ความคิดเห็นที่ 1 ราตรีกาลแรก แต่ทว่าอาจเป็นคืนสุดท้ายบนเกาะรักสำหรับชวาลด้วยเช่นกัน ชายหนุ่มให้เกียรติกชกรด้วยการ เสียสละให้เธอหลับนอนอยู่ในบ้าน ส่วนตัวเขาเองหอบหมอนและผ้าห่มออกมานอนบนเปลญวนที่ขึงอยู่ตรง บริเวณระเบียงหน้าบ้าน ช่วงเวลาแห่งความสุขที่กำลังเข้ามาทักทายชีวิต ทำให้ชายหนุ่มหลงคิดเพ้อฝันไปไกลถึงอนาคตระหว่างตน กับกชกร และเขาก็เชื่อว่ามันจะต้องสวยหรูแน่ เพราะทุกอย่างมีความรักที่บริสุทธิ์และยิ่งใหญ่มากเป็นฐานราก แห่งการก้าวย่างไปสู้วันที่ดีขึ้น “เราจะจัดงานแต่งงานเล็กๆ บนเกาะนี้ หลังจากนั้นเราจะมีเจ้าตัวเล็กๆ มาทำให้ครอบครัวของเราสมบูรณ์ขึ้น ผมจะทำงาน รับจ้าง อะไรก็ได้ ส่วนคุณเป็นแม่บ้าน ดูแลลูกของเรา” ความคาดหวังของคนที่กำลังมีความสุข ถูกรำพึงเบาๆ จนกระทั่งได้เคลิ้มหลับไปบนเปลญวนนั่นเอง ด้านของหญิงสาวที่นอนอยู่ภายในตัวบ้าน ความสบายภายในบ้านไม่ทำให้เธอสามารถข่มตาให้หลับ ลงได้เลย เรื่องราวต่างๆ ได้เข้ามาทักทายสมองของเธออย่างมากมายจนกลายเป็นความฟุ้งซ่าน “พรุ่งนี้แล้วซินะ ที่ฉันจะไปจากเกาะนี้ และฉันจะปล่อยให้นายต้องอยู่กับความฝันเพ้อเจ้อของนายคนเดียวที่นี่ นายกำลังจะได้ลิ้มรสชาติของความผิดหวังอย่างที่พี่บุษเคยได้รับมันแล้วล่ะนายชวาล” ทว่าน่าแปลกที่หัวใจของกชกรกลับไม่ได้เป็นสุขอย่างที่ควรจะเป็นเลย ตรงกันข้ามมันกลับยิ่งทรมานใจ มากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเวลาทุกนาทีย่างก้าวผ่านพ้นไป หรือจะเป็นเพียงเพราะความรู้สึกผิดที่เธอจะต้องทำให้ ชายหนุ่มคนหนึ่งต้องสูญเสียทุกอย่างไปเพราะการแก้แค้นในครั้งนี้ “ไม่ ไม่ ฉันไม่ได้รู้สึกผิด” กชกรโต้แย้งหัวใจตัวเองเบาๆ อยู่ในความมืด แต่มันก็สาสมแล้วนี่นาที่นายควรจะได้รับผลกรรมแบบนี้... หญิงสาวพลิกตัวตะแคงไปอีกด้านหนึ่ง แต่ถึงยังไง ถ้าเขากลับไปกรุงเทพฯ อีกครั้ง คนพวกนั้นก็คงให้อภัยให้เขาอยู่ดี... คนคิดเชื่อมั่นอย่างนั้น และก็คงจะห้ามไม่ให้เป็นอย่างนั้นไม่ได้เช่นกัน ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าถ้าไม่มีฉันที่นี่ นายจะยอมตายอยู่ที่นี่คนเดียวจริงๆ... นั่นคือสิ่งที่เบื้องลึกหัวใจ ของเธอกำลังนึกหวั่นกลัวอยู่ แต่เธอก็พยายามปิดบังความรู้สึกนี้ไว้ด้วยอคติที่ตนมี ความครุ่นคิดทุกอย่างมีอันสะดุดลงเมื่อหญิงสาวได้ยินเสียงตบแผละที่ดังมาจากนอกระเบียงหน้าบ้าน และเธอเดาได้ไม่ยากว่าตอนนี้ชวาลคงกำลังถูกกองทัพยุงเล่นงานเอาแน่ๆ กชกรดีดตัวเองลุกขึ้นและมุดรอดออกมาจากมุ้ง แล้วตั้งใจจะเดินไปแง้มประตูมองดูท่าทีของเขา แต่แล้วบางอย่างก็ทำให้เธอต้องหยุดความตั้งใจลง “ก็ดีแล้วนี้ ปล่อยให้ยุงกัดให้ตายไปเลยก็ดี สมน้ำหน้า” คนกล่าวเดินย้อนกลับไปอีกรอบ ทว่าเมื่อได้ยิน เสียงตบยุงที่ยังดังขึ้นอยู่เนืองๆ ก็อดใจอ่อนขึ้นมาอีกไม่ได้ หญิงสาวตัดสินใจเปิดประตูบ้านแล้วเดินออกไปยังเปลญวนที่ชวาลกำลังนอนกระสับกระส่ายอยู่อย่าง ไม่เป็นสุข “คุณวาคะ คุณวา” หลังจากลังเลอยู่พักใหญ่ กชกรก็ตัดสินใจร้องเรียกเขา คนถูกปลุกลืมตาตื่นขึ้นมาและเมื่อพบว่าคนที่ยืนมองตนอยู่คือกชกรแล้ว เขาก็ตกใจไม่น้อยเพราะเกรงว่า จะเกิดเรื่องร้ายขึ้นกับกชกรขึ้น “มีอะไรรึเปล่าครับบัว!” คนถามรีบดีดตัวลุกขึ้นจากเปล “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คือบัวได้ยินเสียงคุณนอนตบยุงอยู่ตลอดเวลาเลย บัวก็เลยออกมาดู” คนฟังยิ้มกว้างเพราะสุขใจไม่น้อยที่กชกรเป็นห่วงเป็นใยตน “บัวว่า... เอ่อ... ถ้าคุณวาจะเข้าไปนอนข้างในก็ได้นะคะ เดี๋ยวจะเป็นไข้เลือดออกไปเสียเปล่าๆ” หลังจากทำท่าทีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สาวเจ้าก็ตัดสินใจบอกออกมา เอาน่าบัว นึกว่าทำบุญกับนายคนนี้เป็นครั้งสุดท้ายก็แล้วกัน... คนรู้สึกผิดที่ไม่สามารถควบคุมความอ่อนแอ ของหัวใจได้รีบหาเหตุผลให้ตัวเอง “แต่มันจะดีหรือครับ” สภาพบุรุษที่รู้สึกเกรงใจทำท่าทางไม่มั่นใจ “ดีค่ะ ถ้าคุณวาสัญญากับบัวว่าจะเป็นสุภาพบุรุษ” เธอทวงสัญญาไปอย่างนั้นเอง อย่างไรแล้วเธอก็เชื่อมั่น ว่าเขามีความเป็นสุภาพบุรุษเกินร้อยด้วยซ้ำ ชายหนุ่มยิ้มกว้างออกมา “งั้นผมสัญญาครับ” น้ำเสียงหนักแน่นตอบรับ ภายใต้กรอบสี่เหลี่ยมของมุ้งที่ไม่กว้างนัก นี่คือครั้งแรกที่คนทั้งคู่ได้พักอาศัยหลับนอนอยู่ภายใต้ชายคาเดียวกัน แน่นอนว่าความตื่นเต้นทำให้พวกเขาไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ง่ายๆ ในขณะที่สายลมแรงด้านนอกก็พัดโชย เข้ามาทางหน้าต่าง และบ่งบอกว่าบางทีฝนอาจจะตกได้ในค่ำคืนนี้ กชกรพลิกตัวหันหลังให้เขาและพยายามเอาผ้าห่มมาคลุมกายไว้ให้มิดชิดที่สุดจนชายหนุ่มลอบยิ้มขันออกมา เมื่อเห็นอากัปกิริยากล้าๆ กลัวๆ ที่หญิงสาวแสดงอยู่ “เอ่อ... ถ้าคุณบัวนอนไม่หลับ ผมออกไปนอนข้างนอกอย่างเดิมก็ได้นะครับ” ชวาลกล่าวขึ้น กชกรยอมพลิกตัว หันมาหาเขา “เปล่าค่ะ อย่าคิดมากเลย คุณวานอนเถอะค่ะ” อันที่จริง ต่อให้เขาไม่ได้เข้ามานอนภายใต้มุ้งเดียวกัน กชกรก็คงจะข่มตาให้หลับลงไม่ได้อยู่ดี เพราะเธอกำลังนึกไปถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในรุ่งเช้าวันถัดไป อันจะเป็นจุดสิ้นสุดของการล้างแค้นในครั้งนี้แล้วนั่นเอง หญิงสาวนึกไม่ออกจริงๆ ว่าเรื่องราวบทสรุป มันจะออกมาในทิศทางใด บางทีเขาอาจจะไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยด้วยซ้ำกับการที่เธอจะหนีไปจากเกาะนี้ และในเวลาเดียวกัน เธอเองก็กลับไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าตัวเองจะรู้สึกอย่างไรกันแน่ ดีใจงั้นหรือ... แสงสีส้มทองจากปรากฏการณ์ฟ้าแลบเล็ดรอดผ่านบานหน้าต่างเข้ามา กชกรตกใจและรีบดึงผ้าห่มขึ้นมา