ความคิดเห็นที่ 1 “ใครบอกเธอล้ำ ใครบอกเธอว่าฉันอยากเป็นนักแสดงละครร้อง ฉันรู้ตัวดีน่า   ฉันอยากเล่นยี่เกต่างหาก เพราะยี่เกมีแต่นักแสดงผู้ชาย   ฉันจะบอกให้คณะยี่เกดัดแปลงเอาเรื่องสาวเครือฟ้ามาทำเป็นยี่เก”   หวานบอกเล่าความฝันแท้ๆ ซึ่งเก็บงำไว้เนิ่นนานให้เพื่อนรักรับรู้                    “ขนาดนั้นเชียว”   เลิศล้ำเออออตามที่หวานบอก..   และเริ่มยอมตามความตั้งใจจริงของเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าโดยดุษฎี   เลิศล้ำเองยังเด็กแท้ เด็กเกินกว่าจะเข้าใจถึงความเป็นไปอันพึงควร   คำว่าเพื่อนของเลิศล้ำในวัยเยาว์แบบนี้ ไม่ได้อยู่ที่ว่าเป็นชายหรือหญิง   แต่คำว่าเพื่อนของวัยเด็กไร้เดียงสา อยู่ตรงที่ความซื่อสัตย์จริงใจและช่วยเหลือกันและกัน                    จวบจนบัดนี้ ความคิดฝันของหวานก่อตัวเป็นรูปร่างยิ่งกว่าเก่า   ภาพในจินตนาการแจ่มชัดกว่าที่เคยนัก ทุกค่ำคืนยามหลับฝันมีภาพตัวเองเป็นนางยี่เก   สักวันหนึ่งจะได้เป็นนางยี่เก ที่คนนิยมชมชอบป่านฉะนั้น                    ไม่มีใครรู้ล่วงหน้าหรอกว่า ชีวิตพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร และจะเกิดเหตุการณ์ใดในชีวิตบ้าง   ใครเล่าจะนึกฝันว่าความสุขที่เห็นอยู่ทุกค่ำคืน ความแช่มชื่นที่เห็นอยู่ทุกวันเวลา   จะถูกแปรเปลี่ยนได้อย่างรวดเร็วฉับพลัน....                        อยู่ๆความสมบูรณ์ของครอบครัวน้อยๆก็ถูกแปรเปลี่ยน   เพราะมรสุมทางการเมืองพักกระหน่ำเข้าสู่ครอบครัว เป็นพายุแห่งการพลัดพรากครั้งใหญ่   เพราะหลังจากพายุลูกนี้เบาบางจางลง..   หวานและพ่อก็ไม่เคยได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมชายคาเดียวกันอีกเลย    ใครเล่าใครจะรู้ หวานต้องใช้ชีวิตทุกข์ทนอยู่กับแม่ซึ่งหัวจิตหัวใจอ่อนล้าลงทุกทีเพียงลำพัง   อยู่ด้วยกันเพียงสองคนแม่ลูก .. ..นานแสนนาน จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 09:47:08

ความคิดเห็นที่ 2 ปีพุทธศักราชสองพันสี่ร้อยเจ็ดสิบห้า   ภายหลังที่แผ่นดินสยามเปลี่ยนแปลงการปกครอง   จากระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์เป็นระบอบประชาธิปไตย   ช่วงแรกๆสภาพบ้านเมืองตกอยู่ในภาวะระส่ำระสายนัก   ไม่รู้ว่าใครเป็นพวกใคร ไม่รู้ว่าใครเป็นฝ่ายไหน เกิดการปฏิวัติรัฐประหารครั้งแล้วครั้งเล่า   เกิดการกบฏซ้ำแล้วซ้ำอีก กว่าที่บ้านเมืองกว่าที่แผ่นดินสยามจะสงบสุขคืนดี                      .... .... .... .... .... .... .... .... .... .... .... .... .... .... .... .... .... .... .... .... แต่ความคืนดีไม่ได้พัดผ่านเข้าสู่ครอบครัวของหวาน   ความคืนดีพัดผ่านเลยลอยไปแสนไกล ให้หวานและแม่เฝ้ายืนมองอย่างเจ็บปวดหัวใจเล่น   เหมือนแกล้งกันชัดๆ หวานและแม่ทั้งคิดทั้งแค้น                      เพราะอยู่ๆวันร้ายคืนร้าย   คุณดำรงก็ถูกยัดเยียดกล่าวหาว่ามีส่วนพัวพันคิดคดเป็นกบฏต่อแผ่นดิน   โทษครั้งนี้หนักถึงประหารชีวิต แต่ด้วยความฉลาดที่พอมีเหลือ   ด้วยความที่รู้ว่าประชาธิปไตยที่ยังไม่เต็มใบ เผด็จการในหัวใจของผู้กุมอำนาจนั้นมันยังคงเต็มเปี่ยม   ความยุติธรรมของกระบวนการศาลคงช่วยอะไรไม่ได้เลย   มิหนำซ้ำจะเป็นกลไกเครื่องมืออย่างหนึ่งของฝ่ายกุมอำนาจเสียมากกว่า   สุดท้ายคุณดำรงจึงตัดสินใจหลบหนีไปอยู่แดนไกลแถบยุโรป                      หวานและแม่จดจำได้แม่น เป็นอีกหนึ่งการจดจำที่ฝังรากลึกในทุกอณูแห่งชีวิต   กลางดึกคืนที่พ่อหนีลี้ภัย พ่อไม่ได้เอาสมบัติเงินทองติดตัวไปเลยสักนิด   นอกจากเสื้อผ้าสองสามชุดที่หอบลงเรือยนต์ซึ่งมารอรับตรงท่าน้ำเจ้าพระยา   ท่าน้ำที่ทั้งสามชีวิตเคยนั่งเหม่อมองทอดยาวไกล จากบนเรือนทุกย่ำค่ำ..หลังอาหารเย็น                      “คุณพี่”   น้ำตาแม่ไหลพราก ขณะน้ำเสียงสั่นเครือ   จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 09:52:05

ความคิดเห็นที่ 3 พ่อจ้องมองหน้าแม่ด้วยดวงตาเจ็บร้าว   “อย่าร้องไห้นะละไม ละไมกำลังทำให้พี่ไม่สบายใจสุดชีวิต”                    “ทำไมพวกเขาถึงทำกับคุณพี่ได้ถึงเพียงนี้ ละไมไม่เข้าใจ”                    “แล้วสักวันละไมจะเข้าใจ ว่าความหวาดระแวงของคนมันทำได้ทุกอย่าง   เพียงเพื่อให้ความหวาดระแวงนั้นหายหมดไปจากตัวเอง”   ..พ่อจับมือแม่ไว้แน่น                    “เร็วๆเข้าเถอะครับคุณดำรง ขืนชักช้าจะไม่ทันการณ์”   เสียงเจ้าของเรือยนต์ที่มารอรับร้องเรียกด้วยความรีบร้อน พ่อรีบก้าวเท้าลงเรือที่จอดนิ่งเทียบท่า                    “แล้วนี่จะหนีไปที่ไหนกัน”   แม่เริ่มสับสน..ไม่รู้หรอกว่าตั้งใจถามใคร พ่อหรือเจ้าของเรือยนต์                    “ทางนายใหญ่ให้มารับ เดี๋ยวจะไปต่อเรือเดินทะเลลำใหญ่ที่ปากอ่าว เห็นว่าจะพาไปลี้ภัยที่อังกฤษ”   เจ้าของเรือยนต์บอกเล่า                    “เคราะห์กรรมอะไรของเรา เคราะห์กรรมอะไร” แม่เพ้อพก                    ..เรือกำลังจะออกจากท่า พ่อเหลียวจ้องมองแม่และหวานครั้งสุดท้าย   “ดูแลลูกดีๆนะละไม สักวันพี่จะหาทางกลับมา”                    เสียงพ่อขาดลอยหายไปกับเวิ้งน้ำ เหมือนพัดพากระชากเอาหัวใจของแม่ออกไปด้วย   แม่ยืนโอบกอดหวานไว้แนบเอว แม่ร่ำไห้สะอื้นเป็นเหมือนสายน้ำ   สายน้ำที่พัดพาพ่อจากไกลลับตา.. ..                      