ความคิดเห็นที่ 1 “ครับ คุณบัว!” น้ำเสียงตื่นเต้นของคนเป็นเจ้าบ่าวรีบเอ่ยทักทายปลายสายทันทีเมื่อกดรับสายแล้ว “ค่ะ คุณวา” เสียงเศร้าจากปลายสายดังตอบกลับมา “คุณวาช่วยมาพบบัวหน่อยได้ไหมคะ ตอนนี้บัวรออยู่ตรงประตูทางเข้าโรงแรมนี่เองค่ะ บัวขอเวลาคุณแค่ 5 นาทีเท่านั้น” ความต้องการถูกเอ่ยขึ้นอย่างไม่รอช้าด้วยน้ำเสียงเว้าวอน   “ครับๆ ได้ซิครับ ผมอยากเจอคุณมากเลยรู้ไหมครับบัว ผมจะรีบลงไปเดี๋ยวนี้เลยครับ รอผมนะครับ” และมันไม่ยากเลยที่จะทำให้คนที่ยังคิดถึงเธอออยู่เสมอตอบตกลง และลืมเรื่องที่มารดาโทรมาเร่งเร้าตอนก่อนหน้า ไปเสียสนิท ณ ด้านหน้าประตูทางเข้าโรงแรมอันเป็นจุดนัดพบ ชวาลรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาพบกับกชกรอย่างรวดเร็วที่สุด และเมื่อพบว่าหญิงสาวกำลังยืนรออยู่จริงๆ แล้ว ความดีใจก็เพิ่มทวีขึ้นจนบรรยายไม่ถูก ตอนแรกเขาคิดว่าจะไม่มีโอกาสได้พบกับคนที่ตนรักสุดหัวใจคนนี้อีกแล้ว... “คุณบัว!” “คุณวา...” กชกรมองชายหนุ่มที่อยู่ในชุดเจ้าบ่าวด้วยความปวดร้าวและเจ็บแค้นใจในเวลาเดียวกัน แต่ไม่นานหรอก ที่ความรู้สึกเหล่านี้จะจบสิ้นไป หากว่าแผนการทุกอย่างเป็นไปตามขั้นตอนที่วางไว้ งานแต่งงานในค่ำคืนนี้ก็จะต้อง พังทลายลงอย่างไม่มีชิ้นดี กชกรรีบดึงมือของชวาลให้เดินตามมาหลบอยู่หลังพุ่มไม้ที่ถูกตัดแต่งเป็นชื่อภาษาอังกฤษของโรงแรม “คุณบัว” คนร้องเรียกรีบดึงร่างบางของหญิงสาวเข้ามาโอบกอดไว้ด้วยความห่วงหาที่สุด จนคนที่ถูกกอดรัดเองก็อด ไม่ได้ที่จะตื้นตันและเคลิบเคลิ้มไปด้วยกับความอบอุ่นที่ได้รับอยู่นี้ “ผมนึกว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอคุณอีกแล้วครับบัว ผมคิดถึงมากรู้ไหม” เสียงสั่นเครือของคนเป็นเจ้าบ่าวพรั่งพรูออกมา ในขณะที่คนซึ่งยังอยู่ในอ้อมกอดของเขาก็กำลังพยายามรวบรวมสติให้กลับมาสู่แผนการอีกครั้ง กชกรดันร่างของชายหนุ่มออกจากการโอบกอด และน้ำตาแห่งความตื้นตันในตอนแรกของเธอก็สามารถใช้ประโยชน์ ในแผนการได้ดี “ตอนแรกบัวก็คิดอย่างนั้นค่ะ แต่ที่บัวมาในวันนี้บัวกะจะมาพบคุณเป็นครั้งสุดท้ายค่ะ เพราะหลังจากที่คุณแต่งงาน ไปแล้ว เราจะไม่ได้พบกันอีก” คนฟังถึงกับจุกที่คอหอยจนเอ่ยอะไรไม่ออก ไม่เลย เขาไม่ต้องการอย่างนั้นสักนิด “ผมขอโทษนะครับ ที่จู่ๆ งานแต่งงานก็เกิดขึ้น แต่ผมอยากจะบอกคุณว่าผมเองเพิ่งรู้มันพร้อมๆ กับที่คนอื่นๆ รู้ เรื่องทั้งหมดคุณแม่กับคุณพายเตรียมการกันเองทุกอย่าง” “แต่คุณก็ยอมแต่ง...” ชวาลถึงกับอึ้งไป “เพราะผม... ผมไม่มีทางเลือก” “ช่างเถอะค่ะ มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ไม่ว่าจะอย่างไร