ความคิดเห็นที่ 1 อิงแก้วรีบวิ่งมาเปิดตู้รับจดหมายหลังจากที่บุรุษไปรษณีย์เพิ่งขี่รถออกไป โปสการ์ดใลเล็กในตู้สีแดงถูกหยิบขึ้นมาดูด้วยรอยยิ้ม ภาพโปสการ์ดเป็นรูปทุ่งสีเขียวสดและต้นไวน์จากประเทศฮังการีที่ต้นโอ๊คส่งด่วนมาถึงเธอหลังจากที่ห่างหายกันไปนับเดือน “สวัสดีครับสาวน้อย ตอนนี้ผมอยู่ที่ไร่ไวน์แห่งหนึ่งในประเทศฮังการี ที่นี่เงียบสงบไม่วุ่นวายไม่มีเรื่องให้คิดอะไรมาก อากาศก็ดีมากๆ ถึงแม้ว่าผมจะคุยกับคนที่นี่ไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะไม่ใช่ภาษาบ้านเราแต่กลับทำให้ผมมีความสุขอย่างน่าแปลกคงเพราะผู้คนไม่เป็นพิษเป็นภัยและอากาศบริสุทธิบนขุนเขาที่สวยงามมั้งครับที่ทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นมาก ผมได้อ่านไดอารี่ของอิงแล้วนะรู้ไหมว่ามันทำให้หัวใจของผมพองโตอีกครั้งคงเพราะผมมีกำลังที่จะใช้ชีวิตต่อไป ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามอย่างที่อิงบอกเสมอมันทำให้คนคนหนึ่งที่ตายไปแล้วเหมือนได้กลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้ง ไดอารี่ของคุณคือน้ำทิพย์ชุบชีวิตของผมนะอิงแก้วขอบคุณคุณจริงๆ ก่อนจบโปสการ์ดใบนี้ผมมีเรื่องหนึ่งอยากจะบอกคุณหลังจากได้อ่านไดอารี่นี้เสร็จ ถ้าผมได้รู้ความรู้สึกของคุณก่อนที่คุณจะเดินจากผมไปพร้อมกระถางดอกทานตะวันผมก็คงจะบอกกับอิงว่าผมก็รู้สึกเช่นเดียวกับอิง ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าอิงก็รักผมเหมือนที่ผมรักอิงต้องขอโทษตอนนั้นที่ผมต้องบอกกับอิงว่าผมมีคนชอบแล้วและรักอิงแบบน้องสาว ผมโกหกเพื่อกลบเกลื่อนความในใจของผมที่ต้องเสียใจกับแววตาที่เฉยชากับการเดินจากไปของอิงตอนนั้น ตอนนี้ผมดีใจที่ได้รู้ความรู้สึกนั้น และหวังว่า...อิงคงจะได้รู้สึกดีๆ อย่างนี้กับคนที่อิงรักจริงๆ นะครับ....จากต้นโอ๊ค”อิงแก้วนิ่งไปพักเมื่ออ่านจนจบ ตั้งแต่แรกแล้วที่หล่อนไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขากับเธอมีความรู้สึกดีๆ ที่ให้กัน มันอาจสายไปสำหรับความรู้สึกนั้นหากย้อนเวลาได้คงไม่เดินจากออกมาและปล่อยให้เขาต้องยืนเศร้า หากตอนนั้นหล่อนตัดสินใจบอกเขาไปตอนนี้หล่อนกับเขาอาจจะได้ครองคู่กันสมใจปรารถนาแล้วน้ำตาซึมเอ่อแก้มทั้งสองที่ผ่านมาหล่อนทำให้เขาต้องผิดหวังเพราะความคิดไปเองนั้นล้วนๆ เวลาช่างผ่านไปเกินเยียวยาถึงแม้ตอนนี้จะไม่ได้รักเขาแบบเดิมแล้วแต่หล่อนก็คงรักและเคารพเขาอย่างพ่อทูนหัวที่แสนดีตลอดไป “แล้วเธอจะกลับไปหาเขาหรือเปล่าในเมื่อเขาก็สารภาพว่าเขาก็เคยรักเธอ”เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นรอดผ่านมาทางด้านหลัง อิงแก้วสะดุ้งหันกลับไปมองภูธนายืนมองหน้าขรึมผ่านเข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญ “มาตั้งแต่เมื่อไรกัน” “ตั้งแต่เธอยืนอ่านเป็นนานสองนาน ขอโทษด้วยที่แอบอ่านด้วยอีกคน” “ไม่มีมารยาท”อิงแก้วทำหน้านิ่ว ภูธนายังคงคาดคั้นเอาความจริง “ตอบมาก่อนสิว่าเธอจะกลับไปหาเขาหรือเปล่า” “เคยเริ่มด้วยเหรอถึงจะกลับไป” “ก็เขาชอบเธอ เธอก็ชอบเขานี่” “แล้วเกี่ยวอะไรกับพี่”อิงแก้วกอดอกถามสวนกลับ “เกี่ยวสิ” “เกี่ยวตรงไหน” “ก็ตรงที่...ที่เธอยังไม่ตอบคำถามพี่เลยเธอตอบมาก่อนสิพี่ถึงจะตอบ” “ไม่เห็นจำเป็นต้องตอบเลยมันไม่ได้เป็นสาระสำคัญอะไร” “สำหรับเธอไม่สำคัญแต่สำหรับพี่มันสำคัญ”ภูธนายกมือทาบอกตนเอง สบตากับอิงแก้วด้วยใจจริง “สำคัญยังไง” “สำคัญที่คำถามนี้อาจเป็นคำตอบในการตัดสินใจเหมือนกับที่คุณต้นโอ๊คก็รอเธอไปบอกรัก พอเขาได้คำตอบที่เธอเดินจากไปก็ทำต้องตัดสินใจที่จะเดินอีกเส้นทางหนึ่ง”ภูธนาเอื้อมมือไปจับมือของอิงแก้วพูดต่อว่า “เธอจะตอบคำถามที่พี่ถามเมื่อกี้หรือเปล่าล่ะ” “ฉันต้องตอบด้วยเหรอ”อิงแก้วเฉไฉปกปิดหัวใจตนเอง “ถ้าไม่ตอบพี่ก็จะไปแล้วล่ะ” “ไปไหน” “ก็ไปแบบคุณต้นโอ๊คไง”ภูธนาน้อยใจทำพฤติกรรมราวกับเด็กสามขวบ อิงแก้วเหล่ตามองด้วยความระมัดระวัง ภูธนาเงียบโน้มหน้าเข้ามาสบตากับเธอใกล้ๆ “ขอคำถามอีกครั้งได้ไหม”เขาถามอีกครั้ง อิงแก้วสบตาตอบแววตาใสวาว “เธอรู้สึกดีกับพี่บ้างหรือเปล่า” “เมื่อกี้ไม่ได้ถามแบบนี้” “ก็อยากเปลี่ยนคำถามเพื่อความแน่ใจ” “ขี้โกงนี่ ฉันไม่ตอบแล้วพี่เจ้าเล่ห์”หล่อนกอดอกหน้างอ ภูธนาฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ “ไม่ตอบแน่หรือ” “ใช่ไม่ตอบ ฉันไม่มีทางหลงกลผู้ชายเจ้าเล่ห์ลิ้นหลายแฉก” “เธอก็คงจะเลือกเขา คุณชายไร่ทานตะวันคงจะมั่นคงและดีกว่าทายาทไร่ชาญทิพย์ที่ไม่ได้ความอย่างพี่หรอก เธอคงเลือกถูกแล้วล่ะ”ภูธนาหน้าเศร้าลง อิงแก้วเหลียวมองตาม “ถ้าเขากลับมาก็ไปบอกเขาอีกครั้งสิเขาก็คงจะรอให้เธอไปย้ำอีกครั้ง...