ความคิดเห็นที่ 1 “มันดึกแล้วนะภู มันไม่อันตรายเหรอลูก”นราแย้ง ชายหนุ่มหันมายิ้มตอบ “ไม่ต้องห่วงหรอกครับ คนงานในไร่เราผลัดเวรกันเดินกันทั้งคืนอีกอย่างเราก็ควรไปดูแลเขาบ้างพวกเขาทำงานกันไม่ได้พักเพราะต้องดูแลความปลอดภัยให้กับพวกเราทุกคน” “ปล่อยลูกไปเถอะ มันคิดถูกแล้วอย่างนี้สิถึงจะเรียกว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น นายภูแห่งไร่ชาญทิพย์พ่อหมดห่วงแล้ว แกมีภาวะความเป็นผู้นำสูงที่จะดูแลที่นี่อย่างเต็มตัว”ภูสิทธิพยักหน้าเป็นกำลังใจให้ลูกชายที่ถูกขัดเกลาจนเป็นผู้นำที่เต็มเปี่ยมไปด้วยศักยภาพ “ครับพ่อ” ภูธนาเดือนถือกระบอกไฟฉายเดินตรวจตราภายในไร่ขณะที่เหล่าคนงานตามเวรยามต่างพากันทำหน้าที่เป็นอย่างดี เมื่อพบภูธนาคนเหล่านั้นต่างพากันยกมือไหว้เขาโดยไม่ถือว่าภูธนาเป็นคนที่มีอายุน้อยกว่าแต่ความนับถือนั้นออกมาจากการกระทำที่พร้อมจะให้ผู้ใต้บังคับบัญชาศรัทธายกมือกราบไหว้ด้วยความซื่อสัตย์ ภูธนายึดหลักการวางตัวว่าจะมีวิธีใดที่ปกครองคนหมู่มากให้อยู่ในโอวาทโดยที่ไม่ให้เกิดความขัดแย้งและตอนนี้เขาก็ได้คำตอบแล้วว่าการจะปกครองคนได้นั้นไม่ว่าจะเป็นคนระดับไหนไม่ว่าจะรวยหรือจนจะเป็นเจ้าคนหรือลูกน้องก็ล้วนเป็นคนเหมือนกันต้องหันหน้าเข้าคุยกันเอาใจเขามาใส่ใจเราหนักบ้างเบาบ้างแล้วแต่สถานะการณ์ตามความจำเป็นถือเป็นหัวใจสำคัญในการปกครองคน ในระหว่างที่เดินลัดทางเนินทางลาดเปลียวที่ตัดถนนผ่านทางไร่ทานตะวัน ไม้หน้าสามลอยมาฟาดเข้ากลางหลังจนทำให้ชายหนุ่มกลิ้งลงไปตามเนินทางจนมาหยุดอยู่ด้านล่าง ร่างของหญิงสาวในความมืดถือไม้วิ่งถลาลงมาจากทางลาดสูงภูธนาไหวตัวทันรีบพลิกตัวหนีมาอีกทางขณะที่ไม้ท่อนใหญ่ลอยกระแทกลงพื้นกระโดดขึ้นจากพื้นทรงตัวให้คงอยู่เข้าประจันหน้ากับหล่อนคนที่อาจหาญมาต่อกรกับเขา “ผมคิดแล้วว่าต้องเป็นคุณ...พิมพา”ภูธนาพูดขึ้นเสียงกังวาน พิมพาเหลียวกลับผ่านแสงจันทร์ดวงตาเครียดแค้น “ฉันต้องมาจัดการกับแกก่อนไอ่ภูธนาก่อนที่ฉันจะไม่ได้แก้แค้น”พิมพาร้องวิ่งพรวดยกไม้ขึ้นตรงมาฟาด ภูธนาเบี่ยงตัวหนีก่อนจะจับข้อมือที่ถือไม้ของหล่อนแล้วหักเข้าพับ พิมพาร้องลั่นทิ้งไม้หล่นลงพื้นเขาเข้ามาล็อกตัวหล่อนไว้โดยเร็ว “ผมไม่มีทางปล่อยให้คุณรอดเด็ดขาด” “ฉันขอโทษ ให้อภัยฉันเถอะฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วอย่าพาฉันไปส่งตำรวจเลยนะ”พิมพามารยาคร่ำครวญเพื่อให้เขาปล่อยตัว ภูธนากระตุกริมฝีปากขึ้น “ผมทำไม่ได้หรอกนะคุณมาทำพวกผมก่อนผมคงปล่อยไว้ไม่ได้หรอก” “ได้โปรดนะคะภูฉันยอมพลีกายยอมทุกอย่างฉันรู้ว่าใจจริงของคุณก็ต้องการฉัน”พิมพาเริ่มซุกไซ้ไปตามซอกคอชายหนุ่มถึงแม้จะโดนล็อกแขนไว้ก็ตาม พยายามเล้าโลมให้ภูธนาเคลิบเคลิ้มไปตามลีลาท่าทางที่แสดงแต่เขายังยืนนิ่งไม่สะทกสะท้านกับมารยาร้อยเล่มเกวียน “ฉันยอมคุณค่ะภูฉันรักคุณนะ” “แต่ผมไม่ได้รักคุณและก็ก็ไม่รู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น”เขาบอกเสียงแข็ง พิมพาเงยหน้าขึ้นจ้องมองเขาที่ไม่หลงกลอุบายไปกับเธอ “แล้วครั้งก่อนล่ะที่เราจูบกัน” “ผมก็ไม่ได้รู้สึกรักเลยที่ทำไปคุณมาจูบผมเองนี่ช่วยไม่ได้”ภูธนาบอกหน้าตายได้น่าเจ็บใจ พิมพากรีดร้องขึ้นทันทีทันใด “อ๊าย! ไอ้บ้าแกมันไอ่ชั่วแกมันไม่เคยจริงใจกับใคร นี่คงได้ของเล่นใหม่เป็นยัยติงต๊องนั่นน่ะสิอีกไม่นานก็เบื่อแล้วก็เขี่ยทิ้ง” “ผมไม่เคยคิดเบื่ออิงแก้วเลยและจะบอกให้รู้ว่าต่อให้ตอนนี้มีผู้หญิงมายอมทอดกายกี่คนไม่ว่าจะมาในรูปแบบเย้ายวนหรือลงลีลาอย่างที่คุณทำผมก็ไม่มีใจให้ใครนอกจากอิงแก้วคนเดียว” “คุณนี่มันโง่ โง่ โง่ที่สุด” “คุณมากกว่าที่โง่และผมก็คงไม่โง่ที่จะเลือกคุณ! ”เขากระแทกเสียงใส่บีบแขนที่ล็อกแน่นจนพิมพาโอดครวญด้วยความเจ็บปวดทั้งกายและใจ “อ๊าย! ”พิมพาร้องกรี๊ด คนงานในไร่พุ่งตรงมาหาภูธนาโดยไวโดยไม่ต้องออกปากเรียก ภูธนายิ้มเยาะเรียกลูกน้องให้มาจัดการ “จับมัดไว้เดี๋ยวผมจะโทรเรียกตำรวจตอนนี้ได้ตัวคนร้ายที่เผาไร่เราแล้ว” เสียงโหเฮโลลั่นพร้อมเสียงกรี๊ดไม่เป็นท่าของพิมพาที่ต้องจนมุมโดยจำยอม ภาพของไฮโซสาวได้ถูกปิดฉากลงนับแต่บัดนี้ความแค้นที่สุมเป็นเพลิงมรณะครั้งใหญ่ได้เผาผลาญให้เธอได้พบกับจุดจบที่ไม่สวยงามไม่เคยมีผู้ใดที่มีความสุขที่ต้องอยู่บนความแค้นและความอิจฉาดั่งเช่นที่พิมพาเป็นเธอต้อนทุรนทุรายกับความอยากได้อยากมีจนไม่เคยรู้จักกับคำว่าความสุขที่แท้จนต้องไปชดใช้กรรมอยู่ในคุกตามกรรมที่ได้กระทำมาในอดีต จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 21:14:35

ความคิดเห็นที่ 2 อิงแก้วนั่งแกว่งชิงช้าบนเนินเขาไร่ชาญทิพย์ อากาศอบอ้าวของฤดูกาลถัดไปเริ่มคลืบคลานมาถึงสัมผัสได้ถึงลมอุ่นๆ ที่แทรกตัวกับไอหมอกเย็นของอากาศ แดดยามเช้าส่องจ้าผ่านรูใบไม้ของต้นไม้ใหญ่เป็นม่านแสงอ่อนกระทบลงผืนหญ้าฉายภาพของไร่ในมุมบนแสดงให้เห็นอาณาเขตอันกว้างใหญ่ของไร่ชาญทิพย์ หล่อนยังคงมองคนงานในไร่ที่เดินกันเป็นกลุ่มยกขบวนพากันมาทำงานตามหน้าที่ปกติแต่ทว่าปราศจากผู้ชายร่างสูงหน้าแหลมแววตาคมที่คอยคุมคนงานด้วยรถจิ๊บคันใหญ่ในเวลานี้ “อิง” บูรณาเดินเข้ามาจากด้านหลัง อิงแก้วหันกลับมองบูรณาที่เดินตรงมาเร่งรีบ “ว่าไง” “พี่ภูน่ะ เมื่อคืนโดนพิมพาทุบหลังตอนนี้เจ็บหนักเลย”บูรณาบอกเสียงตื่น อิงแก้วลุกพรวดขึ้นเบิกตากว้างตกใจ “หา! จริงหรือแล้วเป็นอะไรมากไหมแล้วตอนนี้จับพิมพาได้หรือยัง” “จับได้แล้วแต่พี่ภูนี่สิ...”