หวานรัก ณ ปลายดง - 30

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10965497/W10965497.html

บทที่ 30

รูปถ่ายของชุลียาในตลับไม้ วางอยู่บนตักของสามแสน เธอหยิบขึ้นมาดูแล้ววางอยู่หลายครั้ง ดาวเดือนบนฟ้าคืนนี้ ปรากฏตัวอวดความงดงามยามรัตติกาลอย่างไม่มีใครยอมใคร สามแสนกำหนดดาวใกล้ตาที่สุด เป็นตัวแทนของคนตายจาก พลางเจรจาผ่านสุ้มเสียงอ่อนโยนว่า

"คุณชุลียาคะ สามแสนจะไม่แย่งพี่ชายไปจากคุณ ในความทรงจำของพี่ชายจะต้องมีคุณอยู่ตลอดไป สามแสนจะเป็นเพียงความรักที่มาทีหลัง จะรักพี่ชายหมดหัวใจของสามแสน จะเคารพคุณชุลียาเป็นความรักเบอร์หนึ่ง"

เธอหัวเราะเบาๆ ขำว่าความรักของตัวเองเป็นเบอร์สอง หากชุลียายังมีชีวิตอยู่ หล่อนจะยอมรับเบอร์สองอย่างสามแสนไปนอนเคียงขนาบร่างสามีคนเดียวกันได้หรือเปล่าก็ไม่รู้

"สามแสนสัญญาว่าจะรักพี่ชายตลอดไป จะดูแลพี่ชายให้มีความสุขที่สุด เหมือนกับที่เขามีความสุขที่สุด ทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่กับคุณชุลียา"

ดาวดวงนั้นเคลื่อนเนิบไปทางซ้าย สามแสนไล่ตามมันไปผ่านแสงตานุ่ม เธอคิดเข้าข้างตัวเองว่า การเคลื่อนไหวของดวงดาว คือการเจรจาตอบกลับของชุลียา

"อย่าโกรธพี่ชายนะคะ พี่ชายรักคุณชุลียามาก เขาไม่เคยปันใจปันรักที่มีต่อคุณไปให้ใครเลย แต่เพราะสามแสนหน้าตาเหมือนคุณเข้า พี่ชายจึงหวั่นไหวนิดหน่อย สามแสนผิดเองที่มาหลงรักพี่ชายจนถอนกายถอนใจไม่ขึ้น อย่าถามนะคะว่าทำไม เพราะคุณชุลียาเองก็รักพี่ชายจนถอนกายถอนใจไม่ขึ้นมาก่อนสามแสนแล้ว"

'เด็กบ้า' ภภีมส่ายหน้าพลางด่าในใจ รอยยิ้มเอ็นดูพราวนุ่มบนปากหยักสวย ยังคงเป็นเด็กพูดมากไม่เปลี่ยนเลย ห้าปีก่อนเจื้อยแจ้วยังไง ผ่านไปให้หลังกลับยิ่งเพ้อเจ้อไปกันใหญ่

"พูดกับใครสามแสน" เขามาทรุดนั่งข้าง ห้อยเท้าแกว่งเบาๆ

"ขออนุญาตคุณชุลียาค่ะ" สามแสนตอบตามตรง "พี่ชายน่ารักอย่างนี้ สามแสนเชื่อว่าคุณชุลียาคงจะหวงพี่ชายมาก ถึงแม้ว่าเธอจะจากพี่ชายไปนานถึงยี่สิบปีแล้ว แต่ความรักของเธอก็ยังอยู่กับพี่ชายไม่เคยห่างหัวใจเลย"

"แล้วยังไงอีก"

"ก็ไม่แล้วยังไง สามแสนไม่อยากให้เธอรู้สึกว่า สามแสนมาแย่งพี่ชายไปจากเธอ สามแสนมาดี มาเพื่อรักพี่ชาย ถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่ แล้วสามแสนก็บังเอิญรักพี่ชายเข้า สามแสนก็จะตัดใจให้ได้ ไม่ยอมเป็นสองเป็นรองใครหรอกค่ะ"

"แล้วยังไงอีก"

"ก็ไม่แล้วยังไง สามแสนเห็นว่าเธอจากเราไปแล้ว สามแสนขอเป็นรองเธอเพื่อให้เกียรติความรักของเธอ สามแสนสัญญากับเธอด้วยว่า จะรักและดูแลพี่ชายให้มีความสุขที่สุด เหมือนกับที่พี่ชายมีความสุขที่สุดทุกช่วงเวลาที่อยู่กับเธอ"

