ความคิดเห็นที่ 1 “เดี๋ยวก่อน! เดี๋ยวก่อนซิพี่!” ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินแก้ กชกรก็รีบร้องห้ามพวกวายร้ายจนสุดเสียง และมันทำให้โจรร่างหนายอมหยุด ชะงักความตั้งใจลงก่อน “มีอะไรเหรอจ๊ะน้องสาว” เสียงกระซิบของคนที่ยังคร่อมอยู่บนเรือนร่าง ช่างน่าขยะแขยงที่สุด กชกรรู้สึกอย่างนั้น แต่ก็จำต้องฝืนยิ้มหวานออกมาให้ “พี่ขา ใจเย็นๆ ก่อนซิคะ ถ้าพี่จู่โจมรุนแรงแบบนี้ หนูก็ออกกล้องไม่สวยนะซิคะ หนูคิดว่าพวกเราควรจะหาที่ที่มัน เหมาะกว่านี้ดีไหมคะ อีกอย่างที่นี่ก็มืดจะตายไป แล้วอย่างนี้จะเห็นหน้าหนูชัดเจนหรือคะ” กชกรแสร้งทำเสียงออดอ้อน จนวายร้ายทั้งสามต่างพากันแสดงสีหน้าฉงนสงสัยออกมา “นี่แกคิดจะตุกติกอะไรหรือเปล่าเนี่ย!” !!! เสียงตะคอกของคนเป็นหัวหน้า ทำให้กชกรสะดุ้งในใจ แต่ก็นับว่ายังดีที่มันยอมถอยกายออกไป “โธ่คุณพี่ขา ถ้าคุณพี่บอกหนูตั้งแต่แรกว่าจะมีกล้องด้วยล่ะก็ จ้างให้หนูก็ไม่มีทางร้องหรอก หนูชอบกล้องค่ะ เวลามีอะไรกับแฟน พวกเราก็บันทึกไว้ทุกครั้ง มันเร้าใจดีน่ะค่ะ” สายตาของคนกล่าวส่งมาเย้ายวนพวกมัน ทั้งสามคน เล่นเอาหัวจิตหัวใจของเหล่าวายร้ายสั่นไหวไปได้เช่นกัน แต่หากมันง่ายไปจนยากที่จะวางใจได้ “ถ้าพี่สัญญากับหนูว่าจะไม่ทำร้ายหนู หนูจะยอมทุกอย่างเลยค่ะ” กชกรรีบบอกเพื่อให้พวกมันวางใจยิ่งขึ้น “อันที่จริง ถ้าพวกพี่บอกว่าจะทำแบบนี้ตั้งแต่แรก หนูคงไม่ร้องโวยวายหรอกค่ะ” “ไม่ล่ะ พวกข้าชอบที่นี่!” !!! คำปฏิเสธแบบไร้เยื้อใยของหัวหน้าโจร ทำให้กชกรต้องสะดุ้งในใจอีกรอบ แล้วจะทำยังไงต่อไป ดีเล่ากชกร... “อ่ะ ก็ได้ค่ะ ก็ได้ ที่นี่ก็ที่นี่ มันอาจจะทุลักทุเลไปสักหน่อย แต่มันตื่นเต้นไปอีกแบบ ฮึฮึฮึ” คนกล่าวทำเสียงหัวเราะระริกระรี่สมบทบาท “เออดี ว่าง่ายๆ แบบนี้จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว” ว่าแล้ว ร่างหนาของมันก็ทำท่าจะเข้ามาประชิดตัวกชกรอีกครั้ง “เอ่อ... เดี๋ยวซิคะ เดี๋ยวซิคะ” กชกรร้องห้ามอีกครั้ง ในขณะที่ก็รู้ดีว่าคงจะถ่วงเวลาได้อีกไม่นานนักแน่ๆ หากไม่เกิดปาฏิหาริย์ขึ้นมาจริงๆ ก็คงไม่มีทางที่จะรอดพ้นจากเงื้อมมือของพวกคนเลวเหล่านี้ไปได้แน่ “อะไรอีกล่ะ ฮึ!” เสียงตะคอกบ่งบอกความไม่พอใจของคนเป็นหัวหน้าร้องถามออกมา เพราะความสวย ของเหยื่อทำให้มันแทบจะอดใจไม่ได้อยู่แล้ว เลือดลมของโจรที่กำลังกลัดมันได้ฉีดซาบซ่านไปจน ทั่วร่างกายและทำให้ร้อนผ่าวจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว “เข้ามาพร้อมๆ กันเลยได้ไหมคะคุณพี่ คือ... คือหนูชอบแบบนี้มากกว่า” พวกวายร้ายแทบไม่เชื่อหูของตัวเอง แต่ก็ทำให้สมุนอีกสองคนเปล่งเสียงหัวเราะร่าขึ้นมาเลยทีเดียว เพราะมันช่างมันต่างจากรายก่อนๆ ที่เคยลงมือมาอย่างสิ้นเชิง