PANTIP.COM : W10961820 หนุ่มมะพร้าว สาวมะนาว ตอนที่ ๑๕ รักที่ไม่อาจเปิดเผย [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๑๕ รักที่ไม่อาจเปิดเผย

ยามดึกสงัด ในชนบทแบบนี้มักจะเงียบจากเสียงรบกวนต่างๆ จะมีก็แต่เสียงแมลงกลางคืนที่ส่งเสียงร้องให้ได้ยินสลับกับเสียงนกที่นอนกลางวันแล้วออกหากินกลางคืนทั้งจากที่ใกล้และไกลคอยขับกล่อมผู้ที่กำลังหลับใหล

อารียายกแขนขึ้นกอดอกห่อไหล่ สายลมเย็นที่รำเพยเอื่อยเมื่อตอนหัวค่ำพอมาถึงตอนนี้จากที่เย็นดีก็ทวีขึ้นจนกลายเป็นหนาว หนาวจับใจเพราะห่วงใยคนที่ดึกดื่นค่อนคืนป่านนี้ก็ยังไม่ยอมคืนเรือนเสียทีคนนั้น

ตอนแรก ป้าพิกุลกับลุงบุญก็มานั่งรอนั่งคุยเป็นเพื่อน หัวค่ำผ่านไปจนดวงจันทร์คล้อยสูงเข้าสู่ช่วงดึก หญิงสาวก็ออกตัวต่อท่านทั้งสอง “ลุงกับป้าจะเข้าไปนอนก่อนก็ได้ค่ะ ถ้ามีอะไรเดี๋ยวหนูจะเข้าไปเรียกเอง”

ปากบอกทั้งที่ในใจเธอภาวนาตลอดเวลา ‘ต้องไม่มีอะไร จะต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขาทั้งนั้น เขาจะต้องปลอดภัยกลับมา’ ตอนแรกท่านทั้งสองก็อิดออด แต่เมื่อดึกเข้าๆ ท่านทั้งสองก็ปิดปากหาวหวอดยอมกลับเข้าห้องไปนอนแต่โดยดี เมื่อเห็นเธอออกปากอย่างหนักแน่นว่าอยู่รอณัฐวุฒิคนเดียวได้

ร่างบางเดินกลับไปกลับมา สลับกลับหยุดยืนชะเง้อไปทางปากทางเข้าบ้าน เธอรอ... รอเพื่อที่จะได้เห็นเขาเดินขึ้นบันไดมาอย่างปลอดภัย ส่งยิ้มทะเล้นตาเป็นประกายพราวให้แบบที่เขาชอบทำ แค่นี้เธอก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้วสำหรับการรอคอยครั้งนี้

หญิงสาวบอกตัวเองเงียบๆ ไม่รู้มาก่อนเลยว่าเธอจะเป็นห่วงเขาได้มากมายขนาดนี้

และแล้วการรอคอยอันยาวนานกว่าค่อนคืนของอารียาก็สิ้นสุดลงเมื่อหูที่รอฟังเสียงรถอยู่ทุกลมหายใจเข้าออก ได้ยินเสียงรถยนต์แล่นมาแต่ไกล

อึดใจต่อมา รถปิ๊กอัพคันที่ณัฐวุฒินั่งออกไปเมื่อเย็นก็เลี้ยวเข้ามาจอดหน้าบ้าน ลูกสมุนสี่ขาของเขาออกไปร้องงี้ดง้าดล้อมหน้าล้อมหลังเจ้าของที่ก้าวลงจากรถจะขึ้นบันไดบ้าน ปล่อยให้รถที่มาส่งเขาตีวงเลี้ยวกลับออกไป

หญิงสาวที่ยืนไม่เป็นสุข หายใจไม่ทั่วท้องมาหลายชั่วโมงมองมาจากระเบียงพลางผ่อนลมหายใจยืดยาวออกมา ใจที่หนักอึ้งเหมือนโดนภูเขาตะนาวศรีทั้งเทือกทับพลันเบาหวิว หมดห่วงหมดกังวลไปได้เพียงเพียงแค่ได้เห็นกับตาว่าคนที่เธอรอคอยคืนเรือนมาแล้วอย่างปลอดภัยทุกประการ

“อ้าว!” ร่างสูงที่เพิ่งพ้นบันไดขึ้นมาร้องทัก ความแปลกใจชั่วแวบที่เห็นหน้าเธอถูกแทนที่ด้วยความปลาบปลื้มอย่างเร็วรี่ หัวอกหัวใจพองฟู ‘เธอยังไม่นอน เธอยังรอเขาอยู่’

อารียายิ้มให้ร่างสูงที่สืบเท้าตรงเข้ามาหาจนมาหยุดอยู่ตรงหน้า เพิ่งรู้ซึ้งคำที่ใครเขาบอกว่า ‘ใจมา’ เป็นเช่นนี้นี่เอง เสียงที่บอกเขาจึงแจ่มใส “ก็ฉันบอกแล้วว่าฉันจะรอนี่คะ”

พลางกวาดตาสำรวจไปทั่วร่างสูงใหญ่ของเขาอีกรอบให้แน่ใจว่าไม่มีส่วนใดบุบสลายไป สิ่งที่เห็นจากผู้ชายที่เธอเฝ้ารอมาหลายชั่วโมงคือ เรือนผมที่เปียกชื้นคงจะเพราะเดินตากน้ำค้างมาทั้งคืน ใบหน้าที่ดูอิดโรยแต่แววตาเป็นประกายแจ่มใสเมื่อส่งยิ้มตอบให้เธอ เสื้อผ้ามอมแมมโดยเฉพาะตรงปลายขากางเกงที่สภาพบอกชัดว่าเจ้าตัวคงไปเดินลุยป่าลุยดงที่ไหนมา นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลอีก

“คุณปลอดภัยกลับมาก็ดีแล้วค่ะ ฉันก็จะได้ไปนอนเสียที”

