ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่  1.                สถานีขนส่งสายใต้ขวักไขว่ไปด้วยผู้คนที่มารอขึ้นรถโดยสารและคนที่มาคอยรอรับส่งญาติพี่น้อง บรรยากาศยามเช้าวันเสาร์ในช่วงฤดูหนาวเช่นนี้น่าจะเป็นเวลาแห่งการนอนคดคู้อยู่ใต้ผ้าห่มมากกว่าที่จะมายืนท้าลมหนาวอยู่อย่างนี้   “ถ้ารู้ว่าหนาวขนาดนี้น่าจะหยิบเสื้อกันหนาวติดมือมาด้วย” วสีนึกขุ่นตัวเองอยู่ในใจที่ไม่ได้ถือเสื้อไหมพรมตัวเก่งมา  นาฬิกาข้อมือบอกเวลา เจ็ดโมงครึ่ง  วสีสอดส่ายสายตาหาคนรู้จัก ที่ตามเวลานัดควรจะเจอกันตั้งนานแล้ว   “มีอะไรให้ช่วยไหมค่ะ” หญิงสาวหันหน้าไปทางเสียงนั้นอย่างฉงนใจ ก่อนที่สายตาจะประสบกับใบหน้าของสตรีวัยยี่สิบกลางๆ แม้ว่าดวงหน้านั้นสีผิวจะค่อยข้างคล้ำแต่ก็เนียนสวยดวงตาคมคายตามแบบสาวชาวใต้ “ยายดา ทำบ้าอะไรของแก” หญิงสาวผู้ถูกทักร้องลั่นด้วยความแปลกใจระคนดีใจที่ให้เจอเพื่อนเก่าด้วยวิธีทักทายแบบที่เจ้าตัวบอกว่า “ก็อยากให้แกแปลกใจ ทักทายแบบเก่าน่าเบื่อว่ะ”   “ต่อให้แกทักฉันเป็นภาษาตุรกีฉันก็จำเสียงแก่ได้” วสียืนยันถึงความจดจำของตัวเองในรายละเอียดของเพื่อนที่แม้ไม่ได้เจอกันมากกว่าห้าปีแต่ความทรงจำระหว่างกันยังชัดเจน “เรารีบกลับกันเถอะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกเยอะแยะ วันนี้จะเมาส์ให้หายคิดถึงไปเลย” สิ้นเสียงพูดของสาวใต้นัยน์ตาคม ทั้งสองได้เดินลากกระเป๋าออกไปจากบริเวณรอรับผู้โดยสาร              วสีกับถีรดาเป็นเพื่อนรักกันที่นับเวลาความผูกพันได้ตั้งแต่สมัยเรียนอนุบาลเป็นเวลาเกือบยี่สิบปีที่ทั้งคู่ได้ร่วมแบ่งปันความรู้สึกรัก เหงา เศร้าให้แก่กัน  แม้ว่ามีหลายครั้งที่ทั้งคู่ไม่ได้เจอกันนานเป็นแรมปีแต่ความผูกพันได้ถูกแชร์ผ่านสายโทรศัพท์อย่างสม่ำเสมอ  จึงไม่แปลกที่เวลาทั้งสองมาเจอกันกิริยาที่แสดงออกจึงเหมือนคนที่ได้พบเจอกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน “ฉันดีใจที่แกได้งานที่กรุงเทพและตกลงมาอยู่กับฉัน ฉันจะได้มีคนช่วยออกค่าห้องสักที” หญิงสาวผู้เป็นคนมาเฝ้าค่อยรับเอ่ยบอกเพื่อนด้วยน้ำเสียงหยิกหยอกเล่น ในขณะที่มือทั้งสองกำลังควบคุมพวงมาลัยรถยนต์ “แกคิดได้แค่นี้ใช่ไหม ฉันหลงคิดว่าแกดีใจที่มีฉันมาอยู่ด้วย” สาวผิวคล้ำร้องตอบบ้าง “ฉันล้อแกเล่นหรอก ฉันดีใจจะตายที่แกตกลงมาอยู่กับฉัน” สิ้นเสียงพูดหญิงสาวทั้งสองหัวเราะพร้อมกันเบาๆเพราะต่างเข้าใจดีถึงความรู้สึกของอีกฝ่าย      ถีรดาได้งานเป็นผู้จัดการร้านกาแฟแห่งหนึ่งความจริงแล้วหล่อนแทบไม่ได้ใช้ความพยายามใดๆเลยกับตำแหน่งนี้ เพราะผู้จัดการร้านคนเก่าเป็นญาติห่างๆของถีรดาที่วสีเองก็รู้จักและสนิทสนมเป็นอย่างดีหลังจากที่เจ้าของร้านคนเก่าตกลงแต่งงานและย้ายตามสามีกลับไปอยู่ปักษ์ใต้ ถีรดาจึงถูกเรียกตัวกลับมาเพื่อสืบทอดตำแหน่งทางสายเลือด        วสีถอยรถเข้าจอดตรงที่ประจำก่อนที่จะลากกระเป๋าใบโตขึ้นลิฟต์มุ่งตรงสู่ห้องชุดสุดเรียบแต่เฉียบด้วยการตกแต่งตามสไตล์เจ้าของห้อง   วสี  ศิริรัตนา   เป็นลูกสาวคนเดียวของ นายชนินทร์  ศิริรัตนา นายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ในจังหวัดทางภาคใต้ กับนาง  รัตนา  ศิริรัตนา  ผอ. หญิงโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง  หลังจากเรียนจบชั้นมัธยมต้น  วสีได้สอบเข้าโรงเรียนประจำจังหวัด  และได้เข้าศึกษาต่อในชั้นอุคมศึกษาที่มหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศในเวลาต่อมา  วสีได้งานเป็นนักวิจัยในสถาบันวิทยาศาสตร์แห่งหนึ่งทันทีที่เรียนจบ  รถยนต์ยานพาหนะเคียงกายคันนั้นเป็นรางวัลแห่งความสำเร็จที่ผู้เป็นบิดามารดาตั้งใจมอบให้แก่ลูกสาว                           ทันทีที่วสีก้าวพ้นประตูสู่ห้องชุดที่ชาวเมืองมักเรียกกันว่า คอนโดมิเนียม  เธอลากกระเป๋าตรงไปยังห้องนอนก่อนที่ถีรดาจะหอบของพะรุงพะรังตามหลังมา   “เอากระเป๋าไว้นี่ก่อนเดี่ยวค่อยกลับมาจัดของ” หญิงผู้ล่วงหน้ามาถึงก่อนเอ่ยบอกเพื่อนสาว “ห้องน่าอยู่มากแต่ทำไมถึงมีเตียงสองเตียงละหรือแกแอบซ้อนผู้บ่าวไว้ไม่ยอมบอกฉัน” ผู้มาใหม่ร้องถามขึ้น “ไม่มีหรอก ฉันให้เขามาเปลี่ยนเตียงจากเตียงเดี่ยวเป็นเตียงคู่เพื่อแกนั้นแหละ” วสีสาธยายคำตอบด้วยดวงหน้า บู้บี้ยี่ตา น้ำเสียงมีแววขันเล็กๆกับคำถามของอีกฝ่าย “ไม่มีจริงเหรอ ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลย แล้วทำไมแกถึงยังไม่มีละ”   ถีรดาพูดต่อด้วยน้ำเสียงลีบเล็ก ดวงหน้ากลั้วยิ้มน้อยๆมีแววล้อเลียน “พูดมากน่ะ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ เดี่ยวฉันจะทำข้าวต้มปลาให้กิน” วสีรีบพูดตัดบทก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ถีรดาที่ตอนนี้กำลังทำหน้าแหย่เกครุ่นคิดหาดำตอบเอาเอง             การได้กลับมาเจอเพื่อนเก่าอีกครั้งหลังจากที่ห่างหายกันไปเป็นเวลานานทำให้ภาพในอดีตวันวานผุดขึ้นในความนึกคิดอีกครั้ง   นานเท่าไหร่แล้วที่เราต่างแยกกันเดินไปตามทางของใครๆ  สำหรับถีรดาแม้ไม่เจอกันนานแค่ไหนแต่เราก็ไม่เคยขาดการติดต่อ ส่วนเพื่อนคนอื่นๆก็ยังพอได้รับข่าวคราวความเป็นไปได้บ้าง  จะมีก็เพียงบุคคลคนนั้นคนเดียวที่ไม่เคยมีใครสามารถรับรู้ความเป็นไปของเขาได้เลย  ทั้งๆที่ตลอดเวลาหากมีโอกาสเจอเพื่อนเก่าหรือคนที่รู้จักเขา วสีไม่เคยลืมถามข่าวถึงคนคนนี้ได้    เขาเป็นคนคนเดียวที่วสีเฝ้ารอค่อยข่าวคราวและการพบเจอมากที่สุด  ด้วยเหตุผลนี้กระมังคือคำตอบสำหรับคำถามของถีรดา  ตลอดเวลาที่ผ่านมาวสีไม่ใช่ไม่มีแฟนแต่วสีไม่เคยมีแฟนเลยต่างหาก มีเหตุผลต่างๆมากมายที่เธอใช้มาตัดสิทธิใครๆ แต่มีเพียงเหตุผลเดียวที่สำคัญที่สุด คือ  วสีกำลังรอ...