ความคิดเห็นที่ 1 21. อารมัน (ครึ่งแรก) ประตูไม้ถูกผู้ที่อยู่ภายนอกเปิดกระชากออก แสงสว่างจึงผ่านทะลุเข้ามาได้ มันส่องกระทบร่างของผู้ที่นอนอยู่ภายในห้องที่ถูกแปรสภาพเป็นห้องกักขังชั่วคราว รามิตขยับตัวลุกนั่งและรับรู้ทางอ้อมว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด มือปราบหน้าห้องหยุดพิจารณาเด็กหนุ่มก่อนจะชักเท้าและเดินเข้ามาหยุดยืนค้ำหัว ในคราแรกรามิตเพียงแค่มองผ่านๆ เพราะชุดเครื่องแบบสีเขียวเข้มทำให้มือปราบเทวะแลดูคล้ายกันหมด แต่เมื่ออีกฝ่ายเข้ามาในระยะใกล้จนเห็นได้อย่างชัดเจน เด็กหนุ่มถึงกับมองด้วยความประหลาดใจ บนใบหน้าของมือปราบผู้นี้ถูกสักด้วยลวดลายประหลาดและลงสีสันจนยากที่จะคาดเดาใบหน้าที่แท้จริง ลวดลายบนเนื้อหนังนั้นถูกสักเรื่อยมาจนถึงคอและตามแขนขาเปลือยที่โผล่พ้นชายเสื้อผ้า ฝ่ายตรงข้ามเอ่ยขึ้นก่อน “ดูเหมือนพวกข้าจะเข้าใจผิด ต้องขออภัยแทนหน่วยของข้าด้วย เจ้าลุกไหวหรือไม่? บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” ประโยคท้ายคนพูดทอดเสียงลงอย่างใจดี แล้วยื่นมือข้างหนึ่งออกมาเพื่อแสดงความช่วยเหลืออย่างจริงใจ รามิตกล่าวตอบสั้นๆ ว่าสบายดีและเขาก็หมายความว่าเช่นนั้นจริงๆ เด็กหนุ่มลุกยืนด้วยตนเอง เพื่อแสดงว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ความจริงแล้วรามิตมีโอกาสที่จะหนีหลายต่อหลายครั้ง และอย่างง่ายดายเสียด้วย แต่เขาเลือกที่จะไม่ทำ เมื่อคืนนี้เองที่เหล่ามือปราบจับเขามาเพราะเข้าใจผิดว่าเป็นผู้ร่ายเวทบงการให้สัตว์ร้ายที่มีกลิ่นเน่าเหม็นตัวนั้นไปอาละวาดสร้างความเดือดร้อนให้แก่พวกชาวบ้านในละแวกนี้ โดยเฉพาะผู้นำสาส์นจากท้องฟ้าที่ถูกเรียกว่า ‘นภบาล’ จะโดนทำร้ายหนักที่สุดคือ มีรายงานว่าก่อนหน้านี้เทพนำสารผู้หนึ่งพร้อมทั้งสดายุสังกัดโรงปักษาเสริวาตหายไปจากเส้นทางการบินขณะที่เดินทางมายังเมืองสักกะ สาส์นนั้นมาไม่ถึงผู้รับปลายทาง ทางเจ้าเมืองจึงร้องทุกข์ไปทางศิลาลัยให้ส่งมือปราบหรือเทพนักรบมากำราบเจ้าสัตว์ร้าย ในช่วงนี้เองที่รามิตเดินทางมาถึงป่าที่เป็นต้นเหตุเป็นวันที่หน่วยมือปราบมาถึงได้หนึ่งอาทิตย์แล้วและกำลังโกรธจัดเพราะไม่ว่าจะวางแผนอย่างไร สร้างกับดักแค่ไหน พวกเขาก็จับเจ้าสัตว์ร้ายนี้ไม่ได้สักที ทางสภาเมืองเองก็ตั้งรางวัลนำจับสูงขึ้น แต่มันกลับยิ่งดูเหมือนจะได้ใจหันไปทำร้ายกองพ่อค้าเดินทางที่พักอยู่ชายป่าเป็นเชิงท้าทายกลายๆ ดังนั้นพวกมือปราบจึงเพิ่งได้คิดว่าสัตว์ร้ายธรรมดาๆ ไม่น่าจะฉลาดขนาดนี้ อาจมีผู้ร่ายเวทคอยควบคุมมันอยู่ ถึงทำให้พวกมันแผลงฤทธิ์ได้นานถึงปานนี้ แต่ครั้นพวกมือปราบจับคุมตัวรามิตมาได้ไม่นาน ชาวบ้านที่เป็นอาสาสมัครก็รีบมารายงานว่าเห็นเจ้าสัตว์ร้ายกำลังอาละวาดอยู่ที่อื่น ถึงตอนนั้นฝ่ายมือปราบจึงตระหนักว่าจับมาผิดคนแต่ก็ไม่มีผู้ใดออกคำสั่งให้ปล่อยรามิต โดยเฉพาะหนุ่มมือปราบที่โดนศิษย์เอกจอมเทพเล่นงานจนเสียรูปนั้น รีบกล่าวเป็นเชิงปกป้องตัวเองว่า