...............จ้างเธอให้รัก ตอนที่11..................

ลิงค์ของตอนที่ผ่านมานะคะ

บทนำและตอนที่ 1
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10613052/W10613052.html
ตอนที่2
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10644126/W10644126.html
ตอนที่3
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10661938/W10661938.html
ตอนที่4
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10682612/W10682612.html
ตอนที่5
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10712662/W10712662.html
ตอนที่6
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10756171/W10756171.html
ตอนที่7
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10770518/W10770518.html
ตอนที่8
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10800113/W10800113.html
ตอนที่9
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10850347/W10850347.html
ตอนที่10
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10875048/W10875048.html

++++++++++++++++++++

บทที่สิบเอ็ด
เปลี่ยนใจ



ยายบ้า ...

... ถ้าหากเขาไม่หงุดหงิดขึ้นมาก่อนล่ะก็เขาคงจะต้องหาทางบังคับให้เธอรับเงินก้อนนั้นของเขาให้ได้

เธอกำลังคิดว่าฉันหลอกเธอหรือยังไง? เงินนั่นก็ของจริง ให้จริง ให้ฟรีๆเสียด้วยซ้ำ เธอยังคงเรื่องมากอีกหรือไง

แน่ล่ะ คงแสร้งแสดงละครทำทีเป็นตัวเองอ่อนไหวอีกตามเคย ... ร้ายชะมัด อีกไม่นานคงต้องโทรศัพท์มาติดต่อกับเขาเรื่องงานนี้

ปรุฬห์เมื่อคิดได้อย่างนั้นก็เบาใจไปค่อนครึ่ง แน่นอนว่าผู้หญิงอย่างเธอไม่มีทางปฏิเสธเงินของเขาได้หรอก อีกทั้งการว่าจ้างไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องของความรู้สึกและความสัมพันธ์ เพราะฉะนั้นแล้วเขาก็ไม่รู้สึกผิดเลยที่ทำให้เธอต้องโมโหและร้องไห้ออกมากับข้อเสนอของเขา

เอาล่ะ ... คราวนี้เขาก็แค่ตั้งตารอคอยเธอโทรศัพท์มาหาเท่านั้น

“พี่รุฬห์”

แต่แล้วเสียงแหลมๆของแม่มดร้ายจากครอบครัวธนากิจก็หลอนประสาทของเขาเสียก่อน

“อาทิตย์หน้าก็เป็นช่วงเทศกาลวันวาเลนไทน์แล้ว พาเปมไปเที่ยวที่ไหนดีคะ”พูดพร้อมพุ่งเข้ามาเกี่ยวแขนของชายหนุ่มเอาไว้

“เอ่อ พี่ไม่ค่อยว่างหรอกครับ”ปรุฬห์ต้องตอบปฏิเสธพยายามดึงมือของเธอออกและเบี่ยงตัวหนีหน้าอกของหญิงสาวซึ่งเบียดกระทบไหล่ของเขาอยู่ “พี่ต้องทำงานนะ เรื่องนั้นพี่ยังไม่คิดเลยครับ”เขาไม่บอกหรอกว่างานที่เขาหมายถึงคือการตามหาผู้หญิงสักคนมาหวีดเสียงใส่เธอ “น้องเปมิกาตั้งใจอ่านหนังสือเถอะนะ ต้องกลับไปทำงานต่อที่ต่างประเทศไม่ใช่เหรอ? อีกอย่างน้องเปมิกาก็ใกล้จะเรียนจบแล้ว” เมื่อเขากล่าวเช่นนี้เปมิกาก็ชักสีหน้าแล้วจึงดูสลดลงทันที เธอกำลังน้อยใจเขาอีก

ปรุฬห์ได้เพียงแค่ลูบศีรษะของเธอแล้วจึงรีบปลีกตัวหนี เขาไม่สามารถทนอยู่กับผู้หญิงแบบเปมิกาได้แน่ๆ เขารู้สึกอึดอัดตั้งแต่พบเห็นหน้ากันครั้งแรกจนถึงบัดนี้



\\\\\\\\\\\\\\\\\\\



“เขาพูดแบบนั้นเหรอ”นราวรรณเอ่ยถามน้องสาวหลังจากเธอกลับมาจากงานธุระในอีกหนึ่งอาทิตย์ถัดมา

“แกต้องมาเห็นเขาเดินเข้ามาหลังร้านนะวรรณ”พี่สาพูด “เขาเดินเข้ามาแล้วก็หยิบสมุดเช็คเขียนตัวเลขนับกว่าแสนให้กับนีรหน้าตาเฉย”

“ใช่ๆ แก รู้ไหมฉันตกใจมากน่ะ”พี่เกดหันมาสมทบพลางดูดน้ำหวานหันไปมองดูสีหน้าไม่พึงพอใจของนีรนา

“อย่าบอกนะว่า เขาคิดว่าแกทำงานที่นี่”นราวรรณต้องเบ้ปาก

“ถูกของพี่”นีรนากล่าว “แต่ก็ไม่มีใครไม่คิดไม่ใช่หรือ? โดยเฉพาะเมื่อหนูย้ายหอพักมาอยู่ใกล้ๆบริเวรสถานที่ทำงานของพี่แบบนี้ เพื่อนๆของหนูหากรู้เข้าก็คงเข้าใจไม่ต่างกัน”เธอไม่อยากพูดถึงแววตาขอร้องแกมสงสัยของทีคในค่ำคืนวันปีใหม่ที่พบเจอเธอในสถานที่แห่งนี้เลย “ถึงแม้ว่าไอ้ผู้ดีคิ้วเข้มๆตาคมๆคนนั้นจะมองหนูเถื่อนแค่ไหนหนูก็ไม่สนใจหรอก ... ไม่อยากจะเถียงคนฉลาดกว่า มันไม่มีประโยชน์”เธอกำลังประชดประชัน

