มถามหาโต๊ะขนาดกลางพอสำหรับ 2 คนนั่ง นภาชี้ไปที่ริมหน้าต่าง ไตรรัตน์วางกระดานหมากรุกลงบนโต๊ะ เมื่อนภาเดินกลับมาด้านหน้าบ้าน เขาเชื้อเชิญให้เจ้าบ้านลงนั่งทานสลัดผักในจานให้พออิ่ม พลางค่อยๆอธิบายวิธีเดินหมากแต่ละตัวอย่างใจเย็น พอเริ่มเดินเป็นแล้ว ชายหนุ่มก็นั่งเล่นเป็นเพื่อน สิ่งที่เริ่มกลับคืนมาหาหญิงวัยกลางคนได้แก่สมาธิจากการจดจ่ออยู่กับกระดานหมากตรงหน้า และได้ความจดจำที่ติดตามมา เนื่องจากต้องระลึกถึงตาก่อนในการเดินหมาก  “ตาคุณน้าแล้วครับ เมื่อครู่ผมเดินม้า” ไตรรัตน์บอกเบาๆ “เอาล่ะ งั้นแม่ก็ต้องเอาขุนหลบสินะ... อ้อ ขอเรียกตัวเองว่าแม่เถอะ คุณไม่ติดขัดอะไรใช่ไหม” “ไม่ครับ” ไตรรัตน์พูดยิ้มๆ “คุณแม่...” ชายหนุ่มตอบรับผู้สนทนาอย่างถ่อมตน มองเห็นช่องทางรุกฆาตแต่แล้วก็เมินเสีย หันไปเดินเรือเก็บเบี้ยรายทางอย่างใจเย็น ส่วนนภายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ชื่นชมในตัวของชายหนุ่มตรงหน้า หากลูกสาวกลับมา เธอจะต้องไม่ลืมบอกกล่าวถึงความสุภาพ อ่อนโยน และแนวทางการรักษาที่ดูจะได้ผลอย่างรวดเร็ว `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* “วันนี้เราอยู่ด้วยกันมาเกือบทั้งวัน แต่ยังไม่ได้พูดเรื่องสำคัญกันเลยนะคะ” รสาบอกกับชายหนุ่มเมื่อเดินออกมาจากร้านอาหาร “ครับ ผมก็มีเรื่องสำคัญจะบอกคุณเหมือนกัน” “เรื่อง...” ชายหนุ่มและหญิงสาวพูดขึ้นมาพร้อมกัน วินทร์หัวเราะขำ แล้วเปิดโอกาส “คุณพูดก่อนสิครับ” “คุณก็รู้ว่าเราควรจะพูดเรื่องอะไร” ในหัวของรสามีเรื่องประวัติของผู้ป่วยที่ชายหนุ่มสัญญาว่าหากมาพบกันในวันนี้เขาจะปิดเป็นความลับ ส่วนในหัวของวินทร์เป็นเรื่องที่หญิงสาวเข้าใจผิดว่าเขาเป็นนักข่าว ขณะเดินมาถึงถนนหน้าร้าน รถซีดานคันเดิมก็มาจอดเทียบท่า “รถรับส่งไปดรีมเวิลด์ พร้อมตั๋วพิเศษ 2 ใบ มาแล้วครับ” เชิดลงมาเปิดประตูรับพร้อมยื่นตั๋วให้ชายหนุ่ม  “ราชรถมาแล้ว” อนัลยานีตบมือแปะ “ขอบคุณครับน้าเชิด” วินทร์เพียงก้มหัวเล็กน้อย ส่วนรสายกมือไหว้ชายสูงวัย ด้วยเข้าใจว่าคงเป็นญาติทางใดทางหนึ่งของชายหนุ่มข้างๆ  “คุณไม่น่าไปรบกวนคนแก่เลย แล้วนี่วันธรรมดา ไม่รู้เหรอคะว่าดรีมเวิลด์ปิดห้าโมง” รสาบ่นอุบ “คนแก่เขาเต็มใจทำน่ะครับ แล้วก็อย่างที่บอก ตั๋วพิเศษ ไม่จำกัดเวลา มาทำตามสัญญากันก่อนนะครับ แล้วผมจะไม่ผิดสัญญากับคุณแน่นอน” วินทร์เอ่ยปากอย่างวิงวอน รสาถอนใจเมื่อเห็นอนัลยานีเข้าไปนั่งในรถเอี้ยมเฟี้ยมหน้าตารื่นเริงบันเทิงใจ หญิงสาวส่ายหน้าแต่ก็เดินขึ้นรถตามไปในที่สุด `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* เสียงนาฬิกาบอกเวลา 5 โมงเย็น นภาหันไปดูที่กระดานริมหน้าต่าง เป็นลายมือของนางเองที่เขียนกำกับไว้ 17.00 น. ...ดูรายการโทรทัศน์... นภาเห็นแล้วแต่ยังละล้าละลัง “ผมเห็นจะต้องกลับแล้วนะครับ” ไตรรัตน์ตัดบทให้ นภาจึงรับคำอย่างอารมณ์ดี พูดพลางเก็บกระดานหมากรุกที่เพิ่งเล่นจบเกม “ที่จริงคุณหมอเล่นหมากกระดานเก่งมากนะ แม่แอบรู้ ว่าคุณออมมือให้แม่เสียเยอะมาก” “โธ่ เปล่าหรอกครับ” “ยัยสาก็ไม่กลับมาเสียที ปล่อยให้คุณหมอมารอเกือบทั้งวันแล้ว ไหนๆก็ไหนๆ อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันเถอะนะ” “ไม่รบกวนดีกว่าครับ เพียงแต่วันนี้ผมคงต้องขอตัวกลับแล้ว” “เอาอย่างนั้นรึ ถ้าอย่างนั้นแม่ขอจดไว้หน่อยนะ กันลืม” ‘...หมอไตรรัตน์มาหารสา เป็นคนดีมาก ชวนแม่เล่นหมากกระดานสนุกๆ วันหลังเห็นจะต้องบังคับให้ลูกรอต้อนรับหมอให้ดี...’ เห็นไตรรัตน์ชะเง้อดู นางรีบเอ็ด “ไหนว่าจะกลับแล้วไงจ๊ะ” “ครับ” ไตรรัตน์ยิ้มเขินแล้วลากลับไปในที่สุด `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* ประตูทางเข้านี้เหมือนอยู่ผิดที่ผิดทาง นายเชิดไม่ได้พาชายหนุ่มและหญิงสาวเข้าประตูหน้า แต่กลับเลี้ยวไปจอดรถริมรั้ว จากนั้นก็มีพนักงานมาเลื่อนเอาตุ๊กตาพิน้อคคิโอ้ออก จึงปรากฏเป็นประตูเล็กๆ มีหญ้าญี่ปุ่นทอทาบด้วยพรมสีแดงเป็นทางเดิน วินทร์ลงจากรถเปิดประตูให้หญิงสาว ค้อมตัวให้แล้วผายมือ เชิญเธอเดินตามเข้ามาตามทางเดินนั้น บรรยากาศสลัวๆในเวลาพลบค่ำถูกดาประดับด้วยหลอดไฟดวงเล็กๆแขวนอยู่ตามพุ่มไม้ ด้านซ้ายมือตรงข้ามกับฝั่งสวนฟักทองมีม้าหมุนเลื่อนเป็นวงกลมช้าๆคลอด้วยเสียงเพลงเบาๆ อนัลยานีกระโดดแน่บไปที่เป้าหมาย ขึ้นชิงช้าแล้วร้องเพลงสบายใจอยู่คนเดียว ส่วนรสาเดินเข้าไปในฝั่งของสวนฟักทอง ผ่านบ้านของคนแคระทั้งเจ็ดที่สโนไวท์กำลังนอนหลับใหล ถัดไปเป็นบ้านขนมปังของเฮนเซลกับเกรเทล ท้ายสวนค่อยมีรถฟักทองที่มีกวางเตรียมลาก แต่คนขับไม่ขยับไปไหน รสาเดินผละจากชายหนุ่มไม่ถึงสิบก้าว ได้ยินเสียงกดชัตเตอร์ดังกริ๊ก พอหันไปมองกล้อง ก็ถูกขโมยภาพไปอีกหลายช็อต “สวยครับ” รสาปล่อยตัวตามสบาย เริ่มรู้สึกเป็นกันเองมากขึ้น “ไหน ขอดูฝีมือตากล้องหน่อยค่ะ” หญิงสาวเอามือไพล่หลังแล้วก้มดูรูปภาพวินทร์กดย้อนหลังให้ดูไม่กี่รูป รสาก็ดึงกล้องไปดูเสียเอง เธอกดซ้ำจนเลยภาพในปัจจุบัน แต่เมื่อย้อนหลังไปอีกก็ยังเจอแต่ภาพของตัวเองในชุดพยาบาล “นี่รูปฉัน... วันนั้น” “ครับ ผมไม่ได้ถ่ายรูปคนไข้ แต่ถ่ายรูปคุณต่างหาก” “เอ๋...” แต่ละภาพนั้นถูกคนหลังกล้องบรรจงถ่ายอย่างพิถีพิถัน ฉากหลังที่ดูวุ่นวายปรากฏเพียงม่านมัวๆ กลางภาพโฟกัสไปที่หญิงสาวในชุดสีขาวใส่หมวกพยาบาลเกือบทุกๆอิริยาบถ “ผมไม่ได้มีรูปอะไรไปทำข่าวครับ” ชายหนุ่มบอกอย่างอ่อนโยน “แล้วก็ในสมุดโน้ตเล่มนี้ ก็ไม่มีอะไรอยู่ข้างในเลย” “เอ้อ...” รสายังคงทำได้เพียงออกเสียงในลำคอ ยิ้มน้อยลง แต่ประกายตาหยอกล้อยังไม่หายไปเสียทีเดียวนัก “แล้ว... คุณจะบอกอะไรคะ” “ผมไม่ใช่นักข่าว แต่เป็นเจ้าของโรงพยาบาลครับ” รสาสูดลมหายใจเข้าแรงและลึก เมื่อรู้สึกว่ามือสั่นเทาก็รีบเกาะกุมกล้องถ่ายรูปในมือไว้แน่นก่อนจะยื่นคืนให้ชายหนุ่ม เธอถอยหลังไปก้าวหนึ่งก่อนจะถูฝ่ามือตัวเองเบาๆ กับชายกระโปรง ทำไมเธอไม่หัดสังเกตนะ บรรยากาศรอบข้างยังมีของประดับประดาสวยหรูอีกมากมาย ไหนจะรถคันโก้ คนขับรถคอยตามรับใช้ และพื้นที่ส่วนตัวที่เหมาดรีมเวิลด์ได้หลังสวนสนุกปิดทำการ... วินทร์ก้าวเท้าตาม แต่รสายังถอยไปอีกสองก้าวแล้วยกฝ่ามือตั้งฉาก ชายหนุ่มต้องหยุดอยู่กับที่ “คุณ... ชื่ออะไรคะ” “ผม วินทร์  พลวานิช ประธานกรรมการบริษัทคนใหม่ครับ” “อ้อ... ทราบแล้วค่ะ” หญิงสาวลดมือลง พยักหน้าหงึกหงักแล้วยิ้มให้ เหมือนที่เคยฝืนยิ้มคล้ายจริงใจได้ ‘ตามหน้าที่’ วินทร์พยายามจะเดินเข้าไปหาอีกครั้งแต่กลับก้าวขาไม่ออก ประกายตาของรสาเปลี่ยนไป กลายเป็นดวงตาของลูกกวางที่ตื่นตระหนกบนใบหน้าที่พยายามยิ้มให้ “ถ้าอย่างนั้น วันนี้ ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวเดินห่อไหล่ตัดไปอีกทาง วินทร์ขยับตัวเดินตามพร้อมกับที่รสาหันมาบอก “อย่าตามมาค่ะ ขอร้องล่ะ” อนัลยานีได้ยินเสียงหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำของรสาก็รีบตามมาแล้วร้องถาม “เกิดอะไรขึ้นอ้ะ พี่สา” “เปล่า ไม่มีอะไร แต่พี่ต้องกลับแล้ว” จังหวะที่ก้าวของหญิงสาว ไม่ช้าและไม่เร็วไปนัก แต่ชายหนุ่มกลับได้แต่มองตาม อนัลยานีเองก็ไม่ถามต่อ เมื่อเห็นน้ำตาที่รื้นบนขอบตาของหญิงสาวก็ได้แต่เดินตามต้อยๆ เมื่อออกจากประตูลับมา รสาไม่ลืมคืนบัตรให้พนักงานและถามหาจุดเรียกแท็กซี่ คนเฝ้าประตูกดวิทยุเรียกสักพักแท็กซี่ก็เคลื่อนตัวมารับ นายเชิดที่เฝ้ารถอยู่ชะเง้อมองตามเมื่อเห็นหญิงสาวปลีกตัวออกมาเร็วนัก สักพักเจ้านายหนุ่มก็เดินตามออกมาบ้างอย่างหมดอาลัยตายอยาก “สร้างบรรยากาศไม่สำเร็จหรือครับคุณวินทร์” “เฮอ... เธอเป็นคนแปลกกว่าที่พวกเราคิดจริงๆนั่นแหละครับ น้าเชิด” “เอาเถอะครับ คงช้อค อยากถอยไปตั้งหลักก่อน” “ครับ ผมก็ว่าอย่างนั้น” คนขับรถชราเปิดประตูรถให้เจ้านายหนุ่ม วินทร์เข้าไปนั่งพร้อมกับรัดเข็มขัด จังหวะนั้นได้ยินเสียงระเบิดตูมในอาณาเขตที่ไม่ห่างไปนัก แรงสะเทือนผลักให้รถไหวยวบแล้วก็กลับมาปรกติ รอบตัวไม่มีอะไรเปลี่ยน แต่หลังจากนั้น สี่.. สาม.. สอง.. หนึ่ง วินาที เสียงไซเรนก็ดังก้อง พร้อมกับเสียงยามที่อยู่ประจำจุดต่างๆร้องบอกต่อกันโกลาหล “มีรถแก๊สระเบิดที่ถนนใหญ่!” `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* (จบตอนที่ 12) -โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ- จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 00:04:11