ใครจะบ้าเข้าไปตั้งที่พักแรมเสียลึกเข้าไปในป่าแบบนั้นนอกจากหลบหลีกไปทำสิ่งชั่วร้าย แม้มันไม่เกี่ยวข้องโดยตรงก็ต้องทางอ้อม ต้องสอบสวนจะปล่อยไปเฉยๆ ไม่ได้ แต่มือปราบอื่นๆ ก็ไม่ได้สนใจรามิตนักเพราะคิดว่าเด็กหนุ่มอายุน้อยคงไม่มีทางร่ายเวทควบคุมสัตว์ร้ายได้แน่ หากพวกเขาก็ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับมือปราบเลือดร้อนผู้นั้น สุดท้ายจึงต้องขังเด็กหนุ่มไว้ในที่พักชั่วคราวเพื่อรอให้หัวหน้าตนกลับมาตัดสินความในตอนเช้า สำหรับรามิตผู้ผ่านความยากลำบากในฐานะนักโทษของสภารัตติกาลหรือกระทั่งห้องขังในคุกใต้ดินของปราสาทจันทรคราสมาแล้ว การถูกกักขังในห้องพักแห่งนี้ไม่ต่างกับการได้นอนหลับพักผ่อนอย่างสุขสบาย อีกทั้งรามิตคาดว่าเขาคงจะถูกปล่อยตัวได้ในวันถัดมา เขาจึงเลือกที่จะไม่หนี เขารู้ว่าการหนีไม่ใช่หนทางแก้ปัญหา... ศิษย์เอกจอมเทพคาดว่าชายที่มีใบหน้าเต็มไปด้วยลวดลายและสีสันผู้นี้ คงเป็นหัวหน้าหน่วยมือปราบนั่นเอง แก้ไขเมื่อ 20 ส.ค. 54 23:02:21 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 54 23:00:52

ความคิดเห็นที่ 2 จากนั้นก็มีมือปราบอีกผู้หนึ่งมาตามตัวหัวหน้าของเขา ชายหน้าสักก็ตอบรับว่าจะตามไปภายหลังให้เขาเสร็จธุระทางนี้ก่อน เขาจึงพารามิตออกมาด้วย และนำทางเด็กหนุ่มไปเอาข้าวของที่ยึดมาจากรามิตคืนด้วยตนเอง ดูเหมือนหัวหน้ามือปราบรู้ว่าตนเองทำผิดและต้องการจะไถ่โทษที่คนของตัวจับเด็กหนุ่มมาขังไว้ตลอดทั้งคืนโดยไม่มีความผิดใด ช่วงเวลาที่รามิตมาถึงที่พักของพวกมือปราบเป็นตอนกลางคืน แม้สายตาของเทวะแห่งรัตติกาลจะมองเห็นในยามราตรีดีกว่าชาวเทพสามัญทั่วไปแต่ก็ยังไม่สามารถเก็บรายละเอียดได้หมด ต่อเมื่อรามิตเห็นทั่วบริเวณที่พักอีกครั้งในตอนเช้า เขาจึงพินิจสถานที่ได้อย่างละเอียดมากกว่าเดิม ที่พักแห่งนี้เป็นอาคารไม้สูงสี่ชั้น สร้างโอบล้อมลานกว้างตรงกลาง แต่ละชั้นมีทั้งหน่วยมือปราบเทวะ และชาวเมืองธรรมดาเดินเข้าออกไม่หยุด  ห้องขังชั่วคราวของรามิตนั้นอยู่ชั้นบนสุดซึ่งไม่มีใครขึ้นมาใช้บ่อยนัก ตรงข้ามกับชั้นที่อยู่ต่ำกว่าที่มีผู้คนเนืองแน่น เด็กหนุ่มสังเกตว่ามีมือปราบไม่น้อยที่มีลวดลายบนใบหน้าเหมือนหัวหน้าของเขา เพียงแต่ต่างกันที่ลวดลายและสีสันเท่านั้น ส่วนมือปราบคนอื่นๆ ก็กำลังตรวจดูสภาพอาวุธของตนเองอย่างขมักเขม้น บ้างก็เพิ่งคล้ายเพิ่งตื่น เดินหัวหูยุ่งออกมาจากที่พักของตน จากนั้นรามิตมองเลยไปยังอาคารไม้อีกหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่บริเวณด้านหลัง ภายในนั้นอบอวลไปด้วยกลิ่นยาและความตาย... “เมื่อตอนรุ่งสาง หน่วยลาดตระเวนของข้าไปพบพวกชาวบ้านกลุ่มหนึ่ง หลายคนอยู่ในอาการสาหัส” หัวหน้ามือปราบกล่าวเมื่อเห็นสายตาของเด็กหนุ่มกำลังมองไปที่ใด จากนั้นเขาก็กล่าวถาม “จริงสิเจ้าหนุ่มเจ้าไปทำอะไรในป่านั่น ไม่รู้หรือว่าเขาประกาศห้ามกัน” “ข้ามาจากที่อื่นขอรับ” รามิตบอกสั้นๆ มือปราบรออยู่นิดหนึ่งเผื่อว่าเด็กหนุ่มจะกล่าวอะไรออกมาอีก