ในที่สุดคุณก็ต้องแต่งงานอยู่ดี” คนกล่าวก้มหน้าลง “ที่บัวมาวันนี้ บัวต้องการรู้แค่ว่าคุณยังรักบัวอยู่ไหมเท่านั้น” ชวาลไม่ได้ตอบเป็นคำพูดทันที ทว่าเขากลับดึงร่างของคนถามเข้ามากอดอีกครั้งและมันแนบแน่นกว่าในครั้งแรก มากมายเหลือเกิน “รักครับ ผมยังรักคุณเสมอครับคุณบัว” หัวใจของกชกรเริ่มหวั่นไหวอีกครั้งกับน้ำเสียงบอกรักอันนุ่มเบาของเขา หยุดนะยายบัว หยุด! เธอจะอ่อนแออีกไม่ได้ เธอต้องทำเพื่อพี่บุษนะ... กชกรพยายามเรียกสติของตนกลับมาอีกครั้ง “บัวก็รักคุณค่ะ รักเสมอ ไม่ว่าคุณจะเปลี่ยนไปยังไง” กชกรตอบรับรักจากเขาเช่นกัน และไม่แน่ใจว่ามันมาจากใจจริง ของตนหรือไม่ เพราะตอนนี้การทำให้งานแต่งงานพังพินาศลงคือเป้าหมายที่สำคัญที่สุด “ผมไม่เคยเปลี่ยน และจะไม่มีทางเปลี่ยน ผมจะรักคุณคนเดียวตลอดไป” หนุ่มสาวทั้งคู่อยู่ในอ้อมกอดของกันและกันอย่างนั้นครู่หนึ่ง ในที่สุดกชกรก็กล่าวประโยคชี้ชะตาของเกมส์นี้ออกมา “คุณวา... คุณวาหนีไปกับบัวเถอะนะคะ” ...!!! ชวาลยอมรับว่าตกใจไม่น้อยกับความต้องการของกชกร เขาดันร่างบางของคนกล่าวออกจากอ้อมกอดและจ้องตาเธอ อย่างไม่กระพริบ ในขณะที่คนร้องขอเองก็ใจเต้นไม่เป็นจังหวะอยู่กับการลุ้นผลที่จะออกจากปากของเขา “คุณรู้ใช่ไหมว่าถ้าผมไปกับคุณ ผมจะไม่เหลืออะไรเลย ผมจะเหลือแค่ตัว” คำถามทำให้กชกรนิ่งอึ้งไป แต่ก็พยักหน้ารับทราบ “แล้วคุณยอมรับได้ไหม” กชกรเลือกที่จะดึงมือชายหนุ่มมาจับกุมไว้ นั่นคือการโน้มน้าวที่ดีที่สุด “สำหรับบัวแล้ว แค่คุณรักบัว นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้วค่ะ” สิ้นประโยคแล้ว ชวาลก็ดึงร่างของกชกรเข้ามาโอบกอดไว้อีกครั้ง และนี่คือสิ่งที่เขาต้องการฟัง มัน คงไม่มีประโยชน์ อะไรอีกแล้วที่จะต้องลังเลสับสนอีกต่อไป ชีวิตหนึ่ง ชีวิตนี้จะหาผู้หญิงแบบนี้ได้ที่ใดอีก และคงถึงเวลาแล้วที่เขา จะต้องเลือกเดินตามทางของตัวเองเสียที “ไปสร้างชีวิตใหม่กับผมนะครับบัว” จบประโยค ชวาลก็ดึงรั้งมือของหญิงสาวให้กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามออกมาจากด้านใน รั้วรอบของโรงแรม และนี่คือการทวงสิทธิและความอิสระของความเป็นมนุษย์กลับคืนมาอีกครั้งเพื่อคนที่ตนรักมากที่สุด ในที่สุดเจ้าบ่าวสุดหล่อก็ยอมทิ้งงานแต่งงานและพาหญิงสาวที่ตนคิดจะเริ่มชีวิตใหม่ด้วยขึ้นรถแท็กซี่จากไปตรงหน้า โรงแรมนั่นเอง แล้วว่าทีภรรยาและมารดาจอมเผด็จการของเขาเล่าจะทำอย่างไรต่อไป... “โอ้! พระเจ้าช่วยกล้วยทอด! ข่าวใหญ่!” ไม่รู้ว่าโชคดีหรือร้ายกันแน่ที่นกน้อยผ่านมาพบเหตุการณ์วิวาห์เหอะของชวาล เข้าพอดี