ความคิดเห็นที่ 7 คุยนอกเรื่องค่ะ ('',) + + + + + + + โอ... กลับไปอ่านแล้วลายตา ^^' เอาเป็นว่าขอบคุณทุกคนที่แวะเวียนมาพบปะพูดคุยกันนะคะ และที่ขาดไม่ได้ ขอบคุณสีน้ำฟ้าที่หลงเข้ามาทักทาย ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนใหม่ค่ะ ^__^ ขอบคุณโดนัทซึ้งๆจากคุณโส่ย ขอบคุณเพลงเพราะๆจากหลายท่าน ช่วยกันร้องเรียกให้คุณแพรวดาวกลับมา ขอบคุณกลอนเพราะๆจากคุณแพรวดาว ที่กลับมาสร้างสีสัน คอยสร้างขวัญและกำลังใจให้สาวๆที่มาวิ่งเล่น ไม่ว่าจะเป็น คุณดินสอสีน้ำ(แฝดพี่) คุณกีวี่ หนูปุ้ย หนูแอนู หนูกาแฟ ที่ทำให้กระทู้มีชีวิตชีวาขึ้นมากมายก่ายกองเลยค่ะ ('',) ขอบคุณการแปลภาษาอาร์เซอร์ไบจันให้กลายเป็นภาษาไทยฮาๆจากคุณกีวี่ ขอบคุณน้ำใจที่แบ่งปันมาให้ด้วยกิ๊ฟน่ารักๆ จากคุณๆ ดังนี้นะคะ : GTW, Kiwi_brown, ravio, แพรวดาว, ดินสอสีน้ำ, npuiy, zoi, กาแฟเย็นเพิ่มช็อต, จันทร์พันฝัน, แก้วกังไส, mamahuhu ขอบคุณทุกคำอวยพรในวันนี้ด้วยค่ะ (^_^)b แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 54 10:27:39 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 00:05:48

