ความคิดเห็นที่ 1 เมธัสเดินมาหาบิดาที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ซึ่งบุริมทร์กำลังกอดอกมองลูกน้องฝึกสุนัขตัวโปรดให้จู่โจมผู้บุกรุก และหันมาทางลูกชายที่เข้ามายืนข้างกาย “ไง กินอะไรตอนเช้ามารึยังล่ะ” “ผมเพิ่งจะตื่น เลยยังไม่หิวครับ” ตอบพร้อมหยิบบุหรี่ออกจากกระเป๋าเสื้อมาจุดสูบ “เมื่อคืนพ่อปิดเครื่องเรอะ” “แบตมันหมดน่ะ เมื่อวานพ่อลืมชาร์ต..แล้วผลการเจรจากับลูกค้ารายใหม่เป็นไงบ้างล่ะ” ซึ่งหมายถึงอชิร เมธัสหยัดยิ้มก่อนตอบ “เขาลองเชิงเราด้วยการสั่งเบอร์สี่ สิบกิโล” บุริมทร์หันมองลูกเต็มตา “สิบกิโลเรอะ” “ครับ แต่ผมยังไม่รับปาก กะมาบอกพ่อก่อน” “แต่ถึงไม่บอก แกก็มีคำตอบไว้อยู่แล้วใช่ไหมล่ะ” ผู้เป็นลูกชายแค่นหัวเราะ “ก็กลัวพ่อจะน้อยใจน่ะ” “ฮึ! แน่ใจนะว่าไม่มีพิรุธอะไร” “โอ้ย ไม่มีหรอกพ่อ ผมบอกแล้วว่านายอชิรมันก็ไม่ต่างไปจากเราหรอก ฮึ! ไม่รู้นะว่ายัยเมย์มันจะรู้เรื่องของผัวมันบ้างหรือเปล่า แต่ผมคิดว่าคงไม่หรอก ซื่อบื้อออกปานนั้น” ชายหนุ่มเอ่ยถึงน้องสาวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน และบุริมทร์ก็ขัดขึ้น “อย่าพูดอย่างนี้สิ ยังไงเมย์มันก็เป็นน้องของแก” “ก็เพราะเห็นว่าเป็นน้อง มันถึงได้อยู่ดีมีสุขจนถึงทุกวันนี้ไงครับ” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ตั้งแต่เล็กมาแล้ว ไม่ว่าน้องสาวจะทำอะไรก็รู้สึกขวางหูขวางตาตลอด และจะหงุดหงิดรำคาญใจทุกครั้งเวลาเห็นน้องสาวหน้าระรื่นกับสัตว์เลี้ยงและโอบกอดพวกมันด้วยความรักใคร่..แต่ในทางกลับกัน หากของรักของเหล่านั้นถูกทำลายลงไป เขาจะเป็นสุขและสะใจทุกครั้งเวลาที่ได้เห็นน้องสาวร้องห่มร้องไห้ บุริมทร์ลอบถอนใจ เขารู้ตัวมาตลอดว่าตนเองนั้นรักลูกลำเอียง แต่ก็ไม่เคยยุยงให้ลูกชายตั้งป้อมรังเกียจในตัวน้องสาวเลย แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ความเกลียดชังที่ลูกชายมีนับวันจะเผยชัดขึ้นมาเรื่อยๆ จนเขาเองต้องออกโรงห้ามปราม เพราะถึงอย่างไร เขาก็ยังรักยังห่วงในตัวลูกสาวเหมือนๆกับพ่อทั่วไป และในวันที่ลูกสาวพ้นออกไปจากบ้าน เขารู้สึกโล่งอกที่สุดในชีวิต เพราะตอนนี้ก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วเหมือนกันว่า อำนาจที่เขามีจะควบคุมลูกชายที่นับวันจะบ้าระห่ำคนนี้ได้อีกนานแค่ไหนกัน “เรื่องของน้องก็ช่างมันเถอะ ว่าแต่จะส่งของให้นายอชิรเมื่อไหร่ล่ะ” “ก็ว่าคืนนี้ล่ะ ของเรายังพอมีรวบรวมได้” “อืมก็ดี ระบายของออกได้เร็วเท่าไหร่ เราก็ปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น..