PANTIP.COM : W10945684 เพลงฝันวันวาร [ตอนที่ 10] [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ 10

ฉายะชาติทอดสายตามองดวงหน้าของหญิงสาวที่นั่งอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือด้วยความรู้สึกเหมือนเธออยู่ไกลออกไปเรื่อยๆ ทั้งที่เธอก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม ไม่มีคำพูดใดๆจากทั้งสองนอกจากความเงียบงันอันชวนให้อึดอัด

“บางครั้งผมก็เคยลองคิด ว่าถึงผมวันนี้จะไม่มีเหตุให้ต้องแต่งงานกับใคร แต่เรื่องระหว่างผมกับคุณใบปอก็คงไม่มีวันเป็นไปได้อยู่ดี”

“ฉายหมายความว่าไง”

ปุณณมีถามกลับทันควัน และมองชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ

“คุณใบปอเองก็น่าจะรู้ดีว่าในโลกของความเป็นจริงเราสองคนแตกต่างกันมากแค่ไหน ผมไม่อาจเป็นคนรักของลูกสาวคนเดียวที่จะทำให้คุณพ่อกับคุณแม่ของคุณใบปอพอใจหรือยอมรับได้ ผมมันไม่เจียมตัวตั้งแต่แรกเอง ริอ่านไปรักดอกฟ้าจนเกือบจะดึงลงมาตกต่ำด้วยกัน คนที่ควรคู่กับคุณใบปอ ยังไงก็ไม่มีวันเป็นผมหรอกครับ”

หญิงสาวมองคนพูดด้วยสายตาที่เขาก็อ่านไม่ออกว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไร รู้เพียงว่ามันทำให้เขาต้องเบือนสายตาไปทางอื่นเพราะไม่อาจทนมองได้

“คิดแบบนี้จริงๆเหรอ คิดมาตั้งแต่เมื่อไหร่ บอกหน่อย”

น้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์ที่ตั้งคำถามทำให้เขายิ่งรู้สึกเจ็บปวด

“มันไม่สำคัญหรอกครับ …”

“ไม่สำคัญเหรอ แล้วจะพูดขึ้นมาให้มันได้อะไร แทนที่เราจะจบกันด้วยดี คำพูดของฉายมันกลับทำให้เรายิ่งรู้สึกแย่ รู้สึกเหมือนเราไม่มีค่าอะไรกับฉายเลย”

นัยน์ตาคู่หวานที่เขาเคยมองเขาอย่างอ่อนโยนมาตลอด บัดนี้เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวจนฉายะชาติมองแล้วใจหายวาบ

“คุณใบปอก็รู้ว่ามันไม่ใช่ สำหรับผม ชีวิตนี้คงไม่มีใครมีความหมายมากเท่าคุณใบปออีกแล้ว ไม่ว่าต่อจากนี้ไปจะเป็นยังไง คุณใบปอก็จะยังเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมรักมากที่สุดเสมอ”

“พอเถอะฉาย หยุดพูดแบบนี้ซะที เราไม่อยากฟังคำพูดเพ้อเจ้อไร้สาระของฉายอีกต่อไปแล้ว”

ไม่เพียงพูด ปุณณมียังลุกขึ้นยืนและหันหลังเดินกลับไปอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ฉายะชาติก็ได้แต่มองตามด้วยแววตาเลื่อนลอย เขาเอื้อมมือไปหยิบถุงกำมะหยี่ที่วางอยู่โต๊ะหินอ่อนตรงหน้ามากำไว้แน่น ความรู้สึกหลายอย่างที่ประดังเข้ามามันทำให้เขาอดทนรับไว้ไม่ไหวอีกแล้ว ชายหนุ่มปล่อยให้ตัวเองร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง เข้าใจความรู้สึกว่าเหมือนอยู่คนเดียวในโลกใบนี้มันเป็นอย่างไรก็วันนี้เอง เพราะคนที่เคยคิดว่าจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป จากนี้คงไม่มีอีกแล้ว

…

หลังจากให้คนที่บ้านมาสอบถามจนได้คำตอบแน่ชัดแล้วว่าปุณณมีออกไปข้างนอกตั้งแต่ช่วงบ่ายและยังไม่กลับเข้ามา ตุลยวัตก็รีบถือโอกาสนี้เข้ามาหาผู้เป็นเจ้าของบ้านข้างๆพร้อมกับข้าวของเต็มไม้เต็มมือ