รอทั้งที่ไม่รู้ว่าปลายทางแห่งการรอคอยจะเป็นอย่างไร   “ฝีมือข้าวต้มปลาของแกเนี่ย อร่อยไม่ตกเหมือนเดิมเลย” สมาชิกห้องคนใหม่ออกปากชม   “อร่อยก็กินเยอะๆนะ” คนเป็นแม่ครัวพูดพรางตักข้าวต้มใส่ถ้วยให้อีกฝ่าย            การที่วสีเป็นลูกคนเดียวจึงย่อมได้รับการเลี้ยงดูที่สุขสบาย แต่เรื่องการบ้านการเรือนเป็นสิ่งที่ คุณรัตนาผู้เป็นมารดาเฝ้าพร่ำสอนบุตรีมาตลอด “เกิดเป็นผู้หญิงฝึกไว้นะลูกห่างแม่ไปจะได้ทำกินเองได้” ประโยคคุ้นหูที่คุณรัตนาใช้บอกลูกสาวเรื่อยมา “ไม่เห็นต้องกลัวเลยแม่ เดี่ยวนี้เขาขายแกงถุงกันทั่ว ซื้อกินง่ายกว่าอีก” คุณรัตนามักจะได้รับการตอบสนองด้วยดำพูดแนวนี้จากหญิงสาวอยู่เสมอ แต่วสีก็ไม่เคยปฏิเสธการร่วมลงครัวช่วยแม่ทำกับข้าวสักครั้ง วิชาตำหรับกับข้าวการทำอาหารจึงเป็นวิชาที่ติดตัวเธอเรื่อยมา                    แม้ว่าวสีจะมีพื้นเพเป็นคนใต้โดยกำเนิดแต่ด้วยการที่เธอมีบรรพบุรุษเป็นชาวจีนแผ่นดินใหญ่ที่ครั้งหนึ่งเคยมานะข้ามน้ำข้ามทะเลมาตั้งรกรากตรงบริเวณที่เรียกว่าปลายด้ามขวานของแผ่นดิน          หญิงสาวร่างบางในชุดนอนสีขาวนั้นจึงมีผิวเนื้อที่ขาวผ่องกว่าสาวชาวเดียวกันที่ตอนนี้กำลังใช้หวีสางผมที่ยาวเฉียดเอวอย่างถะนุถนอม  ถีรดามีลักษณะของสาวชาวใต้โดยแท้ทั้งสีผิว ดวงหน้า และคิวหนาที่รับกับตาคมคู่นั้น   “ยายดา แกได้เจอเพื่อนเก่าๆของเราบ้างไหม แล้วแกมีที่อยู่หรือเบอร์โทรติดต่อใครได้บ้าง” เจ้าของวงหน้าขาวนวลภายใต้ผมยามตรงดำขรับเอ่ยถามเพื่อนซี้ “เพื่อนคนไหนละ”   ถีรดาย้อนถามบ้าง “คนไหนก็ได้” คำตอบสั้นเพราะเจ้าตัวเข้าใจถึงอาการลูกไม้ของเพื่อนคนนี้ดี “แล้วแกจะอยากรู้ไปทำไม” “แกลืมไปแล้วเหรอว่างานทำบุญครบรอบห้าสิบปีก่อตั้งโรงเรียนสมัย ม.ต้น ของเราฉันรับอาสารวบรวมรายชื่อเพื่อน และจัดการเรื่องของขวัญของรุ่นเราที่จะมอบเป็นที่ระลึกให้แก่โรงเรียน"  “ก้อยสบายดีแต่งงานแล้ว ส่วนโด่งตอนนี้เป็นว่าที่พ่อคน เจเป็นวิศวกรทำงานอยู่ที่เกาะสมุยกำลังจะแต่งงาน” ถีรดาสาธยายถึงข่าวคราวของเพื่อนแต่ละคนเท่าที่พอรู้มา   “แต่ฉันไม่มีที่อยู่หรือเบอร์โทรติดต่อหรอกน่ะ” “แล้วคนอื่นๆแกได้ข่าวบ้างไหม”   “แล้วแกอยากรู้ข่าวคราวของใครเป็นพิเศษละ ฉันจะได้บอกถูกคน”   “ก็ใครก็ได้ที่แกพอได้ข่าวมาบ้าง” วสีพยายามปรับสีหน้าและน้ำเสียงให้ปกติที่สุดเพราะรู้ตัวว่ากำลังถูกยั่ว   “แน่ใจนะ ว่าแกไม่อยากรู้เรื่องใครเป็นพิเศษ” คนถูกถามยังคงเฉไฉไม่ยอมตอบสักที “จะให้เป็นใครละก็เพื่อนกันทั้งนั้น” วสีตอบเสียงเรียบพยายามปรับสีหน้าให้ปกติที่สุด   “ก็แกไม่ระบุชื่อฉันจะรู้ได้ไงว่าเป็นใคร” ความจริงแล้วถีรดารู้ถึงตัวบุคคลเป้าหมายที่อีกฝ่ายถามถึงเป็นอย่างดีเพราะความสนิทสนมที่มีให้กันทำให้ทั้งคู่รู้ใจซึ้งกันและกันดี   “.... อืม.... ชยินน่ะ แกได้ข่าวบ้างไหม ฉันจำได้ว่าเขาวาดภาพเก่ง อาจจะให้เขาวาดภาพใช้เพื่อเป็นของขวัญ    จากรุ่นเรามอบให้แก่โรงเรียน” หญิงสาวอีกฝ่ายโพล่งคำพูดออกมาแบบหมดความอดทน “นายชาติน่ะเหรอ.....” คนถูกซักเว้นระยะนิดหนึ่งก่อนพูดต่อ   “ไม่ได้ข่าวเลยเหมือนกัน” สาวคิวคำนัยน์ตาโตพูดพร้อมชำเลืองตาดูหน้าเพื่อน “เหรอ” คำตอบโต้ที่สั้นห้วนหลุดจากสาวหน้าขาวนวลที่บัดนี้ดวงหน้านั้นสลดลงจากเมื่อครู่นิดหนึ่ง “ดูเหมือนแกจะอยากรู้ข่าวของนายคนนี้เป็นพิเศษนะ”   “อะไรของแก ฉันก็ถามถึงไปงั้นแหละ ก็ไม่ได้ข่าวเขามานานแล้ว” วสีพูดพลางเลี่ยงสายตาจากเพื่อน   “ถ้าแกอยากรู้ฉันมีวิธี” คนเป็นเพื่อนพูดต่ออย่างเดาใจอีกฝ่ายได้ “แกจะทำอะไร”   “ฉันจะไปถามพี่แดนให้เพราะเขาเป็นเพื่อนสนิทกับพี่ชมพี่นายชาติ”          พี่แดนหรือนายดนัยเป็นพี่ชายแท้ๆของถีรดาที่เป็นเพื่อนเรียนรุ่นเดียวกับพี่ชมหรือชยุดาพี่สาวแท้ๆของชยิน จึงไม่แปลกที่ถีรดาจะสืบหาเรื่องนี้ได้ไม่ยาก         ความจริงทั้งหมดเกี่ยวกับ เรื่องราวในหัวใจของวสีถีรดารู้ดีทุกอย่างแม้เจ้าตัวจะไม่แสดงออกให้หล่อนรู้ในคราวนี้แต่ในสมัยเรียน ม.ต้นด้วยกันบ่อยครั้งที่ความห่วงใยคะนึงหาจะถูกถ่ายทอดให้ถีรดารับรู้แทนบุคคลเป้าหมาย  เรื่องราวเหล่านี้หล่อนเป็นคนเดียวที่รู้ดีพอๆกับเจ้าตัวไม่ใช่แค่เพราะหล่อนเป็นที่ปรึกษาและที่ระบายความรู้สึกเท่านั้นแต่เพราะบุคคลทั้งสองเป็นเพื่อนที่หล่อนรู้จักดี  และตั้งแต่วันสุดท้ายของการจากลาหล่อนยังไม่เคยเห็นสตรีผู้เป็นเพื่อนจะลงตกปลงใจกับชายคนใดได้เลย  หล่อนเองยังแอบนับถือหัวใจรักมั่นคงของเพื่อนคนนี้ แม้ตอนนี้วสีจะพยายามปกปิดความรู้สึกของตัวเองและทำเหมือนว่าเรื่องราวทุกอย่างเป็นแค่อดีตไปแล้ว แต่ถีรดารู้ดีว่าวสีไม่เคยลืมคนคนนั้นได้เลย              สตรีหน้าคมผมยาวขึ้นเตียงนอนหลับไปนานแล้วอาจจะเพราะความเหนื่อยล้าจากการเดินทางและการเดินช้อปปิ้งกลางห้างดังเมื่อบ่ายนี้     จะเหลืออยู่ก็แต่เพียงคนหน้าขาวนวลที่ตอนนี้กำลังนอนกึ่งนั่งอ่านหนังสือเหมือนที่เธอเคยทำทุกคืนแต่คืนนี้จะด้วยเนื้อหาในหนังสือไม่สนุกหรืออย่างไรไม่ทราบเพราะเจ้าตัวได้แต่เปิดพลิกไปพลิกมาแต่เริ่มอ่านไม่ได้สักทีการกลับมาของเพื่อนเก่าทำให้วสีห้วนนึกถึงวันเก่าๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า              อาคารเรียนสองชั้นสีขาวหลังยาว ทอดตัวอยู่กลางแสงแดดยามบายที่ร้อนระอุ   ภายในห้องเรียนที่อึดอึ้งไปด้วยเสียงหยอกล้อต่อกระซิกบ้างก็เล่นตะลึงตึงตังตามประสาเด็กผู้ชาย บรรยากาศก่อนเข้าเรียนคาบบ่ายจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้ง “หายไปไหนมาตั้งนานย่ะ ไม่เห็นตั้งแต่กินข้าวเที่ยงเสร็จแล้ว” เด็กหญิงผิวเข้มตาคมที่เป็นทั้งเพื่อนร่วมห้อง เพื่อนร่วมกลุ่มทั้งกลุ่มแก็งค์และกลุ่มเรียน เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม หลังจากที่ไม่เห็นคนเป็นหัวหน้ากลุ่มเรียนวิชาวิทยาศาสตร์ตลอดเที่ยง “อาจารย์ นงเยาว์ นัดติววิชาวิทย์คนที่จะไปแข่งขันตอบปัญหาวิทยาศาสตร์ที่ศาลากลางจังหวัดวันเสาร์นี้” คนมาทีหลังตอบคำถามอย่างเร็วรั่ว ด้วยท่าที่ยืนกุมท้องตัวงอหายใจกระหึดกระหอบ ก่อนที่จะวางกระเป๋าและนั่งลงตรงตำแหน่งประจำ “ไม่เห็นต้องรีบตอบเลย เดี่ยวก็หายใจไม่ทันตายเสียก่อนหรอก” สมาชิกกลุ่มเรียนที่นั่งอยู่ตรงข้ามคนเป็นหัวหน้ากลุ่มร้องบอกหน้านิ่ง “เธอละไม่เห็นไปฝึกวาดรูปเลย ไหนบอกว่าลงสมัครวาดภาพวิทยาศาสตร์ไง” เด็กหญิงถามเพราะไม่เห็นอีกฝ่ายไปฝึกซ้อมวาดรูปเหมือนที่เธอต้องติวเนื้อหาเพื่อรอลงสนามจริง “ไม่ต้องฝึกให้เสียเวลาหรอก ของอย่างนี้มันอยู่ในสายเลือดอยู่แล้ว” คนตอบทำท่าไม่ยี่ระต่อคำถาม   ‘โธ่... ไอ้ขี้โม้ ...’ คนนั่งตรงข้ามนึกอยากจะพูดให้เสียงดัง แต่ทำได้แค่คิดในใจ ถ้าไม่ติดตรงเกรงใจอาจารย์อีคนขี้เก๊กคนนี้คงโดนสวนกลับเจ็บกว่านี้แน่ ‘ฝีมืออย่างอีตานี่ คงยากที่จะได้รางวัล เชอะคิดว่าเก่งตายละ’ สาวน้อยแอบประหม่าความสามารถของบุคคลที่นั่งตรงข้ามในใจ              หลังเลิกเรียนวิชาสุดท้ายของวันยังพอมีเวลาเหลือนิดหน่อยก่อนกลับบ้านพวกผู้หญิงพากันจับกลุ่มพูดคุยตรงศาลาไม้ใต้ต้นตะแบก ส่วนผู้ชายบ้างก็กำลังแตะฟุตบอลในสนามอีกส่วนก็จับจองพื้นที่บริเวณสนามบาสเกตบอล             สาวรุ่นในชุดนักเรียนม.ต้นไม่ได้สนใจต่อสภาพแวดล้อมรอบตัวมัวแต่จดจ่ออยู่กับหนังสือในมือ   “โอ๊ย...” เด็กสาวร้องเสียงหลงทันทีที่ลูกกลมๆอัดเข้าตรงหัว   “เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บมากไหม” เพื่อนชายหญิงร้องถามด้วยความเป็นห่วง   “ไม่เป็นไร” สาวน้อยเอ่ยตอบพร้อมก้มลงเก็บฟุตบอลส่งให้คนที่มารับคืน        สายตาก็เหลือบไปเห็นภาพบุคคลผู้หนึ่งกำลังยืนอยู่กับเด็กหญิงหน้าตาน่ารักในมือเธอถือขนมกล้องใหญ่ก่อนที่จะยื่นส่งให้ผู้ชายคนที่ยืนตรงหน้าทั้งสองพูดคุยกันสองสามคำจากนั้นคนเป็นผู้ชายก็วิ่งลงสนามฟุตบาลกลับไป หญิงสาวจำได้ดีว่าผู้หญิงคนนั้นคือเพื่อนร่วมชั้นเรียนเดียวกันที่มีข่าวว่าแอบชอบผู้ชายคนนี้มาตั้งแต่ปีที่แล้ว ‘เนื้อหอมไม่เบานะอีตาขี้เก๊กคนนี่’ หญิงสาวแอบนึกในใจ “แอนยังไม่เลิกชอบนายชาติอีกเหรอ” เพื่อนผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้น “ก็อย่างที่เห็น นายชาติก็ไม่ยอมใจอ่อนสักที” เสียงตอบโต้จากเพื่อนสาวอีกคน ‘อีผู้ชายคนนี้คงคิดว่าตัวเองเนื้อหอมถึงได้เล่นตัวอยู่ได้ ฉันจะไม่สนใจคนพรรณนี้เด็ดขาด’ สาวน้อยลอบประหม่าตัวเองในใจก่อนที่จะก้มลงอ่านหนังสือต่อ                             ในห้องชุดตรงบริเวณเคาเตอร์ทำครัวสาวร่างแบบบางผมดำขรับกำลังยืนล้างจานหลังเสร็จจากอาหารมื้อเช้าที่จะเรียกว่ามื้อเที่ยงก็ยังได้ “แกแน่ใจนะว่าจะไม่ให้ฉันไปเป็นเพื่อน” วสีร้องถามคนเป็นเพื่อนที่กำลังยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม “ไม่ต้องหรอก ฉันไปหลายที่ ว่าจะแวะไปหาพี่แดนกับแฟนเขาด้วย” ถีรดาเอ่ยตอบหลังจากวางแก้วกาแฟในมือ “ดา...” สาวหน้านวลเรียกชื่อเพื่อนขึ้นลอยๆ “อืม... มีอะไรหรือเปล่า”   “แกอย่าลืมถามเรื่องนั้นนะ” หญิงสาวหมายถึงเรื่องที่คุยกันเมื่อคืน “เออ จะถามให้ใจร้อนจริงนะแก” ถีรดาร้องบอกเพื่อนเสียงใสสีหน้ามีแววขันเล็กๆก่อนจะพูดต่อว่า “ฉันอาจจะกลับช้าแกไม่ต้องเป็นห่วง” พูดจบสาวตาคมก็ก้าวออกจากห้องลับหายไป                 วันอาทิตย์อย่างนี้ปกติหญิงสาวจะชอบตื่นเช้ามาดูรายการโทรทัศน์ช่องประจำ แม้ว่าวสีจะเป็นผู้ใหญ่อย่างเต็มตัวแล้วแต่โดเรมอนก็ยังเป็นการ์ตูนสุดโปรดของเธอ สำหรับวันนี้เธอพลาดจนได้เพราะเมื่อคืนมั่วแต่รำลึกความหลังอยู่กับเพื่อนและคิดเรื่อยเปื่อยถึงเรื่องราวในอดีตกว่าจะหลับก็ค่อนคืนแล้ว                 สาวหน้าใสในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นคว่ำจานใบสุดท้ายลงบนตะแกรงก่อนจะเดินตรงไปเก็บหนังสือนิตยสารที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขก ทันใดนั้นเธอชะงักมือเหมือนคิดอะไรได้บางอย่าง  เธอเดินตรงไปในห้องนอนเปิดลิ้นชักตู้หนังสือในนั้นมีสมุดเล่มหนึ่งที่เด็กวัยรุ่นมักเรียกกันว่า ‘เฟรนส์ชิป’     และมีสมุดบันทึกอีกสองสามเล่ม หญิงสาวหยิบสมุดบันทึกเล่มหนึ่งขึ้นมาเปิดดูมีกระดาษแผ่นเล็กๆล่วงมาจากสมุดเล่มนั้น เธอหยิบมันขึ้นมาดู แผ่นกระดาษในมือที่วสีถืออยู่เป็นรูปเด็กผู้ชายวัยแตกเนื้อหนุ่มคนหนึ่ง เธอจำได้ว่าถีรดาเพื่อนคนสนิทของเธอนั้นแหละเป็นคนเจ้าความคิดในการแสวงหารูปนี้มา              เสียงดังหัวเราะกิ๊กกั๊กสนุกสนานของคนที่กำลังเล่นน้ำกันอยู่บวกกับเสียงดังกระหึ่มของน้ำตกทำให้บรรยากาศยามบ่ายของสถานที่ท่องเที่ยวทางธรรมชาติมีชีวิตชีวาขึ้น                      สาวน้อยหน้าใสและเพื่อนๆนั่งลงค่อยๆจุ่มเท้าลงแช่น้ำหลังจากที่ใช้เวลากว่าสามชั่วโมงในการเดินเท้ามาที่นี้ซึ่งเป็นหนึ่งในโปรแกรมการเดินทางไกลในการเข้าค่ายลูกเสือพักแรม “ถ่ายรูปกันเถอะ” เพื่อนสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นก่อนที่ทุกคนจะเฮโลพาหน้าตัวเองมาเข้ากล้องแต่ละคนทำหน้าตาตามที่คิดว่าตัวเองดูดีที่สุดแล้ว “วสีแกอยากได้รูปนายนั่นไหม” เพื่อนสาวคิวดำนัยน์ตาคมร้องถามด้วยดวงหน้าแจ่มใส “บ้านะ แกจะเอามาอย่างไงละ” คนถูกถามร้องตอบ “ฉันนี่แหละจะไปถ่ายมาให้แกเอง” เพื่อนสาวคนเดิมขันอาสา “แล้วเขาจะยอมให้แก่ถ่ายเหรอ” คำพูดมีแววไม่มั่นใจ “เออน่า”   ไม่ทันที่จะร้องทัดทานตากล้องจำเป็นก็วิ่งโล่ตรงไปยังบุคคลเป้าหมายทันที     ปล่อยให้สาวน้อยหน้าขาวนวลยืนหันรีหันขวางอย่างงงวย ไม่ถึงห้านาทีเพื่อนสาวคนเดิมก็วิ่งกลับมาพร้อมกับแหกปากร้องบอกเพื่อนว่า “ได้แล้ว มันยอมให้ถ่ายง่ายๆเลยว่ะ” “เขาพูดอะไรบ้าง” คนยืนรอกล่าวถามทันทีที่อีกฝ่ายหยุดการเคลื่อนไหว “ก็พูดแค่ว่า ท่าไหนดีถึงจะหล่อ” ‘ยังขี้เก๊กเหมือนเดิม’ สาวน้อยแอบคิดในใจ “แก่ถ่ายมากี่รูป”   “สอง”   คนเป็นตากล้องบอกถึงจำนวนผลงาน           วสีหยิบสมุด  ‘เฟรนส์ชิป’  ขึ้นมาเปิดอ่านผ่านๆจนถึงหน้าสุดท้ายเฝ้านึกย้อนถามตัวเองว่าทำไมถึงไม่มีบทความของคนในภาพ เธอจำได้ว่าครั้งหนึ่งเธอเคยบากหน้านำสมุดเล่มนี้ไปให้เขาเขียนแต่เจ้าตัวกลับปฏิเสธแล้วบอกว่า “หมดกระดาษแล้ว   เขียนอย่างไงละ” “ยังมีเหลืออีกสองสามหน้าเขียนไม่ได้หรือไง” เจ้าของสมุดร้องบอก “เขียนไม่พอหรอกไปซื้อมาใหม่เลยแล้วเดี๋ยวเขียนให้”   “งั้นก็ไม่ต้องเขียน” พูดจบสาวน้อยก็เก็บสมุดเดินหมุนกลับไป ไม่มีคำทัดทานใดจากบุคคลข้างหลัง ‘เรื่องอะไรต้องลงทุนขนาดนั้นเพื่อนายคนเดียว ฉันแค่อยากให้นายเขียนเป็นคนสุดท้ายถ้าไม่อยากเขียนก็ช่าง’ คนเป็นเจ้าของสมุดแอบคิดอย่างฉุนอารมณ์          วสีวางสมุด   ‘เฟรนส์ชิป’   ในมือลงก่อนจะหันไปหยิบสมุดบันทึกที่เธอจำได้เม้นว่าเรื่องราวทั้งหมดในนี้เป็นเรื่องของเจ้าของภาพแต่เพียงผู้เดียว เธอค่อยๆเปิดสมุดออกอ่านอย่างตั้งใจทั้งที่ช่วงระยะที่ผ่านมาเกือบสิบปีสมุดเล่มนี้ถูกเปิดออกอ่านมาแล้วอย่างนับครั้งไม่ถ้วน              เสียงเคาะประตูดังขึ้นเมื่อนาฬิกาบอกเวลาเกือบสี่ทุ่ม วสีว่างมือจากกองเอกสารบนโต๊ะลุกขึ้นเดินตรงไปยังประตู “ทำไมกลับดึกจัง” ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะก้าวผ่านประตูเข้าห้องมา คนเปิดประตูก็ร้องถามเสียงแข็ง “บอกแล้วว่าไปหลายที่”   “แล้วกินอะไรมาหรือยัง” วสีเอ๋ยถามเพื่อนสาวเสียงอ่อนอย่างห่วงใย “เรียบร้อยมาจากบ้านพี่แดนแล้ว” คนตอบพูดพร้อมกับวางกระเป๋าลงบนโต๊ะก่อนจะนั่งลงอย่างเหนื่อยอ่อน “แกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะจะได้พักผ่อน” คนพูดที่อยู่ในชุดนอนเรียบร้อยแล้วเอ่ยบอกเพื่อน “ก็ดีวันนี้เหนื่อยมากเลยอยากนอนแล้วเหมือนกัน” สิ้นเสียงสาวผิวคล้ำตาคมก็หยิบกระเป๋าลุกเข้าห้องไป                         วสีเดินกลับไปเก็บรวบรวมเอกสารบนโต๊ะก่อนจะหอบกลับเข้าห้องนอนตามไปร่างผอมบางที่เดินออกมาจากห้องน้ำนั้นอยู่ในชุดนอนตัวยาวกำลังใช้ผ้าเช็ดตัวซับผมบนหัวที่เปียกชื้น “ยัยดา แกได้ถามพี่แดนเรื่องนั้นหรือเปล่า” คนหน้าขาวนวลร้องถามขึ้นซึ้งบัดนี้ได้พาตัวเองขึ้นไปกองอยู่บนเตียงนอนเรียบร้อยแล้ว “ถาม”   คำตอบสั้นๆชัดๆจากปากของถีรดา “แล้วได้ความว่าไงบ้าง” เสียงมีแววตื้นเต้นพร้อมกับอาการดีดตัวขึ้นนั่งอย่างรอคำตอบ “พี่แดนก็ไม่รู้อะไรมากหรอก” “เหรอ”   เสียงรับคำสั้นๆพร้อมสีหน้าที่เฝื่อนลง “บอกแต่เพียงว่านายชาติลาออกจากโรงเรียนเก่าตอน ม. 4 เพื่อไปเรียนโรงเรียนช่างศิลป์ที่เขาชอบ” คนพูดสาธยายความท่าที่รู้มา “ดีจังเขากล้าตัดสินใจทำในสิ่งที่เขาชอบ ไม่เหมือนฉันที่อยากเรียนอักษรแต่ไม่กล้าขัดใจพ่อ”   วสีพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแห้ง “แต่ข่าวว่าพ่อเขาไม่ชอบ พ่อเขาอยากให้เรียนโรงเรียนตำรวจ แต่เขาไม่ชอบ เลยทะเลาะกันบ่อย นายชาติเลยไม่ค่อยได้กลับบ้าน” ถีรดาขยายความขณะที่มือก็ค่อยๆขยี้ผมให้แห้งเร็วขึ้น “แล้วแกได้เบอร์โทรเขามาไหม”   “ไม่ได้หรอก พี่แดนไม่มี แต่ได้เบอร์พี่ชมมาแทน”   “แกก็โทรไปขอพี่ชมสิ” สาวหน้าขาวนวลเสนอทางอย่างใจร้อน “จะบ้าหรือ แก ให้ฉันโทรไปขอเบอร์น้องชายเขา แล้วเขาจะคิดกับฉันอย่างไง” คนพูดโพล่งเสียงดังออกมาก่อนจะพูดต่อเพราะเห็นหน้าเพื่อนเจื่อนลง “แต่ฉันสั่งพี่แดนไว้แล้ว ว่าให้ขอเบอร์นายชาติกับพี่ชมให้ด้วย” พูดเสร็จเจ้าของเสียงก็กระโดดขึ้นเตียงนอนทอดกายด้วยท่าที่ผ่อนคลายที่สุด “เก่งมาก ถีรดาเพื่อนรักแกพยายามเพื่อฉันได้ทุกอย่างจริงๆ ฉันไม่คิดว่าแกจะทำได้ขนาดนี้นะเนี้ย” วสียกยอเพื่อนด้วยสีหน้าสุดดีใจ “ปานนี้นายชาติคงจะเป็นศิลปินชื่อดังไปแล้วมั่ง” ประโยดนี้เหมือนเป็นการบ่นบอกตัวเองเบาๆ “แล้วแกอย่าลืมย้ำพี่แดนละเดี๋ยวเขาจะลืม” หญิงสาวร้องบอกเพื่อนที่ตอนนี้มุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างสุขสมใจ “อือ” เสียงรับคำงืมงำอยู่ในลำคอเพราะตอนนี้เจ้าตัวจวนจะหลับเต็มที่แล้ว วสีหันมองเพื่อนก่อนจะฉีกยิ้มพรายหัวเราะเบาๆกับท่านอนที่เห็น ก่อนจะหันมาตั้งใจจดจ่อกับหนังสือในมือ  --------------------------------------------------------------------------------------   ฝากนิยายเรื่องแรกในชีวิตด้วยนะค่ะ  ยินดีน้อมรับ คำติชม และคำแนะนำทุกอย่างคะ จากคุณ : idakok เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 14:16:06

ความคิดเห็นที่ 2 มาลงชื่ออ่านค่ะ เพราะชอบนิยายที่พระเอกนางเอกมีความผูกพันกันตอนเด็กๆดีค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 54 17:23:33 จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 17:22:52

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วแนะนำ  ติชม  ได้เต็มทีเลยค่ะ   เพิ่งเริ่มเขียนเรื่องแรกอาจจะติดขัดบ้าง อยากได้รับคำติมากๆเลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 54 20:22:53 จากคุณ : idakok เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 20:22:27

ความคิดเห็นที่ 4 ชอบชื่อเรื่องจังค่ะ เหตุการณ์ในเรื่องเหมือนย้อนไปในอดีตหรือเปล่าคะ มีความรู้สึกเหมือนในบทนำเป็นปัจจุบัน แล้วย้อนอดีตไปพูดถึงความหลัง แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 54 07:47:34 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 22:51:33

ความคิดเห็นที่ 5 ^^^คุณกุลธิดาเข้าใจถูกแล้วค่ะ ขออนุญาตเรียกอย่างนี้นะคะ เรื่องจะย้อนกลับไปกลับมานิดนึงค่ะ อ่านแล้วไม่ชัดเจนตรงไหนแนะนำได้ค่ะ จากคุณ : idakok เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 08:46:54

ความคิดเห็นที่ 6 ยังใช้วรรณยุกต์ผิดอยู่บ้างนะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 23:51:24

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณ คุณ scottie  สำหรับคำแนะนำค่ะ   จะกลับตรวจทานแก้ไขใหม่อีกครั้ง จากคุณ : idakok เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 02:08:40