คนเป็นหัวหน้าทำทีหยุดคิดไปครู่หนึ่ง หากเมื่อหันไปมองหน้าเหล่าลูกน้องแล้ว ก็พบว่าพวกเขากำลัง ทำทีพยักพเยิดหน้าเห็นด้วย แปลก... แต่เป็นความแปลกที่น่าลอง ความเห็นสุดท้ายของหัวหน้าโจรสรุปออกมา เพราะถึงหญิงสาว จะเล่นลูกไม้อะไร ก็คงไม่มีวันรอดจากเงื้อมมือของพวกตนไปได้แน่ๆ “เอ้า พวกเอ็งมาสนุกกันให้เต็มที่ นานๆ จะเจอแบบนี้เสียที” คนเป็นหัวหน้าออกคำสั่ง ทำให้ลูกน้อง อีกสองคนรีบกุลีกุจอถอดเสื้อผ้าของตนเองออกแทบไม่ทัน สองร่างที่เหลือเพียงกางเกงในตัวเดียวปกปิดร่างกายอยู่ดูช่างอุจาดตาที่สุด แต่หากกชกรก็จำใจที่จะทน มองมันต่อไป เพราะไม่อยากให้มีพิรุธ ก็เพราะเวลานี้เธอกำลังเล่นบทสาวไฟแรงสูงและแสนจะเร้าร้อน อยู่นี่นา “พี่ขา ช่วยแก้เชือกที่มือหนูออกด้วยนะคะ ไม่อย่างนั้น ลีลาของหนูคงไม่ถูกใจพวกพี่แน่ๆ” หัวใจของกชกรเต้นแรงด้วยความกังวลว่าพวกมันจะคิดระแวง และอาจจะไม่ยอมทำตามที่ตนร้องขอ “ไอ้ชาติ แก้มัดให้น้องคนสวยหน่อยซิ เดี๋ยวน้องเขาจะตอบสนองพวกเราได้ไม่เต็มที่ ฮ่ะฮะฮะ” นับว่ายังโชคดีที่พวกมันไม่ระแวงสักนิด หรือมันอาจจะคิดว่าผู้หญิงคนเดียวคงไม่สามารถต่อกรกับ ชายฉกรรจ์ถึงสามคนได้อย่างนั้นนั่นเอง ระยะทางจากจุดนี้ไปยังถนนราวร้อยเมตรเห็นจะได้ ต่อให้วิ่งเร็วที่สุดในชีวิตก็ไม่แน่ว่าจะรอดไปได้หรือไม่   และถ้าหากวิ่งไปถึงแล้วไม่มีรถสักคันแล่นมา ก็เท่ากับว่าเป็นการฆ่าตัวตายชัดๆ แต่ไม่มีเวลาแล้ว... เพราะตอนนี้พวกมันก็เสมือนเสือโหยดีๆ นี่เอง มันพร้อมทุกเมื่อที่จะขย้ำเธอไปเป็นเหยื่อของพวกมันแล้ว “นอนลงซิคะพี่ขา” เมื่อหลุดพ้นจากพันธนาการที่ข้อมือแล้ว สาวเจ้าก็ลงทุนฉีกเสื้อเนื้อเบาบางของตัวเอง เพื่อความสมจริง และแสร้งทำท่าทางเย้ายวนพวกมันต่อไป และไม่ยากที่พวกมันจะทำตามคำสั่งไป พร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคักชอบใจ ร่างที่มีรอยสักเต็มไปหมดของชายฉกรรจ์ทั้งสามนอนราบลงกับพื้นและรอยยิ้มอิ่มเอมเผยออกทาง สีหน้าด้วยกันทุกคน กชกรค่อยๆ ไล้เรียวมือไปตามแผ่นอกของพวกมันทีละคน อย่างนุ่มนวล ทั้งที่จิตใจของหญิงสาวแสนจะขยะแขยงเป็นที่สุด ในเวลาเดียวกันสมองของเธอก็คิด คิด และคิด ว่าจะเอาตัวรอดได้อย่างไร “รู้สึกผ่อนคลายและสบายไหมคะคุณพี่ขา” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ย้อนกลับมา มีเพียงรอยยิ้มและ สายตาหื่นกระหายในรสเสน่หาของพวกมันส่งมาแทน โอกาสนี้แหละ ลุกขึ้นแล้ววิ่งให้เร็วที่สุดเลยกชกร... คนคิดไม่รอช้าที่จะทำตามนั้น เธอดีดตัวลุกขึ้น และออกวิ่งด้วยก้าวที่ยาวและถี่ที่สุดเท่าที่จะทำได้ นี่คงเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะรอดแล้ว ไป! หัวใจของหญิงสาวบอก “เฮ้ย! มันหนีไปแล้วลูกพี่” สมุนคนหนึ่งร้องตะโกนออกมาก่อนใคร