เลขาร่างเล็กยอมรับว่าตกใจมากไม่น้อย แต่เหนือไปกว่านั้นเธอต้องรีบไปบอกพีรพาเพื่อเอาหน้าก่อนเป็น อันดับแรก ณ ด้านหน้าห้องจัดเลี้ยงซึ่งแขกเกลื่อกำลังทยอยเดินเข้าสู่งานวิวาห์ของทายาทนักธุรกิจชื่อดัง และท่ามกลางความสงสัย ว่าเจ้าบ่าวหายตัวไปไหน เหตุใดจึงไม่มายืนรับแขกพร้อมกับเจ้าสาวแสนสวยที่กำลังยืนหน้าหงิกเป็นปลายจวักอยู่ ทุกอย่างมีอันต้องสะดุด เมื่อเสียงร้อนรนตื่นเต้นของนกน้อยถูกตะโกนดังมาก่อนตัวเสียอีก “แย่แล้วค่ะ! แย่แล้วค่ะ! คุณพายขา” แน่นอนว่าเสียงเอะอะนั้นทำให้ทุกคนต่างหันไปสนใจ และอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่... “คุณพายขา! แย่แล้วค่ะๆ!” คนเหนื่อยหอบยังทวนคำซ้ำๆ จนคนรอฟังเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา “อะไร! อะไรแย่! เกิดอะไรขึ้น!” พีรพาตวาดถามเสียงดัง “ก็... คุณวา คุณวา” “วาทำไม วาเป็นอะไร” “คุณวาหนีไปแล้วค่ะ! นกน้อยเห็นคุณวาขึ้นแท็กซี่ไปกับ... ไปกับ...” เสียงเหนื่อยหอบมาหยุดตรงประโยคสำคัญพอดี ความตกใจทำให้พีรพาอดไม่ได้ที่จะเข้ามากุมไหล่ทั้งสองของนกน้อยจนแน่นแล้วเขย่าจนสุดแรง   “ไปกับใคร วาไปกับใคร!” พีรพาตวาดเสียงดังถาม ในขณะที่คนที่อยู่ในงานก็ต่างพากันอออกมามุงดูเหตุการณ์วุ่นวาย ที่ก่อตัวมากขึ้นเรื่อยๆ “นัง... นังกชกรค่ะ! คุณวาหนีไปกับนังกชกรแล้วค่ะ” สิ้นคำบอกเล่าของนกน้อยแล้ว ร่างบางของเจ้าสาวแสนสวยก็เป็นลมล้มพับลงทันที “หนูพาย!” นางปานหยาดเองก็ตกใจไม่น้อย และนางเองก็สกัดกลั้นอาการตกใจนั้นไว้ไม่ได้เช่นกัน นางจึงเป็นลมล้ม ลงไปอีกคน ในที่สุดงานแต่งงานอันใหญ่โตก็พังพินาศลงไปจนได้เมื่อหญิงสาวผู้มากด้วยความแค้นจู่ๆ ก็โผล่เข้ามาฉกตัวคนเป็น เจ้าบ่าวไปจนได้ ******** จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 16:51:56

ความคิดเห็นที่ 2 ช่วงสายวันต่อมา ณ เกาะเล็กๆ ทางภาคตะวันออกซึ่งแม้ว่าจะมีทัศนียภาพที่สวยงามไม่แพ้เกาะใดๆ ทว่าอาจด้วยสิ่งอำนวย ความสะดวกที่ยังเข้ามาไม่ถึงจึงทำให้ไม่ค่อยจักมีผู้คนรู้จักและมาเยือนที่แห่งนี้นัก เรือสปีดโบ๊ทถูกว่าจ้างให้แล่นมาส่งชายหนุ่มและหญิงสาวที่พากันหนีมาจากเมืองกรุงด้วยจุดประสงค์ที่ต่างกัน อีกคนต้องการทำตามหัวใจที่ปรารถนาจะได้อยู่กับคนที่ตนรัก ทว่าอีกฝ่ายกลับมองข้ามความรักภายใต้ก้นบึ้งหัวใจ ไปและต้องการเพียงการแก้แค้นเท่านั้น คนทั้งคู่ก้าวเท้าลงแตะสัมผัสผืนน้ำทะเลที่ใสจนสามารถมองเห็นเม็ดทรายละเอียดเบื้องล่างได้ และนี่เป็นเสมือน สัญญาณแห่งการเริ่มต้นชีวิตใหม่กับคนที่ตนรักของชวาล และมันตรงกันข้ามเช่นกันสำหรับกชกรแล้ว นี่คือช่วง สุดท้ายของการแก้แค้นที่กำลังจะจบสิ้นลงเสียที เสียงคลื่นที่สาดซัดเข้าหาหาดทรายสีขาวและเสียงของสายลมเย็นที่ปะทะกับกิ่งใบของต้นไม้ริมหาดจนไหวเอน ดังผสมผสานกันอย่างลงตัวราวกับว่าพวกมันคือเครื่องดนตรีที่ถูกสร้างสรรค์ขึ้นจากธรรมชาติ เสียงนกนางนวล ที่พากับบินถลาล้อเล่นกับเกลียวคลื่นจึงเปรียบเสมือนนักร้องนำของวงดนตรีแห่งธรรมชาติวงนี้ หนุ่มสาวขอเช่าบ้านไม้หลังกะทัดรัดริมหาดจากชาวบ้านบนเกาะเป็นที่พักสำหรับการเริ่มต้น “บัวครับ ขอบคุณมากนะครับ” ชวาลเอ่ยขึ้นระหว่างที่นำสัมภาระขึ้นมาเก็บไว้บนบ้าน กชกรละมือจากการจัดข้าวของที่ซื้อมาจากบนฝั่งแล้วหันมามองเขาอย่างแปลกใจ “ตอนแรกผมกลัว กลัวว่าถ้าผมตัดสินใจทำแบบที่เรากำลังทำอยู่ แล้วผมไม่เหลืออะไรติดตัวเลย คุณจะรับไม่ได้” เขาขยายความ “แต่บัวยอมทำถึงขนาดนี้แล้ว บัวว่าคุณน่าจะเลิกคิดแบบนั้นได้แล้วนะคะ” เสียงแข็งบอกออกมา และนั่นทำให้ หัวใจของคนฟังเกิดความกังวลขึ้นมาทันที นั่นซินะ ประโยคของเขาคงเสมือนกับการดูถูกน้ำใจของอีกฝ่าย อย่างไม่ตั้งใจ “บัวจะออกไปเดินเล่นที่ชายหาดนะคะ” นั่นทำให้ชวาลรู้ว่ากชกรกำลังไม่พอใจกับประโยคโง่ๆ ของตัวเอง “เดี๋ยวซิครับ” ชายหนุ่มรีบรั้งเธอเอาไว้ทั้งด้วยวาจาและการกระทำที่ฉวยคว้าข้อมือเธอเอาไว้ “ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณรู้สึกไม่ดีเลยบัว อย่าโกรธผมนะครับ” ไม่เอ่ยแต่เพียงเท่านั้น หากแต่เขายังคว้าร่างบางของเธอเข้ามากอดเอาไว้จนแน่น “วันนี้ผมมีความสุขเหลือเกินครับบัวที่ได้อยู่กับคุณ ผมรักคุณที่สุดนะครับบัว” เสียงแผ่วเบากระซิบบอกที่ข้างหู ทำเอากชกรถึงกับสะท้านไปทั้งกายและใจ และเธอเองก็อดที่จะเคลิบเคลิ้มไปด้วยไม่ได้กับไฟปรารถนา ณ ก้นบึ้งหัวใจที่ถูกขุดขึ้นมาจนไม่สามารถห้ามความต้องการได้ “ผมรักคุณมากนะครับ” เขาย้ำคำเดิมอีกครั้ง ก่อนจะดันร่างของกชกรออกจากการโอบกอดเบาๆ และสิ่งที่ยังรัดรั้ง หญิงสาวอยู่ก็คือแววตาหวานหยดย้อยที่ยังคงสบจ้องเธออย่างไม่ละไปไหน “ต่อไปนี้ผมจะดูแลคุณเองนะครับบัว ผมจะลืมทุกอย่างที่กรุงเทพฯ ให้หมด และในหัวใจของผมจะมีแต่คุณเท่านั้น” กชกรสะท้านไปกับไออุ่นจากริมฝีปากของชายหนุ่มที่อยู่ใกล้ใบหน้าของตนจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ในขณะที่เขา กำลังยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ และจุมพิตแห่งไฟปรารถนาก็ถูกประทับลงบนหน้าผากของเธอ และยังไล่จมูกลงมาที่เปลือกตาที่หลับพริ้มอยู่อีกจนหญิงสาวถึงกับหวิววาบไปทั้งตัว ทว่าก่อนที่ไฟเสน่หาที่กำลังจะโหมแรงขึ้นมากกว่านั้น