ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 3 วิลาสิณีกับนัดดาไปถึงโรงแรมที่จัดงานก่อนเวลาพอสมควร หากกระนั้นก็มีแขกรับเชิญอยู่บ้างแล้วจำนวนไม่น้อย ในขณะที่ตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวยังไม่ลงมาจากห้องรับรองชั้นบนสุดของโรงแรม เมื่อกวาดตามองไปรอบๆ บริเวณ วิลาสิณีก็รู้สึกว่าตัวเองแปลกแยก หญิงสาววัยเดียวกับเธอ รวมทั้งที่อายุอานามต่างกันไม่กี่ปี ต่างสวมชุดโชว์เนื้อหนัง มากบ้างน้อยบ้าง เปิดไหล่ คอลึก หรือไม่ก็เปลือยหลัง หามีที่สวมปิดมิดชิดจนถึงต้นคอเหมือนกับเธอไม่ได้เลยสักคน วิลาสิณีมองนัดดาแล้วแปลความหมายในดวงตาของเพื่อนได้ว่า “ฉันบอกแกแล้วว่า แต่งตัวเซ็กซี่นิดๆ หน่อยๆ มันเป็นเรื่องปกติ” เธอคิดถามตัวเองอยู่ในใจ สำหรับผู้ชายแล้ว ความงามของสตรี มีอยู่แค่เรื่องแต่งตัวเท่านั้นจริงๆ หรือ คำตอบเบื้องต้น ได้มาหลังจากที่รุจีเดินทางมาถึง ใกล้ได้เวลาตามกำหนดที่พิมพ์ลงในบัตรเชิญ แขกเหรื่อก็เริ่มทยอยกันเข้ามาภายในห้องจัดงาน จนห้องที่ดูกว้างขวางในตอนแรกคับแคบไปถนัดตา แต่ละคนทักทายผู้ที่ตนรู้จัก ที่เอะอะกันสักหน่อยก็เห็นจะเป็นกลุ่มหญิงสาวทั้งฝ่ายเพื่อนเจ้าบ่าวและฝ่ายเพื่อนเจ้าสาว ทว่าเสียงเหล่านั้นเงียบกริบลงเมื่อหญิงสาวในชุดสีแดงเข้มปรากฏตัว รุจีเยื้องกรายมาอย่างมาดมั่น ชุดราตรีที่เธอสวมนั้นยาวถึงข้อเท้าก็จริง หากด้านบนนั้นเปิดเผยส่วนสัดที่ค่อนข้างจะเกินมาตรฐานหญิงไทยไปไม่น้อย ความขาวของผิวกายตัดกับความเข้มของชุดที่สวมใส่ก็ยิ่งขับหน้าอกหน้าใจซึ่งโผล่พ้นร่มผ้าออกมาเกือบครึ่งให้ดูอวบอูมชวนมองขึ้นมาอีกหลายเท่า เธอทักทายเจ้าสาวอย่างเป็นกันเอง ในขณะที่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่มาด้วยนั้น สงบปากสงบคำ มีแต่เพียงรอยยิ้ม ด้วยไม่รู้จักใครเลย คนหนึ่งทักทายเพื่อนไปทั่ว ส่วนอีกคนเดินตามเงียบๆ ทว่าสิ่งที่ทั้งสองไม่แตกต่างกันก็คือความมั่นใจว่าตนเองคือจุดเด่นของงานรองจากเจ้าบ่าวเจ้าสาว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าชายหนุ่มที่มากับรุจี ภูมิอกภูมิใจนักหนาที่ได้ควงเธอมาออกงาน “แอร์... นัท... นี่พี่ปกรณ์ แฟนฉันเอง” รุจีแนะนำแฟนหนุ่มให้วิลาสิณีกับนัดดารู้จัก เธอเองก็ภูมิใจในตัวเขาเช่นกัน ด้วยนับว่าหน้าตาและบุคลิกไม่เป็นรองใคร หญิงสาวทั้งสองยกมือไหว้เพราะคะเนแล้วว่าแฟนเพื่อนน่าจะอายุมากกว่าไม่ต่ำกว่าห้าปี ในขณะที่ปกรณ์ก็ยกมือรับไหว้อย่างไม่ขัดเขิน บ่งบอกว่าเจนจัดในสังคมพอควร “ยินดีที่ได้รู้จักครับ น้องจิ๊บเอ่ยถึงพวกคุณมาตลอดทางเลย” “ฉันเล่าให้พี่ปกรณ์ฟังว่าฉันมีเพื่อนสนิทที่โสดสนิทอยู่สองคน” รุจีกล่าวเสริม วิลาสิณีรู้สึกว่าปกรณ์จะมองหน้าเธอนานกว่านัดดา รอยยิ้มของเขาทำให้เธอซึ่งกำลังมองการแต่งตัวของตนเองกับคนอื่นๆ อยู่ พาลคิดไปว่า นี่เป็นการยิ้มเยาะ คิ้วงามจึงขมวดเข้าหากันทันที โชคดีที่รุจีผละออกไปทักทายคนอื่นต่อ ซึ่งแน่นอนว่าปกรณ์ย่อมเดินตามไปติดๆ ไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น นอกจากความขุ่นมัวในใจของผู้ขมวดคิ้วไม่คลาย “เป็นอะไรหรือ แอร์” นัดดาถามเมื่อสังเกตเห็นหน้าเพื่อน แต่แล้วเธอก็ตีความไปอีกทาง “อย่าไปเคืองไอ้จิ๊บเลย มันไม่ได้ตั้งใจควงแฟนมาเยาะเย้ยเราหรอก ปากมันก็แบบนี้แหละ” นั่นเป็นสิ่งที่วิลาสิณีรู้อยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นคงคบกันไม่ได้ยืดยาวมาจนถึงวันนี้ แม้ไม่ค่อยระวังคำพูด แต่ก็จริงใจกับเพื่อนเสมอ “ฉันไม่ได้โกรธไอ้จิ๊บ แต่ฉันไม่ชอบรอยยิ้มของแฟนมันเลย” นัดดาไม่พูดอะไร ได้แต่หัวเราะ ทำให้วิลาสิณียิ่งคิดว่าปกรณ์ยิ้มเยาะเธอจริงๆ “สงสัยผู้ชายจะเป็นอย่างนี้ทั้งโลก” วิลาสิณีดีใจที่ตัวเองคิดถูก ไม่แต่งตัว ‘เซ็กซี่นิดๆ’ อย่างที่นัดดาแนะนำ เพราะไม่อย่างนั้นก็คงไม่มีประโยชน์อะไร ในเมื่อรุจีซึ่งกลับมายืนรวมกลุ่มกับเธอนั้น แต่งตัวล้ำหน้าไปไกล งานเลี้ยงแบบค็อกเทลเหมาะสำหรับหนุ่มๆ สาวๆ มากกว่างานเลี้ยงโต๊ะจีนตามที่นัดดาเคยกล่าวไว้ทุกประการ ในเมื่อไม่มีโต๊ะประจำ ทุกคนจึงไม่จำเป็นต้องนั่งหรือยืนอยู่ที่ใดที่หนึ่ง ดังนั้น คนที่ยังไม่มีแฟนหรือแฟนไม่ได้มาด้วยจึงสามารถเดินสำรวจเพศตรงข้ามได้ทั้งงานอย่างไม่ขัดเขินหรือเกรงว่าจะเสียมารยาท เพียงแค่เก็บอาการ หรือวางฟอร์มสักเล็กน้อยเท่านั้น