“เดี๋ยวสิ” คนเพิ่งกลับมารีบคว้ามือเรียวของคนรอไว้นุ่มนวลเมื่อเธอทำท่าจะหันกลับไปยังห้องของเธอ รอจนหญิงสาวหันกลับมาสานสายตาด้วยอีกครั้ง

“ขอบคุณที่รอผม”

อารียาไม่อาจสานสายตาวิบวับเป็นประกายฉ่ำด้วยความรู้สึกนั้นได้นานนัก หลุบต่ำลงมามองแผงอกใต้เสื้อมอมแมมเพราะชื้นน้ำค้างของเขาแทน “ไม่เป็นไรค่ะ แค่เห็นคุณปลอดภัยกลับมาฉันก็หมดห่วงแล้ว ไหนๆ คุณก็กลับมาแล้วฉันก็ขอตัวก่อนนะคะ”

แต่คนตัวสูงยังกุมมือเรียวไว้แน่นไม่ยอมคืนอิสระให้ง่ายๆ แถมยังออดอ้อนด้วยว่า “หิวจัง ยังไม่ได้กินอะไรเลย ทำไงดี” ทั้งที่ความจริงในหัวใจนั้นอิ่มเอมจนความหิว เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า ง่วง มลายสิ้นตั้งแต่เดินพ้นบันไดขึ้นมาแล้วพบว่าเธอยังรอเขาอยู่แล้ว

อารียาไม่รู้ตัว เธอหลงกลอีกฝ่ายเข้าให้แล้ว “งั้นคุณไปอาบน้ำก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะลงไปต้มโจ๊กไว้รอ”

“คุณต้มโจ๊กเป็นด้วยหรือ” คนถามตีสีหน้าเหรอหราถามออกมาอย่างยั่วเย้า

อารียาค้อนประหลับประเหลือก ยื่นปากบอกอย่างแสนงอนมากกว่าจะโกรธจริงจัง “ไม่เป็นหรอก แต่จะใช้โจ๊กคัพต้มให้ จะกินหรือเปล่า”

“อะไรที่คุณทำให้ ผมกินทั้งนั้นแหละ”

คราวนี้หญิงสาวหายงอนก้มลงซ่อนยิ้มเขิน อุบอิบบอกกับแผงอกกว้างของเขาว่า “ปล่อยมือฉันได้แล้วค่ะ”

แทนที่จะปล่อย เขากลับใช้นิ้วโป้งของมืออีกข้างเชยปลายคางหญิงสาวให้แหงนเงยขึ้นนุ่มนวล ยิ้มใส่ตาเธอแล้วบอกคนที่เริ่มขัดเขิน หัวใจเต้นกระหน่ำ หายใจติดขัดว่า “ขอบคุณ แล้วเดี๋ยวผมจะตามลงไป”

คราวนี้อารียาไม่รอให้เขาปล่อยมือเองแล้ว รีบดึงมือออกมาจากมือใหญ่ของเขาแล้วเบี่ยงตัวหลบเดินแข้งขาแทบพันกันลงบันไดไป ปล่อยให้อีกฝ่ายหันหลังกลับไปมองแล้วยิ้มสุขใจไล่หลังตามลงมา

“เป็นไงคะ พอกินได้มั้ย” หญิงสาวยื่นหน้ามาถามพลางลุ้นคำตอบฝีมือต้มโจ๊กคัพใส่ไข่เพิ่มของตัวเองเมื่อเห็นชายหนุ่มตักเข้าปากไปได้สองสามคำ นี่เป็นวิชาที่มหาวิทยาลัยในต่างประเทศไม่ได้สอนแต่เธอได้ติดตัวกลับมาเพราะทำอะไรที่ยากเกินกว่านี้ไม่เป็น ส่วนวิชาที่มหาวิทยาลัยสอนเธอแทบจะไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันติดตัวกลับมาเลย

“ฮื่อ ใช้ได้” ชายหนุ่มตอบ “โจ๊กยี่ห้อนี้เขาอร่อยอยู่แล้ว” ด้วยสีหน้าซื่อเป็นกำลัง

อารียาที่ยิ้มอย่างพอใจเมื่อได้คำตอบแรกพลันยิ้มค้างเมื่อได้ยินประโยคต่อมา ก่อนจะหุบยิ้มฉับ ค้อนให้อย่างแง่งอน กระเง้ากระงอดตัดพ้อเสียเลยว่า “จะชมกันหน่อยก็ไม่ได้ ฉันไม่เคยต้มโจ๊กให้ใครกินเลยนะ คุณรู้ตัวมั้ยว่าปากตัวเองมีวาสนาแค่ไหนได้กินโจ๊กที่ฉันต้มให้เนี่ย รู้งี้ปล่อยให้ลงมาต้มเองเสียก็ดีหรอก ไปนอนดีกว่า”

หญิงสาวผุดลุกขึ้น แต่แล้วก็ได้แต่ยืนตัวแข็งค้างอยู่กับที่เมื่อแขนข้างซ้ายของผู้ชายที่นั่งกินโจ๊กวาดมาแตะโอบรอบเอวเธอไว้มั่นคงบอกความตั้งใจว่ายังไงก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ แน่ ตามมาด้วยเสียงขรึมๆ ไม่มีแววล้อเล่นแต่ก็ยังแฝงแววออดอ้อนไว้อยู่ในทีว่า

“ไหนๆ คุณก็อยู่รอผมมาจนค่อนคืนแล้ว อยู่ต่ออีกสักนิดไม่ได้หรือ โจ๊กถ้วยนี้จะไม่อร่อยเลยถ้าไม่มีคุณอยู่ด้วย”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรที่ทำให้เธอยอมฟังเขาแต่โดยดี แต่ก็ไม่วายทรุดตัวลงนั่งอย่างกระแทกกระทั้นนิดๆ จับมือของเขาที่ยังโอบรอบเอวออก ค้อนให้ทีหนึ่งแล้วย้อนว่า “ก็ไหนว่าโจ๊กยี่ห้อนี้เขาอร่อยอยู่แล้วไง”

