ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่   4 ณ.หอประชุม บรรยากาศหน้างานเต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่ต่างทยอยเดินทางมาชมละครการกุศล ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีกลุ่มของคุณหญิงวรรณชุลีที่เดินทางมากับหลานชาย   และแม่บ้านคนสนิท   อาทิตยะเดินช้าๆข้างๆคุณหญิงโดยยกแขนข้างหนึ่งให้คุณหญิงเกาะกุมเพื่อเป็นหลักยึด   เมื่อเดินมาถึงทางเข้างานที่มีอาจารย์เอมอรยืนอยู่   อาจารย์เอมอรเมื่อเห็นกลุ่มของอาทิตยะเดินตรงมา  เธอรีบเดินตรงมาต้อนรับพร้อมกับทำความเครารพคุณหญิงด้วยท่าทางสุภาพนอบน้อม  ก่อนจะหันมารับไหว้ชายหนุ่มที่มาด้วย   “ดีใจจังค่ะ  ที่คุณหญิงมา”   อาจาร์ยเอมอรหญิงวัยกลางคนรูปร่างท้วมๆ  น่าตาใจดีเอ่ยกับคุณหญิง คุณหญิงยิ้มบางๆให้กับอาจารย์ก่อนจะเอ่ย “ตอนนี้ยังเดินไหวอยู่...ก็เลยต้องรีบมาค่ะ” “คุณหญิงยังดูแข็งแรงอยู่เลยค่ะ” อาจาร์ยเอมอรเอ่ยชมหญิงสูงวัยที่แม้อายุจะมากแต่เธอก็ยังดูแข็งแรงและดูอ่อนกว่าอายุมากนักด้วยความจริงใจ  ก่อนจะหันไปบอกให้เด็กนักศึกษาที่มีหน้าที่นำแขกไปนั่ง   ให้มาพาคณะของคุณหญิงไปส่งยังที่นั่ง   “เชิญทางนี้ค่ะ”   นักศึกษาสาวผ่ายมือพร้อมกับกล่าวเชิญ แต่ก่อนที่ทุกคนจะก้าวเท้าออกเดิน  เสียงโตมรก็ร้องทักมาก่อน  จึงทำให้ทุกคนต้องหันไปมอง “เดี๋ยวครับ  รอผมด้วย”   โตมรกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาเพื่อให้ทัน  และเมื่อเดินมาถึงเขาก็ยกมือที่มีช่อดอกไม้ช่อโตไหว้ทุกคนด้วยท่าทางเหนื่อยหอบๆ   อาทิตยะมองเพื่อนรุ่นน้องก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ  เมื่อเห็นดอกไม้ช่อโตที่อยู่ในมือเขา  แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไร   โตมรส่งยิ้มหวานให้ทุกคนที่มองมา  ก่อนจะเอ่ย  “ไปกันเถอะครับ  เดี๋ยวไม่ทัน  แหะแหะ”   ขณะเดียวกันด้านหลังเวที    นักแสดงทุกคนต่างนั่งทำสมาธิกันอยู่ในมุมของตนเอง  เพื่อรอเวลาทำการแสดง   หนึ่งในนั้นก็คือรัตติกาล  หญิงสาวนั่งนิ่งๆอยู่มุมหนึ่ง   ด้วยความสงบ  และแล้วก็ถึงเวลาที่การแสดงเริ่มขึ้น   ไฟในหอประชุมเริ่มหรี่ลงเรื่อยๆจนในที่สุดก็ดับลง  และแสงไฟบนเวทีเริ่มสว่างขึ้นพร้อมกับม่านที่เปิดออก   ทั้งแสงไฟสีเสียง  และเพลงบรรเลงประกอบทำให้รู้ว่าการแสดงกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว บนเวทีการแสดงผ่านไปฉากแล้วฉากเล่า  นักแสดงทุกคนต่างทำหน้าที่ถ่ายทอดอารมณ์ของตัวละครออกมาได้ดี   จนทำให้ผู้ชมต่างอินไปกับละคร   ฉากที่มีมุกตลกเสียงหัวเราะของผู้ชมก็ดังขึ้น   ผู้ชมบางคนก็มีอาการเขินอายกับฉากเข้าพระเข้านาง  รัตติกาลที่รับบทเป็นอังศุมาลิน  เธอเล่นบทอ่อนหวานได้น่ารักน่าชัง  จนอาทิตยะเองที่ไม่ค่อยชอบหน้าเธอเท่าไหร่ยังอดเผลอยิ้มออกมาไม่ได้  แม้ว่าเขาจะนั่งเก๊กหน้าทำมาดขรึมมาโดยตลอด   ชายหนุ่มเพ่งมองไปยังใบหน้าสวยหวานนั้นด้วยอาการลืมตัว  จนไม่ทันสังเกตสายตาที่ลอบมองมาของหญิงชราผู้เป็นย่า   คุณหญิงยิ้มบางๆกับตัวเองเมื่อเห็นสายตาของหลานชาย และเมื่อเวลาผ่านไปจนถึงฉากสุดท้ายเสียงคร่ำครวญร่ำไห้  ของอังศุมาลินบนเวที  ทั้งยังแสงประกอบและภาพโดยรวมทำให้ฉากนี้สะกดอารมณ์ผู้ชมให้นิ่งเงียบ  ก่อนจะน้ำตาไหลรินตามผู้แสดง   เสียงสะอื้นไห้ของตัวละครค่อยๆจางไปและม่านก็ค่อยๆ  ปิดลง  และไม่นานไฟในหอประชุมก็ค่อยๆสว่างขึ้น และเป็นไปตามคาด  โตมรลุกขึ้นยืนตบมือโดยไม่แคร์ใคร  เมื่อเหล่านักแสดงเดินออกมาหน้าเวทีเพื่อคำนับขอบคุณผู้ชม โตมรเดินไปด้านหน้าเวทีพร้อมกับส่งช่อดอกไม้ให้กับรัตติกาล  หญิงสาวเดินออกมารับช่อดอกไม้จากชายหนุ่มตามมารยาท  พร้อมกับยิ้มบางๆให้เขาเป็นการขอบคุณ ผู้ชมทยอยออกจากหอประชุมจนเหลือเพียงกลุ่มเล็กๆ และหนึ่งในนั้นก็มีกลุ่มของอาทิตยะรวมอยู่ด้วย   หลังม่านกลุ่มนักแสดงสาวๆ  ยืนแอบมองออกไปยังด้านหน้าเวทีทั้งยังพูดจายอกเย้า แซวกันจนเป็นที่เฮฮา   และในกลุ่มนั้นก็มีสาวหมวยภาวินีเพื่อนสนิทของรัตติกาลร่วมอยู่ด้วย  และด้วยความสงสัยรัตติกาลจึงเดินเข้าไปร่วมกลุ่มทั้งยังมองตามสายตาของเพื่อนๆ   และเมื่อเธอเห็นเธอก็เข้าใจว่าอะไรทำให้เพื่อนๆของเธอมีอาการ  เช่นนี้กัน ก็ภาพชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งสวมสูทสีเทาเข้ม กำลังยืนด้วยท่าทางสมาร์ท .