ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 1 “เป็นหนังที่สนุกจริงๆ” เอมมี่ สาวน้อยแรกรุ่นวัย 17 ปี ที่พ่อแม่หมายหมั้นปั้นมือไว้ว่าโตขึ้นเธอจะต้องเป็นดาราดัง เนื่องจากเธอมีเพรียบพร้อมทั้งรูปร่างหน้าตาที่สวยเพอร์เฟค สติปัญญาไหวพริบเฉลียวฉลาด พร้อมทั้งนิสัยร่าเริงแจ่มใจ และมารยาทการเข้าสังคม “ใช่ๆ พี่ก็ชอบ ตอนแรกคิดว่าคนซ่อมนาฬิกาเป็นพระเอกซะอีก ไม่น่าตายตั้งแต่ตอนกลางเรื่องเลย” อ้อม สาววัย23 ปี เธอมีความเป็นผู้ใหญ่ ฉลาด มีน้ำใจ แม้จะไม่ได้มีรูปร่างหน้าตาสวยเพอร์เฟคเหมือนเอมมี่ แต่ความจริงใจของเธอทำให้เธอเป็นที่รักของคนรอบข้าง “แต่พี่ชอบพระเอกนะ ออกแนวเข้มๆ แมนๆดี” โอ หนุ่มวัย 24 ปี รุ่นพี่คนสนิทของอ้อม “อืม... หนูก็ชอบพระเอกนะ เท่ห์ดีอ่ะ ตอนแรกดูเหมือนไม่สนใจนางเอกเลย ทำเป็นฟอร์ม... อิ อิ” เอมมี่กล่าวแสดงความเห็นว่าเห็นด้วยกับโอ “แต่พี่ไม่ค่อยชอบนางเอกเท่าไหร่อ่ะ ไม่สวยเลย หนังดังๆขนาดนี้ น่าจะเลือกนางเอกหน้าตาดีกว่านี้หน่อย” โอกล่าวแสดงความเห็นเกี่ยวกับนางเอก “แต่อ้อมว่า นางเอกคนนี้หน้าตาก็โอเคนะ ที่สำคัญคือบุคลิกเขาเข้ากับบทบาทของเรื่อง อ้อมดูแล้วยังรู้สึกอินไปกับ หนังเอามากๆเลย” อ้อมแสดงความเห็นเกี่ยวกับนางเอกสวนทางกับโอ “แต่นางไม่เอก เอมมี่ คนนี้ต้องกลับบ้านแล้วค่ะ เอมมี่สัญญากับคุณแม่ไว้ว่าจะกลับไปให้ทันทานมื้อเย็นด้วยกัน” เอมมี่กล่าวตัดบทพร้อมชำเลืองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ “อืม... งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่ง” โอรีบยื่นข้อเสนอทันที “อ้าว... แล้วพี่อ้อมจะกลับยังไงหล่ะคะ” เอมมี่รีบแสดงทีท่าว่าเป็นห่วงเรื่องการเดินทางกลับบ้านของอ้อม “พี่คิดว่าแถวนี้คงมีสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินอยู่ใกล้ๆ หรือเปล่าคะพี่โอ” อ้อมถามโอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ใช่ ใกล้ๆนี้มีอยู่สถานีหนึ่ง เดี๋ยวพี่ขับรถผ่านไปส่งอ้อมที่สถานีรถไฟฟ้าใต้ดินก่อน แล้วค่อยเลยไปส่งเอมมี่ที่บ้านละกัน” โอเสนอทางแก้ปัญหา “แต่พี่อ้อมหอบของตั้งเยอะแยะแหน่ะ จะเดินทางกลับด้วยรถสาธารณะสะดวกเหรอคะ” เอมมี่ยังไม่ยอมหยุดเป็นห่วงอ้อม “ไม่เป็นไรจ้ะ เอมมี่ พี่ชินแล้ว ของแบบนี้พี่ทำบ่อย จะว่าไปแล้วนั่งรถไฟไปแค่ไม่กี่สถานี ก็ถึงบ้านพี่แล้วหล่ะ” อ้อมพูดพร้อมกับยิ้มจางๆให้เอมมี่ “งั้นเรารีบไปกันเถอะ” โอรีบตัดบททันที พร้อมเดินนำหน้าสองสาวไปยังลานจอดรถ งั้นเรารีบไปกันเถอะ ใช่สิ ใครจะอยากพลาดโอกาสที่จะได้อยู่สองต่อสองกับน้องเอมมี่กันหล่ะ อ้อมคิดประชดประชันโอในใจ นึกน้อยใจที่ตนถูกทิ้งให้นั่งรถกลับบ้านคนเดียวทั้งๆที่โอเป็นคนชวนเธอให้มาดูหนังด้วยกันวันนี้แท้ๆ อ้อมรู้ดีว่า พ่อแม่ของเอมมี่หวงลูกสาวมาก หากวันนี้อ้อมไม่ได้มาด้วย พ่อแม่ของเอมมี่ก็คงไม่อนุญาตให้เอมมี่มาดูหนังด้วยกันกับโอแค่สองคนแน่ แม้ว่าโอจะรู้จักกันดีกับพ่อแม่ของเอมมี่ก็ตาม