"แล้วยังไงอีก"

"พี่ชาย"

ภภีมถอนใจยาว กระเถิบชิดสะโพกมน เชยคางน่ารัก แล้วส่งจุมพิตอ่อนโยนประทับปากเล็ก

แรงสะท้านตื่นเต้นของสาวบริสุทธิ์ ทำให้เขาสงสาร จึงรั้งขึ้นตัก ประคองเอวด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างประคองลำคอระหง แล้วเดินหน้าจุมพิตนุ่มต่อไป อบอุ่นประหลาด และซาบซ่านปนกระสันทันทีทันใด เมื่อสองแขนเล็กยกคล้องคอสั่นๆ

"ชอบไหมสามแสน" พอถอนจูบหวาน ภภีมก็ถามตลกๆ แล้วหัวเราะเบาๆ

"พี่ชายหัวเราะหรือคะ" สามแสนถามอย่างประหลาดใจ รู้จักเขามาตั้งนาน เคยเห็นเขายิ้มสองครั้งเอง

"พี่คงเป็นผู้ชายดิบๆ ที่ไม่มีอะไรน่าประทับใจเลยใช่ไหม ขวางโลก หน้าบึ้ง และมีชีวิตเพื่อรอวันตาย"

เขาเปรยสะทกสะท้อนต่อชีวิตที่ผ่านมายี่สิบปี ย้ายสามแสนลงนั่งข้าง แต่ยังกอดคอผูกพัน แลผิวเผินเหมือนพี่ชายกับน้องสาวพิงไหล่สนทนามากกว่าจะเป็นคู่รักพร่ำพลอด

"เพราะความรักใช่ไหมคะ"

"ไม่หรอกสามแสน เพราะความคับแค้นใจมากกว่า"

หญิงสาวกลืนน้ำลายอย่างสงสาร นี่เป็นครั้งแรกที่พี่ชายยอมเผยความในใจด้วยเสียงอ่อน เขาส่งตาขึ้นจับดาวดวงหนึ่ง ไม่แน่ใจว่าจะเป็นดวงเดียวกันกับที่เธอจับจองไว้หรือเปล่า

"ยี่สิบปีมันนานมากเลย แต่วินาทีสุดท้ายของชุเหมือนว่าเพิ่งจะผ่านไปเมื่อกี้นี้อยู่ตลอดเวลา พี่ไม่เคยลืมแววตาหวาดกลัวมากของชุในตอนนั้น ชุไม่ได้กลัวตายหรอก แต่กลัวว่าจะต้องพรากจากพี่ไป"

"เพราะเธอรักพี่ชายมากสิคะ"

"เรารักกันมาก" ภภีมสารภาพพร้อมยิ้มเศร้า จูบแก้มคนรู้มากอีกนิด "มากจนพี่อดใจให้เกียรติไม่ไหว แล้วชุก็น่ารักมากเหมือนสามแสนนี่ล่ะ" เขาหัวเราะเบาๆ อีก จูบแก้มอีกครั้ง ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน อดใจไม่ค่อยไหว "ระวังนะสามแสน อยู่ใกล้พี่แบบนี้ พี่อาจจะอดใจให้เกียรติไม่ไหวอีก"

"หมายถึงพี่ชายจะล่วงเกินสามแสนเหมือนที่ทำกับคุณชุลียาใช่ไหมคะ"

"ใช่ พี่เป็นคนนิสัยแบบนั้น อ่อนไหวและสู้แรงอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ถ้าพี่อยากได้ พี่ก็ต้องได้"

"ตอนนั้นใช่ไหมคะ"

"ครับ ตอนนั้นตอนนี้ก็เหมือนกัน พี่ถึงกลัวมากทุกครั้งที่สามแสนพาตัวมาใกล้ พี่ไม่อยากให้สามแสนต้องแปดเปื้อน ไม่อยากเผลอใจเกินเลย ตอนนั้น ก็คิดแค่ว่าพี่รักสามแสน เพราะสามแสนหน้าเหมือนชุ ความรักของพี่มันไม่.. "