ความคิดเห็นที่ 8 ส่วนทางนี้ Bonus Gift ค่ะ ^__^ ขอบคุณคุณแพรวดาวนะคะ  (นึกขึ้นได้ ลุกมาโพสต์ไว้ก่อนเจ้าตัวจะตื่น) ได้รับเมื่อวาน (15 ส.ค.) ด้วยความตื่นเต้นระคนแปลกใจ ^^ แม่หมอรู้ได้ไง??? ส่งมาทันเวลาเป๊ะเลย  (ปล. มีคนมาอวยพรเค้าตั้งแต่วันแม่ด้วยค่ะ เราต้องตอบไปว่า ขอบคุณที่นับถือเป็นอาจารย์แม่ แต่ไม่ใช่วันนี้ขร่ะ ) อวด ๆ ๆ ๆ ^______^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 01:11:23

ความคิดเห็นที่ 9 กันท่า จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 05:16:14

ความคิดเห็นที่ 10 ^ ^ แง๊ๆๆๆ ไม่ทัน จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 05:25:52

ความคิดเห็นที่ 11 อรุณสวัสดิ์ค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 06:07:05

ความคิดเห็นที่ 12 แก๊สระเบิดตู้ม จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 06:32:04

ความคิดเห็นที่ 13 ไปทำงานแระดีกว่า อิอิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 06:32:18

ความคิดเห็นที่ 14 ของขวัญก็สวย คนรับก็สวย คนให้ก็สวย คนชมยิ่งสวยใหญ่ 555+ สุขสันต์วันเกิดค่ะ สดชื่นฉ่ำเย็นเหมือนสายฝนที่โปรยปราย:) จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 07:18:31

ความคิดเห็นที่ 15 สุขสันต์วันเกิดนะคะ พี่รุริกะ น่ารักทั้งคนให้คนรับเลย   ทำไมคุณวินทร์ไม่ตามไปล่ะคะ? ขัดใจแม่ยกจริงๆ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 08:05:26

ความคิดเห็นที่ 16 read จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 08:16:20

ความคิดเห็นที่ 17 知你生日快樂！姐姐 มีความสุขมาก ๆ นะคะพี่จ่าว ขอให้สุขสมหวังทุกประการนะคะ ได้แต่งงานเร็ว ๆ เอิ๊ก ๆ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 08:22:30

ความคิดเห็นที่ 18 แวะมาส่งของขวัญจ้า มีความสุขมากๆ นะจ๊ะ สุขภาพและร่างกายแข็งแรง ทุกข์ โศก โรค ภัย ไม่มีมาเบียดเบียน ทำสิ่งใดราบรื่น เรียบร้อย สำเร็จ ทุกประการ ชีวิตมีแต่ความ สุข สงบ และชื่นบานในทุกคืนวันนะคะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 09:11:27

ความคิดเห็นที่ 19 อรุณสวัสดิ์ค่ะชาวโลก...ม้วบๆ กรี๊ดดดด ... ส่งถึงด้วย !!! กรี๊ดดดดดดด ... ทันเวลาอีกต่างหาก !!! แห่ะๆ ... ใช้ลางสัง บรู้ววววววววว .... ล้วนๆ เลยค่ะ รู้แต่ว่ายังไงก็ต้องส่งวันนั้นให้ได้ หนีงานออกไปร้านกิฟท์ช็อพ (อ้างว่าออกไปธนาคาร...คริคริ) เดินเลือกหมดทั้งร้าน (เป็นร้านเล็กๆ แต่หอมมว้าก ชอบอู้ไปดมเทียนหอม) กำลังจะเลือกซองใหญ่สำหรับใส่การ์ด กับของขวัญเล็กๆ นั่น ติ๊ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ (เสียงริงโทนเค้าเอง) อาจจะย่อมาจากติ๊งต๊อง...แง้วววว ^^' ถูกตามกลับด่วน...แป่วววววว !!! รีบไปจ่ายเงินและไม่ลืมขอกระดาษห่อของขวัญกับริบบิ้นมาด้วย ร้านนี้น่ารักมาก ถึงจะขายของแพงไปหน่อย แต่ของทุกชิ้นเค้าบริการห่อให้ แล้วเค้าก็หย่อนเงินทอนย่อย (90 เซ็นต์) บริจาคใส่ตู้ไปแล้วด้วย แล้วก็ยุ่งวุ่นวายหัวฟูจนใกล้จะถึงเวลาไขตู้ post (ตรงเวลาซะด้วย) ไม่ได้ออกไปหาซองอีกรอบ เอาฟะ ... ลองใส่ซองการ์ดดูซิ แอ๊ววววว...ได้ด้วยแฮะ ไหนๆ ก็ไหนๆ ถ้าวาสนาเรามีร่วมกัน (ว่าไปโน่น) ลุงไปรฯ คงใจดีส่งให้นะ แปะแสตมป์เพิ่มให้อีกหนึ่งดวงค่าความปูดนูนแล้วกัน...แห่ะๆ ทีนี้ ตื่นเต้นตอนใส่ลงตู้แดงอีกล่ะ ก็ช่องมันเป็นแบบสำหรับใส่ซองแบนๆ ใช่ป่ะ ทีนี้ ... ซองปูดๆ (เหมือนพุงคนส่ง) แอร๊ยยยยยย ... ชิส์ !!! (จะกัดตัวเอง และกัดตอบอีกนานมั้ย...ฮ่าๆๆ วงเล็บกี่คู่แล้วเนี่ย???) ยัดไม่ลงอ่า ^^' (ถ้าสังเกตดีๆ จะเห็นร่องรอยบนซองเล็กน้อย...อิอิ) ในชั่วขณะที่ซองกำลังติดแหง็กอยู่กับช่องนั้น แว้กกกกก ... กลับตัวก็ไม่ได้ ให้ดันต่อไปก็ไปไม่ถึง +++ ช่องมันขยับได้แฮะ ... ก็เลยถึงบางอ้อ (ไม่ถึงบางละมุง) ว่าเค้าทำแบบพลิกออกมาแล้วใส่ซองขนาดหนาได้ แป่วววววววว !!!!  ^^' แม้ะ .... แล้วก็ไม่บอก ปล่อยให้ปล้ำอยู่ได้ตั้งนาน ชิส์ !!! สุขสันต์วันเกิดอีกครั้งค่ะ ม้วบๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 09:36:08