แล้ววันนี้เข้าบริษัทด้วยล่ะ” “โอ้ยพ่อ จะต้องเข้าไปทำไมบ่อยๆ แค่พวกลูกน้องมันคอยดูแลให้ก็พอแล้ว” “ไม่ได้ บริษัทเป็นฉากบังหน้าอย่างดี แล้วเราก็ต้องทำให้คนอื่นเขาเห็นว่าเรารวยขึ้นมาถึงขั้นนี้ก็เป็นเพราะบริษัท  แล้วก็หมั่นสร้างภาพว่าเราเป็นคนใจบุญสุนทานไว้หน่อย คนมันจะได้คิดว่าที่เราร่ำรวยเป็นเพราะบุญบารมี ไม่ใช่รวยเพราะสิ่งผิดกฏหมาย” เมธัสถอนใจเฮือก “แล้ววันนี้พ่อจะไปไหนล่ะ” “วันนี้พ่อต้องไปเป็นประธานเปิดงานที่มูลนิธิของพวกเด็กพิการน่ะ พวกนักข่าวไปกันเยอะเหมือนกัน เพราะรู้สึกว่าจะมีพวกดารามาด้วย เฮ้อ แต่มันดันเป็นดาราชายน่ะสิ เลยไม่มีอะไรน่าเจริญหูเจริญตาเลย” ชายหนุ่มหัวเราะกับคำทอดถอนใจของบิดา และพูดคุยอีกไม่กี่คำก็ขอตัวเพื่อเตรียมตัวไปทำงานภายในบริษัทตามที่บิดาสั่ง ................................................. ศราหมุนพวงมาลัยรถตีวงเลี้ยวข้ามถนนอีกฟากและแม้ความมืดจะคืบคลานเข้าครอบคลุม แต่แสงไฟสว่างจ้าตามท้องถนนก็สามารถเข้ามาทดแทนได้ และเพียงพอให้เขาสังเกตเห็นรถญี่ปุ่นสีบรอนซ์ที่ขับตามหลังรถของบอดี้การ์ดมานั้น รู้สึกว่ามันจะขับตามมาได้สักพักใหญ่แล้ว จนกระทั่งขับมาถึงไนต์คลับ เจ้ารถคันดังกล่าวก็แล่นเลยไป..ชายหนุ่มนิ่วหน้า หรือว่าเขาคิดระแวงไปเอง “เป็นอะไร ทำไมทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างนั้นล่ะ” อชิรเอ่ยถาม เมื่อลูกน้องประจำไนต์คลับเปิดประตูรถให้เขาก้าวออกมา “อั๊วรู้สึกเหมือนว่าจะถูกตามนะเฮีย” ศราตอบพี่ชายขณะเดินเข้ามาใกล้ “เจ้าคันสีบรอนซ์นั่นรึเปล่า” “หือ เฮียก็รู้สึกเหมือนกันเรอะ” “เออ ตั้งแต่ออกมาจากคอนโดแล้ว แต่ดูจากฝีมือคงเป็นพวกสมัครเล่นมากกว่า เลยปล่อยให้ลองตามเล่นๆสนุกกันไปก่อน เดี๋ยวนายก็สั่งให้คนของเราจับตาดูไว้ก่อน แต่อย่าเพิ่งให้มันรู้ตัวล่ะ” “ครับ” ชายหนุ่มรับคำ ก่อนหันเดินตามพี่ชายผ่านประตูไนต์คลับเข้าไปหากลุ่มลูกค้า วี.ไอ.พี ที่ได้นัดหมายกันไว้ ธนภัทรหาที่จอดรถไม่ไกลจากไนต์คลับ และใช้กล้องส่องทางไกลส่องดูความเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้าม โดยเฉพาะศราที่เขาแพลนกล้องในมือสำรวจสัดส่วนของชายหนุ่มตั้งแต่หัวจดเท้า แต่ก็มองไม่ชัดเจนนัก จึงออกมาซุ่มดูที่ข้างตัวรถ แล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จนพิมพ์กมลผิดสังเกต “ยิ้มอะไรของแก ไหนเอามาดูบ้างซิ” พร้อมทั้งแย่งกล้องในมือของเพื่อนมาส่องดู เห็นสองพี่น้องคุยอะไรกันสักอย่าง ก่อนจะพากันเดินเข้าไปภายใน “อุ๊ย! พวกนั้นเข้าไปกันแล้ว ตามเข้าไปเร็วๆนังบีม” และผลักร่างหนาของเพื่อนไปข้างหน้า