คลุมโปงทันที เธอรู้สึกหวาดกลัวกับแสงจ้านั้นอยู่ไม่น้อย ในขณะที่สายลมก็ยิ่งโหมพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ จนผ้ามุ้งปลิวพลิ้วไปตามแรงลมอย่างเห็นได้ชัด “ผมว่าฝนคงกำลังจะตกแล้ว ผมจะไปปิดหน้าต่างนะครับ” ว่าแล้วชายหนุ่มก็พาตัวเองรอดออกจากมุ้ง ไปทำอย่างที่บอกทันที ชวาลวกกลับเข้ามาในมุ้งอีกครั้ง ซึ่งพอดีกับที่เสียงพิโรธของฟ้าฝนดังสนั่นขึ้น ราวกับว่าจะผ่าฟาดลงมา เสียให้ได้ เปรี้ยง!!! “ว๊าย!” เสียงฟ้าร้องที่มาพร้อมกับสายฟ้าแลบ ทำให้กชกรต้องกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจสุดขีด ชวาลรู้สึกเป็นห่วง เป็นใยหญิงสาวมาก เขาจึงขยับตัวเข้ามาใกล้ หวังจะปลอบประโลมเธอให้คลายจากความหวั่นกลัวกับ ปรากฏการณ์ธรรมชาติที่กำลังสำแดงอยู่ ทว่า! เปรี้ยง!!! คราวนี้กชกรถึงกับลืมตัวดีดตัวลุกขึ้นและโผเข้าสวมกอดร่างหนาของชวาลอย่างแนบแน่นที่สุดด้วยความ เสียขวัญที่สุด จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 16:49:58

ความคิดเห็นที่ 2 ชายหนุ่มตอบรับอ้อมกอดนั้นด้วยความยินดีหวังให้คนที่กำลังกลัวรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง หาใช่การตั้งใจฉวยโอกาส แต่อย่างใดไม่ “ใจเย็นๆ นะครับ ไม่มีอะไรหรอกนะครับ ผมอยู่ตรงนี้แล้วครับบัว” เสียงนุ่มรีบปลอบประโลมคนที่ตนรัก พร้อมทั้งใช้มือข้างหนึ่งขึ้นลูบที่ปลายผมด้านหลัง พร้อมๆ กับที่สายฝนสาดเทลงมาจากท้องฟ้าอย่างหนัก ราวกับฟ้ารั่ว “ไม่ต้องกลัวนะครับคนดีของผม” เสียงนุ่มเบาและอบอุ่นทำให้กชกรเงยหน้าขึ้นมามองเขา และแสงสีส้ม จากฟ้าแลบทำให้ได้พบกับรอยยิ้มพร้อมแววตาที่อบอุ่นไม่แพ้กัน เมื่อไออุ่นแห่งหัวใจรักสองหัวได้อิงแอบแนบกัน แรงปรารถนาแห่งรักที่ลุกโชนขึ้นราวไฟใกล้เชื้อจึงทำให้ ความรู้สึกอื่นใดถูกลบลืมไปโดยสิ้น ใบหน้าของหญิงสาวถูกชายหนุ่มเชยขึ้นมาสบมองให้ถนัดตา เขายอมรับว่ากำลังต้องมนต์สะกดในใบหน้าสวยนี้จนไม่สามารถควบคุมแรงปรารถนาของตนเอาไว้ได้ อีกต่อไป ในที่สุดเขาก็ค่อยๆ ก้มลงจุมพิตที่กลีบปากนุ่มบางของเธออย่างทะนุถนอมที่สุด ลมหายใจอุ่นๆ ที่รู้สึกได้ ทำให้หญิงสาวไม่อาจต้านทานต่อแรงปรารถนาที่หลบซ่อนอยู่ ณ ก้นบึ้งแห่งหัวใจ มาตลอดของตนเองได้ เธอปล่อยให้ริมฝีปากของเขาปล่อยส่งไออุ่นที่ไม่เคยลิ้มรสมาก่อนผ่านเข้ามาจนรู้สึก ซาบซ่านไปถึงขั้วหัวใจ และนั่นทำให้เธอไม่มีเรี่ยวแรงที่จะร้องหาความโกรธเกลียดและการแก้แค้นใดๆ ได้อีกต่อไป ร่างบางของกชกรอ่อนระทวยดั่งขี้ผึ้งถูกรนไฟ หากแต่เปลวไฟนั้นกลับเป็นความร้อนแรงแห่งรักที่ถูกเก็บงำ ไว้จนลึกสุดใจมาโดยตลอด และในราตรีนี้ แรงรักที่ปะทุขึ้นราวกับราวาแห่งภูเขาไฟก็ทำให้เธอยอมเป็น ขี้ผึ้งที่ถูกไฟอย่างเขา ไหม้รนอย่างมิมีกำลังใดๆ จะต่อกรได้อีกต่อไป ******** ดวงอาทิตย์ที่โผล่ขึ้นมาได้เพียงครึ่ง สาดแสงทักทายอรุณรุ่งวันใหม่แห่งเกาะรักซึ่งในยามราตรีกาลที่ผ่านมา ได้กลายเป็นเกาะสวรรค์ของสองหัวใจรักที่มิอาจต้านทานแรงปรารถนาภายในใจของแต่ละฝ่ายได้ ทว่าเมื่อความรู้สึกผิดได้เข้ามาทักทายหัวใจของหญิงสาวแล้ว เกาะแห่งนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับเกาะนรก ของเธออีกต่อไป คนที่หยาดน้ำตาไม่ทันแห้งเหือดจากสองแก้ม ลอบออกมาจากบ้านตอนที่ชายหนุ่มยังคงหลับใหล อย่างสบายที่สุด เธอหอบเอาความเจ็บปวดทรมานใจออกมาเพื่อรอให้เรือที่นัดไว้มารับตนออกไป จากเกาะแห่งนี้เสียที ก่อนที่ความอ่อนแอใดๆ จะทำให้มีรู้สึกผิดมากไปกว่านี้ได้อีก กระนั้นก่อนออกมา เธอก็ไม่ลืมหันมองใบหน้าที่กำลังพริ้มหลับนั้นอีกครั้งเป็นการสั่งลา ลาก่อนนะคะคุณวา สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มันคือสิ่งที่ฉันจะชดใช้ให้คุณได้กับการที่ฉันหลอกลวงคุณมาตลอด แต่นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นมันคือสิ่งที่คุณจะต้องชดใช้ให้กับพี่บุษบ้าง... “พี่บุษขา บัวขอโทษนะคะที่ยอมให้เขาย่ำยี บัวผิดเองค่ะ บัวผิดเอง ฮือๆๆ” คนที่เดินมาถึงจุดนัดพบกับ เรือรำพึงรำพันขึ้น เรือที่กชกรนัดไว้ได้มารอเธออยู่แล้ว แต่นั่นกลับไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกโล่งอกขึ้นได้เลยเมื่อทุกอย่างกำลัง จะเป็นไปตามแผนที่วางไว้ เพราะสิ่งที่อยู่นอกเหนือแผนการและได้เกิดขึ้นจากราตรีกาลที่ผ่านมานั้น มันทำให้หญิงสาวเกิดความลังเลสับสนขึ้นมาได้อย่างมากมาย ใจเข็งไว้ซิบัว ใจแข็งไว้ ทุกอย่างจะจบลงเมื่อเธอก้าวขึ้นเรือไปแล้ว... หญิงสาวย้ำเตือนตัวเองในใจ เมื่อหันกลับไปมองและพบว่าไม่มีใครตามมา เขาไม่ได้ตามมา... ลมหายใจเฮือกใหญ่ถูกสูดเข้าจนลึกสุดปอด ก่อนที่กชกรจะหันกลับมาแล้วเดินมุ่งตรงไปยังเรือที่จะพา เธอหนีไปจากความจริงบนเกาะนี้ หนีจากความจริงที่เจ็บปวด หนีจากชวาล ชวารัตน์ เรือสปีดโบ๊ทค่อยๆ แล่นเคลื่อนตัวออกไปจากเกาะแล้ว กชกรไม่แม้จะหันมองกลับมาที่เกาะอีก ทั้งที่ในใจของเธอยังห่วงหาอาวรณ์กับคนที่อยู่บนเกาะนี้อยู่ไม่คลาย เขาจะเป็นอย่างไร จะรู้สึกอย่างไร หากรู้ว่าที่ผ่านมาเธอต้องการเพียงแก้แค้นเท่านั้น เลิกคิดได้แล้วบัว อย่าลืมซิ ว่าเขาเป็นคนทำให้พี่สาวของเธอต้องตาย เขาสมควรได้รับบทเรียนนี้ ถึงแม้เธอจะเผลอตัวเผลอใจให้เขาไปแล้ว แต่เธอก็ไม่มีวันคิดหรือมองอะไรได้มากไปกว่าเขาคือคน ที่ทำให้พี่บุษตาย... กชกรยังคงสร้างแรงใจให้กับตัวเอง และหวังว่าใจดวงนี้ มันจะกลับมาเข้มแข็งได้อีกครั้ง ในเวลาเดียวกัน คนที่เพิ่งขึ้นมาและไม่พบกับคนที่ตนรักก็ไม่ได้ฉงนใจเลยแม้แต่น้อยว่าตอนนี้ ไม่มีกชกรอยู่บนเกาะนี้อีกต่อไปแล้ว ชวาลเดินออกมาจากบ้านและชะเง้อมองหาคนที่ตนสามารถเรียกได้เต็มปากแล้วว่าภรรยา หากแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอ “สงสัยจะไปเดินเล่นที่ชายหาด” คนที่ยังไม่ได้เอะใจใดๆ รำพึงเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปยัง ชายหาดที่เคยขอเธอแต่งงานเมื่อวานนี้ น่าแปลกที่ยิ่งเดินไป ความรู้สึกหวั่นกลัวอย่างไร้ที่มาก็ยิ่งทะลักล้นเข้ามาทักทายมากขึ้นเรื่อยๆ จนฝีเท้า ของชายหนุ่มต้องเร่งเร็วมากขึ้นตามไปด้วยอย่างไร้สาเหตุ “อ้าวพ่อหนุ่ม” เสียงทักทายของชายชราเจ้าของบ้านดังขึ้น และทำให้ชวาลต้องหยุดชะงักฝีเท้าลง “ครับ คุณลุง” ชวาลหันมาขานรับคนที่แบกทลายมะพร้าวไว้บนบ่า “ลุงนึกว่าพ่อหนุ่มกลับไปแล้วเสียอีก” สีหน้าแปลกใจเอ่ยถาม และนั่นทำให้คนฟังต้องเผยสีหน้าแปลกใจ มากกว่าออกมา  แน่นอนว่าคำถามทำให้หนุ่มชาวกรุงรู้สึกใจหวิววาบขึ้นมาได้ “ยังหรอกครับ คงอีกนานเลยครับลุง” กระนั้นชวาลก็เลือกตอบคำถามตามความต้องการของตัวเอง และไม่ลืมแนบส่งรอยยิ้มมาให้ด้วย แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับขมวดคิ้วแสดงทีท่าประหลาดใจออกมาให้เห็น ได้อย่างชัดเจน “เอ้... แล้วทำไมเมื่อเช้า ตอนที่ลุงกำลังจะออกไปที่สวนมะพร้าวท้ายหาด ลุงเดินสวนกับแม่หนูคนที่มาด้วย กับพ่อหนุ่ม ลุงก็เลยถามว่าจะไปไหน แม่หนูเค้ายังบอกลุงเลยว่าจะกลับขึ้นฝั่งแล้ว” “ไม่จริงหรอกครับลุง” ชวาลรีบปฏิเสธทั้งที่สีหน้าของเขาซีดเผือดลงถนัดตา “แฟนผมเขาจะทิ้งผมไปได้ยังไงครับ” คนบอกพยายามฝืนยิ้ม ทั้งที่หัวใจของเขาก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ “งั้นสงสัยลุงจะเข้าใจผิดไปเอง ขอโทษทีนะพ่อหนุ่มนะ” “ไม่เป็นไรครับ เดี่ยวผมจะลองเดินไปหาแฟนผมที่หาดดูนะครับ ขอบคุณมากนะครับคุณลุง” เมื่อร่ำลากันแล้ว ความร้อนใจที่จู่ๆ ก็เพิ่มทวีขึ้นจนทำให้ชวาลไม่อาจรอช้าได้ เขารีบวิ่งที่ชายหาดในทันที ในใจก็ได้แต่ภาวนาให้พบกับกชกรที่นั่น แต่ทว่า!!! เมื่อมาถึงสิ่งที่ได้พบคือเรือสปีดโบ๊ทที่กำลังแล่นห่างออกไปจากเกาะนี้เรื่อยๆ และแม้ว่าระยะนั้น จะห่างไกลไม่น้อย แต่เขาก็มั่นใจว่าหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเรือลำนั้นคือกชกรแน่ๆ ชวาลหมดสิ้นเรี่ยวแรงและแทบจะทรุดลงไปนั่งบนหาดทรายผืนเดียวกันกับที่เขาเคยคุกเข่าขอเธอแต่งงาน แต่เขายังล้มไม่ได้ตอนนี้ เขาต้องรั้งเธอไว้ เขาต้องเรียกให้เธอกลับมา “บัว! บัวกลับมาก่อนครับ! กลับมาหาผม! อย่าทิ้งผมไปครับบัว!” ในเวลานี้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ทั้งหมด ถูกใช้ไปกับการตะโกนร้องเรียกเพื่อรั้งคนที่ตนรักที่สุดเอาไว้ “บัว! กลับมาหาผมเถอะ! อย่าทิ้งผมไป! บัว!” แต่ดูเหมือนว่าเสียงร้องเรียกของเขาคงไม่อาจทำให้เรือลำนั้น หยุดแล่นลงได้เลย ตรงกันข้ามมันกลับแล่นห่างไกลออกไปเรื่อยๆ “บัว! คุณทำแบบนี้ทำไม! กลับมาซิบัว! กลับมาหาผม! ถ้าผมทำอะไรผิด ผมขอโทษ กลับมาเถอะครับบัว!” ยิ่งได้เห็นคนที่รักเริ่มไกลห่างออกไปเท่าใด ความทรมานใจก็ยิ่งเพิ่มทวีมากเท่านั้น หยาดน้ำตาของชวาล ไหลนองออกมาอย่างอัตโนมัติพร้อมกับความพยายามที่จะตะเบ็งเสียงให้ดังที่สุดต่อไป “ผมรักคุณนะบัว! อย่าทิ้งผมไป!” แต่สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถรั้งเธอไว้ได้ เมื่อที่สุดแล้วเรือลำนั้นก็แล่น พาคนรักของเขาจากไปจนสุดลูกตาแล้ว “บัว!!!” เสียงเรียกสุดท้าย ชวาลก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นน้ำทะเลตรงนั้นนั่นเอง ความเจ็บปวดใจที่เกิดขึ้นไม่เทียบเท่ากับ ความแปลกใจสงสัยว่าทำไมกชกรจึงต้องหนีจากไปดื้อๆ แบบนี้ หรือเพราะเธอโกรธที่เขาล่วงเกินเธอในยาม ค่ำคืนที่ผ่านมา จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 16:50:30

ความคิดเห็นที่ 3 หากเมื่อคิดทบทวนดูแล้ว เหตุผลนั้นก็คงไม่น่าใช่เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นมันเกิดจากความรักของคน สองคนไม่ใช่หรือ “บัว คุณทำแบบนี้ทำไม คุณทิ้งผมไว้ที่นี่เพื่ออะไร ผมไม่เข้าใจคุณเลย” เสียงสั่นเครือของชายหนุ่มดัง ออกมาเบาๆ ทั้งใบหน้าที่อาบด้วยหยาดน้ำตาแห่งความโศกเศร้าเสียใจ พร้อมๆ กับความคาดหวังทุกอย่าง ที่พังลงไปภายในพริบตา หรือเพราะคุณไม่ได้รักผม แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างระหว่างเรา ที่ผ่านมาเรียกว่าอะไร... ******** กชกรหอบหัวใจที่แสนจะเจ็บปวดร้าวรานกลับมาถึงกรุงเทพฯ อีกครั้งในเวลาราวสามทุ่มเศษ และในตลอด ระยะการเดินทาง หญิงสาวก็พยายามหักห้ามใจไม่ให้คิดถึงชวาลอีก แต่มันก็ช่างเย็นเหลือเกิน เพราะตอนนี้ ไม่ใช่เพียงใจที่เพลี่ยงพล้ำมอบให้เขาไปเท่านั้น หากยังมีสิ่งที่มีค่ามากที่สุดของชีวิตลูกผู้หญิงอีกอย่างที่เธอ ได้มอบให้เขาไปแล้ว ลืมมันเถอะบัว ลืมเรื่องราวทุกอย่างนั้นไปเสีย มันก็เป็นเพียงแค่แผนการที่ได้สำเร็จลงแล้วเท่านั้นเอง... กชกรบอกตัวเองอีกครั้งเมื่อก้าวลงจากแท็กซี่ และกำลังจะเดินไปกดกริ่งที่ประตูบ้าน บรรยากาศในยามราตรีของซอยนี้ช่างเงียบเชียบเสียเหลือเกิน แม้ว่าภายในบ้านหลายๆ หลังจะยังคงมี แสงสว่างเปิดอยู่ แต่บนถนนกลับไม่มีใครเดินผ่านไปมาเลยสักคน มีเพียงรถกระบะที่ไม่คุ้นตาคันหนึ่งจอด อยู่ไม่ไกลนัก แต่นั่นก็ไม่ทำให้กชกรนึกเอะใจอันใด ระหว่างที่กชกรกำลังจะเอื้อมมือไปกดกริ่งประตู ทว่า!!! จู่ๆ ก็กลับมีชายฉกรรจ์สามคนที่เคลื่อนตัวมา จากด้านหลัง และจัดการรวบตัวของเธอเอาไว้อย่างที่คนเป็นเหยื่อไม่ทันได้รู้และตั้งตัวได้ “ว้าย! อะไรกันน่ะ! ช่วยยย...” ความตกใจทำให้กชกรอุทานลั่นออกมาและรับรู้ได้โดยอัตโนมัติว่าอันตราย อันใหญ่หลวงกำลังจะมาเยือน แต่ก็ทำได้เท่านั้นเมื่อพวกมันได้ใช้มือปิดปากเธอไว้ แล้วพยายามจะดึงรั้ง ร่างบางของหญิงสาวผู้เคาระห์ร้ายไปยังรถกระบะคันปริศนาคันนั้น กชกรพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดสุดฤทธิ์ แต่เรี่ยวแรงสตรีหรือจะสู้เรี่ยวแรงของชายฉกรรจ์ถึงสามคนได้ “อย่านะไอ้บ้า! ปล่อยฉันนะ! ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย!” กชกรอาศัยช่วงจังหวะที่มือของพวกมันหลุดออกจาก การป้องปิดปากของเธอในระหว่างที่ดิ้นรนเอาตัวรอดร้องขอความช่วยเหลือออกมาอีกครั้ง แต่ก็ไร้ผล เมื่อไม่มีใครได้ยินหรือออกมาช่วยเหลือเธอไว้เลย หนำซ้ำพวกมันยังปิดปากของเธอแน่นมากขึ้นกว่าเดิมอีก ในที่สุดพวกมันก็พาเธอเข้าไปในรถกระบะจนได้ ก่อนจะใช้เชือกมัดมือทั้งสอง และพันปิดปาก ของหญิงสาวด้วยผ้าผืนยาว แย่แล้วกชกร!... “พวกเราได้ตัวมันแล้วครับคุณ” ชายคนที่นั่งข้างกชกรตรงเบาะหลังของช่วงแค็ปรีบโทรหาผู้บงการทันที เมื่อรถกระบะเริ่มออกสตาร์ทแล้ว “จริงเหรอ! ฮ่ะฮะฮะ เจอมันทั้งคู่ใช่ไหม” เสียงของพีรพาดังขึ้นด้วยความดีใจที่สุด “เปล่าครับ เราเจอแค่ผู้หญิงในรูปเท่านั้น” คำบอกเล่าทำให้ปลายสายรู้สึกแปลกใจสงสัยไม่น้อย แล้วชวาลหายไปไหน... “ไม่เป็นไร เจอแค่นังตัวดีนั่นคนเดียวก็พอแล้ว จัดการกับมันอย่างที่พวกแกเคยจัดการกับนังบุษกรซะ” น้ำเสียงเข้มออกคำสั่ง “ครับนาย” “อ้อ แต่คราวนี้พวกแกต้องใช้โทรศัพท์ถ่ายคลิปมาให้ฉันดูด้วยนะ ฉันอยากเห็นตอนที่นังกชกรมัน ตายทั้งเป็น ฮ่ะฮะฮะ” “ครับนาย” ตอนนี้ความกลัวถาโถมเข้าโจมตีกชกรอย่างมหาศาล เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกมันจะพาเธอไปที่ไหน และมันจะทำอะไรกับเธอต่อไป กระทั่งรถยนต์แล่นมาถึงช่วงหนทางซึ่งมีเพียงป่ารกร้างอยู่ทั้งสองข้าง จู่ๆ มันก็เลี้ยวรถเข้าจอดที่ข้างทาง คนที่ถูกปิดปากอยู่รู้สึกสะพรึงได้กับสิ่งที่ได้รับรู้ มันเสมือนสัญญาณ ที่บ่งบอกว่าอันตรายกำลังจะคืบคลานเข้ามาใกล้ตัวมากขึ้นทุกทีๆ แล้ว “ลงมา!” ชายสองคนช่วยกันกระชากร่างบางของหญิงสาวลงจากรถ ในขณะที่กชกรเองก็พยายามขัดขืน อย่างสุดแรงเช่นกัน อึก!!! แต่แล้วเมื่อพวกมันสามารถพาเธอลงมาจากรถได้แล้ว มันก็เหวี่ยงร่างบางของเหยื่อลงไปล้มหงายอยู่กับพื้น อย่างสิ้นท่า ความเจ็บปวดที่ได้รับ แม้จะมากมายเพียงใด แต่ก็น้อยไปกว่าความหวาดกลัวในสิ่งที่พวกมัน จะกระทำต่อไป ซึ่งเธอรู้ว่ามันคงเลวร้ายที่สุดแน่ๆ ชายที่ดูลักษณะจะเป็นหัวหน้าเดินเข้ามาแก้ผ้าปิดปากออก แล้วแสยะยิ้มที่แสนจะน่าขยะแขยงที่สุดให้   “พวกแกจะทำอะไรฉันน่ะ!” หญิงสาวที่กำลังตกอยู่ภาวะหวาดกลัวที่สุดรีบเอ่ยถาม แต่แล้วกลับได้คำตอบ มาเป็นเพียงเสียงหัวเราะร่าของมันทั้งสามเท่านั้น กระทั่งเมื่อชายผู้เป็นหัวหน้าเริ่มถอดเสื้อออก นั่นจึงเสมือนเป็นผลเฉลยที่ชัดเจนและน่ากลัวที่สุดจริงๆ “พี่จะทำอะไรได้ล่ะจ๊ะคนสวย นอกจากจะจัดการยัดเยียดความเป็นผัวให้น้องยังไงล่ะจ๊ะ” คนท่อนบนเปลือยบอกเสียงหวาน “ไม่นะ! อย่านะ!” กชกรร้องห้ามเสียงหลงเมื่อมันเอามือมาเชยคางเธอขึ้น แล้วมันยังยื่นหน้าเข้าใกล้ๆ อีก “อย่าเหรอน้อง อย่าช้ารึเปล่าเนี่ย ฮึฮึฮึ” ...!!! “ไอ้พวกชั่ว!”