แต่หลังจากรีรออยู่สักครู่ เขาก็ขยับไหล่คล้ายผู้ที่ไม่ถือหาความกับเรื่องเล็กน้อย ไม่นานนักเขาก็เดินนำรามิตออกมาจากบริเวณที่พัก มายังอาคารชั้นเดียวที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ คนในนั้นรีบทำความเคารพกันแทบไม่ทัน จากนั้นคนงานก็วิ่งผลุบหายเข้าไปด้านใน ก่อนจะนำข้าวของจำนวนหนึ่งออกมาวางไว้บนโต๊ะยาวด้านหน้า รามิตจำได้ทันทีว่ามันคือสัมภาระของเขานั่นเอง สิ่งแรกที่รามิตทำไม่ใช่สำรวจว่าข้าวของๆ เขายังอยู่ครบหรือไม่ แต่เด็กหนุ่มตรงไปเปิดกรงขนาดเล็กที่ขังเจ้านุ่มเอาไว้ เมื่อเห็นรามิตมันร้องเสียงแหลมลั่น และวิ่งวนไปมาจนกรงกระแทกกับพื้นโต๊ะ หากเด็กหนุ่มไม่รีบเข้าไปจับกรงให้อยู่นิ่งๆ เจ้านุ่มคงใช้แรงที่มีอยู่ดันกรงเหล็กจนหล่นลงมาจากขอบโต๊ะแน่ เมื่อออกมาได้มันรีบวิ่งถลันไต่ขึ้นไปบนมือและแขนของเด็กหนุ่มก่อนจะวิ่งซุกเข้าไปในคอเสื้อและโผล่แต่หัวออกมา ตาโตๆ ของมันลุกวาวเข้าทำนองว่า อย่าหวังว่าจะจับข้าใส่กรงได้อีกเป็นครั้งที่สองนะ ฮึ! “เจ้าทำงานเป็นนภบาลฝึกหัดหรือ?” จู่ๆ หัวหน้ามือปราบก็เอ่ยถาม “ใครนะขอรับ?” “นะ-ภะ-บาล ผู้ส่งสาส์นจากท้องฟ้า” จากนั้นเขาก็ชี้มือไปยังแผนที่ทางอากาศที่ถูกกองไว้บนโต๊ะรวมกับสิ่งของต่างๆ “เจ้ามีแผนที่แบบเดียวกับที่พวกปักษบาลใช้เดินทาง แต่เจ้าอายุเท่านี้คงยังไม่ได้รับอนุญาตให้เลือกสดายุ นอกจากเจ้าจะเป็นเทวะจากสี่ตระกูลหลัก หรือเป็นศิษย์ในอาณัติของจ้าวเทวาทิศ เอ๊ะ! หรือข้าเข้าใจผิด เจ้าอายุเท่าไรเจ้าหนุ่ม คงยังไม่ถึงสิบเจ็ดใช่ไหม?” มือที่กำลังเก็บข้าวของใส่ถุงสัมภาระของรามิตชะงักนิดหนึ่ง หากนี่เป็นสิ่งที่มือปราบเทวะผู้นี้กำลังสอบสวนเรื่องของเขาแบบไม่เป็นทางการล่ะก็ เป็นวิธีการที่ฉลาดมาก...รามิตคิด “ต้องผ่านเหมันต์นี้ก่อนขอรับ” ถึงจะรู้ทันแต่กระนั้นเด็กหนุ่มก็ตอบด้วยความสุภาพ และเขาก็ไม่ได้พูดเรื่องตัวเองมากไปกว่าที่ควรจะกล่าว ดูเหมือนฝ่ายมือปราบเองก็ไม่คิดที่จะสาวความต่อ จากนั้นรามิตสะพายกระเป๋า เขาคิดว่าลวดลายบนใบหน้าของมือปราบผู้นี้ทำให้พรางเรื่องต่างๆ ได้อย่างแยบยลจริงๆ ท่าทีเรื่อยๆ เฉื่อยๆ นั้นซ่อนความมีไหวพริบไว้อย่างที่เขาคาดเดาไม่ได้ หากข้าอยู่กับมือปราบผู้นี้เนิ่นนานเกินไป ฐานะของข้าอาจถูกเปิดเผยได้ทุกเมื่อ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 54 23:04:34

ความคิดเห็นที่ 3 “จะเดินทางไปไหนหรือ?” “ข้ากำลังเดินทางกลับบ้าน” “อ้อ...” เขาลากเลียงยาว “งั้นคงไม่สมควรหากว่าข้าคิดอยากให้เจ้าอยู่กับเราต่อนะ หวังว่าบิดาเจ้าคงไม่ว่าอะไรข้า” รามิตส่ายศีรษะ “บิดาข้าย่อมว่าอะไรท่านไม่ได้อยู่แล้ว” เมื่อรามิตกำลังจะบอกลา ทางฝ่ายมือปราบกลับบอกให้เขาตามไปยังอีกสถานที่หนึ่งเพื่อให้เขาถือจดหมายขอขมาไปให้บิดาของเด็กหนุ่ม รามิตไม่อยากจะเสียมารยาทหรือทำสิ่งใดมีพิรุธจึงตามอีกฝ่ายไปโดยดี จากนั้นเขาเดินนำกลับมายังโถงอาคารที่ตั้งอยู่อีกฟากหนึ่งของที่พัก