วิลาสิณีเลิกหวังไปแล้วว่าจะมีชายหนุ่มหน้าตาดี บุคลิกดีมาเหลือบแลเธอบ้างพอให้ชุ่มชื่นหัวใจสักรายสองราย ไอ้ที่โฉบเฉี่ยวมาใกล้ๆ น่ะพอจะมีอยู่บ้างหรอก ทว่ากี่คนต่อกี่คนก็ล้วนแล้วแต่ทำตาถลนมองไปที่หน้าอกหน้าใจของรุจีทั้งสิ้น และพอเห็นว่าสาวเซ็กซี่รายนี้มีเจ้าของแล้วก็พากันหายไปไม่หวนคืนมามองคนอื่นอีกเลย งานดำเนินไปตามกำหนดการที่วางไว้ ช่วงสำคัญที่สาวโสดทั้งหลายรอคอยมาถึง เจ้าสาวเดินขึ้นเวทีอีกหนพร้อมดอกไม้ช่อโต สายตาเกือบทุกคู่จ้องมองไปที่เธอ “ไปเร็ว... แอร์ ไปรับดอกไม้จากไอ้เมย์กัน” โดยไม่รอฟังคำตอบ นัดดาคว้าข้อมือวิลาสิณีจูงเดินลิ่วๆ คำว่า ‘รับ’ ของเธอน่าจะหมายถึง ‘แย่ง’ ‘ชิง’ หรืออื่นๆ ในทำนองที่ได้มาด้วยความยากลำบากมากกว่า ดังนั้นหากชักช้าไปเพียงไม่กี่วินาที ช่อดอกไม้จากเจ้าสาวที่หมายปอง อาจหลุดลอยไปอยู่ในความครอบครองของคนอื่น “แกเชื่อเรื่องอย่างนี้ด้วยเหรอ” วิลาสิณีถามในขณะที่เดินตามอย่างเสียไม่ได้ มางานแต่งงานไม่รู้กี่หนต่อกี่หนก็เห็นผู้คนรอแย่งชิงช่อดอกไม้จากเจ้าสาวกัน จะมีใครบ้างไหมที่รับไปแล้วได้แต่งงานเป็นลำดับต่อไปตามความเชื่อจริงๆ “เชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามมาเถิดน่า สนุกๆ... เห็นมั้ย ไอ้จิ๊บมันยังไปอยู่หน้าเวทีแล้วเลย” นัดดาบอกพลางบุ้ยใบ้ไปยังหน้าเวทีที่เธอพูดถึง ร่างขาวๆ ของรุจียังคงชวนมองอยู่เหมือนเดิม หากบัดนี้บริเวณนั้นคลาคล่ำไปด้วยหญิงสาวกว่าสิบคน ซึ่งแต่ละรายแต่งตัวเซ็กซี่ไม่แพ้กัน จึงไม่มีใครเด่นกว่าใคร “แกไปเหอะ ฉันสมัครใจยืนดูดีกว่า” วิลาสิณีหยุดเดินเมื่อเข้าใกล้หน้าเวที เธอก็เหมือนหญิงสาวคนอื่นๆ อีกร่วมสิบร่วมร้อยคน ทั้งที่มีความเชื่อและไม่มีความเชื่อ ทั้งที่อยากแต่งงานบ้างใจจะขาด หรือขอแค่มีแฟนเป็นตัวตนบ้างก็ดี แต่ไม่กล้าที่จะมารอรับช่อดอกไม้ที่เจ้าสาวโยนเสี่ยงทาย ได้แต่ยืนดูเป็นที่สนุกสนาน แม้จะอิจฉาคนโชคดีเพียงหนึ่งเดียวในค่ำคืนนี้บ้างเล็กๆ น้อยๆ ก็ตามที “เดี๋ยว เมย์ อย่าเพิ่งโยน” นัดดาตะโกนห้าม แต่มาติกาคงไม่ได้ยิน เพราะจำนวนคนที่เร่งเร้าให้เธอโยนช่อดอกไม้มีมากกว่า เจ้าสาวแสนสวยยืนยิ้ม มองดูเพื่อนๆ ด้านล่างหน้าเวทีที่ต่างชูมือกันสลอน ยิ่งพอเธอหันหลังให้ เตรียมโยนช่อดอกไม้ข้ามศีรษะไป มือไม้คนรอรับก็ยิ่งขวักไขว่ ฝ่ายกำกับเวทีก็รู้งาน ปิดไฟมืด เหลือสว่างจ้าอยู่ที่ตัวเจ้าสาวเพียงคนเดียว นาทีระทึกขวัญมาถึงเมื่อเจ้าสาวตั้งท่าโยน นัดดาตัดสินใจปล่อยมือวิลาสิณีแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาเข้ากลุ่มแย่งชิงทันเวลาอย่างฉิวเฉียด ดอกไม้สีขาวช่อโตลอยละลิ่วข้ามพ้นศีรษะของเจ้าสาวมา คนตัวสูงแขนยาวกว่าได้เปรียบ เอื้อมมือจะคว้า ทว่าคนตัวเตี้ยแขนสั้นไม่ยอมง่ายๆ กระโดดขึ้นชิง ช่อดอกไม้กระดอนไปกระดอนมา นัดดาซึ่งเข้ามาเป็นคนสุดท้ายเกือบจะได้ไปครอบครอง เธอได้สัมผัสมันแล้ว แต่ขณะที่กำลังจะกำมือก็ถูกใครคนหนึ่งกระโดดปัดอย่างแรง ช่อดอกไม้เจ้ากรรมลอยคว้างออกนอกกลุ่ม ท่ามกลางสายตาอันเสียดายของทุกคน มันลอยขึ้นสูงแล้วตกลงมา ทว่าไม่ถึงพื้นเพราะไปอยู่ในอ้อมแขนของใครบางคนพอดิบพอดี ไฟเปิดสว่างแล้ว สายตาทุกคู่จึงจ้องมายังผู้โชคดีประจำงานคืนนี้เป็นจุดเดียว “ไอ้แอร์...” นัดดา และรุจี รวมทั้งคนอื่นๆ ที่รู้จัก อุทานออกมา วิลาสิณียืนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอก้มลงมองช่อดอกไม้ในอ้อมแขนแล้วเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนๆ ก็ยิ้มแหยๆ กำลังสนุกอยู่กับการลุ้นว่าใครจะได้ครอบครองแท้ๆ จู่ๆ ช่อดอกไม้ก็ลอยละลิ่วมาตรงนี้ เธอรับมันด้วยสัญชาตญาณที่มนุษย์ทุกคนมียามที่เห็นของกำลังจะตกลงพื้นต่อหน้าต่อตา ไม่ได้ตั้งใจจะแย่งใครเลยแม้แต่นิดเดียว นัดดากับรุจีเดินตรงรี่เข้ามาหา ใบหน้ายิ้มแย้มด้วยกันทั้งคู่ “เป็นแกได้ไงเนี่ย ฉันละงงจริงๆ” นัดดาสงสัย ส่วนรุจีตัดพ้อต่อว่าโชคชะตา “พวกเรารึแย่งกันแทบเป็นแทบตาย คนยืนเฉยๆ กลับได้ไปซะงั้น” วิลาสิณีเองก็งุนงงไม่น้อยกว่าใครๆ ถ้าความเชื่อนี้เป็นจริง รุจีน่าจะได้ดอกไม้ช่อนี้มากกว่าเธอหลายเท่า เพราะมีแฟนอยู่แล้วเห็นๆ ยังไม่รวมถึงคนอื่นๆ ที่อาจจะพร้อมแต่งงานในอีกไม่กี่วัน ส่วนตัวเธออย่าว่าแต่พร้อมแต่งงานหรือมีแฟนเลย... คนมาจีบสักคนยังหาไม่ได้ มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 15:51:34