กชกรก็สะบัดร่างของตนออกมาก่อนพร้อมกับความรู้สึกผิด ที่ถาโถมเข้ามาทักทายมากมายไม่แพ้กัน “เอ่อ... บัว บัวขอไปเดินเล่นที่ชายหาดนะคะ” ไม่ทันที่อีกฝ่ายจะอนุญาต สาวเจ้าก็รีบเดินออกไปทั้งที่สติยังกลับมา ไม่ครบเสียด้วยซ้ำ ชวาลมองตามไปด้วยรอยยิ้มนิดๆ เพราะคิดว่านั่นคงเกิดจากความเขินอายของหญิงสาวเท่านั้น กชกรออกเดินมาถึงชายหาด เธอหยุดฝีเท้าและสูดลมหายใจเข้าจนลึกสุดปอดเพื่อตั้งสติอีกครั้ง แม้ว่าหัวใจจะยัง เต้นแรงอยู่ก็ตาม “บ้าจริงๆ บ้าที่สุดเลย เธอเป็นบ้าอะไรของเธอนะกชกร เธอปล่อยให้เขาทำแบบนั้นกับเธอไม่ได้นะ เธอต้องเข้มแข็งซิ เธอต้องเข้มแข็ง” กชกรรำพึงด่าตัวเองเบาๆ ก่อนจะใช้สองมือขึ้นมาปาดเช็ดที่หน้าผากอันเป็นจุด ประทับริมฝีปากของชายหนุ่มที่ตนต้องระลึกไว้เสมอว่าเขาคือคนที่ต้องได้รับการแก้แค้น “ฉันควรทำตามแผน ฉันต้องปล่อยเขาไว้ที่นี่ ฉันต้องกลับไปให้เร็วที่สุด” กชกรยอมรับว่าหัวใจกำลังร้อนรุ่มและ ฟุ้งซ่านเหลือเกิน มิใช่เพราะเกรงว่าแผนการจะพังลงเสียก่อน แต่เธอเกรงว่าหัวใจของตนเองจะเข้มแข็ง ไม่พอต่างหาก “แต่ก็ต้องรอถึงพรุ่งนี้เช้าเลยนี่นา เรือถึงจะมารับเรา” นั่นคือแผนการที่ถูกวางไว้ก่อนหน้า ขณะที่ในหัวของหญิงสาวกำลังมีแต่ความคิดฟุ้งซ่านเข้ามารบกวน จู่ๆ เธอก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงของชวาล ดังขึ้นจากเบื้องหลัง “นึกยังไงครับ คุณถึงพาผมมาที่นี่” !!! คนตกใจรีบตั้งสติก่อนจะหันมาหาเจ้าของคำถาม ให้ตายซิ! นี่เขามายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน “เอ่อ ก็... บัว บัวจำได้ว่าคุณวาเคยบอกว่าอยากปลีกวิเวกไปอยู่บนเกาะไหนสักเกาะไงคะ” คนตอบส่งยิ้มกลบเกลื่อน พิรุธมาให้พร้อมกัน ชวาลยิ้มกว้างให้ เพราะสิ่งที่เธอบอกออกมามันทำให้เขารู้สึกได้ว่าคิดไม่ผิดจริงๆ ที่ยอมทิ้งทุกอย่างมาอยู่กับคนที่ตนรัก และแสนจะรู้ใจของเขาอย่างกชกร “คุณจำมันได้” คนถามเลิกคิ้วให้ทำท่าทีทะเล้นยียวน กชกรพยักหน้า ทว่าสีหน้าของเธอแสนจะราบเรียบเกินกว่าจะสามารถคาดเดาความรู้สึกได้ “อย่าบอกนะครับว่าที่คุณหายไปพักใหญ่จนทำให้ผมใจแทบขาดน่ะ เพราะคุณไปสืบข้อมูลของเกาะนี้มาน่ะ” สำคัญตัวผิดไปแล้วมั้งนายชวาล! ที่ฉันรู้จักที่นี่เพราะยายลูกหยีช่วยฉันค้นหาข้อมูลให้ต่างหากเล่า และไม่เสียแรงจริงๆ ที่เลือกเกาะนี้ มันสงบเงียบสมกับที่ฉันต้องการจริงๆ... กชกรเหลียวมองไปรอบๆ กายด้วยระหว่างลอบนึกคิดในใจ “ว่าไงครับ...” เมื่อถูกอีกฝ่ายทวงคำตอบ กชกรจึงหันหลับมาทำท่าทีละล่ำลักเข้าใส่ “จะอะไรก็ตามเถอะค่ะ แค่คุณชอบที่นี่ บัวก็ดีแล้วค่ะ” “ใช่ครับ ผมชอบที่นี่มาก