“สวัสดีครับคุณป้าเอม แล้วคุณลุงปิติไม่อยู่เหรอครับ”

“อ้าวตุล หวัดดีลูก กลับมาจากปราณบุรีแล้วเหรอ คุณลุงนอนพักผ่อนอยู่ข้างบนตั้งแต่เลิกงานกลับมาแล้วล่ะ ส่วนใบปอก็ออกไปหานิดา ยังไม่กลับเลย เข้ามานั่งก่อนมา”

ตุลยวัตก้าวเข้าไปนั่งเก้าอี้โซฟารับแขกใกล้ๆกับนางเอมอรอย่างคุ้นเคยกับการเข้านอกออกในบ้านหลังนี้จนเป็นความเคยชิน

“เพราะรู้ว่าใบปอไม่อยู่แหละครับ ถึงได้รีบมา ผมทราบเรื่องคุณลุงจากคุณพ่อแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณลุงกับคุณป้าต้องเข้มแข็งไว้นะครับ”

“ขอบใจตุลมากลูก ป้าก็คงทำได้แค่ดูแลและเป็นกำลังใจให้คุณลุงเข้มแข็งเพื่อต่อสู้กับโรคร้าย เราสองคนไม่กล้าพูดเรื่องนี้กับใบปอเลย ไม่รู้จะบอกยังไงดี กลัวลูกรู้แล้วจะทำใจไม่ได้ ตุลอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้กับน้องนะลูก ป้าขอเวลาหน่อย แล้วเดี๋ยวจะบอกเค้าเอง”

นางเอมอรบอกด้วยเสียงที่เริ่มสั่นด้วยความสะเทือนใจ ตุลยวัตเห็นแล้วก็อดรู้สึกเศร้าตามไม่ได้

“ผมไม่พูดหรอกครับ คุณป้าสบายใจได้ ที่ผมมาหาวันนี้ ผมมีของมาฝากนิดหน่อย เผื่อว่ามันจะเป็นประโยชน์กับการดูแลสุขภาพของคุณลุงได้บ้าง”

ชายหนุ่มพูดพลางเปิดถุงหยิบหนังสือหลายเล่มออกมาวางบนโต๊ะ เป็นหนังสือเกี่ยวกับการดูแลสุขภาพและอาหารการกินของผู้ป่วยโรคมะเร็งที่เขาตั้งใจนำมาฝาก ด้วยหวังว่าจะพอช่วยอะไรผู้ใหญ่ที่เขาให้ความเคารพนับถือมาตั้งแต่วัยเด็กได้บ้าง

“ขอบใจจริงๆนะลูกนะ ขอบใจแทนคุณลุงด้วย ช่วงนี้ มีใครแนะนำหมอที่ไหน ทั้งแผนปัจจุบันแผนโบราณ คุณลุงก็ขวนขวายจะไปเพราะอยากรักษาตัว บอกป้าด้วยว่าจะไม่ยอมแพ้และไม่ยอมตายง่ายๆหรอก จะสู้ให้ถึงที่สุด นี่ก็ได้พ่อของตุลแนะนำให้สั่งซื้อยาจากโรงพยาบาลต่างประเทศด้วยนะ ไม่กี่วันคงส่งผ่านมาทางคุณหมอนั่นล่ะ สัปดาห์หน้า มีนัดทำคีโม สงสัยคงต้องบอกใบปอว่าไปราชการต่างจังหวัดอีกแล้ว”

“ดีจังเลยนะครับ ที่คุณลุงไม่ท้อแท้หรือหมดหวัง ถ้ามีอะไรที่ครอบครัวผมพอจะช่วยได้ คุณป้ากับคุณลุงบอกมาได้เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ อ้อ เกือบลืม ผมซื้อสับปะรดจากไร่ที่ประจวบมาฝากด้วยนะครับ ให้ป้าสาเอาไปเก็บไว้ในครัวให้แล้ว”

“ใบปอรู้คงดีใจ สับปะรดแช่เย็นน่ะ ของโปรดเค้าเลยล่ะ จริงสิ ตุลรู้รึยังว่าวันเสาร์นี้ใบปอจะไปเป็นนางแบบเดินแบบให้คุณซันนี่ ด้วยนะ “