"ไม่บริสุทธิ์ มันมีตะกอนของอดีตปะปนอยู่ด้วย" สามแสนช่วยต่อให้ แล้วยิ้มหวาน โน้มตัวกอดเอวหนาอย่างรักแสนรัก "ไม่ว่าจะเป็นความรักแบบไหน บริสุทธิ์หรือเจือปน ขอเพียงเป็นความรักของพี่ชาย แล้วพี่ชายก็ให้สามแสนหมด สามแสนก็ยินดีรับอย่างเต็มใจ และจะดูแลมันให้ดีที่สุด ให้มันอยู่ในหัวใจดวงนี้ตลอดไป"

"พี่รักสามแสน รักหัวใจของสามแสน รักเพราะสามแสนคือสามแสน เป็นความรักที่จะเคียงข้างกันไปกับความรักของชุในอดีต ว่าแต่สามแสนเถอะ แน่ใจนะว่าจะไม่กลับบ้านจริงๆ อยู่ในป่ามันลำบาก ไม่สะดวกสบายเหมือนในเมือง"

สาวงามพยักหน้าหน้ายืนยัน รอยยิ้มหวานมันกระทุ้งคลื่นปรารถนาในอารมณ์อ่อนไหวให้พลุ่งพล่านทีละน้อย

ร่างสูงใหญ่ที่มีเพียงเสื้อกล้ามกับกางเกงขาก๊วยปกปิด เกิดไอร้อนแห่งพิศวาสพุ่งพวย ชีวิตที่นอนหลับใหลไม่อยากตื่นอีกตลอดกาล มันเริ่มตื่นอีกครั้ง และพร้อมแล้วสำหรับจุดไฟเสน่หานำทาง ให้ชีวิตใหม่เดินสบายๆ ไปสู่ปลายทางสายใหม่ ที่ความรักครั้งใหม่กำลังรอมอบถ้วยรางวัล

"ว่าแต่พี่ชายดีกว่า ยี่สิบปีแล้วนะคะ ไม่สงสารคุณตาคุณยายหรือ"

"ประสาทหรือเปล่า เรียกพ่อแม่ว่าที่สามีเป็นคุณตาคุณยายได้ยังไงสามแสน"

"อ้าว ก็พี่หมอสอนให้เรียกอย่างนี้ คุณตาคุณยายก็แทนตัวเองอย่างนี้เหมือนกัน ท่านน่ะอยากได้สามแสนเป็นสะใภ้นะ" เธอทำเสียงโอ่ได้น่ารักมาก ประกายตาเริ่มฉายความซุกซนให้ภภีมหมั่นเขี้ยวอยากจูบ "ท่านสารภาพด้วยว่า ตอนเจอสามแสนครั้งแรก นึกอยากใช้สามแสนเป็นเครื่องมือล่อให้พี่ชายออกจากป่าด้วย"

"จิตใจของท่านสกปรกและใจร้ายไม่เคยเปลี่ยนเลย" เสียงทุ้มไม่ซึ้งแล้ว เมื่อเค้นตำหนิบุพการี

"ไม่หรอกค่ะพี่ชาย ตอนหลังท่านโดนพี่หมอตำหนิเข้า ท่านก็เลยเลิกล้มความคิดนะคะ แล้วหันมาเอ็นดูสามแสน เกี้ยวเช้าเย็นอยากให้เป็นสะใภ้แทนพี่บุษบง อ้อ นี่ก็อีกเรื่อง ถึงเวลาที่สามแสนควรจะพูดเรื่องพี่บุษบงเสียที รอเดี๋ยวนะคะ"

ภภีมเลิกคิ้ว คนดีของเขาลุกพรวดพราดวิ่งกลับเข้าห้อง อึดใจหนึ่งก็ย้อนกลับมานั่งเบียดต้นขาสนิทสนม ชูแหวนเพชรวงน้อยให้เขาหรี่ตาเพ่ง แล้วเลิกคิ้วอีก กำลังจะทักบางอย่าง สามแสนก็ชิงดักคอก่อนว่า

"นี่คืออีกหนึ่งเป้าหมายที่สามแสนจะทำให้สำเร็จ แต่ต้องหลังจากที่ได้ฟังพี่ชายบอกว่ารักสามแสนเสียก่อน ดูสิคะ จำได้ใช่ไหม นี่คือแหวนที่พี่ชายสวมให้พี่บุษบงในวันหมั้น พี่บุษบงขอถอนหมั้นแล้วนะคะ ตอนนี้ กำลังดูใจอยู่กับพี่หมอค่ะ"

"จริงหรือ"

มันเป็นข่าวใหม่และดีมาก ภภีมตื่นเต้นจนเผลอยิ้มกว้างให้สามแสนเห็นแล้วใจละลาย เธอครวญระทวยในใจว่า 'พี่ชายขา หล่อมากเลย'