วันคืนผ่านไป แต่ภาพค่ำคืนแห่งความเจ็บร้าวยังติดตาติดใจหวาน ไม่มีทีท่าจะลบเลือน   ทุกคราวที่หวนนึกถึงคืนแห่งการพลัดพราก แววตาอันเจ็บร้าวของพ่อและแม่ที่ต่างจ้องมองกัน   ทำให้หวานเจ็บลึกนัก ลึกล้นจนเกิดเป็นความเจ็บแค้น                    หวานสงสารที่พ่อต้องตกระกำลำบาก พลัดพรากจากถิ่นเคยอยู่อู่เคยนอน   เป็นการพลัดพรากที่ไม่รู้ชะตากรรมเบื้องหน้า ว่าจะสิ้นสุดตรงปลายทางใด   ทุกสิ่งในความเป็นไปคือความเลื่อนลอยระหว่างกัน   กว่าสองเดือนแล้วที่ไม่มีการติดต่อส่งข่าวคราวของพ่อกลับมาเลย ไม่มี และไม่มี.... .... จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 09:56:52

ความคิดเห็นที่ 4 หวานเห็นใจแม่ อดสูที่แม่ต้องกลับกลายเป็นผู้หญิงเดียวดายอีกครั้ง   และความเดียวดายหนนี้ก็อ้างว้างว่างเปล่ากว่าครั้งไหนๆ   เป็นครั้งแรกในชีวิตที่หวานเห็นแม่ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรอยู่หลายคืน   ราวกับว่าหัวใจแม่จวนแตกสลาย   หวานรู้สึกว่าแม่เปลี่ยนแปลงไป กลับกลายเป็นผู้หญิงที่เศร้าซึมลึก   ยามว่างยามใดแม่จะนั่งคนเดียวอยู่ตรงชานเรือน   หันหน้าและทอดสายตาเหม่อมองไปทางเวิ้งน้ำเจ้าพระยา   ทุกครั้งที่เห็นแม่อยู่ในสภาพแบบนี้ หวานก็รู้สึกเวิ้งว้างตามอย่างบอกไม่ถูก.. ..                      กว่าความเข้มแข็งจะกลับคืนสู่หัวใจของแม่ได้ ก็กินเวลาเนิ่นนานกว่าครึ่งปี   กว่าหกเดือนของการพลัดพรากและความทุกข์ทน ทำให้แม่เริ่มรู้ถึงความจริงบางอย่าง   ความจริงที่ว่าแม่ต้องเข้มแข็งไม่ใช่อ่อนแอ แม่มีชีวิตที่ต้องรับผิดชอบดูแลอีกหนึ่งชีวิต   หากแม่อ่อนล้าลงแล้ว.. ..   ใครเล่าจะเป็นผู้ปกป้องคุ้มครองหวาน ใครเล่าจะเป็นผู้ชี้นำทางอนาคตให้กับลูก                    “เย็นนี้กินข้าวเสร็จแล้ว ค่ำๆหน่อยแม่จะพาหวานไปดูละครนะ   รู้สึกว่าเราไม่ค่อยได้ไปดูละครกันนานแล้ว”                    “จริงเหรอแม่”   หวานดีใจนัก หวานดีใจมาก                      วิถีชีวิตแบบเก่าๆที่หวานชอบเริ่มหวนกลับมาอีกครั้ง   แม่เริ่มผ่อนคลายความเหงาโดยการออกดูมหรสพตามวิกและงานรื่นเริงต่างๆอีกหน   และทุกหนนั้นจะมีหวานตามติดไปด้วย                    แม่เลิกคาดคั้นแล้วว่าไม่อยากให้หวานเป็นนักแสดง   แม่เลิกคิดแล้วว่าความฝันของพ่อนั้นต้องการให้หวานรับราชการในกระทรวงเป็นเจ้าคนนายคน   แม่เริ่มเลี้ยงหวานด้วยหัวใจยับเยินที่มีอยู่   นับจากนี้แม่วาดหวังแต่เพียงว่า หวานอยากเป็นอยากทำสิ่งใดก็ตามแต่ใจหวาน   ขอแต่เพียงให้เป็นคนดีมีศีลธรรม.. จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 10:01:00

ความคิดเห็นที่ 5 อิสระความเป็นไป กลับคืนสู่หัวใจดวงน้อยแล้ว                    วันคืนยังคงผ่านพ้นเรื่อยๆเหมือนสายน้ำ   ที่รินไหลไปตามทางเบื้องหน้าและไม่มีวันไหลกลับทวน   ข่าวคราวของพ่อยังคงเงียบหายเช่นเคย สองชีวิตที่อยู่ทางนี้ไม่อาจรู้ความเป็นไปใดๆได้   นอกจากการเฝ้ารอด้วยความหวัง รอว่าสักวัน..   จะได้กลับมาใช้ชีวิตอยู่ร่วมเป็นครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง   สองชีวิตทางนี้ไม่รู้ดอกว่า ความหวังที่เฝ้ารอไม่มีทางกลับคืน   และสุดท้ายจะมีก็แต่เพียงความย่อยยับระหว่างกัน                        หวานยังคงใช้ชีวิตเด็กนักเรียนที่โรงเรียนแซมแซ่นผูกพันอยู่กับโรมรัน   เพราะโรมรันเป็นเด็กผู้ชายเพียงคนเดียวที่หวานคบหาในโรงเรียน   และไว้เนื้อเชื่อใจจนเผลอไผลให้มิตรภาพเกินเลย                      ..เมื่อก้าวขึ้นมาเรียนในระดับชั้นมัธยมศึกษา   ทั้งหวานและโรมรันยังคงได้เรียนอยู่ห้องเดียวกันตามเดิม ซ้ำที่นั่งเรียนก็ยังนั่งติดกัน   ทั้งหวานและโรมรันเป็นเด็กเรียนเก่ง   มีบ่อยครั้งที่มาสเตอร์มอบหมายให้ทำกิจกรรมชิ้นสำคัญของโรงเรียนร่วมกัน   จึงเป็นธรรมดาที่ทั้งคู่จะสนิทชิดเชื้อกันเป็นพิเศษ เพราะต้องคลุกคลีปรึกษาหารือเรื่องงานกันบ่อยๆ                      “งานคริสต์มาสปีนี้ ตกลงเรื่องละครให้เธอรับผิดชอบนะหวาน”                    โรมรันออกความเห็นสรุป สองปีที่ผ่านมากับงานละครของโรงเรียน   โรมรันรู้สึกว่าตัวเองไม่มีทั้งความถนัดและความชื่นชอบเอาเสียเลย   ผิดกับหวานที่ทั้งชอบทั้งลุ่มหลงเสน่ห์ของมันเพิ่มพูนขึ้นทุกเวลานาที                    “ถ้ามีอะไรขาดเหลือ อยากให้ช่วยก็บอก”   โรมรันพูดต่อ                    “ไม่เป็นไรหรอกโรมรัน เธอก็รู้ว่างานละครเป็นสิ่งที่ฉันชอบ ฉันจัดการเองได้”                    หวานยิ้มให้อย่างพอเข้าใจ ด้วยพอรู้อยู่ว่าโรมรันไม่ถนัดการแสดงต่างๆเอาเสียเลย จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 10:05:15

ความคิดเห็นที่ 6 ศาสตร์แห่งศิลป์ล้วนเป็นวิชาที่โรมรันทำคะแนนได้ไม่ดี   ผิดกับวิชาด้านวิทยาศาสตร์และการคำนวณที่โรมรันจะเก่งและชอบนักหนา   มาสเตอร์ในโรงเรียนต่างก็รู้ดีถึงสิ่งนี้ และหวังว่าอนาคตของโรมรันคงจะยาวไกล   คงเป็นหน้าเป็นตาให้กับทางโรงเรียนได้                      ส่วนครอบครัวของโรมรันก็วาดหวังไว้ไม่น้อย เป็นสิ่งวาดหวังที่โรมรันรู้ดีเต็มเปี่ยม   และไม่เคยทำให้พ่อแม่ผิดหวัง เพราะทุกสิ้นปีการศึกษา..   โรมรันจะเป็นหนึ่งในเด็กนักเรียนที่ได้รับรางวัลเรียนดี   ปีนี้ก็เช่นกันที่พ่อแม่ของโรมรันได้รับเชิญมาในงานส่งท้ายสิ้นภาคการศึกษา   ด้วยในงานจะมีพิธีมอบเกียรติบัตรแก่เด็กนักเรียนเรียนดี เหมือนเช่นที่เคยจัดมา                      แต่แล้วการมาโรงเรียนครั้งนี้ของคนทั้งสอง   ก็ได้กลายเป็นจุดเริ่มต้นเล็กๆ ที่ทำให้สัมพันธภาพระหว่างโรมรันและหวานเริ่มคลอนแคลน                      “เมื่อเช้าที่งานโรงเรียน เพื่อนของลูกที่ชื่อหวานที่พามาไหว้ให้พ่อแม่ได้รู้จัก   ถ้าพ่อจำไม่ผิดเป็นลูกชายของคุณดำรง ภักดีรมย์ใช่ไหม”                    