ชายหนุ่มเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ ชื่อซันนี่นั้นคุ้นๆหูเขาอย่างน่าประหลาด ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้มีความสนใจกับวงการแฟชั่นอะไรมากมาย แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือ คนที่กำลังจะไปเป็นนางแบบต่างหากล่ะ ชายหนุ่มนึกถึงกฤษณา และเชื่อว่าเพื่อนของเขาคนนี้จะต้องให้ข้อมูลที่เขาต้องการทราบเกี่ยวกับงานนี้ได้แน่นอน

“ไม่ทราบเลยครับคุณป้า มันเป็นงานลักษณะไหน คนนอกเข้าชมได้รึเปล่า แล้วทำไมอยู่ดีๆใบปอถึงไปร่วมงานนี้ได้”

“เอ.. เห็นว่าเป็นงานแฟชั่นวีคอะไรสักอย่าง คงไม่เป็นงานปิดหรอกลูก ใบปอยังชวนให้คุณลุงกับป้าไปชมอยู่เลย ส่วนเรื่องที่ว่าไปร่วมงานนี้ได้ไง ก็เล่าแค่ว่าคุณซันนี่คนที่ชวนน่ะ เค้าสนิทกับนิดา แล้วเค้ากำลังไม่มีคนเลยชวนไป ใบปอก็น่าจะชอบและสนใจอยู่แล้วด้วยล่ะ แต่เค้าก็บอกป้านะว่า เค้าแค่อยากหาประสบการณ์ อยากทำในสิ่งที่เคยทำ จบงานนี้แล้วก็คงเริ่มต้นทำงานประจำแบบจริงจังแล้ว”

ตุลยวัตพยักหน้ายิ้มๆก่อนก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ ในใจตอนนี้อยากโทรไปคุยกับกฤษณาเต็มที

“ถ้างั้น เดี๋ยวคุณป้าพักผ่อนตามสบายนะครับ ผมก็จะกลับไปสะสางงานต่อที่บ้านเหมือนกัน แล้วว่างๆจะแวะมาคุยด้วยใหม่นะครับ”

พูดจบเขาก็ยกมือไหว้ลาแล้วรีบลุกเดินกลับบ้านของตัวเอง นางเอมอรมองตามชายหนุ่มด้วยสายตาชื่นชมและซาบซึ้งในความมีน้ำใจของเขาอย่างมาก

…

ระหว่างทางบนท้องถนนที่เต็มไปด้วยรถยนต์ในช่วงหัวค่ำ ปุณณมีนั่งเท้าแขนกับกรอบประตูกระจกรถยนต์อย่างเหม่อๆ โดยมีนิดาเป็นคนขับรถ หลังจากทั้งสองสาวไปทานอาหารเย็นด้วยกันแล้ว และนิดาก็ตกลงไปค้างที่บ้านของปุณณมีตามคำชวน ด้วยความที่รู้สึกว่าบรรยากาศดูเงียบๆ แถมรถยังติดแบบน่าเบื่อหน่ายอีก เธอจึงเป็นฝ่ายเอื้อมมือไปเปิดวิทยุเพื่อฟังเพลงเป็นการผ่อนคลาย

“ค่ะ และตอนนี้พวกเค้าทั้งสี่ อยู่กับเราที่นี่แล้วค่ะ ขอเสียงเฮดังๆให้กับวงไลท์บลู”

นิดาได้ยินแล้วก็เหลือบตามองไปทางคนนั่งข้างๆ มือก็กำลังจะกดเปลี่ยนคลื่นไปฟังอะไรอย่างอื่น ทว่า อยู่ดีๆ ปุณณมีก็หันมาฉุดมือไว้พลางบอกว่า

“อย่า ไม่ต้องเปลี่ยน เราอยากฟัง”

นิดามองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ยอมทำตามโดยดี ต่างฝ่ายต่างเงียบคล้ายกำลังตั้งใจฟังที่ดีเจพูดคุยกับศิลปินรับเชิญทั้งสี่คน