แต่สำหรับพ่อแม่ของเอมมี่แล้ว เอมมี่คู่ควรกับหนุ่มในวงการไฮโซเท่านั้น โอเป็นเพียงแค่ชายหนุ่มธรรมดาๆ ที่นิสัยดี เข้ากับพ่อแม่ของเอมมี่ได้ดี แต่ไม่ใช่ผู้ชายที่จะเป็นแฟนของเอมมี่ เวลา 19.00 นาฬิกา อ้อมกลับมาถึงที่พัก ห้องพักเล็กๆแห่งนี้อ้อมเช่าอยู่กับแม่และน้องสาวอีกหนึ่งคน แม้ว่าอ้อมจะอายุเพียงแค่ 23 ปี แต่อ้อมก็ต้องรับภาระหน้าที่เป็นเสาหลักของครอบครัว เพราะตั้งแต่ที่ครอบครัวสูญเสียพ่อไป แม่ซึ่งขณะนั้นทำงานในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ก็ได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจมากเสียจนไม่อาจทำงาน ต่อไปได้ จึงลาออก อ้อมซึ่งขณะนั้นเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยชั้นปีที่หนึ่ง ตระหนักดีว่า ด้วยจำนวนเงินก้อนหนึ่งที่พ่อทิ้งไว้ให้ อาจจะไม่พอประทังจนกว่าอ้อมจะเรียนจบเนื่องด้วยครอบครัวของอ้อมปราศจากรายรับ มีแต่รายจ่าย อ้อมจึงต้องทำงาน พิเศษควบคู่ไปกับการเรียนหนังสือ สำหรับอ้อมแล้ว เป็นอะไรที่หนักมากสำหรับเด็กสาววัย 19 ปี ที่ต้องทำหน้าที่เป็นเสา หลักของครอบครัว แต่อ้อมไม่เคยนึกโทษโชคชะตา เพราะอ้อมเชื่อว่า สิ่งที่พระเจ้าอนุญาตให้เกิดกับอ้อม จะทำให้อ้อมรู้จัก ความหมายของชีวิต การต่อสู้ การรับผิดชอบ การเสียสละ แง่ดี และ แง่ร้ายของสังคม หลายครั้งที่อ้อมนั่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้เงียบๆในห้องน้ำ อ้อมรู้สึกเหนื่อย ท้อ มองเห็นแต่หนทางที่มืดมน แต่นั่นก็เป็นแค่ส่วนหนึ่งของชีวิต อ้อมตระหนักว่า ไม่ใช่แค่อ้อมที่ต้องเจอกับสิ่งเลวร้าย ไม่มีใครเกิดมาไม่เคยเจอเรื่องที่ต้องทุกข์ใจ ไม่มีประโยชน์อะไรที่อ้อมจะเอาแต่บ่นโทษโชคชะตา ในเมื่ออ้อมยังไม่ตาย ในเมื่ออ้อมยังมีลมหายใจ สิ่งที่ต้องทำวันนี้ คือดำเนินชีวิตต่อไปและทำให้ดีที่สุด   “กลับมาแล้วเหรออ้อม กินอะไรมาหรือยัง” แม่ทักอ้อม “ยังไม่ได้กินอะไรเลยแม่ แต่ไม่หิว เหนื่อยมาก อ้อมอยากนอน” อ้อมตอบแม่ พร้อมเอาของสัมภาระต่างๆวางลง บนพื้นห้อง แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำทันที “แม่ พี่อ้อมเขาจะลดน้ำหนัก เห็นไหม เขาไม่กินข้าวเย็น” อ้อน น้องสาววัย 20 ปีของอ้อม พูดพร้อมกับหัวเราะ ทะเล้นๆ “ทำเป็นพูดแทนพี่อ้อมไป แต่แม่ว่าอ้อมไม่ต้องลดอะไรมากมายหรอก เอาให้อวบๆเหมือนนักร้องที่ชื่ออะไรนะ แมรี่ แคราย” แม่เสนอความคิดเห็น “แมรี่ แคราย มีที่ไหนกันเล่าแม่ เขามีแต่ มาราย แครี่ แม่นี่พูดชื่อเขาผิดซะหนูเข้าใจไปนู่นเลยว่ามีนักร้องหน้าใหม่ มาจากแคราย” อ้อนแซวแม่พร้อมแอบขำเบาๆที่แม่พูดชื่อดาราฝรั่งผิด “อืม แมรี่ แคราย เอ๊ย! มาราย แครี่ อะไรนั่นแหล่ะ เฮ้อ...