“อันที่จริงนั่นมันเป็นโอกาสที่ดีเลยนะ”นราวรรณพึมพำ “ปรุฬห์คงจะมีปัญหาที่ยากจะแก้ไขจริงๆ ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่ยืมมือคนอย่างพวกเราช่วยหรอก”

“ถ้าหากพูดไปจำนวนเงินที่ให้มันก็เยอะอยู่”พี่เกดบอก “แถมพูดว่าเป็นค่ามัดจำด้วย ... ดีไม่ดีถ้าหากนีรตกลงเป็นแฟนล่ะก็ เขาจะให้โบนัสด้วยหรือเปล่าก็ยังไม่รู้”

“แต่เขาปากเสีย”นีรนาบ่น เธอไม่พูดถึงเรื่องเงินหรอก ... มันไม่เข้าใครออกใคร ปรุฬห์เป็นผู้ดีมีการศึกษา ใครๆก็อยากคบหากับเขา เขายื่นข้อเสนอนั้นให้แก่เธอด้วยเงินจำนวนมากขนาดนี้เธอก็คงไม่ปฏิเสธหรอกหากว่าปรุฬห์ไม่พูดจาไม่ให้เกียรติเธอเลยและที่สำคัญคือเธอไม่ต้องการให้ทีคมองดูเธอเลวร้ายกว่าเดิมอีก “พี่จ๋าน่าจะทำหน้าที่นี้ได้”

“เออ ใช่ เขาไม่ถามถึงพวกแกบ้างหรือยังไง”นราวรรณประหลาดใจ

“ไม่ล่ะ เขาพุ่งเข้ามาหานีร ... คงเพราะเรื่องที่เข้าใจผิดคิดว่านีรทำงานที่นี่และที่สำคัญ ปรุฬห์ก็รู้จักนีรในระดับหนึ่ง เขาอาจจะต้องการความไว้วางใจด้วย”

“เขาฉลาด”นราวรรณบอก

“ฉลาดแกมโกงน่ะสิ”นีรนาต้องเสริม “ถ้าหากเขาไม่พูดแบบนั้นออกมา นีรก็คงจะคิดว่าเขาเป็นพี่ชายแสนดีของทีคต่อไปอีกนานเลยทีเดียว”

“เขากล่าวหาว่านีรหลอกน้องชายของเขาด้วยนะ”พี่สารีบแทรกพูด “ดูเหมือนความเข้าใจผิดนี้จะทำให้เขาพูดจาไม่เข้าหูพวกเราสักคนเดียว”

“นี่แน่ะ ... เขาโทรศัพท์มาหาแกหรือเปล่า? แกมีเบอร์ติดต่อเขาใช่ไหม”นราวรรณถาม

นีรนาพยักหน้าตอบ “ตั้งแต่วันที่เขาเริ่มเข้าใจผิดคิดว่าหนูขายตัวที่นี่แล้วพาไปส่งที่หอพักน่ะ เขาก็บอกให้ทีคฝากเบอร์โทรศัพท์เอาไว้ให้แต่ก็ไม่เคยสนทนากันเลยเพียงสักครั้งเดียว”

“ถ้าหากว่าเป็นไอ้จ๋า ก็น่าจะรับมือเขาไหวนะ”นราวรรณหันไปมองเพื่อนพร้อมกับสายตาของคนอื่นๆ

“โยนงานหรือ”พี่จ๋าถามพลางเคี้ยววุ้นเส้นจากจานลาบ “ก็ดีสิ ...ฉันจะได้เก็บเงินหลักแสนเข้ากระเป๋า”

“ไม่หรอก ฉันตั้งใจจะให้นีรมันเป็นนายหน้าให้แก ขอสักสามสี่เปอร์เซ็นต์จากแกก็ยังดีน่ะ”นราวรรณตอบ

“ขอบคุณค่ะ คุณนราวรรณผู้ตระหนี่ถี่เหนียว”

“เงินเป็นชีวิตของพวกเรานี่นา”เธอพูดพร้อมหัวเราะ “ไม่มีเงินแล้วจะทำอย่างไรได้”

ยิ่งฟังนีรนาก็ยิ่งรู้ว่าพวกเขาสนใจเงินของปรุฬห์มากแค่ไหน

แน่ล่ะ ... มันเป็นจำนวนเงินมากพอที่จะจุนเจือครอบครัวของเธอต่อไปอีกสักพักหนึ่ง เขากำลังใช้จิตวิทยาหลอกล่อพวกเธอให้ยอมตกลงสินะ ... ผู้ชายแบบนี้ช่างร้ายกาจเหลือเกิน

“เอาอย่างนี้ดีไหมนีร แกลองโทรศัพท์ไปหาเขา ... ถ้าหากแกไม่สนใจรับงานนี้แกควรจะลองถามเขาดูว่าสนใจเพื่อนๆของแกบ้างหรือเปล่า เพราะพวกเราก็ไม่รู้จะหลอกลวงเขาไปทำไม พวกเราก็ต้องการแค่เงินกับข้อตกลง”นีรนาสลับสายตามองดูบรรดาพี่สาวหิวเงินทั้งหลายก่อนจะหลุบตาลงทานลาบรสเปรี้ยวๆเผ็ดๆของเธอ

ในเมื่อพี่สาวของเธอก็แสดงความเห็นด้วย เธอจึงพยักหน้ารับอย่างจำยอม “หนูจะลองคุยกับเขา”แล้วหญิงสาวก็ต้องใช้เวลาทบทวนกับตนเองจนกระทั่งกลับมายังห้องเช่าเก่าๆ ใช้เวลาคนเดียวเพื่อคิดใคร่ครวญให้ดีๆว่าเธอควรจะทำเช่นไร ...

