เพราะเธอคือความรัก (ตอนที่ 3)

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10978699/W10978699.html (ตอนที่ 1)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10983775/W10983775.html (ตอนที่ 2)


ตอนที่ 3

อีกฟากฝั่งหนึ่งของมหาสมุทรอินเดีย เกาะเล็กๆที่อุดมสมบูรณ์ด้วยแร่ธาตุหายากหลายชนิด ที่ปิดซ่อนตัวเองจากการสำรวจแผนที่โลก “ไรน์” ชายหนุ่มวัย 26 ปีผู้มีบุคลิกรูปร่างดึงดูดใจสาวๆให้ต้องเหลียวตามองจนแทบลืมหายใจ ใช้เวลาว่างในยามบ่ายแก่ๆของวันอาทิตย์ฝึกว่ายน้ำกับ “การ์ดชายฝั่งด้านตะวันออก” อีกสามสี่คน แดดอ่อนๆวันสุดสัปดาห์ชวนให้ผู้หลงไหลในท้องทะเลรู้สึกผ่อนคลาย ปลดปล่อยตัวเองจากความกังวลและภาระหน้าที่ สายข่าวของเกาะ รายงานกระแสความเคลื่อนไหวของโลก รวมถึงเหตุการณ์แผ่นดินไหวขนาดใหญ่บริเวณเกาะสุมาตราที่ก่อให้เกิดคลื่นยักษ์ที่ผู้คนขนานนามว่า “สึนามิ” ส่งผลให้เกิดความสูญเสียเป็นอย่างมากตลอดชายฝั่งของมหาสมุทรอินเดีย ผู้คนในเกาะ “คิวโซน” แห่งนี้ ได้ตรวจพบความเป็นไปได้ของแผ่นดินไหวขนาดใหญ่นี้ล่วงหน้าเป็นเวลาถึงสองปี การเตรียมรับมือเต็มรูปแบบกับมหันตภัยแห่งท้องทะเลครั้งนี้ ทำให้เกาะไม่ได้รับความเสียหายใดๆเลยแม้แต่นิดเดียว ไรน์และการ์ดชายฝั่งอีกจำนวนหนึ่งใช้เวลาว่างเมื่อคลื่นทะเลคลั่งสงบลง สำรวจผลกระทบรอบๆชายฝั่ง ชายหนุ่มวัย 26 ปี เพลิดเพลินกับการว่ายน้ำและการว่ายทวนกระแสคลื่นทะเลเชี่ยว ความท้าทายของสายน้ำที่พัดมาอย่างต่อเนื่องทำให้ไรน์ว่ายเลยไปไกลจากชายฝั่ง แต่ชายหนุ่มหาได้หวาดกลัวไม่ ความสวยงามและความโกรธเกรี้ยวของธรรมชาติเป็นสิ่งที่ไรน์เติบโตขึ้นมา และเรียนรู้ที่จะปรับตัวเพื่อความอยู่รอด ห่างจากสายตาของไรน์ประมาณ 20 เมตร วัตถุหลากสีชิ้นหนึ่งลอยเหนือน้ำ สภาพคล้ายกับเรือยางนักท่องเที่ยวจากชายฝั่งอีกด้านหนึ่งอันแสนไกลโพ้น ไรน์รู้สึกหงุดหงิดใจพอสมควรหากขยะจากแหล่งท่องเที่ยวของอีกฟากฝั่งหนึ่งจะถูกคลื่นพัดมาไกลถึงชายฝั่งของเกาะที่ไรน์อาศัยอยู่ ไรน์ว่ายน้ำตรงไปยังเรือยางเพื่อที่จะสำรวจดูว่านอกจากเรือยางลำนี้แล้ว คลื่นยักษ์ได้พัดพาสิ่งอื่นใดมายังเกาะอีกหรือไม่ หากจากเรือยางประมาณ 8 เมตร ไรน์สังเกตเห็นร่างมนุษย์ลอยอยู่เหนือผืนน้ำ ผมสีดำสยายของหญิงสาวปลิวตามกระแสน้ำทำให้ไรน์รู้ได้ทันทีว่าเจ้าของร่างนั้นคือหญิงสาวชาวเอเชีย ไรน์รีบว่ายน้ำตรงรี่เข้าไปหาเพื่อสำรวจดูว่าหญิงสาวยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ แม้ในใจของไรน์จะรู้ดีว่าโอกาสที่ใครสักคนจะมีชีวิตรอดจากอุทกภัยสะเทือนขวัญครั้งนี้มีน้อยนัก แต่ก็ยังดีกว่าที่จะไม่พยายามเลยแม้แต่นิดเดียวเพื่อให้การช่วยเหลือ เมื่อไรน์ไปถึงร่างของหญิงสาว เขารีบตรวจจับดูชีพจรของเธอทันที ไม่มีการเต้นของหัวใจและชีพจร แน่นอนว่าเธอต้องสำลักน้ำเข้าไปเป็นปริมาณมาก แต่ไรน์ไม่คิดว่าหญิงสาวจะไม่มีโอกาสรอดชีวิตเลยซะทีเดียว แม้ความหวังจะมีน้อย แต่ก็ไม่ได้ถึงกับศูนย์ ไรน์รีบอุ้มร่างหญิงสาวไปยังเรือยาง เขาวางร่างของเธอบนนั้น แล้วรีบทำการผายปอดให้เธอทันที กว่าชั่วโมงที่ไรน์ทุ่มเทให้กับการกู้ชีวิตของหญิงสาวที่เขาไม่รู้จัก แต่ความรู้สึกของเขาไม่ได้บอกให้เขาละความพยายามเลย กลุ่มการ์ดชายฝั่งว่ายน้ำมาสำรวจบริเวณที่ไรน์อยู่เนื่องจากไรน์จากมาเป็นเวลานานผิดปกติ เมื่อพวกเขาเห็นสถานการณ์ที่อยู่ช้างหน้า จึงรีบตรงรี่เข้าให้ความร่วมมือและว่ายน้ำลากเรือยางมายังบริเวณชายฝั่ง เพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่ร่างของหญิงสาวจะถูกยกขึ้นจากเรือยางเพื่อนำมาวางบนพื้นดิน เธอสำลักน้ำและหัวใจของเธอเริ่มทำงานอีกครั้ง! ไรน์ยิ้มอย่างดีใจให้กับความโชคดีของหญิงสาวผู้เคราะห์ร้าย และรีบนำเธอขึ้นรถไปยังห้องพยาบาลหลักของคฤหาสน์ใหญ่ของเขา เพื่อเข้ารับการรักษาช่วยชีวิตต่อไป