แทบจะทันทีที่เสียงห้าวทุ้มตอบกลับมา “มันจะกลายเป็นไม่อร่อยไปทันทีถ้าไม่มีคุณ”

คนแสดงฝีมือต้มโจ๊กอมยิ้มปลื้ม หายงอนเป็นปลิดทิ้ง แถมยังมีแก่ใจบอกผู้ชายตัวโตในฟอร์มชุดนอน คือ เสื้อไม่ใส่ สวมแต่กางเกงแพรขายาวสีน้ำตาลว่า “งั้นเดี๋ยวถ้ากินโจ๊กหมดแล้ว กินนมต่ออีกแก้วนึงนะ ฉันเทใส่แก้วไว้ให้แล้วจะได้นอนสบาย”

“คร้าบ” แล้วคนตัวใหญ่ก็ตักโจ๊กคำโตๆ ใส่ปากอย่างไม่กลัวความร้อนของมัน เพราะนึกเกรงใจอีกฝ่ายเหมือนกันที่ต้องมานั่งถ่างตารอเขากินโจ๊กตอนตีสองแบบนี้

“หมดแล้ว ไหนล่ะครับนม”

อารียาลุกเดินไปประคองแก้วนมสดบนโต๊ะข้างตู้เย็นมาส่งให้ ล้อด้วยว่า “กินให้หมดนะคะจะได้เป็นเด็กดี”

เด็กดีหมั่นเขี้ยวถึงขนาดยื่นมือมาบีบปลายจมูกโด่งของเธอเบาๆ อย่างหยอกล้อ ก่อนจะรับแก้วนมไปจรดปากดื่มรวดเดียวหมดแก้ว “เห็นมั้ย ผมก็เป็นเด็กดี น่ารัก”

หญิงสาวเอียงคอมอง บอกด้วยเสียงกลั้วหัวเราะเด็กโข่งตัวโค่งตรงหน้า “ค่า... น่ารัก”

อีกฝ่ายสวนทันควัน “แล้วพอจะรักได้บ้างมั้ย” สบสายตาที่มีทั้งฝันและหวังตรงแน่วไม่วอกแวก

อารียารู้สึกเหมือนเกิดแผ่นดินไหวขนาดเก้าริกเตอร์ขึ้นในหัวใจ สั่นสะเทือนไปกับน้ำเสียงมั่นคงแฝงทั้งแวววาดหวังและหมดหวังไว้ด้วยกัน คำถามที่เธอเองก็ไม่กล้าที่จะถามตัวเอง ‘แล้วพอจะรักได้บ้างมั้ย’ เธอกลัว กลัวคำตอบจากหัวใจเหลือเกิน

ดูทีว่า ชายหนุ่มเจ้าของคำถามเองก็ดูเหมือนกลัวคำตอบจากหัวใจเธอเช่นกัน ไม่กล้าคาดคั้นขอคำตอบจากเธอในเวลานี้ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงถือถ้วยโจ๊กไปทิ้งถังขยะแล้วเลยไปล้างแก้วนม เมื่อหันกลับมาอีกครั้งดวงหน้าคมสันของเขายังคงอ่อนโยนถามด้วยน้ำเสียงอาทร

“คุณง่วงนอนหรือยัง พอจะคุยกับผมอีกสักครู่ไหวมั้ย”

กับคำถามนี้ อารียาพยักหน้ารับได้รวดเร็ว “ได้ค่ะ”

“งั้นเราขึ้นไปบนบ้านกันเถอะ” เจ้าของบ้านเอ่ยชวนพลางยื่นมือไปปิดไฟในครัว เมื่อแสงสว่างดับพรึ่บลงเหลือเพียงความสว่างจากไฟกลางโถงชั้นบนของบ้านที่เปิดทิ้งไว้ส่องมาถึงเพียงลางๆ ชายหนุ่มก็กุมมือบางของอีกฝ่ายพาเดินออกจากครัวผ่านแก๊งสี่ขาที่นอนเฝ้าบันไดขึ้นเรือนไปเงียบๆ

“คุณยืนรอตรงนี้แป๊บนึงนะ” แล้วร่างสูงก็หันไปลากม้านั่งตัวยาวที่ลุงบุญมักใช้เอนหลังตอนกลางวันเป็นประจำมาวางใกล้ชายคาริมระเบียง เมื่อได้ตำแหน่งเหมาะใจก็พยักหน้าเรียกอารียายิ้มๆ

หญิงสาวก้าวตามไปทรุดตัวลงนั่งข้างคนตัวโตที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว เอนหลังพิงพนัก เงยหน้าขึ้นมองผ่านยอดมะพร้าวสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า ดวงดาวพราวแสงระยิบระยับอยู่บนนั้นนับล้านๆ ดวง ส่งเสียงใสๆ ถามผู้ชายที่นั่งชมดาวอยู่เคียงข้างว่า

“สวยมั้ย”

ผู้ชายตัวโตที่แหงนเงยมองดวงดาวบนฟากฟ้าอยู่ก่อนแล้ว ส่งเสียงนุ่มทุ้มตอบกลับมาโดยมิได้เบือนหน้ามามองคนถาม “สวยสิ”

จนเมื่อได้ยินเสียงกุกกัก “ขอบคุณค่ะ” เพราะพยายามกลั้นหัวเราะไปด้วยของเธอจึงหันมา

“หัวเราะอะไร” คนตัวใหญ่ ไม่กลัวหนาวเพราะไม่ยอมใส่เสื้อถึงกับงง

“ก็ขอบคุณที่ชมว่าสวยไง”

ชายหนุ่มถึงกับเลิกคิ้วเข้มหนาได้รูปขึ้นเมื่อเห็นสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องของเธอ ชั่วครู่เมื่อรู้ตัวว่าเสียรู้อีกฝ่ายเข้าแล้วก็แกล้งโวยวาย

“อะไร ผมชมดาวบนฟ้าโน่น ไม่ได้ชมคุณเสียหน่อย”

“อ้าว! ก็ใครจะไปรู้ล่ะ เห็นบอกว่าสวยก็คิดว่าชมฉันน่ะสิ” หญิงสาวตีสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ วิทยายุทธ์ขี้ตู่เข้าข้างตัวเองแบบนี้เธอก็ใช้วิธีครูพักลักจำมาจากเขานี่แหละ

“คุณน่ะ ไม่ใช่แค่สวยหรอก แต่...”

