ความคิดเห็นที่ 1 สองมือที่จับแผ่นกระดาษเริ่มมีเหงื่อซึมออกมา ภาพฝันหันซ้ายแลขวามองหาเป้าหมาย ทว่าไม่ใช่คนที่เธอมารับแต่อย่างใด แต่เป็นเพื่อนรักที่มาด้วยกันต่างหาก ฝันเอ๊ยฝัน! ทำไมต้องตื่นเต้นด้วยเล่า เย็นไว้ๆ คนถือป้ายพยายามปลอบใจตัวเอง ‘ขอให้ปายกลับมาก่อนเหอะนะ นะ นะ’ ภาพฝันภาวนาในใจ แต่แล้วคำขอของเธอก็ไม่เป็นจริง เมื่อใครคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามา การแต่งกาย...อืม...ก็เนี้ยบนะ ทรงผม...เอ...ก็สั้นดีเรียบร้อย สีผิว...อ่า...ก็ไม่ถึงกับขาว แต่ก็ไม่ถึงกับเข้ม ดูสิแม้แต่สีผิวยังเอาแน่เอานอนไม่ได้ อย่างนี้แหละพวกอารมณ์ไม่ปกติ ส่วนสูง...ก็ไม่ได้สูงอะไรมาก น่าจะมากกว่าเธอไม่เท่าไหร่ ภาพฝันลืมไปได้อย่างไรว่า ส่วนสูง ๑๗๔ เซนติเมตรของเธอนั้นเลยมาตรฐานหญิงไทยมามากโข แต่ไอ้ที่ขัดหูขัดตามากที่สุด ก็เห็นทีจะเป็นแว่นกันแดดนี่แหละ จะใส่ไปเพื่อ ถ้าอยู่นอกอาคารจะไม่ว่าเลย ภาพฝันจ้องมองคนตรงหน้าจริงจังชนิดไม่ทันได้รู้ตัวว่า คนที่เธอกำลังตั้งหน้าตั้งตาวิจารณ์เขานั้นกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ตรงหน้าราวกับกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง ท่าทางของพีรภาส ทำให้ภาพฝันรู้สึกถึงคำว่ารำคาญขึ้นมาทันใด เขาจะทำท่าทางแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน เธอรู้ดีว่าคนตรงหน้าคือคุณชายบ้านอินธารักษ์ แต่เขาอ่านข้อความที่เธอถืออยู่ไม่ออกหรือไง หรือว่าเขามองไม่เห็น ก็ว่าแล้วไอ้แว่นกันแดดนั้นจะใส่ทำไมเล่า อารมณ์ของภาพฝันเริ่มกรุ่นๆ เมื่อคนตรงหน้ายังคงมองลอดแว่นสำรวจเธอยังกับตัวประหลาด แต่กิตติศัพท์ที่เคยได้ยินมาเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ ทำให้ภาพฝันตัดสินใจวางป้ายสีขาวลงบนเก้าอี้เบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้กับเขาอย่างเป็นมิตร อย่างน้อยเธอก็เคยได้ยินมาว่า รอยยิ้มทำให้มิตรภาพระหว่างกันเกิดขึ้นแล้วครึ่งหนึ่ง แม้ดูแล้วว่าคุณชายพีรภาสจะไม่ค่อยเป็นมิตรด้วยสักเท่าไร แต่เธอควรจะปรองดองเข้าไว้ ตามนโยบายของประเทศในตอนนี้ “สวัสดีค่ะ พี่ปูนใช่ไหมคะ” หลังจากยกมือไหว้อย่างสวยงาม เธอก็ทักทายเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “ใช่ครับ...” คนตรงหน้ายังคงไม่ถอดแว่น แล้วทำท่ามองซ้ายมองขวาราวกับเธอไม่มีตัวตน ก่อนจะส่งเสียงเฉยชาออกมา “แล้วปายล่ะ” “ปายไปเข้าห้องน้ำค่ะ อีกเดี๋ยวก็คงมา” อีกครั้งที่เธอยิ้มแย้มตอบกลับไป ดูสิเธออยากปรองดองกับเขาขนาดไหน แต่ไม่มีรอยยิ้มตอบกลับมาเสียนี่ ระหว่างรอภาพฝันได้ยินเสียงฮึดฮัดขัดใจมาจากคนข้างๆ บ่อยครั้ง คุณชายหันซ้ายหันขวาอยู่หลายรอบ แต่จะให้มีรอยยิ้มส่งมาหาเธอสักนิด