และคงจะไม่มากเท่านี้ หากคนที่อยู่ใกล้ๆ กับผมตรงนี้ เวลานี้ไม่ใช่คุณ” ชายหนุ่มดึงมือทั้งสอง ของหญิงสาวมาจับกุมไว้อย่างทะนุถนอมที่สุด “วันนี้เป็นวันที่ผมรู้สึกมีอิสระจากกรอบที่ล้อมรอบผมมาราวยี่สิบกว่าปี ผมรู้ได้ทันทีว่าผมสามารถทำฝันเล็กๆ ของผม ให้เป็นจริงได้ที่นี่กับคนที่ผมรัก” คำบอกเล่าพร้อมกับแววตาหวานซึ้งใต้คิ้วหนาซึ่งถูกส่งมานั้นทำให้หัวใจของกชกร รู้สึกหวั่นกลัวในบางอย่างขึ้นมาอีกครั้ง ใช่ ตอนนี้เธอกำลังกลัวเสียงเรียกร้องจากหัวใจตนเองที่สุด “คุณบัวพร้อมที่จะใช้ชีวิตกับผมที่นี่ไหมครับ” ...!!! กชกรถึงกับสะดุ้งเฮือก แต่ไม่เพียงเท่านั้น เพราะเขายังคุกเข่าลงนั่งที่ผืนทรายละเอียดตรงหน้าเธอ ก่อนจะเอื้อม คว้าสองมือเรียวของเธอไปเกาะกุมเอาไว้ใกล้กับแผ่นอกหนาอีกด้วย อย่าบอกนะว่านี่เขากำลังจะคุกเข่าขอเราแต่งงานน่ะ... ในความหวั่นกลัวที่ถาโถมเข้ามาทักทาย กชกรก็ไม่อยากเชื่อว่าในช่วงชีวิตของตัวเองจะมีวันนี้เกิดขึ้นจริงๆ และก็น่า เสียดายและรันทดใจไม่น้อยที่ชายหนุ่มที่กำลังนั่งคุกเข้าอยู่ตรงหน้าเธอเวลานี้คือชวาล ชวารัตน์ คนที่เธอให้เขาได้ เพียงแค่คำว่าศัตรู อย่านะ หยุดนะ อย่าพูดอะไรอีก... กชกรได้แต่ภาวนาในใจ พร้อมกับร่างกายที่กำลังแข็งทื่อราวศิลาผา และมันยิ่ง ทำให้หญิงสาวหวั่นกลัวมากขึ้นอีกเมื่อเขาบรรจงจูบลงที่เรียวมือของเธออย่างนุ่มนวลที่สุด จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 16:52:30

ความคิดเห็นที่ 3 “แต่งงานกับผมนะครับบัว” ในที่สุดประโยคที่หญิงสาวกำลังกลัวอยู่ก็ถูกเอ่ยออกมาจนได้ และนอกจากความ หวั่นไหวที่เกิดขึ้นยังมีความอึดอัดและลำบากใจเข้ามารบกวนอีกด้วย อย่าใจอ่อนเด็ดขาดนะกชกร แผนการที่ลงทุนลงแรงมาตลอดกำลังจะสำเร็จอยู่อีกไม่นานแล้ว ใจแข็งเข้าไว้ซิ... ชวาลยังคุกเข่ารอคอยคำตอบจากอีกฝ่าย และไม่ยากที่เขาจะสามารถสังเกตเห็นร่องรอยลังเลที่สื่อออกมาจากทั้งทาง สีหน้าและแววตาคู่นั้น “ผมรู้ว่ามันอาจจะเร็วเกินไปที่จะทำให้คุณไว้ใจที่จะฝากชีวิตไว้กับผม และที่ผ่านมา คุณอาจจะมองว่าผมขี้ขลาด และอ่อนแอเกินไป แต่ผมสัญญาว่าต่อไปนี้ผมจะทำให้ทุกอย่างให้คุณเชื่อมั่นว่าผู้ชายอย่างผมสามารถดูแลคุณได้ ดูแลคนที่ผมรักได้ ผมจะเข้มแข็ง อดทน แม้จะลำบากแค่ไหน ผมก็จะสู้เพื่อคุณ เพื่อความรักของเรา เพื่อครอบครัวเล็กๆ ของเราบนเกาะนี้” “บัว... บัว” ยิ่งถ้อยคำพร่ำสัญญาจากชวาลถูกพรั่งพรูออกมามากเพียงใด ความทรมานใจของกชกรก็มากขึ้นไปเท่านั้น ไม่เลย ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีความเชื่อมั่นในตัวเขา