คนชมพูดค้างไว้เสียเฉยๆ เล่นเอาคนอยากรู้อยู่ไม่ติด ถามออกมาอย่างเร่งร้อนเพราะอยากรู้ “แต่อะไร”

“ผมจะบอกว่าไม่ใช่แค่สวย แต่สวยมากต่างหากล่ะ” เพราะภาพของเธอสวยสดและงดงามอยู่ในใจของเขาเสมอมา แม้ว่าเมื่อได้มาพบกันจริงๆ เธอจะตบและวีนแตกใส่เขาตั้งแต่พบกันอย่างเป็นทางการครั้งแรกก็เถอะ แต่ภาพอันงดงามของเธอในใจเขาก็ไม่เคยลดน้อยถอยลงเลย

“แล้วไป” พอได้คำตอบถูกใจ อารียาก็ยิ้มเขิน เปลี่ยนไปซักถามน้ำเสียงเอาจริงเอาจังเพราะอยากรู้และกลบเกลื่อนความหวามไหวในใจนี่ด้วย ไม่รู้เป็นอะไรเข้าใกล้เขาทีไรเป็นอย่างนี้ทุกที กับไซม่อนก็ไม่ยักจะเป็น

“ว่าแต่ เมื่อตอนเย็นคุณไปไหนมาคะ”

“ที่ถามนี่ อยากรู้เฉยๆ หรือว่าแอบเป็นห่วงผมอยู่กันแน่เนี่ย ฮึ” น้ำเสียงเขามีแววเข้าข้างตัวเองชัดเจน

“ฉันอยากรู้” คนอยากรู้ออกเสียง ‘รู้’ เสียทั้งสูงและยาว แต่หลบตากลบเกลื่อนความห่วงใยให้อยู่แต่ภายในใจ ไม่ให้อีกฝ่ายที่จับตามองมารู้ทัน เดี๋ยวจะได้ใจกันไปใหญ่

“แค่อยากรู้อย่างเดียวเองเหรอ” คราวนี้คนตัวโตตีสีหน้ากระเง้ากระงอดเหมือนเด็กเล็กๆ โดนขัดใจบ้าง อารียาถึงกับหัวเราะขันรีบบอกเอาใจทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายงอนเพื่อเรียกร้องความเห็นใจก็เถอะ

“เป็นห่วงด้วยก็ได้ นิดนึง” คนเป็นห่วงยกมือขึ้น ใช้นิ้วโป้งแตะปลายนิ้วก้อยให้ดูด้วยว่า ‘นิดนึง’ จริงๆ

“นิดนึงเองเหรอ ก็ยังดี” คนได้รับความห่วงใยไปแค่นิดนึงทำหน้าตัดพ้อน่าสงสาร ก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น “ผมกับพี่รบพี่โชคไปที่ชายเขามา”

“อันนั้นฉันรู้แล้วค่ะ แต่ที่อยากรู้คือคุณไปทำอะไร”

“ฮื้อ... คุณก็อย่าเพิ่งขัดผมเสียก่อนสิ ก่อนอื่นคุณต้องรู้ก่อนว่าที่ดินแถวนั้นทั้งหมดเป็นเขตป่าสงวน เป็นของหลวงที่ไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปหักร้างถางพงเป็นที่ทำกิน”

“แล้วไงคะ”

“มันก็จะไม่เป็นยังไงเลย ถ้าไม่มีคนคิดบุกรุกพื้นที่ในเขตป่าสงวน”

“อ้าว เหรอคะ” อารียาหลากใจ ป่าก็อยู่ของมันดีๆ จะไปบุกรุกมันทำไมให้โลกร้อนขึ้น

“ฮื่อ... คนเรามักจะเห็นแก่ประโยชน์ของตัวเองมาก่อน มองแต่สิ่งที่ตัวเองจะได้เป็นที่ตั้ง ไม่สนใจว่าใครจะเดือดร้อนยังไง ที่ตรงนั้นเป็นที่ราบเชิงเขา ดินดีเพราะเป็นพื้นที่ป่าที่สมบูรณ์ เหมาะกับการปลูกยางพารามาก”

“ปลูกยางพารา?” หญิงสาวทวนคำของเขาออกมาเสียงสูง อย่างแปลกใจว่าแล้วทำไมจะต้องไปเสาะแสวงหาที่ปลูกยางจนต้องเบียดเบียนพื้นที่ป่าอย่างนั้น บุกรุกป่าสงวนเพื่อปลูกยางพาราเนี่ยนะ

“คุณไม่รู้อะไร สองสามปีที่ผ่านมานี่ราคายางดีมาก มีบางช่วงนะที่ราคายางแผ่นดิบขึ้นไปสูงจนเกือบกิโลฯ ละสองร้อย หรือถ้าราคาตกก็ยังเกินร้อยห้าสิบอยู่ดี ทั้งที่เมื่อก่อนถ้าขายได้ราคาเกินร้อยบาทก็ดีใจกันแย่ไปแล้ว”

“เขาก็เลยขึ้นไปถางป่าบนเขาหาที่ปลูกยางกันยังงั้นหรือคะ” คราวนี้หญิงสาวพอจะเดาได้

“ใช่”