บูรณาเว้นลมหายใจหันหลังให้กับเพื่อนสาวไม่กล้าสบตา “เขาเป็นอะไรมากไหม”อิงแก้วลุกขึ้นจากชิงช้าเดินมาหาบูรณาที่ฉายความเศร้าสร้อย น้ำตาซึม “เจ็บหนักเลย ทรมานมากตั้งแต่ตื่นมาแต่ไม่ต้องห่วงหรอกเดี๋ยวก็คงหาย” “แล้ว...ตอนนี้เขาอยู่ไหน! ”อิงแก้วถามรวดเร็วหัวใจเต้นถี่เมื่อรู้ว่าเขากำลังล้มป่วย หล่อนเป็นห่วงเขามากอยากอยู่เคียงข้างดูแลให้เขาหายไวๆ “ไม่แน่ใจเหมือนกันฉันก็ตามหาเขาไม่เจอ” “อ่าว เขาไม่ได้พักรักษาตัวที่บ้านหรือ” “ฉันไม่เจอตั้งแต่เช้าแล้วในห้องก็ไม่มี”บูรณาถอนใจยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่คลอเบ้า อิงแก้วได้แต่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก “งั้นเดี๋ยวฉันไปตามหาเขาก่อนนะแล้วฉันจะแวะมาหาแกใหม่”บูรณาตัดบทรีบเร่งพร้อมวิ่งไปขึ้นรถปล่อยให้อิงแก้วยืนนิ่งจิตใจร้อนลนเป็นห่วงเขาใจแทบขาด หล่อนยกมือขึ้นปิดหน้ากลั้นน้ำตาเริ่มไหลมาอัตโนมัติเพิ่งมารู้หัวใจของตนเองว่าทั้งรักและห่วงเขามากเมื่อตอนที่เขาก็หายตัวไปไม่รู้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไรต่ออีกถ้าภาวนาใด้จะขอให้เขากลับมาอีกครั้งแล้วจะบอกความจริงภายในใจอย่างไม่มีปิดบังอีกต่อไป “ฉันยังไม่ได้บอกความในใจกับพี่ภูเลย...ทำไมฉันเป็นคนแบบนี้นะ ฉันปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไปเมื่อสายเสมอ”ในใจสับสนว้าวุ่นคำว่า “รัก” เขาจะรับรู้ไหมหนอว่ามีคนคอยอยู่ตรงนี้ได้โปรดกลับมาอย่างปลอดภัย อิงแก้วลดมือลงกอดตัวเองโอบรับลมหายที่เริ่มจางหายไปทีละน้อยความเจ็บที่ซ้ำซากยังคงวนเวียนไม่ต่างกับฤดูที่เปลี่ยนแปลง กี่ครั้งที่ปล่อยให้ความรักต้องจากไปโดยที่ไม่ได้บอกกับอีกฝ่ายให้รู้ถึงความรู้สึกคำว่ารักมันยากจะบอกแต่ถ้าหากได้ลองบอกไปสักครั้งก็จะไม่เสียใจเลยที่ได้มอบให้กับเขา มือหนึ่งเข้ามาโอบกอดอิงแก้วไว้จากด้านหลังหญิงสาวชะงักลืมตาขึ้นทั้งน้ำตาเหลียวกลับมองชายหนุ่มคนนั้นปรากฏรอยยิ้มหวานส่งให้พร้อมกับลมหายใจที่ใกล้จนแทบชิด “เป็นห่วงมากเลยไหมอิงแก้ว”ภูธนาเอียงหน้าชิดกับอิงแก้วที่พยายามเอี้ยวตัวหนีแต่ไม่พ้นเอื้อมแขนของเขาที่เหนี่ยวรั้งไม่ให้เธอไป “จะหนีไปไหน” “ไหนบูรบอกว่าพี่เจ็บหนัก” “ก็เจ็บโดนไม้หน้าสามฟาดเข้าเต็มหลังไม่เจ็บได้ไง”เขากระซิบเสียงนุ่ม อิงแก้วจิกตามองตอบในความเจ้าเล่ห์เพทุบายของเสือหนุ่มผู้ยังไม่ถอดเขี้ยวเล็บ “ก็ไหนว่าเจ็บหนัก” “ก็เจ็บหนักจริง” “เจ็บตรงไหน ทำไมยังเดินได้พูดได้ไม่เห็นมีอาการว่าจะเจ็บหนักเลย” “เจ็บสิ เจ็บที่หัวใจนี่ไงเจ็บหนักมาหลายวันแล้วเพราะว่าใครบางคนมัวแต่ปากแข็งไม่ยอมบอกความในใจ”เขาบอก อิงแก้วยิ้มกรุ้มกริ่ม “หลอกกันนี่หน่า” “ไม่ได้หลอกเมื่อกี้ได้ยินใครพร่ำเพ้อไม่ได้บอกความในใจกับพี่ภู”ภูธนาโน้มหน้ามาแนบกับแก้มของอิงแก้วที่ประสานมือขึ้นกอดแขนของเขา “ไหนบอกมาสิคนดี จะบอกพี่ว่ายังไง”ภูธนาถามใบหน้าที่รับกับหน้าผากของเธอ อิงแก้วเงยมองชายหนุ่มที่สูงกว่าพิงตัวไว้บนไหล่กว้างอย่างเก้อเขินปล่อยให้เป็นเรื่องของหัวใจที่เก็บซ่อนไว้อยู่นานแสนนาน “ใครว่าจะบอกเปล่าซักหน่อย” “ถ้าไม่บอกอาจไม่มีครั้งที่สองแล้วนะ ถ้าพี่เป็นอะไรไปจริง...เราถึงจะบอก...”อิงแก้วยกมือขึ้นปิดปากภูธนา สบตาหวานซึ้ง “ฉันรักพี่ภูนะคะ”อิงแก้วบอกรวดเร็ว ภูธนาสบตาหวานเยิ้มราวกับน้ำเชื่อมที่โรยบนขนมหวานโน้มตัวมากระซิบข้างหูของเธอเบาๆ ว่า “พี่ภูก็รักอิงแก้วนะ”ชายหนุ่มสูดดมไรผมหอม ยืดตัวขึ้นประสานมือโอบกอดผู้หญิงที่รักสุดหัวใจด้วยความรักที่พรั่งพลูออกมาให้เธอได้รับรู้ “ขอโทษที่เมื่อก่อนคอยแกล้งให้ต้องหัวเสียแต่รู้ไหมทุกครั้งที่ได้หยอกเย้าเธอพี่มีความสุขที่ได้เห็นเธอในทุกอิริยาบถ ไม่ว่าจะหน้ายิ้ม หน้าบึ้ง หรือแม้แต่หน้าเศร้ามันทำให้พี่ได้เข้าไปอยู่ในโลกของอิงแก้วได้รู้จักเธอมากขึ้นได้รู้ว่าหัวใจของพี่ได้ไปอยู่ที่เธอโดยที่ไม่รู้ตัว รู้ไหมเวลาที่ได้อยู่กับเธอพี่เป็นตัวของตัวเองที่สุด” “คนใจร้าย คอยแกล้งกันอยู่ได้”อิงแก้วหยอกกลับ ภูธนากระชับวงแขนแน่นอิงแก้วหน้าแดงแจ๋วางแขนทั้งสองข้างแนบไว้บนแผ่นอกของเขาจ้องมองริมฝีปากสีชมพูสดปรากฏรอยหยักลึกชวนน่าสัมผัส “ต่อไปนี้จะไม่มีคนใจร้ายคนนั้นอีกแล้วแต่จะมีภูธนาที่จะยึดมั่นรักอิงแก้วเพียงผู้เดียวไม่มีคำพูดใดอีกนอกจากคำพูดจากในนี้ของพี่” จับมือเล็กๆ ของเธอขึ้นแนบอก “หัวใจของพี่ตอบแทนทุกอย่างทุกการกระทำ คนดีต่อไปนี้จะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจอีกแล้วคำว่ารักจากปากของผู้ชายคนนี้ที่มอบให้เธอให้รู้ไว้ว่าไม่ได้หลุดออกมาง่ายๆ มันต้องมาจากหัวใจดวงนี้ที่รู้สึกจากใจจริงเท่านั้น”เขาและเธอต่างมอบความรักให้แก่กันอย่างเปิดเผย ภูธนาโน้มลงจุมพิตลงบนหน้าผากอิงแก้วที่หลับตาพริ้มรับ “นายหญิงแห่งไร่ชาญทิพย์เราจะอยู่กันแก่เฒ่ามองกันในยามตื่นนอนเคียงข้างกันจนกว่าหัวใจของพี่จะหยุดเต้น อย่าคิดว่าสิ่งที่ได้ยินนี้น้ำเน่าแต่ให้รู้ไว้นะว่าพี่รักใครแล้ว พี่ไม่อายที่จะพูดให้เธอได้รับรู้ถึงความในใจทั้งหมดนี้ที่เก็บไว้จนกลั้นไม่อยู่”ภูธนาพูดเสียงก้องฉะฉานถึงความในใจที่มีต่ออิงแก้วที่สบตาใสแป๋ว “คนดีของอิงแก้ว อิงแก้วรักพี่ภูธนาคนเดียว อิงสัญญาว่าจะดูนายภูแห่งไร่ชาญทิพย์ ผู้ชายร้ายกาจที่ฉันหลงรักและพร้อมเดินเคียงข้างไปด้วยกันไม่ว่าจะช่วงเวลาไหนของชีวิตฉันสัญญาค่ะที่รักของอิงแก้ว”อิงแก้วประสานกับมือภูธนาที่แนบไว้ที่หัวใจ ภูธนาเอี้ยวตัวลงมาจุมพิตที่แก้มใสของเจ้าหล่อนเนินนานเท่าที่หัวใจจะทำได้ อิงแก้วยืดตัวขึ้นหอมที่แก้มเขาตอบรับรู้ถึงสัมผัสรักที่ส่งถึงแก่กันใต้ต้นไม้ใหญ่บนวิวสูงของไร่กาแฟสุดลูกหูลูกตาโอบล้อมด้วยขุนเขาเขียวขจีที่เป็นพยานรักให้กับทั้งสองเราว่าจะครองความรักให้เป็นนิรันด์และจะทะนุถนอมซึ่งกันและกันภายใต้ไออุ่นรักแห่งไร่ชาญทิพย์ไว้ตราบนานเท่านาน จบบริบูรณ์ (ปลายหมอกและดอกหญ้า) จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 21:17:02

ความคิดเห็นที่ 3 ^^ อย่าลืมคิดถึงหนูอิงและพี่ภูกันนะคะ หวังว่าทุกท่านจะชอบนิยายรักอารมณ์ดีนี้ และขอฝากเรื่องใหม่เรื่อง ทอแดดและไอรัก รับรองค่ะว่าไม่ผิดหวังแน่นอนค่ะ และขอบคุณทุกท่านที่ติดตามกันมาตลอดและหวังว่าจะยังคงเป็นกำลังใจให้กันและกันเสมอไปนะคะ สวัสดีค่ะ จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 21:21:50

ความคิดเห็นที่ 4 ยินดีด้วยนะคะ รอผลงานเรื่องต่อไปนะคะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 19:39:26

ความคิดเห็นที่ 5 ส่งสำนักพิมพ์ได้เลย หวังว่าจะได้อ่านเรื่องใหม่คุณ : คุณหนูแจ่มใส ในไม่ช้านะครับ ผมตามอ่านอยู่อย่างเงียบๆ เพราะไม่ใช่แนวที่ชอบ แค่คงเป็นเพราะแนวสะอาดๆๆๆ ใสๆๆ ของปลายหมอกและดอกหญ้า เลนต้องตามจนจบ ^__^ ขอบคุณครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 19:41:46

ความคิดเห็นที่ 6 อรุสา (npuiy) ขอบคุณค่ะที่ติดตามกันนะคะ Psycho man ยินดีค่ะ ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดนะคะ มีกำลังใจมากๆค่ะ ห้าสิบป่าย ขอบคุณที่กดไลท์ให้ตลอดนะคะ ^^ จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 21:31:06

ความคิดเห็นที่ 7 แล้วอย่าให้รอนานนะ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 54 23:25:53