ความคิดเห็นที่ 1 แสงนวลของดวงจันทร์บนราตรีที่สายลมพัดเอื่อย ไม่ได้ทำให้ความเครียดที่วิ่งวนอยู่ในสมองเบาบางลง ภาสพัทธ์ยังคงตกอยู่ในห้วงของความคิดคล้ายกับสมองถูกบีบรัดอยู่ตลอดเวลา ฉับพลันเงาสะท้อนของร่างบางที่มายืนอยู่เบื้องหลังเขาจากกระจกหน้าต่างก็ทำ ให้ชายหนุ่มต้องขยับตัว หากแต่ยังไม่ทันหันไป ปาจารีย์ก็ยื่นสองมือมาแตะขมับทั้งสองข้างของเขา “ปุ่นนวดให้นะคะ” แรงกดอย่างมีจังหวะจะโคนจากปลายนิ้วบางทำให้เปลือกตาของภาสพัทธ์ค่อยๆ ปิดลง สมองเปิดพื้นที่ให้เจ้าของได้สัมผัสถึงความผ่อนคลายที่ไม่ได้พบเจอมาหลายต่อ หลายวัน ก่อนที่เขาจะยกมือข้างนึงไปทาบทับหลังมือของหญิงสาว ปาจารีย์ชะงักมือไปเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ดึงออก หล่อนสบตาของเขาผ่านเงากระจกที่สะท้อนกลับมาไม่ได้ชัดเจนนัก “ทำไมรึเปล่าคะคุณพัทธ์ ปุ่นกดแรงไปเหรอ” ทว่าคนถูกถามส่ายหน้าทั้งที่ยังกุมมือบางเอาไว้ “ไม่หรอก... กำลังดี” ดู เหมือนจะดีเกินไปด้วยซ้ำ... ภาสพัทธ์ไม่รู้ว่ากระแสอุ่นๆ ที่พุ่งพล่านเข้ามาโอบล้อมหัวใจที่แห้งผากของเขานั้นคืออะไร แต่มันเกิดขึ้นเมื่อยามที่หล่อนวางมือมาสัมผัสและอุ่นมากขึ้นเมื่อยามที่สาย ตาอ่อนโยนคู่นั้นมองมาที่เขาด้วยความห่วงใย แม้แต่ถ้อยคำที่แฝงความอาทรไว้ไม่มิดก็ทำให้เขารู้สึกถึงความหนาวสั่นของ ร่างกายด้วย มันเป็นความขัดแย้งที่แปลกเหลือเกิน หากหล่อนเป็นกระแสน้ำอุ่น เหตุใดเมื่อยิ่งเข้าใกล้ กลับยิ่งทำให้อุณหภูมิในกายของเขาลดลง... ราวกับมันปรับลดเพื่อให้เขายิ่งต้องการเข้าใกล้หาไออุ่นนั้นมากยิ่งขึ้น... ไม่ น่าเชื่อว่าภายในเวลาไม่ถึงครึ่งนาที จะบังเกิดความรู้สึก ความต้องการ และขัดแย้งในตนเองได้มากขนาดนี้ ภาสพัทธ์พยายามหักห้ามใจตัวเองไม่ให้เอ่ยปากในสิ่งที่เขาอยากให้หญิงสาวทำ หากแต่ก็พ่ายแพ้ในที่สุด... “ปุ่น... ปลอบฉัน แบบที่เธอเคยปลอบบุศย์ได้ไหม” คำขอที่ชายหนุ่มเอ่ยปากทำเอาปาจารีย์สะดุดลมหายใจ และอาการนั้นก็ทำเอาภาสพัทธ์รู้สึกว่าเขาไม่น่าพูดออกมาเลย “ช่างเถอะ... ขอโทษ... ไม่มีอะไร” ภาสพัทธ์ส่ายหน้าแล้วลุกเดินไปที่เตียงขณะหญิงสาวยังคงยืนนิ่งหันหลังให้อยู่  ณ จุดเดิม หัวคิ้วบางขมวดเข้าหากันแทบจะพันเป็นเลขแปด ริมฝีปากล่างด้านในถูกกัดเม้มเพราะเจ้าตัวกำลังครุ่นคิด... หล่อน จำได้ว่าเคยบอกเขาว่าตนปลอบบุศรัณย์อย่างไร และแน่ใจด้วยว่าภาสพัทธ์มีแรงกดดันมากเพียงพอที่จะโหยหาอ้อมกอดของใครสัก คน... หากแต่พลังแห่งอ้อมกอดบำบัดนั้นไม่ใช่ว่าจะเป็นใครก็ได้ ข้อนี้ชายหนุ่มก็รู้ดี การที่เขาขอให้หล่อนกอดย่อมหมายถึงหล่อนต้องเป็นคนที่เขารู้สึกดีด้วยมากๆ ในระดับหนึ่ง... “จะนอนรึยัง ฉันจะปิดไฟแล้วนะ” คำ ถามของคนที่นั่งยื่นมือข้างนึง ไปแตะสวิตซ์ไฟบนผนังหัวเตียงทำให้ริมฝีปากของปาจารีย์ยิ่งเม้มแน่น หล่อนสูดลมหายใจลึกแล้วเดินดุ่มไปหาภาสพัทธ์ คุกเข่าทั้งสองข้างบนเตียงแล้วยืดตัวไปกอดคล้องแขนรอบคอของคนบนเตียงจากด้าน ข้างด้วยความเขินอายสุดๆ จนต้องซุกหน้าหลบไปอีกทาง ชายหนุ่มนั่งนิ่งค้างไปเลยกับกอดบำบัดจู่โจมของคน ตัวเล็ก ถามว่าดีไหม มันก็ดี แต่เขาคิดว่ายังสามารถดีกว่านี้ได้อีก ถ้าหากหญิงสาวอยู่ในตำแหน่งที่เอื้อให้เขากอดได้บ้างไม่ใช่กอดเขาจากด้าน ข้างอย่างนี้... ผ่านไปไม่กี่นาทีปาจารีย์ก็ส่งเสียงอู้อี้บอกเขาในประโยคที่ทำให้ภาสพัทธ์ลอบปรายยิ้ม “ปุ่นเมื่อยแล้วนะคะ พอได้รึยัง” ขืนยืดตัวกอดเขาแบบนี้นานๆ ตะคริวถามหาแน่ๆ “ฉันยังเศร้าอยู่เลยนะ” คนถูกปลอบตอบเสียงขื่นทั้งที่ประกายตาพราวระยับ “แต่ปุ่นเมื่อยจริงๆ นะคะคุณพัทธ์ ปวดขาแล้วด้วยอ่ะ” ที่สำคัญหล่อนชักจะง่วงนอนขึ้นมานิดๆ ไม่รู้ว่าภาสพัทธ์อาบยานอนหลับไว้กับตัวหรืออย่างไร เวลาอยู่ใกล้ๆ เขาไม่ว่าจะซบหลังหรือซบไหล่ก็พานจะรู้สึกอยากหลับขึ้นมาทุกที... “งั้นก็มานี่” ภาสพัทธ์สอดมือข้างนึงย้อนมาด้านหลังรั้งเอวหล่อนไปนั่งบนตักด้านหน้าอย่าง ง่ายดายจนหญิงสาวตะลึงแต่พอสบตาเขาในระยะกระชั้นชิดก็พูดอะไรไม่ออก วงแขนใหญ่ค่อยๆ กระชับกอดคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน กอดบำบัดอย่างนี้สิที่ภาสพัทธ์คิดไว้ว่ามันดีกว่า... “แบบนี้ไม่เมื่อยแล้วใช่ไหม” ปาจารีย์ไม่ได้ตอบว่าอย่างไรและหากจะให้ตอบจริงๆ คงต้องบอกว่าตอนนี้หล่อนเกร็งกว่าเมื่อครู่ด้วยซ้ำ “ทำไมไม่เห็นกอดฉันเลยล่ะ ปล่อยให้กอดอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้จะเรียกว่ากอดบำบัดได้ยังไง” คนถูกท้วงแหงนคอขึ้นมองค้อนเขาอยู่แว่บนึงก่อนบ่นพึมพำ “ดูเหมือนจะไม่ได้เครียดแล้วนะเนี่ย” ภาสพัทธ์ฟังแล้วก็ยิ้มขัน “เครียดสิ... แค่รู้สึกดีขึ้น เธอเคยบอกเองไม่ใช่เหรอว่าวิธีนี้ช่วยให้รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้น” “งั้นก็แปลว่าได้ผลแล้ว งั้นก็ปล่อยปุ่นสิคะ” “เดี๋ยวนะ... ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะเริ่มมีสมาธิ อืม... เธอก็เคยพูดนี่นาว่ามันทำให้แก้ปัญหาได้ดี ไหนลองกอดด้วยสิเผื่อจะคิดอะไรออกได้ไวขึ้น” ไม่ว่าเปล่าเขาดึงมือหล่อนให้สวมกอดเข้าที่รอบเอวอุ่น ปาจารีย์ล่ะนึกอยากจะเอาหัวโขกหน้าอกของเขาเป็นการ ประท้วงเสียจริงๆ หล่อนอายุยี่สิบสี่นะ ไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดไม่รู้ตัวว่าถูกเขาหลอกกอดอยู่น่ะ... แต่จะปฏิเสธก็ไม่กล้า หล่อนรู้ว่าภาสพัทธ์ไม่มีเจตนาจะแกล้งหล่อน เขาเครียดจริงๆ และหากสิ่งที่ทำอยู่นี้จะช่วยให้เขาลืมความเครียดอันแสนสาหัสนั้นได้บ้างสัก ชั่วครั้งชั่วคราวหล่อนก็ยินดี ไม่รู้ว่าเพราะเกิดเหตุให้ใกล้ชิดกันบ่อยครั้งหรือ อย่างไร หล่อนจึงเผลอคิดไปว่าการต่อต้านภาสพัทธ์ไม่ใช่สิ่งที่ต้องจริงจังขนาดนั้น แม้จะไม่อยากจะยอมรับ ทว่าบางทีนะ... หล่อนอาจมีใจให้เจ้าของอกอุ่นนี้ไปแล้ว... แต่ไม่รู้สิ... หล่อนไม่เคยตกหลุมรักใครมาก่อน ดังนั้นความรู้สึกที่มีให้ภาสพัทธ์จึงจัดว่าเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่และ ซับซ้อนไม่ใช่เล่นเลย... เขาแก่กว่าหล่อนตั้งเจ็ดปี บุคลิกที่มีก็แตกต่างจากผู้ชายที่เคยวาดฝัน... ก็เล่นเลือดลมเดินไวขนาดนี้ ผู้หญิงคนไหนจะจินตนาการใส่ไว้ในนิสัยของเจ้าชายในฝันกันเล่า ที่สำคัญเขาเป็นนายจ้าง หากไม่เพราะโปรเจคนี้ที่พาให้ต้องลงเรือลำเดียวกัน เชื่อเถิดว่าคงไม่มีทางที่คนอย่างเขาจะชายตามองมาที่เธอ... ไม่มีวัน.... “คุณพัทธ์... ปล่อยปุ่นเถอะค่ะ ปุ่นง่วงแล้วจริงๆ” “ง่วงก็หลับสิ ฉันยังต้องใช้ความคิดอยู่” “แต่ปุ่นนอนอย่างนี้ไม่ได้หรอกค่ะ ปุ่นเมื่อย” หล่อนพยายาม บ่ายเบี่ยง ความง่วงนั้นเกิดขึ้นจริง แต่สิ่งที่ทำให้หล่อนพยายามดันตัวเองออกจากอ้อมแขนของเขาก็เพราะรู้สึกถึง ความอันตราย... อันตรายที่เกิดจากกำแพงหัวใจที่เริ่มพัง ภาสพัทธ์ลุกร้ำเข้ามาในหัวใจของหล่อนมากเกินไปแล้ว... เพราะไม่เคยคาดหวังถึงความรู้สึกนี้ หล่อนจึงไม่เป็นอะไร แต่พอหัวใจเริ่มรู้สึก... นั่นแปลว่าหากเขาไม่ให้... หัวใจก็จะต้องพบเจอกับการปวดร้าว... ปาจารีย์ไม่อยากตกอยู่ในวิกฤตความรักแบบนั้น การดึงดันของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มดึงตัวลงนอนทั้ง ที่ยังมีหล่อนอยู่ในอ้อมแขน ปาจารีย์นิ่งชะงักไปเมื่อการดิ้นนั้นทำให้ปลายจมูกของหล่อนเฉียดชนกับภาส พัทธ์ที่ดูจะไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร เขากระชับกอดหล่อนไว้อย่างสบายๆ แล้วบอกให้หลับซะ... หล่อนไม่ได้กลัวเลยว่าภาสพัทธ์จะทำอะไร เพราะสิ่งที่กลัวมากกว่าก็คือหัวใจของตัวเองที่กำลังเต้นระส่ำ ชายหนุ่มโอบกอดไว้นิ่งๆ อยู่อย่างนั้นกระทั่งปาจารีย์ขืนตาอยู่ไม่ไหวและผล็อยหลับไปในที่สุด... ลมหายใจที่สม่ำเสมอบ่งบอกชัดเจนว่าคนในอ้อมแขนเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว  เขา กล้าสาบานเลยว่าไม่ได้คิดจะล่วงเกินหล่อนมากไปกว่าการกอด ภาสพัทธ์ขยับตัวออกเล็กน้อยเพียงเพื่อมองใบหน้าหลับพริ้มของหญิงสาว หากแต่ราวกับมีแรงดึงดูดมหาศาลให้เขาโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ กลิ่นหอมอ่อนๆ ของแชมพูทำให้เขาเผลอสูดดมก่อนจรดริมฝีปากอุ่นบนหน้าผากเนียน ปลายจมูกโด่งค่อยๆ ไล้ลงไปตามสันกลางของจมูกเล็ก ชั่ววินาทีนึงภาสพัทธ์ขืนใบหน้าตนเองออกมาราวกับจะหักห้ามใจแต่แล้วก็พ่าย แพ้ต่อแรงปรารถนา สัมผัสหวานล้ำอ่อนนุ่มที่รุกรานผ่านริมฝีปากเข้ามา ทำให้ปาจารีย์รู้สึกตัวขึ้นมา หญิงสาวขยับใบหน้าหลบหนีอาการวาบหวามตรงต้นคอด้วยความงัวเงีย สติสัมปชัญญะและเปลือกตานั้นหนักหนาเกินจะฝืนลืมขึ้นไหว หลายวันที่ผ่านมาหล่อนนอนได้น้อยไม่แตกต่างกับภาสพัทธ์เพราะเป็นห่วงเขา ร่างกายจึงเรียกร้องหาการพักผ่อนชนิดที่แทบจะปิดสวิตซ์ตนเอง แม้จะรู้สึกได้ถึงสัมผัสที่เกิดขึ้นทั้งบริเวณใบหน้า ริมฝีปากและลำคอ แต่สมองไม่อาจประมวลผลได้ชัดว่าสัมผัสเหล่านั้นเกิดจากอะไร กลิ่นหอมผิวกายของปาจารีย์ทำเอาภาสพัทธ์แทบคลั่ง การขยับตัวยกมือขึ้นปัดป่ายเล็กน้อยนั้นยิ่งพาให้สติของเขากระเจิง เนื้อตัวที่นุ่มนิ่มบอบบางที่คอยเบี่ยงหลบราวกับยั่วยุให้เขาตระกองกอดไว้ ชายหนุ่มรู้ดีว่าหากไม่หยุดในตอนนี้ เขาต้องทำอะไรล้ำเส้นเกินกว่าจะถอยกลับได้แน่นอน จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 06:25:04