หัวหน้ามือปราบบอกให้รามิตรออยู่ในโถงนี้ก่อน เขาขอตัวเข้าไปด้านในเพื่อไปเอาสาส์นมาให้รามิต จึงช่วยไม่ได้ที่ต้องทิ้งเด็กหนุ่มไว้เพียงลำพัง ไม่นานหลังจากนั้นมีมือปราบกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาจากลานด้านใน หนึ่งในนั้นคือมือปราบหนุ่มที่เขามีเรื่องด้วยเมื่อวานนี้ ขาทั้งสองข้างของเขาแม้ยังมีต้องมีผ้าพันเอาไว้แต่ดูเหมือนเขาจะเดินเหินได้คล่องเหมือนปกติดีแล้ว อีกฝ่ายชะงักเมื่อเห็นรามิตยืนอยู่กลางห้องและมีมากกว่าสองคนที่มาด้วยกันมองรามิตแล้วพากันสะกิดให้คนอื่นที่ยังไม่รู้เรื่องถึงสาเหตุการบาดเจ็บของเพื่อนมือปราบ เขาทำท่าจะมาหาเรื่องแต่ก็ถูกสหายที่มาด้วยกันปรามเอาไว้ก่อน แม้จะไม่มีผู้ใดเอ่ยปากไล่ แต่รามิตรู้สึกว่าตนไม่เป็นที่ต้อนรับนัก เขาสังเกตสิ่งรอบตัวอย่างระแวดระวัง ไม่คิดว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน เด็กหนุ่มยืนนิ่งอยู่กลางห้องเหมือนไม่ระวังตัว หรือคิดว่าจะมีภัย ดังนั้นเมื่อมือปราบที่เดินอยู่ใกล้รามิตมากที่สุด ค่อยๆ ปลดกระบองจากข้างเอวและเงื้อมันขึ้นเหนือศีรษะเพื่อทำร้ายจากด้านหลัง แต่ทันใดนั้นเองเจ้าหมอนเม่นของรามิตพลันกระโจนเข้าเกาะบนใบหน้าผู้ที่กำลังจะเข้ามาโจมตี ทำให้ฝ่ายนั้นชะงักไปครู่หนึ่งเพราะมองไม่เห็น เด็กหนุ่มจึงมีโอกาสก้มตัวหลบอย่างฉับไว พร้อมกับชักศอกกระแทกเข้าไปที่กลางอกของผู้จู่โจม กระบองที่อยู่ในมือของเขาจึงพลัดหลุด รามิตรีบคว้าเอาไว้อย่างถนัดก่อนที่มันจะตกถึงพื้น จากนั้นเขากะน้ำหนักและระยะทาง แล้วเขวี้ยงมันแบบหมุนติ้วกลางอากาศไปกระแทกใส่กลางหน้าผากของมือปราบอีกคนที่ทำท่าจะเข้ามาช่วยเพื่อนจนสลบเหมือดแบบไม่ทันได้ตั้งตัว เหล่าผู้คนที่อยู่ด้านนอกต่างก็ผุดลุกขึ้นด้วยความประหลาดใจเพราะอยู่ๆ ก็มีร่างของมือปราบผู้หนึ่งกระเด็นลอยหวือออกมาจากอาคารด้านในจนล้มทับข้าวของที่กองอยู่ ส่วนพวกที่อยู่ใกล้ๆ ทำท่าจะเดินเข้าไปตรวจสอบว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ต้องรีบหลบไปคนละทิศทางเมื่อร่างมือปราบอีกหนึ่งลอยตามติดออกมาในระยะเวลาใกล้เคียงกัน หลังจากนั้นพวกเขาก็ไม่ต้องสงสัยนานนักเพราะปรากฏร่างของเด็กหนุ่มแปลกหน้าเดินออกมาจากโถงด้านใน มือปราบที่อยู่เวรในช่วงราตรีที่ผ่านมาจดจำได้ทันทีว่าเขาคือเด็กหนุ่มที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้ร่ายเวทบริวารนั่นเอง “ข้าขอภัยที่ต้องทำร้ายท่านและสหายของท่าน แต่ข้าไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ร้ายนี้นะขอรับ” รามิตร้องบอกมือปราบ แต่ก็ไม่ได้ถูกรับฟังอยู่ดี มือปราบหนุ่มผู้นั้นเหมือนไม่ได้ยินประโยคของเด็กหนุ่มแม้แต่น้อย เขากวัดแกว่งกระบองไม้คู่คล้ายต้องการแก้มือที่พลาดท่าเสียทีให้แก่เด็กหนุ่ม เขาพุ่งเข้าโจมตีโดยไม่เสียเวลารั้งรอเลย บัดนั้นศิษย์เอกจอมเทพทำได้เพียงแค่หลบหลีกไปรอบๆ บริเวณระเบียงด้านนอกเพื่อเลี่ยงการปะทะ เพราะเขาไม่อยากเรียกใช้เวทรัตติกาลหรือเรียกเบิกอุโมงค์ภูตโดยเฉพาะกระทำต่อหน้ามือปราบเป็นฝูงขนาดนี้ กระบองไม้ของฝ่ายมือปราบปัดป่ายไปมาหวดฟาดเอาผนังไม้บ้าง หรือข้าวของที่วางอยู่ในรัศมีต่างกระจัดกระจายไปตามๆ กัน แต่กระนั้นก็ไม่สามารถทำอันตรายเด็กหนุ่ม ส่วนมือปราบที่กระจายตัวอยู่รอบๆ ไม่ได้มาร่วมวงแต่อย่างใดเพียงแต่เฝ้ามองเหตุการณ์ด้วยความฉงนสนเท่ห์ จนกระทั่งหนึ่งในนั้นอดรนทนไม่ไหว “เจ้าหนุ่ม รับนะ!” ว่าแล้วคนพูดโยนกระบองคู่ของตนเองส่งให้เด็กหนุ่ม รามิตรับไว้โดยสัญชาตญาณโต้ตอบ เขามีเวลาทันเห็นหน้ามือปราบผู้นั้นเพียงครู่เท่านั้น แต่ก็นานพอที่จะเห็นว่ามือปราบที่ใจดีผู้นั้นเป็น...ผู้หญิง แต่หลังจากนั้นเด็กหนุ่มก็ต้องถอนสายตากลับมาอยู่ที่คู่ต่อสู้ตรงหน้า “อุมา! นี่เจ้าเข้าข้างมันเรอะ” ฝ่ายคู่ต่อสู้ของรามิตถึงกับโอดครวญ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 54 23:07:17

ความคิดเห็นที่ 4 “พิทยา” เธอตอบและเรียกนามของฝ่ายตรงข้าม “อย่าบอกนะว่าเจ้าเอาชนะเด็กนี่ไม่ได้ จนต้องขอให้สหายเข้าช่วยน่ะ” “ได้...” พิทยากัดฟันตอบ แล้วชี้ปลายอาวุธไปรอบตัว “พวกเจ้าไม่ต้องเข้ามาช่วยเหลือข้าอย่างเด็ดขาด” รามิตไม่อยากจะก่อเรื่องและเขาเองก็ไม่ใช่คนถนัดซ้ายและไม่ชำนาญในการใช้อาวุธที่ใช้ต้องใช้ทั้งสองมือ แต่เมื่อต้องรับมือกับผู้ที่ใช้ทั้งซ้ายและขวาอย่างคล่องแคล่วเหมือนพวกมือปราบเช่นนี้ ทำให้เขาต้องใช้มือข้างที่ไม่ถนัด และดูเหมือนฝ่ายตรงข้ามจะดูออกเพราะเขาเลือกที่จะโจมตีแต่ด้านซ้าย แต่กระนั้นเด็กหนุ่มก็โต้ตอบไปอย่างสามารถหลายครั้งจนเริ่มได้เสียงสนับสนุนจากคนรอบวงที่มุงดูอยู่ด้วยความฉงนและฝีมือที่คาดไม่ถึงของเด็กหนุ่มแปลกหน้า แต่แล้วเมื่อเสียงของคนผู้หนึ่งตวาดดังลั่น ทั้งมือปราบและผู้ที่มุงดูอยู่เมื่อครู่กลับกระจัดกระจายออกไปอย่างรวดเร็ว แม้แต่คู่กรณีของรามิตเอง สุดท้ายจึงเหลือแต่เด็กหนุ่มยืนอยู่เพียงลำพัง หัวหน้ามือปราบหน้าลายเดินเข้ามาหารามิต เขาขมวดคิ้วพลามองไปที่อาวุธในมือของอีกฝ่ายอย่างพิเคราะห์ จากนั้นเขาถอนใจยาว ดูเหมือนเขาจะคาดเดาได้ว่าเด็กหนุ่มไม่ใช่ตัวปัญหาหรือก่อเรื่องแน่ จึงหันหน้าไปทางลานกว้าง ตวาดลั่น “ไอ้พวกไหนที่มันทำตัวได้น่ารังเกียจนัก เจ้าหนุ่มคนนี้ถูกพวกเจ้าจับมานอนในห้องขังทั้งคืนอย่างไร้ความผิด ซ้ำตอนนี้พวกเจ้ายังมีหน้า...เหอะ! ข้าไม่นึกเลยว่ามือปราบเทวะอย่างเราจะไร้เกียรติเช่นนี้ อุมา...เจ้าเห็นอะไรบ้าง?” เขาหันไปถามหญิงสาวร่างท้วมทว่าท่าทางแข็งแรงผู้หนึ่งที่นั่งบนขอบระเบียงไม้ด้านตรงข้าม ด้วยเธอไม่ได้หนีผละจากไปเหมือนคนอื่นๆ รามิตไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อนโดยเฉพาะผู้ที่อุตส่าห์ช่วยเหลือเขา ดังนั้นเขาจึงรีบกล่าวก่อน “ไม่มีอะไรหรอกขอรับ เป็นการความผิดของข้าเอง” “อะไรนะ?” หัวหน้ามือปราบเทวะหันขวับ แทบไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน เป็นเวลาเดียวกับอุมากระโดดลงจากระเบียงไม้แล้วกำลังเดินลัดข้ามสนามมา