ความคิดเห็นที่ 2 . ผลพวงของความโชคดีได้รับช่อดอกไม้จากเจ้าสาวยังไม่หมดเท่านั้น เมื่อพิธีกรประกาศลั่นเวทีเชื้อเชิญให้เธอขึ้นมาแนะนำตัวตามคำบอกกล่าวของเจ้าสาว คนโชคดีที่คิดว่าตัวเองโชคร้ายทำหน้าปั้นยาก กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอกลายเป็นจุดเด่นของงานโดยไม่ทันตั้งเนื้อตั้งตัว สายตาไม่รู้กี่คู่ต่อกี่คู่จ้องมองมา “จิ๊บ... แกเอาไปเหอะ ฉันให้” วิลาสิณีแก้ไขสถานการณ์โดยยัดเยียดช่อดอกไม้ใส่มือเพื่อนดื้อๆ “เฮ้ย... ไม่เอา” รุจีบอกปัดพร้อมเอามือไขว้หลัง ไม่ยอมรับการยัดเยียด “คนทั้งงานเขาเห็นว่าเป็นแก ขืนฉันขึ้นไปบนเวทีก็โดนโห่เท่านั้น” เมื่อเห็นว่าเพื่อนคนนี้พึ่งไม่ได้แน่แล้วจึงหันมาหาเพื่อนอีกคน “นัท...” คนถูกเรียกชื่อส่ายหน้าดิก “ไม่สำเร็จหรอกแก รีบไปเหอะ ไอ้เมย์มันกวักมือหย็อยๆ เรียกแล้วเห็นไหม” วิลาสิณีมองไปบนเวทีก็เห็นมาติกากวักมือเรียกอย่างที่นัดดากล่าวจริงๆ เธอก้มลงมองช่อดอกไม้ในมืออีกครั้ง พาลนึกไปว่าเหมือนรับกรรมอะไรสักอย่างมาอย่างไรอย่างนั้น “เร็วสิ” นัดดาเร่ง “นี่เป็นโอกาสดีที่จะได้แนะนำตัวเองให้ผู้ชายทั้งงานรู้จักแล้วนะ” “ดีกะผีอะไรเล่า แค่นี้ฉันก็อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีแล้วนะ” คนอายคาดการณ์ได้ว่า หากเธอขึ้นไปบนเวที ไม่แคล้วถูกทั้งพิธีกรทั้งเจ้าสาวซักไซ้ไล่เลียงถึงเรื่องแฟนอย่างเจาะลึก ซึ่งแน่นอนเธอต้องตอบว่าไม่มี และคราวนี้คงถูกสัพยอกเป็นที่สนุกสนาน วิลาสิณียอมตายเสียดีกว่าต้องตกอยู่ในสถานการณ์อย่างนั้น “ไม่” เธอพูดเด็ดขาดพร้อมกับสั่นศีรษะส่งสัญญาณไปถึงคนบนเวที “ฉันไม่ชอบทำอะไรอย่างนั้นหรอก” การปฏิเสธไม่ขึ้นเวทีของวิลาสิณีช่วยอะไรเธอไม่ได้มาก เพราะถึงที่สุดแล้ว มาติกาเป็นฝ่ายแนะนำตัวให้เสร็จสรรพ “คุณแอร์เธออายนะคะ ไม่กล้าขึ้นเวที หนุ่มๆ คนไหนชอบสาวขี้อาย หรืออยากจะปลอบใจก็เชิญได้นะคะ ข่าวล่ามาเร็วยืนยันแล้วแน่นอนค่ะว่าเธอยังหาแฟนไม่ได้ เอ๊ย เธอยังไม่มีแฟนค่ะ” และสุดท้าย พิธีกรก็เสริมคำ ตอกย้ำหนักแน่น “โสดสนิท” วิลาสิณีฝืนยิ้มอยู่สักพัก กระทั่งมีพิธีการอื่นๆ จนคิดว่าทุกคนเลิกสนใจเลิกจ้องมองมาที่เธอแล้ว จึงขมวดคิ้วสีหน้าเคร่งเครียด “ไอ้ช่อดอกไม้บ้าๆ นี่ มันไม่ควรลอยมาหาฉันเลย” นัดดาหัวเราะ แทนที่คนอยากมีแฟนจะดีใจ กลับทำหน้าหงิกหน้างอ “อย่าหงุดหงิดไปหน่อยเลยน่า ที่ไอ้เมย์มันพูดน่ะ เรื่องจริงทั้งนั้น ฉันว่าแกเตรียมตัวรอรับหนุ่มๆ ที่จะเดินโฉบมาใกล้ๆ แกจะดีกว่า” และแล้วก็เป็นอย่างที่นัดดากล่าวไว้ไม่มีผิด เพียงแค่สิบห้านาทีหลังจากนั้น มีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ไม่ต่ำกว่าห้ารายทำทีเป็นเดินผ่านกลุ่มของวิลาสิณีกับเพื่อนๆ แต่ตามองมายังเจ้าของช่อดอกไม้อย่างไม่ปิดบังจุดประสงค์ ทว่าจนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีใครกล้าหาญชาญชัยเข้ามาคุยด้วย บางคนวนไปวนมาเจ็ดแปดรอบเหมือนคนคิดไม่ตก ส่วนบางคนผ่านมารอบเดียวแล้วหายลับไปเลย ด้วยหญิงสาวที่เป็นเป้าหมายนั้น จวักยังงอน้อยกว่าใบหน้าของเธอหลายเท่า นัดดาเห็นแล้วก็เสียดายแทน วิลาสิณีปิดโอกาสการมีแฟนด้วยความขี้โมโหของตัวเองอีกครั้ง “แกทำหน้าดีๆ หน่อยสิแอร์ บึ้งตึงอย่างนี้แล้วใครที่ไหนเขาจะกล้าเข้ามาจีบ” “ช่างมันสิ” คนหน้าบึ้งพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด “จะให้ปั้นหน้ายิ้มอยู่ตลอดเวลา ฉันทำไม่ได้หรอก” “เฮ้อ... แกก็เป็นเสียอย่างนี้” นัดดาถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ลองนึกดูให้ดีว่าตัวแกเองหงุดหงิดเรื่องอะไร ไม่ใช่เพราะถูกล้อเรื่องหาแฟนไม่ได้หรอกหรือ นี่เป็นโอกาสที่แกจะได้ลบคำสบประมาทเชียวนะ” วิลาสิณีหายใจเข้าลึกๆ เห็นจะจริงอย่างที่นัดดาว่า เธอค่อยๆ ปรับสีหน้าแล้วพยายามลืมเรื่องขุ่นข้องหมองใจที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ยังไม่ทันไร ชายหนุ่มใจกล้าคนแรกและคนเดียวก็ปรากฏตัว ทว่าต่อให้กล้าอย่างไร ก็ยังต้องอาศัยคนอื่นเป็นสะพานเชื่อมมิตรไมตรี และคนอื่นที่ว่านี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน หากเป็นถึงเจ้าสาวในงานนี้เลยทีเดียว “พวกเรา... พี่อรรณพอยากทำความรู้จักด้วยแน่ะ” คำแนะนำเบื้องต้นมีเท่านี้ และหลังจากนั้นแต่ละคนก็แนะนำตัวเอง ทำให้วิลาสิณีรู้ว่าเขาเป็นเพื่อนสนิทของเจ้าบ่าว จึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะไหว้วานให้เจ้าสาวพามาทำความรู้จักกับเพื่อนๆ ของเธอ สิบนาทีผ่านไป ทุกคนในกลุ่มรู้ชัดแล้วว่าจุดมุ่งหมายของชายหนุ่มหน้าตาดี รูปร่างสูงใหญ่ผู้นี้อยู่ที่ใคร จึงค่อยๆ พากันปลีกตัวไปทีละคนสองคน ส่วนมาติกาผู้นำมาหายไปตั้งแต่สองนาทีแรกแล้ว วิลาสิณีเองก็รู้ตัว เพราะตั้งแต่อรรณพเดินเข้ามา ดูเหมือนเขาจะตั้งใจคุยกับเธอมากที่สุด ความรู้สึกหนึ่งก็ยินดี แต่ก็เริ่มใจหายเมื่อเห็นว่าเพื่อนๆ เริ่มปลีกตัวออกจากวงสนทนา ชั่วไม่กี่อึดใจ ก็เหลือเพียงเธอ นัดดา กับรุจีและแฟนเท่านั้น วิลาสิณีรีบจับมือเพื่อนทั้งสองเอาไว้เกรงว่าจะเดินหนีไปอีก ทิ้งเธอไว้ให้คุยกับผู้ชายเพียงสองต่อสอง “เดี๋ยวฉันมานะ ขอพาพี่ปกรณ์ไปทางโน้นหน่อย” รุจีพูดพร้อมกับบุ้ยใบ้ไปทางห้องน้ำ วิลาสิณีไม่รู้หรอกว่าจะจริงหรือไม่จริง ทว่าสถานการณ์ตอนนี้ ต้องไม่เชื่อเอาไว้ก่อน “อย่ามาลูกเล่น” วิลาสิณีกระซิบเบาๆ “แกต้องอยู่เป็นเพื่อนฉัน” “เฮ้ย จริงๆ “ รุจีกระซิบตอบ “พี่ปกรณ์จะไปเข้าห้องน้ำ” “ก็ให้พี่เขาไปคนเดียวสิ แกไม่ต้องไปด้วยก็ได้นี่นา แฟนนะ ไม่ใช่ลูก จะเข้าห้องน้ำทีต้องพาไปด้วย” รุจีจึงจำใจหันไปพูดกับแฟนของเธอเบาๆ พอปกรณ์พยักหน้าแล้วเดินออกไป วิลาสิณีก็รู้สึกผิดไม่น้อยที่ไม่เชื่อ แต่จะทำอย่างไรได้ เพราะการมีเพื่อนอยู่ด้วยสองคน ช่วยลดความประหม่าลงได้มากมายเลยทีเดียว นับตั้งแต่วินาทีที่แฟนของรุจีก้าวเท้าเดินออกจากกลุ่มไป นัดดาก็เริ่มรู้สึกไม่ชอบมาพากล บรรยากาศดีๆ ชักจะอึมครึม สังเกตได้จากคิ้วของวิลาสิณีค่อยๆ ขมวดเข้าหากันทุกทีๆ ด้วยความที่คบกันมานาน ทำให้นัดดารู้ว่าเพื่อนสาวเริ่มไม่พอใจอะไรบางอย่าง แต่ก่อนที่เธอจะหาสาเหตุได้ บริกรคนหนึ่งก็ถือถาดเครื่องดื่มมาบริการ วิลาสิณีหยิบแก้วน้ำส้ม แล้วหันขวับมาหาอรรณพอย่างรวดเร็วพร้อมพูดเสียงดังฟังชัด ท่ามกลางความตกตะลึงของคนรอบข้าง “ไอ้ลามก ไปให้พ้นๆ เดี๋ยวนี้เลยนะ” ------------- จบบทที่ 3 ------------- ต่อบทที่ 4 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 15:53:13

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 4 นัดดาใจหายวาบรีบคว้ามือของวิลาสิณีซึ่งถือแก้วน้ำส้มไว้ ก่อนที่จะมีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้ ใบหน้าของอรรณพผู้ถูกกล่าวหาว่าลามกซีดเผือด ส่วนคนที่กล่าวหาหน้าแดงจัดด้วยความโกรธ “ไปให้พ้นๆ เดี๋ยวนี้เลย” วิลาสิณีย้ำคำเดิม ในขณะที่ชายหนุ่มยังตกใจและงุนงงในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “ผม... ผมทำอะไรผิดเหรอครับ” สายตาของเขาซึ่งมองหญิงสาวเต็มไปด้วยคำถาม ทว่าสายตาที่จ้องเขม็งกลับมากลับเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง วิลาสิณีไม่ตอบ เธอฮึดฮัดขยับมือจนนัดดาต้องเป็นฝ่ายกล่าวเอง “คุณอรรณพหลบไปก่อนเถอะค่ะ อย่าเพิ่งถามอะไรเลย” แม้จะยังค้างคาใจ แต่อรรณพก็ยอมทำตามแต่โดยดี เขาทั้งสงสัยและอับอาย คำว่า ‘ลามก’ เป็นข้อหาอุกฉกรรจ์ ยังดีที่เสียงดนตรีภายในงานกลบเสียงของหญิงสาวไปได้บ้าง มิฉะนั้นเขาคงต้องหาปี๊บมาคลุมหัวหลบสายตาผู้คนแน่ๆ “ไอ้แอร์... แกเป็นอะไรของแก” นัดดาถามเพื่อนหลังจากจูงมือพามาสงบสติอารมณ์ด้านนอก โดยมีรุจีเดินตามมาติดๆ “นั่นน่ะสิ จู่ๆ ก็ไปว่าคุณอรรณพเขาอย่างนั้น” วิลาสิณีมองหน้าเพื่อนทั้งสองสลับกัน “พวกแกไม่ได้สังเกตอะไรบ้างเลยหรือ” “ทำไม...” นัดดาถาม “คุณอรรณพเขาพูดจาหยาบคายรึไง ฉันว่าฉันไม่ได้ยินซักคำเลยนะ” “เปล่า” คนยังโมโหอยู่ตอบ “ยิ่งกว่านั้นอีก” คราวนี้รุจีทำตาโต ซักเพื่อนบ้าง “อย่าบอกนะว่าเขาแต๊ะอั๋งแก” “ขืนมาทำอย่างนั้น ฉันชกหน้าหงายแน่” วิลาสิณีกำหมัดชูหรา “เอ๊ะยังไงกัน พูดก็ไม่ได้พูด แต๊ะอั๋งก็ไม่ได้ทำ แล้วแกไปว่าเขาอย่างนั้นได้ยังไง” “ไม่ได้พูด ไม่ได้ทำ แต่พวกแกไม่เห็นหรือว่าสายตาของเขาน่ะ จ้องมองอะไรบ้าง” “เฮ้ย...” นัดดาเผลอตัวอุทาน ด้วยชุดที่เพื่อนสวมใส่อยู่นั้นไม่น่าจะทำให้ผู้ชายเผลอไผลอะไรได้ “ไม่ต้องมาเฮ้ยฮ้าย เขาไม่ได้มองฉัน เขามองนมไอ้จิ๊บ” นัดดาอึ้ง เธอไม่ทันสังเกตเลยจริงๆ เท่าที่เห็นก็ดูเป็นปกติทุกอย่าง “แกคิดไปเองหรือเปล่า แอร์” วิลาสิณีไม่ตอบคำถามนี้ นัดดาจึงหันไปหาเพื่อนอีกคน “ถ้าเป็นอย่างที่แอร์ว่า แกก็น่าจะรู้ตัวนะจิ๊บ” ตามที่นัดดาคิด ตัวเธอเองไม่รู้เพราะไม่ทันสังเกต ทว่าคนถูกมองในระยะใกล้ๆ ต้องรู้ตัวแน่ๆ และก็เป็นจริงตามคาด “เขาก็มีมองมาบ้างนั่นแหละ” รุจียอมรับ “แต่มันก็เรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ” “เรื่องธรรมดา...” วิลาสิณีขึ้นเสียงทันที “การที่ผู้ชายคนหนึ่ง ทำท่าทำทางว่าสนใจฉัน แต่เวลาคุยกันแล้วไม่มองหน้า กลับไปมองนมผู้หญิงคนอื่นเนี่ยนะ แกบอกเป็นเรื่องธรรมดา” นัดดาไม่รู้ว่าจะลงความเห็นเรื่องนี้อย่างไร เป็นเรื่องธรรมดาอย่างที่รุจีบอกก็ถูก เพราะคุณเธอเล่นสวมชุดคอกว้างเปิดหน้าอกหน้าใจขนาดนั้น ขนาดผู้หญิงด้วยกันยังมองเลย แล้วผู้ชายจะไปเหลืออะไร ส่วนเหตุผลที่วิลาสิณีกล่าวก็ไม่ผิด จะมาจีบแท้ๆ แต่ดันไม่รู้จักเก็บอาการ เป็นใครก็ต้องโมโห “แกน่าจะมองโลกในแง่ดีนะ ที่คุณอรรณพเขาเป็นชายแท้ๆ ไม่ใช่พวกแอ๊บแมน” นัดดาพยายามจะพูดตลก คลี่คลายบรรยากาศให้ดีขึ้น ทว่าคนโมโหยังใส่อารมณ์ “นี่ขนาดเพิ่งเข้ามาจีบยังออกลายขนาดนี้ ใครได้ไปเป็นแฟน ซวยตาย” “แตแกก็ไม่น่าพูดจารุนแรงเลยนี่นา แค่เฉยๆ ไว้หรือปลีกตัวเลี่ยงออกมาก็น่าจะพอแล้ว” “ไม่สาดด้วยน้ำส้มก็ดีเท่าไหร่แล้ว เห็นว่าเป็นเพื่อนแฟนไอ้เมย์มันหรอก” คนพูดขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ทั้งนัดดาและรุจีเห็นเข้าก็หัวเราะ “ฉันว่าที่แกไม่สาดไม่ใช่เพราะเห็นแก่ไอ้เมย์หรอก เป็นเพราะไอ้นัทมันจับมือแกไว้มากกว่า” รุจีกล่าวพลางหัวเราะพลาง “ถ้าไม่อย่างนั้นนะ แอร์เอ๊ย แกได้เด่นกว่าตอนได้รับช่อดอกไม้จากเจ้าสาวเสียอีก” “ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ...” วิลาสิณีเสียงอ่อนลง นัดดามองหน้าเพื่อนแล้วสั่นศีรษะ “ยังมีหน้ามาถามอีก” แล้วเธอก็ถอนหายใจ “รู้จักระงับสติอารมณ์บ้างสิแอร์ เท่าที่ทำไปเมื่อตะกี้น่ะ มันปิดโอกาสของแกไปหมดแล้ว คงไม่มีผู้ชายหน้าไหนในงานเข้ามาจีบแกอีก ป่านนี้คงพูดกันปากต่อปาก รู้กันไปทั่วแล้วหละ” “ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ...” วิลาสิณีถามเหมือนเดิม คราวนี้เสียงของเธออ่อนลงไปมาก รวมทั้งสีหน้าที่แทบไม่เหลือร่องรอยของความโมโหอย่างเมื่อสักครู่ “เออ... ขนาดนั้น” นัดดายืนยัน “และถ้าแกยังขี้โมโหอย่างนี้ จะไม่ใช่แค่ผู้ชายในงาน แต่อาจจะเป็นผู้ชายทั้งประเทศ” “หรือทั่วโลก” รุจีกล่าวเสริมก่อนจะลงความเห็น ที่ทำให้คนฟังหน้าจ๋อย “ขึ้นคานแน่ แก” ความโมโหหายไปจนสิ้น ความวิตกเข้ามาแทนที่ นัดดาเคยเตือนเธออย่างนี้มาแล้วหลายหน วิลาสิณีก็รับฟังแต่ไม่ได้ใส่ใจเท่าใดนัก มาคราวนี้ผลกระทบเห็นได้ชัดเจน ถ้าเธอยังไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนเตือน เห็นทีจะไม่มีใครมาจีบอีก คงได้ขึ้นคานไปจนตายแน่ๆ “ต่อไปฉันจะใจเย็นกว่านี้” วิลาสิณีกล่าว ทว่าสีหน้าของเพื่อนทั้งสองไม่ได้บ่งบอกเลยว่าเชื่อในสิ่งที่เธอพูด “จริงๆ นะ นัท... จิ๊บ ฉันจะไม่เป็นคนเจ้าอารมณ์อีกแล้ว” ท่าทางของวิลาสิณีเอาจริงเอาจังมาก หากนัดดาไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร เธอไม่คิดว่าเพื่อนจะเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมได้ง่ายๆ “แกแน่ใจหรือแอร์ ว่าจะทำได้อย่างที่พูด” วิลาสิณีพยักหน้าแทนคำตอบ นัดดาจึงพูดต่อ “แกต้องเลิกเป็นคนเจ้าอารมณ์อย่างเด็ดขาด ห้ามโกรธ ห้ามโมโหอีก ...แม้แต่ครั้งเดียว “ฉันทำได้ ฉันทำได้” วิลาสิณีพยักหน้าเร็วปรื๋อ แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินคำพูดต่อมาของเพื่อน “อย่าเพิ่งตกปากรับคำ ฟังฉันพูดให้จบก่อน” นัดดาพูดช้าๆ ให้เพื่อนฟังชัดๆ ชนิดไม่มีตกหล่น “หนึ่งเดือนนับจากนี้ ถ้าแกโกรธหรือโมโหแม้แต่ครั้งเดียว ...เราเลิกคบกัน” ไม่เพียงแต่วิลาสิณีที่ตกตะลึง แม้แต่รุจียังตกใจ “ไม่แรงไปหน่อยเหรอ นัท” “ไม่หรอกจิ๊บ ถ้าไม่มีเงื่อนไขอย่างนี้ เดี๋ยวแอร์มันก็ขี้โมโหอีก” แล้วนัดดาก็หันมาทางวิลาสิณี “ถ้าแกมั่นใจว่าทำได้อย่างที่บอก ก็คงไม่ต้องกลัวว่าจะถูกเลิกคบใช่ไหม” วิลาสิณีคิดหนัก แม้จะเชื่อว่าตนเองน่าจะทำได้ แต่พอมีเงื่อนไขอย่างนี้ ก็ทำให้วิตกไม่น้อย “นั่นไง... แกไม่ได้คิดจะเป็นคนใจเย็นจริงๆ แค่พูดลอยๆ เท่านั้น” นัดดาส่ายหน้าผิดหวัง ก่อนพยักพเยิดกับรุจีให้เห็นด้วย วิลาสิณีเห็นดังนั้นจึงโพล่งออกมา “ตกลง นัท ถ้าภายในหนึ่งเดือนนี้ ฉันโกรธหรือโมโหใครอีก แกกับจิ๊บเลิกคบฉันได้เลย มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 15:58:25