ก็ยังไม่เห็นมีอยู่ดี คนอะไรหยิ่งชะมัด! เธออุตส่าห์ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้านะ รู้อย่างนี้ต่อให้เพื่อนปายคุกเข่าอ้อนวอนก็ไม่มาให้เสียเวลาเลย “พี่ปูน รอนานไหม” พีรศิลป์ยิ้มแย้มทักทายมาแต่ไกล เขาคงใช้คติเดียวกับภาพฝัน รอยยิ้มทำให้มิตรภาพเกิดขึ้นแล้วครึ่งหนึ่ง ภาพฝันหลบสายตาหันไปมองทางอื่นแล้วลอบถอนหายใจ ให้ระเบิดลงเสียก็ยังดีกว่าทำสงครามเย็นกันโดยไม่รู้ตัวแบบนี้ “จะกลับกันได้หรือยัง จะรอให้รากงอก ออกดอกออกผลก่อนหรือไง” และแล้วคุณชายก็ส่งเสียงเป็นประโยคยาวๆ ภาพฝันเลยต้องบอกตัวว่า คิดผิดใช่ไหม สงครามเย็นเมื่อครู่ก็ดีแล้ว เพื่อนปายของเธอรีบกุลีกุจอไปด้านหลัง ทำทีเป็นช่วยถือกระเป๋า แล้วจึงหันไปหาพี่ชาย “ไปได้แล้วครับ...คุณชาย” ว่าแล้วพีรศิลป์ก็เดินนำออกไป พีรภาสหันมามองภาพฝันแวบหนึ่ง แต่ก็ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดลอดออกมา ดูสิจะเอ่ยปากชวนเธอสักนิดก็ไม่มี ภาพฝันมองตามไปด้วยความหมั่นไส้ คนอะไรขี้เก๊กชะมัด! เมื่อสำรวจกระเป๋าที่พีรศิลป์ลากอยู่ เธอก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างได้ ภาพของเธอล่ะ ภาพนั้นเธอตั้งใจวาดมากที่สุด...แม้มันจะได้คะแนนซีบวกก็ตาม ภาพฝันรีบเดินแซงหน้าพีรภาส แล้วไปกระซิบกับพีรศิลป์ “ปาย แล้วภาพเราล่ะ” “อาจจะอยู่ในกระเป๋ามั้ง เดี๋ยวถึงบ้านแล้วจะทวงให้” พีรศิลป์หันมากระซิบตอบ “เราจะไปอยุธยาแล้ว ถามให้หน่อยสิ” พีรศิลป์หันไปมองด้านหลัง คุณชายพีรภาสยังคงทำหน้าเรียบเฉย แว่นกันแดดก็ไม่ยอมถอดออก แสดงว่าอารมณ์นั้นยังกรุ่นๆ อยู่ “ไม่เอา...เดี๋ยวคืนนี้โทรไปบอก แล้วนี่แกจะไปขึ้นรถตู้ที่ไหน” พีรศิลป์เปลี่ยนเรื่อง “ใครบอกว่าเราจะไปกับรถตู้ รุ่นนี้แล้วต้องนั่งรถไฟกินลมเท่านั้น” “แกจะบ้าหรือไง นั่งรถไฟไปแล้วเมื่อไหร่จะถึง” พีรศิลป์หันมาส่ายหน้า “ถึงเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ แกไม่เคยรู้เหรอ เดินทางด้วยรถไฟมันคลาสสิคจะตาย” “งั้นก็เชิญแกคลาสสิคไปคนเดียวเถอะ” พีรศิลป์หันมาบอกเพื่อนสาว ทั้งสองเดินกระซิบโต้ตอบกันมาตลอดทาง จนมาหยุดอยู่ที่รถ แต่บทสนทนาก็ยังไม่สิ้นสุด บุคคลที่สามกำลังอารมณ์กรุ่นๆ อยู่แล้ว จึงอดทำเสียงฮึดฮัดด้วยความขัดใจไม่ได้ “พี่ปูน เดี๋ยวปายขอไปส่งฝันที่สถานีรถไฟก่อนนะ” พีรศิลป์หันมาบอกพี่ชาย ไม่มีคำตอบใดๆ จากใบหน้าเรียบเฉย คุณชายเดินไปอีกฝั่ง เปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งโดยไม่พูดจาใดๆ เลยสักคำ หยิ่ง ขี้เก๊ก เต๊ะท่า น่าหมั่นไส้ ไร้มารยาท โอ๊ย! หาคำด่าไม่ถูก ภาพฝันเหลือบมองคนด้านหน้าด้วยอารมณ์หงุดหงิด เย็นไว้ๆ ภาพฝัน! ปรองดองๆ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 54 19:02:46