แต่ธนภัทรยังขืนตัวไว้ “เฮ้ย! ให้ฉันเข้าไปคนเดียวเรอะ” “ก็เออน่ะสิ นั่นมันเป็นสถานที่ของพวกผู้ชาย ขืนฉันเข้าไปเดี๋ยวก็ได้กลายเป็นไก่ย่างกันพอดี แกเข้าไปนั่นล่ะดีแล้ว แล้วก็สวมสัญชาตญาณเพศผู้ให้เข้ากับสถานที่ด้วยนะ ไป๊ ไปได้แล้ว” ธนภัทรสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนปล่อยพรวด “เอาก็เอาวะ” แล้วก็เชิดหน้าเดินอาดๆเก๊กแมนสุดฤทธิ์หมายจะก้าวผ่านประตูเข้าไปภายใน แต่ก็ถูกชายฉกรรจ์ร่างใหญ่สองคนที่คุมอยู่ด้านหน้าก้าวมาขวาง ก่อนเอ่ยถามด้วยท่าทางนอบน้อม “ขอโทษครับ ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลย คุณเพิ่งเคยมารึเปล่าครับ” “..ครับ..ผมเพิ่งเคยมาเป็นครั้งแรก เห็นพวกเพื่อนๆมันบอกว่าผู้หญิงที่นี่สวยดี” “ถ้าอย่างนั้น พวกเพื่อนๆของคุณก็คงจะบอกด้วยนะครับ ว่าที่นี่เข้าได้เฉพาะสมาชิกเท่านั้น” ธนภัทรแค่นยิ้ม “เอ่อ..พอดีเพื่อนมันไม่ได้บอกน่ะ แล้วถ้าผมอยากจะเข้าไปก็ต้องเป็นสมาชิกก่อนใช่ไหมครับ” “ครับ คุณสนใจจะสมัครตอนนี้เลยรึเปล่าครับ” “อ๊ะ แน่นอน ผมตั้งใจมาเที่ยวอยู่แล้วนี่ แค่กรอกใบสมัครสมาชิกคงไม่เสียเวลาเท่าไหร่หรอก” “งั้นเชิญที่เคาน์เตอร์ด้านหน้าเลยครับ” ชายร่างใหญ่ผายมือให้ธนภัทรตรงไปยังพนักงานสาวสวยคนหนึ่ง และหญิงสาวยกมือไหว้อย่างนอบน้อมพร้อมรอยยิ้มหวานทันทีที่เขาเดินเข้าไปใกล้ “สวัสดีค่ะ มีอะไรให้รับใช้คะ” “เอ่อ ผมจะมาสมัครสมาชิกครับ” “งั้นเชิญนั่งก่อนค่ะ” พร้อมเดินนำเขาไปยังโซฟารับแขกหรูหรา ก่อนจะเริ่มอธิบายรายละเอียด “เราแบ่งสมาชิกเป็นสามระดับนะคะ สแตนดาร์ด เอ็กซ์ตร้า และ วี.ไอ.พี ...” ธนภัทรฟังเสียงหวานใสไปเรื่อยๆจนถึงเรื่องราคา ชายหนุ่มก็เริ่มหูอื้อตาลายจนถึงขั้นปาดเหงื่อกับตัวเลขเริ่มต้นที่หกหลักต้นๆสำหรับลูกค้าสแตนดาร์ด ซึ่งแม่คุณสาธยายให้ฟังจนจบที่ระดับ วี.ไอ.พี ก่อนตบท้ายด้วยคำถามว่า “ไม่ทราบว่าคุณต้องการจะสมัครสมาชิกประเภทไหนคะ” “เอ่อ..คือ ผมขอกลับไปคิดดูก่อนดีกว่านะ” แล้วก็ลุกพรวดจ้ำอ้าวกลับออกมาหาเพื่อนสาวอย่างไว ..พิมพ์กมลนิ่วหน้า “ทำไมกลับมาเร็วนักล่ะ ได้เรื่องอะไรมาแล้วเรอะ” “ได้เรื่องกะผีสิแก ฉันยังไม่ได้เข้าไปเลย เจอแค่ค่าสมาชิกเข้าไปฉันคงต้องขายของเก่ากินทั้งชาติแน่” ในครั้งแรกก็นึกว่าสักพันสองพันก็จะยอมกัดฟันจ่ายอยู่หรอก แต่ที่ไหนได้..