ความคิดเห็นที่ 4 . คำกล่าวที่ว่า หลังจากพูดออกไปแล้ว คำพูดนั้นจะเป็นนายเรา เป็นจริงเสมอ หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาหลังจากวิลาสิณีตกปากรับคำกับนัดดาและรุจี ก็เหมือนมีบททดสอบมาท้าทายเธออยู่เรื่อยๆ เริ่มจากรถไฟฟ้าที่โดยสารมาจู่ๆ ก็เสียอย่างไม่ทราบสาเหตุอยู่กลางทาง ปล่อยให้เธอต้องเดินตากแดดบนรางลอยฟ้าเป็นระยะทางร่วมๆ ครึ่งกิโลเมตรไปยังสถานีต่อไป ดีที่อากาศไม่ร้อน พอมาถึงสำนักงานได้ไม่เท่าไร ไฟฟ้าก็เกิดมาดับอีก ถ้าเป็นที่อื่นคงเป็นเรื่องดีที่ไม่ต้องทำงาน ทว่าไม่ใช่ที่บริษัทเงินทุนหลักทรัพย์แห่งนี้ซึ่งมีระบบสำรองการจ่ายไฟฟ้า และที่ย่ำแย่สุดๆ เลยก็คือ ระบบสำรองการจ่ายไฟฟ้าที่ว่า เพียงพอต่อแสงสว่างและคอมพิวเตอร์เท่านั้น เครื่องปรับอากาศไม่เกี่ยวข้องด้วย ห้องทั้งห้องจึงกลายเป็นเตาอบอันแสนจะอึดอัดทั้งๆ ที่อากาศภายนอกเย็นสบาย เท่านั้นยังไม่พอ ทุกๆ วันวิลาสิณีจะต้องเจอคนเรื่องมาก ถ้าไม่ใช่ลูกค้าก็พนักงานด้วยกันเอง หากทั้งหมดนี้เธอรับมือรับสถานการณ์พอไหว ไม่แสดงอาการโกรธฉุนเฉียวออกมาให้ใครเห็นเลย วิลาสิณีคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรมาทำให้เธอโมโหได้อีกแล้ว จนกระทั่งถึงปลายสัปดาห์ บททดสอบสำคัญยิ่งก็มาถึง “พี่แอร์... หนูขอปรึกษาหน่อยได้ไหมคะ” อธิชา สาวรุ่นน้องเจ้าเสน่ห์นั่นเอง วิลาสิณีพยักหน้าด้วยคิดว่าเป็นเรื่องงานซึ่งสาวน้อยผู้เริ่มทำงานได้ไม่นานคนนี้มักจะถามใครต่อใครอยู่บ่อยๆ ตามปกติ “ได้สิเอ๋ มีอะไรก็ว่ามา” วิลาสิณียิ้มให้ ละสายตาจากงานบนโต๊ะ หันหน้ามาทางอธิชา ตั้งใจให้คำปรึกษาเต็มที่ “คือว่า... ใกล้จะถึงวันสำคัญแล้วน่ะคะ” สาวน้อยพูดพลางมองปฏิทินตั้งโต๊ะ ทำให้วิลาสิณีต้องมองตาม “วันสำคัญ... วันอะไรหรือคะ” คนถามนึกไม่ออกจริงๆ เดือนพฤศจิกายนไม่น่าจะมีวันสำคัญใดๆ ถ้าเป็นเดือนหน้าก็ว่าไปอย่าง “แหม พี่แอร์ ทำเป็นจำไม่ได้” วิลาสิณีงงเป็นไก่ตาแตก หันกลับไปทางปฏิทินอีกครั้ง คราวนี้เธอหยิบมันขึ้นมาดูใกล้ๆ นอกจากวันอาทิตย์แล้ว ไม่มีวันไหนเป็นตัวสีแดงแสดงว่าเป็นวันหยุดอีกเลย “วันเกิดเอ๋อย่างนั้นหรือ” เธอเดา ทว่าผิดถนัด สาวน้อยทำหน้าแปลกใจเต็มประดาที่สาวรุ่นพี่นึกไม่ออก “ก็วันลอยกระทงไงคะ วันอาทิตย์หน้าเป็นวันลอยกระทง พี่แอร์จำไม่ได้เหรอ” วิลาสิณีตาสว่าง ไม่ใช่ว่าเธอจะจำไม่ได้เพียงเท่านั้น หากวันลอยกระทงยังไม่เคยอยู่ในความคิดของเธอเลยด้วยซ้ำ “แล้วยังไงหรือคะ” ในขณะที่ย้อนถาม วิลาสิณีรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างไรชอบกล เพราะวันลอยกระทงนั้นไม่น่าจะถูกโฉลกกับคนอย่างเธอ “คือ... พี่วิทย์เขาชวนหนูไปลอยกระทงด้วยกัน” นั่นปะไร ไม่พ้นเรื่องชายหนุ่มที่มาจีบจริงๆ วิลาสิณีเจ็บแปลบในทรวงอก หากยังข่มใจถามเนือยๆ ด้วยประโยคเดิม “แล้วยังไงหรือคะ” “หนูอยากได้คำแนะนำจากพี่แอร์ค่ะ” สาวน้อยตอบโดยไม่ทันสังเกตสีหน้าของคนถามเลยสักนิด “เพราะนอกจากพี่วิทย์แล้ว ยังมีพี่ก้อง พี่เป้ พี่ชาติ...” “พอๆ ๆ” วิลาสิณีรีบโบกไม้โบกมือห้าม เพราะไม่เช่นนั้นแล้วเธออาจจะต้องนั่งฟังรายชื่อหนุ่มๆ ที่มาจีบแม่สาวน้อยคนนี้อีกหลายสิบชื่อ “เป็นอันว่าทุกคนชวนเอ๋ไปลอยกระทงใช่ไหม” “ค่ะ” อธิชาตอบ “แต่เอ๋คงไปกับทุกคนไม่ได้แน่ๆ” ก็แหงอยู่แล้ว วิลาสิณีคิดในใจ อย่าว่าแต่ไปกับทุกคนเลย แค่ตัดออกไปครึ่งหนึ่งยังไม่มีทางสับหลีกหรือจัดคิวแบ่งเวลาได้ทัน อาจจะต้องให้เขาจัดงานวันลอยกระทงเพิ่มสักหนึ่งสัปดาห์ “แล้วจะให้พี่ช่วยยังไงล่ะคะ” วิลาสิณีกัดฟันตามเข้าประเด็น ปัญหาของอธิชาต่างจากปัญหาของเธอโดยสิ้นเชิง สาวน้อยคนนี้กำลังกลุ้มใจที่มีตัวเลือกมากมาย ทว่าวิลาสิณีกลับไม่มีเลยสักคน “พี่ว่าหนูควรจะไปกับใครดี” แล้วอธิชาก็สาธยายคุณสมบัติต่างๆ ของชายหนุ่มแต่ละคน จนขอบตาของวิลาสิณีร้อนผ่าว ก่อนที่มันจะไหม้เป็นจุณเธอขัดจังหวะเมื่อสาวน้อยเล่ามาถึงชายหนุ่มคนที่แปด “เดี๋ยวๆ ๆ ๆ ที่เล่ามาเนี่ย แต่ละคนฟังดูดีเลิศประเสริฐศรีทั้งนั้นเลยนะ ไม่มีไอ้ที่แย่ๆ บ้างเลยหรือ” ก่อนที่อธิชาจะกล่าวอะไร วิลาสิณีก็พูดต่อ “พี่ว่า เอ๋มองผู้ชายในแง่ดีมากเกินไปแล้วมั้ง” “ก็พวกเขาดีนี่คะ จะให้หนูมองในแง่ร้ายไปทำไม” “นั่นแหละๆ เพราะอย่างนั้นเอ๋ถึงได้เลือกไม่ถูกไง ลองหัดมองไอ้ที่ร้ายๆ บ้าง ใครมีนิสัยไม่ดีไม่ว่าตรงไหน ตัดมันออกให้หมด” อธิชานิ่งเงียบไปพักหนึ่ง วิลาสิณีเริ่มคลายความเครียดลง คำแนะนำของเธอน่าจะได้ผล แต่แล้วก็กลับเจอกับปัญหาใหม่ที่สร้างความคุกรุ่นในอารมณ์รอบสอง “ถ้าคิดอย่างพี่แอร์ก็คงไม่เหลือใครเลยค่ะ” สาวน้อยพูดเสียงอ่อย “แต่ละคนก็มีสิ่งที่ไม่ดีด้วยกันทั้งนั้น” “ก็ไม่ต้องไปกับใครเลย อยู่บ้านเฉยๆ ดีกว่า” คำแนะนำของวิลาสิณีฟังดูง่าย แต่ปฏิบัติยาก จนคนฟังขมวดคิ้ว “แหม... พี่แอร์ก็ ลอยกระทงทั้งที จะให้อยู่บ้าน อย่างนี้ก็เหงาตายสิคะ” “เหงาเป็นเหงา ตายเป็นตาย” เสียงของคนแนะนำคงจะเข้มไปสักนิด อธิชาจึงสะดุ้งเบาๆ ก่อนเอะใจจ้องหน้าเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ “พี่แอร์โกรธหนูที่มารบกวนเวลางานหรือเปล่าคะนี่” วิลาสิณีจึงได้รู้สึกตัว ฝืนยิ้มแห้งแล้ง “ปละ... เปล่าค่ะ พี่ไม่ได้โกรธหรือโมโหอะไรเลย แค่แนะนำไปตามความเห็นของพี่เท่านั้น” คนฟังใจชื้นขึ้น แต่ก็ยังไม่วางใจ เธอจึงรีบตัดบท “ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณค่ะ หนูจะลองคิดดูตามที่พี่แอร์แนะนำ” อธิชาเดินจากไปแล้ว ทว่าวิลาสิณียังแบกความขุ่นมัวเอาไว้ ไอ้ที่โกรธนะใช่ แต่ไม่ได้เป็นเพราะเรื่องรบกวนเวลางานหรอก หน็อยแน่ มีปัญหาเรื่องเลือกผู้ชายไปเที่ยวด้วยไม่ได้แล้วมาปรึกษาเรา ทำอย่างนี้เท่ากับเยาะเย้ยกันชัดๆ จะด้วยตั้งใจหรือไม่ก็ตามทีเถอะ แล้วที่ว่าจะลองคิดดูตามที่แนะนำน่ะ โธ่เอ๊ย เชื่อได้เลยว่าไม่มีทาง ลองกลัวเหงาขนาดนั้น เชอะ... วิลาสิณีเหลือบตามองดูปฏิทินตั้งโต๊ะอีกหน น่าแปลกที่คราวนี้เธอกลับเห็นตัวอักษรกำกับพร้อมสัญลักษณ์พระจันทร์เต็มดวงพร้อมรูปกระทงลอยเด่นอยู่บนวันอาทิตย์ของสัปดาห์ถัดไป เกลียดจริงๆ ไอ้เทศกาลที่ต้องไปเป็นคู่อย่างนี้ ยังไม่ทันที่อารมณ์โกรธจะผ่อนคลาย เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น วิลาสิณีรับแล้วจึงรู้ว่าเป็นนัดดาที่โทรมาหา “ว่าไง นัท” “ไม่ว่าไงหรอก ว่าแต่แกเถอะ แอร์ ทำผิดข้อตกลงบ้างหรือเปล่า” เสียงของนัดดาใสเสียจน คนกำลังขุ่นมัวต้องรีบปรับอารมณ์ตาม “ไม่เลย นัท ฉันยังไม่โกรธหรือโมโหอะไรเลย แกฟังเสียงไม่ออกหรือว่าฉันกำลังอารมณ์ดีขนาดไหน” “อารมณ์ดี ก็ดีแล้ว” นัดดาหัวเราะก่อนพูดต่อ “ฉันชวนแกไปเที่ยว จะได้ไม่ปฏิเสธ” “ไปเที่ยว... เที่ยวอะไร อย่าบอกนะว่า...” สายตาของวิลาสิณีไพล่ไปมองสัญลักษณ์พระจันทร์เต็มดวงบนปฏิทินโดยไม่รู้ตัว “ไปลอยกระทง” คำตอบสั้นๆ จากเพื่อน แต่กระแทกใจวิลาสิณีได้เหลือประมาณ เธอตอบกลับทันที “ไม่ไป” “ฮึ้ย อย่าเพิ่งปฏิเสธสิ แกยังไม่ได้ฟังเลยว่าฉันจะชวนไปที่ไหน” ถ้าเป็นคนอื่น วิลาสิณีคงเลิกคุยด้วยไปแล้ว แต่นี่เป็นเพื่อนสนิทซ้ำยังจัดได้ว่าอยู่ในสภาวะหัวอกเดียวกัน แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เคยคิดเลยก็ตาม เธอจึงอดทนและกลั้นใจถาม “แกก็บอกมาสิ ว่าจะชวนฉันไปที่ไหน” “เชียงคาน” สั้นกว่าเดิม แถมยังหนักหน่วงรุนแรงกว่าหลายเท่า วิลาสิณีเลือดขึ้นหน้า อย่างนี้มันยั่วโมโหกันชัดๆ ลอยกระทงที่เชียงคาน... ไร้คู่... ขึ้นคาน สองเด้งเลย ------------- จบบทที่ 4 ------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 16:00:40