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 54 05:00:45

ความคิดเห็นที่ 2

“แล้วทำไมจะต้องขึ้นไปปลูกบนเขาด้วยล่ะคะ แถวนี้ปลูกไม่ได้หรือยังไง” เธอเอียงคอถาม ก็แถวนี้ยังปลูกมะพร้าวได้ ทำไมจะปลูกยางบ้างไม่ได้

“มันก็มีหลายเหตุผลนะ เอาง่ายๆ เลย ที่แถวนี้น่ะแทบทุกบ้านเขาปลูกมะพร้าวกันเต็มพรืดไปหมดแล้ว ปลูกมาตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่เก็บลูกกินไปได้จนชั่วลูกชั่วหลาน เพราะมะพร้าวจะมีอายุยืนมากเก็บลูกได้นานสี่ห้าสิบปี ไม่ค่อยมีใครยอมโค่นต้นมะพร้าวกันง่ายๆ หรอก มีที่ดินเหลือบ้างก็เป็นท้องนาไว้ปลูกข้าวกิน แล้วที่ดินแถวนี้เขาก็สืบทอดเป็นมรดกกันมาไม่ค่อยมีใครยอมขายง่ายๆ หรอก ถึงจะมีเงินซื้อก็ไม่ใช่ว่าจะหาซื้อกันได้ง่ายๆ”

“ก็เลยต้องไปหาที่ปลูกบนเขานั่นหรือคะ” คราวนี้อารียาพอเข้าใจ ก็ขนาดคุณปู่ของเธอไม่มีเวลามาดูแลสวน ยังไม่ยอมขาย ส่งเธอมาดูแลเป็นปีๆ อยู่นี่ไง

“เขายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยล่ะคุณ”

“ยังไงคะ”

“นกตัวแรกก็รวยเพราะขายยางได้ราคาดีไง บางคนขายยางแผ่นเดือนเดียวมีเงินดาวน์รถยนต์ได้เลยก็มีนะ อย่าว่าแต่เจ้าของสวนเลยที่จะรวย ขนาดคนที่รับจ้างมากรีดยางยังรวยเลย ตอนเปิดหน้ายางใหม่ๆ มารับจ้างกรีดยางตัวเปล่า แต่พอปิดหน้ายางเท่านั้นแหละคุณ มีรถปิ๊กอัพป้ายแดงขับกลับบ้านกันเลยเชียว”

ณัฐวุฒิพูดถึงแรงงานที่หลั่งไหลเข้ามารับจ้างกรีดยาง ซึ่งส่วนใหญ่มาจากจังหวัดอื่นเช่นจากภาคอีสาน อัตราค่าจ้างในการกรีดยางมักจะได้ส่วนแบ่งจากเจ้าของสวนในอัตราครึ่งต่อครึ่ง เช่น ถ้าได้แผ่นยางดิบสิบแผ่น เจ้าของสวนและคนกรีดจะแบ่งกันคนละห้าแผ่น หรืออาจจะเป็นสี่ต่อหกแล้วแต่ว่าจะตกลงกัน

“โห!” อารียาอุทานอย่างเห็นเป็นเรื่องไม่น่าเชื่อ คิดเล่นๆ ว่าถ้าไปรับจ้างกรีดยางบ้างท่าจะดี คงมีเงินหนึ่งล้านไปให้คุณปู่ก่อนครบปีแน่ๆ “แล้วนกตัวที่สองล่ะคะ”

“นกตัวที่สองก็ถือโอกาสครอบครองที่ดินตรงนั้นเป็นกรรมสิทธิ์ของตัวเองทำกินไปจนชั่วลูกชั่วหลานไปเลยน่ะสิ”

“อ้อ อย่างนี้นี่เอง มิน่าล่ะคะ วันนั้นที่คุณพาฉันไปซื้อเสื้อผ้าฉันเห็นข้างทางมีป้ายบอกว่ามียางพาราพันธุ์ดีขายตั้งหลายเจ้า”

“นั่นแหละ พี่รบถึงได้อยู่ไม่ติดต้องชวนพี่โชคกับผมขึ้นไปตรวจตราเมื่อเย็นไง”

“แล้วเป็นไงคะ เจอใครบ้างหรือเปล่า”

อีกฝ่ายส่ายหน้าเบาๆ เป็นเชิงปฏิเสธ “น่าเสียดาย วันนี้ไม่เจอใครเลย ทั้งที่เขานิยมลักลอบปลูกกันตอนกลางคืนนี่แหละจะได้พ้นหูพ้นตาเจ้าหน้าที่ไม่มีใครเห็น”

“แล้วคุณไปทำอะไรอยู่เป็นนานคะ ดึกดื่นค่อนคืนป่านนี้ถึงเพิ่งจะกลับมาบ้าน” ปล่อยให้เธอเดินกลับไปกลับมารอเสียหลายกิโลเมตร

“ถอน” ชายหนุ่มตอบสั้นๆ

“คะ? ถอน”

“ใช่ ถอนให้หมด ถ้าต้นที่เริ่มโตแล้วถอนไม่ไหวก็ฟันทิ้งไปเลย แล้วคนพวกนี้นะเนียนมากเลยคุณ ขอบอก เขาจะแอบไปขุดหลุมปลูกยางไว้ปะปนกับต้นไม้เดิมในป่าไม่ให้เป็นที่สังเกตได้ง่ายนัก ดูกลมกลืนเลยเชียวล่ะ แล้วเขาจะค่อยๆ เลาะๆ เล็มๆ ตัดต้นไม้อื่นทิ้งไปทีละนิดละหน่อย พอยางโตเขาก็ตัดต้นไม้อื่นที่อยู่รอบหมดพอดี”

“แล้วเคยมีใครโดนจับได้มั้ยคะ”