“เป็นไงกันบ้างคะตอนนี้ นอกจากคุณมือกลองที่กำลังเตรียมตัวแต่งงานแล้ว มีข่าวคราวอะไรมาฝากแฟนๆมั้ยคะ อ่ะ ให้ต้าร์เป็นคนตอบแล้วกัน”

“ครับผม สำหรับแฟนๆที่กำลังคิดถึงเพลงใหม่ของพวกเรานะครับ ขอบอกว่าอีกไม่นานเกินรอ ได้ฟังกันแน่นอนที่สำคัญนะครับ เพลงนี้เป็นเพลงที่มือกลองสุดหล่อขวัญใจสาวๆของพวกเราแต่ให้กับว่าที่เจ้าสาวและจะเปิดตัวครั้งแรกในงานแต่งงานของฉายด้วยครับ ก่อนจะได้ฟังพร้อมกันทั่วประเทศทุกคลื่นวิทยุ”

“โอ้โห พิเศษจริงๆด้วยค่ะต้าร์ ฉายนี่โรแมนติกสมคำร่ำลือจริงๆเลยนะคะ เชื่อว่าแฟนๆหลายคนคงอยากฟังเพลงนี้กันแล้ว ถ้างั้นให้ฉายพูดถึงเพลงนี้นิดนึงสิคะ บอกชื่อเพลงด้วยก็ดีค่ะ”

“ครับ สำหรับเพลงนี้ก็มีชื่อเพลงว่า ‘รักนิรันดร์’ อย่างที่ต้าร์ได้บอกไปแล้วนะครับ ว่าอีกไม่นานคงได้ฟังกัน”

“แหม ว่าที่เจ้าบ่าวดูเขินๆนะคะ พูดน้อยจริงๆเลย แต่ว่าไหนๆก็มากันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว แล้วเมื่อกี้น้องๆแฟนคลับทั้งหลายก็ส่งข้อความเข้ามากันเยอะแยะเลยว่าอยากฟังพี่ๆวงไลท์บลูเล่นและร้องเพลงสดๆให้ฟังในรายการด้วย หนุ่มๆจะว่าไงคะ”

“วันนี้ต้าร์เจ็บคอด้วยสิครับ หวัดลงคอนิดหน่อย สงสัยต้องให้ฉายเป็นคนร้องแทนแล้วล่ะ”

“โอเคค่ะ เดี๋ยวพักกันสักครู่นะคะ แล้วหลังเบรกนี้กลับเข้ามาฟังเพลงสดๆจากสี่หนุ่มวงไลท์บลูแน่นอนค่ะ”

นิดาลอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันไปมองคนข้างๆ ปุณณมียังคงนั่งมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่างรถยนต์เช่นเดิม แต่นิดาก็รู้ว่าเพื่อนได้ยินเสียงพูดคุยในรายการวิทยุทุกอย่าง ไม่นานนัก ก็มีเสียงกีตาร์อคูสติกขึ้นต้นเพลงดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ตามมาด้วยเสียงร้องเพลงซึ่งร้องโดย ฉายะชาติ

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 01:01:02

ความคิดเห็นที่ 2

(ตอนที่ 10 ต่อ)

ความรักของเธอ เสียงที่บอกฉัน ว่าเธอห่วงใย มือนั้นของเธอที่แตะหน้าผากฉันวันที่ฉันไม่สบาย
ทุกๆฉากทุกตอนไม่เคยจางหายแม้จะผ่านเนิ่นนานเท่าไรและทุกฉากทุกตอนนั้นคอยตอกย้ำ
สิ่งที่ฉันเป็น ตั้งแต่เสียเธอไป ว่าฉันเป็นคนโง่เหนือใครๆมีรักแท้อยู่ ดูแลไม่ได้ จะรู้ค่ามันก็สายเกินไป
ปวดร้าวคิดอยากย้อนเรื่องราวแค่ไหน ได้แต่ฝัน… ^[1]

“โอ้โห นอกจากตีกลองเก่งแล้ว ยังร้องเพลงได้เพราะมากอีกด้วยนะคะ ว่าแต่คุณว่าที่เจ้าบ่าวคะ ทำไมเลือกเพลงอกหักมาร้องล่ะ กำลังอินเลิฟไม่ใช่เหรอคุณ”