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อส่งภาพฝันที่สถานีรถไฟเรียบร้อยแล้ว พีรศิลป์ก็หันมายิ้มให้กับคนข้างๆ พี่ชายของเขาไม่ใช่ประเภทจะขี้งอนให้ใครง้อแบบนี้ ถ้าไม่พอใจอะไรจะแสดงออกมาให้รู้กันเสียตรงนั้นมากกว่า แต่วันนี้เขาสังเกตได้ถึงบางสิ่งที่แปลกไป สงครามเย็นชักจะนานเกินไปแล้ว “คุณชายครับ...งอนมากไปมันไม่น่ารักนะครับ” “พี่อุตส่าห์เร่งให้จบ เดินเรื่องให้เร็วขึ้น วิ่งเต้นเปลี่ยนเที่ยวบิน แต่พอมาถึงเจอใครก็ไม่รู้” ยิ่งไม่ค่อยอยากเจอเสียด้วย คุณชายเก็บประโยคสุดท้ายไว้ในใจ “ปายบอกแล้วไง ว่าเค้ามีธุระกัน ถ้าพี่โทรมาบอกก่อนหน้านี้ซักสองวัน พ่อกับแม่คงเลื่อนเซ็นสัญญาไปวันอื่น พี่แป้งก็คงจะแลกเวรได้ ส่วนยายป่อยก็ปล่อยให้ไปสอบตามเดิม” “ตกลงเรื่องนี้ใครผิด” พีรภาสสวนกลับไปทันควัน “คร้าบ...ปายผิดครับ ผิดที่ปายเป็นคนมารับพี่ปูน” คนเป็นน้องหันมาประชดเล็กๆ “ไอ้ปาย...” พีรภาสลากเสียงยาว ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าหันไปยิ้มให้น้องชายอย่างมีเลศนัย “ดีแล้วล่ะที่รู้ตัวว่าผิด เพราะฉะนั้นแกต้องไถ่โทษในความผิดครั้งนี้” “หือ...ปายประชดนะพี่ปูน” พีรศิลป์หันมาทำเสียงอ่อย “ไม่รู้แหละแกบอกว่าแกผิดแล้วห้ามคืนคำจริงด้วย พ่อสอนไว้จำไม่ได้เหรอ ลูกผู้ชาย ทำผิดแล้วก็ต้องยอมรับผิด แก้ไขในสิ่งที่ตนเองได้กระทำไป” พี่ชายทำเสียงจริงจัง จนน้องชายเดาทางไม่ถูก พี่ชายของเขาต้องการอะไรกันแน่ เริ่มชักไม่แน่ใจตัวเองแล้วว่า ตกลงนี่เขาผิดจริงหรือ! “พี่ปูนบอกมาเลยดีกว่า ว่าจะให้ปายทำอะไร” “ภาพของเพื่อนแก...พี่ลืม” เสียงพี่ชายราบเรียบ “หา! อะไรนะพี่ ปายโทรเตือนแล้วนะ” พีรศิลป์หันขวับมาทันใด “ก็จะเอามาแล้ว แต่ลืม” เสียงพี่ชายยังคงราบเรียบ หน้าตาไม่ได้บ่งบอกว่ารู้สึกผิดแม้แต่นิด พีรศิลป์เหลือบมามองแวบหนึ่ง แล้วก็อดไปพึมพำกับตัวเองไม่ได้ ‘หน้าตายมาก’ เพียงชั่วครู่พลขับก็หันขวับมาทางผู้โดยสารอีกครั้ง เหมือนเพิ่งจะนึกอะไรบางอย่างออก “อ๋อ...ไอ้ที่คุณชายทำหน้าหงุดหงิด ไม่พูดไม่จาชวนน่าหมั่นไส้นี่เพราะลืมภาพไอ้ฝันแค่นั้นเหรอ ไอ้เราก็คิดว่าจะน้อยใจอะไรนักหนา” “น้อยใจมันก็น้อยใจอยู่หรอก แต่แกดันพาเพื่อนมาทำไมเนี่ย” รู้ไหมว่าเขาตกใจแค่ไหนที่ได้ยินชื่อภาพฝันมารับด้วย แว่นก็ไม่กล้าถอดเพราะกลัวว่าจะมีพิรุธให้เห็น พีรศิลป์หันมามองพี่ชาย พลางส่ายหัวน้อยๆ “ก็พามารับระเบิดด้วยกัน แต่มาเจอสงครามเย็นซะนี่” “เห็นหน้าขนาดนั้นใครจะโวยได้ล่ะ” ในเมื่อความผิดมันตราอยู่ที่หน้า