ค่าสมัคร ค่าธรรมเนียมเล่นซะแทบช็อกตาตั้งกันเลยทีเดียว “โธ่เอ้ย นึกว่าได้เรื่องแล้วซะอีก มิน่า! ถึงได้เดินแต๋วแตกกลับมาเชียว” ธนภัทรค้อนขวัก แล้วก็พากันกลับเข้าไปนั่งภายในรถ ส่องดูความเคลื่อนไหวที่หน้าประตูต่อไป โดยไม่รู้เลยว่า ตัวเองนั้นถูกลูกน้องของอชิระย่องเข้ามาแอบถ่ายรูปไว้แล้ว และถูกส่งต่อไปยังโทรศัพท์มือถือของศรา ชายหนุ่มถึงกับอมยิ้ม “ที่แท้ก็คู่หูดูโอ้นี่เอง” ก่อนจะหาจังหวะกระซิบบอกพี่ชาย ซึ่งอชิรก็ถอนใจเฮือกนึกไปถึงเมธิกา เมื่อคืนก็ทำตัวแปลกๆไปทีนึงแล้ว คราวนี้ก็คงรวมหัววางแผนเล่นอะไรแผลงๆกันอีกแล้วสิ.. ‘เฮ้อ เด็กพวกนี้ ช่างซนกันจริงๆ’ “เอาไงดีล่ะเฮีย” “ปล่อยให้เขาสนุกกันต่อเถอะ” อชิรตอบยิ้มๆ ก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับกลุ่มลูกค้าต่อ..แต่พูดคุยได้อีกไม่เท่าไหร่ เมธัสก็โทรศัพท์มาหา ชายหนุ่มขอตัวจากกลุ่มหามุมสงบเพื่อพูดสาย “ครับ คุณเมธัส” “สวัสดีคุณน้องเขย ผมจะโทรมาถามเพื่อความแน่ใจ ว่าคุณยังต้องการของอยู่รึเปล่า” “แน่นอน ตกลงว่าคุณจะให้ผมเมื่อไหร่ล่ะ” “ทันทีที่คุณโอนเงินมาให้ ของจะส่งไปถึงบ่อนของคุณภายในหนึ่งชั่วโมง ตกลงตามนี้นะครับ” “ครับ” “ยินดีที่ได้ทำธุรกิจร่วมกัน แล้วค่อยเจอกันนะครับ” “ด้วยความยินดีเช่นกัน” อชิรวางสายไม่กี่วินาที ข้อความจากเมธัสก็ส่งมาถึงเขาเป็นรายละเอียดของบัญชีธนาคารและยอดเงินทั้งหมด ชายหนุ่มเดินกลับไปล่ำลากับกลุ่มลูกค้า ก่อนจะไปที่กาสิโน ต่อค่ะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 13:08:18

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงข้อความเข้าดังมาจากโทรศัพท์มือถือของเมธัส เป็นการแจ้งยอดเงินที่ถูกโอนเข้ามา..ชายหนุ่มยิ้มกระหยิ่มใจ “แหม รวดเร็วถูกใจป๋าจริงๆ” แล้วก็หันไปสั่งลูกน้องคนสนิทให้นำของไปส่งลูกค้ารายใหม่ ไม่นาน..เจ้าผงสีขาววางเรียงกันอยู่ภายในกระเป๋าใบขนาดย่อมก็ถูกเปิดอวดสายตาแก่ลูกค้ารายใหม่ และเมื่อการตรวจเช็คสินค้าผ่านไปตามข้อตกลง ผู้ส่งของจึงกลับออกไป อชิรมองเจ้าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าผ่านม่านควันสีเทาของบุหรี่ด้วยใบหน้าสงบนิ่งไม่กี่อึดใจ เขาก็สั่งให้สามบอดี้การ์ดจัดการฉีกมันทิ้งลงชักโครก ศรากอดอกยืนมองด้วยความเสียดาย และรู้ว่าพี่ชายสามารถเปลี่ยนสินค้าเหล่านี้ให้กลับคืนมาเป็นจำนวนเงินที่มากกว่าในส่วนที่จ่ายไปได้ แต่พี่ชายก็ไม่ทำ พลางคิดว่า..จะมีใครในโลกนี้กล้าทิ้งเงินล้านลงชักโครกเหมือนอย่างพี่ชายของเขาอีกไหม และเมื่อถุงสุดท้ายถูกทำลายลง อชิรก็เอ่ยเรียกหนึ่งในบอดี้การ์ด “ตฤน” ร่างสูงเพรียวของชายหนุ่มรุ่นน้องหันเดินเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางนอบน้อมรอคำสั่งจากผู้เป็นนาย “การซื้อขายครั้งต่อไปอั๊วจะให้ลื้อเป็นคนติดต่อ ไม่ต้องสั่งมาเยอะแต่ให้สั่งบ่อยๆ แล้วก็ถือโอกาสนี้ตีสนิทกับลูกน้องของเมธัส พยายามล่อให้มันบอกถึงของที่จะมาส่งในครั้งต่อไปให้ได้ จะทำวิธีไหนก็ได้แล้วแต่ลื้อ” สีหน้าผู้รับฟังนิ่วลงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยรับคำสั่ง “ครับ” อชิรจดเบอร์โทรศัพท์มือถือของเมธัสยื่นให้พร้อมสำทับไปว่า “อย่าให้พลาดแล้วก็เร็วที่สุดด้วย เพราะอั๊วเสียดายเงินว่ะ” ศราหัวเราะขลุกขลักกับประโยคสุดท้ายที่ได้ยิน “นึกว่าเฮียจะไม่เสียดายซะอีก” “อั๊วยังไม่บ้าถึงขั้นนั้น” อชิรตอบเสียงเข้มตามอารมณ์หงุดหงิด “กลับบ้านดีกว่า” แล้วก็ลุกขึ้น “งั้น..ระหว่างทาง ขออั๊วเล่นอะไรสนุกๆหน่อยนะเฮีย” “ตามใจ” ผู้เป็นพี่ชายพูดยิ้มๆก่อนเดินนำออกจากห้อง พิมพ์กมลหันสะกิดแขนเพื่อนที่กำลังเมามันกับเครื่องสล๊อตยิกๆ เมื่อเห็นอชิรเดินนำกลุ่มลูกน้องรวมทั้งศราออกมาจากประตูพื้นที่ด้านใน ซึ่งเป็นส่วนที่เธอไม่สามารถผ่านคนคุมร่างยักษ์ทั้งสองเข้าไปได้ “บีม คุณอชิรออกมาแล้ว” ธนภัทรละมือจากเครื่องเล่นหันมาชะโงกหน้ามองไปยังทิศทางที่เพื่อนบอก แล้วทั้งสองก็พากันหลบวูบลงกับพื้นแสร้งทำเป็นเก็บเหรียญที่ตกด้วยหัวใจเต้นระทึก เพราะไม่คิดว่าเขาจะเดินมาทางนี้ จนกระทั่ง..ร่างสูงเพรียวเดินผ่านไป ทั้งสองจึงชะเง้อคอมองอีกครั้ง เมื่อแน่ใจว่าอยู่ห่างในระยะปลอดภัยแล้วจึงรีบลุกขึ้นตามออกไป แต่กว่าทั้งสองจะได้ขึ้นรถ รถยนต์ของอชิระก็แล่นไปแล้ว “เร็วๆสินังบีม” พิมพ์กมลเร่งเพื่อน เพราะกลัวจะคลาดกัน “เออน่า” ชายหนุ่มตอบอย่างงุ่นง่าน ก่อนจะเร่งความเร็วตามท้ายรถสปอร์ตสีขาวไปได้สักระยะ เขาก็เริ่มเอะใจ “เอ๊ะ! แล้วไอ้รถคันดำมันไปไหน” “เออ จริงสิ” พิมพ์กมลเองก็เพิ่งจะนึกได้ และกวาดสายตามองหารถเอสยูวีสีดำแต่ก็ไม่มีวี่แวว “เมื่อกี้แกก็ไม่เห็นใช่มั้ย” “ไม่แน่ใจว่ะ ฉันมัวแต่จ้องรถของคุณอชิรก็เลยไม่ได้มองอีกคัน” “ฉันก็เหมือนกัน” หญิงสาวพึมพำหน้ายุ่ง “คุณอชิรคงใช้ให้ไปทำธุระที่อื่นมั้ง” “ธุระตอนตีหนึ่งเนี่ยนะ” “แล้วฉันจะไปรู้ได้ไงเล่า” พิมพ์กมลสะบัดเสียงใส่กับความช่างสงสัยของเพื่อนในเรื่องที่เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เมื่อเห็นว่ารถคันที่ตามอยู่เปิดไฟเลี้ยว ก่อนจะจอดเข้าข้างทางย่านร้านขายอาหารรอบดึก ธนภัทรหาที่ว่างจอดรถ ในขณะที่เพื่อนสาวคอยเล็งเป้าหมายไม่ให้คลาดสายตา แล้วก็ยื่นหน้าแทบติดกระจกนัยน์ตาเพ่งมองแทบถลน เมื่อเห็น อชิรเปิดประตูรถเดินตรงไปยังร้านอาหาร ซึ่งนั่นไม่ทำให้เธอแปลกใจหรอก หากแต่เป็นเพราะคนขับที่เดินตามชายหนุ่มเข้าไปภายในร้านนั่นต่างหาก