ความคิดเห็นที่ 20 ถึงตอนสำคัญอีกแล้วคุณริกะ แล้วนี่รสาจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ แง แง อยากรู้อ่ะ ต่ออาทิตย์หน้านะ อย่าเว้นอาทิตย์เลย สงสารคนอ่านบ้างนะคะ ขอร้องล่ะ --------------------------------- วันนี้วันเกิดคุณริกะเหรอ สุขสันต์วันเกิดนะคะ มีความสุขมากๆค่ะ ยกดอกไม้นี้ให้ทั้งกระถางเลยค่ะ       จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 11:50:40

ความคิดเห็นที่ 21 หวัดดีค่ะแฝดพี่ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 12:14:54

ความคิดเห็นที่ 22 22 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 12:18:17

ความคิดเห็นที่ 23 23 หวัดดีหนูนู :) จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 12:23:24

ความคิดเห็นที่ 24 24 หวัดดีค่ะทุกคน อิอิ (นับต่อกันไปให้ถึง100) จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 12:37:40

ความคิดเห็นที่ 25 25 ก็ได้ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 12:56:17

ความคิดเห็นที่ 26 26 หวัดดีค่ะ  อืดพิซซามาก จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 13:12:01

ความคิดเห็นที่ 27 27 ก็จะเอาตามน้ำ จากคุณ : psycho man (Psycho man) เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 13:31:42

ความคิดเห็นที่ 28 28 ตามน้ำไปเรื่อยๆ ว่ากันว่าคนที่ได้ 100 กระทู้นี้จะพบคู่ หมอเจ่นเจ๊นคอนเฟริม (คอน เฟ ริม) อิอิ จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 14:19:35

ความคิดเห็นที่ 29 29 เล่นไรกันน่ะ ^^' ปล. คุณแพรวดาวน่าจะเขียนงานยาวๆให้อ่านสักชิ้นนะคะ เล่าสนุกออก ^___^ นี่เรานั่งอ่านไปหัวเราะกิ๊กไปคนเดียวเลย ปลล. เห็นแก่ดอกไม้ในกระถาง ดังนั้น ตกลงค่ะแฝดพี่ :D (ใจง่ายไปไหมนี่เรา --') ปลลล. คุณโส่ยหายแส่บ :O จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 14:26:00

ความคิดเห็นที่ 30 มาลงชื่อตามอ่านค่ะ ชอบอ่านแนวหมอ พยาบาล คนไข้ อยู่แล้วค่ะ ปกติชอบดูละครแนวหมอ ของเกาหลี ญี่ปุ่น ฮ่องกง ไต้หวัน อเมริกา ชอบๆๆ แต่ไม่ค่อยเห็นมีคนแต่ง เห็นมีแต่ตัวละครเป็นหมอ พยาบาลเกลื่อนแต่เนื้อเรื่องอยู่นอกโรงบาลส่วนใหญ่ เป็นกำลังใจ. ได้พิมพ์เมื่อไหร่ จะรออ่านอีกครั่งค่ะ จากคุณ : Mamahuhu (mamahuhu) เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 14:33:50

ความคิดเห็นที่ 31 หลังจากเครื่องดาวน์ไปร่วม 2 ชั่วโมง นังว่างมาก 555+ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 15:38:23

ความคิดเห็นที่ 32 ไปลงที่ไหนครับคุณนู สุวรรณภูมิ หรือแถวเขมรครับ ท่าทางคนในเครื่องเที่ยวนี้ไม่แยะเลยว่างมาก ฮี่ๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 54 15:49:57 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 15:49:06

ความคิดเห็นที่ 33 แป่วววววววววววววววววววววว หมายถึงระบบไม่สามารถใช้ได้ จึงไม่ได้ทำงานต่างหากเล่า แอร๊ยยยยยยยย จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 16:02:34

ความคิดเห็นที่ 34 34 นู้นูเอ๊ย ... จะไปอธิบายทำไมคะนั่น ??? เข้าล็อคเขาเลยนะ ^____^ คุณริกะ ... อยากอ่านหรือคะ? เค้าก็อยากเขียนนะ ลองเขียนดูแล้ว มันไม่มีสาระเลยอ่ะ (ชีวิตนี้มีสาระกี่ครั้งกันนะเรา???) แห่ะๆ ไว้รอให้อากาศดีๆ จะลงให้อ่านค่ะ เย้ เย ... จะกลับบ้านแว้ว จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 16:35:35

ความคิดเห็นที่ 35 เตรียมตัวกลับบ้านแว้ว จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 16:45:55

ความคิดเห็นที่ 36 ถึงบ้านแว้วค่า เร็วมะคะ อิอิ ปล. เค้าจะรออ่านนะคะคุณแพรวดาวววววววววววววววววววววววววววววววว จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 18:34:13

ความคิดเห็นที่ 37 คุณแอนูใช้เวลาเดินทางชั่วโมงกว่า ถือว่าไม่ไกลเท่าไร โดนฝนด้วยหรือครับ แหม น่าจะกลับไปเอาร่มที่บ้านก่อน แล้วค่อยกลับไปที่ทำงานอีกที แล้วจึงถือร่มกลับบ้าน จะได้ไม่โดนฝนตอนกลับบ้าน วันหน้าทำแบบนี้นะครับ ^__^ แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 54 19:06:09 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 19:05:34