ใบหน้าที่มีรอยยิ้มอบอุ่น จริงใจกับสายตาอ่อนโยนที่มองไปยังหญิงชราที่ยืนเกาะแขนของเขาอยู่  ชายหนุ่มกำลังยืนทักทายคนรู้จักที่เขามาพูดคุย  และท่าทางที่เขาคอยดูแลเอาใจใส่คุณย่าของเขา ก็สร้างความประทับใจให้เกิดขึ้นได้ไม่ยากเลย   รัตติกาลเบะปากนิดๆ  ด้วยความหมั่นใส้โดยไม่เอ่ยอะไรออกมา  แต่เมื่อเธอกำลังจะหันหลังเพื่อแยกตัวออกไป   เพื่อนสาวในกลุ่มก็หันมาเจอเธอก่อน  พร้อมกับทัก “อ้าว  คุณอาฟ้าขา”   น้ำหวานสาวสวยหุ่นดีหน้าตาดีเพื่อนสนิทอีกคนของรัตติกาลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทะเล้นๆ  ก่อนจะเขามาเกาะแขนรัตติกาล รัตติกาลขมวดคิ้วมองหน้าเพื่อนด้วยความแปลกใจสงสัยกับท่าทางและคำพูดของน้ำหวานก่อนจะเอ่ย “อะไร  ของเธอน้ำหวาน   มาเรียกฟ้าว่าอาทำไม” น้ำหวานทำท่าประจบก่อนจะตอบ  “แหมม...ก็ฟ้ามีหลานชายหล่อละลายขนาดนี้   หวานก็เลยอยากสมัครเป็นหลานของฟ้าอีกคนนะสิ  ฮ่าฮ่า” เมื่อน้ำหวานพูดยังไม่ทันจะจบดี  เพื่อนๆที่ยืนอยู่ด้วยก็พูดแข่งกัน  เพื่อแย่งกันจะขอเป็นหลานของรัตติกาลเป็นที่สนุกสนาน   รัตติกาลหันมาสบตาภาวินีด้วยสายตาดุดุหลังจากรู้ว่าเพื่อนๆสาวรู้เรื่องของอาทิตยะมาจากใคร   ภาวินีก้มหน้าหลบตาเพื่อนสนิทพร้อมกับยิ้มๆอย่างสำนึกผิด  เพราะเธอไม่คิดว่าสาวๆพวกนี้จะทำตัววุ่นวายกันขนาดนี้     รัตติกาลได้แต่ยิ้มและตอบคำถามที่เพื่อนถามถึงชายหนุ่มเท่าที่ตัวเองจะตอบได้  ก่อนจะขอตัวเพื่อนเพื่อไปเก็บข้าวของส่วนตัว และเพียงไม่นานหญิงสาวก็เก็บเสร็จและเตรียมตัวจะกลับบ้าน  ขณะเดียวกันโตมรโผล่เข้ามาหลังเวทีเพราะรับอาสาจากคุณหญิงให้เข้ามาตามเธอ “ฟ้า”   โตมรส่งเสียงเรียกรัตติกาลหลังจากเห็นเธอ  เขาเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าเธอก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่ดูสดใส  “คุณยายของฟ้า  ให้พี่มาตามครับ” ตอนแรกเธอทำหน้าสงสัยแต่พอรู้ว่าคุณหญิงให้มาตามเธอจึงเดินตามเขาไป   ระหว่างทางโตมรกล่าวชื่นชมรัตติกาลว่าแสดงละครได้ดี  และพูดถึงฉากที่เขาประทับใจ  ให้หญิงสาวฟัง  ด้วยท่าทางจริงจัง  จนเธออดที่จะยิ้มไปกับคำวิจารณ์ที่ดูจะชมเธอจนออกนอกหน้าไม่ได้  และหญิงสาวเองก็ไม่ลืม  เธอกล่าวขอบคุณสำหรับช่อดอกไม้ที่เขาเอามาให้ “ขอบคุณนะคะ  สำหรับดอกไม้” “ไม่เป็นไรครับ  ฟ้าชอบรึเปล่า”  ประโยคหลังโตมรหันมาสบตาเธอและรอฟังคำตอบจากเธอด้วยแววตาที่มีความหมาย รัตติกาลยิ้มนิดๆให้ชายหนุ่มก่อนจะตอบแบบเลี่ยงๆ  “สวยดีค่ะ”   โตมรทำสีหน้าผิดหวังเล็กน้อยกับคำตอบของเธอ  แต่เขาก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรมากไปกว่าสายตาที่ดูสลดลง  แต่ก็เพียงไม่นานเท่านั้นเขาก็กลับมาเป็นชายหนุ่มขี้เล่นช่างคุยเหมือนเดิม เมื่อทั้งคู่เดินตรงมาเกือบจะถึงที่ที่อาทิตยะ และคุณหญิงยืนอยู่  รัตติกาลสะดุดพรมปูพื้นทำให้หญิงสาวเซเกือบจะเสียหลักล้มลง  ดีที่โตมรคว้าตัวเธอไว้ได้ทัน   ทำให้รัตติกาลกับโตมรยืนอยู่ในลักษณะเหมือนประกองกอดกันอยู่  อาทิตยะเหลือบตามองไปเห็นเข้าโดยไม่ตั้งใจ   ชายหนุ่มแสยะยิ้มนิดนึงโดยไม่มีใครสังเกตเห็นก่อนจะเอ่ยออกมาลอยด้วยความหมั่นไส้ “ทำยังกับอยู่บนเวที” “มีอะไรเหรอ  อาทิตย์”  คุณหญิงถามหลานด้วยความสงสัย   “เอ่อ  ไม่มีอะไรครับ”  ชายหนุ่มตอบผู้เป็นย่า  ก่อนจะหันไปมองทั้งคู่อีกครั้ง   คุณหญิงมองตามสายตาของหลานชายไปซึ่งขณะนั้นเองทั้งโตมร และรัตติกาลก็เดินใกล้เข้ามาจนจะถึงแล้ว รัตติกาลเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆคุณหญิง เธอยิ้มให้หญิงชราก่อนจะเอ่ย “ขอโทษนะคะ คุณยายที่ทำให้รอ” “ไม่เป็นไรจ๊ะ  