เมื่ออาทิตย์ก่อนเธอเพิ่งจะตวาดด่าเขาไป วันนี้เธอจะกล้าโทรศัพท์ไปหาเขาได้อย่างไร ...

แต่ว่าเธอทำเพื่อบรรดาพี่สาว ไม่ใช่ตัวของเธอเสียหน่อย เธอไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่เห็นจะต้องกังวลใจเลยด้วยซ้ำ หญิงสาวก้มหน้าลงมองหมายเลขโทรศัพท์ของปรุฬห์ก่อนจะกดปุ่มโทรออกในที่สุด

ตรู๊ด ตรู๊ด ... ตรู๊ด ไม่มีใครรับ

ดีแล้วล่ะ!

นีรนารีบวางสาย เธอกลับโล่งอกที่ไม่ได้ยินเสียงปลายสาย

เชอะ ... อย่าได้เจอกันอีกเลย ไอ้คุณปรุฬห์ คฤษฐานนท์

ทว่าไม่ทันขาดคำ เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังลั่นจนเธอตกใจแทบจะทิ้งโทรศัพท์มือถือหล่นลงบนพื้นห้อง

“สวัสดีครับ”ปลายสายน้ำเสียงใสกว่าที่คิด ... ไม่จริงหรอกมั้ง

“สวัสดีค่ะพี่รุฬห์”นีรนาพยายามสงบสติอารมณ์พูด

“เรื่องวันนั้นน่ะ ... ขอโทษทีนะ พี่ผิดเองล่ะครับ” เอ๊ะ ... คนอย่างเขาเคยประนีประนอมอ่อนข้อให้ผู้หญิงแบบเธอด้วยอย่างนั้นเหรอ? “คุณฟังผมอยู่หรือเปล่าน่ะ”

“คะ ค่ะๆ ฟังอยู่ค่ะ”นีรนามีท่าทีร้อนรน “ช่างมันเถอะค่ะพี่รุฬห์ เรื่องมันผ่านไปแล้ว”

“ว่าแต่โทรศัพท์มาหาผมด้วยเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”เขากำลังแสร้งทำเป็นไม่รู้หรืออย่างไรกันว่ามีเพียงจุดประสงค์เดียวซึ่งนีรนาต้องการจะสนทนากับเขา ในเมื่อหญิงสาวเงียบเสียงไป ปรุฬห์จึงต้องการวางสาย “ถ้าหากไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวทำงานก่อนนะ”

“ดะ เดี๋ยวค่ะพี่รุฬห์ ... นีรมีเรื่องอยากจะเสนอ”

เขารอเธอพูดประโยคนี้พอดีทีเดียว ... เป็นไปตามที่เขาตั้งข้อสันนิษฐานเอาไว้ทุกอย่าง ชายหนุ่มซึ่งกำลังปรึกษางานกับกรรมการบริษัทภายในห้องรับแขกครอบครัวคฤษฐานนท์จึงเดินปลีกออกมาเพื่อสนทนาเรื่องที่สำคัญกว่า “คุณอยากจะเสนออะไรก็บอกผมมาตรงๆเถอะ”

หญิงสาวสูดหายใจลึกๆ “นีรไม่แน่ใจว่าพี่รุฬห์ว่าจ้างผู้หญิงคนไหนให้ทำงานกับพี่รุฬห์ในระหว่างนี้แล้วหรือยังคะ?”

“เปล่าครับ ไม่มี”เขาตอบอย่างมั่นใจ ... ก็ในเมื่อเขารอเธอรับข้อตกลงมานับอาทิตย์อยู่นี่ยังไงล่ะ

“พอดีว่าเพื่อนๆของนีรอาจจะช่วยพี่รุฬห์ได้ พี่รุฬห์สนใจจะลองติดต่อสนทนากับพวกเธอหรือว่าสะดวกเดินทางไปคิส คิส คาราโอเกะด้วยกันหรือเปล่าคะ?”

“อะไรนะครับ?”เธอพูดอะไรอยู่น่ะ ... เพื่อนของนีรเหรอ? ไม่ใช่นีรหรอกเหรอ?

“นีรคิดว่าพี่จ๋าน่าจะช่วยงานของพี่รุฬห์ได้นะคะ ลองตกลงกับเธอดีไหม?”

“ไม่เอาหรอกครับ”ปรุฬห์รีบปฏิเสธ “ผมไม่ได้ต้องการคำขอร้องจากคนอื่น ผมเป็นผู้ว่าจ้างและผมก็เสนอจ้างนีรคนเดียวนะ ไม่ใช่คนอื่น”

หญิงสาวต้องทำหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจ “ทำไมพี่รุฬห์ต้องเจาะจงว่าเป็นนีร?”