เรียกชื่อเขาไม่เคยถูกสักที มาราย แครี่ มา... ราย... แค... รี่...” แม่บ่นพึมพำกับตัวเอง ในจังหวะเดียวกันอ้อมอาบน้ำเสร็จและเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ อ้อนจึงรีบทักพี่สาวทันที “พี่อ้อม แล้วนี่พี่กลับมายังไงเนี่ย พี่โอมาส่งเหรอ” อ้อนถามด้วยความสงสัย “อืม ส่งขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดิน พี่ก็เลยต้องหอบของที่พวกเราต้องเตรียมไว้สำหรับกิจกรรมระหว่างเข้าค่ายที่ภูเก็ตกลับ บ้านคนเดียว” ให้พูดบ่นให้น้องสาวฟัง “โอ้โห ท่านประธานค่ายโอ มีความรับผิดชอบดีจริง” อ้อนพูดอย่างประชดประชัน จากนั้นก็เดินไปดูของที่วางกองอยู่บนพื้น แล้วก็พูดเสริมต่อด้วยอารมณ์หงุดหงิด “เนี่ย พี่โอได้รับเลือกให้เป็นประธานค่ายแท้ๆ แต่ไม่มีความรับผิดชอบ เลย อะไรๆก็ให้พี่อ้อมทำ พอพี่อ้อมบ่น ก็ทำเป็นเล่นๆชิวๆ หาว่าพี่อ้อมทำงานซีเรียสเกิน เชอะ ทีหลังนะพี่อ้อม ปล่อยให้งาน มันล่มไปเลยดีกว่า”  อ้อนเริ่มใช้เสียงดังโวยวาย อ้อมจึงพยายามพูดเพื่อให้น้องสาวสงบสติอารมณ์ลง “เอาน่า อ้อน ช่วงนี้พี่โอเขากำลังอินเลิฟ ถ้าไม่ติดว่าต้องไปส่งแอมมี่หล่ะก็ พี่โอก็คงขับรถมาส่งพี่ถึงบ้านนั่นแหล่ะ” แต่ดูเหมือนว่าคำพูดของอ้อมจะไม่ทำให้อ้อนเลิกโวยวาย “ยัยแอมมี่นี่ก็อีกคน ใครๆก็ต้องคอยเอาใจอยู่เรื่อย ตัวเองเป็นลูกสาวประธานชมรมแท้ๆ แต่เวลาทำงานหล่ะไม่ เคยโผล่หัวมาให้เห็นเลย เสนอหน้ามาอีกทีก็ตอนงานใกล้เสร็จ เอามือมาจับๆแตะๆงานพอเป็นพิธี แล้วก็เสนอหน้าไปรับ คำชม เชอะ!” อ้อนโมโหกระฟัดกระเฟียด “พอได้แล้วยัยอ้อน จะไปอาบน้ำก็รีบไป พี่จะเข้านอนแล้ว” อ้อมรีบตัดบท ไม่อยากให้น้องสาวสติแตก “หนูจะลาออกจากชมรมเพื่อนคนยากไร้อะไรนี่ เพราะมีแต่คนตอ*หล ทำดีเอาหน้า” อ้อนยังไม่ยอมหยุดโวยวาย แต่ก็ยอมเดินไปหยิบผ้าขนหนู แล้วก็เข้าไปในห้องน้ำ “พี่อ้อมก็ลาออกเถอะค่ะ จะยอมโง่อยู่ให้เขาเหยียบเป็นบันไดขึ้นไปเอาหน้าอยู่ทำไม” อ้อนทิ้งท้าย แล้วก็ปิดประตูดังปังเข้าห้องน้ำไป "โอ้โห...​ทำเอาประตูแทบพัง ประตูไม้นะแม่คู้ณณณณ ไม่ใช่เหล็กกล้า" แม่บ่นพึมพำส่งท้าย ช้าๆ อ้อมเดินไปยังเตียงนอน แล้วค่อยๆเอนตัวลง ใคร่ครวญถึงสิ่งที่น้องสาวพูด แล้วก็ผลอยหลับไป (โปรดติดตามอ่านตอนที่ 2 เร็วๆนี้) แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 54 04:04:17 แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 54 04:02:30 แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 54 00:31:16 แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 54 00:28:33 จากคุณ : myladyannbook เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 00:39:32

ความคิดเห็นที่ 2 เอ่อ... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 21:02:58

ความคิดเห็นที่ 3 ลองอ่านซ้ำอีกรอบแล้วไม่ค่อยพอใจตอนที่หนึ่งเท่าไหร่ แต่ไม่อยากตัดทิ้งซะทั้งหมด เลยแก้ไขเฉพาะบางส่วนและตัดบทให้สั้นลงหน่อย ยังไงก็ลองสละเวลาสักเล็กน้อยติดตามตอนที่สอง (ที่พยายามไม่ยื้อเรื่องมาก) ด้วยนะคะ ^_^ Lady Ann จากคุณ : myladyannbook เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 14:08:18