ยายรอไม่นานหรอก  แล้วกลับกันเลยมั้ย”   คุณหญิงตอบก่อนจะชวนกลับบ้าน “ค่ะ   คุณยายเมื่อยมั้ยคะ  กลับไปบ้านฟ้าจะนวดให้คุณยายนะคะ”  รัตติกาลพูดอ้อนประจบคุณหญิงโดยไม่สนใจสายตาหมั่นไส้ของคนข้างๆ ที่มองมา ก่อนคุณหญิงจะขึ้นรถ  โตมรที่เดินตามมาส่งก็ยกมือสวัสดีคุณหญิงเพื่อลา  อาทิตยะตบบ่าโตมรเบาๆก่อนจะขึ้นรถประจำที่คนขับ   สองหนุ่มพยักหน้าให้กัน  สุดท้ายโตมรก็หันมากล่าวลารัตติกาล  พร้อมทั้งบอกกับเธอว่า “ แล้วเจอกันนะครับฟ้า” รัตติกาลยิ้มให้เขาโดยไม่กล่าวอะไร  แล้วเธอก็ขึ้นไปนั่งด้านหน้าคู่กับอาทิตยะเพราะด้านหลังคุณหญิงกับแม่บ้านนั่ง ภายในรถ  ซึ่งขณะนี้วิ่งมาตามเส้นทางเพื่อตรงกลับบ้าน รถเคลื่อนตัวไปไม่นานนักแม่บ้านคนสนิทก็เอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาว่า “แหมม...คุณฟ้านี่เล่นละครเก่งจังนะคะ  ตอนที่ร้องไห้ตอนสุดท้าย  ทำเอาป้าร้องไห้ไปด้วยเลย” “นั่นสิ  เห็นแก่นๆทะโมนๆ  ซนๆตอนอยู่บ้านยายก็นึกไม่ถึงนะเนี่ย  ว่าจะเล่นละครเก่งขนาดนี้”  คุณหญิงพูดเสริมแซวหญิงสาวด้วยความเอ็นดู  ก่อนจะพูดตบท้าย “ยายคิดว่าจะต้องมาดูละครลิงซะแล้ว  หึหึ”   “แหมม...คุณยายขาพูดแบบนี้ฟ้าก็เสียใจแย่สิคะ  หึหึ”   เธอตอบคุณหญิงแบบเด็กขี้อ้อน จนชายหนุ่มที่นั่งขับรถอยู่ใกล้ๆ เหล่มองเธอด้วยหางตานิดนึงก่อนจะเอ่ย “คุณยายพึ่งทราบเหรอครับ  ว่าฟ้าเขาเล่นละครเก่ง  ผมเห็นครั้งแรกก็เดาได้เลยครับ  ว่าเธอน่าจะเล่นละครเก่งจริงๆ”   ทั้งคำพูดและน้ำเสียงของเขาที่เอ่ยออกมาแม้คนอื่นฟังอาจจะนึกว่าเป็นคำชม  แต่สำหรับเธอกับเขารู้กันดีว่า  มันมีความหมายอะไรซ่อนอยู่ แล้วคนอย่างรัตติกาลหรือจะยอมให้เขาแดกดันเธอฝ่ายเดียว  และเธอก็ยังไม่ลืมว่าเมื่อคืนที่ผ่านมาเขาทำอะไรกับเธอไว้บ้าง   รัตติกาลยิ้มบางๆที่มุมปากก่อนก่อนจะใช้หางตามองเขาพร้อมกับตอบเขาไปว่า  “ขอบคุณค่ะที่ชม  แต่ฟ้าว่า  ถ้าให้คุณอาทิตย์ไปเล่นละครดู  คงตีบทได้แตกกระจุยแน่ๆค่ะ  ยิ่งบทที่ต้องแกล้งทำเป็นคนดี  ประเภทแบบ....ต้องเสแสร้งน่ะคะ  ยิ่งเหมาะ  แล้วยังมีอีกบทหนึ่งนะคะ  บทผู้ชายดีแต่ปาก ชอบใช้กำลังน่ะค่ะ  หึหึ” รัตติกาลทำเป็นพูดแบบที่เล่นทีจริง  ด้วยน้ำเสียงปกติจนแม่บ้านที่ฟังอยู่คล้อยตามไปด้วย  แม่บ้านจึงเอ่ยเสริมแบบไม่ได้คิดอะไร “นั่นสิค่ะ  บทผู้ชายแบบเนี่ยถ้าแสดงได้เกิดเลยนะคะ  คุณอาทิตย์” รัตติกาลเผลอหันไปมองหน้าชายหนุ่มก่อนจะยิ้มสะใจออกมา   เป็นจังหวะเดียวกันที่อาทิตยะก็หันมาเห็นพอดี ชายหนุ่มกัดกรามด้วยความโมโหก่อนจะค่อยๆคุมสติ  และเอ่ยตอบโต้เธอ  “เหรอ  งั้นวันหลังถ้าฉันอยากแสดง  คงต้องวานให้เธอช่วยติว  เอาแบบเมื่อคืนที่ผ่านมาน่ะได้มั้ย” อาทิตยะพูดประโยคสุดท้ายออกมาให้ได้ยินแค่เธอ  รัตติกาลเมื่อได้ยินถึงกับหันหน้าไปมองชายหนุ่มทันทีด้วยความโมโห  แต่เขากลับทำเป็นไม่สนใจ  จนหญิงสาวได้แต่กำมือตัวเองด้วยความโกรธที่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ ภายในรถกลับมาเงียบอีกครั้ง  จนรถแล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน รัตติกาลเปิดประตูรถออกทันทีที่มันจอดสนิทด้วยสีหน้าที่บอกบุญไม่รับ  ตามด้วยอาทิตยะ  ชายหนุ่มเปิดประตูรถให้กับผู้เป็นย่า  และช่วยประคองก่อนจะพาคุณหญิงขึ้นไปส่งจนถึงห้องนอน  โดยมีแม่บ้านและหญิงสาวเดินตามหลังมาไม่ห่างนัก แต่ก่อนที่จะเดินขึ้นบนบ้านคุณหญิงหันมาบอกแม่บ้านว่าไม่ต้องตามขึ้นไป  เพราะว่าเธอมีหลานไปส่งแล้ว  แม่บ้านพยักหน้ารับคำก่อนจะเดินแยกจากไป  ทำให้มีเพียงชายหนุ่มที่เดินประคับประคองคุณหญิงขึ้นบันไดไปโดยมีรัตติกาลที่หน้าตาบึ้งตึงเดินถือของและกระเป๋าใบเล็กของคุณหญิงตามมา เมื่อถึงห้องนอนของคุณหญิง   “ขอบใจจ๊ะ  ไปนอนกันได้แล้วละดึกมากแล้ว”   “ครับ  งั้นผมไปนะครับคุณย่า” “จ๊ะ”   “คุณยายค่ะ เดี๋ยวฟ้ามานวดให้นะคะ”   “ไม่ต้องหรอกลูก  ไว้วันอื่นก็ได้...  