ก่อนที่ทั้ง 3 คนจะดีดตัวลุกขึ้น เตรียมจะวิ่งตามเหยื่อสาว แต่ ก็กลับมีอันต้องสับสนลังเลขึ้นมา แน่ล่ะ เพราะตอนนี้พวกมันมีเพียง กางเกงชั้นในตัวเดียวที่ปกปิดร่างกายอยู่เท่านั้น และนั่นทำให้กชกรมีเวลาหนีตายมากขึ้น แต่พวกมัน จะปล่อยให้กชกรหนีรอดไปไม่ได้เช่นกัน สุดท้ายพวกมันก็ตัดสินออกวิ่งตามไปทั้งสภาพหวิดเปลือย อย่างนั้น ด้านของหญิงสาวที่กำลังสาวเท้าวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต นี่คือการวิ่งที่เร็วที่สุดในชีวิตจริงๆ เพราะการวิ่งครั้งนี้ มีชีวิตของตนเองเป็นเดิมพัน วิ่ง! เพื่อลมหายใจของวันพรุ่งนี้ จะถึงถนนแล้ว อีกนิดเดียว... หญิงสาวให้กำลังตัวเอง “หยุดนะนังตัวดี! หยุด! ถ้าไม่อยากตาย!” เสียงร้องห้ามดังไล่หลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ กชกรไม่กล้าแม้จะ หันกลับไปมอง ถึงแล้วๆ! ถึงแล้วกชกร! “ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! ช่วยด้วยค่ะ!” เสียงร้องขอความช่วยเหลือถูกตะเบ็งออกมาทันที แต่ก็ต้องใจหายวาบ เมื่อไม่มีรถยนต์สักคันแล่นผ่านไปมาเลย แล้วจะทำอย่างไรต่อไป... “บอกให้หยุดไง! หยุดนะ!” น้ำเสียงที่ดังไล่หลังเข้าใกล้มาทุกทีๆ ทำให้หญิงสาวต้องบอกตนเอง ให้ออกวิ่งต่อไป ในขณะเดียวกันวายร้ายสามคนก็หาได้ลดละการติดตามลงไม่ หนำซ้ำระยะห่างก็ใกล้ เข้ามาเรื่อยๆ แล้ว คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วย... แม่ขา ช่วยบัวด้วย... พี่บุษ ช่วยบัวด้วย... เสียงภาวนาดังก้องอยู่ในใจตลอดทาง และเสมือนคำภาวนานั้นจะเป็นจริง เมื่อแสงไฟสีส้มเหลืองด้านหน้าเริ่มส่องสว่างเข้าใกล้มาเรื่อยๆ แล้ว มีรถมาแล้ว! แสงไฟนั่นทำให้หญิงสาวมีกำลังใจที่จะก้าวเท้าออกวิ่งต่อไป ทั้งที่เหนื่อยล้าจนแทบจะเป็นลม ลงไปเสียให้ได้ แต่เธอจะยอมแพ้ไม่ได้เด็ดขาด เพราะมัจจุราชกำลังตามล่าชีวิตของเธออยู่ “ช่วยด้วย! ช่วยด้วยค่ะ!” เมื่อรถยนต์เป้าหมายแล่นมาใกล้ในระยะไม่ถึงร้อยเมตร กชกรตัดสินใจถลาร่างเข้าขวางถนนเอาไว้ก่อน ก่อนที่ร่างของเธอจะสิ้นแรงและล้มพับลงไปตรงนั้นนั่นเอง หลังจากเหยื่อสาวหมดสติไปแล้ว อะไรจะเกิดขึ้นกับชีวิตของเธอก็ไม่อาจทราบได้ แล้วเจ้าของรถแห่งความหวัง คือคนดีหรือคนร้ายกันแน่... ******** จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 15:39:31

ความคิดเห็นที่ 2 ณ โรงพยาบาลชื่อดังแห่งหนึ่ง ร่างของหญิงสาวที่รอดพ้นจากอันตรายอันใหญ่หลวงมาได้อย่างหวุดหวิดค่อยๆ เผยเปลือกตาขึ้นรับรู้โลกแห่ง ความเป็นจริงอีกครั้ง แสงจ้าที่สาดซัดเข้ามาจากด้านนอกหน้าต่างทำให้คนป่วยต้องหยีตาเพื่อปรับรับแสงอยู่ครู่หนึ่ง   “ตื่นแล้วเหรอครับคุณ” เสียงนุ่มของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ เตียงเอ่ยถามอย่างใส่ใจ กชกรมองหน้าเขาด้วยสีหน้าสับสนเพราะกำลังตั้งสติรับกับสิ่งที่ได้เห็นอยู่นี้ และเธอกำลังคิดทบทวนดูว่า เกิดอะไรขึ้นกับตนเองบ้าง หญิงสาวมองสำรวจไปจนถ้วนทั่วห้องและพอเดาได้ว่าที่นี่น่าจะเป็นโรงพยาบาล ให้ตายซิ! นี่ตกลงเกิดอะไรขึ้นกับฉันบ้าง... “ไม่ต้องกลัวนะครับ คุณปลอดภัยแล้ว” “พวกมัน... พวกมันไม่ได้ทำอะไรดิฉันใช่ไหมคะ!” กชกรถามย้ำเพื่อความมั่นใจ สีหน้าของคนถามดูร้อนรน จนน่าเป็นเวทนาสงสาร “ไม่ครับ พวกมันไม่ได้ทำอะไรคุณ คุณปลอดภัยจากพวกมันครับ ใจเย็นๆ นะครับ” “คุณ...” หญิงสาวรู้สึกคอแห้งเหลือเกิน อาจเพราะก่อนหมดสติไป เธอผ่านการใช้เสียงของตัวเองตะโกน ร้องขอความช่วยเหลืออย่างหนักหน่วงมานั่นเอง “คุณช่วยดิฉันไว้ใช่ไหมคะ” กชกรคิดว่าตัวเองคงเดาไม่ผิด ชายหนุ่มพยักหน้ารับเท่านั้น หากยังไม่จางรอยยิ้มบนใบหน้า ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะมุมห้องเพื่อรินน้ำดื่ม ให้คนป่วย “ขอบคุณมากนะคะ” คนกล่าวพยายามยกมือประนมมือไหว้คนที่ย้อนย้อนกลับมาอีกครั้ง แต่มันก็ช่าง ทุลักทุเลเหลือเกินกับสายน้ำเกลือที่ระโยงระยางอยู่ตามท่อนแขน “ไม่เป็นไรครับ” ชายหนุ่มรีบวางน้ำบนโต๊ะหัวเตียงแล้วยกมือห้ามปรามกริยาความตั้งใจของหญิงสาวไว้ “แค่คุณปลอดภัยก็ดีมากแล้วครับ” คนกล่าวหันไปหยิบแก้วน้ำมายื่นส่งให้ “แล้ว... แล้วพวกนั้น” เธอรับแก้วน้ำไว้ แต่ก็ยังถามถึงพวกเหล่าวายร้ายที่พยายามจะยัดเยียดตราบาปให้ ตนเองก่อน ท่าทางว่าคนเป็นเหยื่อจะยังไม่วางใจกับอันตรายรอบๆ ตัว “สบายใจได้ครับ ไม่ต้องห่วง พวกเรา... เอ่อ ผมหมายถึงตำรวจกำลังตามตัวพวกมันอยู่ครับ คิดว่าไม่นาน คงจะจับตัวได้แน่ๆ” คำบอกเล่าทำให้กชกรเกิดความสงสัยจนต้องขมวดคิ้วมองเขา “อ้อ ผมลืมบอกไปครับ ผมเป็นตำรวจครับ ร้อยตำรวจเอกนราธร ภูมิใจชนะ ครับ เรียกสั้นๆ ว่าผู้กองนัดก็ได้ครับ” กชกรยังไม่คลายจากสีหน้าสงสัยนัก หากแต่ก็นับว่าเป็นโชคดีของตนเองแท้ๆ ที่ครั้งนี้รอดมาจากปากเหยี่ยว ปากกาได้ น่าแปลกประหลาดใจอยู่ไม่น้อยที่ใครจะรู้ว่าบนถนนสายเปลี่ยวถึงเพียงนั้นจะมีรถแล่นผ่านไปมา และที่โชคดีไปกว่านั้นก็คือคนที่ผ่านมาพบเหตุการณ์ก็ยังเป็นตำรวจเสียอีก “บังเอิญผมผ่านไปตรวจท้องที่แถวนั้นพอดี เพราะระยะหลังมีคดีเกิดขึ้นแถวนั้นบ่อยๆ ครับ ถ้าจับแก้งค์นี้ได้ ก็คงจะขยายความไปได้อีกหลายคดีแน่ๆ” “ถือว่าเป็นโชคดีของบัว... เอ่อ... ดิฉันมากกว่านะคะ ที่ผู้กองมาช่วยไว้ทัน เฮ้อ...” คนบอกถอนหายใจเอาความ สังเวชใจต่อชะตากรรมชีวิตของตัวเองออกมา “อ้อ คุณ... เอ่อ...”     “ดิฉันกชกรค่ะ เรียกว่าบัวก็ได้ค่ะ” หญิงสาวรีบแนะนำตัวและยังรอคอยฟังประโยคแรกของเขาต่อไป “คือผมกะว่าจะโทรติดต่อที่บ้านคุณบัวให้น่ะครับ เพราะเมื่อคืนคุณไม่มีหลักฐานอะไรที่จะติดต่อกับทางบ้านได้เลย อีกอย่างคุณหมอบอกว่าคุณบัวไม่ได้เป็นอะไรมาก ผมก็เลยยอมใจเย็นรอถามคุณบัวก่อน” ผู้กองนราธรมีสีหน้าเกรงใจ เพราะรู้สึกผิดที่การทำงานของตัวเองดูเหมือนจะล่าช้าไป ทว่าในใจของคนเจ็บ กลับรู้สึกดีไม่น้อยที่เขายังไม่ได้แจ้งข่าวนี้ให้ใครทราบ “ผู้กองคะ ดิฉันคิดว่าคงไม่ต้องบอกที่บ้านของดิฉันเหรอค่ะ” ความต้องการของหญิงสาวย่อมไม่แปลกที่คนฟังจะรู้สึกแปลกใจสงสัยจนต้องแสดงออกทางสีหน้าอย่างชัดเจน “คือ... คือดิฉันไม่อยากให้คุณพ่อของดิฉันตกใจน่ะค่ะ ถึงอย่างไรดิฉันก็รอดมาได้และปลอดภัยแล้ว” กชกรรีบอธิบาย “อ๋อครับ อย่างนั้นก็ได้ครับ” นราธรจำต้องยอมทำตามความประสงค์นั้น “เอ่อ ผู้กองนัดค่ะ” เหมือนกชกรจะเพิ่งนึกบางอย่างขึ้นมาได้   “ดิฉันขอยืมโทรศัพท์มือถือโทรหาเพื่อนหน่อยได้ไหมคะ” อย่างไรเสียเธอก็คิดว่าควรจะบอกเรื่องนี้ให้กับอารยารู้ เพราะในระหว่างที่ตนยังนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล อารยาคือคนที่จะช่วยประสานงานเกี่ยวกับเรื่องคดีให้ได้ และยังมีเรื่องที่เพิ่งได้รับรู้เกี่ยวกับความอัปยศที่เกิดขึ้นกับผู้เป็นพี่สาวอีกด้วยที่เธอจะต้องเอาเรื่องให้ถึงที่สุด พวกคนเลวเหล่านั้นต้องรับผิดชอบ หากเมื่อคิดเรื่องนี้ขึ้นมาแล้ว ความรู้สึกผิดบางอย่างก็พวยพุ่งเข้าทักทายในทันที คุณวา นี่ฉันเข้าใจผิดว่าคุณทำร้ายย่ำยีพี่สาวฉันมาตลอดเลยงั้นหรือ แล้วป่านนี้คุณจะเป็นยังไงบ้างนะคุณวา... ไม่เพียงความรู้สึกผิดเท่านั้นหรอก ยังมีความคิดถึงอีกด้วยที่กำลังแผ่ซ่านเข้ามาทำร้ายหญิงสาวจนเจ็บแปลบ ไปทั้งหัวใจ แต่ถึงคุณไม่ได้ย่ำยีพี่สาวฉัน แต่คุณก็คือสาเหตุที่ทำให้พี่สาวฉันต้องเสียใจและฆ่าตัวตายอยู่ดีนั่นแหละ คุณทำให้พี่สาวฉันรัก ทั้งที่คุณมีคนรักและคู่หมั่นอยู่แล้ว... อีกความรู้สึกหนึ่งแทรกขึ้นมาขัดแย้งจนเกิด ความสับสนขึ้นมาอีกครั้ง “คุณบัวครับ คุณบัว...” กระทั่งเสียงเรียกของผู้กองนราธรดังขึ้น กชกรจึงสะดุ้งในใจและหลุดออกมาจากภวังค์ความคิดที่กำลังสับสน เหลือเกินนั้น “นี่ครับโทรศัพท์ จะให้ผมกดเบอร์ให้ไหมครับ” ผู้กองหนุ่มเสนอตัวช่วย “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะ” คนปฏิเสธรับโทรศัพท์มาแล้วลงมือกดเบอร์ในทันที ******** อารยารีบบึ่งรถออกมาจากบ้านในทันทีเมื่อได้ทราบข่าวว่าเพื่อนสาวคนสนิทกำลังนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล ก ระนั้นกชกรก็ยังไม่ได้เล่าต้นเหตุให้ฟังแต่อย่างใด ทว่าเมื่อสาวตาหยีขับรถออกมาถึงประตูรั้วหน้าบ้านแล้ว ก็กลับมีรถยนต์คันหนึ่งแล่นมาจอดขวางทางไว้เสียก่อน อารยาเหยียบเบรกอย่างกะทันหันพร้อมกับความหงุดหงิดใจที่แล่นเข้ามาทักทาย กระนั้นสาวตาหยีก็รู้สึกคุ้นตา