พีรภาสอยากจะพูดต่อ หลังจากที่เขาเดินทางไปเยอรมันได้ไม่กี่วัน น้องชายก็โทรไปทวงภาพที่เขาขอไว้ก่อนออกเดินทาง โดยให้เหตุผลว่าเจ้าของหวงภาพนั้นยิ่งกว่าไข่ในหิน และให้ส่งมาคืนโดยด่วน คงจะไม่มีปัญหาอะไรหากภาพนั้นยังอยู่เป็นปกติสุข แต่มันไม่ใช่! เพราะภาพนั้นได้กระโดดจากอาคารชั้นสาม ลงไปลอยคออยู่ในอ่างน้ำพุหน้าที่พักหลังจากเดินทางไปถึงได้เพียงสามวัน วันนั้นเขาออกไปหาซื้อกรอบสำหรับใส่ภาพ แต่เมื่อกลับมาก็เจอภาพนั้นว่ายน้ำเล่นอยู่ในอ่างน้ำพุเสียแล้ว และภาพสีน้ำที่เคยเห็น ก็กลายเป็นเพียงแผ่นกระดาษสีขาวเปียกปอน ที่มีสีแต่งแต้มอยู่เจือจางเท่านั้น แทบจะไม่เหลือเค้าของภาพเดิมเลย มันเป็นความผิดของเขาเองที่นำภาพออกมาวางบนโต๊ะแล้วไม่หาอะไรวางทับ แถมโต๊ะตัวนั้นอยู่ใกล้กับหน้าต่างเสียด้วย ลมอาจจะแรงจนพัดภาพนั้นให้ปลิวลงมา แต่ทำไมต้องพอเหมาะพอเจาะลงในอ่างน้ำพุด้วยนี่ คิดแล้วเซ็ง! พีรภาสจำได้ว่าเขาตกใจไม่น้อยเมื่อได้รับโทรศัพท์ กับคำพูดที่ว่าให้ส่งภาพนั้นคืนภายในหนึ่งเดือน แต่ก็ยังดีที่หาทางหลีกเลี่ยงได้จนถึงวันนี้ วันที่ได้มาเจอเจ้าของภาพเข้าจังๆ “แล้วพี่จะคืนได้ตอนไหน ปายจะได้บอกฝันถูก” อย่างไรเสียพี่ชายก็ลืมแล้ว เหมือนเช่นทุกที! ถึงอยากจะโวยวายแค่ไหน พีรศิลป์ก็ไม่กล้าอยู่ดี จะว่าไม่กล้าก็ไม่เชิง แต่เขาไม่อยากให้วันดีๆ ฟ้าสดใสแบบนี้กลับกลายเป็นขุ่นมัวไปได้ รอมานานถึงสามปีแล้ว หากต้องรออีกนิด ภาพฝันคงไม่โมโหไปมากกว่าที่เคยอีกแล้ว “เพื่อนมันจะกลับมาปลายเดือนหน้า รับรองครั้งนี้ได้แน่นอน” พีรภาสหันมายืนยัน เมื่อเห็นน้องชายทำหน้าตาไม่เชื่อถืออีกครั้ง เจ้าตัวจึงยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่นขึ้น “ถ้าสิ้นเดือนหน้าแล้วไม่ได้ภาพคืน พี่สัญญาว่าจะบินไปเอาให้เองกับมือ” พีรภาสชูสามนิ้วเป็นลูกเสือสามัญ แล้วก็แอบถอนหายใจ เฮ้อ! อีกเดือนกว่าเท่านั้น “มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วล่ะพี่ปูน” พีรศิลป์ประชดออกมาอย่างอดไม่ได้ นี่เขาจะต้องแก้ตัวกับภาพฝันแทนพี่ชายอีกรอบจริงๆ หรือนี่ ที่ผ่านมาก็ทำให้เขากับเพื่อนต้องมีบรรยากาศอึมครึมมองหน้ากันยากเย็นทุกครั้งที่พูดถึงภาพนี้ ยิ่งช่วงหลังที่เขาบอกว่าภาพนั้นเธอจะได้คืนแน่ เพื่อนฝันก็ได้แต่ส่ายหัวอย่างระอาใจ แล้วก็ส่งเสียงออกมาว่า ‘บอกตรงๆ นะ ไอ้คนที่เอาภาพไปนี่เป็นบุคคลที่ไม่รับผิดชอบและไม่น่าเชื่อถือที่สุดแล้ว’ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 54 19:04:27