“อ๋อ ตอนแรกต้าร์ว่าจะร้องเพลงนี้เองปแหละครับ แต่ดันมาเจ็บคอ ฉายเลยต้องร้องแทน ใครฟังอยู่ก็ไม่ต้องห่วง
นะครับ ถึงฉายจะร้องเพลงเศร้า แต่ความเป็นจริงคือ ฉายกำลังจะเป็นเจ้าบ่าวที่มีความสุขมาก”

แล้วอยู่ๆ เสียงจากวิทยุก็เงียบหายไปเฉยๆ ทำเอาปุณณมีต้องหันมามองเพื่อนอย่างสงสัย

“อีกนิดเดียวก็จะถึงซอยเข้าบ้านแกแล้ว”

นิดาบอกเหตุผลในการปิดวิทยุโดยไม่ยอมหันมามองหน้าเพื่อน ปุณณมีเองก็ไม่ได้พูดโต้ตอบอะไรอีก จนกระทั่งกลับถึงบ้านในอีกไม่กี่นาทีถัดมา

…

สิตางศุ์ยืนเกาะประตูกระจกบานเลื่อนซึ่งกั้นระหว่างห้องนอนกับระเบียงด้านนอกในคอนโดมิเนียมหรูอย่างไม่ชอบใจกับภาพควันบุหรี่ที่กำลังพวยพุ่งจากร่างของชายหนุ่มที่ยืนหันหลังให้ ตั้งแต่กลับมาจากสัมภาษณ์รายการวิทยุเขาก็คว้าซองบุหรี่ออกไปอยู่ข้างนอกระเบียงคนเดียวเกือบชั่วโมงแล้ว หญิงสาวตัดสินใจเปิดประตูออกและเดินก้าวเข้าไปใกล้เขายกแขนขึ้นสวมกวดแนบหน้ากับแผ่นหลังของร่างสูงใหญ่ด้วยความรัก

“พี่ฉายคะ สิตางศุ์เป็นห่วงพี่ฉายนะคะ”

ฉายะชาติจับแขนของหญิงสาวไว้แล้วค่อยๆหมุนตัวหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ

“ออกมาทำไม ควันบุหรี่ยังฟุ้งอยู่เลย เข้าไปข้างในกันเถอะ”

เขาบอกเสียงดุ ทว่าก็เจือด้วยความห่วงใยแล้วพาร่างหญิงสาวเข้ามานั่งที่เตียงในห้องนอน

“อย่าลืมสิ ว่าตอนนี้เราไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว”

“คนที่ควรพูดคำนี้น่าจะเป็นสิตางศุ์มากกว่านะคะ นึกว่าพี่ฉายเองก็ลืมไปแล้วเหมือนกัน”

หญิงสาวพูดเสียงเยาะ และทาบฝ่ามือกับหน้าท้องของตัวเอง สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์ที่ 8 แล้วสินะ สรีระภายนอกของเธอยังดูเป็นปกติทุกอย่าง แทบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย สุขภาพก็แข็งแรงดี ทั้งยังไม่มีอาการแพ้ใดๆให้เป็นที่ผิดสังเกตเวลาทำงานอีกด้วย

“อย่ามาพูดประชดพี่ แล้วนี่ก็ดึกแล้ว ควรจะนอนพักผ่อนดีกว่านะ พี่ก็จะกลับบ้านแล้วเหมือนกัน”

“อะไรนะคะ จะกลับบ้าน สิตางศุ์ไม่ให้กลับ คืนนี้พี่ฉายต้องอยู่ค้างที่นี่”

และเมื่อเขาลุกขึ้นยืนก็ลุกตามและเข้าไปกอดชายหนุ่มไว้แน่น ฉายะชาติถอนใจเฮือกใหญ่อย่างหนักใจ แล้วสุดท้ายเขาก็ยอมใจอ่อนเพราะหน้าที่และความสงสารหญิงสาวมากกว่าจะรู้สึกอะไรไปมากกว่านั้น

…

วันงานแฟชั่นวีค กฤษณาก็ไม่ทำให้ตุลยวัตผิดหวัง ด้วยการใช้เส้นสายนิดๆหน่อยๆ หาบัตรสื่อมวลชนมาให้ทั้งเขาและพจน์ไปชมงานด้วยกัน