เพราะเขาไม่ใช่ศราแต่เป็นหนึ่งในบอดี้การ์ด “แล้วอีตานั่นไปไหน?” “บ่นอะไรของเธอ” ธนภัทรหันมาถามหลังจากหาที่จอดรถได้แล้ว “ก็คนที่ขับรถเมื่อกี้น่ะไม่ใช่น้องชายของคุณอชิรน่ะสิ ทั้งๆที่เมย์บอกว่า สองคนนั่นตัวติดกันยังกะปาท่องโก๋ แล้วจู่ๆหายไปแบบนี้มันชักจะยังไงแล้วนะ” “เออว่ะ” ธนภัทรเริ่มรู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่างที่ชวนให้เสียวสันหลังวาบ และขณะที่ทั้งสองกำลังมองหน้ากันด้วยความครุ่นคิด พลัน! สะดุ้งเฮือกกับเสียงประหลาดที่กระทบหลังคารถ สองหนุ่มสาวถึงกับกรี๊ดเป็นเสียงเดียว ก่อนจะหันขวับมองออกไปด้านนอก หัวใจหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที เมื่อเห็นศรากอดอกโน้มตัวลงมาส่งยิ้มทะเล้นให้ ก่อนขยับมือส่งสัญญาณบอกให้เลื่อนกระจกลง ธนภัทรจึงจำต้องทำตามพร้อมทักทายด้วยรอยยิ้มแหย “เอ่อ..หวัดดี” ศรายืดตัวขึ้น และก้าวถอยออกมาหน่อย แต่ก็ต้องเอียงคอเล็กน้อยเพื่อจะได้มองเห็นบุคคลภายในรถได้ “หวัดดีครับ มาหาอาหารทานกันถึงนี่เชียวหรือครับ” พลางทอดสายตามองใบหน้าหวานที่กำลังมองเขาด้วยสายตาขึงโกรธเล็กน้อย กับการที่ถูกจับได้ ก่อนเรียวปากคู่สวยจะขยับโต้ข้างๆคูๆ “ก็อาหารแถวนี้มีแต่ของอร่อยๆนี่นา ถ้าฉันจะมาซื้อแถวนี้บ้างไม่ได้รึไง” “ผมจะไปกล้าห้ามอะไรคุณได้ เพียงแต่บ้านคุณกับที่นี่มันคนละโยชน์เลย คุณนี่มีความมุ่งมั่นในการกินจริงๆนะ” คนฟังถลึงตาใส่ “มันเรื่องของฉัน” ชายหนุ่มหัวเราะครืน “เอาไว้คราวหลังคุณโทรมาสั่งผมก็ได้นะว่าอยากทานอะไร รับรองผมบริการสุดใจขาดดิ้นเลย” “ขอบใจ แต่ฉันมีปัญญาหากินเองได้” “ว้า..คนเขาอุตส่าห์มีน้ำใจ” แสร้งถอดถอนหายใจ แล้วก็เลยไปพูดกับคนขับด้วยน้ำเสียงจริงจัง “รู้สึกว่ายางรถของคุณมันจะแบนนะครับ” “จริงเรอะ!” ธนภัทรรีบเปิดประตูรถลงไปดู ทั้งๆที่ขับมาเมื่อครู่ยังไม่รู้สึกถึงความผิดปกติเลย..พิมพ์กมลลงไปดูด้วยอีกคน จึงเห็นบอดี้การ์ดสองคนยืนห่างออกไปจากตัวรถไม่กี่ก้าว “ไม่เห็นแบนเลยคุณ” ธนภัทรเอ่ยแย้ง หลังจากที่เดินดูทั่วทุกล้อแล้ว และพิมพ์กมลก็จ้องคนใกล้ตัวอย่างเอาเรื่อง “จริงๆนะ ล้อหลังนั่นไง” ทันทีที่ชายหนุ่มพูดจบ หนึ่งในบอดี้การ์ดก็ก้าวเข้าไปปักมีดสั้นลงข้างแก้มยางให้สองหนุ่มสาวตะลึงตาค้าง     และศราก็สำทับหน้าตาย “นั่นไง แบนแล้ว” ธนภัทรกรี๊ดสนั่น “อ๊าย! รถพ่อฉัน” ก่อนถลาเข้าไปลูบล้อยางที่เริ่มแฟบจนแบนแต๊ดแต๋ “คะ..