รามิตผงกศีรษะรับอย่างสุภาพ จากนั้นเขายื่นอาวุธทั้งสองคืนให้ แล้วกล่าวต่อ “พวกเขาไม่พอใจที่ข้าทำร้ายสหายและกังขาเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ เป็นความผิดของข้าเองที่ไม่สามารถอธิบายเรื่องให้กระจ่างได้ขอรับ” แต่หัวหน้ามือปราบยังคงปักใจไม่เชื่อในคำพูดของเด็กหนุ่ม “ข้าเป็นคนตัดสินใจเรื่องเจ้าเอง หากใครไม่พอใจก็ต้องมาเอาความกับข้า ไม่ใช่เจ้า...ผู้ที่ก่อเรื่องนี้ เจ้าพิทใช่ไหม? ไอ้นี่มันชอบเจ้าคิดเจ้าแค้นไม่เข้าท่า...ว่าไงอุมา?” ประโยคหลังเขาหันมาถามหญิงสาวที่เดินข้ามสนามมาถึงแล้ว หากก่อนที่อุมาจะกล่าวตอบ รามิตก็รีบพูดแทรก “ข้าไม่รู้จักชื่อเขาหรอกขอรับ ข้าจึงไม่แน่ใจว่า มือปราบผู้นั้นใช่คนที่ท่านกล่าวถึงหรือไม่...ความจริงแล้ว ข้าไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าเขาเป็นมือปราบด้วยซ้ำ” อุมาอ้าปากค้าง เพราะแน่ใจว่าเด็กหนุ่มรู้จักนามของพิทยาและรู้ว่าเขาเป็นมือปราบอย่างแน่นอน แต่สุดท้ายเธอเองก็เลือกที่จะไม่เผยความจริงออกมาโดยบอกว่าตอนที่เกิดเรื่องเธออยู่ไกล และไม่แน่ใจว่าใครเป็นใครเพราะพวกผู้ชายดูคล้ายๆ กันไปหมด หัวหน้ามือปราบมองฝ่ายนั้นทีฝ่ายนี้ที สุดท้ายก็ผ่อนลมหายใจยาว “ได้...ย่อมได้...เรื่องนี้จะปล่อยไป” จากนั้นเขามอบอาวุธคืนให้อุมา แล้วจึงหันกลับมาทางรามิต ในตอนนั้นเองที่เด็กหนุ่มสังเกตเห็นเจ้าหมอนเม่นโผล่หัวและดวงตากลมป็อกออกมาจากกระเป๋าเสื้อของฝ่ายมือปราบ “ไอ้ตัวเล็กนี่กระโดดไปตามข้า” เขาชี้แจงพลางหยิบมันออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งคืนให้เจ้าของ หัวหน้ามือปราบมองเด็กหนุ่มด้วยสายตาที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างมาก ก่อนตัดสินใจถามตรงๆ “เจ้าหนุ่ม เจ้ามีนามว่าอะไร?” เมื่อโดนถามปุบปับเช่นนี้ เด็กหนุ่มอึ้งไปครู่หนึ่ง รู้แต่เพียงว่าเขาคงระบุนามที่แท้จริงของตนไม่ได้แน่แท้ เขาไม่ได้ตั้งใจจะโกหก แต่บัดนั้นนามๆ หนึ่งวิ่งปราดเข้ามาในสมอง แม้แต่ภายหลังเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเช่นกันว่าเหตุใดจึงกล่าวนามนั้นออกไปแทนตัว บางทีอาจเป็นเพราะเขาคาดว่านามที่สลักลึกลงไปในหลักศิลา ณ สุสานริมผาพยัคฆ์นั้นอาจเป็นภาพสุดท้ายที่เขาเห็นกระมัง “...อะ...อารมัน โปรดเรียกข้าว่า อารมัน ขอรับ” ***** คุยกันท้ายบท: ครึ่งหลังรามิตกับหน่วยมือปราบต้องเผชิญหน้ากับตัวอะไรบ้าง มีให้อ่านต่อนะคะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 54 23:11:30