กับรถยนต์คันโก้ที่จอดอยู่ตรงหน้าไม่น้อย กระทั่งทุกอย่างก็กระจ่างขึ้นเมื่อชายหนุ่มเจ้าของรถได้ก้าวออกมาจากรถและกำลังเดินตรงเข้ามาหา นายเองเหรอ นายผ้าม่าน... หญิงสาวมองเขาอย่างแปลกใจ หลังจากที่อารยาโกรธและทำเย็นชากับม่านเมฆมาตลอด ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอึดอัดและทรมานใจมากเหลือเกิน เขาไม่รู้เลยว่าอาการที่กำลังเป็นอยู่นี้เรียกว่าอะไร... แต่เขาก็ต้องการที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้อารยายอมยกโทษให้ตน และนั่นคือจุดประสงค์ของการมาในวันนี้ ง้อ ชายหนุ่มยอมรับกับคำคำนี้ คนที่ยังนั่งอยู่ในรถรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ กับการมาของม่านเมฆในวันนี้ เธอตัดสินใจกดแตรรถเสียงดังลั่น เพื่อหมายจะให้เขาเดินย้อนกลับไปเสีย แล้วยอมถอยรถออกจากการกีดขวาง แต่ก็ไม่สำเร็จเมื่อเขายังรั้น และยังเดินมุ่งตรงมาหาอยู่ดี ก๊อกๆๆ หญิงสาวที่อยู่บนรถถึงกับสะดุ้งในใจเมื่อได้ยินเสียงเคาะกระจก อีตาบ้านี่ เป็นอะไรไปนะ... จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 15:40:01

ความคิดเห็นที่ 3 “คุณ! เปิดประตูลงมาคุยกันหน่อยซิ” คนเคาะตะโกนร้องเรียกอย่างไม่ใส่ใจสายตาของคนที่ผ่านไปมาบริเวณ รั้วหน้าบ้านของอารยาเลย “คุณ! ลงมาคุยกันหน่อยซิ ผมมีเรื่องจะพูดกับคุณ” เขายังพยายามตะโกนร้องเรียกอย่างไม่ลดละ ในขณะที่คน ที่อยู่ในรถก็ยังใจแข็งอยู่ “แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย!” สาวตาหยีตะโกนตอบกลับไป “แต่ผมมีนี่นา ผมขอเวลาแค่แป๊บเดียวเท่านั้น แล้วถ้าคุณไม่ลงมา ผมจะไปนอนบนฝากระโปรงรถของคุณ จริงๆ ด้วย” “เชิญ!” อารยาตะโกนท้าทาย เพราะไม่คิดว่าผู้ชายมาดดีอย่างเขาจะกล้าทำบ้าๆ อย่างนั้น แต่ก็ผิดคาด... “เฮ้ย! นี่นายจะบ้าไปแล้วเหรอนายผ้าม่าน” หญิงสาวยอมรับว่าตกใจที่เห็นเขาเดินดุ่มๆ ไปที่ด้านหน้ารถ และกำลังจะทำอย่างที่บอกไว้ และนั่นทำให้อารยาต้องรีบเปิดประตูรถออกมาห้าม “นี่! นี่! นี่! หยุดนะ! หยุดเลย!” เสียงของอารยาแผดขึ้นเสียดังลั่น ทว่าม่านเมฆกลับหัวเราะร่าเมื่อได้เห็นท่าทีร้อนรนของสาวตาหยีอีกครั้ง หลายวันแล้วซินะที่ไม่ได้เห็นท่าทีกระเง้ากระงอดบึ้งตึงแบบนี้ของเธอ “อย่ามาตลกกับฉันนะ ฉันไม่ขำ แล้วก็เชิญไปบ้าที่อื่นเลยนะยะ” อารยาเท้าสะเอวต่อว่าเขา แต่น่าแปลก ที่วันนี้หนุ่มหน้าตี่กลับไม่มีทีท่าเดือดเนื้อร้อนใจเลยสักนิด ตรงกันข้าม เขายังยิ้มกว้างให้อีก “รีบถอยรถออกไปเดี๋ยวนี้ ฉันจะไปข้างนอก ไม่งั้นฉันจะโทรแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้เลย” กล่าวแล้วสาวเจ้าก็เดิน ย้อนกลับไปที่รถพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากด หมายจะทำตามที่บอกจริงๆ “เฮ้ย! เดี๋ยวซิคุณ ใจเย็นๆ ก่อนได้ไหม” คนห้ามรีบเข้ามาแย่งโทรศัพท์เสียดื้อๆ อย่างนั้น “เอ๊ะ! นายนี่! เอาโทรศัพท์ฉันคือมาเดี่ยวนี้เลยนะ มีสิทธิ์อะไรถึงมาทำแบบนี้กับฉัน” “ผมคืนให้แน่ แต่ขอคุยอะไรด้วยหน่อยซิ ขอเวลาแค่แป๊บเดียวจริงๆ” “ไม่คุย!” อารยาสวนตอบมาทันควัน “ฉันจะไม่คุยอะไรกับคนเห็นแก่ตัวอย่างนายทั้งนั้น ฉันไม่เอาก็ได้โทรศัพท์น่ะ อีกอย่าง เชิญนายจอดรถขวางไว้เลยนะ เพราะฉันไปแท็กซี่ก็ได้” บอกแล้ว สาวตาหยีก็ออกเดินสะบัดสะบิ้งไปยังริมถนน แต่ไม่ทันได้เรียกแท็กซี่คันใด ข้อมือของเธอก็ถูกดึงรั้งไว้ก่อน “ว๊าย! นี่นายจะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ!” “ไม่ปล่อย จนกว่าคุณจะยอมคุยกับผมดีๆ” “แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยด้วย แล้วฉันก็กำลังรีบมากด้วย ปล่อย!” “แต่ผมบอกแล้วไงว่าขอเวลาไม่นาน” คนตื้อทำเสียงอ้อนจนอีกฝ่ายเริ่มรำคาญ “โอ้ย! จะพูดอะไรก็เชิญเลย เร็วๆ” ในที่สุดอารยาก็ทนต่อการตื้อและดื้อดึงของชายหนุ่มไม่ได้ เธอหันไปมองเขา ด้วยสีหน้าบึ้งตึง แต่คนที่ถูกมองกลับส่งสายตานิ่งเป็นประกายตอบกลับมาให้ “คุณ ผมขอโทษนะ” ...!!! อารยาถึงกับอึ้งกับเสียงเบา และทุ่มนุ่มของเขา ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะได้ยินน้ำเสียงประหนึ่งการสิโรราบจาก หนุ่มตาตี่คนนี้ “ผมขอโทษที่ทำไม่ดีกับคุณไว้หลายเรื่องเลย ยกโทษให้ผมนะ” นี่นายผ้าม่านต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ จู่ๆ จะมาดราม่าใส่ฉันทำไมกันเนี่ย... อารยานิ่งไปเพราะยังไม่หายอึ้งกับ การกระทำที่เปลี่ยนไปของม่านเมฆ “แค่นี้ใช่ไหมที่จะพูด ถ้างั้นก็ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันมีธุระต้องไปทำ” “ไม่ปล่อย จนกว่าคุณจะบอกผมว่ายกโทษให้ผมแล้ว” “เอ๊ะนี่นาย! เยอะอย่างไปไหมเนี่ย” “ไม่เยอะ ไม่อย่าง อะไรทั้งนั้นครับ ยกโทษให้ผมนะคุณ” เขาทำเสียงอ้อน หนำซ้ำยังส่งสายตาหวานมาให้อีก ไม่ว่าจะแสร้งทำหรืออะไรก็ตาม แต่อารยาก็อดที่จะสั่นไหวไปกับท่าทีแบบนี้ไม่ได้ “นี่ถ้านายไม่ปล่อย ฉันจะร้องให้คนช่วยนะ” เธอทำเสียงเข้มข่มขู่เขา “เชิญครับ ผมจะได้บอกกับทุกคนว่าผมกำลังทะเลาะกับแฟนผมอยู่” ...!!! อารยาไม่อยากจะเชื่อหู “นี่อย่ามาทำแบบนี้กับฉันน่ะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงหลายๆ คนที่นายจะมาทำทีหมาหยอกไก่ด้วยหรอกนะ นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ นายมันบ้าไปแล้ว” “ใช่ ผมบ้า และผมจะบ้ามากกว่านี้อีก ถ้าคุณไม่ยกโทษให้ผม” คนกล่าวฉีกยิ้มให้ แต่มันเป็นรอยยิ้มที่คนเห็น รู้สึกว่าแสนจะยียวนกวนประสาทเหลือเกิน “นี่นายพูดไม่รู้เรื่องหรือไงฮะ เข้าใจไหมคำว่ามีธุระด่วนน่ะฮึ” “เข้าใจ แต่เดี๋ยวผมไปส่งให้ ป่ะ ไปขึ้นรถ” ชายหนุ่มบอกหน้าตาเฉย แถมยังดึงมือของสาวตาหยีให้เดิน ตามมาที่รถอีก “นี่! ฉันไม่ไปกับนายนะ ปล่อยนะ ปล่อยฉัน” อารยาพยายามแกะมือใหญ่ของเขาออกจากการจับกุมเสีย แต่มันก็ยากเย็นเหลือเกิน เห็นทีต้องทำอะไรสักอย่างแล้วซิอารยา “เอา เอา เอาก็ได้ ฉันยกโทษให้ก็ได้” คนบอกค้อนให้ เพราะรู้สึกว่าตัวเองถูกบังคับให้บอกออกมาแบบนี้ “ฮึฮึฮึ ก็แค่นี้แหละ” แม้แต่เสียงหัวเราะของเขา อารยาก็รู้สึกว่ามันน่าหมั่นไส้เหลือเกิน “แล้วคราวนี้จะปล่อยฉันได้รึยังล่ะ” หญิงสาวทวงสัญญา ม่านเมฆยิ้มมุมปากอย่างกวนๆ “ไม่” “เอ๊ะ นี่นาย ทำไมเป็นคนสับปลับแบบนี้ล่ะ ถ้าเหงาไม่มีเพื่อนเล่น เชิญไปเล่นที่สนามเด็กเล่นโน่นเลย ฉันไม่สนุกด้วยหรอกนะ บ้าที่สุด” “ผมไม่ได้สับปลับนะ แต่ก็ยอมรับว่าเหงาบ้าง” คนบอกทำหน้าเศร้าชวนสงสาร แต่สำหรับอารยาแล้ว มันน่าหมั่นไส้มากกว่า “อีกอย่างผมยังไม่ได้ทำอะไรไถ่โทษให้คุณเลย แล้วคุณจะมายกโทษให้ผมง่ายๆ ได้ยังไงเล่า จริงไหม” “โอ้ย! ฉันอยากจะบ้าตาย ทำไมชีวิตฉันถึงหนีไม่พ้นคนกวนประสาทอย่างนายเสียทีนะ” อันที่จริงเธออยากจะ กรีดร้องออกมาให้ดังที่สุดต่างหาก “จะหนีไปไหนล่ะ ยังไงคุณก็หนีผมไม่พ้นหรอกน่า” สายตาหวานหยดย้อยถูกส่งมาอีก เล่นเอาสาวตาหยีต้อง รู้สึกชาไปทั้งตัวไม่ต่างจากถูกสาปด้วยคำสาปของพ่อมด ใช่ นายนี่มันพ่อมดชัดๆ “เออ จะไถ่โทษยังไงก็ว่ามา จะได้เลิกยุ่งกับฉันเสียที” อารยาบอกปัดความรำคาญไปเสีย “นี่ไง วันนี้ผมจะไปส่งคุณทำธุระ” คนหน้าตายบอก แล้วเลิกคิ้วมอง “ตลกล่ะ เข้าใจไหมยะคำว่าธุระส่วนตัวน่ะ ธุระส่วนตัว” อารยาเน้นถ้อยเน้นคำตรงท้ายประโยค “เข้าใจ แต่ไม่เห็นแปลก แฟนกันก็เหมือนคนคนเดียวกันแหละ” ท้ายประโยค ม่านเมฆทำเสียงบางเบาราวกับ กระซิบจนคนฟังได้ยินไม่ชัด “อะไรนะ นายว่าอะไรนะ” “เปล่านี่ครับ ว่าแต่ว่าตกลงจะไปไหมครับคุณผู้หญิง ไม่งั้นก็จะเสียเวลาอยู่ตรงนี้อีกนานนะครับ ไหนว่ารีบไง” อารยาทำท่าอึดอัดลำบากใจอยู่ครู่หนึ่ง “เออ ก็ได้ๆ จะได้จบๆ กันไปซะ” คำตอบทำให้ม่านเมฆยิ้มกว้างออกมาได้ “ปล่อยมือฉันซิ ฉันจะไปเอาของที่รถ” “ไม่ เดี๋ยวผมเดินไปด้วย” ชายหนุ่มรู้ดีว่าถ้าปล่อย อารยาต้องเล่นไม่ซื่อแน่ๆ เขารู้จักเธอดีเท่าๆ กับที่เธอรู้จัก เขานั่นแหละ สมน้ำสมเนื้อ... อารยาไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการหันมาค้อนให้เขาเสียวงใหญ่ แล้วจึงเดินไปเอาของที่รถทั้งที่ยังอยู่ ในพันธนาการของเขาเช่นเดิม เยอะอย่างที่สุดเลย อีตาบ้า... ********     โปรดติดตามตอนต่อไปครับ... จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 15:40:33

ความคิดเห็นที่ 4 มาจองอ่านครับ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 21:37:29