ความคิดเห็นที่ 2 ฉับพลันชื่อของบุศรัณย์ก็แว่บขึ้นมาพาให้เขาชะงัก ภาสพัทธ์ค่อยๆ ดันตัวเองออกมา มือใหญ่ยกลูบใบหน้าตัวเองด้วยความสับสน เขาไม่ใช่คนความจำสั้น แต่ช่วยไม่ได้เลยที่การใกล้ชิดกับปาจารีย์ในทุกๆ ครั้ง หล่อนทำตัวเหมือนผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ประสาเรื่องความรัก ประกายตาคู่นั้นเผยให้เห็นว่าเด็กสาวอยากรู้จักกับมัน หล่อนเขินอายแต่ก็ลอบสำรวจเรือนร่างของเขาทุกครั้งที่ยามที่เขานุ่งผ้าเช็ด ตัวเดินออกมา... ความ เป็นผู้ชายในตัวของเขามันทำให้นึกอยากลองบริหารเสน่ห์กับผู้หญิงที่ไม่สนใจ ในบุรุษเพศ ภาสพัทธ์ตั้งใจเปลือยกายท่อนบนมายั่วหญิงสาวตั้งแต่ครั้งแรกเจอ ปฏิกิริยาตอบรับของปาจารีย์ทำให้เขายิ่งได้ใจ เมื่อบ่อยครั้งและนานเข้า มันทำให้เขารู้สึกว่าเธอก็คือผู้หญิงคนนึงที่สามารถหวั่นไหวได้กับผู้ชายเฉก เช่นเขา สิ่งนั้นเองที่ทำให้ภาสพัทธ์มักจะหลงลืมไปว่าหญิงสาวมีเจ้าของอยู่แล้วเป็น ตัวเป็นตน! ชายหนุ่มเหลียวมองไปยังคนที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียง ซึ่งบัดนี้กระดุมเสื้อสองเม็ดบนดูจะไม่อยู่กับร่องกับรอยนัก เขาอยู่บนโลกนี้มากว่าสามสิบปีและใช้ชีวิตเฉกเช่นผู้ชายปกติทั่วไป เหตุใดจะไม่รู้เล่าว่าจังหวะผิดแปลกของหัวใจที่เกิดขึ้นเพราะผู้หญิงในอ้อม กอดนี้มันเรียกว่าอะไร... ร่างสูงลุกออกจากเตียงเดินไปยังประตูเมื่อไม่อาจ หลอกตัวเองได้อีกต่อไป ชายหนุ่มไม่กล้ารับประกันว่าปาจารีย์จะปลอดภัยหากใช้ค่ำคืนนี้ในห้องเดียว กันกับเขา หญิงสาวอาจไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง หากแต่ตัวเขานั่นล่ะที่รู้ดี นอกเหนือจากร่างกายที่ล่วงเกิน หัวใจดวงนี้ยังได้ล่วงล้ำเขตเส้นที่ตัวเองเคยปิดกั้น... ภาสพัทธ์ถอนหายใจเมื่อนึกถึงความสัมพันธ์แน่นแฟ้น ระหว่างหล่อนกับสาวมาดแมน เขาไม่แน่ใจนักว่าความรู้สึกที่มีให้ปาจารีย์นั้นเกิดขึ้นมานานแค่ไหนแล้ว เพราะเขาเพิ่งแน่ใจจริงจังก็ในวันนี้ ไม่ว่ามันเพิ่งเริ่มต้นหรือเดินมาจนกลางทางแล้ว ชายหนุ่มก็ต้องหยุดความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจตอนนี้ให้ได้… ปาจารีย์ตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ด้วยอาการเมื่อย ล้า พอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าภาสพัทธ์ไม่ได้อยู่ในห้องนี้แล้ว แปลกจริง... ปกติเขาไม่เคยตื่นก่อนเธอสักครั้ง... เมื่อเดินไปหยิบเสื้อผ้า เงาสะท้อนของกระจกหน้าตู้ก็ทำให้หญิงสาวต้องขมวดคิ้ว ท่าทางหล่อนจะนอนดิ้นมากเกินไปจนเผลอทำกระดุมหลุด อาการง่วงจัดแบบเมื่อคืนทำให้จำอะไรไม่ได้เลย ร่างเล็กคว้าเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำอย่างไม่คิดอะไร พลางนึกในใจว่าดีนะที่ภาสพัทธ์ไม่เห็น... เกือบ สัปดาห์แล้วที่แพทรียานั่งนิ่งอยู่บนเตียงปล่อยให้น้ำตาไหลอยู่ในห้องพักที่ ดิษพงศ์จัดหาไว้รองรับ หญิงสาวไม่ยอมฟังหรือถามอะไรอีก รวมถึงไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้กระทั่งน้ำสักหยดก็ไม่ยอมแตะจนสุดท้ายก็เป็นลม ถูกหามส่งโรงพยาบาลเมื่อชั่วโมงก่อนและพอได้สติ หญิงสาวก็โวยวายไล่หมอและพยาบาลไม่ให้เข้ามาใกล้ “ถ้ายังปล่อยให้เป็นอย่างนี้ แม้แต่เด็กก็จะไม่รอดนะคะ” บุศรัณย์ดึงตัวภาสพัทธ์ออกมาคุย “ฉันรู้...” “รู้แต่ไม่ทำอะไรเลยเนี่ยนะ” ทีท่าโมโหของหล่อนทำเอาดิษพงศ์ต้องรีบกำรอบข้อมือบางไว้ด้วยเกรงว่าสาวมาดแมนอาจเผลอต่อยญาติผู้พี่ของเขา ก่อนเอาตัวเองเข้าขวาง “ใจเย็นน่าบุศย์ ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้จริงๆ” “แล้วจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้น่ะเหรอ” สาวหล่อหันมาเหวี่ยงใส่คนตัวสูงกว่าที่ยังจับข้อมือหล่อนไว้แน่น “ก็แล้วจะให้จับยัยแพทมัดมือมัดเท้าเอาข้าวกรอกปากรึไง” ดิษพงศ์ถามอย่างอ่อนใจ “คุณดิษทำได้อย่างที่พูดรึเปล่าล่ะคะ” ดวงตาหวานทว่าคมปลาบตวัดไปท้าทายโดยไม่ได้หมายจะพูดเล่นสักนิด ภาสพัทธ์ถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ก่อนจับไหล่ทอมสาวให้หันกลับมาสบตาเขา “เชื่อเถอะว่าที่ยัยแพทเป็นอย่างนี้ ฉันเดือดร้อนกว่าใคร การกดดันของเธอมันไม่ช่วยให้ใครคิดอะไรออกได้ไวขึ้นหรอก” “แต่นี่มันหลายวันแล้วนะคะ สภาวะจิตใจของแม่ก็ไม่ปกติแล้วเด็กในท้องจะเป็นยังไง” คำท้วงนั้นพาให้คนถูกเตือนรู้สึกคล้ายหัวตัวเองหนักเกินกว่าลำคอจะประคอง อยู่ไหว เขารู้ทั้งหมดนั่นล่ะ มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่เขาไม่รู้ นั่นก็คือควรยังไง! “แล้วเธอจะทำอะไร” ชายหนุ่มหมุนตัวไปยังทิศที่เป็นระเบียงด้วยความเหนื่อยใจ แม้แต่ดิษพงศ์ที่นับว่าเป็นเจ้าแผนการก็ยังคิดไม่ตกกับปัญหานี้ “ขอบุศย์คุยกับคุณแพทตามลำพังนะคะ” “คุยเหรอ... ขนาดฉันยังทำอะไรไม่ได้เลย” คำบอกกล่าวนั้นพาให้สาวหล่ออยากจะขำกลิ้งเสียแต่ว่าตอนนี้อารมณ์ไม่ให้ ก็ถ้าจะมีใครสักคนต้องไปต่อรองกับแพทรียาล่ะก็... ไม่ว่าเรื่องไหนๆ ภาสพัทธ์จะเป็นคนสุดท้ายที่บุศรัณย์จะยอมให้ทำ การเอาภาสพัทธ์ไปปะทะแพทรียา ขนาดแม่มะลิของหล่อนยังเคยบอกเลยว่าเหมือนเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุงชัดๆ โอกาสชนะเรียกได้ว่าเป็นศูนย์ ภายนอกของผู้ชายคนนี้อาจดูหยาบกระด้าง เอาแต่ใจและเผด็จการ ทว่าภายในนั้นแสนจะขี้สงสารและใจอ่อน แต่ไหนแต่ไรไม่เคยรับมือน้องสาวตัวเองได้สักครั้ง ดูอย่างที่แพทรียาคบกับอนาวินสิ ตอนแรกที่รู้ก็คัดค้านหัวชนฝา ทว่าพออีกฝ่ายเรียกร้องขอความเห็นใจเข้าหน่อยก็ทำอะไรไม่ได้ ทั้งที่หากจะห้ามจริงๆ มีหรือที่คนเด็ดขาดขนาดเขาจะทำไม่ได้? เด็ดขาดในเรื่องงานน่ะใช่ แต่เมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวเนื่องกับจิตใจแล้ว ภาสพัทธ์มักจะอ่อนแอพ่ายแพ้ซะยับเยิน... จุดอ่อนของเขาก็อยู่ตรงที่หัวใจนั่นแหละ ไม่อย่างนั้นจะเจ็บช้ำฝังใจอะไรกับธารทิพย์มาจนทุกวันนี้ คิดแล้วสาวหล่อก็ส่ายหน้า “ให้บุศย์ลองเถอะค่ะ อย่างน้อยก็ดีกว่ายืนดูเฉยๆ” คนมาดแมนว่างั้นก่อนจะเดินเข้าห้องไป บุศรัณย์จ้องมองคนบนเตียงอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะทำใจแล้วก้าวเข้าหาพายุที่ชื่อว่า ‘แพทรียา’ หล่อนรู้จักนิสัยคุณหนู เล็กของบ้านเทพธาราดีเพราะคลุกคลีกันมาตั้งแต่จำความได้ การค่อยพูดค่อยจาปล่อยให้อีกฝ่ายรู้สึกเหนือกว่า บอกตรงๆ เลยว่าเสียเวลาเปล่า อย่างไรเสีย... วันนี้ก็ต้องทำให้แพทรียารับฟังที่มาที่ไปและยอมรับในแผนการที่ทุกคนทำเพื่อ หล่อนให้ได้ ในเมื่อตอนนี้หญิงสาวก้าว ขาลงน้ำแล้ว หล่อนก็จำต้องลากพาขึ้นฝั่งให้ได้ล่ะน่า แม้จะเป็นการฉุดกระชากลากถูก็ต้องทำ ลำพังนามสกุลที่หมายถึงเทพแห่งสายนที คงไม่สามารถช่วยให้แพทรียารอดจากการจมน้ำได้หรอกหากไม่มีใครสักคนกระโดดลงไป ช่วย “แพท...” เสียงเรียกเบาๆ ของคนที่ก้าวมายืนข้างๆ ไม่สามารถทำให้คนบนเตียงหันไปมอง แต่อีกฝ่ายก็แน่ใจว่าเจ้าของชื่อยังรับรู้สิ่งต่างๆ รอบตัวได้ดีจากปริมาณน้ำตาที่ไหลรื้นหนักกว่าเก่าเมื่อตนก้าวเข้าใกล้... “สิ่งที่พวกเราทำอยู่ก็เพื่อคุณนะ” คำอธิบายของบุศรัณย์ถูกแพทรียาเบือนหน้าหนี แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนพูดละทิ้งความตั้งใจเดิมแต่อย่างใด คุณ หนูเล็กแห่งเทพธารากำลังโกรธทุกคนที่ปิดบังเรื่องสำคัญขนาดนี้ โกรธที่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะรู้ว่าคนรักของตนไม่มีตัวตนอยู่บนโลกใบเดียวกัน แล้ว โกรธ... ที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างนอกจากนั่งนิ่งอยู่ตรงนี้ หล่อนไม่ได้รับอนุญาตแม้กระทั่งไปดูที่เก็บอัฐิของเขาด้วยเหตุผลที่คนฝั่ง เนตรโยธาจะเห็นว่าหล่อนกำลังตั้งท้อง “เราไม่ได้คิดจะปิดไปตลอด เราแค่รอเวลา... เวลาที่คิดว่าแพทเข้มแข็งพอที่จะรับมือกับความจริง” ใบหน้าเล็กหันกลับมาด้วยประกายตาคมปลาบ และไม่มีประกายของความเข้าใจปรากฏอยู่ในคู่ดวงตานั้น รอเวลาอย่างนั้นรึ ฮึ... หากหล่อนไม่เอะใจ ไม่พิสูจน์ ไม่หนีกลับมา อย่างงั้นเมื่อไหร่ล่ะถึงจะได้รู้ความจริงที่ว่าหล่อนสูญเสียอนาวินไปแล้ว! “เมื่อไหร่... เมื่อไหร่ล่ะบุศย์ อีกกี่วัน กี่เดือน หรืออีกกี่ปี!” “เดี๋ยวนี้ ตอนนี้ และวินาทีนี้ด้วย!” เสียงหนักแน่นที่สวนกลับอย่างทันควันทำให้คนฟังชะงักไปหากแต่ก็แค่เสี้ยววินาที แพทรียาเมินหน้าหนีอีกครั้ง “ถ้ามีวิธีชุบชีวิตคนตายให้ฟื้นได้เชื่อเถอะ ว่าพวกเราไม่รีรอที่จะทำเลย แต่มันไม่มีไงแพท เราถึงทำไม่ได้ สิ่งที่เราทำได้ก็คือรักษาชีวิตคนเป็นให้อยู่ต่อไป รักษาชีวิตเด็กที่กำลังจะเกิดให้เขาได้ลืมตาออกมาดูโลกกว้าง