ความคิดเห็นที่ 3 “ยังไงก็ขอบใจนะที่มารับ” พีรภาสหันไปยิ้มให้กับน้องชาย ในเมื่ออีกคนอ่อนลงให้ขนาดนี้ เขาก็ควรทำให้บรรยากาศในรถสดใสขึ้นได้เสียที แม้ว่าสิ่งที่คาดหวังไว้อาจไม่เป็นเช่นนี้ ตลอดการเดินทาง พีรภาสเชื่อในความรู้สึกของตนเอง เชื่อว่าจะได้เห็นทุกคนในบ้านมารอรับเขาด้วยรอยยิ้ม แต่ความจริงแล้วไม่ว่าจะมีใครมารับหรือไม่ ก็คงไม่สำคัญ ในใจเขารู้ดีว่าทุกคนในบ้านยังคิดถึงกันอยู่ตลอดเวลา พ่อปิงชอบโทรไปคุยเรื่องโครงการเปิดบริษัทรับออกแบบก่อสร้างอยู่บ่อยๆ แม่ป่านชอบโทรไปคุยว่าวันนี้มีอะไรให้ทานบ้าง พี่แป้งก็โทรไปถามไถ่สารทุกข์สุกดิบอยู่เป็นประจำ ส่วนยายป่อยไม่ต้องพูดถึง เรียกว่าหาเรื่องคุยได้ทุกเรื่อง ในทุกครั้งที่ออนไลน์พร้อมกัน และคนข้างๆ โทรมาทีไรทำให้เขาใจสั่นเสียทุกที เป็นเพราะต้องหาข้อแก้ตัวเรื่องภาพนั้นอยู่ร่ำไป “อารมณ์คืนสู่สามัญแล้วหรือครับคุณชาย” พีรศิลป์หันมายิ้มให้ แม้ว่าเขากับพี่ชายจะห่างกันไปบ้าง แต่อารมณ์ของพี่ชายก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ขึ้นลงเร็วอย่างไรก็ยังคงเป็นอย่างนั้น “อือ แต่ถึงพี่จะคิดถึงกรุงเทพฯ ยังไง ก็ไม่อยากจะชื่นชมความศิวิไลซ์ตอนนี้มั้ง” พีรภาสหันไปตอบ เมื่อความเร็วของรถที่นั่งอยู่ดูแล้วไม่น่าจะเกิน ๔๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมง ชายหนุ่มรู้ว่าน้องชายไม่ใช่คนรักความเร็วเหมือนกับเขา การที่ร่างกายยังอยู่ในรถ แต่ใจถึงบ้านตั้งแต่ใครอีกคนลงไปแล้ว มันทำให้เขาเริ่มหงุดหงิด “ถ้าแกยังขับช้าอยู่แบบนี้ จอดเลย จอดข้างหน้านี่เลย เดี๋ยวพี่ขับเอง” ใช่ว่าน้องชายจะเชื่อฟัง นอกจากจะไม่จอดแล้วกลับเลี้ยวรถเข้าไปห้างสรรพสินค้าที่อยู่ใกล้ๆ ก่อนหันไปยักคิ้วใส่ ไม่สนว่าหัวคิ้วของคุณชายกำลังจะแนบชิดติดกัน “ที่บ้านไม่มีข้าวกิน แวะกินข้าวก่อนนะพี่” “กลับไปทำอะไรกินกันที่บ้านก็ได้ คิดถึงบ้านจะแย่อยู่แล้ว” พีรศิลป์ทำทีไม่เดือดร้อนไปกับคุณชายด้วย เมื่อนำรถเข้าจอด ก็ก้าวลงมาพร้อมผิวปากอารมณ์ดี ทิ้งให้พี่ชายที่อารมณ์เริ่มพุ่งปรี๊ดมองตาขวางอยู่ในรถ พีรศิลป์รอจนกระทั่งพี่ชายก้าวออกมา แล้วจึงกดล็อครถ ส่งสายตากวนๆ ให้ ก่อนจะเดินลิ่วเข้าตัวอาคารไป ขี้ลืมดีนัก! ต้องรอให้เข็ดเสียบ้าง พีรภาสส่งสายตาจับผิดไปยังคนที่ส่งสเต็กชิ้นสุดท้ายเข้าปาก เพราะน้องชายตัวดีช่างละเมียดละไมในการทานเสียเหลือเกิน กว่าจะเสร็จก็ใช้เวลานานพอสมควร “เสร็จแล้วเหรอ งั้นก็กลับได้แล้วสิ” พีรภาสเอ่ยปากถาม เมื่อเห็นอีกคนรวบส้อมกับมีดเข้าด้วยกัน “พี่ปูน เดี๋ยวปายซื้อของขวัญให้เพื่อนก่อนนะ” “ซื้อของขวัญ...