“ต้องการเหตุผลด้วยหรือ”ปรุฬห์หัวเราะร่า “ผมไม่ได้แก้แค้นคุณแทนไอ้ทีคก็แล้วกัน”

“พี่รุฬห์พูดอะไร!”นีรไม่ชอบให้เขากล่าวอ้างถึงทีคแบบนี้ เขากำลังกระเซ้าให้เธอโกรธอีกแล้ว

“ตกลงคุณจะให้คำตอบผมได้แล้วหรือยังครับ คุณนีร”

“ไม่เอา พอแล้ว”นีรบอก “นีรไม่รับ นีรอยากจะบอกว่าเพื่อนของนีรอาจจะช่วยพี่รุฬห์ได้มากกว่านีร แต่ไม่ใช่นีรหรอกนะที่จะยอมรับงานนี้”

“ผมไม่คิดแบบนั้น”ปรุฬห์เถียง “คุณแสดงเก่ง คุณน่าจะช่วยงานผมได้ดี”

“พี่รุฬห์! อย่ามากล่าวหานีรแบบนี้นะ”

“ใครกล่าวหา? ในเมื่อเห็นกันอยู่ว่ามันคือความจริง”

“พอเถอะ! นีรปฏิเสธ สิ่งที่คุยไปเมื่อตะกี้นี้ก็ยกเลิกให้หมด!”

“ตามใจคุณเถอะ ... ผมรู้ว่าคุณต้องการเงินมากแค่ไหนนะนีร ถ้าหากคุณคิดว่าศักดิ์ศรีจะช่วยประทังปากท้องคุณได้มันก็เรื่องของคุณ”ปรุฬห์บอกอย่างอารมณ์เสีย เขาหันไปเห็นเปมิกาเดินลิ่วๆผ่านระเบียงทางเดินมาก็ต้องรีบเดินหนี “ผมไม่สะดวกคุยด้วย แค่นี้ก็แล้วกัน” พูดจบก็วางสายทันที

“ไอ้คุณปรุฬห์! ไอ้...”นีรนาไม่รู้จะสรรหาคำพูดติเตียนคนอย่างเขาอย่างไรดี เธอโมโหอีกแล้ว

พอเถอะเลิกพูดถึงเรื่องนี้ ...

เจ็บใจมาก อย่าให้เจอหน้านะ! ...นีรนาคนนี้จะแสดงบทมารร้ายตามที่ไอ้คุณปรุฬห์เข้าใจมาให้เจ็บแสบไปเลย



\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\



นีรนาโทรศัพท์รายงานพี่สาวถึงความผิดหวังของการตกลงงาน

“รู้แบบนี้ฉันโทรศัพท์ไปหาเขาแทนแกตั้งแต่แรกเสียดีกว่า”นราวรรณต้องบ่นมาอีกยาวพรืดเมื่อพบว่าเธอหมดโอกาสได้เงินจำนวนมากจากปรุฬห์



หลังจากที่นีรนาไม่พอใจกับคำพูดของปรุฬห์ เธอก็มองปรุฬห์เป็นคู่อริไปในทันทีนั้น

เมื่อเธอเดินทางไปเรียนในมหาวิทยาลัยและได้ยินชื่อของปรุฬห์ผ่านหู เธอก็ต้องตีสีหน้ารังเกียจ แม้แต่บอลซึ่งให้ความเคารพแก่พี่ชายคนนี้เธอก็ยังต้องบอกห้ามไม่ให้เขาพูดถึง แม้ว่าบอลไม่มีทางเข้าใจหรอกว่านีรนาพบเจอกับเหตุการณ์อะไรมาก่อน

“เขาเป็นรุ่นพี่ในคณะบริหารธุรกิจที่โดดเด่นมากในช่วงที่เขาศึกษาอยู่ที่นี่น่ะ”บอลต้องตอบคำถามด้วยแววตาขี้สงสัยของหญิงสาว “เขาเป็นคนที่มีความรับผิดชอบทั้งเรื่องการเรียน กิจกรรมและเป็นผู้ชายที่เคารพให้เกียรติคนต่างวัย ผู้ใหญ่ทุกคนต้องเอ่ยชมเขาบ่อยๆ มันไม่น่าแปลกใจหรอกนะถ้าหากพ่อของเขาต้องการให้พี่รุฬห์มีครอบครัวที่ดีและภรรยาของเขาก็ต้องดีพร้อมด้วยเหมือนกัน”

ถึงแม้ว่าเธอจะได้ยินมาเช่นนี้แต่เธอก็ไม่เคยพึงพอใจเลย ปรุฬห์มีด้านมืดที่เลวร้ายมากไม่มีใครรู้หรอกนอกจากเธอน่ะ

เขาอาจจะเป็นเด็กเก็บกดมาก่อนก็ได้ ครอบครัวมีฐานะร่ำรวยของเขาอาจจะบีบบังคับให้เขาเลือกทำในสิ่งที่ตนเองไม่ชอบก็ได้ ใครจะรู้ ...

“วันนี้พี่รุฬห์จะมาทานอาหารกับพวกรุ่นน้องคณะตัวเองน่ะ บอลถูกชวนด้วยนะ นีรจะไปด้วยกันไหม”บอลก็คงจะชวนตามมารยาทเพราะพบว่าเป็นคนรู้จักกันดีแต่เธอก็ต้องกล่าวปฏิเสธเนื่องจากเธอไม่พร้อมจะเจอทีคและไม่อยากเห็นไอ้คุณปรุฬห์มากกว่าทีคนับสิบเท่า

เขายื่นข้อเสนอเอาเงินมาฟาดหัวเธอ ... ร้ายกาจที่สุด



ในช่วงเที่ยงวันนีรนาทานอาหารกับบรรรดาเพื่อนๆสาวในภาควิชาเดียวกัน โรงอาหารครึกครื้นเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย เธอยังคงเห็นแววตาหยามหยาบจากสาวๆคณะบริหารแม้ว่าพวกเธอก็คงรู้มานานแล้วว่านีรนากับทีคเลิกคบกัน

ก่อนที่หญิงสาวจะเดินทางไปวิเคราะห์งานในช่วงบ่ายเธอก็แวะไปยังร้านขายกาแฟ ขณะยืนสั่งน้ำปั่นสายตาก็สะดุดเข้ากับชายร่างสูงนามปรุฬห์และบรรดารุ่นน้องเดินตามเรียงแถวต้อนรับรุ่นพี่ผู้น่านับถือ นีรนาชะรอยตามองทีคเมื่อพวกเขาต่างเดินผ่านร้านขายเครื่องดื่ม หญิงสาวพยายามเลิกสนใจแต่สุดท้ายเธอก็ต้องหันไปมองเจ้าของเสียงนุ่มๆของหญิงสาวซึ่งเดินมาข้างกาย

“น้ำชามะนาวสองแก้วนะคะ”นีรนาต้องสะดุดมองดวงหน้าสวยๆของเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสังเกตเห็นว่ามืออีกข้างของเธอจับอยู่กับมือของทีค ...