ช่วงสายๆของเช้าวันอังคาร กลิ่นน้ำชา และคุกกี้เนยสดอุ่นๆ ลอยตลบอบอวลในห้อง เสียงสนทนาของหญิงสาว และชายวัยกลางคนอื้ออึง ปลุกให้ผู้ป่วยค่อยๆตื่นจากภวังสลึมสลือ
“ไม่น่าเชื่อนะคะคุณหมอ กลืนน้ำไปตั้งเยอะขนาดนี้ แถมถูกคลื่นพัดมาซะไกล จะรอดชีวิตมาได้” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นจากข้างๆเตียง

“ใช่ ถือว่าโชคดีมาก อีกอย่างต้องชมท่านไรน์ด้วย ที่ช่วยกู้ชีวิตไว้ทัน ผมว่านะ แค่เสี้ยววินาทีจริงๆ”

เสียงเครื่องมือแพทย์ถูกวางลงบนโต๊ะเล็กๆข้างๆเตียงผู้ป่วย แล้วชายวัยกลางคนก็กล่าวต่อว่า “ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วหล่ะ อาจจะต้องพักนอนรักษาตัวอีกสักสองสามวัน รบกวนคุณช่วยอยู่เฝ้าผู้ป่วยจนฟื้นด้วยละกัน ผู้ป่วยจะได้ไม่ผวาตกใจกลัว เนื่องจากสถานที่ไม่คุ้นตา ผมต้องขอตัวไปดูผู้ป่วยรายอื่นๆก่อน” สักพักเสียงประตูห้องถูกเปิดออกและปิด หญิงสาวบนเตียงค่อยๆลืมตาขึ้นมาดู ทันทีทันใดมีเสียงทักอย่างดีใจดังมาจากข้างเตียง    

“เธอตื่นแล้วเหรอ!!? ว้าววววว ดีจังเลย เธอรอดชีวิตปลอดภัยแล้วนะจ๊ะ” หญิงสาววัยประมาณยี่สิบต้นๆร้องทักผู้รอดชีวิตด้วยความดีใจ แล้วก็กล่าวต่อว่า “ฉันชื่อจูเลีย เธอชื่ออะไรเหรอ”

“เอ่อ... อ้อม... ฉันชื่อ อ้อม” หญิงสาวตอบทั้งๆที่ยังรู้สึกมึนๆอยู่

“ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ อ้อม เธอจะต้องเป็นหนึ่งในผู้เคราะห์ร้ายจากอุทกภัยและถูกคลื่นพัดมาถึงนี่แน่เลย รู้มั๊ย เมื่อวาน เราพบผู้เคราะห์ร้ายอีกคนหนึ่งถูกพัดมาถึงนี่เหมือนกัน แต่ว่า เป็นร่างไร้วิญญาณแล้วหล่ะ เธอนี่โชคดีมากเลยนะที่ได้รับ การช่วยชีวิตไว้ทัน” หญิงสาวจูเลียกล่าวต่อโดยลืมนึกไปว่าอ้อมเพิ่งฟื้นและยังอยู่ในสภาพมึนงง