นี่คือสิ่งที่พวกเรากำลังทำอยู่ แล้วคุณล่ะทำอะไร นั่งร้องไห้ ไม่กินอะไร ไม่ยอมให้หมอตรวจ... ไหนล่ะที่บอกว่ารักพี่วิน ไหน... ใครกันที่บอกว่ารักลูก ที่พูดกับที่ทำอยู่เนี่ยมันตรงกันแล้วเหรอ อย่าลืมนะว่าแพทไม่ได้ตัวคนเดียว ทุกอย่างที่แพททำ ทุกวินาทีที่แพททรมานตัวเอง มันส่งไปถึงลูกในท้องด้วย” “มันเรื่องของฉัน!” หญิงสาวตวาดกลับ “ไม่ มีใครในเทพธาราสนใจหรอกว่าพี่วินจะเป็นตายร้ายดียังไง แต่แพทไม่ใช่ แพทรักเขา แพทอยากอยู่กับเขา และเด็กในท้องก็เป็นลูกที่เกิดจากความรักของเราสองคน ถ้าไม่มีพี่วินแล้วแพทจะอยู่ไปทำไม!” “อยู่เพื่อลูกไง เชื่อสิแพท พี่วินเขาไม่ได้อยากตาย เขาคงพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้มีโอกาสได้กลับมาหาคนที่เขารักทั้งคู่” สาวหล่อก้มหน้าให้แพทรียามองดูครรภ์ของตน “หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้ หยุดพูดได้แล้ว” สองมือนุ่มยกขึ้นมากุมปิดหูพร้อมหลับตาไม่ยอมรับฟัง บุศรัณย์ฉุดข้อมือบางออก บังคับให้สบตาและยอมรับกับความจริง “ถ้าเขารับรู้ ถ้าเขาเฝ้าดูอยู่ คิดเหรอว่าเขาอยากเห็นผู้หญิงที่ตัวเองรักเป็นแบบนี้... เขาไม่ได้ทิ้งให้แพทอยู่คนเดียวนะ ยังมีตัวแทนของเขาอยู่ในท้องของแพทที่รอจะลืมตาขึ้นมาดูโลกอยู่ บุศย์รู้ ทุกคนรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันต้องใช้เวลา แต่ในฐานะแม่ที่กำลังจะให้กำเนิดอีกหนึ่งชีวิตขึ้นมา แพทไม่มีเวลามานั่งเสียใจแล้วนะ ถ้าแพทปล่อยให้ตัวเองเสียใจตอนนี้ บางทีนะแพท... บางทีแพทอาจจะต้องเสียลูกด้วย” บุศรัณย์ไม่อยากทำแบบนี้ แต่ถ้าไม่บอก แพทรียาคงฉุกคิดไม่ได้ บางครั้งคนเราก็ต้องหักดิบกันบ้างเมื่อสถานการณ์ไม่เอื้อ คนฟังถึงกับชะงักเมื่อได้ยิน หล่อนเสียอนาวินไปแล้ว หญิงสาวจะไม่ยอมเสียลูกไปอย่างเด็ดขาด ฉับพลันแพทรียาก็ปวดท้องขึ้นมา ปวดมากอย่างที่ไม่เคยมาก่อน! “บุศย์ ช่วยด้วย!” “แพท!” จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 06:25:15

ความคิดเห็นที่ 3 สามคนที่นั่งรออยู่ด้านนอกพอเห็นพยาบาลวิ่งเข้าไปในห้องของแพทรียาก็รีบวิ่งตาม “เกิดอะไรขึ้นน่ะบุศย์!” ภาสพัทธ์เอ่ยถามก่อนใคร “คุณแพทปวดท้องค่ะ!” บอกได้แค่นั้น แพทย์ที่มาตรวจก็บอกว่าต้องพาแพทรียาเข้าห้องคลอด ดูเหมือนความเครียดจะทำให้หญิงสาวคลอดก่อนกำหนด! ดิษพงศ์ดูเหมือนจะสติดีที่สุดเขารีบขอบัตรประจำตัวประชาชนของปาจารีย์แล้วบอกให้หล่อนหลบเข้าไปในห้องก่อนจะวิ่งไปที่เคาท์เตอร์ บอกพยาบาลในนั้นว่าเขายื่นบัตรประชาชนผิดตอนทำบัตรผู้ป่วยพร้อมชี้ตามหลังเตียงของแพทรียาที่กำลังจะลับตาตรงมุมทางเดิน โชคดีเป็นของเขาเมื่อพยาบาลสาวคนนั้นเพิ่งเข้าเวรจึงไม่ทันได้เห็นใบหน้าของคนที่ถูกเข็นไป ได้แต่เออออแล้วให้การช่วยเหลือ ชื่อของแพทรียาจึงกลายเป็นปาจารีย์ได้ทันการณ์... เวลาผ่านไปอีกหลายชั่วโมงจนคนท้องไม่จริงออกอาการท้องร้อง เนื่องจากถูกสั่งกำชับให้นั่งหลบอยู่ในห้องพักเพื่อป้องกันปัญหา ส่วนภาสพัทธ์และอีกสองหน่อไปยืนร้อนใจอยู่หน้าห้องคลอดแล้ว เห็นว่าการคลอดก่อนกำหนดนั้นมีอัตราเสี่ยงที่อันตรายอยู่พอสมควร ปาจารีย์ผล็อยหลับไปตอนไหนไม่รู้ตัว แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาภาพแรกที่เห็นคือใบหน้าของภาสพัทธ์ที่หันมาคลี่รอยยิ้มส่งให้ “หลับสบายจริงนะ” คนถูกแซวยันตัวลุกขึ้นจากโซฟาตัวยาวแล้วมองไปที่เตียงซึ่งยังว่างเปล่า... “คุณแพทล่ะคะ” “คลอดเสร็จแล้วล่ะ อีกเดี๋ยวก็คงย้ายมาที่นี่” “แล้วเด็กล่ะคะ... คุณพัทธ์เห็นหน้าหลานรึยัง” ปาจารีย์เบิกตาแป๋วอย่างสนอกสนใจ “ยัง... ไปดูด้วยกันไหม” “คะ? ดู... ที่ไหนคะ เดี๋ยวเขาก็พามาที่นี่ไม่ใช่เหรอคะ” คำตอบของคำถามนั้นคือการส่ายหน้า “คลอดก่อนกำหนด ยังต้องอยู่ในความดูแลของแพทย์... ถ้าอยากดูก็ไปด้วยกัน” ภาสพัทธ์ลุกขึ้นพลางยื่นมือส่งให้ ปาจารีย์ชั่งใจนิดหน่อยก่อนวางปลายนิ้วลงบนฝ่ามือใหญ่แล้วดันตัวเองลุกขึ้นยืน หากจะให้บอกความรู้สึกในตอนนี้ หญิงสาวตอบได้แค่ว่า ‘ดีพิลึก’ “แล้วบุศย์กับคุณดิษล่ะคะ” “ก็คงอยู่แถวๆ หน้าห้องผ่าตัด ไม่ก็คงไปดูเด็กแล้ว” “แล้วคุณพัทธ์มาตามปุ่นเหรอคะ” คนถูกถามขมวดคิ้วนิดๆ ... เขาไม่ได้ตั้งใจมาตามหล่อน เพียงแต่พอได้รับแจ้งว่าเด็กคลอดแล้วเป็นผู้ชายสมบูรณ์ดีปลอดภัยทั้งแม่และ ลูกก็โล่งใจ จึงคิดว่าควรมาดูปาจารีย์เสียหน่อยเพราะปล่อยทิ้งไว้ในห้องคนเดียวตั้งหลาย ชั่วโมง “หิวไหม ตั้งแต่ไปรับยัยแพทมาก็ยังไม่ได้กินอะไร นี่ก็ดึกมากแล้ว” “หิวค่ะ แต่ขอไปดูหน้าหลานคุณก่อนได้ไหมคะ” คนไม่เคยเห็นทารกแรกเกิดออกอาการกระตือรือร้นเป็นพิเศษจนภาสพัทธ์หลุดยิ้ม “เอาสิ... แต่พอออกจากโรงพยาบาลแล้วอย่าเรียกอย่างนี้อีกเชียว เตรียมเรียกลูกไว้ให้ชิน” “รับทราบค่ะ” ปาจารีย์ยิ้มหวานกับคำสั่งนั้น วินาทีนี้อะไรก็ได้ อยากเห็นหน้าว่าที่ ‘คุณลูก’ ใจจะขาด “งั้นไปดูลูกของเรากันเลยนะคะ” ภาสพัทธ์ฟังแล้วก็อดยิ้มและขมวดคิ้วไปพร้อมกันไม่ได้ ปาจารีย์หนอปาจารีย์ เขาอุตส่าห์ว่าจะไม่คิด ‘เรื่องนั้น’ แล้วเชียว แต่ยิ่งมองหน้าหวานๆ ของคนพูดด้วยแล้ว มันรู้สึก... ‘ดี...พิลึก’ ช่วงสายของวันถัดมาที่แผนกศัลยกรรม ธารทิพย์เดินไปพบหมอปวัตร์กำลังยืนเอนหลังพิงถอนหายใจอยู่ตรงราวบันไดทางเดิน จากการเข้าประชุมเคสครั้งก่อน หล่อนกับเขารับเคสร่วมกัน “เพิ่งออกจาก OR หรือคะ” หล่อนถามเพราะเห็นเขาอยู่ในชุดผ่าตัดสีเขียวตั้งแต่เช้า ก่อนจะมองตามสายตาของชายหนุ่มที่กำลังจับจ้องไปยังห้องกระจกใสของเคสดังกล่าว “ใช่... เมื่อคืนรู้สึกตัวขึ้นมาไม่ถึงสิบนาทีก็ทรุดเลยต้องเข้า OR อีกรอบ” หากนับกันจริงๆ ผู้ป่วยรายนี้ผ่าตัดเป็นรอบที่สามแล้ว เฉพาะส่วนเส้นประสาทในสมอง “ผลออกมาไม่ดีเหรอคะ” “ก็ไม่เชิง... เมื่อคืนที่ฟื้นมา การตอบสนองของร่างกายดีมาก แต่ผ่าเสร็จครั้งนี้ไม่รู้จะฟื้นเมื่อไหร่...” ไม่ต้องพูดอะไร ธารทิพย์ก็เข้าใจ... “ผมคงต้องบอกผู้การสาธิตไปตามตรง” หมอปวัตร์กล่าวถึงโอกาสที่ไม่อาจรับประกันได้ว่าจะมีโอกาสฟื้นมาให้ข้อมูลได้เมื่อไหร่ หรืออีกนัยคือบอกไม่ได้แม้แต่ฟื้นรึเปล่า คุณหมอทั้งสองท่านถอนหายใจ... เนื่องจากเคสนี้เป็นผู้ต้องสงสัยในคดีสำคัญ จากการหายตัวไปของตำรวจกองปราบนายหนึ่งซึ่งเป็นหลานชายรัฐมนตรี “ทิพย์ว่างไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมไหม หิวจัง... ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า” คุณหมอหนุ่มหันมาถามคุณหมอสาวอย่างยิ้มๆ ฝ่ายถูกชวนหยุดคิดนิดหน่อยก่อนจะตอบตกลง พอหมอหนุ่มเปลี่ยนชุดเสร็จก็พาธารทิพย์เดินเลาะทางเท้าด้านหน้ารั้วของโรงพยาบาลพลางแนะนำว่ามีร้านอาหารญี่ปุ่นเล็กๆ อยู่ใกล้ๆ ปวัตร์แนะนำสถานที่ไปเรื่อยๆ เพราะหญิงสาวเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่ได้เพียงสองสัปดาห์โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหล่อนเป็นหลานสาวของผู้อำนวยการ ธาร ทิพย์อดขำไม่ได้เมื่อนึกถึงอารมณ์แม่สื่อของรินณดาที่พยายามนำเสนอโปรไฟล์ อันหรูเลิศของเขา ปวัตร์อายุไล่เลี่ยกับหล่อน หากข้อมูลของรินณดาไม่ผิดพลาด เขาเป็นลูกชายนายธนาคารใหญ่ จบมาด้วยเกียรตินิยมเหรียญทองของสถาบันอันดับหนึ่งและมีชื่อเป็นศัลยแพทย์ ฝีมือด้านสมองและประสาทอันดับต้นๆ ของประเทศ หญิงสาวไม่นึกแปลกใจเลยว่าเหตุใดปู่ของตนซึ่งนั่งแท่นเป็นผู้อำนวยการโรง พยาบาลถึงยอมเสียเงินหลายล้านเพื่อซื้อตัวเขาให้มาประจำการที่นี่ น่าแปลกใจเหลือเกินว่าผู้ชายแท้ๆ ที่เพอร์เฟคแบบเขาทำไมจึงยังโสด... คิดแล้วคุณหมอสาวก็ส่ายหน้า... ‘ไม่น่าเป็นไปได้ ข้อมูลของณดาต้องมีอะไรผิดพลาดแล้วล่ะ’ หล่อนไม่ได้สนใจในตัวเขา แต่ที่กำลังนั่งคิดอยู่นี้เป็นเพราะความสงสัยเท่านั้น... เหตุผลที่ผู้หญิงสวยๆ ยังโสดเป็นเพราะผู้ชายไม่กล้าจีบอันนี้หล่อนเข้าใจ แต่เหตุผลที่ผู้ชายหล่อๆ รวยๆ จะยังไม่มีใคร... เป็นเรื่องที่ธารทิพย์บอกว่า ‘เข้าใจได้ยากจริงๆ’ ยิ่งได้พูดคุยและรู้จักมากเท่าไหร่ ธารทิพย์ก็ยิ่งแน่ใจว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดจะจีบตนเลยสักนิด หล่อนไม่ใช่คนที่มั่นใจในความสวยของตัวเองจนน่าหมั่นไส้ แต่ปกติที่เคยเจอมาถ้านิ่งได้ขนาดเขาล่ะก็... ไม่ชอบผู้หญิงชัวร์ๆ! จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 06:26:38