โชคดีนะ”ภูธนาเดินจากไปรวดเร็ว ทิ้งอิงแก้วอ้าปากค้างเก้กังสับสนในจิตใจของตนเองหากเขาจากไปในครั้งนี้ก็เหมือนคราวที่ต้นโอ๊คจากไปในครั้งนั้นจะทำอย่างไร คนเรามักจะโง่งมในบางครั้งที่มีความรักและมักจะฉลาดเมื่อยามที่ความรักนั้นจากไปสุดท้ายก็ต้องมานั่งเสียใจเพียงคนเดียวโดยไม่ได้ทำอะไรเลย จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 13:08:45

ความคิดเห็นที่ 2 กิตติและหนูรินเดินกินลมชมวิวรอบไร่ทานตะวันในยามสาย หนูรินออกไอเดียที่อยากให้กิตติได้มาพักผ่อนกับธรรมชาติหลังจากนอนพักรักษาอยู่โรงพยาบาลอยู่เกือบครึ่งค่อนเดือน กิตติตอบรับโดยไม่ได้บอกขัดเพราะใจจริงแล้วเขาต้องการที่อยากจะรู้จักกับหนูรินให้มากกว่านี้อย่างน้อยการได้อยู่กับหนูคุณรินก็ทำให้เขารู้สึกว่าตนเองมีคุณค่ามากขึ้นยิ่งได้ใกล้กันแล้วยิ่งสบายใจอย่างบอกไม่ถูก “รู้สึกดีขึ้นไหมคะ” หนูรินเหลียวมองกิตติที่ยืนมองดอกทานตะวันเต็มลานทุ่งลมพัดเอื่อยๆ ชวนฝันในยามหวาน “ก็ดีครับ อุดอู้อยู่ข้างในโรงพยาบาลเกือบเดือนรอจนกว่าแผลจะแห้งเล่นเอาผมเหนื่อยอยู่เหมือนกัน” “นอนอยู่ที่โรงพยาบาลนี่เหนื่อยแล้วหรือคะ”หญิงสาวแปลกใจ กิตติเมียงมองกึ่งเล่นกึ่งจริง “ก็นอนที่นอนแคบๆ อาหารเดิมๆ แค่นี้ก็เหนื่อยแล้วพอได้กับมาบ้านเหมือนกับขึ้นสวรรค์เลยนะ และที่ดีไปกว่านี้คือผมได้มาสูดอากาศบริสุทธิ์ที่นี่อีกด้วย”กิตติสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอดยกมือกางบิดซ้ายขวา “รินอยากตอบแทนน่ะค่ะที่พี่กิตติช่วยรินหลายครั้งแล้ว ถึงแม้มันจะเพียงเล็กน้อยแต่ถ้าช่วยได้รินก็ยินดีค่ะ”เจ้าหล่อนยิ้มสวยตอบ กิตติแก้เขินกับความน่ารักของเธอด้วยการหันไปจ้องดอกทานตะวันที่บานสะพรั่งเต็มท้องทุ่ง “ดอกทานตะวันสวยนะครับ บรรยากาศดีจริงๆ ถ้ามีคู่รักคู่ไหนได้มาจัดงานแต่งงานกันที่นี่หรือได้มาถ่ายรูปสวยๆ คงจะโรแมนติกน่าดู” “พี่กิตติคงอยากให้ผู้หญิงคนที่มาด้วยคืออิงแก้วใช่ไหมคะ” “ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะครับ” “ก็ตอนที่พี่กิตติไม่ได้สติ พี่ละเมอถึงอิงแก้วนี่คะ”หนูรินบอก กิตติกรอกตาคิดกลั้นหัวเราะเล็กน้อย “ผมเคยชอบอิงแก้วจริงและตอนนี้ก็ยังคงชอบเธอแต่ผมก็ต้องยอมรับความจริงที่เธอไม่ได้คิดกับผมอย่างที่ผมคิด