“เอ่อ... ที่นี่... คือที่ไหนกันคะ” อ้อมถามหญิงสาว พร้อมไอแค่กๆ รู้สึกเหมือนมีไข้ขึ้น

เสียงประตูห้องเปิดออกพร้อมเสียงพูดของใครบางคนดังมาจากทางฝั่งประตูห้อง “ที่นี่เป็นเกาะเล็กๆกลาง มหาสมุทรอินเดีย ชื่อว่า คิวโซน แต่ไม่ต้องแปลกใจหรอกนะ หากคุณไม่คุ้นกับชื่อนี้ เราเป็นเกาะที่ปิดตัวจากการสำรวจแผนที่โลก” ชายหนุ่มรูปหล่อ ผมสีน้ำตาลเข้ม  เดินเข้ามาในห้อง พร้อมยิ้มบางๆทักทายหญิงสาวทั้งสองในห้อง

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านไรน์” จูเลียยิ้ม พร้อมโค้งตัวลงเล็กน้อยทักทายเจ้านายหนุ่ม

ท่านไรน์ อย่างนั้นเหรอ ให้ตายเถอะ นี่มันอะไรกัน? ผู้ชายคนนี้เป็นใคร? แล้วทำไมที่นี่ถึงไม่ถูกจดบันทึกลงบนแผน ที่โลก? อ้อมครุ่นคิดในใจ งงไปหมดกับสถานการณ์รอบตัว

“เอ่อ... อรุณสวัสดิ์ค่ะ” อ้อมกล่าวเบาๆ ไม่แน่ใจว่าตนใช้คำพูดถูกต้องเหมาะสมหรือเปล่า

ชายหนุ่มชื่อไรน์หันมามองอ้อมแล้วแอบยิ้มขำอ้อมเล็กน้อย ที่ดูเหมือนมึนงง ประหม่า เลิกๆลักๆ เหมือนคนทำตัวไม่ถูก แล้วก็พูดกับอ้อม “หมอบอกว่า อาการของคุณตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง อาจจะมีไข้ขึ้นบ้าง และรู้สึกเพลีย จำเป็นต้องนอนพักฟื้นสักระยะ ระหว่างนี้ จูเลียจะคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ”

“เอ่อ... ขอบคุณค่ะ” อ้อมมองไปที่จูเลีย เธอยิ้มหวานให้กับอ้อมแสดงการยิบยื่นมิตรภาพให้เต็มร้อย
“เอ่อ...” อ้อมกล่าวต่อ “หลังจากฉันหายป่วยแล้ว จะสามารถเดินทางกลับบ้านได้เลยไหมคะ จากที่นี่มีเรือข้ามไปยังอีกฝั่งหนึ่งของมหาสมุทรไหมคะ”

ไม่ทันจบประโยค อ้อมสังเกตเห็นคิ้วทั้งสองข้างของชายหนุ่มขมวดเข้าหากัน ใบหน้าของไรน์แสดงความไม่ค่อย พอใจอย่างเห็นได้ชัด ทำให้อ้อมรู้สึกกังวลและกลัวขึ้นมาจับใจ

“ผมขอแนะนำด้วยความหวังดี ว่าคุณไม่ควรพูดประโยคนี้ให้ใครก็ตามที่นี่ได้ยินอีกครั้งเป็นอันขาด หากเรื่องนี้ไปถึง อาคิน หล่ะก็ ผมไม่รับรองความปลอดภัยของชีวิตคุณ” ชายหนุ่มมองตาอ้อมแสดงถึงความจริงจัง น้ำเสียงที่เบา แต่หนักแน่นแสดงให้เห็นว่านี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น แล้วก็เดินออกจากห้อง ปิดประตู ทิ้งให้อ้อมตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น...

เอ่อ... หิวไหมจ๊ะ ทานคุ้กกี้ กับ น้ำชาสักหน่อยดีไหม” จูเลีย หยิบถาดขนมยื่นให้อ้อม พร้อมยิ้มเจื่อนๆ เหมือนพยายามจะบอกว่า เราเปลี่ยนเรื่องคุยกันเถอะ  

อ้อมยื่นมือหยิบคุ้กกี้ในถาด และพยักหน้าเบาๆเป็นการขอบคุณจูเลีย


อาคิน?

ดูเหมือนว่า การผจญภัยหลังรอดชีวิตอย่างปาฏิหาริย์ของอ้อม จะเริ่มต้นขึ้นแล้ว...

จากคุณ	: myladyannbook
เขียนเมื่อ	: 27 ส.ค. 54 17:47:52