พ่อถามโรมรันขึ้นมา ขณะทุกคนในครอบครัวกำลังล้อมวงรับประทานอาหารมื้อเย็น                    “ใช่ครับ”   โรมรันตอบไปตามใจซื่อ โรมรันรู้เรื่องทุกอย่างของหวานดี   พอๆกับที่หวานรู้เรื่องของโรมรัน เพราะต่างเล่าสู่กันฟังบ่อยแสนบ่อย                    พ่อมองหน้าแม่อย่างขอความเห็น อย่างไม่ค่อยสบายใจนัก   กับความผูกพันฉันเพื่อนของเด็กหนุ่มทั้งสอง   ในแวดวงสังคมผู้ใหญ่ต่างรู้กันทั่วว่า คุณดำรงถูกตราหน้าไว้เป็นกบฏของแผ่นดิน   กบฏที่ตอนนี้ยังคงหนีหัวซุกหัวซุนไม่มีแผ่นดินจะอยู่   พ่อนึกตรึงตรองชั่วครู่ สุดท้ายก็ห้ามปรามลูกชายของตนให้เลิกคบหาหวาน                    “ทำไมล่ะครับ หวานเขาก็เป็นคนดีตั้งใจเรียนหนังสือ มาสเตอร์ที่โรงเรียนเอ่ยปากชมกันทุกคน”   โรมรันไม่เข้าใจคำห้ามปราม จึงพยายามซักไซ้.. จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 10:09:05

ความคิดเห็นที่ 7 โรมรันเริ่มโตเป็นหนุ่ม เริ่มมีความคิดอ่านเป็นของตัวเอง   เริ่มมีความต้องการรู้เหตุผลในทุกสิ่งที่ดำเนินไป                    “คุณดำรงพ่อของเขาเป็นกบฏ ครอบครัวของเขากำลังถูกทางการเพ่งเล็ง   ถ้าเราเข้าไปคบหาเกี่ยวข้อง ดีไม่ดีจะพลอยติดร่างแหไปด้วย”   อบอกเหตุผลแก่ลูกชายตรงไปตรงมา                    พ่อมองว่าครอบครัวของคุณดำรง เป็นครอบครัวที่ไม่ควรคบหาสมาคม   เพราะในแวดวงสังคมรวมถึงเจ้าใหญ่นายโตพากันตั้งขอรังเกียจ   และพ่อเองก็พลอยตั้งข้อรังเกียจไปตามกระแสที่ว่านั่น                    พ่อไม่คำนึงถึงเลยว่า เส้นสายความผูกพันของเด็กทั้งสอง   ป็นเส้นเกลียวความผูกพันที่อยู่นอกกระแสของสิ่งใดๆ     มันคือความยุติธรรมแล้วหรือ   ที่ความบริสุทธิ์ของใจสองดวงต้องถูกทำลายให้ย่อยยับลง   เพียงเพื่อตอบสนองความติดยึดอยู่กับอำนาจวาสนาของผู้ใหญ่บางคน                      ทั้งหมดที่กำลังเกิดขึ้น จริงแท้คือหลงลืมหรือเห็นแก่ตัว   แต่เท่าที่รู้พ่อของโรมรัน ซึ่งมีบรรดาศักดิ์ในอดีตเป็นถึงพระยาราชจรัสฤทธิชัย   เป็นคนหลักแหลมและเอาตัวรอดได้เสมอ   เพราะในยามที่บ้านเมืองวุ่นวายแบ่งออกเป็นสองฝักสองฝ่าย   หากฝ่ายไหนทำท่าจะกำชัยชนะและได้ครองอำนาจเป็นใหญ่   คนอย่างเขาก็จะตีหน้าตายเข้าข้างอยู่ฝ่ายนั้นทุกครา                      เช้าแรกของปีการศึกษาใหม่                      จึงเป็นเช้าแรกที่ความผูกพันอันเคยดีของหวานและโรมรัน เริ่มเปลี่ยนแปลง.. ..         (อ่านต่อฉบับหน้า) จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 10:13:25

ความคิดเห็นที่ 8 Oh noooooooo :( จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 17:18:29

ความคิดเห็นที่ 9 มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 19:27:21