สิทธา ไม่ยั้งมือเลยแม้แต่น้อยที่จะโชว์ทักษะของตัวเองออกมาอย่างเต็มที่ สำเนียงบริติชแบบลอนดอนที่แทบจะเหมือนต้นฉบับเปี๊ยบ แตกต่างจากอเมริกัน-ทิงกลิชทั้งหมดบนเวทีรวมทั้งคุณครูที่เป็นคณะกรรมการด้วย

ผมไม่รู้สึกตื่นเต้นแม้แต่น้อย มันแน่นอนอยู่แล้วว่า สิทธาต้องชนะเลิศ ผมพยายามสังเกต พี่แคท กับ พี่สมเกียรติ ที่นั่งอยู่ไกลๆ พวกเขาไม่มีปฏิกริยาอะไรเป็นพิเศษ ผมยังไม่เข้าใจเหมือนเดิมว่าเพราะอะไร ความเห็นส่วนตัวเด็กที่เก่งเรื่องภาษานั้นไม่ใช่เรื่องแปลกหากอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เอื้ออำนวย เรามักเคยได้ยินว่าเด็กยุโรปพูดได้มากกว่าสี่ภาษาบ่อยๆ ในขณะที่ทักษะด้านคำนวณนั้นเราแทบจะไม่เคยได้ยินว่ามีเด็กคนไหนคำนวณโจทย์ตรีโกณมิติได้ตั้งแต่ 10 ขวบ อาจเป็นเพราะเหตุนั้นหรือเปล่าที่ฝ่ายวิชาการยอมปล่อยให้ สิทธา โลดแล่นแสดงความสามารถบนเวทีอย่างอิสระ

พิธีมอบรางวัลจบลงทันเวลาพักเที่ยง ผมยังอยู่บนหอประชุมมองดูความตลกเล็กๆบนทางเดินตัวหนอนข้างล่าง เด็กๆเดินกลับไปทางโรงอาหารใหญ่ส่วนคุณครูเดินออกไปหน้าโรงเรียน การกลับมาใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนอีกครั้ง ทำให้ผมมักนึกถึงเรื่องเก่าๆในอดีตอยู่บ่อยครั้ง สารภาพตามตรง มีอยู่วันหนึ่งที่ผมเหนื่อยมากๆจนหลับคาโต๊ะทำงาน ผมฝันเห็นตัวเองกำลังวิ่งเล่นกับเด็กๆในสนามหลังตึกไหมไทย มันเหมือนจริงมากกระทั่งตื่นขึ้นมาก็ยังไม่แน่ใจว่ายังอยู่ในฝันหรือเปล่า

“ฝนเจ้ากรรมตกลงมาขวางทางไปทานมื้อเที่ยงนอกโรงเรียนจนได้” ผมบ่นตัวเอง ที่มัวแต่ลีลาไม่ยอมรีบลงมาตั้งแต่แรก “สั่งพิซซ่า เข้ามากินในห้องพักครูได้มั้ยเนี่ย ในคู่มือครูก็ไม่มีข้อห้ามอยู่นี่นา”

ชั้นล่างของหอประชุมเป็นห้องสมุด ผมเข้ามาฆ่าเวลาในนี้พลางนึกจริงจังมากขึ้นกับเรื่องสั่งอาหาร “ผมจะให้เด็กส่งพิซซ่าบอกว่า ครูสั่งมาเพื่อเลี้ยงเด็กๆในสัปดาห์งานวิชาการ ยามจะต้องยอมให้เข้ามาแน่ๆ”

“อ้าว …ษา ยังไม่ไปทานข้าวอีกเหรอ” สาวแว่นโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้

“ผมนึกว่า พี่แก้ว ออกไปข้างนอกแล้วซะอีก”

“ยังเลย สงสัยจะไม่ได้กินข้าวเที่ยงแน่เลยล่ะ” เธอครวญ พลางดึงเก้าอี้นั่งลง

“ครูณัชชา คะ” คุณครูบรรณารักษ์เรียก “เชิญค่ะ”

ผมมองหน้าสาวแว่นด้วยความสงสัย

“พี่มายืมดีวีดี ไปสอนน่ะค่ะ” เธอพูด ขณะลุกขึ้น “ดีวีดี วิชาคณิตศาสตร์ก็มีนะ เผื่อ ษา อยากให้เด็กๆเข้าห้องแลป”

ผมหัวเราะไม่ได้ตอบอะไรเธอ แต่ก็ลุกขึ้นตามไป

ครูบรรณารักษ์พาเราเข้ามาในห้องสื่อการสอน ยังมีวีดีโอเทปแบบสมัยก่อน เครื่องเล่นเทปคลาสเซ็ต ตั้งไว้ให้คนรุ่นผมคิดถึงวัยเด็ก สาวแว่นเดินดูอย่างสนใจเหมือนสาวๆกำลังเลือกของช็อปปิ้งในห้าง ห้องนี้กว้างใหญ่พอสมควร ผมนั่งเก้าอี้ลงรอเธอพร้อมกับเสียงท้องร้อง แล้วลุกขึ้นใหม่เมื่อเห็น หนังสือพิมพ์จำนวนมหาศาลกองอยู่ในตู้กระจกริมผนัง

แต่ละชั้นของตู้ มีป้ายบอกเดือนและปีเขียนอยู่ นี่คงเป็นกองหนังสือพิมพ์เก่าๆที่ทางห้องสมุดเก็บเอาไว้ ตู้ถัดมาเป็นหนังสือพิมพ์เหมือนกัน แต่จำนวนน้อยกว่ามาก

หนังสือพิมพ์ท้องถิ่น ?