ความคิดเห็นที่ 5 จองโต๊ะไว้ก่อนเลยค่ะ งานนี้ไม่ได้เจอส่วนที่สะดุดๆ ตั้งแต่แรก แต่เจอส่วนแปลกๆ คือ การบรรยายกระโดด แฮ่ แน่นอนเนอะรามิต คุกใต้ดินที่บ้านก็ดี คุกน้ำที่ไปเที่ยวทางใต้ก็ดี คุกสภาฯ ก็ดี ดูอยู่ลำบากกว่าคุก สน. นี้ตั้งเยอะ เทียบได้กับคนที่เคยติดคุกลาดยาว คลองเปรมและบางขวาง คุก สน. ที่มีข้าวผัด นมเย็น สบายเนอะ เอาล่ะค่ะ ครั้งนี้ออกตัวขอโทษไว้ก่อนเลยนะคะ ว่าติหลายที่ ไม่ใช่คำผิดค่ะ 2 ประโยคที่ copy มานี้ อยู่ในย่อหน้าเดียวกันแต่ไม่ต่อเนื่องกัน เหมือนบทโทรทัศน์ ตัดฉากเลยค่ะ รามิตขยับตัวลุกนั่งและรับรู้ทางอ้อมว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด /มือปราบหน้าห้องหยุดพิจารณาเด็กหนุ่มก่อนจะชักเท้าและเดินเข้ามาหยุดยืนค้ำหัว ลวดลายบนเนื้อหนังนั้นถูกสักเรื่อยมาจนถึงคอและตามแขนขาเปลือยที่โผล่พ้นชายเสื้อผ้า /ฝ่ายตรงข้ามเอ่ยขึ้นก่อน ‘นภบาล’ จะโดนทำร้ายหนักที่สุดคือ /มีรายงานว่าก่อนหน้านี้เทพนำสารผู้หนึ่งพร้อมทั้งสดายุสังกัดโรงปักษาเสริวาตหายไปจากเส้นทางการบินขณะที่เดินทางมายังเมืองสักกะ (อันนี้ อ่านแล้วสะดุดการใช้คำเชื่อมค่ะ เช่นเดียวกับ ในช่วงนี้เองที่รามิตเดินทางมาถึงป่าที่เป็นต้นเหตุ/เป็นวันที่หน่วยมือปราบมาถึงได้หนึ่งอาทิตย์แล้ว) จากนั้นก็มีมือปราบอีกผู้หนึ่งมาตามตัวหัวหน้าของเขา ชายหน้าสักก็ตอบรับว่าจะตามไปภายหลังให้เขาเสร็จธุระทางนี้ก่อน เขาจึงพารามิตออกมาด้วย (ใช้เขาแทนตัวละครสองตัวติดๆ กัน) จากนั้น/รามิตมองเลยไปยังอาคารไม้อีกหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่บริเวณด้านหลัง (คำเชื่อมมันดูเกินๆ ค่ะ เช่นเดียวกับ ดูเหมือนฝ่ายมือปราบเองก็ไม่คิดที่จะสาวความต่อ /จากนั้นรามิตสะพายกระเป๋า ) /เมื่อ/มือปราบที่เดินอยู่ใกล้รามิตมากที่สุด ค่อยๆ ปลดกระบองจากข้างเอวและเงื้อมันขึ้นเหนือศีรษะเพื่อทำร้ายจากด้านหลัง /แต่ทันใด/ (คำเชื่อมประโยคทั้งสองนี้ขัดกันค่ะ ไม่ใช้ เมื่อ ดีกว่า) ต่อไปก็ส่วนที่สะดุดแบบปกติ แฮ่ แต่ครั้นพวกมือปราบจับคุม(กุม)ตัวรามิตมาได้ไม่นาน บ้างก็(เพิ่ง)คล้ายเพิ่งตื่น เขาก็ขยับไหล่คล้ายผู้ที่ไม่ถือ(สา)หาความกับเรื่องเล็กน้อย สิ่งแรกที่รามิตทำไม่ใช่สำรวจว่าข้าวของ(ๆ ไม่ใช้ ๆ ในกรณีนี้ค่ะ)เขายังอยู่ครบหรือไม่ “ข้าขอ(อ)ภัยที่ต้องทำร้ายท่านและสหายของท่าน และไม่ชำนาญในการใช้อาวุธที่(ใช้)ต้องใช้ทั้งสองมือ เสียงสนับสนุนจากคนรอบวงที่มุงดูอยู่/ด้วย/ความฉงน/และ/ฝีมือที่คาดไม่ถึงของเด็กหนุ่มแปลกหน้า เขาขมวดคิ้วพลา(ง)มองไปที่อาวุธในมือของอีกฝ่ายอย่างพิเคราะห์ “ไม่มีอะไรหรอกขอรับ เป็น(การ)ความผิดของข้าเอง” ข้าไม่แน่ใจเลย(ด้วยซ้ำ)ว่าเขาเป็นมือปราบ(ด้วยซ้ำ)” แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 54 18:03:10 แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 54 18:00:58 แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 54 15:28:14 จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 54 23:22:43

ความคิดเห็นที่ 6 อารมัน ง่ายขนาดนั้นเชียว ไม่คิดใช้จิตสำนึกล้วนๆๆ รามิตเอ๋ย จากคุณ : tpw (toonka_toon) เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 54 00:03:10

ความคิดเห็นที่ 7 เจ้านุ่มนี่ถูกส่งมาเป็นบอดี้การ์ดให้รามิตสินะ โดดไปโดดมา จากคุณ : Ezel เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 54 00:16:08