ความคิดเห็นที่ 5 ลิงก์ครับ อารัมภบท http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10891098/W10891098.html บทที่ 1-2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10924084/W10924084.html ------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 16:01:44

ความคิดเห็นที่ 6 ตอกบัตรไว้ก่อน อิอิ รูปสวยมากค่ จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย (สิงห์อมบ๊วย) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 16:58:34

ความคิดเห็นที่ 7 ยกมือมาค่ะ (แต่ขอแปะไว้ก่อนน้า...) จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 18:12:02

ความคิดเห็นที่ 8 ยกมือมาค่ะ (แต่ขอแปะไว้ก่อนน้า...) จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 18:12:13

ความคิดเห็นที่ 9 โอย คุณแอร์ขา คานแน่ๆ ฮ่าๆ พระเอกต้องไม่สมประกอบ หรือชอบถูกทำร้ายจิตใจ คิกๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 20:32:22

ความคิดเห็นที่ 10 อืม เชียงคาน สงสารดีไหมน้อ เฮ้อออออ แล้วก็สลายตัวออกจากกระทู้ไปอย่างเงียบๆ จากคุณ : manimontra เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 22:05:38

ความคิดเห็นที่ 11 ประกาศ เปลี่ยนชื่อนิยาย "คิดถึง ณ เชียงคาน"ครับ เนื่องจากเรื่องนี้คุณปุ้ย (นามปากกาประวาชิณี) ได้ใช้ไปก่อน และพิมพ์เป็นรูปเล่มวางขายแล้วโดยสำนักพิมพ์พิมพ์ใจ ดังนั้นเพื่อไม่ให้ซ้ำซ้อน ผมจึงขอเปลี่ยนชื่อครับ ทั้งๆ ที่เสียดายมาก เตรียมการไว้แล้วหลายอย่าง รวมทั้งเดินทางไปถึงเชียงคานเพื่อไปขอชื่อนี้จากคุณน้ำฝน และป้าคำก้อยเจ้าของร้าน คิดถึง ณ เชียงคาน (คุณปุ้ยก็ได้ไปขออนุญาตแล้วเช่นกัน) ตอนแรกคิดว่าไม่เป็นไร เพราะชื่อสั้นชื่อยาว ไม่เท่ากัน แต่พอได้เห็นปกนิยายของคุณปุ้ยชัดๆ แล้ว ผมจึงตัดสินใจ เปลี่ยนดีกว่า  เพราะเรื่องของผมยังไม่ได้พิมพ์ นับว่าโชคยังดีที่รู้ก่อนครับ ไม่อย่างนั้นคงลำบากใจด้วยกันทุกฝ่าย     ^__^ จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 22:45:33

ความคิดเห็นที่ 12 ประกาศคณะอะไรก็ไม่รู้ ฉบับที่ 2 ขอความเมตตาจากเพื่อนๆ ช่วยกันตั้งชื่อนิยายให้ผมใหม่หน่อยครับ ชื่อที่ถูกใจผม รับไปเลยครับ นิยายเรื่องนี้ 1 เล่ม จัดส่งให้ถึงบ้าน ^__^ ปล.มีรางวัลข้างเขียงด้วยนะครับ 5555 หมู 1 กก. เอ๊ย นิยายเรื่องนี้เหมือนกันครับ ถูกใจชื่อไหน แจกดะ ไม่จำเป็นต้องเป็นชื่อที่ใช้ ไม่มีกำหนดนะครับ จนกว่าจะได้ชื่อที่ถูกใจ แต่ไม่น่าจะเกินต้นเดือนหน้า ประเดี๋ยวพิมพ์ไม่ทันขายในงานหนังสือครับ ^__^ ปล. ลงชื่อในกระทู้นี้ และกระทู้นิยายตอนต่อๆ ไปของผมได้เลยนะครับ ------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 22:49:34

ความคิดเห็นที่ 13 เชียงคานรำลึก จากบันทึกของคนเดินทาง แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 54 14:29:09 จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 14:18:48

ความคิดเห็นที่ 14 รูป จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 14:30:08

ความคิดเห็นที่ 15 อุ่นรัก ณ เชียงคาน แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 54 18:02:04 จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 14:37:18

ความคิดเห็นที่ 16 ลงคาน..ซะที.ที่..เชียงคาน --' แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 54 16:13:07 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 16:12:03

ความคิดเห็นที่ 17 เชียงคานจารรัก สลัดคาน สลักรัก@เชียงคาน แก้ไขเมื่อ 19 ส.ค. 54 19:54:13 จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 20:44:17

ความคิดเห็นที่ 18 5555555555 กลัวขึ้นคาน แต่โมโหแหลกอย่างนี้ หนุ่มที่เป็นเนื้อคู่ท่าจะแปลกตามด้วย ไม่อยากเชื่อว่าแอร์จะหายเป็นคนขึ้โมโหได้ ชื่อเรื่อง เชียงคาน ไม่คานรัก          ลุ้นรัก ณ เชียงคาน จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 21:44:07

ความคิดเห็นที่ 19 เล็งเรื่องนี้ไว้หลายวันแล้วค่ะ ช่วงนี้ยุ่งมาก ลงชื่อไว้ก่อนนะคะ มีเวลาจะกลับมาอ่านตั้งแต่บทแรกเลยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 22:42:23

ความคิดเห็นที่ 20 แวะมาอ่าน..รออ่านตอน 5 อยู่ครับ ร่วมตั้งชื่อเรื่องด้วยคน "ลงเอยรัก ณ เชียงคาน" จากคุณ : จีระสิทธิ์ (ญะ-รินดา) เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 54 11:24:11

ความคิดเห็นที่ 21 แล้วแบบนี้ใครจะโชคร้าย เอ้ย โชคดีมาเคียงคู่กับหนู่แอร์คะเนี่ย ว่าแต่นางเอกกลัวขึ้นคานเร็วจัง ส่วนชื่อเรื่องไม่สามารถเท่าไหร่ค่ะ ^___^.. ขอยิ้มกว้างตอนอ่านอย่างเดียวนะคะ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 54 17:10:04

ความคิดเห็นที่ 22 เลยแล้ว... (เชียง)คาน (ฮา) หนูแอร์ทำตัวไม่น่ารักเลย วางตัวไม่ดี ยี่สิบหกแล้วนา เป็นผู้ใหญ่หน่อยสิ ว่าแต่... หนมจีนแอบสงสัยว่าหนูแอร์อยากมีแฟนไปทำไม? แค่อยากมีตามเพื่อนๆเท่านั้นเองเหรอ? แบบนี้ พระเอกคงลำบากแน่เลย จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 54 13:12:21 A:61.90.35.20 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 23 เอามั้งๆๆๆ ด้วยรัก..จากเชียงคาน จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 54 22:33:56

ความคิดเห็นที่ 24 นึกถึงตอนตัวเองสมัยสาวๆ,,,ไม่รู้จะดีกว่ารึเปล่า ใครมาจีบก็ซื่อบื้อ,,,ไม่รู้เรื่องเลย จนเขามาบอกเอาทีหลังนี่แหละ ฮา~ นับว่านางเอกยังพอมีเซนส์ จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 54 19:06:00