“ษา ” สาวแว่นเอ่ยเรียก “เสร็จแล้วล่ะ ไปกันเถอะ”

“ครับ …” ผมขานรับ พลางสะดุดตาเข้ากับ พาดหัวหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง

“ชาวบ้านเฮลั่น ครูสาวฮีโร่ จับโจรแสบได้ ...”

ผมรีบดึงหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นออกมาด้วยความสนใจ รูปประกอบข่าวเป็นรูปหญิงสูงอายุกำลังเกรี้ยวกราดใส่คนรอบข้าง

“นี่มัน ป้ารำไพรนี่นา”

“ษา คะ … ทำอะไรอยู่น่ะ” สาวแว่นชะโงกหน้าผ่านบานประตู ขณะยืนรอ

“เดี๋ยวผมตามไปครับ พี่แก้ว” ผมบอกเธอ แล้วกลับมาก้มหน้าก้มตาอ่านต่อ

เนื้อหาข่าว

โจรแสบบุกเข้าบ้านคุณครูสาวกลางดึก แต่ถูกเจ้าบ้านยิงจนสิ้นท่าร้องขอชีวิตอยู่หน้ารั้ว ที่แท้เป็นหลานของคุณป้าบ้านตรงข้าม

นาย A นามสมมติ อายุ 17 ปี อยู่ในสภาพอิดโรย กลิ่นเหล้าคละคลุ้ง ขณะเจ้าหน้าที่เข้าจับกุม พบมีดพกเหน็บอยู่ที่เอว ผู้ที่อยู่ในหมู่บ้านให้การตรงกันว่าเป็นเด็กเกเรอยู่ในแก๊งประจำถิ่น แต่ชาวบ้านไม่ค่อยอยากยุ่งนักเพราะสงสารคุณป้ารำไพร

นางรำไพร ผู้เป็นป้าตำหนิครูสาวอย่างรุนแรงว่าทำเกินกว่าเหตุอีกฝ่ายเป็นแค่เด็ก และอาจเพียงต้องการปีนเข้าไปเก็บของที่อยู่ในบ้านก็เป็นได้

ด้านครูสาวปฏิเสธว่าขณะเกิดเหตุไม่ทราบว่าเป็นเด็ก เพราะเป็นเวลาประมาณตีหนึ่ง ซ้ำยังอยู่คนเดียวในบ้าน ก่อนยิงก็ได้กล่าวเตือนไปก่อนแล้ว แต่ผู้ก่อเหตุไม่ฟังซ้ำพูดจาด่าทอตนเองหยาบคาย และพยายามปีนเข้ามาในบ้าน ตนเห็นดังนั้นจึงไม่มีทางเลือกอื่น …

“อะไรกันเนี่ย” ผมอุทาน พลางพลิกหนังสือพิมพ์ไปมา เพื่อดูรูปข่าว “ที่แท้ … โจรที่ป้ารำไพรพูดถึงคือ หลานชายของแกเองน่ะเหรอ … ”

“อยู่คนเดียวในบ้าน” ผมอ่านเนื้อข่าวซ้ำอีกครั้ง “ป้ารำไพรโกหกนี่นา คุณญาไม่ได้อยู่กับครูอุษาในคืนนั้น”

มื้อเที่ยงของผมล่วงเลยมาถึงบ่ายสอง พิซซ่าร้อนๆเพิ่งมาส่ง ผมนั่งรอสาวแว่นมาทานด้วยกันในครัวของพักของห้องพักครู ทว่ากลิ่นหอมของชีสมอสซาเรลล่าที่อบจนละลายยืดเป็นสายไหมนั้นไม่ดึงดูดใจเท่ากับ ข่าวของครูอุษาเมื่อปีก่อนเลย

ป้ารำไพรสุภาพ ใจดี ราวกับเป็นคนละคนกับภาพข่าวบนหนังสือพิมพ์ เรื่องหลานชายคงยังติดใจแกอยู่ ไม่อย่างนั้นคงไม่ชงเรื่องครูอุษาเพื่อเปิดประเด็นมาแน่ๆ แกเล่าเรื่องจริงส่วนหนึ่งปิดบังส่วนหนึ่งและโกหกอีกส่วนหนึ่ง

“คนขี้โกง ! แอบกินก่อนนี่นา” สาวแว่นร้องเสียงดัง

ผมสะดุ้งเฮือก “ทำไมพักนี้แม่สาวแว่นชอบโผล่มาไม่ให้ซุ้มให้เสียงนักนะ”