"จริงสิคะ พี่บุษบงนับถือสามแสนด้วยนะ บอกว่าสามแสนมั่นคงต่อพี่ชายที่สุด มากกว่าเธอซึ่งเป็นคู่หมั้นและแอบหลงรักพี่ชายข้างเดียวมาตั้งนาน แต่สุดท้ายก็ถอดใจยอมแพ้"

"อืม พี่ผิดต่อเธออยู่ หมั้นเพราะอยากจะรักษาความรักของตัวเองกับชุไว้ ไม่เคยใส่ใจกับหัวใจของคุณบุษบงเลย"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ชาย พี่บุษบงเข้าใจแล้ว เธอไม่ตำหนิพี่ชาย หลังจากที่เธอถ่องแท้ว่า ความรักมันบังคับและเป็นเจ้าของส่งเดชกันไม่ได้ ตกลงว่าพี่ชายจะทำยังไงกับแหวนหมั้นวงนี้คะ พี่บุษบงบอกว่า ถ้าพี่ชายไม่ต้องการก็ให้ทิ้งไป"

"ไม่ทิ้ง"

ภภีมตอบห้วนตามนิสัย พลางจับสวมนิ้วนางคนดี ยกจูบซึ้ง แล้วจูบปากที่เผยอน่ารัก นุ่มนิ่งและนาน ก่อนจะย้ายไปจูบเปลือกตา บังคับให้หลุบปิด เพราะใจหวั่นไหวกับตาโตๆ จนแทบจะหักห้ามปรารถนาไม่ไหวอยู่แล้ว

นายขมิ้นทองสัญญาแล้วว่า จะจัดงานแต่งให้ถูกต้องตามธรรมเนียม เขาจึงอยากอดกลั้นไว้ให้ถึงวันนั้นเสียก่อน แต่เธอก็ขยันทำท่าทำเสียงน่ารักอยู่เรื่อย

ป่านนี้ หัวหน้าดงโจรหาฤกษ์ได้หรือยังก็ไม่ทราบ ถ้ามันนานเกินไปละก็ เขาจะไม่ทนหรอก กับชุลียา เขายังไม่ยอมทน แล้วทำไมต้องยอมทนกับสามแสนด้วย

"พี่หมั้นสามแสนไว้ก่อน รอให้ไอ้ขมิ้นได้ฤกษ์แต่งงานมาแล้ว เราค่อยสานความรักของเราให้เป็นจริงเสียที"

เขากระซิบข้างหู ถอนจูบปากแล้ว แต่อดจูบไซ้แถวนี้ไม่ได้ ลำคอระหงก็อุ่นดีน่าโลมน่าไล้อยู่ เขาจึงแตะนิดต้องหน่อย รั้งร่างนุ่มขึ้นตักอีกครั้ง กอดรัดได้ถนัดหน่อย แสดงความรักหวานๆ ก็ถนัดด้วย

แล้วสามแสนก็ไม่ปัดป้องเลย เธอก็เหมือนชุลียานั่นล่ะ หมั่นตามใจ ส่งเสริมให้เขาติดนิสัยเสียๆ จากหนุ่มจนแก่ ก็แก้ไม่ได้เลย

"พี่ชายขา"

สามแสนสะท้านรุนแรงขึ้น จุมพิตของพี่ชายร้อนขึ้น เนื้ออ่อนแดงเป็นจ้ำได้ง่ายดายเพียงแค่จุมพิตร้อนจัดนาบลงรังแก เขาซุกซนได้เร่าร้อนดีจัง จูบหวานบดขยี้ปากจนสั่น แล้วหมั่นเย้าหยอกลำคอระหงจนชุ่ม จึงค่อยย้ายลงฝากสัมผัสนุ่มกลางหว่างทรวง

"พี่ชาย"

"ไม่ทำมากกว่านี้หรอก" เขาปลอบโยนเสียงแตกพร่า เงยหน้าอวดรอยยิ้มร้อน "สามแสนเป็นคนดีในหัวใจพี่ เหมือนที่ชุเป็นสุดที่รักในหัวใจพี่ ไม่ต้องกลัวนะ พี่รักชุมากแค่ไหน ก็รักสามแสนเท่านั้น มอบความรักให้ชุหมดสิ้นยังไง ก็จะมอบให้สามแสนหมดสิ้นเท่ากัน"

"จริงนะคะ"

"ครับ"

"จริงนะคะพี่ชาย"

"จริงครับสามแสน อย่าถามอีกนะสามแสน เดี๋ยวพี่จะทนไม่ไหว"

สามแสนหัวเราะคิก ชอบใจที่เขาสารภาพตรงๆ ว่า 'เดี๋ยวพี่จะทนไม่ไหว' คุณหมอแสวงบุญเล่าว่า พี่ชายเป็นคนโผงผาง มุทะลุ และเอาแต่ใจตัวเองมาก

จะว่าไปแล้ว คุณสมบัตินี้ไม่เหมาะจะเป็นหมอเลย แต่เพราะจิตใจอ่อนโยน และมีเมตตาต่อคนอื่น ที่พี่ชายมีอย่างล้นเหลือนั่นเอง พี่ชายจึงเหมาะที่จะเป็นหมอที่สุด

"ต้องขอบคุณลุงขมิ้นนะคะ ถ้าไม่ได้แผนการแยบยลของลุงขมิ้น สามแสนก็ไม่มีวันรู้หรอกว่า พี่ชายรักสามแสนมากแค่ไหน ตอนพี่ชายขอร้องนายสายไฟ ยอมตาย ยอมเป็นทาส สามแสนอยากตายมากเลย รู้สึกผิดมากที่เป็นต้นเหตุนำความเดือดร้อนมาให้พี่ชายอยู่เรื่อย"

"เป็นความเดือดร้อนที่พี่เต็มใจรับ ไม่เป็นไรหรอก แล้วก็ไม่ต้องไปขอบคุณมันหรอก ไอ้ขมิ้นน่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะมัน พี่ก็คงไม่ขาเดี้ยงแบบนี้ สามแสนก็ไม่ต้องตัวช้ำอย่างโง่ๆ ไอ้สายไฟก็ไม่มีวันได้แตะต้องสามแสน หรือพูดจาหยาบหยาม"

"แหม มันเป็นแค่ละครเอง ทำเป็นคิดมากไปได้ นายสายไฟไม่ทำจริงหรอกค่ะ"

"ก็ลองมาทำสิ" ภภีมเค้นเสียงดุๆ หรี่ตาเกรียมวูบหนึ่ง

"เขาไม่กล้าหรอกค่ะ เพราะไม่ใช่แค่พี่ชายที่จะเอาตาย ลุงขมิ้นก็คงไม่เก็บไว้หยามหน้าแกแน่ๆ พอพูดเรื่องนี้นะ สามแสนก็สงสัยอยู่แล้วเชียวว่า ทำไมพี่ชายโผล่ไปช่วยเร็วจัง ที่แท้ก็เพราะลุงขมิ้นหาเรื่องยิงปืนบอกทางพี่ชายนี่เอง"

"ใช่ ถ้าไม่ได้ยินเสียงปืน พี่คงไปอีกทิศ กว่าจะเจอก็คงอีกสักสองสามวัน ไอ้ขมิ้นมันร้าย บ้าตามเด็กๆ เห็นเด็กวางแผนปัญญาอ่อน ก็จะเอาด้วย"

สามแสนหัวเราะขำๆ มันก็จริงเหมือนกัน นายขมิ้นทองคงเลียนแบบเธอกับนายขิงนั่นแหละ แต่กลายเป็นว่า แผนสุดท้ายของเขาเข้าท่าและทะลุเป้าที่สุด ต้องบอกว่าเขาเป็นคนสุดท้ายที่มาช่วย 'ปิดเกม' จริงๆ

"พี่ชายคะ"

เกมทุกเกมปิดแล้ว เหลือภารกิจอีกเรื่องที่ต้องสะสางให้เรียบร้อย ก็รู้ละว่าหากพูดตอนนี้ บรรยากาศดีๆ หวานๆ มันอาจจะหายไปเลย แต่เธอก็รับปากคุณตาคุณยายมาแล้ว ท่านไม่ได้คาดหวังว่าจะสำเร็จ แค่ขอให้เธอช่วยวิงวอนสักครั้ง

"สามแสนขอโทษก่อน ถ้าสิ่งที่สามแสนจะพูดต่อไปนี้ ทำให้พี่ชายระคายใจ" เธอกราบอกอ่อนช้อย แล้วกอดคอประจบตบท้าย "คุณตาคุณยายฝากให้สามแสนวิงวอนพี่ชาย ท่านอยากขอโทษพี่ชายสักครั้ง พี่ชายจะยอมกลับบ้านสักครั้งได้ไหมคะ"