ให้ใครเหรอ” พีรภาสทำทีเป็นสอบถาม ใช่ว่าเขาจะดูไม่ออก น้องชายกำลังถ่วงเวลาเพื่ออะไรบางอย่าง “อ้อ...อ่อ...ซื้อให้เพื่อน ไม่กี่วันก็วันเกิดเพื่อนแล้ว” พีรศิลป์ตอบกลับไป ก็มันจริง ปลายเดือนหน้าก็จะถึงวันเกิดเพื่อนฝันแล้วนี่นา “เอ่อ...พี่ไม่รีบใช่ไหม” “อ๋อ ไม่...ไม่ ไม่รีบ เข้าใจแกต้องซื้อของขวัญ” เมื่ออีกคนเดินนำไปแล้ว คนเป็นพี่เลยได้แต่มองไปแล้วแอบอมยิ้มอย่างมีเลศนัย ‘ไอ้ปาย...ทำอะไรไม่เคยแนบเนียนเล้ย’ พีรภาสเดินตามไปด้วยรอยยิ้มกระหยิ่มใจ “เดี๋ยวปาย เพื่อนพี่มีร้านอยู่แถวนี้ ไปซื้อร้านนั้นดีกว่าเผื่อจะได้ส่วนลด” “เพิ่งรู้นะนี่ ว่าพี่มีเพื่อนเปิดร้านในนี้ด้วย คนไหนเหรอ เพื่อนของพี่ปูน ปายก็รู้จักเกือบทุกคน” “เอ่อ...แกไม่รู้จักหรอก เพื่อนเจอกันที่เยอรมัน” พีรภาสแสร้งตอบ ไม่มีเพื่อนคนไหนเปิดร้านที่นี่ แต่ใครบางคนกำลังจะต้องถูกทิ้งอยู่ที่นี่ เมื่อเดินไปเพียงไม่กี่ก้าว พีรภาสก็ทำทีเป็นนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขาเดินไปกอดคอน้องชาย “ปาย พี่ขอกุญแจรถหน่อยสิ ลืมไปว่ามีของขวัญให้เพื่อนด้วย ไหนๆ ก็มาแล้ว แกไปรอที่นั่นก่อนก็แล้วกัน” พีรภาสอธิบายทางไปร้าน ซึ่งเจ้าตัวก็ยังไม่รู้ว่าที่อธิบายไปนั้น จะไปหยุดอยู่ที่ตรงไหน คำพูดวกไปวนมาทำเอาน้องชายเริ่มลังเล “เอ่อ พี่ปูน ปายว่า ปายไปเอาให้ดีกว่านะ อยู่ในกระเป๋าใบไหนเหรอ” “ไม่เป็นไรหรอก ไปเลือกของขวัญก่อนไป หรือว่าแกไม่อยากไปซื้อของขวัญแล้ว” พีรศิลป์ชั่งใจอยู่ชั่วครู่ จึงตัดสินใจล้วงกุญแจในกระเป๋าส่งให้พี่ชาย ใจหนึ่งก็แอบไม่ไว้ใจเล็กๆ ใจหนึ่งก็ไม่อยากให้พี่ชายรู้ว่าเขามีอะไรปิดบังอยู่ “ที่จริงปายไปเอาให้ก็ได้นะ” “เลือกนานๆ จะได้ของขวัญที่ถูกใจนา อย่าทำให้เพื่อนผิดหวังสิ” ว่าแล้วพีรภาสก็เดินออกไป บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เห็น แต่เป็นที่น่าเสียใจสำหรับพีรศิลป์ที่เขาไม่ได้เห็นใบหน้าแบบนั้น ถ้าเห็นคงจะไม่ปล่อยให้พี่ชายถือกุญแจรถไปคนเดียวแบบนี้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์คงไม่ฉายชัดเช่นนั้น ถ้าอีกมือหนึ่งไม่มีกระเป๋าสตางค์ของน้องชายติดมาด้วย ‘แกได้เลือกของขวัญนานสมใจแน่ เจ้าปาย’ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 54 19:05:15