คุณทำอย่างนี้ได้ไง ฉันจะแจ้งตำรวจ” พิมพ์กมลแหวใส่เต็มอารมณ์ที่พุ่งปรี๊ดกับอีกฝ่ายที่ยังคงยิ้มหน้าระรื่น ก่อนพูดท้าทาย “ตามสบายครับ ว่าแต่คุณหาข้อแก้ตัวเจ๋งๆไว้รึยัง กับการที่มาละเมิดสิทธิส่วนบุคคลของผมน่ะ” “ฉันไม่ได้ละเมิดอะไรคุณเลยนะ” แล้วก็ชี้หน้าอย่างเข่นเขี้ยว “เพิ่มหมิ่นประมาทอีกหนึ่งกระทง” ศราถือโอกาสคว้าหมับปลายนิ้วเรียวแน่น “แล้วแอบตามผมทำไม ตั้งแต่ตอนเย็นแล้วนะ” หญิงสาวอึกอัก ไม่คิดว่าเขาจะรู้ตัวตั้งแต่ต้น แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรอีก ฝ่ามือใหญ่ก็เปลี่ยนมาเป็นยึดแน่นทั้งข้อมือของเธอ “ไหนๆคุณก็อยู่ที่นี่แล้ว งั้นมาหาอะไรกินกันดีกว่า” “ฉันไม่หิว แล้วก็ปล่อยมือฉันเสียทีซิ” พร้อมทั้งพยายามบิดข้อมือหนี แต่ไม่สำเร็จ “เอาน่า ไปนั่งเป็นเพื่อนผมหน่อยก็ยังดี” แล้วก็เลยมาพูดกับธนภัทรที่ยังยืนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ว่า “ขอให้สนุกกับการเปลี่ยนยางนะครับ คุณธนภัทร” ก่อนหันก้าวเดิน โดยมีร่างเพรียวบางของพิมพ์กมลติดมือไปด้วย ซึ่งหญิงสาวยังคงดิ้นรนจากการยึดแน่นของเขา ในที่สุดก็ทุบลงบนหลังมือแข็งเสียหนึ่งตุ๊บ “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” และหันไปทางเพื่อนชายหมายจะให้ช่วย “บีม!” แต่ยังไม่ทันที่ธนภัทรจะก้าวขา สองบอดี้การ์ดก็ก้าวมาขวางเสียก่อนพร้อมจ้องเขม็ง ชายหนุ่มจึงยิ้มแหยชะโงกหน้ามาโบกมือให้เพื่อนแทน “แล้วซื้อกาแฟเย็นมาฝากด้วยนะ น้ำหวาน” “โธ่เอ้ย!” หญิงสาวกระทืบเท้าขัดใจไม่เท่าไหร่ก็หันมาทำตาเขียวปัดใส่อีกคนที่ยังคงส่งยิ้มยียวน ยั่วยุให้ความหมั่นไส้พุ่งเกินพิกัด ปลายเท้าจึงตวัดเตะเข้าหน้าแข้งของคนตรงหน้าอย่างจัง และคราวนี้ศราที่ไม่ทันระวังตัวถึงกับสะดุ้งโหยงปล่อยมือเธอโดยอัตโนมัติ “ซี๊ด..คุณนี่ เอะอะก็ใช้กำลัง” พิมพ์กมลย่นจมูกใส่ ก่อนสะบัดหน้าหันเดินไปยังร้านอาหารที่อชิรเข้าไปเมื่อครู่..กว่าเพื่อนจะเปลี่ยนยางรถเสร็จก็คงใช้เวลาพอสมควร ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ให้ตานี่เลี้ยงข้าวสักมื้อเป็นการฆ่าเวลาเสียเลยก็แล้วกัน ศราอมยิ้มและรีบก้าวตามจนทัน ก่อนพาหญิงสาวตรงไปหาพี่ชายที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์รอเขาอยู่ที่โต๊ะอาหาร..และเมื่อใบหน้าคมเข้มละสายตาจากหน้ากระดาษหันมา พิมพ์กมลก็ยิ้มแหยพร้อมยกมือไหว้เขา “สวัสดีค่ะ” อชิรพับหนังสือพิมพ์วางบนโต๊ะ “สวัสดีครับ นั่งก่อนสิ” และศราก็รีบเลื่อนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามพี่ชายให้เธอนั่ง ก่อนที่เขาจะนั่งเก้าอี้อีกตัวใกล้ๆกัน ฟังการสนทนาไปเงียบๆ “เมธิกาให้คุณตามผมทำไมครับ” เมื่อถูกถามตรงประเด็นเช่นนี้ พิมพ์กมลก็หาทางแก้ต่างไม่ออกเหมือนกัน “คือ..