ความคิดเห็นที่ 38 จะได้กลับบ้านมั้ยอ่ะ คุณพยาบาล จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 19:10:47

ความคิดเห็นที่ 39 #30 ขอบคุณคุณ mamahuhu ค่ะ ^__^ (่อ่านว่าอะไรคะนี่ ^^) นิยายเรื่องนี้เคยลงในนิตยสารรายสัปดาห์แล้วค่ะ สังเกตจากพล็อตเรื่องที่เกริ่นนำด้วยแนวตลาดจ๋า พระเอก หล่อ รวย หรู นางเอกจน แต่ดูดี มีหนุ่มๆมาหลงรัก มีศัพท์แสงทางการแพทย์เพิ่มความดูดีมีระดับ แต่พอกลางเรื่องไปเท่านั้นล่ะ ^___^;;; นิตยสารรายสัปดาห์ลงแล้วก็ต้องลงให้ตลอดรอดฝั่ง แต่พอจะรวมเล่ม บก.ทั้งหลายถึงกับกุมขมับเลยนะคะ เพราะอะไร??? คุณ mamahuhu ลองตามอ่านดูได้ค่ะ (แนะนำให้อ่านทางนี้เลยนะคะ ไม่ต้องรอรวมเล่มหรอก ตราบใดที่คนเขียนเรื่องนี้ยังกระโดดข้ามกำแพงติสต์แตก ไม่แคร์สื่อ ไม่สนใจตลาดของตัวเองไม่ได้ ก็คงไม่มีแบบวางแผงให้อ่านน่ะค่ะ แฮ่ะๆ ^^') #34 เย... รออ่านด้วยคนค่ะ ^____^ #36 อิจฉาคนมีรถไฟฟ้าไปถึงหน้าบ้านแฮะ!! จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 19:13:31

ความคิดเห็นที่ 40 #37-38 คุณๆ มากันไว หรือว่าเราพิมพ์ช้าขนาด --' คำถามคุณเซโก้มีคำตอบในตอนหน้านะคะ (^_^)v จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 19:20:31

ความคิดเห็นที่ 41 ไม่ไกล เพราะนั่งรถไฟฟ้าทั้งไปและกลับ แบร่ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 19:35:57

ความคิดเห็นที่ 42 เอาเค้กมาให้นะคะพี่จ๋าว จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 20:03:47

ความคิดเห็นที่ 43 จุ๊บน้องจ๋าว ม้วบ ๆ ๆ ๆ มาๆ ตัดแบ่งกันกินเลย ^____^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 20:17:22

ความคิดเห็นที่ 44 คุณ mamahuhu ลองตามอ่านดูได้ค่ะ (แนะนำให้อ่านทางนี้เลยนะคะ ไม่ต้องรอรวมเล่มหรอก ตราบใดที่คนเขียนเรื่องนี้ยังกระโดดข้ามกำแพงติสต์แตก ไม่แคร์สื่อ ไม่สนใจตลาดของตัวเองไม่ได้ ก็คงไม่มีแบบวางแผงให้อ่านน่ะค่ะ แฮ่ะๆ ^^') จากคุณ : รุริกะ   ขอบคุณค่ะคุณรุริกะ ยิ่งบอกอย่างนี้ ยิ่งอยากอ่าน สงสัยว่านิยายดีๆแบบนี้ ทำไม บ ก ถึงขนาดปวดหัว ในการตีพิมพ์ ชื่อเรามาจากภาษาจีนค่ะ มาม่าฮูฮู คุณ NUAOFFYHUB คงเข้าใจความหมายดีกว่าเราเยอะเลยนะคะ เห็นโพสภาษาจีนบ้าง แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 54 20:41:56 แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 54 20:40:05 จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 20:39:28

ความคิดเห็นที่ 45 ^ ^ เรานึกว่าเป็นภาษาแถบกัวเตมาลา ประมาณ ม่า ม่า ฮู่ ฮู่ อุ้มโบ่ะ อุ้มโบ่ะ แหะๆ ^^ แซวเล่นค่ะ ฮู นี้ใช่ 户 ที่แปลว่า บ้าน หรือครัวเรือน ไหมคะ มาม่า ก็คงมาจาก 妈妈 ที่แปลว่า แม่ รวมเป็นแม่บ้านหรือเปล่านะคะ ^__^ (เดาเอา บางทีน้องจ๋าวก็พึ่งไม่ค่อยจะได้ แต่เหมือนว่าเดาเองแล้วจะหนักกว่าเดิม 55+) .... ลบๆๆๆ ^^ .... จริงๆ พล็อตแบบนี้เจออยู่บ้างในหนังญี่ปุ่น เกาหลี อะไรงี้เนอะ แต่ในไทย วางตลาดยากง่ะค่ะ ก็เห็นใจ บ ก อยู่เหมือนกัน ถ้าพิมพ์ให้ แล้วขายไม่ได้ คนขาดทุนเป็นเขา เราคงเป็นฝ่ายรู้สึกผิด แต่การวางให้เพื่อนๆกันอ่านแบบนี้ ไม่มีใครเสียอะไร ต่างคนต่างแฮปปี้ ได้กำไรเป็นมิตรภาพและน้ำใจ สบายใจกว่าเยอะเลยค่ะ :) แหะๆ ^^' แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 54 23:36:26 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 21:01:00

ความคิดเห็นที่ 46 ^ ^ ^ ^ ง่ะ!!! เอางั้นเลยเหรอคะ? แง้ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 21:43:08

ความคิดเห็นที่ 47 พี่จ๋าวเดาความหมายออกทะเลไปไกลเลย กลับมาค่ะกลับมา เค้าว่ายน้ำไม่เป็น จะรออยู่ที่ฝั่งนะคะ เค้าพึ่งไม่ได้อยู่แล้ว เพราะรู้ความหมายแต่ไม่บอก แบร่ แม่กาแควอย่าร้องไห้นะคะ ปล. อรุณสวัสดิ์ค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 05:17:56

ความคิดเห็นที่ 48 น้าน! ^^ หนูกาแฟมาแอบอ่านทำไม  น้องจ๋าวใจร้าย  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 07:26:15

ความคิดเห็นที่ 49 Mǎmǎ hǔhǔ is made up of four Chinese characters: 馬馬虎虎. The first two characters mean “horse” and the second two characters mean “tiger.” Why does “horse horse tiger tiger” mean “mediocre?” It’s neither one nor the other – it’s so-so, mediocre. ม้า ม้า เสือ เสือ ไม่ใช่ม้า ไม่ใช่เสือ ประมาณนั้น ที่มา mandarin.about.com โดย อากู๋ แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 54 07:54:26 จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 07:53:24

ความคิดเห็นที่ 50 แปลว่าธรรมดาค่ะพี่จ๋าว โอ๋ ๆ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 08:26:48

ความคิดเห็นที่ 51 คนหายไปไหนกันหมดเนี่ย จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 11:51:27

ความคิดเห็นที่ 52 #49 ขอบคุณคุณโส่ยค่ะ #50 แอ๋ๆ #51 ยังอยู่จ้า จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 12:48:21

ความคิดเห็นที่ 53 แง้มนิดนึงว่า เรื่องนี้ไม่มีเลิฟซีน และตัวเอกตายแบบไม่น่าตายนะคะ -------- เฮ้ย...ไหงงั้นอ่ะคุณริกะ เลิฟซีน ไม่มี ยังไม่เท่าไร แต่ ตัวเอกตายแบบไม่น่าตาย นี่สิ  แว๊กกกกกกก   รับไม่ได้ รับไม่ได้ จริงๆ :( จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 12:49:01

ความคิดเห็นที่ 54 แงว.... คุณมาม่ามาอ่านและรับทราบเร็วๆเข้าค่ะ เค้าจะลบสปอยล์ออกแล้ว เดี๋ยวคนอ่านหายหมด ^_____^' จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 13:02:08

ความคิดเห็นที่ 55 จารย์แม่คะ เพื่อจะได้win win ช่วยจัดเลิฟซีนก่อนตัวเอกตายค่ะ 5555 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 13:03:03

ความคิดเห็นที่ 56 จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 13:10:41

ความคิดเห็นที่ 57 อ๋อยยยย ... โดนัทคุณโส่ย !!! อรุณสวัสดิ์ชาวโลก ... คริคริ (มัยอ่ะ ก็เค้าเพิ่งมา...มีไร?) จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 13:13:44

ความคิดเห็นที่ 58 มาวิ่งเล่นกันเถอะค่ะ เค้าเหงา ปั่นนิยายไม่ออก 555+ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 13:31:29

ความคิดเห็นที่ 59 วิ่งไม่ไหวอ้ะ ไปจ๋อมแจ๋มก่อนนะ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 18:10:23

ความคิดเห็นที่ 60 กลิ้งก็ได้นะ อิอิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 18:23:34

ความคิดเห็นที่ 61 กลิ้งงับๆ ใช่ป่ะ???? ก็ว่าจะกลิ้งอยู่ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 19:01:01

ความคิดเห็นที่ 62 อิ่มมากมาย พุงจะแตกแว้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววว ไก่ย่างอร่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 19:31:43

ความคิดเห็นที่ 63 ^ ไก่ย่างที่ปิ้งเอง ส่งเอง แล้วขายไม่ออกใช่มั้ย ^^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 20:10:24

ความคิดเห็นที่ 64 มะช่ายน้าพี่จ๋าว จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 20:18:05

ความคิดเห็นที่ 65 เอามาฝาก ดาวมหาลัยเค้า เค้าคิดถึงมาก ๆ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 20:20:26

ความคิดเห็นที่ 66 เบรคที่สอง จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 20:21:01

ความคิดเห็นที่ 67 เบรคที่สาม จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 20:21:36

ความคิดเห็นที่ 68 เบรคที่สี่ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 20:22:06

ความคิดเห็นที่ 69 ^ คนจะงามงามน้ำใจใช่ใบหน้า คนจะสวยสวยจรรยาใช่ตาหวาน คนจะแก่แก่ความรู้ใช่อยู่นาน คนจะรวยรวยศีลทานใช่บ้านโต  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 21:26:27

ความคิดเห็นที่ 70 พี่จ๋าวรักจั๊กจั่นของเค้ามั้ยคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 21:43:03

ความคิดเห็นที่ 71 มาแปล คนจะงามงามน้ำใจใช่ใบหน้า คนจะสวยสวยจรรยาใช่ตาหวาน คนจะแก่แก่ความรู้ใช่อยู่นาน คนจะรวยรวยศีลทานใช่บ้านโต ใช่ แปลว่า ถูกต้อง แม่นแล้ว แม่นอีหลี ดังนั้น แปลว่า คนงามเพราะใบหน้า คนสวยเพราะตาหวาน คนแก่เพราะอยู่นาน คนรวยเพราะบ้านโต ฮา ที่จริงน่าจะเป็นแบบนี้ คนจะงามงามน้ำใจ ไม่ใช่ใบหน้า คนจะสวยสวยจรรยา ไม่ใช่ตาหวาน คนจะแก่แก่ความรู้ ไม่ใช่อยู่นาน คนจะรวยรวยศีลทาน ไม่ใช่บ้านโต ฮา ใช่ๆๆๆ <เผ่นล่ะ.> ^___^...... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 22:03:30

