มือใหม่หัดเขียน อยากได้คำติชมครับ บทความสั้นๆ "ชานชาลา"

เสียง เอี๊ยด อ๊าด... ครั้งแล้ว ครั้งเล่า ไหลผ่านมวลอากาศที่ปะปนไปด้วยกลิ่นไอเหล็กของล้อรถไฟยามบดกับรางคู่ขนานในขณะที่เบรคกำลังทำงานให้พาหนะหัวจักรกลที่ขับเคลื่อนด้วยเครื่องดีเซลหยุดลง...

ณ ชานชาลา

เก้าอี้ไม้ที่ถูกเรียงรายมากมายตามสถานีรถไฟ นั้นมีหน้าที่ให้คนนั่งหยุดพัก และรอคอยบางสิ่ง ผมก็เป็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่ต้องการหาที่พักพิง เพราะการเดินทางที่ยาวนานนั้นทำให้ร่างกาย และหัวใจของผมอ่อนแอและเหนื่อยล้าไม่แพ้กันผมเคยขึ้นรถไฟ รถไฟที่เคยมีใครคนหนึ่งเดินทางไปด้วยกัน มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นระหว่างทาง แต่อดีตบางครั้งก็ควรปล่อยทิ้งให้มันอยู่เพียงในความทรงจำ แม้ว่าผมเองจะเป็นคนตัดสินใจลงจากเจ้าม้าเหล็กขบวนนั้นก่อน ทั้งที่ยังไม่ถึงสถานีปลายทาง โชคยังคงเข้าข้างเพราะตอนนี้ความเสียใจ และอารมณ์อาวรณ์กำลังค่อยๆ หมดไปจากหัวใจ เพียงแต่ผมยังไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะลุกจากเก้าอี้ริมชานชาลานี้ไปได้ในตอนนี้

การที่หยุดพัก...นั่งลงมองดูสิ่งรอบข้างชีวิตเราในช่วงเวลาที่อยู่เพียงลำพัง เหมือนโลกใบนี้นั้นเปิดกว้างมากขึ้น ผมได้ยินเสียงที่ไม่เคยได้ยิน รับรู้ถึงกลิ่น และสัมผัสได้ดีกว่าเดิม สายตาที่เคยจ้องมองแต่สิ่งซ้ำซาก และความผิดหวังที่อยู่ข้างหลัง ตอนนี้กลับเห็นสิ่งที่ไม่ได้เห็นมานาน

มีผู้คนจำนวนไม่น้อยที่นั่งลงที่เก้าอี้ไม้เก่าๆ เหล่านี้ หากแต่จุดประสงค์ของแต่ละคนคงแตกต่างกัน คงต่างจากผมที่บางทีก็ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร และอีกนานเท่าไรที่สัมผัสระหว่างก้นกบกับรางไม้ที่เรียงรายบนเก้าอี้จะแยกออกจากกัน เหมือนผมกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง... บางอย่างที่จะฉุดให้ผมขึ้นรถไฟขบวนนั้นได้อีกครั้ง

เวลาที่ผ่าน..พร้อมกับเสียงหวูดของขบวนรถจักรที่ออกจากชานชาลา คงไม่เสียไปอย่างไร้ค่า ผมเริ่มมองเห็นผู้คนรอบข้างที่มีความรู้สึกไม่ต่างกัน มีคนที่นั่งรออะไรบางอย่าง อะไรที่จะเป็นแรงผลักดันให้เขามีความกล้าที่จะเดินทางต่อไป การนั่งจับเจ่าที่เนิ่นนาน ทำให้ผมเริ่มสัมผัสได้ว่ามีใครคนหนึ่งกำลังนั่งรอด้วยความรู้สึกที่แทบไม่ต่างกัน

ใครคนนั้นที่บางทีก็เฝ้ามองเราจากที่แสนใกล้อันห่างไกล ผมมองเห็นเธอแล้ว หัวใจเริ่มเต้นเร็วอีกครั้ง แต่ยังขาดอีกบางสิ่งที่จะทำให้ผมมีความกล้า ความกล้าที่จะลุกขึ้นไปจากเก้าอี้ตัวเดิม เพื่อชวนเธอเดินทางไปด้วยกัน


ไปจากชานชาลาแห่งอดีต ไปจากชานชาลาแห่งความเศร้า ไปจากชานชาลาแห่งความเดียวดาย


ไปด้วยกัน


ไปด้วยรถไฟขบวนต่อไป...


ไม่ว่าปลายทางจะอยู่ที่ไหนก็ตาม...ผมอยากจะลองเดินไปกับเธอ





"ความรักก็เหมือนการเดินทาง มีความรัก ก็เหมือนมีคนร่วมเดินทาง มีคนเดินจับมือไปด้วยกัน
พอถึงปลายทาง เราอาจต้องปล่อยมือกัน แต่...ขอเลือกไม่มองปลายทาง ไม่มองจุดจบ...
แต่เลือก...ดื่มด่ำกับบรรยากาศระหว่างทางเดินให้เต็มที่..."





ปล. ได้แรงบันดาลใจจากคนคนหนึ่ง ซึ่งบทความนี้ผมจะใช้เป็นความกล้าไปบอกเธอครับ

จากคุณ	: Tong tongie
เขียนเมื่อ	: 24 ส.ค. 54 16:38:55