ทีค ... หญิงสาวคนนี้นีรนาไม่รู้จักหรอกแต่ว่าเธอเดินจูงมือกับเขาและหันไปพูดคุยหยอกล้ออย่างมีความสุขขณะที่ทีคเหลือบตามองนีรนาแล้วจึงเงียบเสียงลง นีรนาไม่รู้หรอกว่าทีคคบหากับผู้หญิงคนนี้หรือไม่ แต่เธอรู้สึกเจ็บปวดลึกๆ ... อะไรกัน เลิกกันมาก็สักพักใหญ่ๆแล้วทำไมยังทำใจไม่ได้อยู่อีก

“ทีค แกสั่งกาแฟให้ฉันด้วย”ปรุฬห์เดินผ่านมาบอก “สวัสดีครับนีร ทานข้าวแล้วหรือยัง?”ก่อนจะเหลือบมาเห็นเธอยืนอยู่ใกล้ๆ นีรนาอยากจะแลบลิ้นหยิบรองเท้าข้างหนึ่งปาใส่รอยยิ้มกวนๆของอีกฝ่าย

“เรียบร้อยแล้วค่ะ”เธอแสร้งยิ้มตอบทำทีราวกับไม่เคยมีความบาดหมางต่อกันมาก่อน

หญิงสาวหน้าสวยผู้ซึ่งจูงมืออยู่กับทีครับน้ำดื่มก่อนจะส่งให้แก่ทีคแก้วหนึ่ง

“กาแฟใส่น้ำตาลสองซองก็หวานมากอยู่แล้ว เห็นเจ้าสองคนนี้จู๋จี๋กันแล้วยิ่งหวานเลี่ยนเข้าไปอีก”ปรุฬห์รับแก้วกาแฟจากพ่อค้า แอบแซวรุ่นน้องคณะบริหารทั้งสองคน นีรนาสังเกตเพียงแค่นี้ก็รู้ว่าเขาต้องการจะพูดให้นีรนาได้ยินชัดๆ นีรนารีบรับเงินทอนหันไปมองทีคครั้งหนึ่งซึ่งพบว่าเขากำลังจับจ้องมองเธอมาสักพักใหญ่ๆโดยไม่พูดอะไรสักประโยคเดียวนอกจากฟังเสียงหัวเราะของหญิงสาวข้างกายด้วยความเขินอาย

ผู้ชายอะไรกัน ... บอกว่ารักเธอในวันที่ต้องเลิกกันแล้วผ่านไปเพียงแค่สามเดือนกว่าๆเขาก็มีแฟนใหม่แล้ว ...

เธอไม่สนหรอกว่าเขาจะคิดว่าเธอขายบริการหรือไม่แต่การกระทำของทีคในครั้งนี้ไม่ได้ทำให้เธอประทับใจเลยเพียงสักนิดเดียว เธอกลับยิ่งเสียใจมากขึ้นไปอีกด้วยซ้ำ

นีรนาเดินกลับไปยังภาควิชาของตนเอง เธอนั่งอ่านบทความภาษาอังกฤษมากมายแล้วก็ต้องตาลายเมื่อสมองของเธอเห็นแต่เพียงภาพจูงมือของทีคกับผู้หญิงคนอื่นซึ่งไม่ใช่เธอ

“เป็นอะไรไปนีร ไปเที่ยวกัน”เพื่อนสาวออกปากชวนแต่เธอก็กล่าวปฏิเสธ

นีรนายังคงนั่งอ่านงานวิจัยต่างๆจนกระทั่งเวลาผ่านไปจนถึงหนึ่งทุ่มก็เหลือเพียงเธอและบอลอยู่ในภาควิชาเพียงลำพัง เธอเห็นเขากำลังนั่งเล่นเกมคอมพิวเตอร์สนทนาคนเดียวก็ทำให้เธอหัวเราะออกมาพอทำให้เบาใจขึ้นได้

“ดึกแล้วไม่กลับบ้านเหรอครับนีร”บอลสงสัย

ทว่านีรนาไม่ได้ตอบ เธอเพียงแค่ส่งเสียงในลำคอเป็นเชิงเอ่ยถามแล้วจึงก้มหน้างุดๆเขียนงานของตัวเองต่อไป ทว่าไม่นานนักเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับรอยแง้มและใบหน้าของผู้มาเยือน

“สักครู่นะไอ้ทีค”บอลบอกก่อนจะรีบปิดการทำงานของคอมพิวเตอร์

เธอไม่เห็นทีคมาแวะที่ภาควิชานานแล้วนะ ... วันนี้อาจจะเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนเลยด้วยซ้ำไป เขาไม่ได้เดินเข้ามาทักทายนีรนาเหมือนอย่างเคย ทีคเพียงแค่ยืนอยู่ข้างนอกประตูกระจก