ความคิดเห็นที่ 72 ^ ^ โดนจารย์แม่จัดการแน่ ฮี่ๆๆๆ แซวแบบนี้ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 22:04:37

ความคิดเห็นที่ 73 ปร๊าดมาแว้วค่ะ ทันอ่านสปอยล์พอดี เพิ่งฝ่าพายุฝน ฟ้าคะนอง กับขบวนรถติดยาวเหยียดกลับมาถึงบ้าน ยังไม่ได้อาบน้ำ แวบขึ้นมาต่อเน็ตก่อนเลย ได้กลิ่นเหงื่อบ้างไหมคะ อิอิ จะจบยังไง ก็ยังยืนยัน นั่งยันอ่านต่อค่ะ มาม่าฮูๆนี่เคยได้ยินครั้งแรกในละครเกาหลีฉบับพากย์ภาษาจีน เรื่อง love story in Havard ค่ะ คนพูดคือ นางเอก Kim Tae Hee พูดกับพระเอกKIm Rae Won  ตอนกำลังทำครัวอยู่ในหอพักที่มหาลัย ก็เลยประทับใจตั้งแต่บัดนั้น เอามาตั้งชื่อตัวเองเสียเลย แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 54 22:08:37 จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 22:06:20

ความคิดเห็นที่ 74 ^ ^ ^ เค้านี่ล่ะจะจัดการก่อน กินข้าวแล้วมีแรงมาป่วนเลยนะ...ชิส์ !!! ไนท์ๆ ม้วบๆ ค่า ทุกคน หลับแล้วตื่น ตื่นแล้วหลับ หลับดีกว่า ละเมอมา ร่ำลา ไปซุกหมอน ตื่นขึ้นมา แล้วงง จงไปนอน ซุกซุกซ่อน นอนเถอะ อะเบ๊อะจะมะ คริคริ จ๊ากกกกกกส์...ป่าวจัดการคุณไม่ม้าไม่เสือนะค้า จิ้มข้ามไปข้างบนนู่นค่า...ฮี่ๆๆ ไปนอนและ ไนท์ๆ ม้วบๆ แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 54 22:13:01 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 22:11:18

ความคิดเห็นที่ 75 ^ #72 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 23:34:43

ความคิดเห็นที่ 76 #53 เค้าว่าแฝดพี่ต้องเดาได้แน่เลย ว่าใครจะ... ^^' #55-56 เจ้ากีวี่กับหนูกาแฟ เอาใหญ่เลยนะ  #70 จั๊กจั่นของตัวเองตอนน้ายยย อิอิ รักก็ด้ะ คนดีๆมีไว้ให้รัก  #73 เค้าก็รู้จักคิมแตฮีจากซีรียส์เรื่องนี้เหมือนกันค่ะ  เป็นผู้หญิงที่มีทั้งความอ่อนโยน อ่อนหวาน และเข้มแข็งในตัวเองดี เลยเอามาทำเป็นคาแรคเตอร์นางเอกของนิยายเรื่องนี้เสียเลย ^__^ ปล. คุณมาม่าต้องฝ่าฝนตกรถติดกลับบ้าน แสดงว่าอยู่กทม.หรือคะ  ถ้าอย่างนั้นรบกวนส่งที่อยู่มาทางหลังไมค์รุริกะนิดนึงค่ะ ^^ มีหนังสือฝากไปแจกให้เด็กๆแถวบ้านล่ะ  #74 ราตรีสวัสดิ์คุณแพรวดาวและชาวโลกค่ะ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 23:46:26

ความคิดเห็นที่ 77 อรุณสวัสด์ชาวโลกที่รัก....ม้วบๆ 77 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 09:52:14

ความคิดเห็นที่ 78 อรุณสวัสดิ์ค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 10:21:05

ความคิดเห็นที่ 79 อรุณสวัสดิ์ คุณแพรวดาวลืมสระอิค่ะ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 10:22:28

ความคิดเห็นที่ 80 ิ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 10:26:07

ความคิดเห็นที่ 81 อิอิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 10:37:54

ความคิดเห็นที่ 82 พี่สาวไม่รีไรต์เอาใจแม่ยกหน่อยเหรอคะ งือๆๆ     ปล. จะจบยังไงก็รออ่านค่ะ ถึงจะจิตตกเป็นวันๆก็เถอะ กระซิกๆ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 16:12:35

ความคิดเห็นที่ 83 รู้สึกว่าจะเรียกร้องเลิฟซีนกันอ๊ะป่าวคะ 555+ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 16:32:36

ความคิดเห็นที่ 84 ถะถะถะ ถูก!!! จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 16:39:31

ความคิดเห็นที่ 85 กลับบ้านดีกว่า เอิ๊ก ๆ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 16:51:31

ความคิดเห็นที่ 86 ^ พยายามอยู่จ่ะ หนูกาแฟ  หนูรอดูความพยายามของพี่ก็แล้วกันนะ  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 18:26:53

ความคิดเห็นที่ 87 เค้าจะรออ่านนะพี่จ๋าว เอาแบบอ่านจบแล้วอายม้วนกลิ้งเลยนะคะ อิอิ อยากอ่านเลิฟซีนของพี่จ๋าวววววววววววววววววววววววว จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 18:39:15

ความคิดเห็นที่ 88 88 ฮี่ ๆ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 18:39:45