เธอหยิบพิซซ่าออกจากกล่อง ฉีกซองซอสเทลงบนแผ่นแป้งหนาหนุ่ม แล้วกัดคำโต

“อ้าว ษา ไม่กินเหรอ นึกว่าหิวมากซะอีก” สาวแว่นถาม

“เอ่อ … กินซิครับ กินๆ” ผมลุกลี้ลนพูดพลาง หยิบแผ่นพิซซ่า

“นี่ … มีอะไรรึเปล่า ทำไมดูเงียบๆล่ะ” เธอถาม “ว่าไง … ”

ผมคิดอยู่ไม่กี่วินาทีว่าจะถามเธอดีหรือเปล่า แต่เสียงโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะเธอดังขึ้นเสียก่อน ผมนึกขึ้นได้ว่าตอนงานศพพี่อุษาผมไม่เคยเห็นทั้งคุณป้ารำไพรแล้วก็คุณญาเลยสักครั้ง ไม่ซิ … อาจจะคลาดกันเรื่องเวลาเฉยๆก็ได้ ด่วนสรุปแบบนั้นดูจะเร็วไปหน่อย

สาวแว่นกลับเข้ามาใหม่ มือยังถือโทรศัพท์อยู่ “ษา เย็นนี้ว่างรึเปล่า … ”

“เอ่อ … ครับ”

“ไปทานข้าวเย็นกันมั้ยคะ”

“เฮ้ย !” ผมร้องในใจ “พี่แก้ว ชวนผมดินเนอร์ เองเลยเหรอ !”

“ไปซิครับ” ผมรีบตอบ

“โอเค … ” เธอยิ้มตอบแล้วพูดใส่โทรศัพท์ต่อ “งั้นเย็นนี้ พี่พาเพื่อนไปด้วยคนนึงนะญา”

“ที่แท้มีคนอื่นด้วยหรอกเหรอ” ผมครวญในใจ “เฮ้ย เดี๋ยวก่อน ! ญา หรือว่าหมายถึง ...”

“นี่แน่ะ ษา … น้องญา ที่เป็นเพื่อน ยัยสา โทรมาล่ะ เห็นบอกว่ามีครูจากโรงเรียนไปถามหาเมื่อวันอาทิตย์ ” สาวแว่นพูดหลังวางสาย “ษา ไปหามาเหรอ ไม่เห็นชวนพี่บ้างเลย”

“เอ๋ !” ผมร้องแปลกใจ “ผมไม่เจอคุณญานี่ครับ”

“คุณป้าข้างบ้านไปบอกน่ะซิ” เธอพูด พลางขมวดคิ้ว “นี่ … ทำไม ษา ดูแปลกๆล่ะวันนี้ เป็นอะไรรึเปล่า”

“ปะ เปล่า ครับ คือ … มันกระทันหันไปหน่อย ผมไม่คิดว่าจะได้เจอ คุณญา เร็วขนาดนี้” ผมตอบบ่ายเบี่ยง

เวลาที่เหลืออยู่ช่วงบ่ายผ่านไปอย่างรวดเร็วจนน่าตลก เสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้น ผมกับพี่แก้วจะอยู่ที่โรงเรียนเพื่อรอเวลาคุณญากลับมาถึงบ้าน ผมออกมานอกห้องพักครูบ้างเป็นพักๆ สิทธา ยังคงกลับบ้านช้าตามเคย

ผมเดินมาหลังตึกไหมไทย ทักทายอนุสรณ์พี่อุษา อ้อมมาถึงกำแพงโรงเรียนพลางนึกถึง วันแรกที่ได้พบเด็กอัจฉริยะกำลังหมดท่าในฝูงหมาจิ้งจอก ผมได้รู้เรื่องราวน่ารักของเด็กชายกับครูสาวในวันนั้น ทว่าในที่สุดกลับกลายเป็นโศกนาฏกรรม ความสุขของพวกเขาสลายไปในชั่วข้ามคืน

อาจเป็นเพราะ คุณญา ทำให้ผมนึกถึงพี่อุษาขึ้นมาอีกครั้ง แม่นกน้อยที่ผมเคยใฝ่ฝัน รอยยิ้มพิมพ์ใจของเธอช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจของผมที่ด้านชามานาน ผมเอนตัวพิงกำแพง เงยหน้าขึ้น เพิ่งสังเกตุว่าต้นไม้หลังตึกไหมไทยถูกโค่นหลายต้นจนดูโล่งกว่าเมื่อต้นเทอม ผมพยายามกวาดสายตามองหากล้องวงจรปิด ที่ใช้จับแก๊งเด็กมัธยมที่มารังแกสิทธา ซึ่งหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ

นาฬิกาข้อมือบอกเวลาสี่โมงครึ่ง มื้อเย็นกับสาวแว่นผู้น่ารัก หญิงชราโกหก และสาวสวยผู้มีใบหน้าเหมือนกับคุณครูที่แสนดีของตึกไหมไทย กำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่นาทีแล้ว