"พี่.. "

"พี่ชายขา ยี่สิบปีแล้วนะคะ คนอื่นทำผิดมาขอโทษ พี่ชายยังยกโทษให้ได้เลย นี่คุณตาคุณยายเป็นพ่อแม่นะคะ ท่านทุกข์ทรมานกับบาปที่ตัวเองก่อมานานมากเลย มันเป็นนรกในใจที่ท่านตกลึก และจะไม่มีวันปีนป่ายกลับขึ้นมาได้ ตราบจนกว่าพี่ชายจะยอมให้อภัย"

ภภีมก้มหน้าซ่อนความเจ็บช้ำ ถ้าไม่ใช่บุพการี เขาคงไม่คับแค้นขนาดนี้หรอกจริงไหม

ลองว่าเป็นคนอื่น กระทำโหดเหี้ยมฆ่าสุดที่รัก ฆ่าเลือดในอก แล้วสุดที่รักทั้งสองก็มาตายในอ้อมกอด เขาคงแก้แค้นให้ตายตกตามกันอย่างสาสม จะติดคุกหมดอนาคตแค่ไหน เขาก็ไม่ยี่หระหรอก ออกจากคุกมา ก็เริ่มต้นชีวิตเดียวดายให้ตัวเองได้

แต่ตอนนั้น บิดามารดาทำอะไรเล่า หยิบยื่นให้มาแต่ความเย็นชาเหี้ยมเกรียมใช่ไหม เลือดเย็นจนแม้แต่คนสวนสาวใช้ ก็ไม่ยอมให้มาช่วยเหลือ

เขาแก้แค้นท่านได้หรือเปล่า และเพราะทำอะไรไม่ได้เลย แต่ไฟแค้นมันโชนอยู่ในทรวงสลายไม่เคยสร่าง ในเมื่อผลาญบุพการีใจร้ายเลือดเย็นไม่ได้ ไฟมันก็ต้องย้อนมาแผดเผาตัวเอง

เขาจึงกลายเป็นภภีมผู้สิ้นไร้จิตวิญญาณ ถอดใจ ท้อแท้ และขอมีชีวิตอยู่เพื่อรอวันตายเฉยๆ คนที่ไม่มีอะไรเหลือให้ยึดเหนี่ยวแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องมีเมืองไว้สร้างความรุ่งเรืองก้าวหน้าอีก ป่าจึงเป็นที่ที่เดียวที่เหมาะสม

"หมอมีหน้าที่ช่วยชีวิตไม่ใช่หรือคะ พี่ชายเองก็อยากเป็นหมอนี่ บางที การช่วยชีวิต ก็ไม่ได้หมายความเฉพาะบำบัดร่างกายให้ทุเลาจากบาดแผล แต่อาจจะเป็นการเยียวยาจิตใจข้างในให้สร่างความทุกข์"

"สามแสน"

"ปลดความแค้นลงเสียทีนะคะพี่ชาย" สามแสนสงสารเขาจัง สีหน้าเขาเศร้าระคนอัดอั้น เธอประคองด้วยสองมือผูกพัน พลางเกลี้ยกล่อมนุ่มนวลว่า "ถ้าพี่ชายไม่อยากกลับไปเห็นหน้าท่านอีก ก็เขียนจดหมายสักฉบับฝากสามแสนไปให้ท่านดีไหมคะ ยกโทษให้ท่านเถอะค่ะ"

"พี่.. "

"สักวันหนึ่ง เราสองคนก็ต้องมีลูกด้วยกัน เรารักลูกของเรายังไง คุณตาคุณยายก็รักพี่ชายอย่างนั้น พ่อแม่ทุกคนก็อยากจะสรรหาสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกของตัวเองทั้งนั้น มองตรงนี้ดีไหมคะ เจตนาดีของท่าน ความปรารถนาอยากเห็นลูกตัวเองมีอนาคตที่สดใสของท่าน อีกไม่นาน เราสองคนก็จะมีความคิดเหมือนท่านให้กับลูกของเรา จริงไหมคะ"

"สามแสน"