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีค่ำๆ วันศุกร์นะคะ วันนี้จะมาลง บ้านอุ่น...ล้อมรั้วรัก ก่อนเพราะพรุ่งนี้ติดธุระค่า คงไม่ว่ากันนะคะ ^__^.. ตอนที่แล้วงงกันไปกับตัวละคร วันนี้เลยลิสต์มาให้อีกครั้งค่ะ พ่อ ปีณัฐ พ่อปิง แม่ อรพิน แม่ป่าน พี่สาวคนโต พีรญา พี่แป้ง น้องรอง พีรภาส ปูน น้องสาม พีรศิลป์ เจ้าปาย น้องสาวคนเล็ก พีรณัฐ ยายป่อย ส่วนลูกสาวอีกคนของบ้าน ภาพฝัน หรือว่าฝันค่ะ ส่วนคนเขียนชื่อ ปอค่ะ จะไปเป็นสะใภ้ของบ้าน เอ้ยไม่ใช่ค่า ตอบคอมเมนท์ @ คุณนารีจำศีล  ฮิๆ มาเร็วเคลมเร็วจริงๆ นะคะพี่นุ้ย อ่านไปแล้วพี่ปูนอาจจะไม่น่ารักก็ได้ ^^ @ คุณ scottie  ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ พี่น้องสี่คนลิสต์ให้แล้วนะคะ ^^ @ คุณ อรุสา  เห็นด้วยค่ะว่าพี่น้องบ้านนี้น่ารัก ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ ^^ @ คุณ NUAOFFYHUB ตามคุณแพรวดาวลิสต์ไว้เลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาอ่านงานของ ปอ เดี๋ยวจะเก็บเลขคู่ เลยเรียง และ 13 เอาไว้ให้คุณนูโดยเฉพาะ ^^ @ คุณ แพรวดาว  ขอบคุณที่ลิสต์รายชื่อให้นะคะ เก่งจังเลย ปอเขียนเองยังมีงงเล้ย ส่วนประโยคนั้น อ่านครั้งแรกไม่แปลกค่ะ พออ่านครั้งที่สองชักเริ่มแปลก อ่านครั้งที่สาม เอ้อ ตัวปอนี่แปลกๆ ฮ่าๆๆ จะลองแก้ในต้นฉบับเพื่อความไม่แปลกนะคะ ขอบคุณที่แวะ มาอ่านค่ะ ^^ @ คุณ makokchor  ขอบคุณนะคะพี่เกดที่เข้ามาอ่าน แต่ใครจะเริ่มรักใครก่อน คงต้อง รอดูกันต่อไปค่า ^^ @ คุณ Phsyco man  ขอบคุณค่ะอาจารย์จีสำหรับการอ่านงานเช่นเคย เรื่องนี้ปูนอาจจะ ไม่อบอุ่นเท่าปลาย ฝันอาจไม่หวานเท่าชิ แต่เรื่องนี้รับรองถึงความอุ่นๆ นุ่มๆ ค่ะ แบบว่า กวนจนเป็นฟองนุ่มเลยค่า เอ้ย ไม่ใช่ โฟมนม ^^ @ คุณ ห้าสิบป่าย  เรื่องนี้มีปออยู่ด้วยนะคะ แต่แอบไปสอดแนมแทน ฮ่าๆๆ เดี๋ยวจะเข้า ไปเป็นสะใภ้ แต่ไม่ทราบว่าเค้าจะรับหรือเปล่า ขอบคุณที่มาอ่านเหมือนเคย และสำหรับ ไปทักทายในบล็อกด้วยนะคะ เรื่องนี้ป่อยเยอะอยู่นะคะ ^^ @ คุณ ravio  ขอบคุณที่มาอ่านเช่นเคยค่า ติดตามกันต่อไปนะคะ^^ @ คุณ :::อาราเร่:::  ฮ่าๆๆ ป้ายนั้นต้อนรับคุณชายโดยเฉพาะค่า ส่วนเรื่องชื่อ น่าจะจำ ได้ไปทีละชื่อนะคะ ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ ^^ @ คุณ ดินสอสีน้ำ จำชื่อสี่พี่น้องได้หรือยังคะ ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ ^^ @ คุณ Gracie Lou Freebush  ว้าวว มีคนแอบหลงรักหนุ่มปายเหมือนคนเขียนด้วย บ้านนี้รับประกันความอุ่นค่ะ แต่จะอุ่นจนร้อนหรือเปล่า น่าจะขึ้นอยู่กับอารมณ์คนเขียน เอ้ย! ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ^^ ขอบคุณกิฟกำลังใจดีจาก คุณนารีจำศีล, คุณPsycho man, คุณmakokchor, คุณnpuiy, คุณแพรวดาว, คุณห้าสิบป่าย, คุณMnemosyne, คุณ:::อาราเร่::: และคุณดินสอสีน้ำด้วยนะคะ ขอบคุณนักอ่านเงาทุกท่านด้วยนะคะ ฝากไว้เช่นเคย อ่านแล้วชอบไม่ชอบอย่างไร ก็ติ-ชมกันได้นะคะ ยินดีรับฟังเสมอค่ะ แก้ไขเมื่อ 19 ส.ค. 54 19:38:05 จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 54 19:05:50

