ความคิดเห็นที่ 1 เสียงพิมพ์ดีดรัวเร็วดังไม่หยุด นี่เป็นหนึ่งในพรสวรรค์อันไร้ความหมายที่จำเป็นต่อชีวิตของกรดา หลายครั้งที่เธอพบว่าตัวเองมีความสามารถซึ่งไร้ประโยชน์อย่างมากมาย ทั้งการตีลังกากลับหลังแล้วกินกล้วยไปด้วย การทำสะพานโค้งนานสิบห้านาที ท่องชื่อแบคทีเรียตรงง่ามนิ้วเท้าของนางอายทุกสายพันธุ์ได้ ท่องคำศัพท์ในหมวดตัวอักษร ‘T’ ในพจนานุกรมได้ทั้งหมด กล่าวคำทักทายและลาก่อนเป็นภาษาต่าง ๆ ได้สามสิบภาษา ทำจรวดขวดน้ำได้สูงที่สุดในบรรดาเพื่อนในห้อง แถมแค่หลับตาสูดกลิ่นขนมหวานแล้วก็สามารถทายถูกได้ว่าคืออะไร เหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่ทำแล้วเธอสบายใจ รู้สึกเก่งและเจ๋งในวงเพื่อนฝูง ทว่ามันกลับไร้ค่า ราวกับเปลือกข้าวที่ไม่หาได้มีประโยชน์กับมนุษย์โดยตรงไม่ สิ่งเดียวที่เธอยังพอเหลืออยู่ในตอนนี้ก็คือ การพิมพ์ดีดเก่งนี่ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องการ แต่เพราะว่าที่บ้านมีกิจการร้านถ่ายเอกสารนั่นเอง อันที่จริงแล้วกรดามีความใฝ่ฝันอยากจะทำงานและก้าวหน้าในชีวิต ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ไม่ได้เป็นแบบที่หญิงสาวคิดเลยแม้แต่น้อย                หลังจากเรียนจบเมื่อห้าปีก่อน กรดาที่มีความหวังจะเข้าทำงานบริษัทใหญ่ ๆ สตาร์ทด้วยเงินหลักหมื่นแล้วไต่เต้า ก้าวหน้าขึ้นเป็นระดับหัวหน้า ผู้บริหาร บำรุงบำเรอปรนเปรอตัวเองด้วยของสวยงาม ขจัดคราบแห่งความโง่เขลาในวัยเยาว์ กลายเป็นเพชรเม็ดงามซึ่งเจิดจรัสอยู่ในวงสังคม ทว่าฝันของเธอต้องสลายตั้งแต่เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะได้เป็นพนักงานของ บริษัทชื่อดัง แต่เพียงแค่ประกาศิตจากบิดาที่ว่า                “พี่ชายไม่รักดีของแก ทิ้งฉันทิ้งแม่แกแถมลูกอีกคนเอาไว้ นี่แกจะทิ้งฉันไปทำงานอีกคนงั้นเรอะ กิจการที่บ้านไม่มีหรือไง” ด้วยความที่พ่อเสียงดังมากในตอนนั้น กรดาก็เลยตกใจกลัวจนไม่กล้าดื้ออะไร เพราะปกติแล้วบิดาเป็นคนใจดี น้อยครั้งที่จะดุด่าว่ากล่าวลูก ด้วยความที่เธอมีกันเพียงแค่สองคนกับพี่ชาย ดังนั้นจึงไม่แปลกที่คนเป็นพ่อจะคาดหวังในตัวลูกชายเป็นพิเศษ                กรดลพี่ชายของเธออายุมากกว่าสามปี เขาเป็นความภูมิใจอันไร้ที่ติของพ่อกับแม่ เรียกได้ว่าตั้งแต่อนุบาลจนถึงรับปริญญาไม่มีครั้งไหนที่พี่ชายของเธอเรียน ได้ต่ำกว่าลำดับที่สามในห้อง ปริญญาด้านวิศวกรรมของเขาก็จบออกมาด้วยเกรดเฉลี่ยสวยหรูเกียรตินิยมอันดับ หนึ่ง เหรียญทอง ไม่เพียงแต่การเรียนเท่านั้น