ความคิดเห็นที่ 4 ระหว่างทางก็เกิดเรื่องบังเอิญที่ไม่คาดคิด ภาสพัทธ์กับปาจารีย์กำลังเดินออกมาจากร้านที่พวกเขากำลังจะเข้าไป ต่างฝ่ายต่างอึ้ง มีเพียงปวัตร์ที่ยิ้มรับกับการพบกันครั้งนี้ “อ้าว คุณพัทธ์” คำทักทายของคุณหมอหนุ่มทำเอาธารทิพย์เผลอหันไปมอง “แปลกใจจัง ที่เจอแถวนี้” “พอดีมาทำธุระนิดหน่อยน่ะ” ภาสพัทธ์ตอบสั้นก่อนจะแนะนำปาจารีย์เมื่อเห็นคำถามนั้นผ่านทางสีหน้าของคู่สนทนา “นี่ปุ่น แฟนพี่” เพียงเท่านี้คนฟังก็พยักหน้าเข้าใจ ภาสพัทธ์ขอตัวพาปาจารีย์เดินออกไป ไม่แม้แต่จะมองมาที่ธารทิพย์ ปวัตร์เองก็ไม่รู้จะแนะนำหญิงสาวทำไม ในเมื่อต่างคนต่างอยู่ภายใต้เสื้อกราวน์ คนเห็นคงเข้าใจได้ไม่ยากว่าออกมากินข้าวกันในฐานะเพื่อนร่วมงาน ก่อนจะอธิบายให้อีกฝ่ายฟังหลังจากเข้ามานั่งในร้าน “คุณพัทธ์เขาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันกับพี่ชายผมน่ะครับ กลุ่มเดียวกับพี่ยศ แต่เราอายุเท่ากัน” กลุ่มของพี่ชายปวัตร์ ก็คือกลุ่มของสามีรินณดานั่นล่ะ เรื่องที่ชายหนุ่มแต่งงานนั้นเขาก็รู้ แต่ที่ไม่ได้ไปร่วมด้วยก็เพราะคนเป็นพี่บอกว่างานนี้เชิญแต่คนที่สนิทจริงๆ ซึ่งเขาไม่ได้สนิทกับภาสพัทธ์ขนาดนั้น ธารทิพย์ไม่ได้ตอบรับว่าอะไร การพบเจอกับทีท่าเย็นชาอีกทั้งสายตาที่มองผ่านตนไปกำลังทำให้หญิงสาวรู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ แค่เห็นเขามากับ ‘ภรรยา’ หล่อนก็เจ็บปวดมากพอแล้ว ภาสพัทธ์ไม่จำเป็นต้องเมินทำเหมือนหล่อนไม่มีตัวตนขนาดนี้ก็ได้... ฉับพลันน้ำตาก็ไหลจนทำให้คนที่นั่งฝั่งตรงข้ามตกใจ วินาทีนี้หล่อนอัดอั้นตันใจอยากบอกความจริงทั้งหมดกับภาสพัทธ์เหลือเกิน ทุกอย่างที่ทำไป หล่อนทำเพราะรักเขา ไม่มีเหตุผลเหมาะสมเอาเสียเลยที่ตนต้องมาถูกเขารังเกียจแบบนี้... “ทิพย์... เป็นอะไร” ไออุ่นจากมือของปวัตร์ที่กุมเข้ามา ทำให้น้ำตาของหญิงสาวยิ่งพรั่งพรู หล่อนอยากระบายให้ใครสักคนได้รู้ว่าตัวเองผ่านความเจ็บปวดสาหัสสากรรจ์มาขนาดไหน และเขา... ผู้ชายคนนั้นไม่มีสิทธิ์จะทำกับหล่อนอย่างนี้... เพราะเหตุนั้น ความเจ็บปวดในใจทั้งหมดของหญิงสาวถึงถูกบอกเล่าระบายไปสู่หมอปวัตร์... “คุณพัทธ์...” เสียงขุ่นๆ ของหญิงสาวที่จ้ำอ้าวก้าวตามหลังทำให้เจ้าของชื่อหันกลับไปบอกด้วยเสียงที่ขุ่นกว่า แถมยังตาขวางอีกด้วย “หยุดนะปุ่น ฉันรู้ว่าเธอจะพูดอะไร” ปาจารีย์หยุดกึกแล้วมุ่ยหน้า แหม... ก็หล่อนสงสารธารทิพย์นี่ ถึงคุณหมอสาวจะยืนทำหน้านิ่งแต่แววตางี้ฉายชัดถึงความเสียใจอย่างแรงกล้า นึกถึงแล้วยังรู้สึกผิดไม่หาย ภาสพัทธ์เปิดประตูเข้าไปในห้องพักของแพทรียาแล้วดึงตัวดิษพงศ์ออกมาปรึกษา “เราต้องย้ายโรงพยาบาล ทิพย์ทำงานที่นี่” แม้โรงพยาบาลจะกว้าง แม้หล่อนจะเป็นศัลยแพทย์และไม่รู้ว่าเขามาทำอะไรแถวนี้ก็ยังเสี่ยงเกินไป ชายหนุ่มไม่อาจปล่อยให้แพทรียาพักฟื้นที่นี่ต่อไปแม้จะใช้ชื่อปาจารีย์ก็ตาม! ปัญหาทายาทที่ภาสพัทธ์ ดิษพงศ์ และบุศรัณย์อธิบายให้ฟัง ทำให้แพทรียาต้องหันไปมองผู้หญิงที่อุ้มท้องปลอมอยู่ตรงหน้า ไม่อยากเชื่อเลยว่าเรื่องของหล่อนกับอนาวินจะทำให้ทุกอย่างวุ่นวายขนาดนี้ ยิ่งเห็นหน้าลูก ความรู้สึกแบบผู้หญิงคนเก่าก็ค่อยๆ ถูกเบียดบังด้วยความเป็นแม่... อย่างที่บุศรัณย์บอก... ชีวิตที่ดับไป พวกเขาทำอะไรไม่ได้ สิ่งที่ควรทำ คือรักษาชีวิตคนเป็นที่ยังอยู่... ตนจะไม่ยอมให้ใครมาพรากลูกออกจากอกเป็นอันขาด หล่อนไม่มีเวลามานั่งเศร้าโศกเสียใจอีกต่อไป แพทรียาไม่ปรารถนาให้สองตระกูลเกิดสงครามและไม่ต้องการให้ลูกชายถูกผู้เป็นตายายดูแคลน “แล้วเราจะทำยังไงคะ” “ต้องย้ายโรงพยาบาล ถ้าหมออนุญาตให้แพทกลับบ้านได้เมื่อไหร่ เราจะจัดการเรื่องต่อเอง” คำอธิบายของดิษพงศ์ทำให้คนบนเตียงต้องหันไปกุมมือปาจารีย์ “ช่วยลูกแพทด้วยนะคะ...” สามวันถัดจากนั้นปาจารีย์ก็ถูก ‘สามี’ จับแอดมิดนอนโรงพยาบาลเดียวกับที่ซึ่ง ‘เด็กชายจิรัฎฐ์ เทพธารา’ ถูกย้ายตัวไป อาการป่วยของหญิงสาวที่เดี๋ยวปวดหัวปวดท้องแบบแปลกๆ ทำให้คุณหมอไม่รู้จะรักษาอย่างไร แต่เมื่อคนเป็นสามียืนยันว่าอยากให้นอนรอดูอาการเจ้าของสถานที่ก็ไม่รู้จะขัดศรัทธาทำไม เช่นนั้นเอง... ข่าวว่าปาจารีย์คลอดแล้วจึงถูกส่งต่อไปยังบ้านเทพธาราและเพื่อความไม่ประมาทด้านคุณปรียาก็จำเป็นต้องรับทราบด้วย บุศรัณย์ไม่ได้ไปวุ่นวายกับการเดินเกมของฝั่งนั้น แต่อยู่ดูแลร่างกายและจิตใจของแพทรียาที่ห้องพักตนเอง คุณหนูเล็กของบ้านเทพธารามีเรื่องสะเทือนใจที่หนักหนาเหลือเกิน ต้องมาเสียคนรักไป อีกทั้งยังไม่สามารถอยู่ชิดใกล้ลูกได้ ณ เวลาอย่างนี้... อาการ เห่อหลานของคนเป็นปู่เป็นย่า พาให้พ่อแม่กำมะลอต้องปวดหัวอีกคราเมื่อคุณการุณเอ่ยปากว่า ย้ายมาอยู่ที่บ้านอย่างเป็นทางการดีกว่าพร้อมอีกสารพัดเหตุผลที่ไม่ว่าภาส พัทธ์จะโต้แย้งอย่างไรก็ไม่สำเร็จเมื่อการเลี้ยงดูเด็กในอาณาเขตบ้านเทพธารา อย่างไรก็ดีกว่าอยู่ที่โรงแรมเห็นๆ ปู่ย่าเต็มใจจะช่วยเลี้ยงไหนจะมีทั้งคุณมะลิและเด็กรับใช้คนอื่นๆ บรรยากาศความเป็นบ้านก็อบอุ่นกว่าลงลิฟท์ไปเดินในสวนของโรงแรมที่คนพลุก พล่านตั้งเยอะ กระเป๋าเสื้อผ้าของปาจารีย์ถูกย้ายเข้ามาวางในห้อง สองสามีภรรยายืนจ้องหน้ากันอยู่คนละฟากเตียงอย่างรู้แล้วว่าเลี่ยงไม่ได้... ดูเหมือนหล่อนกับเขาจะต้องนอนร่วมเตียงเดียวกันอีกแล้ว! “ซื้อฟูกเล็กๆ มาซ่อนไม่ได้เหรอคะ ปุ่นนอนเองก็ได้” “ไม่มีทาง คนของแม่ฉันถูกเทรนมาให้ทำความสะอาดทุกซอกทุกมุม” ปาจารีย์ฟังแล้วก็กุมขมับ “งั้นย้ายโซฟาเบดตัวนั้นหรือซื้อใหม่มาไว้นี่ดีไหมคะ”หล่อนต่อรอง “ในห้องนี้ก็มีแล้ว” ชายหนุ่มเหลือบไปยังโซฟาสั้นๆ ที่วางอยู่ “ก็ทำตัวเป็นคุณชายเรื่องมาก อยากเปลี่ยนอยากเพิ่มไม่ได้เหรอคะ” “นั่นไม่ใช่นิสัยฉัน” ปาจารีย์ฟังแล้วก็มองหน้า อยากจะถามว่า ‘เหรอ?’ ภาสพัทธ์อ่านความหมายจากสายตานั้นออกจึงตีหน้าดุ “เธอจะมากเรื่องไปทำไม ไม่ใช่ไม่เคยนอนสักหน่อย เตียงก็กว้างจะตาย” เขาเสียอีกที่กังวลยิ่งกว่า... หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาทั้งเขาและปาจารีย์อยู่ที่โรงพยาบาลอีกทั้งเรื่องราววุ่นวาย ‘นอกห้อง’ ทำให้สมองของเขาถูกใช้งานจนไม่มีเวลามากังวลเรื่องภายในจิตใจ หากแต่เมื่อก้าวเข้าสู่นิวาสสถาน... งานเดิมๆ ก็เข้ามาอีกแล้ว... “งั้นถ้าวันไหนคุณพัทธ์กินเหล้าแม้แต่หยดเดียวต้องไปนอนที่อื่นนะคะ” หล่อนยังฝังใจเรื่องจูบนั้นไม่เคยลืมนะ ภาสพัทธ์ขมวดคิ้วนิดหน่อย เหล้าหยดเดียวน่ะตัวเขาไม่มีปัญหาหรอก กลัวก็แต่หล่อนนั่นล่ะ หยดเดียวก็มีปัญหาแล้ว ทว่าชายหนุ่มก็พยักหน้าเออออ เมื่ออีกฝ่ายรับข้อตกลง คนช่างกังวลจึงไม่รู้จะบ่ายเบี่ยงยังไง ได้แต่เบะปากแล้วสะบัดหน้าเดินไปหยิบเสื้อผ้าจัดเข้าตู้ โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 06:26:50

ความคิดเห็นที่ 5 มาช้าอีกแล้ว จัดไปสองตอนรวดเหมือนเดิม จะพยายามมาลงให้บ่อยกว่านี้นะคะ หลงจริงๆ บางทีก็นึกว่าเอามาลงแล้ว T^T ตอบคอมเม้นท์ตอนที่แล้วค่ะ คุณ อรุสา (npuiy) พี่ปุ้ย เรื่องนี้ยังเขียนไม่จบเลยค่ะ แล้วก็คงไม่ได้ส่งพี่กุ้งอ่ะค่ะ เลยยังไม่รู้ว่าจะอะไรยังไง ยังเคว้งคว้างลอยลม 55 คุณ เป็ดน้อยลอยชาย น่ารักจริงๆ มาจุ๊บที คุณ :::อาราเร่::: คุณพัทธ์นี่ นิสัยแสบใช้ได้เลยนะว่าไหม 55 คุณ =FriEnDiY= คุณพัทธ์กับหนูปุ่นเค้ารักกันแน่นอน แต่จะเป็นไปในรูปแบบไหนต้องติดตามกันอย่างเดียวเลยค่ะ 55 คุณ kookkaijung ตามไปที่โน่นแล้วก็ทิ้งหลักฐานไว้ให้เค้าหน่อยนะ 55 คุณ scottie วิกฤตรักของเหล่านักวางแผนสมชื่อไหมคะเรื่องนี้ ^-^ คุณ pormare แอบติดใจหมอปวัตร์ งั้นขอเตือนไว้ก่อนว่า... ผู้ชายหล่อๆ ดีๆ เรื่องนี้ มักมีเจ้าของแล้วทั้งนั้นนะคะ 55+ แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 54 06:38:13 จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 06:35:57

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านจุใจเลย จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 09:04:43

ความคิดเห็นที่ 7 ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆค่ะ จากคุณ : miss.juon เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 12:56:30

ความคิดเห็นที่ 8 อยากรู้จัง ธารทิพย์เล่าอะไรให้่หมอปวัตร์ฟัง ว่าแต่ว่าคุณหมอไม่ชอบผู้หญิงจริงเหรอคะ>< จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 13:28:43

ความคิดเห็นที่ 9 เย้ ลดท้องปลอมได้แล้ว ต่อไปคือให้นมลูก ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 20:01:20

ความคิดเห็นที่ 10 หายไปเลยอ่ะ ยูรออยู่ในห้องสมุดไม่เห็นมาเลย เขาลุ้นใจจะขาดอยู่แล้วววววววว จากคุณ : yuechan เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 21:03:34

ความคิดเห็นที่ 11 เฮ้ออออออ คลอดซะที ลุ้นเหนื่อยเลย อิอิ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 19:41:35

ความคิดเห็นที่ 12 ได้เลยคร๊า ถ้าเม้นต์ได้นะคะ^^ จากคุณ : kookkaijung เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 13:16:46

ความคิดเห็นที่ 13 ถ้างั้นขอจองแบบอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ ละกันนะคะ รู้ตัวๆ สู้ธารทิพย์ไม่ได้ 555 คุณดิษรอบคอบสมเป็นจอมวางแผนจริงๆ เห็นด้วยค่ะที่ว่า คนที่ตายไปแล้วยังไงก็คืนมาไม่ได้(อาจจะคืนมาก็ได้ รอดูๆ) คนที่อยู่นี่สิสำคัญยิ่งกว่า เนอะๆ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 16:29:33