ความคิดเห็นที่ 8 เริ่มรวมนักแสดงกันแล้ว ร้อยตำรวจเอก อารมัน มีที่มาเช่นนี้เอง จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 54 00:25:17

ความคิดเห็นที่ 9 ตกลงเจ้านุ่มเนี่ยเป็นสัตว์ที่ถูกควบคุมโดยผู้มีพลังเวทรึเปล่าเนี่ย มีบทบาทตั้งแต่ภาคแรกแล้วน่ะครับเนี่ย อยากมีบ้างจัง จากคุณ : Aurora_sky (Aurora_Sky) เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 54 10:23:44

ความคิดเห็นที่ 10 เจ้าตัวนุ่มฉลาดซะด้วยยยยย อ่า อยากเห็นรูปเจ้าตัวนุ่มอะค่ะ คนจบถาปัดคงวาดให้ดูได้ไม่ยากเนอะ แบบว่าจินตนการเขาต่ำต้อย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 54 14:52:18

ความคิดเห็นที่ 11 คุยกับคนอ่านนะคะ, คุณ ซาลาสซา: ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ เราสิต้องเป็นฝ่ายออกตัวสิว่าต้องขออภัยที่ทำให้อ่านแล้วสะดุดมากกว่านิ  แหม...ตามอ่านมาถึงขนาดนี้ เห็นเราเป็นคนใจน้อยได้อย่างไรกัน? เราต่างหากต้องกลัวว่านักอ่านจะอ่านแล้วคิดว่าผู้เขียนไม่ได้ใส่ใจในต้นฉบับให้ดีพอค่ะ ว่าแล้วก็คิดถึงตัวแดงๆ ที่ผ่านมาของกองบก.จัง งานสองเล่มแรกที่ผ่านมาก็แบบนี้ค่ะ ตัวแดงเป็นเทือก > <" เห็นแล้วลมจับเหมือนกันเลย(แสดงว่ายังไม่มืออาชีพพอ อืม...) ปล. เค้าไม่เคยเขียนบทละครหนา เพราะไม่ได้ดูละครหลังข่าวมาสิบปีแล้วอะ (คือกลับไปดูไม่ทันน่ะ หุ หุ) คุณ tpw (toonka_toon): ใช่ค่ะ รามิตเลือกใช้ชื่อคนที่ตายเพราะโดนป๋าวิษฯ (สมัยที่แกยังโหดและเกรียน) สังหารตั้งแต่ยังหนุ่มค่ะ << มันวอนเนอะ คุณ Ezel: เนอะ...แถมเจ้านุ่มมันซื่อสัตย์ด้วย คุณ zoi: แบ่งเป็นสองเรื่องนะคือ ชื่อ อารมัน มีที่มาดังนี้ค่ะ ถูกต้องแล้วค่ะ แต่อารมันแห่งเวนไตยที่มีนิสัยไปคนละซีกกับรามิตมาจากไหน ยังไม่บอกนะคะ (แต่พอถึงใกล้ๆ ไคล์แมกซ์กลางเรื่องก็จะเดาไม่ยากแล้วค่ะ) คุณ Aurora_sky: อื้ม...เจ้านุ่มมันก็น่ารักจริงๆ ด้วยแหละ คุณ Scottie: เถียงค่ะ, คุณเป็นนักอ่านที่มีจินตนาการสุดยอดคนหนึ่งค่ะ ส่วนรูปเจ้าตัวนุ่ม ติดไว้ก่อนคราวหน้าจะเอามาให้ดูนะคะ (^ ^) จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 54 19:12:12

ความคิดเห็นที่ 12 หลังจากเฉามาหลายตอนในที่สุดก็มีตัวละครสาวๆ โผล่ออกมาให้เรื่องสดชื่น จากคุณ : psycho man (Psycho man) เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 07:22:27

ความคิดเห็นที่ 13 เรือมันเกยตื้นแล้วครับ ตั้งแต่กะทู้โดนย้าย อิอิ และแล้วอารมันก็มีที่มาด้วยประการฉะนี้ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 17:36:29

ความคิดเห็นที่ 14 ^ ^ ถ้ากัปปิตันลูไปถือพวงมาลัย กะเดี๋ยวจะลูกเรือตามไป จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 19:49:09

ความคิดเห็นที่ 15 ไม่จริงนะ เขานึกภาพอะไรไม่ค่อยออกหรอก แว่นตาดัมเบิลดอร์ยังนึกไม่ออกเลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 19:50:13