เพราะกรดลได้ขึ้นชื่อว่าเป็นนักกิจกรรมตัวยงด้วย ไม่ได้เป็นชายหนุ่มรักเรียน ประเภทเด็กเนิร์ดหรือพวกคงแก่เรียนแต่อย่างไร ถ้าจะให้เสียก็คงเป็นเรื่องหน้าตาที่พี่ชายของเธอคงไม่ได้หล่อเลิศเลอเหมือน พวกผู้ชายเพอร์เฟ็กซ์ในการ์ตูนตาหวานทั้งหลาย                แต่ความลับที่ไม่มีใครรู้ก็คือ พี่ชายซึ่งทำดีมาตลอดจะมาทำเรื่องที่ทุกคนไม่คาดคิด ด้วยการพาผู้หญิงซึ่งเด็กกว่าห้าปีมาที่บ้าน ตอนที่เขาเพิ่งเรียนมหาวิทยาลัยปีที่สาม แล้วสารภาพกับพ่อและแม่ว่าผู้หญิงคนนั้นท้อง เล่นเอาครอบครัวของเธอมึนไปกันใหญ่ จัดการเรื่องวุ่นวายไปได้ไม่นาน ครอบครัวที่สร้างแบบยังไม่ทันตั้งตัวของพี่ชายก็เป็นอันต้องแตกไป เพราะว่าพี่สะใภ้ซึ่งอ่อนวัยของเธอ ไม่มีวุฒิภาวะพอที่จะเป็นแม่คนได้ ภรรยาของพี่ชายเธอหนีไป กรดาไม่รู้ว่าพี่ชายรักหรือหลงแม่ของลูกแค่ไหน แต่กรดลถูกเลี้ยงดูมาให้เป็นผู้นำ แม้จะผิดพลาดอย่างไรเขาก็ยังมีความรับผิดชอบ ดังนั้นเธอจึงมั่นใจว่าการที่ครอบครัวของพี่ชายแตกแยกในครั้งนี้ มันก็ไม่ได้เป็นเพราะเขาอย่างแน่นอน                ทว่า...ถึงแม้เธอจะมั่นใจว่าตัวเองรู้จักพี่ชายเป็นอย่างดี แต่สิ่งที่ทำให้กรดาได้เรียนรู้มาตลอดในระยะเวลาหลายปีนี้ก็คือว่า เธอไม่มีทางรู้จักใครได้ทั้งหมด แม้กระทั่งตัวเอง...ดังนั้นจึงมีการกระทำของพี่ชายในบางเรื่องที่เธอไม่อาจ จะเข้าใจได้ รวมถึงการทิ้งจดหมายเอาไว้ แล้วหนีไปเรียนต่อต่างประเทศทันทีที่ได้ทุนของรัฐบาลประเทศนั้นโดยไม่ได้ ปรึกษาใคร ทิ้งลูกชายวัยขวบครึ่งให้ครอบครัวดูแล                จดหมายลงท้ายไว้ว่าเขาพยายามจะคว้าปริญญาเอกให้ได้ในเวลาห้าปี ซึ่งทำให้กรดาที่โดยประกาศิตฟ้าฟาดจากบิดา ให้อยู่ช่วยเลี้ยงหลานและดูแลกิจการของครอบครัว คับแค้นใจเป็นอย่างมากที่ความฝันของตัวเองสลายลงไป กับผู้ชายที่เธอเคยเชื่อว่ามีความรับผิดชอบมาโดยตลอดกลับทำในเรื่องตรงกัน ข้าม ทางเลือกที่จะเรียนต่อมีอีกมากมาย ทำไมถึงเลือกไปต่างประเทศตอนที่ลูกยังเล็กอยู่แบบนี้ก็ไม่รู้                “ให้ตายเถอะ...นี่ฉันกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย” กรดาสะบัดหัวไปมา บ่อยครั้งที่ความหลังเมื่อหลายปีก่อนย้อนกลับมาเล่นงานเธอ คิดทีไรก็แค้นใจ ตอนนี้สภาพของหญิงสาววัยทำงานมีห้องทำงานส่วนตัว แต่งตัวสวย ๆ ได้มีปาร์ตี้หลังเลิกงานในบางครั้ง กลายเป็นสภาพห้องเก่า ๆ ของตัวเอง พร้อมวิทยุเครื่องเก่าและผู้หญิงคนหนึ่งที่นับวันรอคำว่าป้า ทึนทึก ขึ้นคาน สาวแก่อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน จากคุณ : เมเปิ้ลสีขาว เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 06:41:18

ความคิดเห็นที่ 2 กรดาจบคณะมัณฑนศิลป์ ด้วยเกรดเฉลี่ยไม่อายใคร ถึงแม้จะไม่ได้เรียกว่าขั้นเทพเหมือนพี่ชายก็ตามทีเถอะ แต่มันก็ช่วยให้หลายบริษัทอ้าแขนรับเธอเข้าทำงาน เธอควรที่จะไปนั่งเขียนแบบหรือถ้าเบื่อนักก็อาจจะไปจับสายงานอื่นที่ต้องใช้ ความรู้ความสามารถตามแบบที่ได้ร่ำเรียนมา แต่ตอนนี้เธอต้องมานั่งรับพิมพ์งานตามที่ลูกค้าจ้าง เมื่อเด็กในร้านไม่มีเวลาว่างพอที่จะมาทำ พิมพ์งานเสร็จแล้วก็ต้องลงไปแบกหามลังกระดาษ เข้าปก ทำเล่ม เย็บสัน ไสกาว และก็ต้องปวดหัวเมื่อ เวลารายงานทุกเล่มที่มาปริ๊น เข้าปก หรือแม้กระทั่งพิมพ์นั้น ด่วนเท่ากันหมด                “เฮ้อเสร็จสักที ขอคุณสวรรค์” หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่องานเสร็จเรียบร้อย กรดาถอดแว่นสายตาออกแล้วดึงที่รัดผมยางยืดรวบผมตัวเองใหม่ ก่อนที่จะชะงักไปเมื่อเห็นกองงานที่วางอยู่ข้าง ๆ                เหลืออีกสามงาน...เธอ คิด สูดหายใจลึก ๆ หลับตาแล้วกำมือแน่น รู้สึกอยากจะกรีดร้อง ทุกครั้งที่เหนื่อยและรู้สึกสังเวชตัวเอง กรดาจะต้องคิดถึงพี่ชายและย้ำกับตัวเองชัด ๆ ว่า แม้มารดาจะพร่ำสอนให้พี่น้องรักกัน ไม่โกรธกันและบอกว่าแม่จะเสียใจถ้าพี่น้องไม่คุยกันแค่ไหน เธอจะขอตั้นหน้าพี่ชายเป็นอย่างน้อยถ้าเขากลับมา                กรดาผ่อนลมหายใจออก ลืมตาขึ้นและคลายมือที่กำแน่น จากนั้นหญิงสาวก็นั่งไหล่ตก “ฉันต้องทำมันอีกนานแค่ไหนกันเนี่ย”                “กร!” หญิงสาวสะดุ้งขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงบิดาเรียก                “กร ทำอะไรอยู่ลงมาได้แล้ว”                “ทำงานอยู่น่ะพ่อ พิมพ์งานยังไม่เสร็จ” กรดาหันไปมองกองงานข้าง ๆ แล้วถอนใจอีกครั้ง เธอต้องการความท้าทายในชีวิตไม่ใช่ความน่าเบื่อ ซ้ำซากจำเจ                “หมกตัวอยู่แต่ในห้อง เดี๋ยวก็ราขึ้นกันพอดี” เสียงพ่อบ่นขึ้นมาอีก หญิงสาวส่ายหน้าจะมีพ่อที่ไหนตั้งสมมติฐานว่าลูกสาวหายไปในห้องแล้วจะต้อง ขึ้นราได้เหมือนพ่อเธออีกนะ แต่ถ้าใครไม่รู้ก็จะต้องบอกให้ฟังว่า นี่คืออารมณ์ขันแบบเฝื่อนๆ ของบิดาเธออย่างหนึ่งนั่นแหละ                “พ่อมีอะไรให้กรทำไหม” เธอตะโกนกลับไป พร้อมกับที่ฮึดขึ้นมาหันไปคว้าต้นฉบับงานขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าเธอต้องการที่จะหลุดพ้นจากนรกในตอนนี้แบบชั่วคราว