“แล้วแกไปรู้จักกับพี่ซันนี่ ตั้งแต่เมื่อไหร่วะก้อย ไม่เห็นจะเคยเล่าให้ฟังเลย”

พจน์เอ่ยถาม ระหว่างที่ทั้งสามคนกำลังยืนเตร็ดเตร่รอเวลาอยู่หน้าทางเข้างานตรงลานกิจกรรมหน้าศูย์การค้าแห่งหนึ่งซึ่งบัดนี้ถูกเนรมิตให้กลายเป็นเวทีเดินแบบ มีทางเดินแคทวอล์กทอดยาวอยู่ตรงกลางโดยมีเก้าอี้ของผู้มาร่วมงานตั้งอยู่สองฟากซ้ายขวา

“เล่าไปแล้วพวกแกจะรู้จักมั้ยล่ะ พอดีว่าฉันเคยไปเรียนโยคะคอร์สเดียวกับเค้าน่ะ เลยสนิทกันอยู่ช่วงนึง เฮ้ย ตุล นั่นน้องฉายนี่นา”

ประโยคสุดท้าย กฤษณาสะกิดบอกตุลยวัตที่กำลังอ่านอะไรในบัตรอย่างสนใจอยู่เงียบๆ

“ก็คงมาดูสิตางศุ์น่ะแหละ ”

ชายหนุ่มตอบพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าฉายะชาติมากับเพื่อนๆวงไลท์บลูอีกสองคน และก็รีบเดินเข้าไปแถวๆหน้าเวทีอย่างรีบๆ ก็คิดว่า เอาไว้สะดวกกว่านี้ค่อยเข้าไปทักทายก็ได้

“งั้นเราก็เข้าไปนั่งข้างในกันเถอะ ใกล้ได้เวลาแล้วล่ะ”

ตุลยวัตนั่งลงใกล้ๆกับกฤษณาพร้อมกับเปิดกระเป๋าหยิบกล้องถ่ายรูปคู่ใจขึ้นมา บรรยากาศรอบตัวตอนนี้ชวนให้ตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก จากที่อ่านในบัตรเชิญเมื่อตอนยืนอยู่ข้างนอก งานครั้งนี้เป็นแฟชั่นโชว์ภายใต้แนวคิด ย้อนยุคไปในสมัยปี ค.ศ. 1960 ซึ่งห้องเสื้อซานนาริต้าจะทำการโชว์เป็นลำดับที่ 3 นั่งรออยู่ไม่นาน พิธีกรคู่ของงานก็ขึ้นมาบนเวทีเพื่อกล่าวเปิดงานเล็กน้อย แล้วการแสดงแฟชั่นโชว์ก็เริ่มขึ้น เสียงเพลงจังหวะเร้าใจกับแสงแฟลชวูบวาบสลับกับแสงไฟฟอลโล่ว์บนเวทีแคทวอล์ก ชวนให้ทุกอย่างรอบตัวพาให้ผู้ร่วมงานทุกคนเพลิดเพลินจนแทบไม่สามารถละสายตาจากภาพบนเวทีได้เลย

“ตุล นั่นใช่น้องใบปอรึเปล่า โห เหมือนไม่ใช่น้องเลย ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเดินคู่กับน้องต้าร์คงจำไม่ได้แหงๆ”

ตุลยวัตไม่ได้โต้ตอบอะไรกับกฤษณา เขาลดกล้องลงจากสายตาเพื่อจะมองปุณณมีได้แบบชัดเต็มตา เธอดูเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนอย่างที่เพื่อนของเขาบอกจริงๆ เขารู้สึกเหมือนเธอหลุดออกมาจากภาพถ่ายในหนังสือแฟชั่นสมัยเมื่อ 50 ปีก่อน แต่ถูกแต่งแต้มสีสันเพิ่มเข้าไป หญิงสาวมาในชุดกระโปรงบานสีฟ้าสดตัวยาวถึงเข่ากับรองเท้าบูตทรงสูง ในมือถือร่มในลักษณะเหมือนถือไม้เท้าและมีหมวกปีกกว้างสีขาวด้วย ชายหนุ่มไม่ได้สนใจนายแบบที่ควงคู่มากับเธอเลย คล้ายกับว่าสายตาของเขาคอยแต่จะจ้องมองและจดจำภาพของเธอแค่คนเดียว