นีรนาหันไปมองเขาก่อนจะเท้าคางนั่งทำงานของตนเองต่อไป

“ฉันหิวแล้ว รีบๆหน่อย”ทีคบอกแล้วจึงผลักประตูเข้ามายืนในห้องมองผู้เป็นเพื่อนมีท่าทีร้อนรน เมื่อเขาเห็นว่านีรนาไม่สนใจ เขาจึงต้องเดินเข้าไปคุยด้วย สักประโยคหนึ่งก็ยังดี ... “นีรไม่กลับหออีกหรือครับ?” เขาไม่มีทางรู้หรอกว่าตอนนี้เธอพักอาศัยอยู่ที่ไหนหรือเป็นอย่างไรบ้าง ...ถ้าหากเขายังคงเป็นแฟนของเธอ เขาก็คงจะรีบพาเธอไปส่งแน่ๆ

นีรนาก็แค่ส่ายหน้าปฏิเสธ เธอไม่ยอมสนทนากับเขา

“พี่บอล”เสียงน่ารักๆของสาวสวยดังมาจากหน้าประตู

“เดี๋ยวก่อนนะครับน้องแจ รออีกสามสิบวินาที”

เธอคงจะเป็นแฟนของทีคจริงๆสินะ ไม่ต้องสงสัยอีกแล้ว

นีรนายังคงทำงานต่อไปโดยที่ทีคไม่รบกวนเธออีก พวกเขากล่าวลาแก่หญิงสาวและเมื่อทันทีที่ประตูห้องปิดปล่อยให้เธออยู่คนเดียว นีรนาก็ต้องวางปากกา ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ความรู้สึกแย่ๆที่ถาโถมเข้ามามันคืออะไรกัน

เธอยอมรับไม่ได้หรอก ... ตอนนี้เธออยู่คนเดียวและทีคก็ไม่ใช่คนสำคัญของเธออีกแล้ว





“ผู้หญิงคนนั้นเคยเป็นแฟนพี่ทีคหรือคะ”หญิงสาวสวยสงสัย

บอลต้องหันไปมองเธอขณะตักอาหารเข้าปาก

“หนูเห็นเธออยู่ภาควิชาเดียวกันกับพี่บอล แล้วก็รู้สึกว่าเพื่อนๆจะเคยพูดถึงผู้หญิงคนนี้ด้วย”

ทีคพยักหน้ารับยิ้มกริ่ม “อย่าไปฟังพวกเพื่อนๆของน้องแจติเตียนเธอเลยนะ อันที่จริงนีรน่ารักกว่านั้นมากเลยล่ะ”

บอลต้องเผยยิ้มหัวเราะเบาๆ เขาไม่เคยเห็นไอ้ทีคด่าว่าแฟนเก่าตัวเองเลยสักครั้งเดียวแม้ว่าตอนนี้บอลจะรู้ดีว่าหญิงสาวสวยเบื้องหน้ากำลังหาโอกาสใกล้ชิดทีคเพื่อแสดงให้เขารู้ว่าเธอชอบพอเขาอยู่

และทีคก็ไม่เคยปฏิเสธ ... แน่นอนว่าเขาไม่ได้ปลาบปลื้มเธอไปมากกว่าความสัมพันธ์ของรุ่นน้องคนหนึ่งและหลายครั้งเขาก็พยายามสร้างภาพว่าไม่ได้มองผู้หญิงคนอื่นนอกจากแฟนเก่าของตนเอง ทว่ารุ่นน้อง ป.ตรีปีสองคนนี้ก็ยังคงตามตื๊อเขาตลอดมา

“พี่นีรน่ารักแล้วพี่ทีคเลิกคบกับเธอทำไมคะ”ฟังดูก็รู้ว่าเธอไม่ชอบคำพูดของทีค เธอตีสีหน้าน้อยใจออดอ้อนมองชายหนุ่มข้างๆตนเอง

บอลรู้ว่าทีคไม่อยากจะตอบคำถามจึงกระแอมตัดบท “น้องแจต้องการอะไรเพิ่มอีกไหม เดี๋ยวพี่จะเรียกเด็กเสิร์ฟให้นะ”

“ไม่หรอกค่ะ น้องแจอิ่มแล้ว”เธอบอกพร้อมยิ้มหวานๆ “วันนี้พี่ทีคเงียบจังเลย”เธอสังเกต “ร่าเริงหน่อยสิคะ”พูดพร้อมกับใช้ตะเกียบจิ้มแก้มของทีคเบาๆ ขายหนุ่มต้องยิ้มแหยๆตอบ ขณะที่ไอ้บอลกำลังหัวเราะถูกใจเมื่อสังเกตได้ว่ารุ่นน้องคนนี้ตามจีบไอ้ทีคไม่ลดความพยายามลงเลยนับตั้งแต่รู้ว่าทีคเลิกกับแฟนได้ไม่นาน ส่วนไอ้ทีคก็คงต้องฝืนใจปล่อยให้เธอคอยป้วนเปี้ยนอยู่แบบนี้ในเมื่อมันเองก็ยังคงทำใจไม่ได้เรื่องของแฟนเก่าอยู่ดี



\\\\\\\\\\\\\\\\\\\



นีรนาต้องปวดร้าวอีกครั้ง แผลลึกจากเมื่อสามเดือนก่อนยังคงไม่หายดี ยังคงทำให้เธอทรมานได้จนถึงตอนนี้ หญิงสาวเก็บตัวอยู่ในห้องพักนานนับอาทิตย์แล้วจึงผ่อนคลายด้วยการเดินห้างสรรพสินค้ากับพี่สาว