ความคิดเห็นที่ 5 ขอลงชื่อไว้ก่อน เดี๋ยวมาอ่านนะคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 54 19:36:11

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วได้แต่หัวเราะหึ หึ หลงรักคุณชายปูนเข้าซะแล้ว แต่ก็นะ...คุณพี่แอบนิสัยไม่ดีนะเนี่ย   แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 54 17:44:41 จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 54 19:43:04

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านตอนนี้แล้ว ยังยืนยันค่ะ ว่าคนบ้านนี้น่ารักจริงๆ ปล.ขอสมัครเป็นสะใภ้ด้วยคนสิคะ ^_____^ ชื่อเค้าก็ขึ้นด้วย ป.ปลา เหมือนกันน้า จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 54 20:10:08

ความคิดเห็นที่ 8 โห สมควรเป็นคุณชายจริงๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 54 20:17:10

ความคิดเห็นที่ 9 เค้าก็ชื่อ ป. เหมือนกันนะ "แปวดาว" ... ให้เค้าเป็นสะใภ้ด้วยนะ (ห้ามให้แม่กาแฟนเข้ามาเห็น คคห.นี้เด็ดขาด...เดี๋ยวอดสอยหมวดพร้อม) ^^' พรมแดง ... ไม่น่ามี ห นะคะ ผู้ชายขี้เก๊กนี่ น่าลงโทษด้วยปลายจมูกนะคะ...แง้วววววววววว !!! ^^' ทำของเค้าเสียหาย ทำไมไม่กล้ายอมรับตรงๆ ล่ะ ว้า ... ไม่แมนเล้ย ... ชิส์ !!! จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 54 21:48:21

ความคิดเห็นที่ 10 ^______^ จากคุณ : สายลมแห่งความทรงจำ เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 54 21:56:57

ความคิดเห็นที่ 11 อุ๊ยๆ 11 O____O จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 54 22:01:52

ความคิดเห็นที่ 12 ^ ^ ว้า เลข 11 ไปซะแว้วนะคุณนู ขอบคุณสำหรับคำผิดนะคะคุณแพรวดาว ไปแก้แล้ว พร้อมคัดมาส่งด้วย ^__^.. พรมแดง พรมแดง พรมแดง พรมแดง คราวหลังจะได้ไม่ผิดอีกค่า จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 54 22:12:48

ความคิดเห็นที่ 13 ปิง ป่าน แป้ง ปูน ป่อย และ ปอ งั้นเลยนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 54 23:17:24

ความคิดเห็นที่ 14 อ่าน 3 ตอนรวดเดียว น่ารักดีค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 54 23:21:28

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านจบแว้วววววววววววววววววววววววววววววววววววว น่ารักจริง ๆ ด้วย แต่พี่ปูนแอบกวน...อ่ะค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 54 06:45:15

ความคิดเห็นที่ 16 ครอบครัวตัว ป ตัวจริงเสียงจริงอยู่นี่เอง ถ้าตัวระครชื่อจริงขึ้นต้องด้วย ตัว ป ยิ่งเท่ เช่น พีรศิลป์ = ปีรศิลป์ พีรภาส = ปีรภาส จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 54 08:14:59

ความคิดเห็นที่ 17 ครอบครัวตัวป.ดูท่าจะอบอุ่นทีเดียว สนใจรับสมัครลูกสาวเพิ่มมั้ยคะ คือว่าเราก็ตัวป.เหมือนกัน อิอิ จากคุณ : สร้อยอินทนนท์ เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 54 19:37:49

ความคิดเห็นที่ 18 น่ารักดีบ้านนี้ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 54 08:35:11

ความคิดเห็นที่ 19 ภาพไม่มีแล้วจะโกหกไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย ^^' จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 54 21:06:22