“มีสิ คุณรู้จักป้าตามั้ย ที่บ้านอยู่หลังแรกตรงสามแยกที่จะเข้ามาทางบ้านเรานี่ไง นั่นแหละ ลูกสาวกับสามีเขาแอบไปปลูกยางบนเขาเหมือนกัน เพิ่งจะโดนจับได้เมื่อไม่กี่เดือนก่อนนี่เองตอนนี้ยังติดคุกอยู่ที่ตัวเมืองอยู่เลย แต่ว่านั่นก็เป็นรายเล็กหรอก ไม่มีอะไรน่าห่วงเท่าไหร่ ที่น่าหนักใจคือรายใหญ่”

“ใครคะ รายใหญ่”

“สายัณห์ไง”

“คะ คุณสายัณห์พี่ชายยายช้างจีนนั่นน่ะหรือคะ”

“ใช่ ที่เขาทำท่าจะมาชอบคุณนั่นแหละ ทั้งที่เขาน่ะรวยอยู่แล้ว รวยจนขึ้นชื่อว่าน่าจะรวยที่สุดในอำเภอเราล่ะ อิทธิพลท้องถิ่นที่หนุนหลังก็แข็งพอดู ก็เขามีเงินไงก็เลยเป็นนายทุนให้นักการเมืองท้องถิ่นบ้านเราอยู่”

“แล้วทำไมยังจะไปบุกรุกป่าอีกล่ะคะ”

“ก็เขาสะกดคำว่า ‘พอ’ ไม่เป็นไง แล้วก็พวกตัวใหญ่ทุนหนาพวกนี้ล่ะที่สร้างปัญหาให้เราได้มากกว่าที่เราคิดไว้เยอะ แล้วเรื่องนี้น่ะอย่าทำเป็นเล่นไปนะคุณเพราะว่าตอนนี้มันลุกลามจากที่นี่ขึ้นไปจนถึงเพชรบุรี ราชบุรี ไปจนถึงเมืองกาญจน์โน่น เมื่อสองวันก่อนผมเพิ่งอ่านข่าวเจอในหนังสือพิมพ์เขาว่าป่าต้นน้ำที่เมืองกาญจน์ถูกบุกรุกกว่าหมื่นไร่เพื่อปลูกยางพารานี่แหละ”

“แล้วคุณล่ะคะ ไม่คิดอยากรวยกับเขาบ้างหรือ”

“ไม่ล่ะ เท่าที่มีอยู่ทุกวันนี้ผมก็รวยแล้ว บ้านมีอยู่ รถมีขับ ข้าวมีกิน เงินพอมีใช้ หนี้สินไม่มี มีงานให้ทำทุกวัน แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว ถ้าจะมีที่ผมยังไม่มีก้อ...”

“อะไรคะ”

“ผู้หญิงที่ผมรักแล้วเขาก็รักผม”

“โอ้ย... อย่างคุณคงหาง่ายอยู่หรอกค่ะ วันนั้นที่ไปวัดฉันเห็นสาวๆ แต่ละคนงี้ มองคุณตาปรอยเชียว อย่างยายช้างจีนนั่นไง ฉันเห็นเกาะแขนคุณเสียแน่น ถ้ากินคุณเข้าไปได้ยายนั่นคงกินคุณเข้าไปแล้ว”

“แต่เขาไม่ใช่คนที่ผมรักนี่ครับ”

“งั้นแล้วคุณรักใคร” หญิงสาวปากไว ไม่ทันระวังว่าตัวเองตกหลุมเขาเข้าแล้ว

ชายหนุ่มไม่ตอบ แต่ทอดสายตาเปิดเปลือยความรู้สึกมองคนปากไวนิ่ง แม้จะเป็นเวลากลางคืนดึกสงัดมีเพียงแสงไฟนีออนจากกลางโถงแต่อารียาก็ยังมองเห็นประกายของความรู้สึกจากหัวใจจากดวงตาคู่นั้นได้แจ่มจ้า

“แล้วคุณก็จะรู้เอง ว่าผมรักใคร”

ถึงเขาไม่บอกออกมาตามตรงให้ได้ยิน แต่มือใหญ่ที่เอื้อมมาช้อนมือบางบนตักเธอกุมไว้นิ่งๆ กับดวงตาคู่คมที่เจิดจ้าด้วยความรู้สึกอย่างไม่ปิดบัง ก็ทำให้อารียาใจเต้นไม่เป็นจังหวะได้อีกแล้ว ขัดเขินจนต้องละสายตาจากเขามามองดาวบนฟ้าอีกครั้ง แต่ก็แปลกที่เธอไม่คิดจะดึงมือออกแม้แต่น้อย ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบคลุมชั่วครู่

“พูดถึงส้มจีนแล้วก็... เฮ้อ” หญิงสาวลากลมหายใจยาว แล้วก็โบ้ยว่าเป็นความผิดของเขาเสียอย่างงั้น “เพราะคุณคนเดียวเลยทำให้ฉันต้องไปประกวดธิดามะพร้าวอะไรของนายเนี่ย”

“อ้าว แล้วมาเกี่ยวอะไรกับผมล่ะเนี่ย” ก็เขาห้ามแล้วแท้ๆ แล้วเธอยังจะมาหาว่าเป็นความผิดของเขาได้ยังไง แต่อารียาก็ยังยืนยัน

“เกี่ยวสิ จะไม่เกี่ยวได้ยังไง ก็เขาคงหวงคุณถึงได้มาท้าฉันแบบนั้น เชอะ... ถ้าใครไม่ท้า มาท้าฉัน”

“แล้วคุณไปรับคำท้าเขาทำไม รู้หรือเปล่าว่าประกวดธิดามะพร้าวของที่นี่น่ะ เขาต้องแข่งกันทำอะไรมั่ง” แล้วเขาก็ต้องแอบกลั้นหัวเราะพยายามตีหน้าเคร่งสำทับเมื่อเห็นสีหน้าจากมั่นใจสุดขีดเปลี่ยนเป็นเหวอของคนมั่นใจในความสวยของตัวเอง