ก็คงเป็นความผิดด้วยอีกเช่นกันที่ตอนแรกผมไม่เห็นคุณค่าของเธอ กว่าจะรู้ก็สายไปแล้วตอนนี้ก็ได้แต่เพียงเฝ้ามองอยู่ห่างๆ แล้วก็ฝากให้คนที่รักเธอได้ดูแลเธอต่อไป” “อิงแก้วโชคดีจังนะคะที่ใครๆ ก็รักไม่เหมือนริน รินเป็นผู้หญิงที่ผู้ชายหลายๆ คนก็พากันขยาด”หนูรินก้มหน้าลงถอนใจให้กับความน่าเบื่อของตนเองและละอายกับพฤติกรรมร้ายของตนที่ผ่านมา กิตติมองกลับด้วยความเห็นใจ “ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะครับ คุณหนูรินไม่ได้แย่ขนาดนั้นผมอ่านเจอข่าวหน้าหนังสือพิมพ์มีไฮโซอีกตั้งหลายคนที่มารอต่อคิวขายขนมจีบให้” “แต่เขาก็เข้ามาเพียงเพราะภาพภายนอกนี่คะแทบไม่มีใครเลยที่รับความเป็นตัวตนของรินได้สักคน” “อย่าคิดแบบนั้นสิ ลองคิดกลับด้านคนพวกนั้นอาจจะไม่ใช่เนื้อคู่ของหนูรินก็ได้การที่ต้องเดินจากความรักมาอาจไม่ได้เป็นตอนจบของเรื่องเสมอไปแต่อาจเป็นการเริ่มต้นที่จะได้เรียนรู้และปรับความเข้าใจกับคนที่ใช่ก็ได้นะ”กิตติให้แง่คิดและเธอก็ชอบฟัง สบตามองเขาด้วยความปลาบปลื้มที่ช่วงเวลาหนึ่งได้รู้จักคนดีแบบนี้ “ขอบคุณนะคะที่ให้กำลังใจ” “ผมก็ไม่อยากให้หนูรินหมดศรัทธากับความรัก ผมก็เจอกับความเสียใจมามากไม่แพ้กันแต่ก็ไม่เคยสิ้นหวังกับคำว่ารักสักครั้งและผมก็เชื่อว่าสักวันผมจะเจอเธอคนนั้นที่เข้าใจเพราะเราคือตัวเราแบบนี้”เขาและเธอประสานสายตาจ้องมองกันจนหมดลมหนาวที่พัดผ่านเข้ามาเอื่อยเฉื่อย “งั้นเรามารอด้วยกันไหมคะ” หนูรินพูดขึ้นมองเข้าในนัยน์ตาของกิตติที่มองตอบด้วยความเปี่ยมสุขภายใต้แว่นขอบบางที่แสนอบอุ่นราวกับมีพลังบางอย่างส่งถึงแก่กัน “ไอ้พวกลูกน้องมันสารภาพแล้วว่าคนที่จ้างมาคือพิมพารวมทั้งหลักฐานจากเบอร์โทรศัพท์ที่ส่งข้อความเข้ามาหาอิงแก้วและหนูรินเป็นเบอร์ที่สองที่พิมพาใช้ ซึ่งคุณกิตติก็เป็นพยานยืนยันได้เพราะเบอร์นั้นเป็นเบอร์ที่ทั้งสองใช้ติดต่อกันในระหว่างที่คุณกิตติอยู่เมืองนอกและพยานที่สำคัญที่เล่นงานได้คือนายสอน นายสอนโดนตำรวจจับได้ในระหว่างที่จะหนีขึ้นรถทัวร์ไปต่างจัดหวัด พามาสืบปากคำจนรู้ว่าพิมพาร่วมมือกับนายสอนเป็นสายและพาพวกนั้นมาเผาไร่เรา”ภูธนาพูดขึ้นในห้องโถงของบ้านใหญ่ตระกูลศรีธิชัยชาญ ภูสิทธิและนราเดินลุกจากที่เก้าอี้โซฟาตรงมายังลูกชายที่รับเรื่องมารายงานความคืบหน้าของคดี บูรณายังคงนั่งที่เดิมสังเกตการณ์ด้วยความสงบ “ไอ่สอนนี่ไม่เลี้ยงไม่ขึ้นจริงๆ พ่อไม่คิดว่ามันจะมาแว้งกัดเราได้ถึงขนาดนี้” “แล้วตอนนี้คุณพิมเธอหนีไปเมืองนอกอย่างที่ลูกบอกแล้วหรือยัง”คุณนราถามต่อ ภูธนายิ้มมุมปากเลื่อนสายตาหรี่เล็กมองไปนอกหน้าต่าง “ผมให้คนไปสืบว่าเธอยังไม่ได้หนีออกต่างประเทศเพราะคืนนั้นตำรวจตามไปดักรอถึงสนามบิน พิมพาไหวตันทันเลยเผ่นไปก่อน” “อย่างนี้ก็แปลว่าพิมพายังซ่อนตัวอยู่ที่นี่อยู่น่ะสิ ระวังตัวดีๆ นะตาภูบางทีเธออาจจะยังแค้นและหันมาเล่นงานเราได้”ภูสิทธิเตือนลูกชายให้อย่าประหม่าเพราะงูร้ายมันยังไม่ตายพร้อมที่จะแว้งกัดได้ทุกเมื่อ “ไม่ต้องห่วงหรอกครับพ่อ ผมจะดูแลตัวอย่างดี” “ตำรวจจะจับตัวเธอได้หรือเปล่าคะบูรกลัวจังค่ะดูจากวีรกรรมที่เธอเผาร้านเผาไร่ของเราคิดแล้วยังสยองไม่หาย” “พี่ไม่มีทางให้เธอกลับมาทำแบบนี้ได้อีกแล้ว”ภูธนาหันกลับไปบอกน้องสาว ประสานมือไขว้หลังเดินไปหยุดที่ริมหน้าต่างจ้องมองไปยังพื้นไร่ที่มีคนงานเดินเฝ้ายามตลอดเวลาทั้งเช้ากลางวันเย็นรวมทั้งยามดึกนี้ด้วยเช่นกัน “เดี๋ยวได้เวลาแล้วผมคงต้องไปตรวจภายในไร่ก่อน” “มันดึกแล้วนะภู มันไม่อันตรายเหรอลูก”นราแย้ง ชายหนุ่มหันมายิ้มตอบ “ไม่ต้องห่วงหรอกครับ คนงานในไร่เราผลัดเวรกันเดินกันทั้งคืนอีกอย่างเราก็ควรไปดูแลเขาบ้างพวกเขาทำงานกันไม่ได้พักเพราะต้องดูแลความปลอดภัยให้กับพวกเราทุกคน” จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 13:11:12

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนหน้านี้ถึงตอนอวสานแล้วค่ะ อย่างไรก็ขอมาเป็นกำลังให้นายภูและยัยอิงด้วยนะคะ ส่งท้ายความรักหอมหวานในบรรยากาศสวยๆในไร่ชาญทิพย์กันนะคะ ^^ จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 13:13:27

ความคิดเห็นที่ 4 อ้าว จะจบแล้ว เร็วกว่าที่กะเอาไว้อีกเรื่องแล้ว** จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 15:37:32

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบรูปที่ คคห ที่ 1 ชอบ น่ารักและคิดถึงบรรยากาศเมืองปาย ทำให้คิดถึงบ้านที่เจียงใหม๋กับบรรยกาศย้อนกลับไปเมื่อ 20ปีที่แล้วจังเลย ...............ตอนหน้าจบแล้ว รอคะรอ รออ่านตอนจบ จากคุณ : แม่ใบเลี้ยงเดี่ยว เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 18:18:50