"มันจะเป็นไปได้ไหมคะ ที่เจตนาดีของเราอาจไม่ถูกใจลูกของเราในวันหน้า แล้วเราก็อาจขัดขวางความปรารถนาของลูกๆ ด้วยการกระทำที่อาจไม่ถูกต้อง จนลูกไม่ยอมอภัยให้เรา ถึงตอนนั้น พี่ชายจะค่อยมาสำนึกว่าเข้าใจความทุกข์ของคุณตาคุณยาย มันก็อาจจะสายเกินไปแล้วนะคะ"

น้ำตาอ่อนข้อหยดแรกร่วงเผาะ ภภีมพยักหน้าให้สามแสนร้องไห้ตื้นตัน เธอสงสารเขาที่สุด ซึ้งใจว่าเขาเจ็บช้ำมากแค่ไหน นายสายไฟก็เป็นตัวอย่างได้

เขาเข้าใจผิดว่าฝ่ายโน้นหยาบหยามลบหลู่และคิดย่ำยี เขาตะบันหน้ารัวไม่ยั้ง อยากให้ตายคาหมัด แต่เขาแก้แค้นตาต่อตาฟันต่อฟันอย่างนั้นกับบุพการีไม่ได้ เขาจึงคับแค้นสุดจะบรรยาย

แต่มันจบแล้ว ยี่สิบปีมันนานเกินไปด้วยซ้ำ ที่เขายอมให้ไฟแค้นแผดเผาจนแทบจะหมดความเป็นผู้เป็นคน แล้วดูสิ เพียงแค่การพยักหน้าลงครั้งเดียว ไฟแค้นที่ลุกโชนมานานถึงยี่สิบปีก็ดับมอดทันที

เขาร้องไห้เงียบๆ ให้สามแสนกอดปลอบประโลม เขาน่าสงสาร ไม่ว่าใครจะตำหนิติเตียนว่าเขาเป็นผู้ชายอ่อนแอ แบกรับวิกฤติเลวร้ายในชีวิตเพียงเรื่องเดียวเองก็ไม่ได้ยังไงก็ตาม แต่สำหรับสามแสน เขาคือพี่ชายที่น่าสงสารที่สุด




อดีตรักชอกช้ำได้เวลาปิดฉาก ไฟแค้นได้เวลาปิดม่าน ฤกษ์งามยามดีย่างกรายมา นายขมิ้นทองจัดงานแต่งงานให้ภภีมกับสามแสนอย่างเรียบง่าย แต่ก็เอิกเกริกในละแวกดงโจร

สามแสนหัวเราะชอบใจ เมื่อทราบภายหลังว่า ฤกษ์แต่งงานของตน ตรงกับฤกษ์ปักป้ายหมู่บ้านที่เพิ่งทำเสร็จหมาดๆ เธอจูงมือพี่ชายไปลูบๆ คลำๆ ป้ายไม้ขนาดใหญ่ แล้วหัวเราะชอบใจให้เขาส่ายหน้าระอา เขายังติด้วยว่า 'คิดเข้าไปได้ยังไง'

"แล้วมันเป็นยังไงละคะ" เธอย้อนถามยิ้มๆ รู้สึกสุขใจทุกครั้งที่อ่านชื่อหมู่บ้าน มันผุดมาจากมันสมองของเธอนา

"ไม่เป็นยังไง แต่มันประหลาด หมู่บ้านบ้าที่ไหนชื่อหวานรัก ณ ปลายดง มันตลกมากเลยสามแสน"

"ตลกตรงไหนคะ ออกเพราะพริ้ง สามแสนคิดเองเลยนะ ลุงขมิ้นยังชอบเลย"

'หมู่บ้านหวานรัก ณ ปลายดง' ภภีมอ่านในใจแล้วยิ้มกว้าง สามแสนชื่นใจทุกครั้งที่เห็น นึกแล้วก็ใจหายนัก ความรักแตกสลาย ความแค้นที่พอกพูน มันเกือบจะลบเลือนรอยยิ้มสวยๆ ของพี่ชายให้หายไปพร้อมกับวันคืนกว่ายี่สิบปี

แต่นับจากวันนี้ คงไม่แล้วล่ะ พี่ชายกลับมาเป็นคนเดิมแล้ว อาจจะไม่ทั้งหมด แต่สามแสนก็เชื่อว่า ผู้ชายยิ้มสวยตรงหน้า มีความคล้ายคลึงกับภภีมในอดีตมากจนเกือบจะมากที่สุดแล้ว