เธอไม่ได้บอกเรื่องที่ทีคมีแฟนใหม่แก่นราวรรณเพราะถ้าหากเธอพูดอีก พี่สาวก็คงรู้ว่าเธอเลิกพร่ำเพ้อถึงทีคไม่ได้

“ปรุฬห์เงียบไปเลยอย่างนั้นหรือ”

“ค่ะ”นีรนาบอก “แต่มันก็เพิ่งจะผ่านมาอาทิตย์เดียวเองค่ะพี่วรรณ คนอย่างเขาเล่ห์เหลี่ยมเยอะมาก ระหว่างนี้คงต้องวางแผนร้ายเอาไว้แน่ๆ”

“แกก็พูดไปเถอะ แต่พี่เสียดายเงินก้อนนั้นจริงๆ อุตส่าห์ฝันลมๆแล้งๆว่าจะได้ส่งเงินก้อนใหญ่ไปให้พ่อแม่ตกใจเล่น”พูดพลางหัวเราะร่า เธอเดินผ่านสินค้าหมวดเสื้อในไปยังเครื่องสำอาง

“พี่อยากให้หนูตกลงงานกับเขา ว่าอย่างนั้นเถอะ”

“แหงล่ะ ใครไม่อยากบ้าง? เงินจำนวนไม่น้อยนะ ก็คงมีแต่แกเท่านั้นล่ะที่ปฏิเสธน่ะ”

“เวลาสนทนาด้วยกันทีไรเป็นต้องมีปากเสียงทุกทีแล้วหนูจะตอบตกลงยังไงน่ะ”นีรนาบ่น ... ทว่าตอนนี้เธอเริ่มลังเลใจ พี่สาวของเธอก็พูดถูก แค่จ้างไปเดินควงแขนก็คงไม่เสียหายอะไรเลยนอกจากนั้นเธอยังได้รับเงินนับเป็นแสนชนิดให้เปล่าไม่มีข้อผูกมัดหลังจบงานแบบนี้ทำไมเธอจึงไม่คว้าโอกาสนั้นไว้

บางทีอาจจะเพราะอารมณ์อ่อนไหวต่อทีคซึ่งเธอไม่อยากทำให้เขามองเธอไม่ดี ทว่าเธอก็เห็นแล้วว่าเขาตอบแทนเธอด้วยการมีแฟนใหม่ซึ่งผู้หญิงคนนั้นอาจจะน่าสนใจกว่าเธอเสียด้วยซ้ำไป

เธอควรจะเลิกคิดถึงเรื่องศักดิ์ศรีได้แล้ว

“ถ้าหากเขาโทรศัพท์มาหา หนูควรจะตอบอย่างไร”นีรนาเริ่มสนใจบ้าง

“ถ้าเป็นพี่ก็จะบอกตกลง”นราวรรณกล่าว “แกไม่นึกถึงพ่อแม่บ้างหรือ? พูดก็พูดเถอะ ...ปรุฬห์ไม่ได้จ้างผู้หญิงเพื่อเป็นเพียงหญิงชั่วคราวข้ามคืนของเขาเสียหน่อย เขาฉลาดพอที่จะเลือกเพื่อทำงานให้แก่เขา แกไม่ต้องรู้สึกเกลียดชังตัวเองเพราะว่าแกไม่เหมือนพี่หรือไอ้สา ไอ้จ๋า ... แกมีการศึกษาและก็รู้ว่าควรจะปฏิบัติตัวอย่างไรไม่ใช่หรือ?”

นีรนาฟังพลางคิดตาม

“ถ้าเขาอยากจะจ้างแก แกก็ลองฟังข้อตกลงของเขาก่อนจะดีกว่าไหม จากนั้นเราค่อยมาคุยกันว่าจะทำอย่างไร”พี่สาวคะยั้นคะยอแล้วนีรนาก็ต้องคิดครุ่น

เดินไปเดินมาภายในห้างสรรพสินค้าแล้วในที่สุดเธอจึงเห็นดีเห็นชอบกับความคิดนี้ด้วย





เอาล่ะ ... นีรนาตัดสินใจแล้ว

คราวนี้เธอจะโทรศัพท์ติดต่อกับปรุฬห์ให้เป็นเรื่องราว หวังว่าครั้งนี้คงไม่ทะเลาะกันหรอกนะ

นีรนากดหมายเลขโทรศัพท์รอสายทว่าดูเหมือนปรุฬห์จะสนทนากับใครสักคนทำให้เธอติดต่อเขาไม่ได้ นีรนาจึงรีบวางสายและนั่งลงเงียบๆ นึกคำพูดดีๆในใจ

ทำยังไงดี ...

เธอต่อว่าและปฏิเสธเขาไปแล้ว ... หากเธอโทรศัพท์ไปครั้งนี้เขาคงต้องหัวเราะเยาะคิดว่าเธอเล่นตัวแน่ๆ

ทว่านีรนาไม่มีเวลาคิดเล็กคิดน้อยอีกแล้ว ปรุฬห์มีความเป็นผู้ใหญ่พอที่จะสนทนากับเธอ เธอยังคงหวังเช่นนั้น และแล้วในฉับพลันเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น นีรนาเหลือบมองชื่อของผู้โทรศัพท์เข้ามาครู่หนึ่งก่อนจะกดปุ่มรับสาย

“ขอโทษนะ เมื่อตะกี้นี้ผมติดธุระเรื่องงาน”

“ค่ะ”นีรนากล่าวเสียงไม่เต็มใจนัก

“ว่าอย่างไรครับ?”ปรุฬห์ไม่ยอกย้อนให้มากความ “คราวนี้จะโทรมาแผดเสียงด่าผมหรือเปล่า”พูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆทว่าหญิงสาวไม่พอใจ

“เอาอีกแล้วนะคุณปรุฬห์”เธอไม่เริ่มสนทนากับเขาเลยนะ เจ้าคนปากร้ายก็ชวนเธอโมโหจนได้

“คุณคงมีข้อเสนอที่ดีกว่าครั้งก่อนใช่ไหม”

“ไม่ค่ะ นีรต้องการฟังข้อเสนอของคุณต่างหาก”ตอนนี้คือเวลาของธุรกิจสินะ ดูเหมือนอีกฝ่ายจะนิ่งเงียบด้วยความประหลาดใจก่อนจะกล่าวตกลง

“ได้สิครับ วันนี้ช่วงสองทุ่มครึ่งเป็นเวลาเลิกประชุมของผม คุณว่างหรือเปล่า?”