แต่เพราะเธอเชื่อมั่นว่าเขาคือคนที่ทำให้พี่สาวต้องเจ็บปวดใจจนต้อง ฆ่าตัวตายต่างหาก   พี่บุษขา บัวจะทำยังไงดีค่ะ ยังไงบัวก็ยังรักพี่บุษมากกว่าอยู่ดี... กชกรยังคงสับสนลังเล แต่ถ้าเราปฏิเสธ แผนการทุกอย่างอาจพังลง อย่าลืมซิ ว่าเราเป็นคนชวนให้เขาหนีมาที่นี่ เขาต้องเข้าใจว่าเรารักเขา แล้วจะมีสาเหตุอะไรเล่า ที่เราจะไม่ต้องการแต่งงานกับเขา... ความคิดทุกอย่างถูกรวบรวมอย่างเร็วที่สุด “บัว...” “บางทีมันอาจเร็วเกินไป” ชวาลบอกออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย “บัว... บัวจะแต่งงานกับคุณค่ะคุณวา” “จริงเหรอครับบัว! ผมดีใจที่สุดเลยครับที่บัวไว้ใจผม” ความดีใจทำให้เขาลืมตัวและดึงมือของเธอเข้ามาจุมพิตอีกครั้ง และไม่เท่านั้น ชวาลยังรีบลุกขึ้นและดึงร่างบางของหญิงสาวเข้ามากอดด้วยความรู้สึกอิ่มเอมและล้นเหลือไปด้วย ความสุขที่ในที่สุดทุกอย่างที่เขายอมแลกมามันก็มากกว่าคำว่าคุ้มค่าเสียอีก ใช่ ไม่มีคำใดจะนิยามและเทียบเท่าได้ ในความสุขใจครั้งนี้ ณ เบื้องหลังรอยยิ้มกว้างของชายหนุ่มที่กำลังปิติดีใจอย่างที่สุด ทว่าสีหน้าของคนที่ถูกโอบกอดด้วยความรักกลับมิได้ แลดูเป็นสุขเช่นเดียวกันเลย หยาดน้ำตาที่รื้นเอ่ออยู่ในสองตา หาใช่ตัวแทนแห่งความสุขใจไม่ แต่มันคือตัวแทนแห่ง ความเจ็บปวดทรมานใจจากความสับสนในหัวใจของตัวเองต่างหาก แต่พรุ่งนี้ทุกอย่างก็กำลังจะจบสิ้นลง... ********   ณ ห้องพักพิเศษของโรงพยาบาลเอกชนแห่งใหญ่ หลังจากที่เจ้าสาวไม่ทันข้ามคืนอย่างพีรพาฟื้นคืนสติขึ้นมาได้ เธอก็เอาแต่โวยวายอาละวาดจนหมอและพยาบาลต้องวุ่นวายกันไปหมด เจ็บตัวไม่เท่าไหร่ เจ็บใจนี่ซิ ที่คนอย่างพีรพา ไม่มีวันยอมได้ เมื่อคนป่วยเริ่มนิ่งลงแล้ว ใครคนหนึ่งที่พีรพายังไม่พึงปรารถนาจะพบก็เข้ามาหลังจากเคาะประตูขออนุญาตก่อนแล้ว และเมื่อคนที่นอนอยู่บนเตียงหันไปเห็น สีหน้าบึ้งตึงก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าซีดไร้เครื่องสำอางทันที ผู้มาเยี่ยมพร้อมดอกไม้ช่อโตสวยงาม และแบกความรู้สึกผิดอย่างล้นปรี่มาด้วยรีบประนมมือไหว้ทักทายบิดามารดา ของพีรพา และก็ได้รับการตอบรับกลับมาด้วยสีหน้าปั้นปึงไม่ต่างกับที่บุตรสาวของพวกเขากำลังแสดงอยู่เลย “เป็นยังไงบ้างจ๊ะหนูพายลูกแม่ ดีขึ้นหรือยังฮึคนดี” หญิงชราเอ่ยคำทักทายเสียงหวานหยดย้อย และพยายามฉีกยิ้ม ให้กว้างที่สุด “แล้วคุณป้าจะให้พายเป็นยังไงล่ะค่ะ จะหัวเราะดีไหมคะกับเรื่องเฮงซวยที่เกิดขึ้น” เสียงประชดประชันทำให้ รอยยิ้มหวานของนางปานหยาดหุบลงแทบไม่ทัน “แม่เข้าใจหนูพายนะลูก แต่แม่อยากให้หนูพายใจเย็นๆ ก่อน แม่จะ...” “ใจเย็นงั้นหรือคะ คุณป้าลองมาเป็นแบบพายดูบ้างไหมคะ พายก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณป้าจะใจเย็นอย่าง ที่บอกได้ไหม” “โธ่ หนูพายลูกแม่” “หยุดค่ะ!” เสียงตะคอกห้ามทำให้นางปานหยาดถึงกับสะดุ้งเฮือก นางไม่เคยเห็นพีรพาแสดงกริยาดุดันแบบนี้มาก่อนเลย โดยเฉพาะกับนางเอง “หยุดเรียกพายว่าลูกได้แล้ว และหยุดเรียกตัวเองว่าแม่เสียทีเถอะ ฟังแล้วพายเจ็บใจ พายแค้นได้ยินไหมคะ” “แต่ยังไงหนูพายก็คือลูกสะใภ้ของแม่คนเดียวเท่านั้นนะลูก” “พายบอกให้หยุดเรียกตัวเองว่าแม่ไงคะ!” ...!!! นางปานหยาดต้องสะดุ้งอีกรอบ จนคนเป็นพ่อและแม่ของพีรพาต้องเดินเข้ามาตบเบาๆ ที่ไหล่ของบุตรสาว เพื่อเป็นการปรามให้ใจเย็นๆ เอาไว้ “คุณป้าฟังไว้นะคะว่าระหว่างพายกับลูกชายสารเลวของคุณป้าน่ะ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว ต่อไปนี้จะมีแค่ ความเกลียดชังเท่านั้น พายบอกตรงๆ นะคะว่าตอนนี้พายแค้นจนฆ่าเขาได้” ...!!! ประโยคของพีรพาทำเอานางปานหยาดหัวใจล่วงหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม และที่น่าตกใจไปมากกว่านั้นก็คือการ ที่พีรพากร้นด่าบุตรชายของนางว่า “สารเลว” ซึ้งคำนี้มันเสียดแทงหัวใจของนางมากเหลือเกิน แน่นอนว่านาง ไม่ได้เลี้ยงลูกมาเพื่อหมายจะให้ใครใช้คำนี้ด่าทอได้ “งั้นป้าว่า...” “ผมว่าหยุดเถอะครับคุณปานหยาด” บิดาของพีรพารีบห้าม เพราะไม่อยากให้บุตรสาวต้องโมโหเกรี้ยวกราดและ แสดงกริยามารยาทไม่งามออกมาอีก ที่ผ่านมาเขาและภรรยาก็ผิดไม่น้อยที่เลี้ยงลูกมาแบบตามใจตลอด และกว่าจะรู้ตัวพีรพาก็กลายเป็นคนโมโหร้ายและก้าวร้าวเอาแต่ใจไปแล้ว “ค่ะ ดิฉันว่าเราออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่าค่ะ” ด้านมารดาของพีรพาเองก็เห็นสมควรว่าควรจะพานางปานหยาด ปลีกตัวออกไปก่อน และคงต้องรอให้บุตรสาวใจเย็นลงก่อน อะไรๆ คงดีขึ้น เมื่อผู้ใหญ่ทั้งสามพากันออกไปจากห้องนี้แล้ว พีรพาซึ่งยังไม่คลายจากความร้อนรุ่มใจรีบหยิบโทรศัพท์มือถือ บนหัวเตียงมาต่อสายหาใครคนหนึ่งทันที “นกน้อยเหรอ” เสียงแข็งเอ่ยถาม “ค่ะ ค่ะ คุณพาย” ปลายสายตอบรับเสียงละล่ำละลัก “รีบมาหาฉันที่โรงพยาบาลด่วนเลยนะ ฉันมีเรื่องสำคัญจะให้ทำ” “เรื่องสำคัญ เรื่องอะไรคะ” ดูเหมือนว่านกน้อยจะขี้สงสัยผิดเวลา “ไม่ต้องถาม! ฉันบอกให้มาก็มาซินังโง่!” ด่าจบ สาวขี้วีนก็ชิงวางสายไปทันที แววตาดุดันเปล่งประกายเงาอาฆาตแค้น ออกมาจนแทบจะลุกเป็นไฟ “ฉันจะเอาพวกแกให้ตายอย่างทรมานทั้งคู่เลย คอยดู!” ******** โปรดติดตามตอนต่อไปครับ... จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 16:53:38