“หมดแล้วเหรอ ไวจัง”

เสียงพจน์บ่นเบาๆ พร้อมกับที่ตุลยวัตถอนใจด้วยความเสียดายเมื่อนายแบบนางแบบชุดนี้เดินกลับเข้าไปทางด้านหลังเวที …

“เป็นไงบ้าง ใบปอ ตื่นเต้นมั้ย”

กีรติถามยิ้มๆพลางส่งแก้วน้ำให้หญิงสาว เมื่อเธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองเรียบร้อยแล้ว

“ตื่นเต้นสิ ตื่นเต้นมากๆเลยต้าร์ ยังงงๆอยู่เลยว่าเดินกลับเข้ามาได้ไง นึกว่าจะเป็นลมคาเวทีซะแล้ว เดี๋ยวเราขอไปห้องน้ำก่อนนะ ปวดฉี่มากเลย”

ปุณณมีดื่มน้ำแบบเร็วๆแล้วส่งแก้วน้ำคืนให้ชายหนุ่มก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ ซึ่งค่อนข้างเงียบและปราศจากผู้คน

“คุณใบปอครับ”

เสียงเรียกที่ดังขึ้นมาทางด้านหลังทำเอาหญิงสาวถึงกับสะดุ้งก่อนจะหันมามองคนเรียก

“ฉาย เข้ามาตรงนี้ได้ไง คนนอกไม่ควรเข้ามานะ”

“คุณใบปอจะกลับบ้านรึยัง เดี๋ยวกลับพร้อมกันกับผมครับ”

ชายหนุ่มดูจะไม่สนใจในสิ่งที่เธอพูดเลย

“เรามาเองได้ก็กลับเองได้ แล้วอีกอย่าง เราว่ามีคนที่ฉายน่าจะเป็นห่วงว่าเค้าจะกลับบ้านยังไงมากกว่าเรานะ”
หญิงสาวพูดพลางปรายตามองไปยังร่างของหญิงสาวอีกคนที่กำลังเดินมาทางด้านหลังของฉายะชาติ พอชายหนุ่มหันกลับไปมอง เธอก็รีบเดินหนีไปที่ลิฟท์เพื่อลงไปชั้นจอดรถทันที

“พี่ฉาย จะไปไหนน่ะ”

สิตางศุ์ร้องเรียกอย่างไม่พอใจ เมื่อชายหนุ่มหันมามองเธอเพียงเสี้ยววินาทีแล้วก็รีบตามปุณณมีไปที่ลิฟท์อย่างไม่สนใจใยดีเธอสักนิด หญิงสาวมองไปที่บันได ลานจอดรถอยู่ถัดลงไปหนึ่งชั้น ตามไปตอนนี้ก็น่าจะทัน ว่าแล้วก็ตัดสินใจเดินลงบันไดไป และมาถึงชั้นจอดรถพร้อมๆกับฉายะชาติที่ออกมาจากลิฟท์พอดี ส่วนปุณณมีนั้น เดินนำหน้าไปไกลแล้ว ด้วยความรีบร้อนและไม่ทันระมัดระวัง ขณะจะข้ามฝั่งตามชายหนุ่มไป เหตุการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิดก็เกิดขึ้น เสียงบีบแตรรถยนต์ดังลั่นกับพร้อมกับเสียงเบรกล้อรถ เล่นเอาหลายคนที่อยู่ในบริเวณชั้นจอดรถตกใจจนบางคนถึงกับส่งเสียงหวีดร้อง รวมทั้งฉายะชาติกับปุณณมีที่อยู่ใกล้จุดเกิดเหตุมากที่สุด

“สิตางศุ์ !!”

ชายหนุ่มร้องครางอย่างตกใจสุดชีวิตก่อนจะค่อยๆทรุดตัวนั่งคุกเข่าอย่างหมดเรี่ยวแรงเมื่อมองเห็นร่างที่ล้มลงไปนอนและของเหลวสีแดงเข้มไหลนองเต็มพื้น

……………………………………………………………………………………………………………………….................................................

จบตอนที่ 10

^[1] _{เพลงรักแท้ ดูแลไม่ได้ ศิลปิน โปเตโต้}

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 01:03:20