ไปนอนกันเถอะ” “ค่ะ งั้นฟ้าไปนอนนะคะ” รัตติกาลเอ่ยตอบและก่อนจะเดินออกจากห้องไป  เธอก็เข้ามาสวมกอดคุณหญิงเบาๆและเดินออกไป  โดยมีหลานชายตัวจริงมองการกระทำของเธอ  พร้อมกับนึกอยู่ในใจ   ก็ช่างประจบประแจงแบบนี้ไงเล่า  คุณย่าถึงได้หลงคอยดูเถอะรัตติกาลฉันจะทำให้คุณย่ารู้ว่าท่านกำลังโดนหลอก “ประจบเก่งเนอะ” อาทิตยะพูดตามหลังเธอขณะเดินกลับมายังห้องนอน  ซึ่งห้องของเธอกับเขาอยู่ติดกันมีเพียงฝาไม้กั้นเท่านั้น “อะไรนะ!!” รัตติกาลหยุดชะงัก  ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับเขาในระยะประชิดด้วยดวงตาเกือบถลนออกมาเพราะความโกรธ หน้าตาเธอตอนนี้ถ้าใครได้เห็นคงไม่มีใครกล้าเข้าใกล้  เพราะดวงตาโตที่แดงกล่ำรอบตาบวมนิดๆ  สาเหตุมาจากการแสดงที่เธอต้องร้องไห้อย่างนักมันยังทิ้งล่องรอยเอาไว้ให้เห็น อาทิตยะสบตาคู่นั้นโดยไม่คิดหลบ   หนำซ้ำยังจ้องมองเธอกลับไปแบบไม่คิดกลัว  ด้วยสายตาที่สื่อให้เธอรู้ว่าเขารู้ทันทุกอย่างที่เธอทำ “ทำไม  ได้ยินไม่ชัดหรือว่าโกรธที่ฉันรู้ทันเธอ”    เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยาะๆดูถูกเธอ รัตติกาลพยายามข่มอารมณ์ก่อนจะพูดใส่หน้าเขา “ใช่!ฉันโกรธ  แถมยังสมเพชคุณด้วย  ถามจริงเถอะ คุณคิดได้แค่นี้จริงๆเหรอ”  รัตติกาลมองเขาด้วยสายตาเหยียดๆก่อนจะพูดต่อ “ตัวโตซะเปล่า  ทำเป็นเด็กขี้อิจฉาไปได้” รัตติกาลพูดจบเธอก็สะบัดหน้าหันหลังเพื่อจะเดินเขาห้อง  แต่เธอก็เดินไปไหนไม่ได้  เพราะอาทิตยะใช้มือจับแขนเธออย่างแรงก่อนจะกระชากตัวเธอให้หันกลับมา และเอามือที่ว่างอยู่ขึ้นมาจับใบหน้าเธอให้แหงนขึ้นมามองหน้าเขา “ปากเก่งนักนะ  อยากรู้จริงๆว่า ถ้าโดนแบบนี้เข้าไปยังจะเก่งอยู่อีกมั้ย!!” พูดจบอาทิตยะก็ก้มหน้าลงมาพร้อมกับใช้ริมฝีปากของเขาบดขยี้ลงมาที่ริมฝีปากอวบอิ่มของเธอด้วยอารมณ์โกรธจนลืมตัว หญิงสาวตาเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อตั้งสติได้เธอพยายามดิ้นรนทั้งผลักทั้งดันหน้าอกเขาออกพร้อมกับเบี่ยงหน้าหลบแต่มือใหญ่แข็งแรงของเขาก็จับใบหน้าเธอ เหมือนกับล็อกเอาไว้ด้วยคีมเหล็กก็ไม่ปาน  ทำให้เธอได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ไม่เป็นศัพท์ออกมาได้เท่านั้น และเพียงไม่กี่อึดใจชายหนุ่มก็ถอนริมฝีปากของเขาออกจากเธอ  และมองเธอด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าเขาเป็นผู้ชนะ   รัตติกาลนิ่งไม่ไหวติง  เธอมองเขาด้วยสายตาอาฆาตแค้น  ก่อนจะก้มลงไปเก็บกระเป๋าที่ร่วงหล่นลงพื้นตอนที่เขากระชากแขนเธอ   เมื่อเก็บกระเป๋าขึ้นมาได้  รัตติกาลยืนขึ้นเต็มตัวก่อนจะเชิดหน้ามองชายหนุ่มด้วยสายตาเหยียดหยามและสะบัดหน้าเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร อาทิตยะมองการกระทำของเธอด้วยความโมโหและนึกขัดใจกับท่าทีของเธอ  เพราะเขาคิดว่าการที่เขาทำแบบนี้มันจะทำให้เธอได้สำนึก  แต่เธอกลับมองเขาเป็นตัวประหลาดทั้งยังมองเขาแบบเหยียดหยาม  ทำให้เขานึกอยากตามเข้าไปสั่งสอนเธอให้ได้สำนึก  แต่เขาก็ได้แต่คิด    ชายหนุ่มพยายามระงับอารมณ์พลุ่งพล่านที่เดือดปุดๆนั้นก่อนจะเดินหายเข้าห้องตัวเองไป หลังจากเดินเข้าห้องและปิดประตูลงกลอนเรียบร้อยแล้ว  รัตติกาลก็ทรุดตัวลงอย่างหมดแรงที่หน้าประตูทันที  หญิงสาวยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองก่อนจะปล่อยน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไม่ให้มันไหลต่อหน้าเขา  ให้มันไหลออกมาด้วยความอัดอั้นโกรธเกลียด   เธอพยายามกลั้นสะอื้นจนทำให้ตัวสั่นโยนไปทั่วร่าง   พร้อมทั้งคิดด่าคนที่ทำกับเธออยู่ในใจ  “ไอ้ผู้ชายเฮงซวย  ชอบใช้กำลังคอยดูนะ” เที่ยงคืนแล้วแต่ชายหนุ่มก็ยังนอนไม่หลับ   อาทิตยะนอนกระสับกระส่ายไปมาก่อนจะเอามือก่ายหน้าผากตัวเอง และเริ่มนึกถึงเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านมาหมาดๆ   ชายหนุ่มเผลอเอามือลูบไปที่ริมฝีปากของตัวเอง   พร้อมกับนึกถึงหน้าของหญิงสาวและสายตาที่เธอมองมา  ความจริงเขาก็ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน  นายอาทิตยะคนอย่างเขาไม่เคยมีความคิดที่จะทำอะไรแบบนี้    ยิ่งเป็นการจูบที่ฝืนธรรมชาติและต้องบังคับเขายิ่งรู้สึกแย่ที่ทำแบบนนั้นออกไป   ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรเกินไปรึเปล่าและเริ่มทีจะรู้สึกผิด   แต่เมื่อเขานึกถึงท่าทางยโส  ปากดี อวดเก่งของเธอเขาเขาก็สะบัดหน้าก่อนจะคิดใหม่  ว่า  สมควรโดนแล้วผู้หญิงอย่างนี้  ดูสิขนาดโดนอย่างนี้ยังไม่มีน้ำตาสักหยด  อาทิตยะนอนคิดสับสนไปมาอยู่ลำพัง แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 54 23:39:18 จากคุณ : เงาไทร เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 17:39:29

ความคิดเห็นที่ 2 เช้าวันต่อมา รัตติกาลตื่นมาตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่   เพื่อเข้าครัวทำอาหารเตรียมใส่บาตร   หญิงสาวง่วนอยู่กับการสับหมู  เธอทำด้วยความมุ่งมั่นจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง  ซึ่งขณะนั้น  ทั้งป้าเพ็ญและหล้าสาวรับใช้ต่างมองเธอเป็นตาเดียวกัน   เพราะเสียงที่เธอใช้มีดอีโต้สับหมูมันทั้งดังทั้งถี่ยิบจนคนฟังรู้สึกว่ามันบาดเข้าไปในทรวงได้เลย “โอ้ย!!!ตายตาย  คุณฟ้าขา  หมูมันละเอียดแล้วค่ะ   พอแล้ว” แม่บ้านส่งเสียงเอ่ยทักเธอมาจากทางด้านหลัง  ทำให้หญิงสาวหยุดชงักก่อนจะหันมายิ้มๆแบบเก้อๆให้กับเธอ “เป็นอะไรคะ ดูสิ  เขียงป้าเกือบจะขาดออกจากกันแล้ว”  แม่บ้านพูดพร้อมกับชะโงกหน้ามามอง “หึหึ  ไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ” รัตติกาลตอบแม่บ้านก่อนจะหันไปจัดการเตรียมอาหารด้วยอาการปกติ     หล้าหันมาสบตาแม่บ้านด้วยความสยองก่อนจะแยกตัวออกไปทำหน้าที่ของตัวเอง ฟ้าเริ่มสว่างขึ้นมาบ้างแล้ว  แต่ก็ยังไม่ถึงกับสว่างมากนัก  ตามปกติหญิงสาวจะตื่นมาช่วยเตรียมของใส่บาตรในวันที่เธอไม่ได้ไปเรียน  แต่วันนี้เธออยากจะใส่บาตรและกรวดน้ำแผ่เมตตา เป็นกรณีพิเศษ อาหารและดอกไม้ถูกจัดวางไว้ที่โต๊ะหน้าบ้านเพื่อรอพระเดินมารับบาตร   ซึ่งวันนี้คุณหญิงให้รัตติกาลออกมาใส่คนเดียว หลังจากใส่บาตรเรียบร้อยแล้ว  เธอก็เก็บของโดยมีตาแป๊ะคนสวนช่วยเก็บโต๊ะ  ส่วนตัวเธอก็หอบหิ้วตระกร้าเดินกลับมายังบ้าน   แต่ยังไม่ทันที่เธอจะก้าวเท้าเข้าไปในตัวบ้านที่เป็นโถงยกพื้นสูงสายตาเธอก็เหลือบไปเห็นคนที่เธอนึกว่าวันนี้เธอคงไม่ต้องเจอหน้าเพราะเธอคิดว่าจะออกจากบ้านทันทีที่กรวดน้ำเสร็จ   ซึ่งมันก็ยังเช้ามากและเธอก็ไม่นึกว่าเขาจะตื่นเช้าขนาดนี้ อาทิตยะนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้สำหรับรับแขกกลางบ้านด้วยท่าทางสบายอารมณ์  โดยทำเป็นไม่เห็นเธออยู่ในสายตา  ชายหนุ่มยกแก้วกาแฟขึ้นจิบก่อนจะเอนตัวไปผิงกับผนัก   “นี่ค่ะ  คุณอาทิตย์”   แม่บ้านวางจานใส่ขนมปังไว้ที่ด้านหน้าเขาก่อนจะพูดต่อ  “ ตื่นเช้ากันจังเลยนะคะ  วันนี้  หึหึ” “ขอบคุณครับ   พอดีวันนี้ผมมีประชุมครับ” “อ๋อ”  แม่บ้านพยักหน้าและขอตัวไปทำงานของตน รัตติกาลเดินผ่านหน้าเขาไปเพื่อเตรียมน้ำสำหรับกรวดน้ำแผ่เมตตา  โดยทำท่าทางไม่แคร์ และไม่สนใจว่ามีเขานั่งอยู่   เธอท่องบทกรวดน้ำออกมาดังๆ  เหมือนต้องการจะให้ใครได้ยิน  รัตติกาลท่องไปเรื่อยๆ  จนมาเน้นประโยคหนึ่งเหมือนกับจะฝากถึงใคร   “สัตว์ทั้งหลายทั้งปวง ที่เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งสิ้น จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีเวรแก่กันและกันเลย จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้เบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย” อาทิตยะสำลักกาแฟที่พึ่งจะดื่มเข้าไปหลังจากได้ยินประโยคนั้นชัดๆ มีเหรอที่เขาจะไม่รู้ว่าเธอพูดให้ใครฟัง   ชายหนุ่มหันไปมองเธอด้วยหางตานิดนึงก่อนจะลุกขึ้นยืนและทำท่าจะเดินเข้าไปหาเธอ รัตติกาลมองการกระทำของเขาอย่างระวังตัว  เธอรีบเก็บแก้วน้ำอย่างรีบร้อนก่อนจะรีบเดินเอาน้ำไปเทที่โค่นต้นไม้ใหญ่   และก้าวเท้ายาวๆ  