เมย์เขาแค่อยากรู้ว่า คืนนึงคุณทำอะไรบ้างก็เท่านั้นเองค่ะ ไม่มีอะไรมากกว่านี้เลยนะคะ” คนฟังหัวเราะหึๆ ไม่คิดจะเชื่อถือข้อแก้ตัวนั้นเลย แต่เขาก็ไม่ใส่ใจจะซักถาม “ถ้าแค่นั้นเดี๋ยวผมกลับไปรายงานให้เขาฟังด้วยตัวเองก็ได้” แล้วก็ลุกขึ้นหันไปพูดกับน้องชาย “ดูแลเพื่อนอาซ้อให้ดีล่ะ” “รับรองเลยเฮีย” ชายหนุ่มตอบกลับพร้อมรอยยิ้มกว้าง อชิรจึงหันมาทางหญิงสาวอีกครั้ง “แล้วเจอกันใหม่นะครับ” ก่อนเดินจากไป โดยมีร่างของตฤนก้าวตาม พิมพ์กมลปรายตามองคนข้างกาย ซึ่งเขาก็เลื่อนรายการอาหารแนะนำมาให้ “เชิญสั่งได้เลยครับ” เธอจึงรับมาเลือกดูรายการอาหาร..ในขณะที่เพื่อนชายกำลังนั่งปาดเหงื่อกับการเปลี่ยนล้อ แล้วก็เงยหน้ามาทางบอดี้การ์ดทั้งสอง “พ่อรูปหล่อ ไม่คิดจะช่วยกันหน่อยเหรอ” และหนึ่งในสองก็เอ่ยตอบกลับมา “คุณก้องสั่งแค่ให้เฝ้าคุณเท่านั้น ไม่ได้สั่งให้ช่วย..เชิญคุณตามสบายครับ” ธนภัทรหน้าคว่ำ “หูย พ่อคนเถรตรง” แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาเปลี่ยนล้อต่อไปพลางตะโกนลั่นในใจถึงเพื่อนสาวตัวต้นเหตุ ‘ยัยเมย์ ฉันไม่เอาอีตาก้องเป็นเครื่องเซ่นแล้ว แต่ขอเปลี่ยนเป็นเช็คสิบล้านแทนก็แล้วกัน..ฮือ..’ จบตอนค่ะ โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 13:14:08

ความคิดเห็นที่ 3 ก๊าก ให้เฝ้าอย่างเดียว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 19:47:27

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้าถามละเอียด คงไม่ต้องสงสัยแล้วว่าทำไมอชิระไม่ตกหลุมที่เมย์ขุดล่อ ก็มือหนักซะขนาดนั้น เลยให้คนเก๊กหนุ่มได้ออกแรงเลย ศราช่างแกล้งซะจริง ตอนหน้าคงได้เห็นอชิระกับเมย์เคลียร์กันแล้ว จะเข้าใจกันได้มั้ยเนี่ย จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 22:21:33

ความคิดเห็นที่ 5 จองที่ไว้ก่อนค่ะ เดี๋ยวมาอ่าน จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 23:04:35

ความคิดเห็นที่ 6 ฮาาาาาา เฝ้าอย่างเดียวก็เฝ้าอย่างเดียวจริง ๆ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 54 12:15:44

ความคิดเห็นที่ 7 คุณscottie ++++ เป็นลูกน้องที่ดีต้องเชื่อฟังเจ้านายแบบนี้ล่ะค่ะ อิอิ คุณgoldensun ++++ ตอนหน้า อชิรเคลียร์ตัวเองชัดแน่ค่ะ แต่เมย์จะรู้รึเปล่านั่นอีกเรื่องนึงค่ะ ^^ คุณกุลธิดา (kdunagin) ++++ รับทราบค่า คุณปิยะรักษ์ ++++ อิอิ ลูกพี่สอนมาดีค่ะ แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 54 13:20:14 จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 54 13:16:46