หญิงสาวเหลือบสายตามองนาฬิกาพลางใช้ความคิด

“ว่างค่ะ”

“ว่างจนถึงรุ่งสางของวันพรุ่งนี้หรือเปล่า”

“คุณปรุฬห์”นีรนาต้องเน้นน้ำเสียงหนักอย่างเอาเรื่องเอาราว “อย่าพูดจาลามปามผู้หญิงจะได้ไหม”

“ก็นึกว่าคุณจะชอบ”ปรุฬห์เย้าแหย่เธอ เขาสะใจที่ทำให้เธอโมโหต่างหาก

“ปากเสีย”

“ไม่เสียหรอกครับ ผมเป็นคนตรงไปตรงมา”

“เขาเรียกว่าปากเสีย ปากเสียมากๆด้วย พ่อแม่ไม่อบรมสั่งสอน ...”

“นี่แน่ะคุณนีร”คราวนี้ปรุฬห์ไม่พอใจบ้าง “อย่าพูดถึงครอบครัวของผม ... พวกเขาไม่เกี่ยว เข้าใจไหม”

“สิ่งที่คุณพูดมันก็เรื่องส่วนตัวของฉัน เข้าใจไหม”นีรนาแย้งด้วยน้ำเสียงเรียบ

“ไม่เข้าใจ เพราะไม่อยากจะเข้าใจน่ะ”

“หยุดพูดแบบ ..!”

“พอเถอะ ทะเลาะกันทางโทรศัพท์ผมแสบหูเปล่าๆ คุณอยู่ที่ไหน ผมจะไปรับคุณคืนนี้”ปรุฬห์ต้องรีบกล่าวขัดก่อนเธอจะหวีดเสียงแหลมๆใส่

นีรนานิ่งเงียบ ใบหน้าของเธอร้อนราวกับไฟกำลังเผา

“ฟังผมอยู่หรือเปล่าน่ะ คุณนีรครับ คุณนีรรร”ว่าพลางลากเสียงยาวเอาอกเอาใจ

“ฉันไม่อยากฟังแล้ว”

“อะไรของคุณ ตกลงคุณโทรมาหาผมทำไมน่ะ? อยากจะตีบทแตก ส่งเสียง วี้ดๆแว้ดๆ เป็นนางร้ายยั่วสวาทเหมือนในละครก็เลยหาคู่ซ้อมใช่ไหม”

“มันไม่ตลกนะ!”นีรนาตะโกนลั่น “ฉันจะรออยู่ที่ที่ฉันอยากอยู่”

“ผมไม่ใช่นักสืบนะ”

“ก็รออยู่ที่ที่คุณก็รู้อยู่แล้ว ฉันไม่อยากจะพูดแล้ว ...น่ารำคาญ”

ปรุฬห์ต้องยิ้มกริ่ม เขากำลังนึกภาพของเธอนั่งมุ่ยหน้าอยู่คนเดียวในห้องสี่เหลี่ยมสักแห่ง “คิส คิสอะไรนั่นใช่ไหม? ไม่ล่ะ วันนี้ผมไม่อยากเข้าไปที่นั่น”เขาเป็นผู้ว่าจ้าง ขอให้เขาเห็นแก่ตัวบ้างเถอะ “คุณพักที่ไหน ผมจะไปรับ”

นีรนาต้องนิ่วหน้า “ไม่บอก”

“ไม่บอก?”

“ใช่ ไม่บอกคุณหรอก มันเป็นสถานที่ส่วนตัว”ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ความเป็นจริงแล้วเธอไม่อยากให้ปรุฬห์เห็นสภาพห้องเช่าโทรมๆแห่งนี้ต่างหาก

“ซื้อตั๋วผ่านประตูเท่าไหร่ล่ะ”

“คุณปรุฬห์ เลิกพูดไร้สาระได้แล้วนะ”นีรนากล่าวเสียงเข้ม “คุณไปรับฉันที่ห้องโถงใต้คณะพยาบาลในมหาลัย ฉันจะเข้าไปในมหาลัยวันนี้และรอคุณอยู่ที่นั่นจนกว่าคุณจะเลิกงาน ตกลงไหม?”

“ก็ดีครับ แฟร์ๆดี”ปรุฬห์บอกพร้อมกับวางสายไปในทันทีไม่มีกล่าวลา

นีรนาหันไปมองโทรศัพท์และจินตนาการว่ามันคือปรุฬห์ เธออยากจะเหยียบและขว้างมันทิ้งให้หายจากความหงุดหงิดใจแม้ว่าจะทำเช่นนั้นไม่ได้ก็ตามที

ปรุฬห์พูดว่า แฟร์ๆดี รึ?

เชอะ ... หมั่นไส้เสียจริงๆ

จากคุณ	: davidmccartney
เขียนเมื่อ	: 22 ส.ค. 54 11:52:13 A:202.12.74.1 X: TicketID:318829