ก็ต้องทำงานให้มันเสร็จแบบไวไว                “ได้เวลารับนักเรียนแล้ว” พ่อเธอตะโกนขึ้นมาอีก กรดาหันขวับนาฬิกาบอกเวลาบ่ายสามโมงครึ่ง ในความรู้สึกเธอแล้วมันเดินเร็วเสียยิ่งกว่านักกีฬาวิ่งระยะห้าสิบเมตรเสีย อีก                “เร็วเข้าเดี๋ยวหลานจะรอนาน”                “จ้า” กรดารีบคว้ากุญแจมอร์เตอร์ไซค์ หน้าที่รับส่งลูกพี่ชายเป็นของเธอ ที่น่าแปลกก็คือแม้ว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เธอรู้สึกเหมือนตกเป็นเหยื่อ ทว่าก็มีอยู่สิ่งเดียวที่สามารถทำให้หญิงสาวชื่นใจได้เสมอมา นั่นก็คือหลานชายคนเดียวที่กรดลทิ้งไว้ให้เธอดูแล...                ก้องภพมาส่งชนาเมธที่บ้าน แม้ว่าเจ้านายของเขาจะเป็นเจ้าของธุรกิจมูลค่าหลายล้านก็ตาม แต่ชนาเมธก็ไม่ได้อาศัยอยู่ใน บ้านใหญ่โตเกินความจำเป็น บ้านของชนาเมธเน้นการตกแต่งสมกับบุคลิกเจ้าของมากกว่า หนุ่มหน้าสวยคุ้นเคยกับที่นี่ดี ดังนั้นเมื่อเจ้านายคว้ากระเป๋าขึ้นห้องส่วนตัวไป เพื่อจัดการธุระส่วนตัว ก้องภพจึงทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาหนังสีควันบุหรี่ แล้วรีบต่อสายถึงน้องสาว ถามเรื่องของคนตกแต่งคอนโด น้องสาวของเขารับปากแล้วบอกว่าจะส่งแบบที่ร่างไว้มาให้ดูก่อนว่าชอบใจไหม                “เสร็จเรื่อง” หนุ่มหน้าสวยกดปิดโทรศัพท์ ก่อนที่จะหันมามองมือตัวเอง จะบ้ามากไหมนะถ้าเขาจะคิดไกลเกินเอื้อม อย่างที่จะเป็นความจริงไปได้ยาก..                ก้องภพเริ่มรู้สึกว่าตัวเองช่างฝันมากเกินไป เขาเลยหันไปคว้ารีโมททีวีกดสั่งจอขนาดใหญ่เบื้องหน้าให้เปิดขึ้น เปิดรายการที่พอดูเพลิน ๆ ได้ขึ้นมา คิดว่าจะทำให้ตัวเองเลิกฟุ้งซ่านไปได้บ้าง ทว่าสุดท้ายแล้วเขาก็มาจบตรงที่รายการซึ่งกำลังสัมภาษณ์พริมาอยู่ เป็นรายการซึ่งพาไปเยี่ยมบ้านของเธอ เรื่องส่วนตัวของหญิงสาวที่สวยเหมือนฝัน...                และแล้ว...ก้องภพก็เคลิ้มไปอีกครั้ง สักพักเจ้าของบ้านเดินลงมาจากข้างบน ตอนนี้ชนาเมธอยู่ในชุดลำลองแล้ว เขาถือผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดศรีษะที่ยังเปียกมาด้วย                “นายเป็นอะไรน่ะ” ชนาเมธชะงักไปเมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย                “ผมตกหลุมรักน่ะพี่”                “ใครเป็นผู้หญิงผู้โชคร้ายคนนั้น” เมื่อได้ผ่อนคลายคนพูดจึงอารมณ์ดีมาก เขาทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ หนุ่มรุ่นน้อง ตั้งใจจะคว้านิตยสารเล่มโปรดที่วางอยู่บนโต๊ะมาพลิกดู                “คุณพริ้ม” ชนาเมธชะงักเขาหันไปมองผู้ช่วยรุ่นน้องที่แสดงสายตาชื่นชมคนซึ่งอยู่ในทีวีไม่ปิดบัง                “นายชอบคุณพริ้มตรงไหน”                “แล้วมีตรงไหนที่เราควรไม่ชอบเหรอพี่” คำถามของเขาถูกอีกฝ่ายย้อนกลับมาอย่างน่าคิด ชนาเมธเข้าใจความหมายนั้น พริมาเป็นผู้หญิงที่สวยมากจริงๆ งามทั้งใบหน้าและเรือนร่าง... ทว่าการที่ก้องภพเป็นแบบนี้ไม่ค่อยดีนัก ความเป็นห่วงอีกฝ่ายฉายชัดในดวงตาของเขา                ชนาเมธรู้ดีว่าการตกหลุมรักมันเป็นอย่างไร และความรักทรมานแค่ไหน ในขณะที่ก้องภพยังคงเคลิ้มฝันไป ชายหนุ่มละสายตาจากอีกฝ่ายหันกลับไปทางทีวี แล้วมองใบหน้าสวยในทีวีอย่างครุ่นคิด... จากคุณ : เมเปิ้ลสีขาว เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 06:43:24

ความคิดเห็นที่ 3 เข้ามาอ่านค่ะ ท่าทางสนุกดีแฮะ รอตอนต่อไปนะคะ ------------- ปล.มีพิมพ์ตกหล่นนิดนึงค่ะ แหะ แหะ ช่วยพรุ๊ฟ “การเจรจาเบื้องกับมิสเตอร์ทาคาชิ เรื่องสินค้าของเราที่จะไปวางจำหน่ายที่ญี่ปุ่นราบรื่นดีครับ ทางนั้นรับข้อเสนอและบอกว่าการประชุมใหญ่ครั้งหน้าอยากจะเจอคุณให้ได้”   “เฮ้อเสร็จสักที ขอคุณสวรรค์” หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่องานเสร็จเรียบร้อย กรดาถอดแว่นสายตาออกแล้วดึงที่รัดผมยางยืดรวบผมตัวเองใหม่ ก่อนที่จะชะงักไปเมื่อเห็นกองงานที่วางอยู่ข้าง ๆ   จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 14:43:38

ความคิดเห็นที่ 4 ทำไมเรามีความรู้สึกว่าสองเรื่องสุดท้ายที่ลงที่นี่ มันไม่จบ .. ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยมั้ยน้อ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 19:16:55

ความคิดเห็นที่ 5 ก้องภพเพ้อเหมือนเด็กบ้าดาราเลย แต่น่าจะพ้นวัยแล้วนะ สงสารกรดา เลยไม่ได้ใช้ความรู้ที่อุตส่าห์เรียนจนจบเลย แต่อย่างว่านะ บ้านไม่มีใครช่วย จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 22:17:14

ความคิดเห็นที่ 6 ชนาเมธกับพริมาเคยรู้จักกันมาก่อนใช่มั้ยเนี่ย จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 00:39:22

ความคิดเห็นที่ 7 หนุ่มหน้าสวยอย่างก้องภาพจะหล่อกว่าชนาเมธมั้ยหนอ จากคุณ : Toodmeeh เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 12:53:44

ความคิดเห็นที่ 8 ยังรออยู่นะคะ ชอบงานของคุณเมเปิ้ลสีขาวเสมอ (รักสำนวนของคุณมากๆ เลย) จากคุณ : The SoVo เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 19:39:52