คุณหมอแสวงบุญพูดถูกทีเดียว ภภีมคนเก่าไม่ใช่นายดุหรอก ภภีมเป็นคนยิ้มง่าย โลกของเขามันระบายด้วยสีสันสดใส เหมือนความรักที่เขาก่อเงียบๆ กับชุลียา เขาเลือกที่จะรักสาวใช้ต่ำต้อยคนนั้น แทนบุษบงผู้สูงส่งและเพียบพร้อมทั้งฐานะและชาติตระกูล

ก็แน่ล่ะ มันคือความรักนี่ ใช่ไหม นายขิงเคยบอกกับใบพลูไว้ว่า 'ความรักไม่ต้องการสิ่งใดๆ นอกจากหัวใจเพียงแค่สองดวงที่รู้สึกตรงกัน' มันจริงเสียยิ่งกว่าจริง

"กลับจากกราบคุณตาคุณยายแล้ว เราสองคนก็จะกลับมาใช้ชีวิตด้วยกันที่นี่นะคะพี่ชาย"

"ครับสามแสน"

"เราจะอยู่กับปลายดงที่เราเลือก อยู่กับความรักหวานๆ ที่เรามีให้กันนะคะพี่ชาย"

"ครับสามแสน"

"มันเป็นความเรียบง่ายที่ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรเลย แต่ความจริงแล้ว มันคือความมั่นคงที่ยั่งยืนตลอดกาลของเรา จริงไหมคะพี่ชาย"

"ครับสามแสน"

"พี่ชายรักสามแสนมากเลย ใช่ไหมคะพี่ชาย"

"ครับสามแสน"

'อุบะ' สามแสนอุทานตกใจในทรวงวาบหวาม เธอได้ยินพี่ชายเค้นเสียงด่าแผ่วๆ ว่า 'เจ้าเล่ห์นัก' แล้วโลกทั้งใบกับแสงแดดยามสายก็หายไป เพราะจูบหวานของพี่ชายมาบดบังปุบปับ

เขารวบตัวสามแสนเข้าไปเบียดชิดกับกายแกร่ง พลังรักของเขามันดูเข้มแข็งมาก สามแสนสัมผัสได้จากแรงบดขยี้หนักหน่วง ร่างเธอระทวยระคนซาบซ่าน พี่ชายก็พาพิงพักกับป้ายไม้แข็งแรง เธอโอบกอดลำคอหนา ไม่ได้ตั้งใจออดอ้อน แต่เขาคงนึกอย่างนั้นกระมัง จึงพากายแกร่งอัดชิด

จูบหวานพร่างพรมลงจุดไฟเสน่หาบางๆ ทั่วลำคออ่อน สามแสนทัดทานความวาบหวามรุนแรงไว้ไม่ไหวเลย เธอผินหน้ากัดปากรัญจวน ปล่อยกายให้พี่ชายเล้าโลม สองมือใหญ่ประคองเอวบาง บางคราก็ลูบสีข้างขึ้นๆ ลงๆ บางครั้งก็รวบกระหวัดรัดให้สองร่างชนชิดเร่าร้อน

เขาจูบหว่างทรวงอย่างนุ่มนวล แนบใบหน้าดุขรึมลงพักพิงนิ่ง จังหวะนั้นเอง ที่สามแสนพอจะมีเวลาสักอึดใจ ผ่อนพักความซ่านกระสัน ดวงตาสุกกระจ่างด้วยความสุขมหาศาล เลี้ยวไปจับป้ายไม้ด้วยใจชื่น อ่านกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง สามแสนก็รื่นรมย์ไม่สร่าง

ในที่สุด เป้าหมายของสามแสนก็ลุล่วงราบรื่นแล้ว สามแสนบอกกับทุกคนไว้ว่า จะเข้าป่ามาตามหาพี่ชาย จะพาพี่ชายกลับบ้าน แล้วถ้าพี่ชายไม่กลับ สามแสนก็จะอยู่กับพี่ชายในทุกๆ ที่ที่พี่ชายอยู่

และที่นี่ใช่ไหม ที่ที่พี่ชายอยู่ ที่ที่ความรักของสามแสนจะหยุดการเดินทาง และพักพิงกายใจไว้กับพี่ชายตลอดกาล ที่ที่หัวใจสองดวงจะอยู่เคียงข้างกันตราบชั่วนิจนิรันดร์ เพราะที่นี่คือ 'หมู่บ้านหวานรัก ณ ปลายดง'

จบบริบูรณ์

จากคุณ	: รัชนีกานต์
เขียนเมื่อ	: 23 ส.ค. 54 08:34:28