“กรรมการนะ เขาจะให้คุณปีนมะพร้าวต้นสูงๆ แบบที่คุณเห็นเนี่ยแหละ ขึ้นไปเก็บมะพร้าวลงมา ๑๐ ลูก เสร็จแล้วก็ลงมาปอกเปลือกออกให้หมด ใครเสร็จก่อนก็ได้คะแนนเยอะสุด ใครเสร็จสุดท้ายก็คะแนนน้อยหน่อย แล้วคุณจะไหวเร้อ ปีนเป็นหรือเปล่าต้นมะพร้าวน่ะ ถ้าพอดีพอร้ายพลัดตกลงมาไม่ตายก็คางเหลืองเลยนะคุณ” หางเสียงแฝงแววปรามาสชัดเจน ข่มขวัญคนฟังที่หน้าเสียอยู่แล้วให้เสียลงไปอีก

“จริงเหรอ” อารียาส่งเสียงอ่อนอ่อย แล้วก็ปลอบใจตัวเอง “ไม่จริงมั้ง ประกวดหาธิดามะพร้าวนะไม่ใช่จะหากรรมกร คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”

คนร่างสูงรีบยืนยันเสียงขึงขังทันที “จะผิดได้ไง ก็ผมเห็นเป็นอย่างนี้ทุกปี”

“แล้วยังงี้ฉันจะทำไงล่ะ” อารียาหน้าม่อย ความเครียดเข้าเกาะกุม แต่ก็ยังพยายามฝืนไม่ย่นหัวคิ้วเดี๋ยวตีนกาขึ้นก่อนวัย ใจกระหวัดไปถึงศัตรูตัวเอ้ แล้วยายช้างจีนนั่นล่ะ ปีนต้นมะพร้าวเก่งหรือเปล่าหว่า

“ก็ไม่เห็นจะยาก” ชายหนุ่มบอก สีหน้าบอกว่าสบายใจจนผิดสังเกต “คุณก็แค่ไปหัดปีนต้นมะพร้าวให้คล่องกว่าลิงแค่นั้นเอง ยังอีกหลายวันหรอกน่า พอถึงวันประกวดจริงคุณก็คงพอจะปีนได้ล่ะมั้ง”

“แล้วคุณปีนเป็นมั้ย ช่วยสอนฉันหน่อยสิ นะนะ” เพิ่งจะเป็นครั้งแรก ที่อารียาลงทุนใช้ลูกอ้อนกับเขา ไม่รู้ตัวว่าหัวใจของอีกฝ่ายแทบจะเหลวเป็นวุ้นกับน้ำเสียงแบบนี้ของเธอ แล้วก็ยิ้มอย่างดีใจแก้มแทบปริเมื่อเห็นชายหนุ่มพยักหน้ารับ งานนี้เธอจะแพ้ยายช้างจีนนั่นไม่ได้เป็นอันขาด

ณัฐวุฒิละสายตาจากแก้มเนียนใสด้วยรอยยิ้มกระจ่างของอีกฝ่ายขึ้นมองท้องฟ้าในเวลาเกือบตีสาม เปลี่ยนเรื่องคุยว่า “คืนนี้ฟ้าสวยเนอะ”

“แล้วคืนอื่นไม่สวยหรือไง” เมื่อสบายใจขึ้น อารียาก็กลับไปรวนๆ กวนๆ เขาได้เหมือนเดิม

“ก็สวย แต่คืนนี้สวยกว่า” น้ำเสียงที่เอ่ยต่อมามีร่องรอยเก้อเขิน “เพราะมีคุณมาเป็นเพื่อนดูอยู่ข้างๆ ไง อ้าว... ง่วงแล้วหรือคุณ” ชายหนุ่มถามออกมาเมื่อละสายตาจากท้องฟ้าลงมาทันเห็นหญิงสาวปกมือขึ้นปิดปากหาวหวอดพอดี หมดกัน... ว่าจะมีซีนซึ้งเสียหน่อย คนที่เขาจะซึ้งด้วยกลับง่วงนอนเสียนี่

“ง่วงสิ รอคุณมาจนดึกดื่นป่านนี้แล้ว”

“ซบไหล่ผมไว้ก็ได้ ผมไม่หวงหรอก ไม่คิดตังค์”

“ถึงคิด ฉันก็ไม่มีจ่ายให้คุณหรอก” อารียาบอกพลางเอียงแก้มซบลงบนไหล่อุ่นๆ ข้างที่มือของเขายังกุมมือของเธออยู่แต่โดยดี เล่าด้วยเสียงเริ่มยานคางเพราะความง่วงว่า

“ตอนอยู่ต่างประเทศ ถ้ามีเวลาฉันก็มักจะมายืนริมระเบียงดูท้องฟ้าแบบนี้แหละ แล้วก็จินตนาการไปเรื่อยว่าดาวดวงนั้นคุณพ่อคุณแม่น่าจะอยู่ ส่วนคุณย่าตามไปทีหลังน่าจะอยู่ที่ดาวดวงนี้ จะได้อยู่ใกล้ๆ กัน”

พูดพลางก็ชี้มือไปด้วย ยิ้มขื่นๆ ออกมาแล้วพูดต่อในขณะที่คนตัวโตก็นั่งนิ่งเป็นผู้ฟังที่ดีปรารถนารับรู้และร่วมแบ่งปันความในใจกับเธอให้มากที่สุด

“ก็ทำไงได้ล่ะคะ คุณพ่อคุณแม่ทิ้งฉันไปรออยู่บนฟ้าตั้งแต่ฉันยังเด็ก พอฉันคิดถึงท่านฉันก็ได้แต่มองหาท่านบนท้องฟ้าอย่างนี้ล่ะค่ะ ยิ่งไปอยู่ต่างประเทศคนเดียวเหงาๆ ฉันก็ยิ่งมองท้องฟ้าบ่อย”

ณัฐวุฒิมองดวงดาวที่เธอชี้เมื่อสักครู่นิ่ง หลายปีที่ผ่านมาเขาเองก็มองดวงดาวและพระจันทร์บนท้องฟ้ายามค่ำคืนบ่อยเหมือนกัน คิดอะไรอยู่คนเดียวชั่วครู่ก็ค่อยๆ เปิดปากเล่าบ้าง

“ผมก็ชอบมองพระจันทร์กับดาวนะ ตอนนั้นได้แต่ภาวนาไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหนก็ขอให้คุณมองพระจันทร์ดวงนี้กับดาวพวกนี้อยู่เหมือนกันกับผม เพราะไม่ว่าคุณและผมจะมองจากที่ไหนก็ยังได้ชื่อว่าเราได้มองพระจันทร์ดวงเดียวกันถึงจะมองจากคนละประเทศก็เถอะ และตอนนี้ผมก็ดีใจที่สุดที่เรามีโอกาสได้มานั่งชมจันทร์ด้วยกันจริงๆ เสียที”

ชายหนุ่มเริ่มพูดถึงความรู้สึกของเขาที่มีให้เธอตั้งแต่สมัยที่เธอยังอยู่ต่างประเทศ คลี่ยิ้มอ่อนโยนกำลังจะพูดอะไรต่อ แต่เอะใจกับความเงียบและนิ่งผิดปกติของหญิงสาวเข้าเสียก่อน

“อ้าว... หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่”

เจ้าของไหล่กว้างที่อารียาซบหลับพึมพำกับตัวเองเบาๆ ทอดมองสตรีเจ้าของดวงหน้าที่อยู่ในความทรงจำมานานนิ่งๆ เปลือกตาที่พริ้มลงจนปิดสนิทกับลมหายใจสม่ำเสมอบอกว่าเธอคงหลับสนิทไปแล้ว ความอ่อนหวานในหัวใจที่มีทำให้ชายหนุ่มค่อยๆ ปล่อยมือบางในอุ้งมือแล้วเลื่อนไปโอบต้นแขนเธอไว้ให้ร่างบางนั้นซุกอยู่ในอ้อมอก

“ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีนะครับ”

ด้วยความรู้สึกลึกซึ้งที่ดื่มด่ำอยู่ในหัวใจทำให้เขาก้มลงจรดปลายจมูกลงกับเรือนผมนุ่มของคนอ้อมอก ตักตวงความรู้สึกสุดพิเศษนี้อยู่ชั่วครู่ถึงได้ตัดใจช้อนร่างโปร่งบางของเธอขึ้นอุ้ม ก้าวยาวผ่านโถงกว้างไปที่ห้องนอนของเธอ บรรจงวางร่างที่หลับสนิทบนที่นอนนุ่ม

“พรุ่งนี้เช้าพบกันนะครับ”

ชายหนุ่มถือโอกาสก้มลงจุมพิตหน้าผากเนียนแผ่วเบาราวผีเสื้อพยับปีก จึงทำให้เขาเห็นสิ่งที่อยู่ข้างหมอนที่อารียาหนุนนอนได้ถนัดตา มะลิดอกที่เขาทัดหูให้คืนนั้น ถึงแม้มันจะเหี่ยวแห้งจนกลายเป็นสีน้ำตาลแล้ว แต่เจ้าของก็ยังเก็บไว้ไม่ยอมทิ้ง ความอบอุ่นแล่นจับหัวใจจนเต็มตื้น

“ขอบคุณที่ยังเก็บมะลิดอกนี้ไว้นะครับคุณหยา” ชายหนุ่มพึมพำชิดแก้มใสของคนหลับ แล้วยืดตัวขึ้นยืนเต็มความสูง

ก่อนที่จะเขาจะหันหลังกลับ สายตาพลันไปปะทะกับกรอบรูปที่มีรูปถ่ายของผู้ชายต่างชาติที่เขาเคยได้เห็นหน้าจริงๆ ตอนที่บินไปดูอารียาตามคำสั่งอาจารย์สุเทพครั้งนั้น รูปของผู้ชายที่เขาจำได้ไม่มีวันลืมแม้จะเคยเห็นเพียงครั้งเดียว มือใหญ่หยิบกรอบรูปบานนั้นขึ้นมองจนใกล้ ชั่วอึดใจที่หนุ่มไทยใจมั่นคงให้คำมั่นกับผู้ชายในรูป

“ผมไม่รู้ว่าคุณรักคุณหยาหรือเปล่า แต่สำหรับผม เธอเป็นที่สุดของหัวใจ และคุณไม่ต้องกลัวไปหรอกนะถึงผมจะรักเธอมากแค่ไหน แต่ผมไม่มีวันหักหาญให้เธอมาเป็นของผมโดยที่เธอไม่เต็มใจแน่ เวลาหนึ่งปีนี้จะเป็นตัวตัดสินว่าเราสองคนใครจะเป็นผู้ได้ครอบครองหัวใจของเธอ”

ณัฐวุฒิวางกรอบรูปนั้นลงไว้ตำแหน่งเดิมไม่คลาดเคลื่อนแม้แต่เสี้ยวธุลีเดียว ทอดสายตามองหญิงเดียวในหัวใจอีกครั้งก่อนตัดใจหันหลังเดินกลับออกมาด้วยฝีเท้าอันมั่นคง

********************************************************

เหตุการณ์ที่มีชาวบ้านรายเล็กๆ (ในเรื่องคือป้าตา) ไปแอบปลูกยางที่ชายเขา แล้วโดนเจ้าหน้าที่ป่าไม้ร่วมกับตชด. จับไป นั่นเป็นเรื่องจริงนะคะ

แล้วก็ที่มีข่าวในหนังสือพิมพ์ประมาณว่า มีการล่าอาณานิคมเพื่อปลูกยางพาราในพื้นที่ประจวบฯ ลุกลามไปจนถึงป่าต้นน้ำในเมืองกาญจน์นั่น ก็เป็นข่าวจริงอีกเหมือนกันนะคะ ลองเสิร์จหาข่าวเก่าๆ อ่านดูได้

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 54 05:10:25