เดินให้พ้นจากเขาโดยการเดินขึ้นบ้านไป เพราะเธอคิดว่าคุณยายคงนั่งอยู่ที่ชานกลางบ้าน แล้ว   อาทิตยะเดินตามเธอด้วยอารมณ์ที่เอยากแกล้งเธอมากกว่าจะโกรธที่เธอทำเป็นท่องบทแผ่เมตตาให้เขา  ชายหนุ่มยิ่งรู้สึกสนุกที่เห็นท่าทางหวาดระแวงของเธอ  เขาเดินตามเธอเหมือนเสือที่กำลังจะตระครุบหนูตัวเล็กๆ รัตติกาลเดินลิ้วๆตัวแทบปลิวเมื่อโผล่พ้นบันไดขั้นสุดท้าย  คุณหญิงที่นั่งอยู่ที่ชานกลางบ้าน  ร้องทักขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวเดินรุกรี้รุกรนเข้ามา “เป็นอะไร  ยัยฟ้า  เดินเหมือนหนีใคร  แปลกจริงเรานี่”   คุณหญิงเอ่ยด้วยเสียงเอ็ดๆแบบไม่จริงจัง   ก่อนจะมองเลยไปยังด้านหลังของหญิงสาว   และส่งเสียงทักหลายชาย “อ้าว!  ยังไม่ไปทำงานเหรอลูก” “กำลังจะไปครับ  พอดีลืมเอกสารไว้เลยขึ้นมาเอาครับ” “อ้อออ...งั้นก็ไปหยิบสิลูก” รัตติกาลนั่งลงข้างๆคุณหญิง   โดยเธอคิดให้เขาออกไปก่อนแล้วเธอถึงจะไป  แต่มันผิดคาด  เพราะเมื่อคุณหญิงเห็นชายหนุ่มออกมาจากห้อง  เธอก็ขอเขาให้รัตติกาลติดรถออกไปด้วย  รัตติกาลเหมือนโดนฟ้าผ่า  เธอรีบหันมาปฏิเสธ  กับคุณหญิงโดยให้เหตุผลว่าเธอแกรงใจ   “ไม่เป็นไรค่ะ คุณยาย  ฟ้าไปเองดีกว่า  คุณอาทิตย์รีบอยู่ด้วยเดียวอาจจะสาย  ไม่เป็นไรค่ะ” “อ้าว  แล้วเมื่อเช้าบอกยายว่ารีบ  แค่ติดรถไปลงใกล้ๆมหาลัย  ไม่เป็นไรใช่มั้ยลูก” ประโยคสุดท้ายคุณหญิงหันมาทางหลานชาย อาทิตยะยิ้มด้วยความจริงใจให้คุณหญิงก่อนจะตอบ  “ไม่เป็นไรครับคุณย่า  ทางเดียวกันอยู่แล้ว” แต่สายตาที่มองไปที่รัตติกาลกลับเปลี่ยนไปเป็นสายตาเจ้าเล่ห์ และในที่สุดเธอก็ปฏิเสธอะไรไม่ได้   เธอเดินตามชายหนุ่มลงมาที่รถเหมือนนักโทษที่รอการถูกประหาร   แต่เพียงความรู้สึกเท่านั้นแต่ท่าทางของเธอนั้นไม่ได้บ่งบอกมากนักว่าเธอกลัวเขา  เธอยังทำท่าเชิดใส่เขาเมื่อเขาหันมามอง  แต่เมื่อลับหลังเขาสายตาที่หยิ่งๆอวดดีของเธอก็สลดลง  แต่มันไม่ได้เป็นความกลัว  มันเป็นความเกลียดและไม่อยากอยู่ใกล้เขามากกว่า เมื่อรถ  เก๋งนำเขายี่ห้อ  LEXUS  สีบอรนซ์เงินแล่นผ่านประตูรั้วหน้าบ้านออกไปไม่กีอึดใจ  รัตติกาลก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่งเกือบตะคอก “จอด” อาทิตยะใช้หางตาเหล่เธอนิดนึงแต่ก็ยังไม่ยอมทำตามที่เธอบอก  เขายังคงทำหน้าที่ขับรถไปตามทางเรื่อยๆ โดยไม่สนใจท่าทางฟึดฟัดฮึดฮัดของเธอที่มีมากขึ้นตามเสียง “ฉันบอกให้จอดได้ยินมั้ย!!!   จอด!”   เธอหันไปตะคอกใส่เขาอีก ทำให้ชายหนุ่มหันมามองเธอด้วยสายตาเอาเรื่องก่อนจะตอบเธอด้วยเสียงมีอารมณ์ไม่แพ้กัน  “จะบ้าเหรอ!!  ดูสิ!..นี่มันกลางถนนนะ..... นึกว่าฉันอยากไปส่งเธอรึไง”   พูดจบชายหนุ่มก็หาจังหวะพารถเข้าจอดข้างทาง รัตติกาลเปิดประตูรถทันที่ทั้งที่มันยังจอดไม่สนิท  เธอรีบก้าวลงจากรถโดยไม่หันมามองเขาอีก   พร้อมทั้งทำปากขมุบขมิมบ่นๆ อาทิตยะเองก็ขับรถออกไปแบบกระชากด้วยความโมโห   โดยไม่มองเธอเช่นกัน                                    **################** มหาวิทยาลัย.... “หน้าเป็นมะแหงกเลยนะ  ฟ้า  โกรธใครมา”   ภาวินีเพื่อนสาวคนสนิททักเมื่อเจอหน้ารัตติกาลที่โรงอาหาร รัตตติกาลเงยหน้ามองเพื่อนซึ่งขณะนี้ภาวินีนั่งลงตรงข้ามกับเธอ “เปล่า  ไมได้โกรธ แต่เกลียด”  เธอพูดด้วยเสียงและท่าทางดุดันจนภาวินีถึงกลับตกใจในคำตอบของเพื่อนสาว   เพราะโดยปกติตั้งแต่รู้จักกันมาภาวินีแทบจะนับครั้งได้เลยว่า  ท่าทางแบบนี้ของรัตติกาลมีไม่บ่อยมากนัก  ถึงแม้รัตติกาลจะโดนอบรมสั่งสอนมาให้เป็นกุลสตรี  แต่เธอก็เป็นกุลสตรีสมัยใหม่ที่ไม่ยอมใครง่ายๆ   ถาวินีทำท่าทางสงสัยก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงอยากรู้เป็นอย่างมาก “เกลียดใครเหรอ?” รัตติกาลมองหน้าเพื่อนของเธอพร้อมกับนึกถึงหน้าของคนที่เธอเกลียดก่อนจะระเบิดเสียงดังออกมาด้วยความโมโห  “ก็นายอาทิตยะนะสิ” ภาวินีสดุ้งนิดนึงก่อนจะผวาตัวไปด้านหลังด้วยความตกใจ “เฮ้ย! ฟ้า  พูดเบาๆก็ได้  แหะแหะ  ไม่มีอะไรค่ะ หึหึ”  ประโยคท้ายภาวินีหันไปพูดกับคนรอบๆที่มองมาด้วยความสงสัย  ก่อนจะลุกขึ้นมาดึงตัวเพื่อนสนิทให้ไปจากที่นั่น ภาวินีพารัตติกาลมานั่งโต๊ะใต้ต้นไม้ใหญ่  ที่ทางมหาลัยทำขึ้น   “ไหน มีอะไร  เขาทำอะไรฟ้าถึงต้องไปเกลียดเขา” “ก็....