สีหน้าและน้ำเสียงยียวนทำให้กชกรห้ามใจไม่ได้ที่จะด่าท่อพวกมันออกมาด้วยคำหยาบคาย แต่ก็ไม่ได้สร้างความโกรธแค้นให้พวกมันเลย ตรงกันข้าม พวกมันกลับเปล่งเสียงหัวเราะลั่นออกมาพร้อมๆ กันอีก “เฮ้ยไอ้ชิด เอ็งเอาโทรศัพท์ถ่ายคลิปไว้ด้วย คุณเค้าสั่งมา” ...!!! กชกรสะดุ้งในใจสุดขีดกับคำสั่งนั้น และที่สำคัญคำว่าคุณที่พวกมันใช้ หมายถึงใครกัน... “แต่รายที่แล้ว พนักงานบัญชีที่ชื่อบุษกร ไม่เห็นต้องถ่ายเลยนะพี่” ...!!! เสียงของลูกสมุนตัวดำคนนั้น ทำให้กชกรใจหายวาบขึ้นมาทันที นี่หมายความว่าพวกมันทำเรื่องบ้าๆ นี้กับพี่บุษด้วยงั้นหรือ... ผลเฉลยดังก้องในใจพร้อมกับความคับแค้นใจ ที่เริ่มปะทุมากขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน ข่มขืน! คุณทำลายชีวิตฉันทำไม! สาแก่ใจแล้วใช่ไหม! ข้อความจากไดอารี่ของบุษกรถูกระลึกขึ้นมาอีกครั้ง หรือบางทีคนที่พี่บุษบอกในไดอารี่อาจจะเป็นพวกสารเลวกลุ่มนี้ ไม่ใช่นายชวาล ชวารัตน์... หัวใจของกชกรหล่นวูบ ไปอยู่ที่ตาตุ่มในบัดดล เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น นั่นหมายถึงว่าเธอได้เข้าใจเขาผิดมาตลอดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทว่าตอนนี้เธอก็ไม่มีเวลาไปสำนึกผิดใดๆ อีกแล้ว ในเมื่ออีกไม่กี่นาที เธอเองก็อาจจะตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกันกับ ที่พี่สาวเคยได้ผจญมาก่อน จะทำอย่างไรดีเล่ากชกร... “คุณเค้าให้ถ่ายก็ถ่ายเถอะ อย่าเรื่องมากนักเลย จะเอาไหมเงินน่ะ” และตอนนี้กชกรก็พอเดาได้ไม่ยากว่า “คุณ” ผู้เป็นปริศนานั้นคือใคร แน่นอนเธอคือพีรพา ทำไมถึงได้ใจคอโหดร้ายอย่างกัไม่ใช่คนแบบนี้นะ... กชกรนึกโกรธแค้นในใจ “พร้อมรึยัง” คนเป็นหัวหน้าหันไปถามลูกน้องที่กำลังกุลีกุจอกดปุ่มบนโทรศัพท์มือถือ และเพียงอึดใจมัน ก็เงยหน้าขึ้นมา “พร้อมแล้วครับ แสดงได้เลยลูกพี่ ฮ่ะฮะฮะ” สิ้นเสียงแล้ว ชายที่ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าเตรียมพร้อมอยู่ก็ไม่รอช้าที่จะพาร่างหนาดำทะมึนของมันขึ้นมา คร่อมร่างบางของเหยื่อสาวเอาไว้ สีหน้าและแววตาของมันเปรียบเสมือนสัตย์ร้ายที่กำลังจ้องจะตะครุบเหยื่อ มากัดกินอย่างนั้นล่ะ ไม่หรอก พวกนี้มันน่าจะเลวร้ายกว่าสัตย์ร้ายพวกนั้นหลายเท่านัก... ตอนนี้คงไม่มีสิ่งใดที่จะช่วยเหลือหญิงสาวผู้น่าสงสารคนนี้ได้นอกจากสติ ไหวพริบของเธอ และรวมถึงปาฏิหาริย์ด้วย ******** โปรดติดตามตอนต่อไปครับ... จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 54 16:51:40