เอ่อ”   จะให้เธอพูดได้ยังไงละว่าเขาทำอะไร  รัตติกาลจึงได้แต่ตอบแบบเลี่ยงๆกับเพื่อน  “ก็  ไม่ถูกชะตาอ่ะไม่มีอะไรหรอก”   ภาวินีฟังแบบไม่เชื่อเพื่อนเท่าไหร่  แต่เธอก็ไม่ได้คาดคั้นอะไรเพราะรู้นิสัยเพื่อนดีว่าถ้ายิ่งถามเพื่อนจะไม่ตอบ  แต่ถ้าเธออยากจะเล่าเธอจะเล่าเองโดยที่ภาวินีไม่ต้องถามเลย   และนิสัยแบบนี้เองจึงทำให้ทั้งคู่คบกันได้ยาวนาน รัตติกาลมองหน้าและปรับอารมณ์ให้ปกติก่อนจะชวนเพื่อนคุย “เอ่อ!...ภาแล้วเรื่องงานละว่าไง” “เอ่อใช่!  ม่าม้าฉันบอกว่าถ้าเป็นเธอนะไม่ต้องรอตำแหน่งว่างหรอก  ถึงไม่มี  ม่าม้าฉันก็จะจัดให้” “จริงเหรอ  ขอบใจนะฝากนี่ไปให้ม่าม้าเธอด้วย”   รัตติกาลพูดจบก็ดึงหน้าภาวินีเข้ามาหอมฟอดใหญ่  แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะให้กัน   หลายวันผ่านมา “เอ....  ทำไมหมู่นี้บ้านเงียบจังนะ  เพ็ญ”   คุณหญิงเอ่ยกับแม่บ้านคนสนิทขณะนั่งเอนหลังอยู่ที่ชานบ้านในตอนบ่ายแก่ๆ “นั่นสิค่ะ  คุณฟ้าก็ไปมหาลัยแต่เช้าทุกวันเลย  แถมตอนเย็นก็รีบเข้าห้องนอนทำเหมือนจะหลบใคร” “หลบเหรอ”   คุณหญิงพูดลอยๆพร้อมกับทำท่าคิดอะไรอยู่ในใจ  ก่อนจะเอ่ยกับแม่บ้านคนสนิทอีกครั้ง  “เพ็ญ  เย็นนี้วานบอกให้ ยัยฟ้าทำแกงเขียวหวานให้ทีสิ” “ได้ค่ะ  คุณท่านอยากทานหรือค่ะ  ให้เพ็ญทำให้ก็ได้ค่ะจะได้ไม่ต้องรอคุณฟ้า” “ไม่เป็นไรจ๊ะ  ฉันไม่ได้อยากทานหรอก แต่จะให้ทำให้หลานชายน่ะ” “อ๋อ  ค่ะได้ค่ะคุณท่าน”   แต่ก่อนที่แม่บ้านจะเดินออกไปคุณหญิงก็สั่งให้เธอต่อโทรศัพท์ให้ ห้องทำงานของอาทิตยะชายหนุ่มล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแนบที่หูก่อนจะกรอกเสียงลงไป “ครับคุณย่า  ไม่ยุ่งครับ   คุณย่ามีอะไรรึเปล่าครับ” (ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ  ย่าจะถามว่าวันนี้จะกลับมาทานข้าวเย็นกับย่าได้มั้ย) “อือ...ได้สิครับ”     คุยกับคุณย่าอีกสองสามคำชายหนุ่มก็เก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกงตามเดิม ก่อนจะเดินมาหยุดยืนอยู่ที่หน้ากระจกบานใหญ่ที่เป็นเหมือนกำแพง ชายหนุ่มยืนนิ่งๆกอดอกเขามองออกไปด้านนอนที่มีวิวเป็นตึกสูงต่ำสลับกันมากมาย  อีกทั้งถนนที่มีรถยนต์วิ่งสวนกันไปมาหนาแน่นอาจเป็นเพราะเวลานี้เป็นเวลาเลิกงานของคนส่วนใหญ่  ทำให้ท้องถนนติดขัดแออัดไปด้วยรถยนต์ อาทิตยะมองความวุ่นวายนั้นก่อนจะนึกถึงบ้านสวนของคุณย่า   บ้านไม้ทรงไทยที่มีต้นไม้ใบหญ้าปลูกแน่นไปทั่วบริเวณ  มีทั้งต้นที่ออกลูกออกผลให้กับคนในบ้านได้เก็บกิน  บางต้นก็ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วบ้านในตอนค่ำ  ชายหนุ่มนึกเลยไปถึงคนในบ้านโดยเฉพาะเธอคนนั้น  เพราะหลายวันมานี้เขาแทบไม่ได้เจอหน้าเธอเลยตั้งแต่วันนั้นวันที่เขาปล่อยเธอลงข้างทาง   “ก็อกๆ”   เสียงเคาะประตูทำให้เขาตื่นจากความนึกคิดและหันมามอง “ว่าไง คุณก้อย”   อาทิตยะส่งเสียงถาม  เมื่อเห็นเลขาสาวท้องโตเดินเข้ามา ก้อยเลขาส่วนตัวของอาทิตยะ  วัยสามสิบกว่าๆ  เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ต่อหน้าเจ้านายหนุ่มด้วยชุดคลุมท้อง  เธอทำงานกับอาทิตยะตั้งแต่ชายหนุ่มพึ่งเข้ามาทำงานใหม่ๆ  เมื่อเกือบสามปีที่แล้ว  เธอมีความสนิทสนมกับเจ้านายหนุ่มในระดับหนึ่ง   ดูจากท้องของเธอแล้วคงอีกไม่นานที่เด็กในท้องจะออกมา “เอ่อ  คุณอาทิตย์ค่ะ  ดิฉันสัมภาษณ์คนที่มาสมัครเป็นเลขาแล้วนะคะ  แต่ดูแล้วไม่มีใครผ่านสักคน”    ก้อยพูดด้วยเสียงแสดงความหนักใจ  เป็นเพราะเธอใกล้คลอดแล้ว  และยังหาใครมาทำงานแทนเธอไม่ได้เลย  เธอจึงกลุ้มใจเป็นอย่างมาก “อือ..จริงๆ แล้ว  ผมรอคุณก้อยก็ได้นะครับ  ช่วงนี้ผมจะหาใครมาทำแทนก่อนแล้วกัน  ไม่ต้องเครียดครับ  แล้วคลอดแล้วคุณก้อยต้องพักนานมั้ยครับ” “ก็...ประมาณสามเดือนน่ะค่ะ”   “อือ.....ไม่เป็นไรครับถ้ายังหาไม่ได้จริงๆ  เดี๋ยวให้เลขาของคุณแม่ผมช่วยไปก่อน   ไม่ต้องกังวลนะครับ”    ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงและท่าทางให้กำลังใจ “ขอบคุณนะคะ  คุณอาทิตย์”   เธอพูดพร้อมกับยกมือไหว้ขอบคุณชายหนุ่มก่อนจะเดินออกไป อาทิตยะมองตามหลังเลขาไปและทำเหมือนนึกอะไรได้  ชายหนุ่มรีบกลับมาเก็บของที่โต๊ะทำงาน  และคว้ากุญแจรถติดมือไป                **##########** จากคุณ : เงาไทร เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 18:03:01

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีค่ะ คุณ Cissnei  ขอบคุณนะคะที่แวะเข้ามา   55 ฉากตอนคู่กรรมไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่  ถ้าไม่ถูกใจก็อภัยให้ด้วยนะคะ จากคุณ : เงาไทร เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 18:07:42

ความคิดเห็นที่ 4 เข้ามาอ่านฉากคู่กรรมตามที่เคยบอกไว้กระทู้ก่อนค่ะ แล้วก็พบว่า..... "การแสดงดำาเนินมาจนถึงฉากที่อังศุมาลินแต่งงาน  รัตติกาลผู้สวมบทเธอแต่งกายด้วยชุดไทยสีงาช้างผมยาวสลวยถูกเกล้ารวบขึ้นไปจนเห็นใบหน้าสวยหวาน  ดวงตากลมโตคู่สวยที่มีแววตาอ่อนหวานรับกับจมูกเล็กๆที่โด่งพอเหมาะกับใบหน้าเรียวเล็ก  ทั้งยังรูปปากที่ไม่บางจนเกินไปถูกเคลือบไว้ด้วยลิปสติกสีกุหลาบ  ทำให้เรียวปากนั้นน่ามองเป็นอย่างมาก" แต่ความจริงตอนแต่งงานอังศุมาลินใส่ชุดแต่งงานแบบญี่ปุ่นไม่ใช่หรอคะ ขออนุญาตโพสรูปนะคะ อันนี้เวอร์ชั่นเบิร์ด-กวาง แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 54 22:59:10 จากคุณ : Cissnei เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 22:58:25

ความคิดเห็นที่ 5 เวอร์ชั่นเบิร์ด-อุ๋ม จากคุณ : Cissnei เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 23:00:53

ความคิดเห็นที่ 6 แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 54 23:02:50 จากคุณ : Cissnei เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 23:01:52

ความคิดเห็นที่ 7 เอาใหม่ รูปไม่ขึ้น เวอร์ชั่นโอ-แหม่ม จากคุณ : Cissnei เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 23:03:55

ความคิดเห็นที่ 8 หนุ่ม ศรราม กับเบนซ์ พรชิตา ก็มา จากคุณ : Cissnei เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 23:05:10

ความคิดเห็นที่ 9 ละครเวที คู่กรรม เดอะมิวสิคัล เซกิ โอเซกิ กับครูน้ำมนต์ ธีรนัยน์ ณ หนองคาย จากคุณ : Cissnei เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 23:09:07

ความคิดเห็นที่ 10 ขออีกสักรูปนะคะ ชอบเวอร์ชั่นนี้ที่สุด จากคุณ : Cissnei เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 23:11:06

ความคิดเห็นที่ 11 ต้องขอโทษด้วยค่ะ  น่าจะจำผิดตอนแต่งชุดไทยนี่ตอนหมั้นใช่มั้ยคะ   แต่ก็ต้องขอบคุณด้วยนะคะที่ทัก  แล้วจะกลับไปแก้ค่ะ จากคุณ : เงาไทร เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 23:30:00

ความคิดเห็นที่ 12 . จากคุณ : เงาไทร เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 23:41:54

ความคิดเห็นที่ 13 เอ.. คู่นี้เค้าแต่งงานกันแบบกะทันหันด้วยเหตุผลทางการเมือง จำไม่ได้เลยว่าหมั้นกันด้วย อ่านนานมากแล้วค่ะ ลืมไปหมดแล้ว แต่จากรูปนะคะ คิดว่าคงแค่แต่งตัวถ่ายแฟชั่นขึ้นปกคู่กันมากกว่า เพราะถ้าเป็นงานหมั้น โกโบริคงไม่ใส่ชุดทหารช่างแบบนั้นมาเข้าพิธี ^ ^" แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 54 00:27:22 แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 54 00:24:41 จากคุณ : Cissnei เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 00:16:40

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่รอดตำแหน่งเลขาแหงๆ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 15:36:52